Categorie: Kerk & gemeente Pagina 12 van 50

Het avondmaal dat we op Witte Donderdag vieren in de kerk is voor mij bijzonderder dan op een zondag.
Het is de viering waarin we het laatste avondmaal herdenken dat Jezus met zijn discipelen hield op de avond voordat hij gevangen werd genomen.
Donderdagvond voelde het nog specialer, omdat we de afgelopen twee jaar alleen digitaal de vieringen konden meebeleven.

Voor COVID dronken we om de beurt een slokje wijn uit de mooie, zilveren bekers van het avondmaalservies dat bij de Catharinakerk hoort.
Na iedere gebruiker werd de bekerrand afgeveegd met een doek.
Donderdagavond had men gekozen voor iets anders.
Er stonden dienbladen met hele kleine bekertjes met een beetje avondmaalswijn er in;  iedereen kon na het stukje brood zo’n klein bekertje nemen en een paar meter verderop op een dienblad wegzetten.
Natuurlijk begrijp ik het en het is een goede oplossing, maar voor mijn gevoel ontstaat er iets meer afstand: je drinkt niet meer uit één beker.
“Een kniesoor die daor op let!” zou mijn vaders tekst zijn in dit geval. Waar zeur je over? Wees blij dat je weer met elkaar live avondmaal mag vieren.

Nog iets om over te zeuren: de Cantorij Roden zong en ik stond er niet bij.
Dat had ik zelf zo geregeld en toch voelde het stom.
Een schrale troost was dat ik niet van toegevoegde waarde was geweest als ik had meegezongen, want ik ben nog steeds licht verkouden en mijn stem is nog niet weer op orde. Maar naast deze twee pietluttigheden was het een mooie en indringende viering, waarbij ik vooral genoot van het feit dat we dit weer samen met zoveel gemeenteleden  mochten beleven.

Gisteravond was de Goede Vrijdag viering; die staat in het teken van de kruisiging en de dood van Jezus.  Deze keer lazen we dat gedeelte uit Johannes met op de beamer afbeeldingen van de kruiswegstaties van Ted Felen.
Als we de passage lezen dat Jezus sterft wordt de paaskaars gedoofd,  gevolgd door stilte. Altijd een indrukwekkend moment.  Gisteravond nog versterkt door wat organist Arjan Schippers daarvoor speelde: het gedeelte uit de Mattheüs Passion bij die verzen,  gevolgd door het koraal ‘Wenn ich  einmal sol scheiden’. Mijn oren horen de noten van het overbekende recitatief en mijn hoofd zet daar onmiddellijk de woorden bij. Voor mij was het een ontroerend moment in de viering.

Daarna kregen we de gelegenheid om een witte  bloem te leggen bij een bloemstuk, opgebouwd rondom een kruis. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
Het zijn de rituelen die je stil laten staan bij wat er vroeger gebeurd en de impact daarvan in onze tijd.  Toen ik mijn bloem legde was ik met mijn gedachten bij de toestand in Oekraïne: het onrecht dat mensen wordt aangedaan, de schijnprocessen tegen tegenstanders van Poetin,  het lijden dat mensen overkomt en de machteloosheid die je soms aanvliegt.

Met de melodie van het laatste lied in ons hoofd gingen we naar huis.
Nu valt de nacht.
Het is volbracht:
de Heer heeft heel zijn leven
voor het menselijk geslacht
in Gods hand gegeven.

En weer was de dominee ziek! Deze keer was Sijbrand van Dijk afwezig en net als vorige week werd de lege plek ingevuld door Marieke Pranger.
Had Walter Meijles de preek vorige week nog op video opgenomen, deze keer nam Marieke de hele dienst voor haar rekening.
In de praktijk wil het in dit soort gevallen nog wel eens zo zijn dat de inval-predikant dan een preek neemt ‘die nog op de plank ligt’,  maar dat was vanmorgen geenszins het geval.
We hoorden een actueel verhaal  met duidelijke standpunten over onze houding ten opzichte van de oorlog in Oekraïne.
Over onze wraakgedachten jegens mensen die kinderziekenhuizen bombarderen.
Over onze machteloosheid.

De lezingen uit het oude en nieuwe testament spraken allebei over een glans: Mozes die in rechtstreeks contact is geweest met God bij de ontvangst van de tien geboden moet met een doek zijn gezicht bedekken vanwege de glans die er van afstraalt en het gezicht van Jezus glanst op de berg in gezelschap van Mozes en Elia.
Over hoogte- en dieptepunten ging het vanmorgen.
Dat je na een fantastische ervaring op een berg, net als Jezus, terug moet naar het dal.
In de overdenking kwam het woord ‘glans’ nog even terug.
Dat mensen die hun levenspartner hebben verloren op de vraag ‘Hoe gaat het nu met je?’ vaak zeggen: “Het gaat wel hoor, maar de glans is er af.”.
Mevrouw voor mij knikte instemmend.
Toen ik vanmorgen om me heen keek zag ik zoveel gemeenteleden die zich in diezelfde omstandigheden bevinden.
Dapper doorgaan, maar de glans is er af.
En dat hoeft niet altijd door een overlijden; in ieders leven is de wijn wel eens op.

Na de overdenking was er een afkondiging van overlijden.
Gea, 71 jaar. Al een tijdje ziek, had de strijd moeten opgeven.
Haar man Harm had gevraagd of we na de afkondiging een toepasselijk lied konden zingen.
“Er  is een land van louter licht”, lied 753.
De emotie was voelbaar in de kerk; het lied werd van harte meegezongen, maar niet iedereen kon dat.

Voorganger Marieke is met emeritaat, heeft geen eigen gemeente meer en is als gemeentelid, werkgroep-lid en cantorij-sopraan één van ons.
Ze werd er deze week zomaar ‘voorgezet’.
Marieke kiest haar woorden zorgvuldig; we hoorden vanmorgen tussen de regels door haar eigen worsteling, haar eigen emoties en haar zorgen.
Haar woorden en de keuze van de liederen waren voor veel gemeenteleden een troost en een steuntje in de rug.
We zijn als gemeente bevoorrecht met iemand als zij in onze gelederen; zij gaf de viering vanmorgen op haar manier glans.

De Catharinakerk gaat weer open!
Niet alleen op zondagmorgen, maar ook op andere dagen.
Er is wel een probleem: we hebben niet genoeg vrijwilligers om de kerk tijdens de openstelling te ‘bemensen’.
Voor en door corona hadden we een aantal opzeggingen en ook door overlijden verloren we iemand.

In ‘de Krant’ van vorige week stond een grote advertentie om vrijwilligers te werven en in Kerknieuws van deze week komt diezelfde oproep.
We zoeken mensen voor verschillende functies: rondleiders, gastvrouwen/heren, surveillanten en organisten.
Om je een beetje een idee te geven wat het inhoudt geef ik je hierbij een paar links naar blogs die ik over dit vrijwilligerswerk heb geschreven.

In april 2017 reageerde ik zelf op een soortgelijke advertentie in ‘Kerknieuws’.
Lees alles over hoe dat in zijn werk ging.
29 april 2017 Gesolliciteerd.

Op 16 juli 2017 stond ik voor het eerst als vrijwilliger in de kerk.
Beetje spannend was het wel.
Naast een aantal volwassen bezoekers was er één kind die middag.
Het meisje stond gefascineerd te kijken bij de gemetselde crypte in het koor, toen ze ineens mieren ontdekte.
16 juli 2017 Mieren bij Coenraad en Gezina

In september 2017 was het Open Monumentendag.
140 bezoekers mochten we die dag verwelkom, het was ontzettend druk.
Maar ook ontzettend leuk.
Lees over de verscheidenheid van de bezoekers en de diverse gesprekken die je voert met de gasten.
12 september 2017 140! 

Eind maart 2018 onderging ik een hartoperatie, dat jaar werd ik niet ingeroosterd in het vrijwilligersschema.
Wel was ik begin september aanwezig op de Open Monumentendag.
Die middag kwam iemand met een stamboom van haar familie aan, die de grafsteen van een voorvader zocht.
Heeft ze hem gevonden?
Lees 10 september 2018 Hier ligt mijn voorvader.

In 2019 liep de route van de Drentse Fietsvierdaagse door Roden.
Leuk!
Van 2 tot 4 stond ik in de kerk om mensen te ontvangen en eventueel te woord te staan.
Daarover schreef ik op 17 juli 2019 het blog ‘Nie knapp’m maor zoeg’n’.

Op de Open Monumentendag in 2019 nam ik ook 2 uur vrijwilligersdienst voor mijn rekening.
Toen kwam er een koor zingen, dat prachtig zong maar ook een beetje in de weg stond.
15 september 2019 Zingen? Of geschiedenis?

Geen blogs uit 2020 en 2021, want toen was de Catharinakerk niet geopend voor bezoekers.

Ben je geïnteresseerd in één van de vrijwilligersfunctie?
Als je op de afbeelding klikt komt de advertentie groot in beeld.
Je bent van harte welkom!

Gistermiddag om 16.45 uur maakte ik pannenkoekenbeslag: twee liter melk,  vier eieren,  1 kilo meel en een theelepel zout.
Verder had ik 5 x 150 gram ontbijtspek, die plakjes sneed ik doormidden.
Kreeg ik een huis vol visite?  Nee. Ik had me opgegeven als bakker voor het pannenkoekenfeest dat bij onze PKN-gemeente werd georganiseerd voorafgaand aan Aswoensdag.
Aan dat feest ligt een Engelse traditie ten grondslag.

In Engeland heet de dinsdag voor Aswoensdag  ‘Shroove-tuesday. Het is de traditionele Pancake-day voor  het begin van de vastenperiode op Aswoensdag.
Lent – de 40 dagen voorafgaand aan Pasen – was van oudsher een tijd van vasten. Op de avond daarvoor gingen de christenen biechten en werden “shriven” (ontheven van hun zonden). De klok werd geluid om mensen op te roepen om te komen biechten. Dit luiden van de klok werd de “Pancake Bell” genoemd.
Vastenavond was de laatste mogelijkheid om eieren en vetten te gebruiken voor het vasten begon en pannenkoeken zijn de perfecte manier om deze ingrediënten te gebruiken.

30 spekpannenkoeken haalde ik uit bovengenoemde ingrediënten. Ik bakte met drie pannen tegelijk en hield de gebakken pannenkoeken  warm in braadpan die in heet water stond.
Naast bakker had ik me samen met Gerard ook opgegeven als eter.  Met bijna 50 mensen zaten we rond 18.00 uur aan lange tafels waar de inbreng van alle bakkers als een soort buffet werd aangeboden. Lekker! Gezellig! Het was de bedoeling dat je steeds op een andere plek ging zitten als je een pannenkoek had opgehaald; ‘Neem uw bord op en wandel’ zeg maar. Zodoende sprak ik verscheidene mensen die ik al een tijdje niet had gezien.

“Doe’j een beetie kallem an met die suuker?”
“Ga je nou alweer een pannenkoek halen?”
Goedmoedig geplaag hoort ook bij gezamenlijk eten.
“Als je met meer mensen aan tafel zit eet je ook altijd meer” merkte iemand op, die voor de zoveelste keer naar het buffet liep.
Een alleenstaande mevrouw zei: “Voor mezelf alleen bak ik nooit pannenkoeken; zo heerlijk dat ik hier kan aanschuiven!”
Op deze website heb ik het al eerder benoemd: wat kan ik er van genieten dat we elkaar weer zonder mondkapjes, QR-codes en anderhalve meters mogen ontmoeten.
Als kerkgemeenschap hebben we ontmoeting en interactie zo nodig.
Over 40 dagen gaan we hopelijk weer met de hele gemeente het paasfeest vieren.
Twee jaar op rij was dat niet  mogelijk en zagen we de paascyclus thuis op de bank voor de televisie; ik hoop van ganser harte dat we dit jaar weer in de kerk kunnen zitten.

De waarde van de zondag zat voor mij voornamelijk in de vesperviering gisteravond in Op de Helte; hoe ik me daar op verheugde schreef ik vorige week donderdag. (Zie ‘We? Ik niet.’)
Jolanda de Lange zou dwarsfluit spelen,  maar voorafgaand aan de repetitie om 18.00 uur werd Monique Evertz welkom geheten.  Huh? Het bleek dat Jolanda zaterdag had afgebeld en dat Monique ons gelukkig uit de brand wilde helpen.

Wekenlang hadden we de muziek geoefend; de meerstemmigheid en de mooie melodieën werden nu begeleid door orgel en fluit en dat maakt het natuurlijk nog mooier. Na een week met zoveel dreiging en mondiale onrust was de vesper een hoopvol rustpunt. En ook al zit ik op de altenrij niet zo ontspannen in de viering als anders,  ook nu ontroerden me de melodieën en boden de teksten troost.
Ging het allemaal goed?  Niet helemaal.
Sommige inzetten waren wat onzeker en het tempo van het orgel en het koor stond soms niet goed onder elkaar. Toen ik na de viering nog even met iemand napraatte kwam er een ontevreden tenor langs lopen.  “Het was niet goed!” sprak hij streng.

Ja.
Dat kun je vinden en kenbaar maken, maar daarbij maak ik graag een kanttekening.
Wij zijn als cantorij zingende amateurs en geen professionals.
Als wij meewerken aan een viering is dat ter ondersteuning van de gemeentezang.
Als ik hoor dat mensen zijn geroerd door de vesper en hebben genoten van de mooie muziek,  dan is wat mij betreft onze missie geslaagd.
Het gaat in de kerk namelijk om gezamenlijke geloofsbeleving,  hoop,  troost en verbinding ondervinden door samenzang.
Als je het mij vraagt hoeft dat niet perfect. We hebben er hard voor gewerkt,  thuis geoefend en samen gerepeteerd. Voor de uitvoering hebben we ons uiterste best gedaan en volgens mij was het mooi. Voor een perfecte uitvoering moet je naar een concert gaan of een CD opzetten.

Tijdens het zingen trof mij de zin in een lied:
‘Heeft onze nacht geen horizon
en grijpt het duister naar de macht…’
Dan schiet die kop van Poetin door mijn gedachten, de verpersoonlijking van het duister.
Vervolgens zing je dan:
‘….roep, zoals ooit het licht begon,
opnieuw de dag en straal met kracht,
wees zelf voor ons de zon.’

Na de viering keek ik met Gerard naar het journaal.
Oorlogsbeelden. Dreiging met nucleaire wapens.
Ik hoop zo dat het waar wordt wat wij zongen.

Er kan en mag weer van alles; zo langzamerhand laten we in Nederland de meeste coronaregels los.  Eerlijk gezegd moet ik er nog wel aan wennen.  Het mondkapje hoort nog in het standaard ‘heb-ik-alles-bij-me’-rijtje: portemonnee, sleutels, telefoon, mondkapje. Op mijn werk doen we nog voorzichtig en ik voel dat ik automatisch een stap achteruit  doe als mensen te dichtbij komen.  We geven geen handen en knuffelen nog niet.

Maar er is één bijeenkomst waar ik weer iedere week met veel plezier naar toe ga en dat is de cantorij-repetitie op dinsdagavond.
De eerste repetities nog in de kou vanwege de ventilatie, ook nog met flink wat ruimte tussen de stoelen,  maar we zingen weer met het hele koor!
Wat heb ik het gemist en wat is het weer heerlijk om op mijn plekje op de achterste rij mijn altpartij mee te zingen.  Dinsdagavond kreeg ik er gewoon even kippenvel van.
Aanstaande zondagavond werken we mee aan een vesper, die helemaal wordt gevuld met de vesperliturgie ‘Tussen licht en donker’ van Sytze de Vries en Dirk Zwart.
De muziek zit er goed in; dat zijn de fijnste repetities omdat je dan de noten niet meer hoeft in te studeren.

Dat instuderen was nog wel een gedoe.
Toen we de muziek kregen riep een groot aantal cantorijleden: “O, dat kennen we al! Dat hebben we al zo vaak gezongen…”
Maar ‘we’ staat in dit geval niet voor iedereen.
‘We’ staat voor de grefo’s, om de oude bloedgroepen nog maar eens te benoemen.
De hervo’s, die na het opheffen van de Catharinacantorij het koor kwamen versterken, hadden nog maar één deeltje van de liturgie gezongen.
Maar dat is allemaal verleden tijd; we zijn al jaren samen op weg, dus we zetten samen de schouders onder het instuderen.
Cantor Karel stuurde ons oefen-bestandjes zodat we thuis konden oefenen en dinsdagavond zetten we gezamenlijk, protestanten onder elkaar, de puntjes op de i.

In de pauze vroeg ik Karel of het nog gelukt was om een fluitiste te krijgen voor zondagavond.
Ja man! Jolanda de Lange, die we kennen van het combo dat de Taizé-vieringen begeleidt, gaat ons die avond begeleiden.
“Dat zijn zulke mooie partijen!” vertelde Karel enthousiast.
Hij speelde even wat voor en zat zelf enorm te genieten van hoe mooi hoe allemaal was “Luister hier maar eens naar!”

En nu zitten we ons allemaal te verheugen op zondagavond.
Naast de medewerking van fluitiste Jolanda speelt Erwin Wiersinga die avond op het orgel.
Het belooft een mooie vesperviering te worden.
In die vesperliturgie ‘Tussen licht en donker’ is ook een rol weggelegd voor de gemeente: we hopen dat er veel mensen met ons mee komen zingen.

Toen de repetitie was afgelopen liep ik samen met een bas naar de uitgang.
Hij vertrouwde me toe: “Wat een mooie muziek dit. Het deed me echt iets vanavond.”
Wij hopen dat de aanwezigen op zondagavond met datzelfde gevoel naar huis gaan.
Welkom!
Zondag 27 februari, 19.00 uur, Op de Helte, Touwslager, Roden.

1966, Hoogersmilde.

Een kerkdienst met Donald Duck.
Mijn vader kon het Vrolijke weekblad met de Duckstadfiguren erg waarderen, maar heeft ‘kerk’ en ‘Donald Duck’ nooit met elkaar in verband gebracht.
De onhandige eend werd gistermorgen ten tonele gevoerd om uit te leggen dat vragen stellen bij een verhaal soms geen zin heeft.
Waarom is Pluto de hond het huisdier van de muis Mickey en is de politiecommissaris O’Hara ook een hond?
Waarom melkt oma Duck de koeien en komt Clarabella Koe bij haar op theevisite met een hoedje op en een jurkje aan?
Waarom loopt Donald Duck altijd in zijn blote kont en heeft hij als hij gaat zwemmen een zwembroek aan?
Hilarische vragen in een kerkdienst.
Niemand stelt die vragen, omdat het in de Donald Duck om de verhalen gaat.
Omdat mensen zichzelf herkennen in de stoethaspels, de onhandige boeven en de sukkels.
Sommigen onder ons herkenden zichzelf in de snaterende Katrien Duck.

En tegelijkertijd een kerkdienst met Vincent van Gogh.
We zagen het schilderij ‘De opwekking van Lazarus’ op de beamer.
De schilder heeft het gemaakt met het schilderij dat Rembrandt over dit bijbelverhaal maakte voor ogen.
Beide schilderijen zijn te vinden op deze Wikipedia pagina
Als je op de afbeeldingen klikt, komen ze groot in beeld.
Dan zie je duidelijk de overeenkomsten, maar ook de grote verschillen: Jezus bijvoorbeeld komt op het schilderij van Van Gogh helemaal niet voor.
Als je goed kijkt lijkt Lazarus op Vincent van Gogh.
De schilder identificeert zichzelf met de dode die weer tot leven wordt gewekt.
We hoorden gistermorgen dat hij, toen hij het doek schilderde, in een ziekenhuis was opgenomen vanwege ernstige psychische problemen.

De voorganger schetste dat in een mensenleven zulke periodes voorkomen.
Dat je lamgeslagen bent door verdriet, of in de put zit om wat je overkomt.
Van Van Gogh weten we dat hij er niet meer bovenop kwam.
De onderliggende boodschap in de overdenking was: blijf niet bij de pakken neerzitten.
De laatste zin van de preek was: ‘Van Gogh schildert hier: Je leven is zo kostbaar, laat het niet vastlopen’.

Ken je het verhaal van de opwekking van Lazarus niet?
Hierbij een link naar het verhaal in ‘de basisbijbel on line‘.

Het orgelspel was gistermorgen, zoals zo vaak, van toegevoegde waarde.
Voor de overdenking hoorden we ‘I don’t know how to love him’ uit Jesus Christ Superstar en aan het einde van de viering als toetje het ‘Halleluja’ van Händel, uitgevoerd door Arjan Schippers op het orgel. Enthousiast meegezoemd door een deel van de gemeente dat nog even in de kerkzaal bleef om te genieten van het stuk.
Met mondkapje.
Nóg wel.
Maar vanaf volgende week is er weer kerk zonder beperkingen!