Vandaag een mooie jeugdherinnering als waarde van de dag.
Dit naar aanleiding van het blog van gisteren over de aardbeien; in mijn hoofd zijn die vruchten voor eeuwig verbonden met het sprookje ‘De aardbeien-fee’.
Het stond in het sprookjesboek dat ik kreeg van mijn ouders, het eerste cadeautje dat ik me kan herinneren.
Ik heb het nog. “Ada Vrieswijk. Gekregen van papa en mama” staat er voorin en mijn broer heeft zijn naam er later ook maar bijgezet: boeken waren in zekere zin gezamenlijk bezit.
“Sprookjesland” verteld door tante Lucille, getekend door J.C. van Hunnik. De plaatjes alleen al! Spannend, eng, leuk, griezelig……genieten! Het engste was het verhaal van de aardbeienfee. Op de afbeelding hiernaast zie je haar rechts onder de wolf staan.

Het sprookje van de aardbeienfee lijkt een beetje op dat van Hans en Grietje, maar de kinderen die verdwalen heten Jozette en Jantje.
Er gingen verhalen door het land dat het bos was bevolkt met boze feeën en de ouders drukten de kinderen op het hart om niet in het bos te gaan spelen.
Je raadt het al: ze gingen toch in het bos spelen en verdwaalden.
Maar ‘eensklaps stond een jonge vrouw voor hen in een prachtig kleed van groene bladeren en overal schitterden kleine aardbeien’.
Ik was ook met haar meegegaan. Ze zag er zo mooi uit!
Maar……‘ze bracht Jantje en Jozette echter naar haar eigen woning en sloot ze daar op in een hok. Ik zal jullie leren om ongehoorzaam aan jullie moeder te zijn!

The worst case scenario voor de kleine Ada, een eigenlijk best wel braaf meisje maar dat natuurlijk ook wel eens ongehoorzaam was.
Ik liep ook wel eens weg. “Is dat niet dat kleintie van Vreeswiek? Wat döt die daor nou bij die bouwputte…”
Dat kleintie was ik, als drie-jarige in een nieuwe nieuwbouw woonomgeving op avontuur en verdwaald in een huis in aanbouw.
Een oplettende buurtbewoner vond me en bracht me weer thuis.
Op zo’n jonge leeftijd haal je fictie en werkelijkheid nog wel eens door elkaar en ik griezelde al bij gedáchte dat je als kind werd opgesloten door een heks.

Natuurlijk liep het sprookje goed af. De papagaai Jacquot vertelt de malafide praktijken van de aardbeienfee aan de koningin van de feeën, die de kinderen bevrijdt en de aardbeienfee voor honderd jaar verandert in een lelijke heks.
Het boekje van tante Lucille is letterlijk stuk gelezen; voor mij een dierbaar bezit.
De prachtige plaatjes brengen mij terug naar mijn kindertijd en het verklaart mijn liefde voor sprookjes.
En hoe bang ik er als kind ook voor was: heksen hebben mijn voorkeur!

Voor de liefhebber hieronder een overzichtje van wat ik zoal schreef over sprookjes en heksen de afgelopen 10 jaar.

Anneke Tanneke Toverheks –over de kettingrokende, onder de grond wonende heks uit de verhalen van Broer Konijn. 

Paulussie! Ik za’je pakken!  – een blog over Eucalypta die het bos onveilig maakte waar Paulus de Boskabouter woonde

Heksenhand – een verhaal over een geliefd maar ook griezelig boek dat onze dochter zich alledrie nog herinneren

Een sprookjeshuwelijk – over een vossejacht waar ik als heks verkleed aan meedeed

Foeksia en halloween – over mijn eigen kleine heksje, het vriendinnetje uit mijn kindertijd dat nog steeds aan mijn kaptafelspiegel hangt.

Vrouw Holle  – hoe een sprookje ook troostrijk kan zijn

Sprookjesboek van Rie Cramer – eigenlijk net zo’n boek als van bovenstaande tante Lucille, maar met bekendere sprookjes.

Alladin & z’n collega’s – over hoe een Disneyfilm mij helpt in lastige tijden