Vorig jaar, op de dag van het handschrift, schreef ik een blog over mijn handschrift.
Hoe dat veranderde na de lagere school en wat het belang is van schrijven voor je ontwikkeling.
Wil je dat verhaal nog eens lezen? Hierbij een link: ‘Schrijf jij nog?’
Toen ik in het Scheepstrakabinet met Theo in de schoolbankjes zat (bij de Ontmoetingsdag van de Erfgoedkoepel) kregen we een ‘schoonschrijfblaadje’ met van die lijntjes en mochten we met een kroontjespen en echte inkt schrijven.
Zo’n blaadje brengt mij in gedachten al weer naar mijn schooltafeltje in Hoogersmilde.
En waar Theo naast mij zat te mopperen ‘dat hij dit vroeger ook al nooit goed kon’, ik vond schrijven en met name ‘schoonschrijven’ altijd erg leuk.
Toen ik mijn naam en het adres waar ik als kind woonde (toen hadden we nog geen postcode) zo netjes mogelijk had opgeschreven, kreeg ik zowaar een stempel.
Ooooh jaaaah! Een stempel! En als je een aantal stempels had verzameld mocht met een andere kleur balpen schrijven. Rood of groen.
Voor Annemieke (vriendinnetje uit die tijd) en mij was het een sport om zo veel mogelijk stempels te sparen en daarna zo vaak mogelijk met een andere kleur te schrijven; ik kan me de sensatie nog herinneren van die groene pen.
Waar je als kind al niet druk mee kunt zijn….!
Toen ik volwassen was en het onderdeel ‘moederschap’ in mijn carrière vorm gaf ben ik begonnen met kalligrafie.
Ik kocht bij boekhandel Van der Kuyl in Assen een speciale pen en een oefenboek en heb het in de loop van de jaren goed onder de knie gekregen.
En natuurlijk heb ik die oude inktpen nog, maar toen ik vorig jaar met een dochter in Almelo was wees die mij op een kalligrafiestift.
Een stift met een plat uiteinde, net als de speciale kalligrafie-vulpen. Met aan weerzijden van de stift een dopje: een smalle en een brede platte kant.
Maar dat was leuk!
En geen geknoei meer met inkt, want dat is bij mij altijd wel een dingetje: inktvlekken en -vegen. Kijk maar eens goed naar ‘Hoogersmilde’ op de afbeelding links.
Ik kocht een zwarte stift/pen en schreef teksten op kaartjes enzo zonder vlekken en vegen in Italic Calligraphy.
Van Sinterklaas kreeg ik er vorig jaar vervolgens nóg 3 kleuren bij: rood, groen en paars.
Toen kreeg ik trouwens wel héél veel cadeautjes! “Hoezo zoveel?” vroeg ik na het feest. “Jij vraagt allemaal van die goedkope dingen….”
Dus: lijkt het je leuk om dat kalligraferen ook te leren: die pennen zijn niet duur. Je vindt ze in iedere goede kantoorboekhandel en op internet zijn ze ook volop te krijgen.
Ik heb vier pennen/stiften van het merk ITOYA en ze heten ‘Doubleheader’ met de toevoeging -acid free ink.
Nu ben ik al aan het oefenen.
‘Fijne feestdagen en een gezond 2026’……..
Sarah
Oh het handschrift, zo ontzettend persoonlijk! Ik ben zelf “team aan elkaar”, maar ik heb al ervaren dat er inmiddels scholen zijn die de kinderen alleen nog maar los leren schrijven en dat dus ook niet iedereen het nog lezen kan. Zeker een bijzondere gewaarwording, want wat doe je dan als je niet los schrijft? Inmiddels heb ik een tweede manier van de ’t’ schrijven geleerd die meer lijkt op de getypte variant, maar waarbij je toch nog aan elkaar schrijven kan. Weliswaar wel iets minder snel dan die “originele” ’t’, maar dus wel makkelijker te lezen als je nooit aan elkaar hebt leren schrijven.
Als linkshandige heeft het leren schrijven mij zeker wel nodige stress opgeleverd met de eeuwige vegen en vlekken. En helaas, de kalligrafiestift heb ik ook niet onder de knie kunnen krijgen ondanks veelvuldig proberen. Die stift krijgt bij mij nu dan ook een tweede leven in het maken van abstracte kunst. Maar van die pennen met flexibele penseelpunten? Buitengewoon geschikt voor linkshandigen om ook een vorm van kalligrafie te leren, wat mij betreft! Mits je de tijd er voor neemt zodat het niet alsnog eindigt in vegen en vlekken, uiteraard.. 😉