Categorie: Alledag Pagina 114 van 263

17 oktober: Drenten en vissers.

Door Ada

Op 17 oktober 2020

Tijdens ons Noordzee-weekend fietsten we een aantal keren door Egmond. De laatste keer, zondag 11 oktober, kwamen we langs een monument dat ik nog niet had bekeken. Ik dacht dat het iets te maken had met graaf Dirk van Egmond, maar dat had ik helemaal fout. Het was een monument voor 130 vissers uit Egmond die omkwamen tijdens en na de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). “Dat snap ik niet” zei ik tegen Gerard. “Nederland was toen toch neutraal? Hoe kunnen er dan zoveel mensen omgekomen zijn?”
Het antwoord stond op een bordje onderaan het monument.

De Egmondse vissers hadden het meeste last van de afkondiging van een beperkte duikbootoorlog in 1917. Er waren veel mijnen geplaatst in de Noordzee om de doorvaart van Duitse schepen te bemoeilijken. Omdat sommige mijnen lossloegen werd het erg onveilig om te vissen, zodat de hele beroepsvisserij stil kwam te liggen. Maar er moest wel brood op de plank komen; daarom waagden sommige vissers toch hun leven en voeren uit om vis te vangen. Veel schepen zijn vergaan omdat ze op een mijn liepen.
Egmond aan Zee verloor in de periode 1914 – 1918 ruim 100 vissers.

Ook na de wapenstilstand bleef het gevaarlijk op zee door de losgeslagen mijnen. In 1919 en 1920 verloren nog eens 26 vissers hun leven.

Wat een verhaal. Volslagen onbekend voor mij. Zo ontdekte ik tijdens een strandvakantie toch weer een stukje van onze Nederlandse geschiedenis dat ik niet kende.
Vissersdorpen hebben een heel andere cultuur en men vertelt er andere verhalen dan in dorpen en steden in andere delen van het land die niet aan de zee liggen. Toch zijn de verhalen over varen mij niet helemaal vreemd. Mijn vader (op een schip geboren in de haven van Coevorden) stamt uit een schippersfamilie: de grootouders van mijn vader, de Vrieswijken en de Pasveers, hadden allebei een turfschip en voeren over vaarten en kanalen, maar niet over zee.
Als je aan zee woont is de zee een bestanddeel van je leven; vooral vroeger was de zee van grote invloed op levens van mensen die aan de kust woonden.

“Hier op de heide is jao gien zee” zingen Roelof en Harm en zo is het precies; hiermee komen we bij het vrolijke deel van dit blog.
Wat weten wij Drenten nou van schepen en zeilen, ankers en vis.
‘Wij wit maor zunigan wat water is.’

Dit is een lied dat in onze vriendengroep soms spontaan wordt ingezet.
Vaak door het enige lid dat niet uit Drenthe komt.
Het lied heet ‘de Zandmatrozen’.
Ook benieuwd? Hierbij een link naar een YouTube-video.
Voor niet streektaligen: het is wel Drents……

Reageren

16 oktober: Voortschrijdend inzicht.

Door Ada

Op 16 oktober 2020

In Alledag

Binnenkort krijgt deze website ‘De Waarde de dag’ een nieuwe layout. Voor jou als lezer is dat waarschijnlijk even wennen, want het gaat er heel anders uitzien. Maar de inhoud blijft hetzelfde en wat ook hetzelfde blijft is dat het nieuwste blog op het scherm verschijnt als de website wordt geopend. De vorm wordt wat anders; andere afbeeldingen, ook meer afbeeldingen per categorie en een andere indeling van de bovenste menubalk.

Verder had ik het al een paar keer genoemd: ik was bezig met een boek.
Was ja.
We zijn bezig geweest met onderzoek naar hoe je een boek kan uitgeven en ik zeg het maar eerlijk: we zijn erg geschrokken van de kosten die dat met zich meebrengt en het werk dat je je er mee op je hals haalt.
Lang verhaal kort: na ampel beraad kwam ik tot de conclusie dat het boek er niet komt.
Te duur, te veel gedoe. Het was per slot van rekening een cadeau en ik wou niet dat het cadeau als een molensteen om mijn nek hing en dat was al een beetje zo.
Goed idee, doen we niet.
Bovendien: alles wat in het boek zou komen kan ook gewoon op de site gepubliceerd worden, dus het voorwerk dat ik heb gedaan is niet voor niets geweest.

Als de nieuwe website straks wordt gelanceerd zullen de lay out en de afbeeldingen dus allemaal anders zijn, maar de bijbehorende teksten zijn nog hetzelfde. Voor het boek had ik die allemaal herzien; de komende maanden zal ik in een nieuwe blogserie ‘Te boek….of niet te boek’ steeds een onderdeel/categorie van de site benoemen en de nieuwe inhoud publiceren.
P.S. Inmiddels is de hele inhoud van het boek gepubliceerd: hierbij een link naar de overzichtspagina met links naar alle hoofdstukken.

Wat ook nieuw en anders is, is dat ‘de Waarde van de dag’ op Instagram een eigen account heeft gekregen. Daarop publiceer ik af en toe wat foto’s die niet op de site komen. Ben je bijvoorbeeld benieuwd hoe de Noordzee om Gerards enkels stroomde? Of hoe die ‘Coupe de plumeau’ er uitzag op het Noordzeestrand (door een goede bekende al ‘kapsel windhoos’ genoemd), dan kun je dat zien op Instagram.
Op de nieuwe website staat er een eigenwijs icoontje boven de recente berichten, dan kun je er rechtstreeks naar toe linken.

Nu lijkt het alsof ik heel wat voorstel op digitaal- en website gebied, maar bij het realiseren van een nieuwe lay-out komt heel wat meer kijken en dat kan ik beslist niet zelf. Daarvoor heb ik veel hulp gehad van PKN-website-collega Theo van Beijeren, die op zijn beurt af en toe werd ondersteund door zijn zoon Gerard van Beijeren.
Beiden wil ik op dit podium graag heel hartelijk bedanken voor hun onmisbare ondersteuning.

Binnenkort in dit theater dus: de nieuwe Waarde van dag!
Mede mogelijk gemaakt door bovengenoemde heren.

Reageren

14 oktober: In oktober naar de zee?

Door Ada

Op 14 oktober 2020

In Alledag

Wat is er nou leuk aan de Noordzee bij harde wind, 12 graden en af en toe een bui?
Een bloemlezing:

Dik ingepakt waren twee kleine kindjes ijverig in de weer met schepjes en emmertjes.
Papa en mama kregen alles te zien wat ze opgroeven.
Met een stralende blik keken ze omhoog: “Kijk! Mooi! ”
De ouders zagen stenen en schelpen, de kinderen zagen schatten.
Plok. “Ook in de emmer….!”

Op het strand werden hengels neergezet. Heel veel hengels. Op stokjes. “Meneer, mag ik u iets vragen?” Dat mocht.
Ik kreeg een heel verhaal over zeevissen, over lijnen met lood en aas die wel 150 meter de zee ingegooid werden en over een wedstrijd met alleen Egmonders.
Regenjassen, lieslaarzen, vissersmutsen en glimmende oogjes.

Er komen gezinnen de strandopgang af.
Honden en kinderen zijn niet houden.
Zee! Rennen!

Na een strandwandeling, waarvan het laatste stukje met een regenbui, zaten we met een bril vol zoute zeespetters (waar je dus niks meer door ziet) en het haar in een verwaaide ‘coupe de plumeau’ in een strandpaviljoen aan de cappuccino. Aan een tafeltje tegenover ons stond een meneer op. Zijn hond, meteen alert, sprong ook gelijk op en trok zijn baasje naar de uitgang, lees: de zee. Rennen!
Maar baasje moest naar de wc en moest de hond achter zich aan mee trekken. Toen ze terugkwamen was de hond al weer dolenthousiast op weg naar de uitgang/zee. Rennen!
Maar baasje wilde nog een kop koffie; sjokkend, met hangende oren en vol onbegrip liep het dier achter de baas aan….

Maar niet alle honden vinden zee fijn. Een keurige mevrouw met gebloemde gummilaarsjes liet haar hondje zien hoe het moest en trippelde een eindje het water in. Het beestje bleef nuffig staan en zag hoe een verrassend hoge golf over de gebloemde laarsje stroomde.
O, wat kon die mevrouw hard gillen.
En het hondje hoefde niet de zee in.

Eindeloos kan ik kijken naar kitesurfers: op een surfplank over de golven surfen, voortgetrokken door een enorme vlieger; het was er perfect weer voor.
Er fietsten wielrenners op dikke banden voorbij en we werden regelmatig ingehaald door joggers en hardlopers. Maar er was ook ‘langzaam verkeer’; een mevrouw duwde een speciale rolstoel met brede banden waarin een hele blije oude meneer zat te genieten van de zee. ” Wat een mooi uitvinding!” riepen we tegen elkaar. Ondertussen maakten we selfies, foto’s van elkaar en van de zee.

Toen we terugliepen liepen er twee jongetjes achter ons met een voetbal te dollen.
Dikke pret. Opeens hoorden we één van hen zeggen: “Bij deze strandpaal scheiden onze wegen….” Huh? De verklaring kwam onmiddellijk: “Ja, even nog het gedicht van mijn moeder lezen” Dat stond tussen andere gedichten op bordjes langs de weg.

Deze foto’s geven heel goed de bovengenoemde sfeer weer. Kijk je naar het noorden, dan zie je mooi weer en veel mensen. Kijk je naar het zuiden, dan zie je regenbuien en veel mensen. Daar liepen wij dit weekend genietend bij. Met harde wind, 12 graden en af en toe een bui.
Zoveel te beleven aan het Noordzeestrand!

Reageren

13 oktober: Niet zingen. En ok nait soez’n.

Door Ada

Op 13 oktober 2020

In Kerk & gemeente

De woorden “Niet zingen!” horen in ons gezin bij peutertje Carlijn, die er een hekel aan had als mensen gingen zingen. Zelfs op haar verjaardag stond ze wat ongelukkig te kijken als wij voor haar het verjaardagslied aanhieven.

“Niet zingen” staat nu ook op de website van onze PKN-kerk.
We waren niet in de kerk afgelopen zondag, maar maandagmiddag luisterde ik naar de viering van afgelopen zondag. Het was een viering met voorganger Theo van Beijeren en organist Erwin Wiersinga, zon’n viering mis ik niet graag.
Er werd niet gezongen, maar er werd wel mooie muziek gespeeld.
De predikant vervlocht in zijn overdenking het bijbelverhaal met de twee thema’s die zondag de 11e oktober in de wereld centraal staan: het Joodse feest Simchat Thora (de vreugde van de wet) en ‘Coming out-day’: het moment dat een lesbienne, homo, biseksueel of transgender openlijk voor zijn of haar seksuele geaardheid of genderidentiteit uitkomt, uit de kast komt.
Houden wij ons aan de wet die God ons heeft gegeven en trekken we daarmee het goede feestkleed aan? Hoe gaan we om met onze medemens? Aanvaarden en respecteren we iemand die anders is en ‘doen’ wij gerechtigheid? Hoe solidair zijn we in coronatijd? Houden we ons aan de coronamaatregelen voor onszelf? Of ook voor anderen?
Actuele vragen, waar je na het beluisteren van de preek nog wel even op na blijft kauwen.

Heb ik het zingen gemist?
Als luisteraar niet; thuis luisteren is een heel andere beleving dan in een kerkdienst aanwezig zijn.
Bij de afkondigingen aan het begin van de viering hoorde ik het bericht waar ik vorige week teleurgesteld over was: de Taizé-viering van 18 oktober gaat niet door.
Niet zingen. Geen fluiten, geen gitaren.
De cantorij-repetities zijn tot nader order uitgesteld en we waren nog maar net weer begonnen….. dus mis ik wel deze en vorige week de cantorijrepetities en het voorbereiden van de Taizé-viering: het thuis instuderen van de muziek, het samen met de fluiten musiceren en als kers op de taart het zingen van Taizé-liederen met de cantorij en de gemeente.
Juist bij Taizé-liederen gaat het niet alleen om het zingen, maar vooral om het beleven.

We hebben geen keuze, we moeten ons houden aan de coronamaatregelen.
Hebben we zondag vanaf de kansel en net weer van Rutte gehoord.
Iedereen brengt offers in deze tijd en mijn bovenbeschreven offertje staat in schril contrast met de coronagevolgen die andere mensen moeten dragen.
Daar ben ik me terdege van bewust, dus ik volg mijn vaders advies dat ik altijd kreeg als het eens tegenzat: “Koez’n op mekaar en kop d’r veur.”

Van schoonzoon Jon kreeg ik nog een ander advies: “Nait soez’n.”
Hij had er een geheel eigen draai aan gegeven.

soez’n

nait soez’n

Reageren

12 oktober: Noordzee om de enkels.

Door Ada

Op 12 oktober 2020

In Alledag

Op ons nazomervakantieadres in Baarn maakte ik een kopje thee en las de ’theezakjes-vraag-van-de-dag’ hardop voor: “Wat doe je liever? Een stedentripje of een strandvakantie?” Gerard dacht een stedentripje; bij ‘strandvakantie’ denk je toch al snel aan de hele dag in de zon bakken en dat doen we eigenlijk nooit.
Stedentripje dus. “Maar eeeh……” wierp ik tegen “hebben wij de Noordzee dit jaar al gezien?”

Nee man.
En wij zijn dan wel verstokte Drenten, maar we willen eigenlijk één keer per jaar de zee om de enkels hebben.
Zo kwam het dat wij begin september het eerste weekend ‘met niks’ in onze agenda’s blokten; we konden nog een huisje huren en op vrijdagmiddag 9 oktober streken we neer in ‘de Blokhut’ van de familie Blok in Egmond aan den hoef.
In 2018 waren wij ook al eens in Egmond geweest, daarover schreef ik toen het blog ‘Een abdij, een ruïne en een visje’
Toen gingen we daar naar toe vanuit Julianadorp, nu hadden we drie dagen om de omgeving te verkennen.

Die vrijdagmiddag fietsten we gelijk aan de hand van fietsknooppunten naar Egmond aan Zee voor een eerste strandwandeling en we fietsten door de duinen naar o.a. Bergen aan Zee en Bergen.
Zaterdag 10 oktober zou het heel slecht weer worden, maar tussen de buien door viel het erg mee, dus met een half oog op Buienradar maakten we weer een strandwandeling en een volgende fietstocht, o.a. door Heiloo. Aan het eind van de zaterdagmiddag knapte het weer niet meer op en pakten we de auto voor een bezoekje aan De Rijp.
Daar wilde ik graag eens heen, omdat er ooit in het 8-uur journaal bij het weerpraatje een foto van De Rijp werd getoond, dat zag er erg mooi uit.
Het was ook prachtig. Veel oude authentieke panden en een mengeling van een oud-Hollands stadje en Giethoorn: veel water, veel bruggetjes, veel bootjes. In de 16e en 17e eeuw was het een rijk dorp, maar in de 18e eeuw nam de haringvisserij en de walvisvangst af en verviel het dorp in armoede. Die armoede is de oorzaak van het behoud van de oude dorpskern geweest; er was eenvoudigweg geen geld om nieuwe huizen te bouwen en oude te slopen. We schuilden voor de regen in de oude herberg op de afbeelding en bestelden een glaasje wijn mét een bittergarnituurtje.
Meer weten over De Rijp? Hierbij een link naar de website van de oudheidkundige vereniging ‘het Schermereiland’.

Zondagmorgen regende het pijpenstelen. Tot elf uur.
Toen hadden we de boel in de auto gepakt, trokken de deur van het huisje achter ons dicht en stapten nog weer op de fiets naar Egmond aan Zee voor een laatste strandwandeling.
“Zullen we…..?” Ja! Ook nog een paar rondjes in het reuzenrad, van waaruit we een fraai uitzicht hadden over de Noordzee, de duinen en Egmond. (zie afbeelding)
Het (meevallende) mooie weer bracht ons zelfs nog weer in Bergen aan Zee, waar we genoten van een portie gebakken vis.

In de stromende regen pakten we aan het eind van de middag in Roden de auto uit.
Maar we hebben in 2020 de Noordzee nog om de enkels gehad: we kunnen er weer even tegen!

Reageren

8 oktober: Wennen in Roden.

Door Ada

Op 8 oktober 2020

In Alledag, Streektaol

Wij kwamen in 1989 in Roden wonen; veur een Smildiger as ik een grote overgang.
Met twee kleine kinder veul het mij in eerste instantie niet met um mien drej te vinden.
Dattig jaor later kiekt wij met een glimlach trogge op die eerste jaoren.
“Ha’j heimwee naor Hoogersmilde dan? A’j in Roden woont?”
Het onbegrip stun soms in koeieletters boven de heufden van Rôners die hier heur hiele leem al woont.
Ja. Heimwee naor Hoogersmilde.
En netuurlijk niet allent naor het dörp, maor ok naar mien va en moe, de femilie, de vrienden, het koor, de karke, körtom ALLES.
De eerste weken ha’k d’r boekpiene van.
Over de eerste kennismaking met de Rodermarktparade gung een column die ik dizze weke much schriem in de rubriek ‘Moi Noordenveld’ van De Krant.
Gien onverdield genoegen, die eerste kennismaking.

Woon ie niet in de buurt en bi’j beneid naor dat verhaol?
Hierbij een link naor het PDF 2020.10.08 Gien Ronermarkparade
Bij dit stukkie haar ik ok een mooie foto inleverd van die eerste pries die wij destieds wunnen met ‘de Haven’, maor kennelijk was mien tekst te lang, want de foto hebt ze d’r niet bij ofdrukt.
Vandaag as bonus bij dit blog: foto’s van de winnende wagen met de grote schoen bewoond deur een moezenfemilie.
Frea zit as moessie veur op het picknickkleedtie met Oana.
A’j op de foto’s klikt wordt ze wat groter, dan zie’j Gerard d’r ok nog opstaon, links.
Bijna dattig jaor jonger.
Nog gien spat veraanderd!

Reageren

7 oktober: Still I’m sad – Boney M.

Door Ada

Op 7 oktober 2020

In Alledag

Zeg je Boney M. dan zegt iedereen ‘Daddy Cool’ of ‘By the rivers of Babylon’.
Een beroemde Duitse popgroep in de jaren ’70; alle hits kon ik woordelijk meezingen, maar ik had geen LP’s of cassettebandjes van de groep.

Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde paste ik veel op bij onze buren; op nr. 11 woonde een stel met twee kleine meisjes en op nr. 15 een paar met twee jongetjes.
Op zulke avonden had ik het rijk alleen: meestal nam ik huiswerk/boeken voor de

Servatiusstraat 13

boekenlijst mee, keek naar een tv-programma of zette een muziekje aan.
De muziekvoorraad op beide huisnummers was op z’n zachtst gezegd heel verschillend; op nummer 15 was de verzameling een stuk heftiger dan die op nummer 11.
De buren waren toen eind twintig, begin dertig en hadden dus qua muziek nog een heel stuk jaren ’60 meegekregen.
Mijn broer (die later ook veel bij de buurtjes oppaste) en ik leerden op de oppasavonden heel veel muziek kennen die bij ons thuis niet voorbij kwam.

Op nummer 11 hadden ze de LP ‘Love for sale’ van Boney M.
Met een foto op de hoes………niet te geloven; als je onderstaande link met de muziek van Boney M. aanklikt komt de voorkant van de LP in beeld.
Zo slecht, dat hij in Engeland niet in die vorm mocht verschijnen.
Het 10e nummer op die LP was Still I’m sad.
Dat vond ik het mooiste nummer.
Het werd echt ‘sad’ gezongen, de treurnis kwam je vanuit de groeven van de LP tegemoet.

Later hoorde ik dat het origineel van de Yardbirds was.
Dat heb ik wel eens opgezocht, maar dat vond ik toch minder mooi.
Dit nummer van Boney M. is het enige nummer van die groep dat op één van mijn playlisten van Spotify staat; als het voorbijkomt zit ik even weer op het ‘jaren-zeventig-bankstel’ op nummer 11.

Luister maar eens naar het lied in twee versies: hierbij een link naar Still I’m sad van Boney M en hier vind je de uitvoering van de Yardbirds.

Reageren

6 oktober: Holy Stitch!

Door Ada

Op 6 oktober 2020

In Handwerken, Kerk & gemeente

In het Activiteitenseizoen 2020/2021 van onze Protestantse Gemeente organiseren Tineke, Ilse en ik op de eerste maandag van de maand een handwerkmiddag in Op de Helte.
Dit stond er in de aankondiging:
Holy Stitch!
Oftewel Heilige steek, zo gaat onze nieuwe, maandelijkse bijeenkomst voor creatievelingen op handwerkgebied heten.
Haaksteken, breisteken, borduursteken of wat voor steken je ook maakt: je bent welkom.

Gistermiddag was de eerste bijeenkomst.
We waren met 12 vrouwen; we zaten in de hal van de kerk verdeeld over drie tafels, zodat we de anderhalve meter ruimschoots in acht konden nemen.
Zo’n eerste keer is altijd wat onwennig. Sommigen kenden elkaar al, maar anderen nog niet, dus we begonnen met een rondje kennismaking.
Mooi om te zien dat tijdens de kennismaking iedereen al druk zat te prikken met een haak-, brei- of borduurwerkje.

Na het voorstelrondje deden we nog een rondje ‘wat-ben-je-aan-het-maken’?
12 vrouwen en 12 totaal verschillende projecten. Er kwam werkelijk van alles voorbij: van gebreide sjaals tot een gehaakte olifant en fijne borduurwerkjes.
Maar er waren ook minder ervaren deelneemsters.
“Ik heb al sinds de Lagere School niet meer gehandwerkt’ vertelde één van de dames.
Oei….. dat is dus al heel lang. Ze was begonnen met het haken van lossen. “Nu heb ik dus al een ketting gehaakt!”

De bedoeling van dit clubje is dat we elkaar inspireren en misschien af en toe wat helpen.
Eén deelneemster haakte een deken met 11 kleuren met lapjes van verschillende afmetingen; ervaren handwerksters hoef je niet uit te leggen dat je dan heeeeeel veel draadjes moet afhechten.
“Weet iemand ook een andere manier om die draadjes weg te werken? Ik heb er toch zo’n hekel aan!” Iemand suggereerde om het door iemand anders te laten doen (er zijn echt mensen die voor anderen lapjes afhechten en aan elkaar zetten!), maar een van de deelneemster wist wel hoe je losse draadjes kon ‘meehaken’. We kunnen alleen in deze coronatijd niet onbekommerd over elkaar heen hangen om steken voor te doen of te laten zien hoe je moet meerderen of minderen.
Maar gelukkig staat tegenwoordig ook (bijna) alles op internet; we kunnen elkaar wel linkjes sturen naar handige filmpjes en instructievideo’s.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Op de tafels had ik hier en daar wat handwerkboeken neergelegd, dus daar kon ook al wat informatie uit gehaald worden.
Wat voorop staat in deze ‘Holy Stitch’-bijeenkomsten is ontmoeting, eigenlijk net als het koffiedrinken op woensdagmorgen, maar dan met een handwerkje erbij.
Dan heb je sowieso al een gezamenlijk onderwerp en komen andere contacten ook tot stand.
Deze eerste ontmoeting durf ik ‘geslaagd’ te noemen.
Bij het verlaten van de zaal zei iedereen “Tot de volgende keer!”
Dan pakken we de draad weer op en haken aan bij waar we gisteren zijn gebleven en borduren daar op verder.
We breien er in ieder geval nog lang geen eind aan, dat is niet onze insteek, in ons geval in-stitch.

Reageren

4 oktober: Voeg leven toe aan de dagen (4) – Op buut’n.

Door Ada

Op 4 oktober 2020

In Alledag

We zijn al weer toe aan deel 4 van deze serie blogs: vandaag over ‘Er op uit gaan’.

Eigenlijk moet je iedere dag een tijdje naar buiten.
Vroeger, toen onze kinderen op een woensdagmiddag wel eens vriendinnetjes of vriendjes mee naar huis namen, mochten ze best een poosje binnen spelen, maar ze moesten ook minstens een uur naar buiten. Als het echt ‘hangen en wurgen’ was had ik vaak wel even een klein lokkertje: potjes bellenblaas, of een nieuw doosje stoepkrijt. Soms zette ik een klein speurtochtje uit of maakten we een tent tussen de schommel en de glijbaan. Als ze één keer buiten waren, kwamen ze bijna nooit na een uur weer naar binnen, want dan hadden ze het al weer veel te leuk.

Dat is voor volwassenen ook zo.
Even een klein voorbeeldje.
Vrije zondagmiddag; ik zit op de bank met een borduurwerkje en prachtige klassieke muziek op de oortjes.
“Zullen we nog even een eindje fietsen? Of wandelen?” vraagt Gerard.
Alles in mij, lichaam én geest, roept dan “NEE! Natuurlijk niet!”
Maar de ervaring leert, dat als we dan toch gaan wandelen of fietsen, ik daar ontzettend van opknap. Buiten in beweging, daar krijg je weer nieuwe energie van.
Na zo’n vraag van Gerard negeer ik dus mijn lichaam en geest en zeg: “Ja, dat is misschien wel een goed idee.”
Al duurt het dan meestal nog wel even voor ik zover ben.
Zucht.

Want ik weet het drommels goed.
Het is belangrijk om regelmatig buiten te komen.
Je maakt vitamine D aan, waardoor je botten minder snel broos worden.
Verder is zonlicht goed voor je humeur en vermindert het stress.
‘Op buut’n’ dus.

En denk daarbij niet alleen aan wandelen of fietsen: als je zelf je boodschappen doet en andere kleine dingen (postzegels, huisraad, boeken) in je eigen dorp/stad koopt ben je ook al even uit en ontmoet je mensen. Het is natuurlijk verleidelijk en erg gemakkelijk in deze tijd alles thuis te laten bezorgen, maar op die manier ben je wel veel minder buitenshuis.
Verder kun je kleine onderhoudsklusjes rondom je huis zoveel mogelijk zelf doen: ramen wassen, gras maaien en je tuin/balkon bijhouden. Gastblogger Freerk Wiechers omschreef het prachtig in zijn streektaal: ik vul mien daegen mit het onderhold van huus en hof en tot oens beiders tevredenheid wat mit mien vrouw “umme klokkern” .

Levensquote 4:
Als je het zonnetje in huis wilt worden, moet je naar buiten om de kunst af te kijken.

Klik hier voor de andere delen van deze serie:

1. Leeftijd
Leeftijd is maar een getal en volledig irrelevant, tenzij je een fles wijn bent.
2. Gezondheid
Voor je lichaam zorgen is een investering; je krijgt er iets voor terug dat onbetaalbaar is.
3. Niet afgeschreven
Of je als oudere ‘afgescheven’ bent, heeft voor een groot deel met je eigen instelling te maken.
4. Er op uit gaan
Als je het zonnetje in huis wilt worden, moet je naar buiten om de kunst af te kijken.
5. Niet te snel opgeven
Rust roest
6. Gezelschap
Zoek het gezelschap van diegenen die het beste in je wakker maken.
7. Nooit te oud om te leren
Op het moment dat je je ergens te oud voor voelt, moet je het juist gaan doen.
8. Hulpmiddelen. Ook voor jou.
Één van de moeilijkste dingen, die je in je leven zult leren,
is dat het lot je ooit zal dwingen, om hulp te accepteren. (gedicht: Martin Gijzemijter)
9. Geen spijt.
Voordat je dood gaat…..LEEF.

Reageren

30 september: Tegenstellingen.

Door Ada

Op 30 september 2020

In Alledag

In het blog ‘Vorstelijk Baarn’ vertelde ik al dat we van Naarden naar Baarn met de auto door Blaricum, Huizen en Laren waren gereden. Dat hebben we later die vakantieweek met de fiets nog eens gedaan aan de hand van de fietsknooppunten. We fietsten door villawijken en prachtige natuurgebieden met bos, heide en zandverstuivingen. De eerste plaats waar we van de fiets afstapten was Huizen. Ook een oude Zuiderzeehaven, net als Spakenburg. Wat had ik verwacht? Net zoiets, maar dat was geenszins het geval. Er was een haven, maar helemaal nieuw. Wat ik uit de verte aanzag voor een klein kerktorentje, bleek een neptorentje te zijn van een hotel in een modern resort in de stijl van een haven. (zie afbeelding rechts). De haven lag vol met plezierjachten; fantastisch als je van watersport houdt, maar met de term ‘oude haven’ (in tegenstelling tot Spakenburg) had dit niets te maken.

Toen we door Blaricum fietsten kwamen we langs mooie villa’s, maar ook door een oud deel waar nog oude boerderijen stonden. Bij een van die oude hoeves ontdekte Gerard iets wat wij in Blaricum niet hadden verwacht: op een erf liep een zeug met een toom biggen. Echt waar. Waar we drie minuten geleden nog langs hoge hekken met camerabewaking fietsten, liep nu een knorrend zwijn op een boerenerf en lag een ander exemplaar zich te wentelen in de blubber. Wat een tegenstelling.
Klik hier toom biggen. voor een video van het Blaricumse varken met haar kroost

We hadden verwacht op deze fietstocht hele mooie huizen te zien, maar dat viel een beetje tegen. We fietsten veel langs hoge heggen, gaas en bordjes met ‘verboden toegang’; het gaf ons het gevoel dat we er niet welkom waren. Wat bijdroeg aan dat gevoel was dat de fietspaden naast die villawijken erg beroerd waren; we hotsten en rabbelden over boomwortels en ongelijke klinkers en ook dit was dus een grote tegenstelling.

Het laatste stukje van de route voerde langs Eemnes, een lintdorp langs de oude Eemdijk. Op de kaart stelde het niet veel voor, dus ik verwachtte zoiets als Smilde, maar tot onze grote verrassing was dit eigenlijk het mooiste deel van onze fietstocht. We fietsten over de oude dijk en rechts van ons stonden langs het hele traject tot aan Baarn kleine visserhuisjes, oude boerderijen met mooi onderhouden tuinen en in de oude dorpskern vonden we een middeleeuws straatje bij een kerk. Wat een verademing na al die gebarricadeerde rijkdom in Blaricum en Laren.

52 kilometer duurde deze tocht, het was onze laatste dag in ons Baarnse vakantiehuis. We trakteerden onszelf op een Chinese rijsttafel voor twee personen; we bleven in de modus van die dag: tegenstellingen. In tegenstelling tot Gerard, die nasi nam, koos ik voor bami.

Reageren