Gisteren schreef ik over de begrafenis waar wij voor waren uitgenodigd.
Je rekent eigenlijk nooit op een begrafenis, maar de datum 5 juni stond al wel even in onze agenda: Rick en Anouk gingen trouwen.
Dat wisten wij al sinds Roelofs verjaardag in maart: gisteravond liepen wij rond 20.15 uur het feestgedruis in.
‘Gedruis’ is een goed woord voor waar wij in liepen: in het woordenboek staat dat gedruis ‘dof en verward geluid of geraas; leven, lawaai, rumoer’ betekent.
De bruiloft vond plaats in de loods van het bedrijf van Rick, ‘Waninge Verhuur‘.
Daar had ’s middags ook de plechtigheid plaats gevonden; wij waren daar natuurlijk niet bij, maar het was mooi geweest en ook heel romantisch. Rick en Anouk hadden een brief aan elkaar geschreven en die hardop voorgelezen tijdens de huwelijksceremonie. Toen we het bruidspaar feliciteerden zagen we al de bijzondere ring die ze elkaar gegeven hadden en we bewonderden hun prachtige bruidskleding. Eerlijk gezegd hadden we ze nog niet zo vaak in een jurk en een pak gezien, dus we zagen hen nu eens van een heel andere kant. Links zie je het mooie bloemstuk dat op hun trouwauto lag.

We zochten de ouders van de bruid en bruidegom op, feliciteerden hen en we sloegen hier en daar wat op schouders van familieleden.
Ook ontmoetten we natuurlijk de familie van schoonzus Ali en we zagen nu ook eens hun kinderen, waar we natuurlijk wel eens over praten op een verjaardag, maar die we nog nooit gezien hadden.
Er stond band te spelen op het podium en we moesten écht ons best doen om elkaar te verstaan, want de luidsprekers stonden knetterhard.
“Kan die muziek niet wat zachter?” vroeg ik aan Ali, maar die lachte mij gewoon uit.
“Maar we kunnen elkaar bijna niet verstaan” merkte ik op.
Dat was volgens Ali ook helemaal niet de bedoeling.
“Je moet dansen en drinken vanavond!”

Op een gegeven moment gingen alle vrouwen aan één kant van de dansvloer staan en alle mannen aan de andere kant; de band speelde nummers uit Grease, waarbij de mannen en vrouwen elkaar toezongen. Later deden ze dat ook nog met ‘Paradise by the dashboardlight’. Verder zong de hele zaal heel blij en overtuigend mee met een lied dat ik nog nooit gehoord had; over dat het warm was en dat de zon weer ging schijnen? Zoiets. Ik stond aan de kant het allemaal aan te zien en voelde mij als mijn ooms en tantes op onze bruiloft.
Twee en veertig jaar geleden.
Bij een heerlijke schaal vol bitterballen en andere hapjes schoot ik onverwacht vol.
Die hadden we ’s middags ook gehad.
Het lukte me niet om het van me af te zetten en rond 22.30 uur gingen we toch maar naar huis.

Wij hebben niet zo vaak meer een bruiloft tegenwoordig.
Vroeger trouwde bijna iedereen, maar tegenwoordig wordt er even zo vaak een samenlevingscontract ondertekend.
Rick had daarover gezegd dat hij contracten ondertekende met zijn zakenpartners, maar dat hij met Anouk graag een huwelijk wilde sluiten.
Daarvoor kom ik mij dus graag een avond in het feestgedruis storten; alleen jammer dat rouw én trouw te veel was voor op één dag.