Categorie: Kerk & gemeente Pagina 4 van 50

Tweede advent.
Twee kaarsen branden.
In de kerk* keken we vanmorgen naar de tweede wegwijzer, die wijst naar links richting de paaskaars.
We zijn op weg naar het licht.
De guirlande is groen, de kleur van hoop. Het is een eenvoudige guirlande gemaakt van thuja, gewoon coniferengroen. Wat je doet hoeft niet altijd heel bijzonder te zijn. Doe de gewone dingen op je levenspad.

Dat kwam vanmorgen ook terug in de viering.
Het ging over ‘wegwijzer’ Johannes de doper en ons werd gevraagd na te denken over zulke wegwijzers die in ons leven belangrijk zijn geweest.
Verder was er aandacht voor het woord, de taal.
Dominee Sijbrand van Dijk wees ons op ons eigen taalgebruik.
Troost je? Of pook je met je woorden de ‘rel-del-del’ nog even een beetje meer op?
Zoek je met je woorden verbinding of jaag  je met je woorden de ander op de kast?
Schep je met je woorden een toekomst: “We zouden misschien…..” “Is dit wat….” of sluit je met je cynisme de toekomst af: “Nee man, dan wordt toch niks.”

Hoe kijk je eigenlijk naar de wereld: met vertrouwen of met achterdocht?
Als je iemand die je niet kent in de buurt van je huis ziet lopen, denk je dan “O, dat is de postbode zeker…” of denk je “Heb ik de deuren van mijn huis wel goed afgesloten?”
Wat je zegt en hoe je het zegt doet er toe.
Eigenlijk was de preek een aanvulling op de woorden die horen bij de eenvoudige, groene guirlande: wat je doet hoeft niet altijd bijzonder te zijn; doe de gewone dingen op je levenspad. En laat daarbij wat je zegt en hoe je het zegt voor anderen geen struikelblok maar een handreiking zijn.

Meer weten over de liturgisch schikking in onze kerkgebouwen in deze weken?
Hierbij een link naar het blog over de 1e zondag van Advent.

In het blog ‘Elf jaar‘ dat ik schreef in september 2022 vertelde ik over Ger, een oude vriend in verzorgingshuis ‘de Hullen’ die ik af en toe bezoek.
Zijn vrouw Gerda woonde sinds een half jaar ook in de Hullen en ze trokken daardoor weer vaker met elkaar op.
Gisteren zou een feestdag voor hen zijn: op 6 december 1963 waren ze getrouwd, dus ze zouden hun 60-jarig huwelijk vieren.
De bloemen en het gebak waren besteld, de nieuwe feest-kleren lagen al klaar.
Vorige week dinsdag is Gerda plotseling overleden en gistermiddag, woensdag 6 december, was de afscheidsplechtigheid.

Ger en ik kennen elkaar van het Rodens Christelijk gemengd koor waar ik van 1989-1994 op zat.
Hij zong bas, ik alt.
We zaten samen in het bestuur: hij penningmeester, ik secretaris.
Gerda kende ik eigenlijk niet, maar ik zag haar natuurlijk wel voorbijkomen op de foto’s en hoorde over haar vertellen in de verhalen.
Toen ik Ger gistermiddag condoleerde zag ik een gebroken man.

In de kerk zat ik achteraan tussen mensen die niet gewend waren aan het kerkelijk gebeuren; ik was de enige in ‘mijn buurtje’ die zong.
Dat voelt altijd wat ongemakkelijk: zingen in een emotionele setting met om je heen allemaal zwijgende mensen.
Maar ik zong wel, vooral omdat Ger en ik elkaar altijd vonden en vinden in de muziek.
In de dankdienst zagen we twee uitvoeringen van stukken uit de Messiah van Händel.
Dat waren opnames uit 2009 van de Christelijke Oratoriumvereniging Groningen, waar Ger toen lid van was.
Ergens in de registratie zag ik hem ineens staan: een fitte zeventiger, de partituur voor zich, geconcentreerd zijn bas-partij zingend.
Het ontroerde me; dat was twee jaar voor zijn herseninfarct, dat hij maar nauwelijks overleefde. Daarna konden ze niet meer samen wonen.

Hun zoon vertelde gistermiddag dat Ger op hun trouwdag zijn vrouw altijd rode rozen gaf, één roos voor ieder huwelijksjaar.
Ook nu stond er een grote vaas met 60 rozen bij de kist: 47 rode en 13 roze.
De 13 roze rozen stonden voor de jaren die ze noodgedwongen gescheiden moesten doorbrengen.
De roze gingen met Gerda’s kist mee, de rode bleven bij Ger, die werden na de plechtigheid uitgedeeld aan kinderen, kleinkinderen en familie.

“Opeens is alles anders” zei een geëmotioneerde zoon in zijn dankwoord.
Dat is altijd zo als iemand zo plotseling overlijdt; het leven wordt nooit meer zo als daarvoor.
In dit jaar zijn er veel mensen in mijn omgeving overleden; gelukkig niet allemaal heel dichtbij, maar genoeg om af en toe te denken ‘Nu is het wel even klaar met afscheid nemen’. Steeds als ik weer een blog schrijf over wat een afscheid met me heeft gedaan realiseer ik me hoe kwetsbaar we zijn.
Marcus Aurelius, een Romeinse keizer uit de 2e eeuw na Christus zei het al: “Je zou je leven nu kunnen verliezen. Laat die gedachte bepalen wat je doet, wat je zegt en wat je denkt.
Memento Mori.

Er waren meer mensen niet dan wel, maar toch was het weer erg geslaagd, onze Holy Stitch-bijeenkomst gistermiddag.
27 namen heb ik op papier, met z’n dertienen zaten we in een kring.
Alie had gezorgd voor heel veel lekkere Sinterklaas-lekkernijen en we bespraken met elkaar wat we aan het doen zijn op handwerkgebied.

We hadden gistermiddag even een gast in ons midden: Saakje, de hulpkoster die voor koffie/thee zorgde.
Zij had van Sjoukje een mooie tas gekregen met een geborduurde, zwarte labrador er op. Daar zat een mooi verhaal bij, waarvan ik vond dat de hele groep het even moest horen.
Saakje en Frans hebben sinds een tijdje een nieuwe hond: een zwarte labrador.
Dat was een hulphond, die bij een mevrouw was geweest die het psychisch heel zwaar had, maar hij voldeed eigenlijk niet meer: er moest een nieuw baasje voor hem gezocht worden.
“Ik wil hem eerst drie weken op proef” had Saakje gezegd “want we hebben ook een oude kat en ik wil niet dat die geen plek in huis heeft door een enthousiaste hond”. Ze vertelde dat ze na een paar dagen eigenlijk al ‘om’ was “ik ken mezelf als het om dieren gaat”: de hond was een grote lieverd en de kat en hij konden best samen in één huis. Nu wilde Saakje die vorige eigenares van de hond graag een cadeautje geven en ze had aan Sjoukje gedacht, die de prachtigste dingen maakt met haar borduurmachine. Hiernaast zie je het resultaat. De ‘ooohs’ en ‘aaaah’s’ waren niet van de lucht. Wát een origineel cadeau heb je dan!
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Maar dat was natuurlijk niet het enige dat voorbijkwam.
Tijdens het rondje ‘wat-ben-je-aan-het-doen’ ging er een stapeltje kaarten mee: iedereen kreeg een zelfgemaakte kaart van Sijcolien. Ze vertelde ons ook nog iets over de techniek die ze daarvoor gebruikt had. Meer weten? Lees dan het gastblog dat ze ooit schreef op deze website.
Alie las een lieve vredeswens voor voor iedereen en ze had voor mij een bijzondere kaart gemaakt: daarop zat een zelfgehaakt engeltje.
Dat hadden ze op de vorige bijeenkomst gemaakt; daar kon ik toen niet bij zijn, nu kreeg ik toch zo’n engeltje…leuk!*

Geke maakte van de gelegenheid gebruik om iets te vertellen over het vrijwilligerswerk waar zij zich in deze weken in verliest: spellen uitzoeken, controleren en aanvullen voor de Roder Boekenmarkt. Ze vertelde over de enorme groep vrijwilligers die allemaal een klein stukje werk op zich nemen, waardoor het een activiteit wordt die niet alleen energie kost, maar ook heel veel oplevert aan contacten én voldoening.
Daarom maak ik met de afbeelding rechts vandaag ook een beetje reclame: namens Geke van harte welkom!

Troostdekentjes, trui en sloffen van hetzelfde garen, onderzetters, engeltjes, winterpoppen, een schommelezel: er was weer genoeg te bekijken en te delen: we steken wat af met elkaar!

*Ook zo’n engeltje maken? Hierbij een link naar het YouTube-kanaal van Wolldusa: daarop laat een Duitse mevrouw steek voor steek en handeling voor handeling zien hoe je zo’n ‘Schütz-engelchen’ maakt. Ook als je het Duits niet machtig bent is het volgens mij wel te doen: goed kijken en gewoon doen wat zij doet.

Gistermiddag om 17.10 uur was de aflevering van Petrus in het land vanuit Roden. We waren heel benieuwd naar het resultaat van twee dagen filmen.

Wij vonden dat Roden heel goed uit de verf kwam. Allereerst de groep vluchtelingen en de vrijwilligers die hen begeleiden, maar ook de eeuwenoude Catharinakerk kwam mooi in beeld met het najaarslicht vallend door de boogramen. Dominee Walter Meijles is een geboren artiest, die speelde zijn rol fantastisch en ook Koop Daling, klusjesman van onze PKN gemeente, kon goed duidelijk maken waarom ook dit werk belangrijk is en zorgt voor verbinding  in onze gemeente. Hij zei het zo: ‘Je brengt een uurtje door in de kerk, maar de zingeving strekt zich eigenlijk uit over de rest van de week’.
Onze Holy Stitch kwam wel in beeld, maar heel kort. Dat was van te voren ook al gezegd: “We weten niet wat we van dit materiaal gaan gebruiken voor de uitzending.”
Wát een positief beeld werd geschetst van dit aspect van onze gemeente.
Na een week waarin we de echo van het gebral van Geert Wilders nog horen over ‘asielzoekers die onze huizen inpikken’  en ‘grenzen dicht voor gelukszoekers’ is dit een voorbeeld van hoe het ook kan.
Samen.
Vanmorgen vierden we in de kerk de 1e zondag van Advent. Voor en na de dienst tijdens de koffie klonk vooral door dat men trots is op wat de groep vrijwilligers bereikt met liefde, aandacht en geduld. Wil je uitzending ook zien? Klik op de volgende link: ‘Petrus in het land’ in Roden 

Onze cantorij werkte mee aan deze viering, waarin de eerste kaars werd aangestoken.
Ook was er aandacht voor het liturgisch bloemstuk dat in de weken voor kerst op het podium staat bij het thema ‘Ga je mee?’
Dit wordt uitgebeeld met 4 wegwijzers.
Iedere zondag komt een andere wegwijzer aan bod, die richting geeft.
Samen vormen de 4 wegwijzers een ster , die met Kerst zal schijnen.
De weg wordt aangegeven met een guirlande, die elke zondag van andere materialen is gemaakt.
Vandaag wijst de eerste wegwijzer naar beneden.
De weg die we gaan is donker
De guirlande is gemaakt van bruin beukenblad.
Bruin is de kleur van soberheid, inkeer en verlies.
Het afgevallen blad herinnert ons aan de zomer, de tijd dat het nog licht was, maar ook aan onze nietigheid, de tijd van verlies, maar…….. er is hoop.
Rechts een afbeelding. Je ziet de wegwijzers en voor de preekstoel brandt de eerste kaars. (erop klikken voor een vergroting).
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van het adventsstuk.

Op mijn alt-plekje op de achterste rij had ik al mijn aandacht nodig bij de muziek. En bij Karel.
We hadden sommige muziek pas laat gekregen en ik had niet alles op volgorde in mijn map zitten.
Maar het slotlied zat er goed in en was hartverwarmend: hierbij de tekst.

Dat je de weg mag gaan die je goed doet,
dat je opstaat wanneer je valt,
dat je mens mag worden in Gods ogen
en die van anderen.
Weet dat de aarde je draagt,
dat je gaat in het licht
en de wind je omgeeft.
Dat je de vruchten van je leven proeft
en gaat in vrede. 

“Noach was de eerste klimaatvluchteling.”
Die quote van dominee Sijbrand van Dijk las ik in de aankondiging van de ‘Ik zie jou’-viering van gistermorgen; het zou een groene dienst worden.
Altijd leuk, zo’n speciale viering.
Het was trouwens een dikke rotzooi in onze anders zo keurige kerk: overal lag afval!
Dat moesten we eerst met elkaar opruimen. Op het podium stonden een aantal dozen waarin we het afval GESCHEIDEN konden inleveren.
Daarna was er een quiz met vragen als “Je wilt naar Londen. Hoe ga je?
a. Met de trein b. Met het vliegtuig c. Je gaat niet.
We moesten in grote groepen overleggen over het antwoord. Dat lukte eigenlijk niet, maar dat was ook niet erg. Het ging erom dat je met elkaar in gesprek ging over vragen die betrekking hebben op milieu en klimaat.

Het ging niet alleen over Noach, maar het was ook Micha-zondag.
Daarvoor was aandacht tijdens de collecte.
‘Niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God’
Deze woorden van de  profeet Micha zijn nog steeds actueel, maar wat betekent deze opdracht in onze tijd concreet?
Het antwoord op die vraag kwam in de preek: DOE in ieder geval IETS!
Doe kleine dingen en vraag je daarbij niet af ‘wat heeft het voor zin als ik de enige ben…’ en ‘wat heeft het voor zin als men in China…’.
Eet één of twee dagen in de week geen vlees. Gebruik je auto eens wat minder. We zijn allemaal verantwoordelijk en we mogen ons niet verschuilen achter ‘de ander’. Wat doe jij? Zet die eerste stap!

We kunnen daar gelijk deze week al mee beginnen, want de diakenen gingen gistermorgen rond met een omgekeerde collecte: je hoefde niets in de collectezak te doen, maar je mocht er iets uithalen.
Er zaten briefjes in met ‘dingen die je kunt doen’.
Gerard moest deze week iedere dag een stuk zwerfafval van de straat halen en in de prullenbak doen en ik mag maximaal 5 minuten douchen deze week. Meer weten over deze collecte? Hierbij een link naar de website Micha Nederland. Daar vind je ook de andere tips.
Was er geen gewone collecte? Jawel….. bij de uitgang.

Aan het eind van de viering zagen we een regenboog op de beamer verschijnen en een regenboog betekent: appeltaart.
We kregen allemaal een stuk appeltaart bij de koffie: wat een verrassing! Bij deze: compliment voor de bakkers, het was heerlijk.
Na de viering sprak ik nog even met nicht Lianne die ook tevreden was over de dienst, maar ……. ze had het wel jammer gevonden dat bij het lied ‘Ken je dit verhaal’ over Noach de bijbehorende clip niet vertoond was: die maakt het juist zo leuk!
Als bonus bij deze website dus een link naar de clip: kijk, luister en geniet.
Mocht je je afvragen wat er op de afbeelding staat bij dit blog: de kinderen hadden van plastic afval zeedieren gemaakt en een stukje zee gecreëerd!
Lianne maakte deze korte video-met-fragmenten van alle activiteiten rondom deze Ik zie jou-viering:

Vrijdagavond 10 november zaten Gerard en ik met een kop koffie voor het journaal van 20.00 uur.
Twee minuten later zat ik al weer met mijn koffie in de keuken; ik kon de gruwelijke beelden niet meer aanzien.
Kapotgeschoten ziekenhuis, huilende kinderen, hysterische moeders, schreeuwende vaders, paniekerige hulpverleners.

Zondagmorgen zat ik in Casa Grada te luisteren naar de kerkdienst die vanuit de Catharinakerk in Roden werd uitgezonden.
Ik keek vanuit de huiskamer in de tuin; ik zag een roodborstje, wat koolmezen, mussen die de beukenhaag bevolkten en een laag over het meer vliegende aalscholver.
Vredig.
Voorganger Sijbrand van Dijk sprak uit wat ik al zo lang denk.
‘We dachten dat het niet erger kon na de Coronapandemie en daarna die oude man in Rusland die dacht: ‘Laat ik eens een oorlog beginnen.’
En dan ontstaat er nóg een oorlog. Je kunt de beelden bijna niet verdragen. Een dorp dat in zijn geheel wordt uitgemoord, mensen worden geroofd en gevangen gezet. Israël reageert op de oude manier; ze beginnen een oorlog in proportionaliteit. Maar als je achter dat moeilijke woord kijkt, het optilt, zie je daarachter 10.000 mensen dood liggen.
Er is kolossaal en hartverscheurend verdriet.
Waarom doen mensen mensen dit kwaad aan.’

Zijn overdenking hielp mij.
Hij besloot zijn verhaal met het gedicht ‘Er moeten mensen zijn…’ van Toon Hermans.
Op de website ‘Muzikum’ vond ik een uitvoering van de meester ‘himself’, waarbij de tekst wordt afgespeeld.
Hierbij een link.
Neem even de tijd om de tekst op je in te laten werken. Dit zijn de drie laatste strofes van het gedicht:

Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
Als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin
Dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder
En zij zien in ieder einde weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown
Eerst het hart en dan het verstand
En ze schrijven met hun paraplu ‘I love you’ in het zand
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
En vallen en vallen en vallen en opstaan

Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
De muziek gaat door
De muziek
Gaat
Door.

Denk in het kader van deze maand aan het feest van  Sint Maarten: één klein gebaar, één lichtje kan soms genoeg zijn.
Wil jij ook zo’n mens zijn?
Ik doe mijn best.

Wil je Sijbrands troostende preek ook graag horen?
Hierbij een link naar Kerkomroep 12 november, 10.00 uur Catharinakerk.

Voor iemand waar je van houdt voel je liefde.
Maar als die iemand komt te overlijden, dan is die persoon er niet meer, maar jouw liefde voor hem/haar is er nog wel.
Dat doet pijn en dat noemen we rouw.
“Rouw is liefde zonder adres” zei dominee Sijbrand van Dijk daarover na de viering van gistermorgen.
Een bijzondere viering, want het was Gedachteniszondag, de zondag waarop we de gemeenteleden herdenken die ons dit jaar zijn ontvallen.
Er was een hartvormig bloemstuk gemaakt; je ziet het op de afbeelding hiernaast.
Een bloemenhart met in het midden de veldkeitjes waar de namen van de overledenen op staan.

Mijn wekker ging al af voor 07.30, want de Cantorij Roden werkte mee aan deze viering; we werden op tijd in de kerk verwacht.
Mooie muziek zongen we, maar het was ook een beladen dienst, deze keer ook voor ons als cantorij.
Van drie van onze leden (Kees van der Meulen, Joop Mozes en Louisa van Hell) hebben we dit jaar afscheid moeten nemen en ook onze oud cantrix, Mini Notenbomer, is dit jaar overleden.

In de overdenking was er ruimschoots aandacht voor de rouw, waar mensen zo mee kunnen worstelen.
Het advies van de predikant was: neem de tijd. Laat het verdriet en de pijn er zijn. En voor iedereen om de rouwenden heen: zoek het niet in grote woorden, maar in kleine gebaren van liefde. Een pan soep, een arm om de schouder en een luisterend oor dat niet gelijk met adviezen komt. En: kijk naar jezelf met mildheid. Mildheid over je verdriet, je spijt, je schuld en mildheid voor ieder mens op jouw weg.

Alle namen van de overledenen van dit jaar werden genoemd en er werd een kaars voor ieder van hen aangestoken.
Rondkijkend in de kerk zag ik ook veel mensen die al eerder een groot verlies leden.
De viering is natuurlijk toegespitst op familie van de mensen die het afgelopen jaar overleden, maar verdriet houdt niet op na een jaar.
Daarom is het goed dat er ook een kaars wordt aangestoken voor ‘ieder die is gestorven en leeft in ons hart’.

We zongen met de cantorij gistermorgen een mooie, toepasselijke tekst van Huub Oosterhuis, op muziek gezet door Antoine Oomen.

Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb
wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb
wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef,
wat niet gekend werd, wat ongebruikt bleef,
al het beschamende, neem het van mij, en dat ik dit was en geen ander,
dit overschot van stof van de aarde: dit was mijn liefde.
Hier ben ik.

Hierbij een link naar een uitvoering van Trijntje Oosterhuis.
Wil de hele viering terugluisteren?
Dat kan via kerkomroep: zondag 5 november, 10.00 uur, Op de Helte.

Naschrift.
Van fotograaf Fokke de Jong kreeg ik vandaag een paar foto’s die hij gemaakt had tijdens het inzingen.
Dit schreef hij er in zijn mail over: met gevoel voor hoe een koor moet klinken én met een link naar de preek:

Bijgaand de beloofde foto’s.
De eerste foto was een test, eigenlijk mislukt maar het laat wel mooi zien hoe je een koor moet horen. Je herkent geen individuele stem en alles is verbonden…………..
De tweede is niet helemaal scherp; de derde is geflitst maar is daardoor nogal hard.
We hadden afgesproken mild te zijn dus ze kunnen alle drie.
Aan jou de keuze…………..

Ik koos voor de tweede, met dank aan Fokke.
Als je er op klikt komen we groot in beeld.

Deze mail stuurde ik rond de 20e oktober naar ‘de wichter’ van onze Holy Stitch-groep.

Dag allemaal,

Op 31 oktober worden er TV-opnames gemaakt voor het programma Petrus in het Land van KRO/NRCV.
Centraal in die uitzending staat de opvang van de vluchtelingen die wij als PKN-gemeente aanbieden in de Bijkeuken.
Er zal zijdelings aandacht besteed worden aan het leren fietsen en aan hun deelname aan Holy Stitch.
Daarvoor wil men graag een Holy Stitch-setting creëren, waarbij men een aantal opnames kan maken van hoe de dames met ons meedoen.
De cameramensen vragen of onze groep zich om 14.30 uur kan installeren. Zij willen dan van 15.00 – 16.00 uur de opname maken.

Onze reguliere Holy Stitch bijeenkomst is op 7 november en die gaat gewoon door.
Voor deze bijeenkomst gaat het vooral om het beeld, hoe onze groep functioneert en wat dat betekent voor de vluchtelingen.
Als je dinsdagmiddag in de gelegenheid bent: van harte welkom rond 14.30 uur; neem vooral je handwerkje mee.

Zoekplaatje: het microfoontje zit rechts onder mijn hals.

Tot zover mijn mail; dinsdagmiddag 31 oktober zat ik om 14.25 uur op de fiets.
Achteraf waren die tijden aangepast, want op het moment dat het fietsen zou worden opgenomen regende het, zodat ze wat eerder met het Holy Stitch gebeuren begonnen.
Alie had van te voren al nagedacht over de setting van die middag. Zij had begrepen dat de uitzending op 2 december zou worden uitgezonden en dat dan het accent zou liggen op 1e advent. Ze had gezorgd voor een mooi kerstkleed op de tafel, er brandden een paar kaarsen en er lagen gehaakte engeltjes met een beschrijving hoe je ze moest haken.
Met een klein groepje speelden we het Holy Stitch-gebeuren na voor de bühne, waarbij het de bedoeling was dat vooral onze gasten in beeld kwamen.
Daarvoor zou ik apart bij iedereen langs gaan om te vragen wat ze aan het doen waren, wat weer betekende dat ik een microfoontje op moest, zodat de mensen in dat microfoontje hun verhaal konden vertellen.
Microfoontje kwam op mijn blouse, bijbehorend apparaatje werd aan mijn broekriem gehangen.
Toen ik weer moest worden afgekoppeld wilde ik nog even een foto van dat blitse microfoontje voor dit blog, dus ik vroeg buurvrouw Ilse of ze even een foto wilde maken.
Even werd twee evens….
“Die mannen van de EO vinden vast dat het allemaal wel lang duurt” zei ik bij wijze van grapje.
Was fout.
De mannen waren niet van de EO.
Petrus in het land is een programma van KRO/NCRV…..

2 december is de uitzending.
Meer weten over Petrus in het Land? Hierbij een link naar hun website.

Vanmorgen in de viering van onze PKN-gemeente begon voorganger Sijbrand van Dijk zijn overdenking met een citaat uit een vergadering van de redactie van een religieus blad waar hij kort geleden bij was. “Waarom schrijven wij eigenlijk?” werd gevraagd. Eén van de antwoorden was: “Wij maken de geest scherp!” waarop een ander zei: “Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn al veel te veel geslepen geesten in deze wereld. Geesten die precies weten hoe het zou moeten en wat er zou moeten gebeuren. Scherpe geesten zijn niet onze oplossing; die konden wel eens ons grootste probleem zijn.”

In de viering van vanmorgen stond het verhaal centraal van de vraag van de Farizeeën en de Herodianen aan Jezus of men al dan niet belasting moet betalen. Het antwoord van Jezus begint met een vraag: “Wiens beeltenis en wiens tekst staat er op de munt?” “Van de keizer” is het antwoord.
“Geef dan de keizer wat van de keizer is en geef aan God wat van God is.”

Ook in onze maatschappij van scherpe geesten wordt vaak gevraagd om te kiezen.
Ben je voor of tegen Israël?
Ben je voor of tegen de Palestijnen?
Ben je voor of tegen de boeren?
Het antwoord op die vraag is vaak veel genuanceerder dan alleen Ja of Nee.
Bij de vraag over de belasting/de munt gaat het eigenlijk om iets anders.
Geef aan God wat van God is. En dat is jouw hele leven. Jij bent de beelddrager van God; zijn opschrift staat in jouw leven.
Dat betekent een levenshouding van telkens weer opnieuw beginnen, beseffen dat je in verband staat met mensen, met God en dat noemen we het verband van de liefde. Het is de bedoeling dat wij de liefde van God leven.

We deelden vanmorgen brood en wijn tijdens het avondmaal; daarover sprak de dominee aan het einde van zijn overdenking de wens uit ‘dat geslepen geesten gevoede harten worden’.
We zongen een mooi lied dat paste bij de maaltijd van de Heer; het was het lied nr. 388 ‘Voor ieder van ons een plaats aan de tafel’.
Boven de notenbalkjes stond ‘Jazz-waltz’; dat was niet wat ik hoorde toen wij het met de gemeente zongen. Hierbij een link naar een uitvoering op de website Petrus.

Zaterdag las ik in het Dagblad van het Noorden de column van Daniel Lohues, die hij de titel ‘Gezellig’ meegaf.
In zekere zin past dat verhaal bij deze viering. Hierbij een link naar zijn website.

Een foto van die notenbalkjes in het liedboek vind je op het Instagram-account van deze website. (klik op het icoontje rechts bovenaan de kantlijn.)