Categorie: Kerk & gemeente Pagina 4 van 51

Eigenlijk hou ik niet zo van mannenkoren.
In mijn jeugd dweepte mijn vader met de Mastreechter Staar en ook op de Duitse televisie waar we destijds veel naar keken stond regelmatig een podium vol zingende mannen “O Du, mein Weeserland!”
Nee.

Gistermorgen werkte het Christelijk Mannenkoor Leek mee aan de viering in onze PKN-gemeente.
En warempel: ik vond het aangenaam.
Ze zongen mooie liederen die goed bij de rest van de viering pasten; verder was het repertoire afwisselend en fijn om naar te luisteren.
Bekend en onbekend.
Oud en nieuw.
Ze verrasten mij met het lied ‘Zoals ik ben’ dat ik ken in de uitvoering van Truus Simons; een lied dat in onze gemeente nooit gezongen wordt en dat bij mij ontroering teweeg bracht. Een gedateerde tekst, maar zo’n prachtige melodie en verbonden met talloze mooie herinneringen aan kerkdiensten van vroeger.
Dat gold eigenlijk ook voor het lied ’the Elephantsong’ dat we allemaal kennen in de uitvoering van Kamahl uit 1975: waar hoor je ze nog!

Een mannenkoor heeft een totaal andere klank dan een gemengd koor. Wat mij opviel was dat er heel veel stemmen waren uit de lagere regionen: bassen en baritons. Ik miste de hoge klank van met name de hoge tenoren; van Klaas, (cantorijbas) begreep ik tijdens de koffie dat daar gewoon niet zo veel van zijn. Wat hebben wij als cantorij dan een geluk met Jelle en Jan Willem, die van cantor Karel soms te horen krijgen ‘dat het wel iets zachter mag…” Koesteren die mannen. Voor je het weet ben je ze kwijt aan een mannenkoor!

Dominee Walter Meijles verraste ons gistermorgen met een preek over het lichaam als tempel van de ziel.
Alle vezels van ons lichaam bevatten een stukje God, daarmee is het heilig materiaal.
Ontheilig je lichaam/die tempel niet en zet je met alles wat je in je hebt in voor de goede zaak.
Met je hele handel en wandel.
Zorg er voor dat je wegblijft van tafels die door Jezus worden omgegooid als hij in woede ontsteekt  over wat we toch in Gods naam hebben gedaan met Gods wereld. Net als op het tempelplein, waarover Johannes ons gistermorgen vertelde.

In de 500 woorden die in dit blog tot mijn beschikking staan kan ik niet tot uitdrukking brengen wat deze viering bij mij heeft teweeggebracht.
Mijn advies is dan ook: luister deze kerkdienst terug via Kerkomroep of het YouTubekanaal van de kerk.
Laat je verrassen door de inspirerende overdenking van de predikant en beluister alle prachtige muziek die voor ons werd gezongen door de mannen uit Leek.
Op de afbeelding hiernaast zie je het mannenkoor.
Tijdens de dienst had ik al een foto gemaakt, maar dat was te ver weg en ik kreeg de pianiste er niet op.
Na afloop heb ik de mannen gevraagd of ze voor mij wilden poseren en dat leverde dit prachtige plaatje op!
Als je op de afbeelding klikt, krijg je een vergroting.

Vanmorgen waren Gerard en ik te gast in de Jacobskerk in Roderwolde.
Dat is op zich altijd een mooi fietstochtje, maar we werden wakker met het getik van stromende regen op de ramen.
Buienradar vertelde ons dat dat de hele dag zo zou blijven, dus de fiets bleef thuis.
Mijn vader placht te zeggen als het op een zondagmiddag zulk weer was: “Mooi weer om een erfenis te verdelen.” Dat waren de middagen waarop we eindeloos monopoly speelden.
Sjompige landerijen, modderige wegen en grote plassen langs de weg: het is altijd een mooie route naar Roderwolde, maar om deze tijd van het jaar moet je goed kijken wil je de schoonheid van Noord Drenthe zien.
Toen we uit de auto stapten keken we uit op ‘dominee’s toen’: daar stonden, ook zonder zon, de voorjaarsbloemen al te stralen met de belofte: de lente komt er aan, let maar op!

Twee keer per maand wordt in de Roderwolde een ‘gewone’ kerkdienst gehouden en één keer per maand verzorgen gemeenteleden van Roderwolde zelf , zoals we vanmorgen meemaakten, een ochtendgebed. Een korte, sobere viering met een schriftlezing, gebeden en het zingen van een aantal liederen.
Waar ik anders erg van het zingen geniet, is het nu door de problemen met mijn stem geen onverdeeld genoegen.
Maar gelukkig zongen we één lied waarvan ik de altpartij uit mijn hoofd ken, zo kon ik toch nog een bijdrage leveren aan de gemeentezang.

Na de viering dronken we met de aanwezigen nog een kop koffie in het jeugdgebouw en daar ontdekte ik in de vensterbank een gehaakt poppetje dat mij ontroerde: het was een tomte, een Scandinavische kabouter.
Het beeld trof me: een zingend kaboutermeisje met een muziekboekje in haar handen.
Het was een boekje van Frizzare, het opera-ensemble uit Roderwolde.
Ze zingt vol overgave.
Het deed me denken aan hoe onbekommerd ik vroeger zong en hoe ik nu dat eigenlijk niet meer goed durf, omdat ik bang ben dat het te hoog is of dat mijn stem breekt.
Als de gevolgen van de laatste griep (met alweer stemproblemen) achter de rug zijn ga ik op zoek naar een goede logopedist die me weer aan het zingen kan krijgen.
Wat zo’n kabouter kan moet ik toch ook weer kunnen?

Meer weten over de oude verhalen die horen bij de tomte?
Hierbij een link naar de website van Abe de  Verteller.

Ieder jaar doe ik iets anders in de 40-dagen tijd.
De vastentijd is een goede periode om eens stil te staan bij je gedrag, de keuzes die je de hele dag door maakt en je tijdsbesteding.
Dit jaar wordt ons op dit gebied een handreiking gedaan: er is een speciale Vastenkalender uitgebracht door de ZWO-commissie en de werkgroep Groene Kerken van onze PKN-gemeente.
Het thema van die vastenkalender is ‘Ga mee!’

Gisteren, Aswoensdag, lazen we de inleiding bij deze kalender.
Het is de bedoeling dat er in de loop van deze periode 4 thema’s aan de orde komen:

afbeelding: website Milieu Centraal

– Eten en drinken
– Vervoer
– Energie en huis
– Spullen en kleding
en dat we met elkaar gaan nadenken over de vraag wat wij zelf kunnen doen op het gebied van duurzamer leven.

Er stond een afbeelding bij met de titel ‘Wat veroorzaakt de meeste CO2-uitstoot in een Nederlands huishouden?’
Het was heel klein, dus ik zocht het op op internet; ik vond het op de website ‘Milieu Centraal‘
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Dit jaar laten wij ons in de 40-dagen-tijd dus inspireren door deze kalender; we zijn benieuwd wat het ons brengt.
Via dit blog zal ik af en toe laten weten hoe het gaat.

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente was het onderwerp ‘Roeping’.
Twee verhalen uit de bijbel werden bij dat onderwerp gelezen: de roeping van Samuel (die steeds denkt dat Eli hem roept) en de roeping van de discipelen.
We zouden in de dienst afscheid nemen van een ouderling en er zouden ook nieuwe ambtsdragers bevestigd worden, maar die plechtigheden gingen niet door. De ouderling die afscheid zou nemen was ziek geworden en er waren geen nieuwe ambtsdragers gevonden; er was wel geroepen, maar niemand had die roeping vooralsnog beantwoord. De zittende kerkenraadsleden gaan nog wat langer door en we hopen in de toekomst toch wat nieuwe mensen te vinden.

Het ging gistermorgen in de preek over de discipelen die de roeping van Jezus serieus hadden genomen en met hem mee gingen.
Dat er waren er 12. En het waren alleen maar mannen. Volgens voorganger Walter Meijles waren er zeker ook vrouwen bij de volgelingen van Jezus, “maar door de filters van die tijd en filters van latere tijden in christelijk Europa zijn die vrouwen naar de achtergrond gedrongen. Er zijn mensen die de namen van alle twaalf discipelen kennen….”
Volgens de voorganger alleen de mensen die een degelijke opvoeding hebben gehad. Huh? Ik ken ze beslist niet alle twaalf* en toch heb ik wel een degelijke opvoeding gehad.

In de viering was er ook een primeur: de Pop-up-cantorij.
Van te voren had de predikant aan de cantorij gevraagd of er een aantal mensen een lied wilden instuderen om de gemeente te ondersteunen bij het zingen. Karel had een geluidsbestandje gemaakt waarop hij de melodie speelde zodat we thuis konden oefenen.
Gistermorgen stonden we met 8 cantorijleden om 09.45 uur al bij het orgel te zingen om af te stemmen met de organist.
Het ging om lied 343 ‘Geloofd zij God die heel de wereld tot leven wekt’.
Het is een compacte samenvatting van de Apostolische Geloofsbelijdenis.
Mooi lied! En het zingen ging ook goed.
Later aan de koffie sprak ik nog een sopraan en we waren het roerend eens: dit moeten we vaker doen!
Daar zijn we als cantorij per slot van rekening voor: de lofzang gaande houden.
En de lofzang ondersteunen dus.

* Meer weten over die twaalf belangrijke mannen? Hierbij een link naar een artikel daarover op Historianet. 

Vorige week gaf ik mij op voor een koor-scratch.

Karel Stegeman

Wat is een scratch? Scratch komt van de Engelse uitdrukking ’to start from scratch’ ofwel ‘met niets beginnen’.
Bij een koorscratch is het de bedoeling dat je op één dag een muziekstuk instudeert en ’s avonds uitvoert voor publiek.
Dat is meestal iets van Bach of Mozart of iets anders moeilijks maar deze keer is het ‘iets van Karel’.
ONZE Karel, cantor van de cantorij.

Karel schreef een nieuwe cantate op Psalm 2 voor koor en orgel en biedt het stuk als scratch aan in het PKN-activiteitenoverzicht van 2023/2024.
Dit staat er over in het informatieboekje:

ZING MEE

koor-scratch Cantate Psalm 2 onder leiding van Karel Stegeman
Wat bezíélt ze toch?!
Van de 8 miljard mensen is er maar een handjevol mensen zo machtig of rijk als Elon Musk, Xi Jinping of Vladimir Poetin.
Maar als je ziet waar ze hun gigantische invloed daadwerkelijk voor gebruiken, sta je paf.

Karel Stegeman, cantor van de PKN Roden-Roderwolde, schreef afgelopen jaar een nieuwe cantate op Psalm 2 voor koor en orgel. Deze psalm stelt die blijkbaar aloude vraag: wat bezíélt jullie toch?! In de cantate zijn de vier coupletten van Psalm 2 op verschillende manieren getoonzet en afgewisseld met teksten uit het Magnificat, de lofzang van Maria. Zij vertelt over de omwenteling waar Kerst voor staat: de machtigen zingen een toontje lager en vertrapten krijgen een stem.

De opzet van een zogenaamde scratch is eenvoudig: overdag studeren, ’s avonds uitvoeren. Met andere woorden: onder leiding van de componist gaan we in de ochtend en middag aan de studie en ’s avonds is er een bijeenkomst waarin we de cantate direct uitvoeren.

Iedereen is welkom om mee te zingen! Ervaring met koor-zingen is een pré, maar zeker niet vereist.
De bladmuziek is digitaal beschikbaar of in boekvorm af te halen in Op de Helte of bij Truus de Jong.
Bij de uitvoering is Sybrand van Dijk de voorganger en speelt Erwin Wiersinga op het orgel.

Datum: 27 januari 2024
Plaats: Op de Helte, Roden
Tijd: repetitie 10:00-16:15 uur; uitvoering 20:00-21:00 uur
Opgave: Truus de Jong-Theessink, e-mailcontact>>>
Kosten deelname: € 15,-
Zelf lunch meenemen; voor soep wordt gezorgd.
Collecte na uitvoering: vrije gift

Woon je in de buurt en lijkt het je leuk om ook mee te doen?
Geef je op; gaan we samen zingen op 27 januari!

Gistermiddag bezocht ik de afscheidsdienst van Berend Postmus; daar ging ik als PKN-gemeentelid naar toe omdat ik zijn dochters Dea en Sijcolien en hun gezinnen goed ken en omdat zijn vrouw Janny deel uit maakt van Holy Stitch: Berend was een bekende van het kerkelijk erf  zogezegd.

Tijdens zo’n plechtigheid leer je de overledene vaak nog wat beter kennen door wat er verteld wordt over zijn leven.
Dea vertelde zijn levensverhaal namens de kinderen en kleinkinderen en ik vond het moedig en opmerkelijk dat ook de moeilijke passages uit zijn leven niet onbesproken bleven.
Zijn afscheidsdienst mocht geen lofzang worden, dat had hij er van tevoren over gezegd. Daarmee bedoelde hij dat op zijn begrafenis niet de loftrompet over hem gestoken moest worden. Hij was een man van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, niet te veel opvallen en van het zinnetje: “Ik wil me niet voor je schamen” dat de kinderen nog al eens hoorden.
Hij kon geen woorden geven aan wat er zich in zijn gemoed afspeelde; dat had hij in zijn jeugd niet geleerd en dat bleef zijn hele leven zo.
Veertig jaar geleden werd hij op zijn 48e afgekeurd voor zijn werk en dat was voor hem verschrikkelijk; net in die periode zat hun zoon in de puberteit en dat was één van de moeilijkste periodes in zijn leven.

Er was nog een spreker gistermiddag en dat was de broer van Janny: hij sprak namens de familie Van der Scheer.
Hij riep het beeld op van een zwager (die 11 jaar ouder was dan hij) die er in zijn beleving altijd al was geweest en die liefdevol in het grote gezin waar Janny toe behoorde werd opgenomen. Hij bedankte Berend en Janny voor het feit dat zij altijd klaar stonden voor hun ouders  “Jullie waren ware ambassadeurs voor onze familie.” Ieder gezinslid had van Berend een mooi, houten dienblad gekregen dat hij met liefde en geduld had gemaakt: houtsnijkunst was een hobby die hij graag uitoefende. Op de afbeelding hiernaast zie je een kunstwerk dat Berend heeft gemaakt. Het lag op zijn kist en stond afgebeeld op de orde van dienst.

Dat dienblad werd in de overdenking van dominee Sybrand van Dijk nog even aangehaald.
“Dat dienblad was een teken van zijn liefde. Net als die krentenbollen mét Duo Penotti én bruine suiker die de kleinkinderen van opa kregen. Een uiting van zijn liefde zonder woorden”.

Tijdens de koffie sprak ik nog even met de Wim en Sietse, allebei bassen, die naast bariton Berend stonden op het mannenkoor Roden dat we in de fotoserie over Berends leven nog voorbij zagen komen.
“Ik zie wat we hadden en wat hebben we het goed gehad” zei één van hen. “Maar bij dit soort gelegenheden zie ik ook dat het allemaal voorbij is…”
Daar past de slotzin van de zwager dan weer goed bij: ‘Achter de tranen van verdriet schuilt de glimlach van de herinnering’.