een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Kerk & gemeente Pagina 21 van 53

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

27 november: TBONTB 7: Kerk & PKN-Gemeente

Over dit onderwerp gaat het op ‘de Waarde van de dag’ minstens één keer in de week. In de oude lay-out had ‘Kerk en gemeente’  geen eigen tabje in het menu, dat heb ik veranderd omdat het een onderwerp is dat vaak de waarde van mijn dag bepaalt.
Eén van de lezers vertelde ooit op een verjaardag dat hij mijn ‘dinsdagblogs’ het meest op prijs stelde. Destijds was ik me er niet van bewust dat ik op dinsdag speciale blogs schreef, maar het bleek dat ik op dinsdag vaak schrijf over de kerkdienst van die zondag daarvoor.
Maar er zijn ook lezers die zeggen: ‘Je blog lees ik graag, maar dat geneuzel over die kerkdiensten sla ik altijd over.’
Zo kun je er ook naar kijken; wat voor mij de waarde van de dag bepaalt is voor een ander waardeloos.

Een website over de waarde van de dag zonder blogs over ‘Kerk & gemeente’ zou voor mij niet kunnen.
De kerk en alles wat daar bij hoort is helemaal verweven met mijn leven. Kerkdiensten, cantorijrepetities, vrijwilligerswerk, thema-avonden, workshops: mijn dagelijkse leven heeft heel veel linkjes met de kerk. Met de bijdrages over het kerkelijk gebeuren wil ik graag een inkijkje geven hoe het is als je naar de kerk gaat. Mensen hebben daar soms nog heel ouderwetse ideeën bij, maar de kerk is natuurlijk qua ontwikkeling niet stil blijven staan in de jaren ’60.
Soms schrijf ik over wat ik met een zondagse overdenking door de week kan.
Of over een mooi lied dat me iets doet.
Wat ik van lezers die de kerkelijke blogs wel lezen terugkrijg, is dat het zo herkenbaar is.
Of dat men leest over iets dat mij raakte, terwijl het hen zelf niet eens was opgevallen.
Wat ik heb geleerd in de loop van de jaren is dat iedereen in de kerk zit met zijn eigen rugzakje.
Iedereen heeft een verleden, iedereen heeft zorgen, iedereen heeft wel eens diep verdriet.
Iedereen luistert met zijn eigen oren en iedereen haalt weer iets anders uit een zondagse viering.

De cantorij, waar ik sinds 2019 weer deel van uit maakt, is een hele mooie aanvulling op de vieringen.
Je bent ongeveer 4 weken van te voren met liederen voor een viering bezig; je weet dan al wat het onderwerp en je hebt de liedteksten al een aantal keren gezongen.
Als we dan als koor in de viering zingen vallen liederen en teksten samen.
Dat hadden Gerard en ik ook toen we nog als duo zongen: je overlegt samen met de voorganger welke liederen het beste passen bij de lezing en als je dan tijdens zo’n viering tot de conclusie komt dat het helemaal klopt dan gaf dat zo’n viering een diepere waarde.
Als je klikt op ‘Kerk & PKN-gemeente’ onder ‘Alledag’ in het menu zie je mooie afbeeldingen en vier voorbeelden van blogs over ‘Kerk &PKN-gemeente’ uit het archief van deze website.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’. 

 

Reageren

25 november: De komma van Ardaan.

Zat ik afgelopen zondag nog te mokken dat ik het zingen en de cantorij zo miste, gisteravond was er zomaar weer een cantorij-repetitie.
In zeer afgeslankte vorm weliswaar, maar toch: weer even samen zingen.
Op de vraag ‘Wie wil er meezingen in een cantorij-kwartet zodra dat weer mag?’ had ik per kerende post positief gereageerd.
In de komende tijd zal een klein deel van de cantorij 2x aan een viering meewerken: op de 4e adventszondag (20 december) en op 1e kerstdag; als alt mag ik meewerken aan de viering van eerste kerstdag, maar omdat de alt die voor de 4e advent was gevraagd gisteren op de eerste repetitie niet kon mocht ik voor haar invallen. Lucky me!
Van 19.30 tot 20.30 uur repeteerden we met koortje 1: het kwartet mocht al een sextet worden, dus met 2 sopranen, 2 bassen en 1 tenor studeerden we 2 werken van J.S. Bach in.
Die kerkdienst op 20 december staat namelijk helemaal in het teken van Bach en Erwin is die zondag organist: mis het niet zou ik zeggen!

Om 20.45 uur stonden we met 5 nieuwe zangers klaar voor de tweede repetitie: koortje 2. Omdat ik al een uur had gezongen hoefde ik niet mee te doen met inzingen.
Van koster Gerard kreeg ik even een kop heerlijke oploskoffie, waarna we ons stortten op ‘Nu sijt willecome’ en ‘In de nacht gekomen’, een lied op de melodie van de christmascarol ‘In the bleak midwinter’.

Wat was het weer heerlijk om samen te zingen!
En wat een mooie muziek: advent & kerstliederen.
Voor sommigen van ons al heel vertrouwd, maar voor mij waren een aantal stukken toch helemaal nieuw.
Bij één lied was er discussie of we bij de zin ‘Heer, de wereld wacht’ nou een komma moesten zingen (lees: even ademhalen) of niet.
Van Karel mochten we absoluut niet ademhalen; tenminste niet op die plek.
“Maar er staat wel een komma op mijn muziekblad” riep één van de mannen.
“Die is niet van mij.” pareerde onze cantor onmiddellijk “dat is vast een aantekening van een eerdere dirigent.”
Een bas wist van de hoed en de rand: “Die komma is van Ardaan*.”

“Gum maar uit, we zingen geen komma, maar houden even heel kort in.”
We houden even kort in; krijg dat maar eens gelijk met z’n zessen.
Maar we kwamen er prima uit met elkaar: volgende week weer!

Happiness is…… singing in a choir!

Vanmorgen kreeg ik een mail van een bestuurslid van de cantorij.
“Bedankt dat je gisteravond wilde invallen.
Weer zingen was als balsem voor mijn ziel”.
Twee zielen, één gedachte.

* Ardaan Dercksen was de cantor van de Op de Helte-cantorij voor Thysia Betting.

Reageren

22 november: Herinneringen zijn nooit gratis.

In onze maatschappij  is oudejaarsdag op 31 december; het nieuwe jaar begint op 1 januari.
In de christelijke traditie begint het nieuwe kerkelijke jaar op de 1e zondag van Advent. De zondag daarvoor heet de voleindingszondag; dan wordt het kerkelijke jaar afgesloten en herdenken we in onze eredienst de gemeenteleden die ons het afgelopen  jaar ontvallen zijn.  Door de beperkende maatregelen in corona tijd  moest er worden nagedacht over de vormgeving van die kerkdienst die vanmorgen plaatsvond in Op de Helte.

Er waren twee identieke vieringen, eentje om 09.30 uur en een om 11.00 uur.
Dit was om alle nabestaanden van de 43 mensen die overleden waren in de gelegenheid te stellen de dienst bij te wonen.
Er mag nog steeds niet gezongen worden door de gemeente; vanmorgen werd er gezongen door een kwartet onder leiding van Anja Oosterhof.
Erwin Wiersinga was organist en Monique Evertz speelde dwarsfluit.
Wij zagen op onze computer de bijeenkomst om 11.00 uur; het was een mooie, ingetogen viering en er werd prachtig gezongen en gemusiceerd.

Het is onmogelijk om de hele inhoud van de viering in een blog te verwoorden; de kern lag voor mij in deze woorden van Walter Meijles over herinneringen.

Herinneringen komen nooit kaal en ze zijn ook nooit gratis, want ze vragen iets van je. Ze vragen dat je je geeft, dat je je overgeeft aan je herinnering met je lijf en met je geest.
De beelden en de emoties nemen het dan even van je over, nemen jou even over. Dat kan lastig zijn als je op dat moment net in de supermarkt staat of vol gas over de snelweg rijdt, maar kan prachtig zijn als je op dat moment de tijd hebt en de ruimte om even bij die herinnering te blijven.
Het is ook nodig dat we dit doen, want de liefde die er nog is voor degene die je is ontvallen, die dooft niet zomaar uit, die is nog aanwezig.
Als je bij je herinnering bent kan die liefde weer even een plek vinden en weer opvlammen, zodat je jezelf op dat moment weer wat kunt warmen.
Het samen delen van herinneringen, het delen van je gevoel en hierover spreken is een van de meest waardevolle handelingen die we kunnen doen wanneer je iemand mist.

Deze laatste zondag van het kerkelijk jaar is een dienst waar ik altijd bij ben.
Soms als nabestaande in Hoogersmilde, maar meestal op mijn plekje op de altenrij in de Cantorij Roden.
En naast de ontroering om het mooie gedicht van Bea Sportel en de troostende woorden van onze predikant werd ik geraakt door de liederen die zo mooi werden gezongen door het kwartet.
Liederen die wij ook met de cantorij zingen.
En ondanks dat ik de altpartijen zo mee kon zingen, kon ik niet zingen.
Het gemis van de wekelijkse kerkdienst en het saamhorigheidsgevoel van onze gemeente kwam vanmorgen hard bij mij binnen.
In deze vieringen wil je samen zijn.
Samen huilen, samen luisteren, samen zingen, samen koffiedrinken.
Samen met mijn medecantorijleden en medegemeenteleden kijk ik hartstochtelijk uit naar het moment dat dat weer kan.

Wil je de viering terugkijken/luisteren?
Hierbij een link naar kerkomroep: 22 november, Op de Helte,  09.30 u (twee diensten in één tijdvak).
Benieuwd naar gedicht van Bea? Hierbij een link naar een verslag van de viering op onze PKN-website, waarop het hele gedicht is gepubliceerd.

Reageren

16 november: Niet zingen, maar dansen!

De waarde van een zondag wordt vaak bepaald door de kerkdienst van de zondagmorgen,  maar gisteren draaiden we de volgorde van de dingen om. Omdat de zon rond tien uur uitbundig scheen besloten we om nog voor de koffie een wandeling te maken. We wandelden een klein uur; Roden ligt in een bosrijk gebied dus er lag heel veel dood blad,  al ritselend genoten we van het verrassend zachte herfstweer.  Eenmaal thuis wilden we de kerkdienst bekijken,  maar die stond nog niet op kerkomroep.  Achteraf was die dienst toen nog niet afgelopen….

De kerkdienst bekeken we pas aan het begin van de avond. Het was een Ik zie jou viering, speciaal voor gezinnen met kinderen.  Daar was ik graag bij geweest, maar wij ‘mochten’ vorige week al, dus gistermorgen niet.  De viering had als thema ‘Laat je licht schijnen’.
Wat vond ik het leukste in deze viering? De Jerusalema Challenge.
Net als dominee Walter Meijles heb ik wat dat betreft onder een steen geleefd, ik had er nog nooit van gehoord. Jij ook niet?
Dit staat er over op de website van de NOS:

Het is je vast niet ontgaan de afgelopen weken, de vele filmpjes van zorgmedewerkers die dansen en meedoen aan de zogenoemde Jerusalema-challenge.

Het lied, gebaseerd op het gospelnummer van de Zuid-Afrikaanse dj en producer Master KG, en het bijbehorende dansje werden enorm populair in de coronapandemie. De relatie met zorgmedewerkers ontstond toen Zuid-Afrikaanse artsen en verpleegkundigen ontspanning zochten en filmpjes van het dansje deelden.

Al snel werd het dansje ook door medewerkers van Nederlandse zorginstellingen en ziekenhuizen overgenomen. Inmiddels hebben de afgelopen weken al vele grote ziekenhuizen aan de challenge meegedaan. De ziekenhuizen wilden met de dans het groepsgevoel in het ziekenhuis laten zien en tegelijk een boost geven.

Ook ‘ons’ UMCG ging de uitdaging aan en maakte een prachtig filmpje, klik hier om het te bekijken.
Dat gingen ze dus in de kerk ook doen; Tamar Nauta deed voor hoe het moest en iedereen deed mee. Je mag dan wel niet zingen, maar dansen wel!
Dansje ook leren? Je kunt de hele viering terugkijken op kerkomroep. (15 november, 10.00 u, Op de Helte, Roden).
Je kunt de foto’s van de viering, gemaakt door Han Post, hier bekijken.
De viering was een lichtpuntje op een zondag met nieuws over illegale feesten georganiseerd door volwassen mensen en over Zwarte Piet-ruzies, uitgevochten door volwassen mensen.
En er is al zoveel naar nieuws over corona…..

Wat haalde ik uit de viering?
Als je je innerlijke licht laat schijnen bij alles wat je doet,  geef je de liefde,  de goedheid en de wijsheid van God door.
Als ik een liedje had mogen kiezen voor de viering van gistermorgen dan had ik deze gekozen.
Kun je ook best een dansje op doen!

Reageren

8 november: Ik haalde al adem…

Een viering van onze PKN-gemeente in de Catharinakerk, dat was al even geleden.
Wij behoorden vanmorgen tot de dertig gemeenteleden die in de kerk aanwezig mochten zijn.
Wat mij het meest raakte was het orgelspel van Erwin Wiersinga voor de preek; later hoorde ik dat het een stuk van Mendelssohn was.
De sfeer in de oude kerk op de Brink, het feit dat we daar eindelijk weer eens waren en de ontroerende, omfloerste klanken van het Hinszorgel deden hun werk: tranen van ontroering.

We mogen nog steeds niet samen zingen.
We lazen met elkaar hardop Psalm 98 uit de bijbel.
Ik had de liedboekversie er bij opgeslagen; ‘Zing een nieuw lied voor God de Here’.
Halverwege het derde couplet zing je dan: ‘Hosanna voor de grote koning, verhef bazuin uw stem van goud…’
Van binnen voel ik dan hoe dat klinkt als je dat met de hele gemeente zingt.
Wat een gemis, dat niet zingen.
Dat gemis werd nog vergroot door de Prelude die Erwin speelde bij deze psalm nadat we hem hadden opgelezen.
In die Prelude werkt de componist met een soort voorspel toe naar het begin van de psalm, een soort Tatatataaaaah…..!
Toen het orgel stopte haalde ik al adem voor het eerste couplet; oh nee. Niet zingen.
Maar gelukkig was daar vanmorgen Karel, de cantor van onze cantorij.
Hij zong een zelfgecomponeerd Kyrië en twee toepasselijke liederen.
Verder kregen we een filmpje te zien van een aantal kinderen in onze gemeente die bezig waren met het versieren van een troostlichtje voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
We zagen versierde glaasjes, lampjes en lampionnetjes. Wat leuk om de kinderen daar zo enthousiast mee bezig te zien: zo maken ze, zonder kindernevendienst, toch even deel uit van de kerkdienst.

Vanmorgen stond de gelijkenis centraal waarin Jezus vertelt over de talenten, het verhaal over de dienaren die geld kregen van hun meester en hoe ze daarmee omgingen.
Ken je het verhaal niet? Klik hier voor het verhaal zoals het in de basisbijbel staat, het begint bij vers 14.
Voorganger Sijbrand van Dijk drukte ons in zijn overdenking op het hart “Begraaf wat je hebt gekregen niet! Je hebt het gekregen, doe er wat mee. Met je positivisme, je enthousiasme, je creativiteit, je ‘luisterende oren’, je doeners-mentaliteit, kortom, doe iets met de olie die in jouw kruikje zit. Kijk niet naar wat anderen allemaal doen en kunnen, kijk naar wat jij kunt in jouw omstandigheden. Blijf niet staren op wat vroeger allemaal verkeerd is gegaan, maar doe iets.”
Ook nu was ik weer ontroerd. Ik doe Sijbrand te kort door zijn preek zo in te korten;  heb je de viering niet bij kunnen wonen en ben je toch benieuwd naar zijn verhaal, zoek de viering van vanmorgen op op Kerkomroep: Catharinakerk, 8 november, 10.00 u.

Gisteren kreeg ik een mail van nicht Lianne, actief in het nieuwe Jeugd Activiteiten Team van onze PKN gemeente.
‘Hierbij de flyer van de Ik-zie-jou-viering van 15 november. Geef het door, zegt het voort.’
De flyer zie je op de afbeelding hiernaast.
Als je er op klikt komt hij groot in beeld
Geef het door, zegt het voort!

Reageren

6 november: Een nieuwe kalender!

Eén van de leuke dingen van een nieuw jaar is de aanschaf van een nieuwe agenda en een kalender.
In verband met het coronavirus gaan veel dingen niet door, maar er wordt wél een nieuwe Kunstkalender uitgebracht door de ZWO van onze PKN-gemeente.
Dertien kunstenaars uit Roden en omgeving hebben een kunstwerk aangeleverd; zo heb je iedere maand een nieuwe afbeelding aan de muur.
Wij kopen die kalender altijd in november als hij wordt aangeboden na de erediensten in de kerken van Roden/Roderwolde, maar daar komt het in deze maanden niet echt van.
Hoe komen we nu aan de Kunstkalender van 2021?

Van ZWO-lid Dea Smith kreeg ik wat informatie over de kalender en de bestelmogelijkheden:

De wereld staat op zijn kop. Tante Corona legt in ons land  het leven van velen plat.
We houden 1,5 meter afstand, dragen mondkapjes, werken zoveel mogelijk thuis en ontvangen nog maar weinig bezoek.
Ook de kerkdiensten worden veel vanuit huis gevolgd. Dit is een vervelende situatie voor velen.

In de armste landen komt deze crisis extra hard aan.
Als je al bijna niets hebt en van dat wat je hebt ook nog veel wordt afgenomen, dan wordt de situatie wel heel nijpend.
Vanuit de ZWO van de kerk te Roden proberen we de stichting Dwelling Places in Kampala in Oeganda te ondersteunen.
Zij vangen straatkinderen en jonge moeders met hun kinderen op. Ze krijgen een veilig onderkomen en een opleiding.
Veel mensen die door Dwelling Places zijn geholpen hebben nu geen inkomsten meer en dreigen in handen te vallen van uitbuiters.
Dwelling Places heeft al ruim 300 voedselpakketten kunnen uitreiken met hulp vanuit Nederland. 
Ook wij willen hen hierbij graag helpen.

Ieder jaar maken wij een kalender met 13 afbeeldingen van kunstwerken gemaakt door gemeenteleden.
Het thema voor de kalender voor 2021 is : Deze wereld nieuw. 
Dat is natuurlijk wat we op dit moment allemaal wel willen.
Op de afbeelding op dit blog zie je het kunstwerk dat Han Post heeft gemaakt, zijn bijdrage prijkt op de kalender in de maand mei . 

Dit jaar kunnen we de kalender niet zoals gebruikelijk in de kerk verkopen.
Daarom kun je hem dit jaar voor 25 november bestellen bij:

Jan Rusch (email: jwrusch@home.nl, tel.nr. 5012866 of Dea Smith 050-5013986).
De kosten zijn, nog steeds, €8,00 per stuk.
Wij bezorgen de kalender(s) dan voor 5 december (in de omgeving van Roden) bij je thuis.
Het geld maak je dan over op rekeningnummer NL39RABO1262879698 ten name van de Diaconie van de Protestantse kerk te Roden onder vermelding van kunstkalender 2021.

OK!
Dank je wel, Dea.
Gaan we doen.

Reageren

1 november: Dankbaar en blij.

“Met grote blijdschap en dankbaarheid aan God…”
Dat was de eerste regel op het geboortekaartje van onze oudste dochter.
In de jaren ’80 nog een vrij gebruikelijke openingszin in christelijke kringen.

Vanmorgen waren we via onze tablet verbonden met de Catharinakerk;  in die viering werd een klein meisje gedoopt.
De moeder vertelde iets over de naam van haar kindje.
Ook vertelde ze over de dag van haar geboorte: zes uur nadat het meisje was geboren was haar broertje (2) in een vijver gevallen en werd opgenomen op de Intensive Care.
Het broertje dartelde in de kerk rond, dus het was gelukkig goed afgelopen, maar de ouders wilden, naast het ten doop houden van hun dochtertje, ook hun dankbaarheid uitspreken voor het wonder dat hun zoontje het ongeluk had overleefd.

De doopplechtigheid kreeg daardoor een extra dimensie; je hoefde niet lijfelijk bij de viering te zijn om die dimensie te voelen.
Na de doop sprak de dominee een zegen uit over het meisje met de woorden:

Ik wens jou twee stevige voeten om door het leven te gaan.
Ik wens jou twee stevige handen om anderen bij te staan
Ik wens jou een mond om te lachen met vrienden, om vrolijk te zijn
maar ook om mensen te troosten bij tegenspoed en bij pijn. 
Ik wens je twee heldere ogen om te zien wat kwaad is en wat  goed, 
want dan zul je altijd weten welke weg je volgen moet.
Ik wens je een liefdevol hart toe, een hart dat de mensen bemint
en bovenal heb je Gods zegen; wordt gelukkig,  lief kind.

Toen zei het jongetje op zijn vaders arm: “Ik ook!
Dat was het meest ontroerende moment van deze doopdienst.
De dominee vertelde dat deze zegen speciaal voor zijn zusje was, maar dat er straks aan het einde van de viering een zegen voor iedereen werd uitgesproken, die ook voor hem bedoeld was.

Natuurlijk: er was ook een overdenking vanmorgen en schriftlezingen en liederen.
Maar deze onvergetelijke doop stond centraal.
Soms heb je geen preek meer nodig.

Reageren

18 oktober: We rommelen maar wat aan. Net als de koning.

Vanmorgen keken Gerard en ik thuis samen naar de viering vanuit de Catharinakerk.
Voelt als ’terug bij af’.
Er wordt een heleboel gezegd en geschreven over Corona, maar ik laat het even voor wat het is: stom.
In de kerkdienst ging het er ook even over; kan natuurlijk ook niet anders als je een beetje actueel wilt zijn.
Voorganger Sijbrand van Dijk stelde vast dat er de laatste tijd met betrekking tot het coronavirus steeds maar beschuldigend naar andere groepen wordt gewezen. De jongeren hebben het allemaal veroorzaakt. De ouderen ‘doen ook maar wat’. De regering treft geen goede maatregelen. “Maar eigenlijk doet niemand het goed. We rommelen allemaal maar wat aan, net als de koning”.

Centraal in de viering stond het verhaal waarin de Farizeeërs aan Jezus vragen of je ook belasting moet betalen. Jezus vraagt dan wiens beeltenis op een munt staat. “Dat van de keizer” is het antwoord. “Geef dan aan de keizer wat van de keizer is en geef aan God wat van God is” zegt Jezus dan. Politiek een zeer correct antwoord. Want als hij had gezegd dat men geen belasting hoefde te betalen joeg hij de Romeinen tegen zich in het harnas en als hij had gezegd dat ze wel belasting moesten betalen had hij de Joden op de kast gejaagd.

‘Wiens beeltenis’ was het dragende thema vanmorgen.
Wat mij bijbleef uit deze kerkdienst is de uitleg van de zin ‘Geef aan God wat van God is.’
Wat is dan ‘van God’? In eerdere preken had ik vaak gehoord dat het daarbij ging om de godsdienst, de kerkgang, het geloofsleven of hoe je het ook maar wilt noemen.
Vanmorgen hoorden we een andere zienswijze
De mens is geschapen naar het beeltenis van God; in ieder ander mens zie je God weerspiegeld. Wees barmhartig voor die medemens en stel je dienend op.
‘Geef God wat van God is’ krijgt zo een andere lading.
Wees mild in je oordeel en toon begrip.

Zelf denk ik daar dan bij: Toeter niet steeds zo knetterhard je mening over alles en iedereen naar buiten en kijk eens wat meer naar wat je zelf doet en zou kunnen doen.
Zelfs de koning maakt af en toe een verkeerde inschatting; reken iemand niet zonder ‘wederhoor’ snoeihard af maar probeer een beetje genuanceerd te reageren.

En daarnaast ook gewoon belasting betalen.

Reageren

13 oktober: Niet zingen. En ok nait soez’n.

De woorden “Niet zingen!” horen in ons gezin bij peutertje Carlijn, die er een hekel aan had als mensen gingen zingen. Zelfs op haar verjaardag stond ze wat ongelukkig te kijken als wij voor haar het verjaardagslied aanhieven.

“Niet zingen” staat nu ook op de website van onze PKN-kerk.
We waren niet in de kerk afgelopen zondag, maar maandagmiddag luisterde ik naar de viering van afgelopen zondag. Het was een viering met voorganger Theo van Beijeren en organist Erwin Wiersinga, zon’n viering mis ik niet graag.
Er werd niet gezongen, maar er werd wel mooie muziek gespeeld.
De predikant vervlocht in zijn overdenking het bijbelverhaal met de twee thema’s die  zondag de 11e oktober in de wereld centraal staan: het Joodse feest Simchat Thora (de vreugde van de wet) en ‘Coming out-day’: het moment dat een lesbienne, homo, biseksueel of transgender openlijk voor zijn of haar seksuele geaardheid of genderidentiteit uitkomt,  uit de kast komt.
Houden wij ons aan de wet die God ons heeft gegeven en trekken we daarmee het goede feestkleed aan? Hoe gaan we om met onze medemens? Aanvaarden en respecteren we iemand die anders is en ‘doen’ wij gerechtigheid? Hoe solidair zijn we in coronatijd? Houden we ons aan de coronamaatregelen voor onszelf? Of ook voor anderen?
Actuele vragen, waar je na het beluisteren van de preek nog wel even op na blijft kauwen.

Heb ik het zingen gemist?
Als luisteraar niet; thuis luisteren is een heel andere beleving dan in een kerkdienst aanwezig zijn.
Bij de afkondigingen aan het begin van de viering hoorde ik het bericht waar ik vorige week teleurgesteld over was: de Taizé-viering van 18 oktober gaat niet door.
Niet zingen. Geen fluiten, geen gitaren.
De cantorij-repetities zijn tot nader order uitgesteld en we waren nog maar net weer begonnen….. dus mis ik wel deze en vorige week de cantorijrepetities en het voorbereiden van de Taizé-viering: het thuis instuderen van de muziek, het samen met de fluiten musiceren en als kers op de taart het zingen van Taizé-liederen met de cantorij en de gemeente.
Juist bij Taizé-liederen gaat het niet alleen om het zingen, maar vooral om het beleven.

We hebben geen keuze, we moeten ons houden aan de coronamaatregelen.
Hebben we zondag vanaf de kansel en net weer van Rutte gehoord.
Iedereen brengt offers in deze tijd en mijn bovenbeschreven offertje staat in schril contrast met de coronagevolgen die andere mensen moeten dragen.
Daar ben ik me terdege van bewust, dus ik volg mijn vaders advies dat ik altijd kreeg als het eens tegenzat: “Koez’n op mekaar en kop d’r veur.”

Van schoonzoon Jon kreeg ik nog een ander advies: “Nait soez’n.”
Hij had er een geheel eigen draai aan gegeven.

soez’n

nait soez’n

 

Reageren

6 oktober: Holy Stitch!

In het Activiteitenseizoen 2020/2021 van onze Protestantse Gemeente organiseren Tineke, Ilse en ik  op de eerste maandag van de maand een handwerkmiddag in Op de Helte.
Dit stond er in de aankondiging:
Holy Stitch!
Oftewel Heilige steek, zo gaat onze nieuwe, maandelijkse bijeenkomst voor creatievelingen op handwerkgebied heten.
Haaksteken, breisteken, borduursteken of wat voor steken je ook maakt: je bent welkom. 

Gistermiddag was de eerste bijeenkomst.
We waren met 12 vrouwen; we zaten in de hal van de kerk verdeeld over drie tafels, zodat we de anderhalve meter ruimschoots in acht konden nemen.
Zo’n eerste keer is altijd wat onwennig. Sommigen kenden elkaar al, maar anderen nog niet, dus we begonnen met een rondje kennismaking.
Mooi om te zien dat tijdens de kennismaking iedereen al druk zat te prikken met een haak-, brei- of borduurwerkje.

Na het voorstelrondje deden we nog een rondje ‘wat-ben-je-aan-het-maken’?
12 vrouwen en 12 totaal verschillende projecten. Er kwam werkelijk van alles voorbij: van gebreide sjaals tot een gehaakte olifant en fijne borduurwerkjes.
Maar er waren ook minder ervaren deelneemsters.
“Ik heb al sinds de Lagere School niet meer gehandwerkt’ vertelde één van de dames.
Oei….. dat is dus al heel lang. Ze was begonnen met het haken van lossen. “Nu heb ik dus al een ketting gehaakt!”

De bedoeling van dit clubje is dat we elkaar inspireren en misschien af en toe wat helpen.
Eén deelneemster haakte een deken met 11 kleuren met lapjes van verschillende afmetingen; ervaren handwerksters hoef je niet uit te leggen dat je dan heeeeeel veel draadjes moet afhechten.
“Weet iemand ook een andere manier om die draadjes weg te werken? Ik heb er toch zo’n hekel aan!” Iemand suggereerde om het door iemand anders te laten doen (er zijn echt mensen die voor anderen lapjes afhechten en aan elkaar zetten!), maar een van de deelneemster wist wel hoe je losse draadjes kon ‘meehaken’. We kunnen alleen in deze coronatijd niet onbekommerd over elkaar heen hangen om steken voor te doen of te laten zien hoe je moet meerderen of minderen.
Maar gelukkig staat tegenwoordig ook (bijna) alles op internet; we kunnen elkaar wel linkjes sturen naar handige filmpjes en instructievideo’s.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Op de tafels had ik hier en daar wat handwerkboeken neergelegd, dus daar kon ook al wat informatie uit gehaald worden.
Wat voorop staat in deze ‘Holy Stitch’-bijeenkomsten is ontmoeting, eigenlijk net als het koffiedrinken op woensdagmorgen, maar dan met een handwerkje erbij.
Dan heb je sowieso al een gezamenlijk onderwerp en komen andere contacten ook tot stand.
Deze eerste ontmoeting durf ik ‘geslaagd’ te noemen.
Bij het verlaten van de zaal zei iedereen “Tot de volgende keer!”
Dan pakken we de draad weer op en haken aan bij waar we gisteren zijn gebleven en borduren daar op verder.
We breien er in ieder geval nog lang geen eind aan, dat is niet onze insteek, in ons geval in-stitch.

Reageren

Pagina 21 van 53

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén