In mijn boekenkast lag al even het boek ‘De vergeten tuin’ van Kate Morton.
Gekregen van mijn boekenvriendin Jeannette met de woorden: “Net iets voor jou denk ik.”
Na het eerste hoofdstuk was ik al verkocht.
Het is 1913.
Een meisje van 4 jaar wordt met een klein koffertje bij zich gevonden op een groot schip dat van Engeland naar Australië vaart.
Eenmaal aan de andere kant van de wereld  is er geen spoor van ouders of verzorgers.
Een havenmedewerker ontfermt zich over het kind en neemt het bij zich in huis.

Op haar 21e verjaardag vertelt  ‘vader’ aan Nell dat hij en zijn vrouw niet haar echte ouders zijn.
Pas als Nell al in de zestig is krijgt ze wat meer informatie over haar afkomst; ze hoorde bij de familie Mountrachet die woonde op het het landgoed Blackhurst Manor in Cornwall.

Het boek speelt zich af in verschillende tijdsperiodes en je reist onophoudelijk door de tijd. Je moet best goed opletten, want je leert heel veel personages kennen.
Er begint  een verhaallijn in 1975, wanneer Nell naar Engeland gaat en onderzoek doet naar haar verleden.
Blackhurst Manor is vervallen geraakt en een jong stel is bezig om er een hotel van te maken.
Nell koopt daar een klein huisje ‘Cliff cottage’ genoemd met een tuin, maar ze keert terug naar Australië en komt nooit meer terug.
Een andere verhaallijn speelt in 2015 en volgt de kleindochter van Nell, Cassandra, die na het overlijden van Nell van de notaris te horen krijgt dat zij ‘Cliff cottage’ op het oude landgoed in Cornwell heeft geërfd.

Bij stukjes en beetjes kom je meer te weten over de bewoners van Blackhurst Manor aan het begin van de 19e eeuw: Linus en Adeline wonen er met hun dochtertje Rose en een trits bedienden en tuinlieden. Verder is er ook nog een nichtje Eliza Makepeace, waar nog een heel andere verhaallijn omheen is geschreven.  Door dagboeken, plakboeken en papiertjes die toevallig worden gevonden weet je na 512 pagina’s wat de oorspronkelijke naam van Nell is en wie haar biologische ouders waren.

Het is met recht een boek dat je meeneemt naar de wc, een criterium dat in ons gezin gehanteerd wordt. Op het laatst ben je zo benieuwd hoe het allemaal zit, dat je de laatste 150 pagina’s in één ruk uitleest. En zoals wel vaker met hele leuke boeken: het is geen literatuur. In sommige passages worden dingen tot in detail beschreven om vervolgens jaren in de geschiedenis over te slaan en af en toe bekroop mij het gevoel ‘dit is wel heel toevallig….’ alsof het er echt bij gezocht is.
Maar, en dat had Jeannette goed bekeken, wat een heerlijk boek!
Een mysterieus verhaal met een geheimzinnige familiegeschiedenis en raadsels uit het verleden weet mij bijna altijd te boeien.
Ook jouw ‘cup of tea’? Dan is het een aanrader.

In 2016 las ik ook al een boek van Kate Morton: ‘De vertrouweling”; hierbij een link naar het blog dat ik daarover schreef.