Donderdag hadden schoonzus Ali en ik onze jaarlijkse Aaltje-dag*.
Dit keer was het hoofddoel: Klazienaveen.
Geen oude stad.
Geen bijzonder museum.
Geen koninklijke paleizen.
Wat leidde ons dan naar Klazienaveen?
Tante Trijn en het winkelcentrum.
Toen we in juni onze Royaltydag hadden verbaasde Ali zich over de grootte van Klazienaveen: veel winkels en terrassen.
“Hier wil ik nog wel eens heen!” zei ze en we bedachten dat we dat op Aaltje-dag wel konden doen.
Tante Trijn vond dat ook een uitstekend idee: “Dan komen jullie bij mij koffiedrinken!”
Waar kwam het op uit?
Uitgebreid koffie drinken bij tante Trijn, een lunch bij de Witte Olifant met tante Trijn, nog even fotoboek kijken bij tante Trijn en toen was het al bijna drie uur!
Heerlijke dag gehad.
Natuurlijk hebben we nog even gewinkeld, maar rond vieren moesten we toch wel weer naar huis, want…… we gingen eindelijk met de vrienden in de luchtballon!
Maar we gingen niet: er was toch te veel wind.
Deze keer hadden we ons voorbereid op de teleurstelling: als we niet konden opstijgen zouden we met z’n achten uit eten gaan.
En zo zaten we donderdagavond even na zessen met z’n achten bij ‘het Norgerhout’.
En of we nou met onze groep in een huiskamer zitten, in een bar in Marokko of in een restaurant: altijd net iets te luidruchtig, maar altijd gezellig. Vijf van ons namen het verrassingsmenu en we genoten van wat er allemaal op tafel kwam te staan.
Gelardeerd met verhalen en moppen die eigenlijk niet meer kunnen en dus ook maar niet meer verteld worden.
Maar iedereen moet toch lachen, want alleen al de herinnering aan de mop ‘…of waren het nou kraaien?’ is al hilarisch.
En moppen met een baard die toch verteld worden en een lachsalvo oproepen om dat we ze al weer vergeten waren.
De serveerster begreep trouwens ook helemaal niet waarom zij nou ‘slager’ tegen Oortman moest zeggen……
Weet jij het ook niet? Lees dan nog eens het blog ‘Meinse, meinse, gebruuk joen verstaand toch ies‘.
Sinet vertelde een verhaal van haar werk van heel lang geleden.
“Daar kwam dan een man en die bestelde altijd hetzelfde. “He’j nog eem een deuzie keersies veur mij?”
Natuurlijk was zo’n doosje kaarsjes altijd wel op voorraad, maar de man kreeg in de loop van de tijd een bijnaam.
‘O, daar komt ‘deuzie keersies’ weer aan!’ en er volgde een verhaal over stikken van het lachen met de baas die wegdook en een andere ruimte en daar ruim een half uur bleef wachten, terwijl ze niet door had dat deuzie keersies na vijf minuten al weer vertrokken was…
Toen we vertrokken ontdekten we dat de zoon van oude bekenden uit Hoogersmilde ook in het restaurant zat.
Wij hadden hem niet gezien, maar hij had wel gehoord dat wij er waren.
Als je weet hoe Johan lacht begrijp je dat.
Benieuwd wat we deden op voorgaande Aaltje-dagen?
2023 Aaltjes in Kampen
2022 Aaltje-pad in Smeerling & klooster Ter Apel
2021 Appingedam
2020 Zoutkamp & Peasens-Moddergat
2019 Groningen
2018 Harderwijk – Marius van Dokkum
2017 Amsterdam – Hermitage
2016 Deventer stadswandeling
2015 Zwolle stadswandeling
Willem
De slappe lach, iedereen kan er, denk ik, wel iets over vertellen en ze ontstaan vaak door hele kleine zaken. Een oude herinnering van mij eraan is van 1966, toen ik net begon te werken bij een Arnhems Adviesbureau. Ik was ingedeeld bij de constructiegroep en we bemoeiden ons vooral met de bouw van recreatiegebouwen, van zwembad tot sporthal, groot en klein. Door de aard van het werk werd er ook grondonderzoek gedaan. sonderingen en boringen, en de resultaten ervan werden, als er haast bij was, soms telefonisch doorgegeven. Niemand was dus verbaasd dat er gebeld werd over een sondering. Een bizar gesprek ontwikkelde zich waarbij al gauw duidelijk werd dat ze elkaar niet begrepen. Op enig moment hoorden we nogal verbaasd, “een horizontale sondering? Hoe ziet die eruit” Er volgde een lang relaas en op een gegeven moment hoorden we “Oh. u bedoelt horizontale zonwering”. Bleek het telefoontje voor de gymlokalenman te zijn. Een onnozel verhaaltje, maar de rest van de middag hoefde er maar een ‘horizontale sondering’ te laten vallen of we lagen weer in een deuk.
Van iets recenter datum, de coronatijd, is dat ik bij een tuincentrum in de rij voor de kassa stond en een oudere dame voor me steeds zat te zaniken over anderhalve meter afstand houden. Had haar al gewezen op de in specie gelegde straatklinker en gezegd dat 7 klinkers stenen 1.54 m waren en dat er minsten 8 stenen afstand tussen ons was. Toen begon ze met “Ja, maar jullie mannen ….” Het begon me aardig de keel uit te hangen en voor ik er goed op verdacht was ontglipte het me “Mevrouw, maakt u zich daarover geen zorgen, zo aantrekkelijk bent u nou ook weer niet” . OP dat moment zie ik de caissière naar beneden duiken (om iets te pakken?) en een halve minuut later komt ze met een rood aangelopen gezicht en lichtelijk tranende ogen weer boven water. Maar die mevrouw was wel stil.