De knapste man van de familie Boelen is er niet meer.
Zo noemde neef René zichzelf altijd; enige Randstedelijke arrogantie was hem dus niet vreemd.
Op een familiefeest kon hij z’n arm om je heen slaan en roepen: “Zo, nou komp de knapste man van de femilie effe naast je zitte!”
Hij had in een maand tijd 3 slecht-nieuws-gesprekken gevoerd met zijn behandelend arts; in het laatste gesprek werd hem verteld dat hij moest denken in weken.
Daarna is hem nog één week gegund. René is 52 jaar geworden en laat een vrouw en een zoon van 10 achter.
Hij is de zoon van oom Albert en tante Lammie. Vier jaar geleden overleden zij 3 weken na elkaar: daarover schreef ik toen deze blogs.

Hij had gezegd: “Ik wil graag een begrafenis vanuit de kerk, maar ik weet niet of dat kan, want ik kom er nooit meer.”
Natuurlijk kon dat. “Kom nou maar gewoon” zei de dominee daarover. Hij vervlocht het mooi in zijn verhaal: Jezus zegt in Mattheus 11: ‘Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt.’
Ook al ben je helemaal niet vertrouwd met de rituelen en gewoontes in een kerkdienst: beleef het op jouw manier en haal er uit waar jij mee verder kan.”

Het afscheid was een wonderlijke combi van een kerkelijke plechtigheid en een feestje in de kroeg. 7 sprekers hoorden we: gezin, familie en vrienden, geschokt en verslagen door zijn onverwacht snelle overlijden.
Het meest ontroerende vond ik een filmpje dat René nog niet zo lang geleden naar zijn vrouw had gestuurd dat werd getoond na haar verhaal.
Hij zat in zijn vrachtwagen en zong met die guitige kop van hem loeihard mee met Whitney Houston: “AND AAAAIAIAAAAAI WILL OHOHOLWEEEHEEES LOVE JOEHOEOE…!”

Op het kerkhof kwamen we langs het graf van mijn oom en tante.
Het gedicht dat daarop staat (klik op de afbeelding voor een vergroting) werd voorgedragen door de dominee. We zagen ze bijna zitten, op hun bankje in de lucht…
De informele condoleance vond plaats in “Jofel”, een kroeg in Bleiswijk. Toen iedereen terug was van de begraafplaats klonk met het volume op standje burengerucht het nummer ‘Laten we proosten’ van Guus Meeuwis. Menigeen stond met een borrel in de hand de tranen weg te slikken. Je kunt wel doen alsof het feest is, maar het voelt niet als feest. Maar net als de uitvaart uit de kerk: René had het zelf zo bedacht. En na een half uur was het toch al weer gezellig omdat we een aantal familieleden ontmoetten die we een tijdje niet gezien hadden.

Ik zag nog foto’s voorbijkomen van René als kleuter.
Wij gingen vroeger met ons gezin met hen samen op vakantie.
Toen kon hij de K nog niet zeggen. “Ome Tees! Weet je wat we vanavond gaan eten? Pannetoete!

Niet te geloven dat ik ‘as zijn ‘nichie’ nooit meer een knuffel krijg van deze grote, flamboyante, emotionele en ongetwijfeld knapste man van de familie.
Van zijn laatste boodschap aan ons zie je de afbeelding links van dit blog: Leef!