Mijn telefoon moest worden vervangen.
Er zaten barsten in het scherm, je kon niet meer van het ene naar het andere programma switchen en het oplaadkabeltje hing met ducktape aan elkaar. Ik kon dus geen foto’s maken tijdens het dagelijkse ommetje, want als ik dat programma afsloot stopte het ommetje en had ik nog niet lang genoeg gewandeld.
Gerard bestelde voor mij een nieuwe; ja ik weet het.*
Die werd voor het weekend al bezorgd, maar we waren eerst druk met de rompslomp rondom de schilder, dus zondagmiddag gingen we er even voor zitten.

Eerste handeling: haal de simkaart uit de oude telefoon en doe hem in de nieuwe.
Toen we het simkaart-schuifje van de oude telefoon openden vielen we van verbazing van de stoel: er zat geen simkaart in!
Die was er niet! Die was er dus in blijven zitten.
We probeerden van alles om de simkaart er alsnog uit te krijgen, maar het lukte niet.
Lang verhaal kort: het bleek dat ik jaren geleden bij de oude telefoon iets geheel nieuws had, namelijk een E-simkaart.
Dat is een digitale simkaart, ter vervanging van het plastic exemplaar. Ik was mijn tijd ver vooruit, maar dat ik wist ik destijds niet, want het hele installeren en overzetten van die telefoon is destijds gedaan door schoonzoon Cees*; die wist precies hoe dat moest.
Op dit blog laat ik de details van de zoektocht naar de oude simkaart onbesproken, maar het resultaat was dat mijn oude telefoon geen tekenen van leven meer gaf. Dood. En we hadden nog geen gegevens overgezet.
Gelukkig ontdekten we een noodoplossing: ik heb een werktelefoon van Lentis. Die gebruik ik al jaren alleen voor het werk, maar nu zette ik er even wat privé-nummers op van mensen waar ik deze week nog mee moest communiceren. Ook kon ik op internet, maar ik kon niet meer bij mijn foto’s.

We vroegen een simkaart aan bij Vodafone, die kwam vanmiddag.
Hij zit ook al in mijn nieuwe toestel en wonder o wonder: dat kon ik helemaal zelf.
Alle contacten staan weer op mijn telefoon, Whatsapp is geïnstalleerd, de Ommetje-app staat weer in het startscherm en ik kan weer via mijn telefoon luisteren naar Spotify.  Alleen mijn oortjes kunnen hier niet in: aan dat snoertje zit een pennetje dat in een gat moet en in de nieuwe  telefoon moet een plat staafje.
En ook de FitBit moet ik nog weer synchroniseren met dit nieuwe toestel, maar om 16.50 uur was ik helemaal gaar van de wachtwoorden, verificaties en instellingen.
Morgen verder.

*Kun je dat zelf niet, muts!?
Nee.