Categorie: Kerk & gemeente Pagina 21 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

19 april: Omgaan met regels.

Door Ada

Op 19 april 2020

Afgelopen week lazen we na de maaltijd naast de bijbelse dagkalender het verhaal van het volk Israël in de woestijn. Het volk trok door de Schelfzee, het Egyptische leger verdronk achter hen en ze kwamen aan in de oase Elim. Maar daar konden ze niet blijven, ze trokken verder de woestijn in. Ze kregen honger en dorst en begonnen te klagen, waarop God hen manna gaf. Het verzamelen van manna was gebonden aan regels en wetten en op het overtreden van die regelgeving stond straf.

Voorganger Walter Meijles liet ons vanmorgen in de PKN-viering in de Catharinakerk de parallel zien tussen de wet- en regelgeving van het volk Israël in de woestijn en de beperkingen die ons in deze coronatijd worden opgelegd van regeringswege.
Ik citeer:

“Zo gaat het in de tijd.
De regels die gegeven zijn, zijn er niet om onze vrijheid te beperken mensen!
Net zo goed als dat de regels die nu gesteld zijn bedoeld zijn om onze vrijheid en veiligheid juist mogelijk te maken op de langere duur.
Regels geven grenzen aan en binnen die grenzen ben je vrij.
Dat is de kunst van samenleven: dat je de regels respecteert zodat iedereen mogelijkheid tot leven heeft. Die leefregels leef je na uit respect voor elkaar niet uit angst voor straf of boete.”

Na vijf weken is het al gewoon dat we vanaf de bank kijken en luisteren naar een digitale viering, maar het went niet.
Vanmorgen werd als slotlied lied 425 gezongen; ‘Vervuld van uw zegen, gaan wij onze wegen …”‘
Dan schiet ik helemaal vol, tranen met tuiten.
Zo’n lied moet je met de hele gemeente zingen.
En dan wil ik knipogen naar Sietse omdat we dat allebei zo’n mooi lied vinden.
Dan wil ik het voelen trillen in mijn borst en dan wil ik koffie drinken en met anderen delen wat ik zo fijn vond aan de preek.

Maar we houden ons aan de regels.
We hebben immers net gehoord waarom dat zo belangrijk is.
De hele viering is terug te kijken op YouTube, hierbij een link.

Reageren

12 april: Pasen op afstand.

Door Ada

Op 12 april 2020

In Kerk & gemeente

Gisteren schreef ik over onze cantorij: dat die te horen was in de Witte Donderdag viering en dat ik het zingen en het groepscontact zo ontzettend miste.
Zaterdagmorgen kwam er een mail van Frits, één van onze cantorijleden. Hij stuurde ons een foto van de bos-anemonen in zijn tuin die hem opvrolijkten. Dit schreef hij er bij: We hadden het graag anders gezien met onze cantorij in deze Stille Week. Ik hoop hartelijk dat jullie en jullie geliefden het goed maken in deze bijzondere tijd van crisis.
Deze paasgroet van Frits (zie afbeelding) veroorzaakte een overvolle mailbox; berichtjes van andere cantorijleden met allemaal dezelfde strekking: o jongens, wat missen we elkaar, het zingen én de gezamenlijke kopjes koffie. Tot mijn grote genoegen hoorde ik in de Paaswake van zaterdagavond ook weer een stuk dat gezongen werd door de Cantorij Roden: ‘die chaos schiep tot mensenland’. Wat geeft dat een verbinding in deze tijden.

De laatste viering in de Paascyclus is de 1e Paasdagviering op zondagmorgen.
Vandaag keken Gerard en ik naar deze viering na een brunch met z’n tweetjes.
“Eén van de mooiste en belangrijkste vieringen in ons kerkelijk jaar” hoorde ik deze week een predikant op de radio zeggen.
Ondanks het gemis van het samenzijn was het een mooie, troostrijke viering.
Je kunt hem bekijken op YouTube, hierbij een rechtstreekse link.

Voor ons is Pasen dit jaar vooral thuis zijn.
De kinderen komen in app’s voorbij: foto’s van wat ze aan het doen zijn, grappige fimpjes en leuke opmerkingen.
Gerard kwam op het lumineuze idee om toch een bijdrage te kunnen leveren aan de kerkelijke vieringen in deze periode: “Wij kunnen we een lied opnemen en dat filmpje opsturen naar de predikanten”.
Zo gezegd, zo gedaan.
We zochten de zangmappen op, zetten de standers neer, brachten de telefoon in stelling voor de opname en zongen een paaslied.
Dat ging natuurlijk niet in één keer goed.
Gitaar niet goed in beeld. Verkeerd begonnen. Tekst niet goed gezongen.
En toen de opname klaar was bleek dat ik mijn ‘werktrui’ nog aan had…..nog maar een keer.

Het maakte ons op een andere manier actief en zette ons even aan het zingen.
Vandaag gaat die opname als paasgroet van Gerard en mij bij dit blog: onder de video vind je de tekst van het lied.
We zingen ‘Wat dreef mij naar het graf?” met een tekst van Marijke de Bruijne en muziek van Chris van Bruggen uit het paasoratorium “Als de graankorrel sterft”.

Wat dreef mij naar het graf?
Wat dacht ik daar te vinden?
De dood brengt anders niet
dan leegte en verdriet.
Met kruiden van de dood,
welriekend, zacht en geurig,
als balsem voor mijn ziel,
ging ik om hem te zien.

0, Hij was zo dichtbij!
Ik kon hem bijna raken!
Als ik mijn hand uitstak
zou hij verdwenen zijn.
Ik hoor nog steeds zijn stem,
een klank die niet kan sterven.
Hij leeft, hij leeft,
totdat ik hem vergeten ben.

Een dode en niet dood,
ik heb hem toch gesproken!
Een dode die je ziet
is geen herinnering.
Alsof ik wartaal spreek
zo word ik aangekeken,
maar wat ik zeg is waar,
ik heb het zelf doorleefd.

Ik ben niet meer alleen.
Hij heeft mij aangekeken!
Ik draag dit ogenblik
voor altijd met mij mee.
Geheimen diep en groot,
te groot voor kleine mensen.
Geheimen ook voor ons,
al zijn wij deelgenoot.

Reageren

11 april: Stille week.

Door Ada

Op 11 april 2020

In Kerk & gemeente

De week voor Pasen wordt in de christelijke traditie de Goede of Stille week genoemd. Extra stil deze week. Niet oefenen en zingen met de cantorij, niet naar de Mattheüs passion, niet naar de kerk. En oh… wat mis ik het.

Gelukkig kunnen we de diensten wel volgen. Natuurlijk via kerkomroep, maar tegenwoordig zet ds. Walter Meijles de vieringen ook op YouTube. Donderdagavond zagen we een mooie, ingetogen viering over de voetwassing en het laatste avondmaal. Ontroering maakte zich van mij meester aan het eind van het dankgebed; we hoorden een gezongen uitvoering van het Onze Vader en ik herkende onze eigen cantorij. Daar was ik even niet op voorbereid. Ineens golfde het gemis van de groep en het samen zingen door me heen en kreeg ik het gebed niet helemaal goed mee. Het lijkt zo vanzelfsprekend: zingen in de cantorij en meewerken aan een viering. Pas als het niet meer kan weet je hoe bijzonder het is.

Vrijdagavond keek ik niet naar de Goede Vrijdag-viering; met Frea en Harriët had ik namelijk afgesproken dat we ‘gezamenlijk’ zouden kijken naar een internet-uitzending van de Mattheüs passion, uitgevoerd door het Concertgebouw-orkest.
Onze mannen houden er niet van, dus we spraken af dat we alledrie in een aparte kamer in ons huis zouden luisteren met tussendoor af en toe app-contact; net zoals je in een concertzaal elkaar soms iets toefluistert.

Overdag zocht ik de partituur al op en rond 18.45 uur verdween ik naar boven.
Het was een bijzondere belevenis; niet in een concertzaal maar in je eentje op een slaapkamer toch samen het prachtige muziekstuk beluisteren.
We deelden via de groepsapp ‘Mattheus’ met z’n drieën onze verbazing over het feit dat de bas, die de Jezus-rol vertolkte, ook de aria ‘Mache dich, mein Herze, rein’ zong.
We waren opgetogen over de vrouwelijke alt met de geweldige stem en we waren tegelijkertijd in tranen door de sopraan met de verstilde aria ‘Aus Liebe’.

Anders.
Maar niet minder indringend.
Het corona-virus zet deze week en de 40-dagen tijd in een ander licht.

Vandaag sluiten we het 40-dagen-project af. Vorige week spaarden we een bedrag voor iedere dag dat we geen alcohol dronken ( € 7,=) en deze week was het de bedoeling dat we meer tijd met God zouden doorbrengen.
Gerard en ik hebben met z’n tweeën al bijzondere periodes meegemaakt in de 40-dagen-tijd. Kanker geconstateerd. Hartoperatie. Als je dat overkomt staat je wereld op z’n kop en krijgen de woorden ‘bezinning & inkeer’ een andere lading.
Het verschil met die jaren is, dat het nu niet een crisis betreft in ons persoonlijke leven, maar een ramp die heel Nederland, zelfs de hele wereld treft.
Nu heeft iedereen tijd voor bezinning en inkeer; tegen wil en dank.

In de Vastenkalender die we dagelijks lazen stond op 1 april een mooi gedicht waar ik dit blog mee wil afsluiten.

Wachten op een wonder

Ik heb gehoord dat velen van jullie zitten te wachten op een wonder,
een wonder dat ik, jullie God, de wereld zal redden.
Hoe zal ik dat redden zonder jullie handen?
Hoe zal ik rechtspreken zonder jullie stem?
Hoe zal ik liefhebben zonder jullie hart?
Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegeven.
Heel mijn schepping en mijn wondermacht.
Niet jullie, maar ik wacht nu op het wonder

(Luc Gorrebeek uit Medemens 2, Kerk in Actie)

Reageren

5 april: Jesse uit Sneek.

Door Ada

Op 5 april 2020

In Kerk & gemeente, Sweet memories

Vandaag is het zondag 5 april: Palmpasen. Vanmorgen zou het Af&Toe-koor meewerken aan de feestelijke viering in Op de Helte. Donderdag 12 maart had ik hierover overleg gehad met ds. Walter Meijles en we hadden uitgezocht wat het koor zou gaan zingen. Maar vrijdag 13 maart tekende zich aan de horizon al af wat nu realiteit is: intelligente Corona-lockdown. Geen gewone kerkdienst, geen palmpasenstokken maken en geen Af&Toe-koor.

Maar wel een viering, zij het in sterk afgeslankte vorm, te volgen via kerkomroep.
Gerard en ik bekeken hem vanmorgen in de huiskamer.
In de loop van de week was gemeenteleden gevraagd om foto’s te sturen van palmpasenstokken uit het verleden of van nu; in de viering kregen we die te zien: wat leuk! Ook zagen we een tv-opname van de IKON uit 2002 waar onze eigen gemeenteleden, maar dan 18 jaar geleden, het lied ‘Hef op, uw hoofden’ zingen.
Een prachtige bijdrage was er van een jong gemeentelid: Lieke Venema. Zij speelde voor ons op een zelf opgenomen filmpje op piano ‘Stairway to heaven’.

In zijn overdenking vergeleek ds. Walter Meijles de situatie in Jeruzalem destijds met die van ons in Coronatijden.
Hij nam ons mee in zijn fantasie en vroeg ons ons voor te stellen dat het oktober 2020 is. De samenscholings-maatregelen in Nederland zijn al een stuk versoepeld en we bevinden ons op de Dam in Amsterdam. Dan komt iemand op een brommertje het plein op gereden met heel veel mensen erbij die met hun jassen zwaaien en groen van de bomen trekken; daar krijgen ze dan achteraf een boete voor. Het is een tumult van jewelste. De Amsterdammers verzamelen zich en vragen zich af: “Wie is die man?”
“Dat is Jesse uit Sneek, in Friesland! Hij heeft een vaccin ontwikkeld tegen het Coronavirus!” Nou, dat vindt men natuurlijk interessant. Mensen verzamelen zich voor het Nationaal Monument waar Jesse de mensen toespreekt. “Mijn medicijn is niet van deze wereld, maar het is van de geest. Saamhorigheid, gerechtigheid, gulheid en liefde zullen de gevolgen van het coronavirus oplossen en ons zo genezen”.
Iemand uit het publiek roept: “Heb je geen spuiten bij je dan?”
“Nee” zegt Jesse “maar ik kan jullie injecteren met dit visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.”
“O. Laat dan maar, malloot.” De mensen lopen weg en gaan over tot de orde van de dag.

Wat leren wij van dit spiegelverhaal?
Dat medemenselijkheid, liefde, trouw aan elkaar en zorg voor elkaar de bouwstenen zijn die wij kunnen aandragen en daarmee ons steentje kunnen bijdragen aan het oplossen van de Coronacrisis.
Wil je deze viering ook beluisteren/bekijken?
Kerkomroep – 5 april – Catharinakerk – 09.54 u.

Als bonus op dit blog vandaag een opname van het Oecumenisch Kinderkoor Roden (opgericht door Gerard en mij in 1992). Het koor zingt op een kinderkorenfestival in 1996 het palmpasenlied ‘Wij zwaaien met takken’ van Elly en Rikkert Zuiderveld. Dat lied hadden wij anders vandaag met het Af&Toe-koor gezongen. Onze oudste dochters staan vol overgave te zingen, temidden van hun toenmalige vriendinnetjes/medekoorleden.

Het gaat hier om een stukje van een oude videoband uit ons privé-archief, de kwaliteit is niet zo goed. Maar wel sweet memories.
Als je op onderstaande link klikt, verschijnt er links onder in je scherm een tabje waar je op kunt klikken.
Kinderkoor op het festival in Westerbork

Reageren

30 maart: De zondag van Bonny, Mozes & bijpraten.

Door Ada

Op 30 maart 2020

In Alledag, Kerk & gemeente

Heb jij al een knuffelbeer voor je raam staan?
Nee?
Vraag je je dan misschien af waarom heel veel mensen een knuffelbeer voor hun raam hebben staan?
Wel: hierom.
‘Berenjacht voor kinderen door Coronacrisis, populair in Nederland’.
Bij ons staat ‘Bonny de Beer’ voor het raam.
Doe ook mee!
Kleine moeite, groot plezier.

Gisteren was het zondag; we rekenden op een rustige dag, maar het werd een mooi gevulde dag. We zetten de klok niet vooruit om twee uur in de nacht, dus dan is de morgen al een uur korter. We voerden bijna twee uur (!) een gezellig skype-gesprek met mijn neef en nicht uit Apeldoorn, die we eigenlijk deze zondag op bezoek zouden krijgen, we aten een kop soep en daarna bekeken we de kerkdienst, opgenomen in de Catharinakerk.
De derde zondag op rij dat we niet in de kerk zaten en het lijkt er op dit moment niet op dat we er snel weer zullen zitten.
Nu zingen met de hele gemeente er niet in zit krijgen we andere alternatieven voorgeschoteld. Opnames van ‘Nederland zingt’ van de EO bijvoorbeeld of uitvoeringen van een koor. Gistermorgen was er heel verrassend een lied van Louis Armstrong; we hadden het verhaal van Mozes gehoord die weer naar farao ging om een volgende plaag aan te kondigen en daarna hoorden we de oude gospel ‘Go down Moses‘.
O man, wat mooi. Dat mag, net als het dansje van de dominee vorige week, wel vaker in onze kerk.

Wat proefden we in deze viering?
Mensen: wees een beetje flink in deze moeilijke tijden.
Tegenslag overkomt je, hoe je er mee om gaat is een keuze.

…..huiswerk even uitstellen…..

Verder kregen we als huiswerk een vraag mee.
Welke verandering die voortkomt uit deze coronacrisis zou je willen behouden als dit allemaal voorbij is?
Ik was wel benieuwd naar het antwoord, maar dominee Van Dijk liet de vraag onbeantwoord. Hij zei ‘Amen’.
We laten deze vraag even liggen, dat deden we vroeger ook wel eens met huiswerk; eerst maar eens zien dat we hier met z’n allen goed doorheen komen.
Deze digitale kerkdienst ook kijken en/of luisteren?
Kerkomroep – Roden – Catharinakerk – 29 maart – 09.53 u

Rond half vier hadden we met onze vriendengroep afgesproken voor een groeps-app-videogesprek; de laatste keer dat we elkaar spraken was op vliegveld Eindhoven na onze Marokko-reis.
Sommigen zaten met een wijntje en een kaasje op de bank (“dat hebt wij allemaol nog over van die verjaordag die niet deur gung!”), wij zaten nog aan de thee met paaseitjes.
Man, man, wat heb je dan ook weer veel te vertellen en te delen.
Na zo’n dag besef je eens te meer hoe fijn het is dat we de digitale mogelijkheden zo goed kunnen gebruiken. In het pré-corona-tijdperk werden we gewaarschuwd voor een manier van leven die zich vooral via het beeldscherm voltrekt.
Sociale armoede, gebrek aan empathie, kortom, er was van alles om kritisch op te zijn.
Tuurlijk.
Maar tel uw zegeningen.

Reageren

22 maart: 10 plagen en een pandemie.

Door Ada

Op 22 maart 2020

In Kerk & gemeente

Toeval bestaat niet.
De schriftlezing vanmorgen was uit Exodus en het vertelde ons over de eerste van de 10 plagen die Egypte troffen omdat farao weigerde het volk Israël te laten gaan.
Het water van de Nijl verandert in bloed en de hele Egyptische economie die van de Nijl afhankelijk was stort in elkaar.
Hoe is het mogelijk dat uitgerekend op deze zondag deze lezing op het rooster staat?
Stof tot nadenken.

We kunnen/mogen niet naar de kerk en onze PKN-gemeente heeft daarvoor een alternatief bedacht. Vorige week was er nog een ‘gewone’ kerkdienst met maar 25 mensen, maar deze week besliste men wel een viering uit te zenden maar zonder publiek.
Wat is het dan een zegen dat in 2019 een aantal gemeenteleden zich heel erg heeft ingezet om kerktelevisie te realiseren in de Catharinakerk, zodat nu iedereen die dat wil de viering op zondagmorgen niet alleen kan beluisteren, maar ook bekijken.
En dat er mensen zijn in onze gemeente die de apparatuur kunnen bedienen: dank daarvoor!

De viering was op vrijdag al opgenomen en er waren maar vijf mensen: de ouderling van dienst, de predikant, een pianist, een lector die de schriftlezing las en koster Gerard.
Het was een viering als anders en toch was het helemaal anders.
De gewone liturgie van de zondagochtend werd gehanteerd, maar de invulling was aanpast aan de mogelijkheden.
We zagen een stukje film over de eerste plagen die Egypte troffen, de gemeentezang werd ingevuld door YouTube-video’s en afgewisselend met prachtig live-pianospel van Erwin Wiersinga (o.a. Grieg en Brahms) en het Kyrië-eleison werd gezongen door Herman van Veen.

De overdenking zette echt aan het denken.
De voorganger veronderstelde dat er vanmorgen vast ook kansels waren waar vanaf werd gezegd dat de Corona-pandemie een straf van God is.
Hij zei dat niet. Hij legde parallellen tussen het oude bijbelverhaal en onze situatie.
Welke keuzes maken wij?
Welke consequenties trekken wij uit wat er nu gebeurt?
Wat kunnen we leren van hoofdrolspelers Mozes & Aäron en farao?

De collecte werd in beeld gebracht met een bankrekeningnummer van de diaconie en er waren vanmorgen twee bossen bloemen: één daarvan was een gebaar van dank voor iedereen die zich zo inzet om onze maatschappij draaiend te houden en ging naar verpleegkundige Fokelien.
Het mooie van kerktelevisie is dat je niet persé naar de kerk hoeft om een viering mee te maken. Ben je benieuwd naar wat dominee Walter Meijles vanmorgen zei?
Wil je het filmpje van de plagende kikkers en steekmuggen zien, horen welk stuk van Grieg Erwin speelde en hoe het gezongen ‘Onze Vader’ klonk?

Stem dan af op Kerkomroep en kijk en luister naar deze viering:
– Roden, Catharinakerk
– Vrijdag 20 maart
– 09.54 uur.
Dan zie je aan het eind van de viering hoe de dominee, (die zich onbespied waant omdat er tekst in beeld komt) een klein dansje doet…..
Dat mag misschien wel wat vaker in onze kerk!

Reageren

15 maart: Zoek de bron.

Door Ada

Op 15 maart 2020

In Kerk & gemeente

Zondagmorgen.
Niet naar de kerk.
Het ‘slot’ op ons sociale leven houdt ons thuis.
Maar gelukkig leven we in 2020 en kunnen we thuis naar de viering luisteren.
De kerkenraad van de PKN Roden-Roderwolde heeft deze week besloten om de kerkdiensten wél door te laten gaan maar in afgeslankte vorm. Voor meer informatie hierover: hierbij een link naar de PKN-website.

Met z’n tweeën zaten we aan onze keukentafel te luisteren.
Predikant Sijbrand van Dijk hield een indrukwekkende preek die ons behoorlijk raakte.
Twee gedeeltes daaruit wil ik graag belichten.
Daarmee loop ik het risico dat ik die passage’s uit hun context haal, maar de hele preek in dit blog: dat zijn gewoon te veel woorden. Wil je de preek toch graag horen, dan kan dat via Kerkomroep, (Roden, Catharinakerk, 15 maart, 10.26 uur).

De eerste tekst is een heel persoonlijk verhaal van de voorganger:

Wij begroeven deze week een lieve vriend van ons; hij is veel te vroeg gestorven.
53. En hij was nog veel te veel vader van zijn kinderen, echtgenoot van zijn vrouw, dorpsgenoot en dominee om nu al te sterven. Hij had nog zoveel te geven, te bieden en te ontvangen, maar hij werd ziek en het was bijna gelijk al duidelijk dat het terminaal zou zijn. Hij was er aangeslagen en verdrietig door, maar hij zei: “Het gevecht met mijn ziekte ga ik niet aan.”
Hij bedoelde daarmee: ik ga mij niet verliezen in de vragen naar waarom, waarom ik en waarom nu, want die vragen maken mij alleen maar somberder, want het antwoord komt niet. En ik ga mij ook niet verliezen in de angsten dat het het nog erger kan worden. Ik ga mij niet verliezen in de angst voor wat mij te wachten staat.

Toen hij had gehoord dat hij ziek was zei hij: “Ik zal in elke dag die er is zegen zoeken. Ik zal in elke dag die er is de goedheid zoeken en ik zal in elke dag die komt God zoeken.
En zo is hij zijn weg gegaan, steeds zoekend naar ‘Wat houd mij vast? Wat geeft mij doorgang? Wat houd mij dicht bij het leven? ‘
Die ziekte is er, maar ik concentreer mij op het leven, ik doe wat er gedaan moet worden. Ik volg alle kuren ik ga naar het ziekenhuis, natuurlijk, maar hier is het leven.

Toen ik hem een paar weken geleden voor het laatst sprak zei hij: “Ik heb 5 jaar in reserve-tijd geleefd en ik heb zoveel gekregen waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. Terwijl hij zo jong was, maar hij zocht de weg van het leven, hij had omgang gezocht met God zelf. Dan gaat het niet meer over of je wel of niet geneest of je wel of niet succes zult hebben met alles wat je onderneemt maar dan gaat het erom: ben ik hier nu ik? Hij had een weg gevonden naar de bron hij putte alleen daaruit.
Ik vind het zelfs soms moeilijk om bij de bron te blijven.
Laat me soms toch weer meeslepen door: “Wat als? Stel nou…. en ‘Wat wacht ons nog?’ maar dan IS er eigenljk al waarik alleen maar bang voor ben.
Ik vind het soms moeilijk om dicht bij de bron te blijven, maar ik weet: als ik mijn angsten zoek word ik niet geholpen en als ik voortdurend blijf praten over ‘hoe erg’ ook niet. Ja, het is erg, maar het helpt niet om dat steeds te zeggen.
Naast het erge: zoek de bron.

Aan het eind van de preek vertelde hij over de toestand in Italië.

Er gaan deze dagen filmpjes rond van Italië: mensen die hun huis niet meer uit mogen, de straat niet op mogen; we zien filmpjes van een leeg Rome, Venetië en Milaan.
Maar er gaan ook andere filmpjes rond van mensen die op hun Italiaanse balkonnetjes staan en die naar elkaar zwaaien. voor elkaar zingen en muziek maken voor elkaar.
Er zijn balkons waar mensen op dansen; ieder voor zich en toch met zijn allen.
Zij die daar staan te zingen en te dansen nemen serieus wat er is gebeurd maar putten tegelijkertijd uit een bron: een bron van leven.
Hierbij een link naar zo’n filmpje.

Veel te veel woorden.
Maar het moest even.

Reageren

12 maart: Elleboogstoten in Zuidwolde.

Door Ada

Op 12 maart 2020

In Kerk & gemeente

“Oh nee, dat mag ja niet!!” riep ik gisteravond in de Ontmoetingskerk van de PKN-gemeente in Zuidwolde.
In het kader van hun programma ‘Bezinning & ontmoeting’ mocht ik daar een lezing verzorgen over de vele ‘gezichten’ van Daniël Lohues en bij binnenkomst wilde ik de mevrouw die ons opwachtte een hand geven.
Macht der gewoonte, je denkt er gewoon niet meer bij na.
We lachten wat en hielden het bij het begroetingsgebaar.
Later kwam ook mijn broer met een oude vriend; zij zijn echte Lohues-kenners en waren wel eens benieuwd naar wat ik zo’n avond nou doe.
Waar ik mijn broer anders zou omhelzen bleef het nu bij een elleboogtikje.
Idioot maar waar: met bekenden in de zaal ben ik nog nerveuzer dan anders.
Hoeft helemaal niet, maar zo voelt het wel.

Ook nu hadden we weer een fijne avond.
(Nog niet eerder over gelezen?
Hierbij een link >>> naar een verslag van de avond in Sleen, van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande avonden.)
Dit was voor mij al de vijfde keer, maar ik blijf het zelf ontzettend leuk vinden om muziek te laten horen van en te vertellen over Daniël Lohues.
In de gesprekjes die aan tafel worden gevoerd kwam weer naar voren hoe belangrijk muziek voor mensen is. Hoeft niet eens altijd muziek van Lohues te zijn.
“Jaren ’50 jazz-muziek doet mij altijd zo aan vroeger denken, daar wordt ik zo blij van.
Dan zie ik ons weer dansen.” “Dat lied dat op de begrafenis van mijn vader werd gezongen bezorgt me nog altijd kippenvel”.
“Elly & Rikkert: als ik somber of verdrietig ben knap ik daar altijd erg van op.”
Na afloop vertrouwde iemand mij toe dat ze het fijn vond dat de gesprekjes niet breed hoefden te worden gedeeld, dat je wat gezegd werd niet hoefde samen te vatten voor de hele zaal.
Dat is ook helemaal niet de bedoeling; het is ‘Bezinning & ontmoeting’.
Bij een ontmoeting is het ook wel eens leuk om te horen wat een ander aan muziek beleeft; of wat voor een ander ‘een gevecht’ is.

Verder gaat het natuurlijk op zo’n avond ook over het Drents en de Drenten.
Over de Drentse volksaard bijvoorbeeld, waar Lohues zo prachtig over zingt.
Mensen vinden het bijzonder dat ik de hele avond Drents spreek; wat opviel was, dat de aanwezigen gedurende de avond in hun eigen streektaal spraken, maar na afloop bij de kapstokken was het toch voornamelijk weer Nederlands. Dat is in Roden trouwens niet anders hoor…… er zijn niet zoveel mensen in mijn omgeving met wie ik Drents spreek.

Wat vonden de twee heren die ik zo goed kende in het publiek er van?
Ze hadden genoten.
En zich gerealiseerd dat ze wel vaak naar de muziek van Lohues luisterden, maar bijna altijd tegen de achtergrond van andere bezigheden.
“Nu zit je geconcentreerd mét een tekstboekje er bij te luisteren; er zijn mij dingen opgevallen die ik nog niet had ontdekt, terwijl ik de CD’s waar het op staat in huis heb.”

Kijk.
Dat hoor ik graag.
Er staat dit seizoen nog één Lohues-avond in mijn agenda: op 2 april in Hardenberg.
Maar met alle Corona-perikelen is het maar zeer de vraag of dat door gaat.
Tot die tijd blijven we elleboogstoten; óf voetzoenen.

Naschrift 18 maart; de lezing in Hardenberg is afgeblazen.

Reageren

9 maart: Staat dát in de bijbel?

Door Ada

Op 9 maart 2020

In Kerk & gemeente

Gistermorgen hoorden we vanaf de kansel een verhaal uit de bijbel waarvan ik niet wist dat het er in stond.
We hebben het over Exodus, met name het moment waarop Mozes (na zijn roeping bij de brandende braambos) met zijn vrouw Sippora en de kinderen op weg is naar Egypte om Farao te vragen het volk Israël te laten gaan.

We lazen Exodus 4 vers 24-26, ik citeer:
Onderweg, toen Mozes en de zijnen ergens overnachtten, kwam de Heer op hem af en probeerde hem te doden. Sippora pakte een scherpe steen, sneed de voorhuid van haar zoon weg en raakte daarmee Mozes’ voeten aan, terwijl ze zei: “Een bloedbruidegom ben jij voor mij.’ (Ze noemde hem bloedbruidegom vanwege die besnijdenis.) Toen liet de Heer hem met rust.

O? Staat dat in de bijbel?
Waarom?
Probeerde de Heer Mozes te doden? Of zijn oudste zoon?
We kregen gistermorgen een uitleg over dit gedeelte van dominee Walter Meijles, maar zelfs daarna was het nog een onbegrijpelijk verhaal. Het blijft gissen naar wat de precieze bedoeling is geweest van God en wat wij met deze paar zinnen moeten.
Wat wel duidelijk werd is, dat Mozes door zijn zoon niet te besnijden, nog niet definitief had gekozen om bij het volk Israël te horen. Hij liet de deur naar het land Midjan, waar het ook goed toeven was, als het ware nog open.
Door de plotselinge besnijdenis werd die onduidelijkheid weggenomen; daarbij werd nog opgemerkt dat ook nu niet Mozes zelf die beslissing nam, maar zijn vrouw.
De vroedvrouwen van Israël, Mirjam en de dochter waren haar al voorgegaan op cruciale momenten in Mozes’ leven.
(Wil je de hele uitleg horen? Kerkomroep, 8 maart, Op de Helte 10.00 uur.)

Naderhand aan de koffie was het bijzondere verhaal nog wel even onderwerp van gesprek.
“Nou hebben we toch de bijbel van kaft tot kaft gelezen en dit is ons nooit opgevallen” hoorden we een echtpaar opmerken. Een oudere heer sprak mij (op weg naar de koffiemelk) aan: “Nou ga ik mijn leven lang al naar de kerk en nog nooit heb ik dit verhaal gehoord!”
Maar tijdens de koffie gaat het natuurlijk ook weer over de alledaagse dingen.
“Hoe is het met je? Lang niet gezien!”
“Dinsdagavond kom ik niet op de cantorij, ben een weekje weg!”
“Wanneer is die gespreksgroepavond?””
“Lukt het nog met het ‘Af&Toe-koor?”
En heel soms komt het dan toch nog weer uit op een bijbelverhaal.
“Ik hoefde die crème alleen maar op mijn benen te smeren en dan zou ik minder pijn hebben. Eigenlijk geloofde ik het niet, maar ik deed het toch. En het helpt!”
“Net als bij Naäman dus; die wilde eigenlijk ook niet in de Jordaan onderdompelen…..”
De bijbel staat (met soms heel verrassende passages) vaak ook verrassend dicht bij ons alledaagse leven.

Reageren

7 maart: Licht des Lebens.

Door Ada

Op 7 maart 2020

In Geschiedenis, Kerk & gemeente

Bijna wekelijks kom ik in de kerk.
Onze kerk.
Maar ben ik een weekendje weg of op vakantie, dan kijk ook graag even naar de kerken daar.
Een kerk vertelt je veel over de geschiedenis van een stad of dorp en heeft alleen al door zijn functie een andere sfeer dan ‘gewone’ gebouwen.
Toen wij de in de Mariënkirche in Lübeck waren, kreeg ik een foldertje mee met een plattegrondje, een klein overzicht van de bezienswaardigeheden en een prachtig gedicht met de titel ‘Licht des Lebens’.
Een gedicht over wat het met je doet als je een kerk binnenloopt.
De vertaling vind je onder de Duitse versie.

Einen Augenblick der Ruhe,
trotz des Trubels ringsum.
Ein Innehalten, einen Moment
der Besinnung.
Uber dir, himmelhoch,
wölbt sich ein Raum,
zieht dich empor.
Dein Blick wandert, trifft
auf ein Kreuz, das nicht nur
von dem Leiden des Einen,
sondern auch von den Grenzen
deines Lebens erzählt.
Sei nicht mutlos,
Licht bricht herein
erleuchnet auch die Bilder
der Zweifel, der Not,
strahlt hindurch in die Tiefe
deines Herzens.
Eine Hoffnung, die den Tod
überwindet.

Vertaling:
Een moment van rust
ondanks de drukte rondom.
Een pauze, een moment
van bezinning.
Boven je, hemelhoog,
strekt een gewelf zich uit
trekt je omhoog.
Je blik dwaalt, valt
op een kruis dat niet alleen
van het lijden van de Ene,
maar ook van de grenzen
van jouw leven vertelt.
Wees niet moedeloos,
licht breekt naar binnen,
verlicht ook de beelden
van de twijfel, de nood,
straalt er doorheen in de diepte
van je hart.
Een hoop, die de dood
overwint.

Reageren