Categorie: Alledag Pagina 135 van 263

8 december: Passie en privassy.

Door Ada

Op 8 december 2019

Zaterdagmiddag verzamelde ons hele gezin zich rond zes uur om de grote eettafel voor boerenkoolstamppot. Toen iedereen worst en stamppot op z’n bord had was het even helemaal stil. Eten. Wim vond dat we dat bijzondere moment moesten koesteren, maar dat leverde gelijk weer commentaar op, zodat de weldadige stilte welgeteld 4 seconden heeft geduurd.

Na het eten moest er nog van alles gebeuren voor we met Sinterklaasavond konden beginnen. De oude slaapkamer van Carlijn was verboden gebied en lag bezaaid met pakpapier en plakband, de printer draaide nog overuren en de computer moest eigenlijk nog door zes mensen tegelijk gebruikt worden; maar rond acht uur was iedereen dan zover.

We hadden een ouderwetse pakjesavond met veel gedichten, suikerbeesten en pepernoten, veel fopcadeau’s en ontzettend veel plezier. Mijn territoriumdrift op kantoor gaf aanleiding tot een gedicht én een soort hekwerkje met teksten om mijn collega’s op een afstand te houden.
Verder was ‘de kerstboom vóór Sinterklaas’ op mijn bureau een doorn in het oog van de Goedheiligman. Onder het gedicht stond ‘van een verdrietige Sinterklaas….’.
Mea culpa.
Ik moest beloven mijn leven te beteren; bij deze staat het genoteerd.

We hadden gisteravond een primeur in de vorm van een lied, speciaal opgenomen voor deze avond.
Harriët had het gemaakt en het was op de melodie van ‘de Dodenrit’ van Drs. P.
Het onderwerp was het tomeloze plantjes-koop-gedrag van Carlijn. Net als in het origineel (man in slee die steeds een gezinslid opoffert aan de wolven) gaat Carlijn op pad om plantjes te kopen, waarbij ze één voor één lastige familieleden uitschakelt.
Het was hilarisch.
Op het laatst moesten we allemaal meezingen bij ‘Troika hier, troika daar”, maar in plaats daarvan moesten we zingen ‘Planten hier, planten daar’, waarbij door Harriët de meest idiote zinnen werden gezongen.

Maar er kwam ook heel veel ander moois voorbij. Sommige dichters veroorloofden zich dichterlijke vrijheden, soms met uitleg daarbij in het gedicht. Als voorbeeld hierbij een foto van zo’n bijzonder fragment. Hierbij rijmde het woord ‘passie’ op ‘privassy’. Klik op de foto voor een vergroting.

Toen alle cadeautjes waren uitgepakt en alle gedichten voorgelezen concludeerden we met elkaar dat we het met recht ‘een heerlijk avondje’ konden noemen. Eigenlijk had iedereen wel een sneer onderuit de zak van Sinterklaas gekregen, maar ook leuke cadautjes en complimenten. We luisterden nog één keer naar het geweldige lied van Harriët en smeedden vervolgens al weer plannen voor het volgende samenzijn: kerst.
Dat duurt nog maar twee en een halve week.

Reageren

6 december: Een muis….!

Door Ada

Op 6 december 2019

In Alledag

Het is vrijdagmiddag rond de klok van twee en ik sta tijdens de wekelijkse FysiYoLates bij Trijntje met twee ‘kaatseballen’ (zonder net) te kaatsen tegen een blinde muur.
Eerst met je voorkeurshand gooien en met twee handen opvangen, dan met één hand vangen, met twee ballen en vervolgens met je andere hand opgooien en opvangen.
Het was hééél erg goed voor onze oog-hand coördinatie; we kregen te horen dat onze hersenhelften hier heel blij van werden. Fijn voor mijn hersenhelften, zelf werd ik er vooral erg moe van. En dan nog niet eens zozeer van het ballen, maar van het terughalen van de ballen die door de hele gymzaal rollen als je hem niet vangt.

Bij één oefening moesten we eerst onze arm in de rondte zwaaien en dan gooien.
Daarbij sloeg ik Diny, die even achter mij langs liep om een weggerolde bal op te halen, de bril van het hoofd. Oeps….
Gelukkig was Diny zeer vergevingsgezind, want bij het volgende onderdeel moesten we in tweetallen ballen naar elkaar toegooien en wij vormden samen een goed team.

Het laatste gedeelte van de les doen we altijd een ontspanningsoefening waar bij je op je rug mag liggen. Meestal ben ik daar wel erg aan toe, want de oefeningen vallen soms niet mee. Beenoefeningen waarbij je eindeloos op één been moet staan, heupoefeningen waarbij je op en af een krukje moet, danspassen achter elkaar waar je bekaf van wordt, maar deze keer was het al tijd voor ontspanning voordat ik er op verdacht was.
Time flies when you’re having fun.

Na de ontspanning lag er voor iedereen een suikerbeestje in zilverpapier naast ons matje.
In het kader van Sinterklaas had Trijntje bedacht. Niet iedereen had dat beestje gelijk gezien na het ‘ontwaken’, dus toen ik zei: “Hé, een muis!” keken enkele dames schichtig om zich heen. Na afloop in de kring overleefde menig muisje de gemberthee met citroen zonder suiker (ik doe heel gezond mee) niet.
Deze FysiYoLates is de eerste vorm van groepsbewegen waar ik me zo goed bij voel dat ik niet na anderhalf jaar afhaak. De groep is gezellig, de oefeningen zijn goed te doen en iedere week iets anders maakt dat het geen sleur wordt. Zelfs als je helemaal niet van sporten houdt is dit goed vol te houden.

Natuurlijk moest ik bij het muizenvoorval denken aan het liedje van Rudi Carell.
Jij ook? Hierbij een link naar dat nummer >>>.
Even zwelgen in nostalgie.
Waaaaar? Daaaar!
Wat is het toch fijn een muis in een molen in Mokum te zijn…..

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer link naar het voorgaande verslag.

Reageren

4 december: Tegoedbon.

Door Ada

Op 4 december 2019

In Alledag

Op mijn verjaardag kreeg ik van de kinderen een yogabal, een spelletje en een tegoedbon: een glaasje port met een kaasplankje bij de Drie Gezusters in Groningen.
Zondagmiddag ging ik op pad met onze drie dochters. Eerst brachten we een bezoek aan de Menkemaborg in Uithuizen, daarover in een volgend blog meer.

Rond 17.00 uur waren we weer in Groningen; in het centrum was de kerst-sfeerverlichting aan aangebracht en rond die tijd was het nog gezellig druk in Stad.
In ‘de Drie Gezusters’ was ik nog nooit geweest. Wel eens een kop thee op het terras, maar binnen had ik het nog nooit gezien.

Het deed me denken aan de coupé’s in de Oriënt-express: allemaal nisjes, rondjes en hoekjes waar je met groepjes kunt zitten, een heel bijzondere, ietwat chique inrichting!

Wij kregen een tafeltje voor vier toegewezen, de voornoemde nisjes waren allemaal al bezet.
Op zondagmiddag 17.00 uur.
DRUK!
Heel druk.
Het maakte ons niet uit.
Wat een leuk cadeau trouwens, wanneer zit ik nou met een goed glas en drie dochters in Stad?
Het kaasplankje kon helaas niet gemaakt worden, want de keuken werd verbouwd en nu serveerde men alleen producten van de ’tijdelijke kaart’.
Daar stonden gelukkig nacho’s op, we bestelden gelijk maar een grote portie.

Wij hebben in onze gesprekken nooit last van pijnlijke stiltes.
Het gaat over werk, onze mannen, kleren, haar, vroeger, niks, familie en duizend-en-één andere dingen.

Ik weet al wat ik volgend jaar voor mijn verjaardag ga vragen.
Dat kaasplankje heb ik namelijk nog niet gehad….!

Reageren

3 december: ‘Eye in the sky’ zonder nabespreking.

Door Ada

Op 3 december 2019

In Alledag

Zaterdagmiddag zaten we rond 17.00 uur met bijna alle Havenstappers in de filmzaal van het Rode Hert in Roderwolde.
We keken samen naar de film ‘Eye in the sky’.’

Zou je één onschuldig mens vermoorden als je daarmee de waarschijnlijke dood van meerdere mensen zou kunnen voorkomen? Dit bekende dilemma staat centraal in die film, een spannende thriller waarin een aantal spionnen, militairen en politici voor deze keuze staan als zij de kans krijgen met een drone-aanval een aantal bekende terroristen te raken, midden in een dichtbevolkte sloppenwijk.
Terwijl de Amerikaanse piloot op het punt staat aan te vallen, komt een negen-jarig meisje de kill-zone binnen, waardoor een internationaal geschil ontstaat dat de hoogste niveaus van de Amerikaanse en Britse regering bereikt over de morele, politieke en persoonlijke implicaties van moderne oorlogvoering.

Het was zo spannend en zo niet om aan te zien hoe de ministers en premiers de moeilijke beslissing naar elkaar doorschoven (lees afschoven), als ik thuis was geweest was ik er bij weggelopen. Net als wanneer bij voetbal de wedstrijd van het Nederlands elftal met strafschoppen wordt beslist. Zo spannend dus. Op een gegeven moment zit je zo lang op het puntje van je stoel dat je denkt””Nou, gooi die bom dan maar!”
Na afloop bleef ik met een katterig gevoel nog even op mijn stoel zitten.
“Hebben we nu discussie over wat we er van vonden?” opperde ik.
Maar er was niet heel veel animo voor de discussie.

We gingen over tot de orde van dag en dat was een glaasje port drinken met Jan.
Hadden we afgesproken.
We kregen een stamppotbuffet voorgezet (geel, groen en oranje) met vegetarisch vlees en een heerlijk ouderwets toetje met roomijs, advocaat en slagroom.
Verder was er niets georganiseerd en dat was ook nergens voor nodig; bij elkaar zijn, met deze gene even bijpraten, meer hadden we niet nodig.
Natuurlijk benoemden we in de vele onderlinge gesprekken het overlijden van Klaasje, de rouwplechtigheid en wat het met ons deed.

Aan het eind van de avond kwam Janet met het idee om een vaste avond in het jaar af te spreken, dan is het niet zo’n gedoe om iedereen na een jaar weer bij elkaar te krijgen.
Gaan we doen; we hebben de datum voor volgend jaar dus nu vastgelegd in onze agenda’s. We weten ook al wát we dan gaan doen.
Een pubquiz!
En een glaasje port drinken met Jan.

Reageren

2 december: Een ankerplaats in de tijd.

Door Ada

Op 2 december 2019

In Bloemen, Kerk & gemeente

Soms wordt aan mij gevraagd: “Waarom ga je eigenlijk nog naar de kerk?”

Lezers van dit blog kunnen inmiddels weten waarom ik naar de kerk ga, maar die vraag kan ik nooit kort en eenduidig beantwoorden. Gistermorgen werd het waarom van een kerkdienst door dominee Sybrand van Dijk in één zin samengevat: een ankerplaats in de tijd.

Ja.
Dat is het ook voor mij. Een rustpunt in de week.
Wat is er allemaal gebeurd, wat heeft het met me gedaan, wat was mijn rol, wat moet ik er mee, wat kan ik er mee?
Bezinning, nadenken over teksten, zingen en luisteren.
Gisteren vierden we de eerste zondag van Advent. Voor de viering begon werd het voor het bezinningsmoment heel stil in de roezemoezige, overvolle kerk; organist Ad speelde de melodie van ‘Kom tot ons, de wereld wacht’.
Wat een mooi en ingetogen begin van de Adventstijd.

De eerste kaars werd aangestoken in de adventskrans (zie foto links) die op de tafel in het liturgisch centrum staat. Opeens ging het licht uit en daar verscheen de profeet Micha die aan de kinderen vertelde dat het heel bijzonder was dat hij vanuit de 8e eeuw voor Christus in ons midden was; veel bijzonderder dan Sinterklaas, die ieder jaar naar Nederland komt. Maar deze Micha was lang niet zo aardig als Sinterklaas, hij was zelfs wat knorrig. Hij wees ons er op dat het donker was en of wij zelf niet zagen dat het licht uit was. “Wie is er eigenlijk verantwoordelijk voor het licht?” Het bleek koster Nienke te zijn.

Later op de preekstoel hoorden we meer Micha-geluiden. Hoe (slecht) staan we er voor? Hoe is het in de vluchtelingkampen op Lesbos? Waarom is ons doel nog steeds economische vooruitgang? Hoe staat het er voor met onze eigen verantwoordelijkheid voor mens en milieu? Net als bij de toehoorders van Micha eeuwen geleden schuurde het. Onze uitvluchten werden afgedaan als smoesjes. Zo actueel is de bijbel voor een goed verstaander. Niet de koster is verantwoordelijk voor het licht, maar wij allemaal. Hele verhaal horen? Luister dan naar de viering op Kerkomroep >>>, Catharina kerk, 1 december 10.00 u.

Eerst kaarsen, dan hortensia, opvullen met conifeer

Zaterdagmiddag maakte ik met groen uit onze eigen tuin een adventsbloemstuk voor op onze salontafel. Daarvoor gebruikte ik de schaal die ik al anderhalf jaar geleden voor dit doel had gekocht bij Het Goed. Rechts een foto van de opbouw: oasis, kaarsen als eerst bovenop plaatsen, zijkanten bekleden met hortensia, de ruimte tussen de kaarsen en de hortensia opvullen met conifeer en (in mijn geval) Koreaanse zilverspar en als laatste de rode skimmia ontdoen van de blaadjes en in groepjes van twee of drie tussen de kaarsen zetten.
Paarse besjes en andere versieringen aanbrengen in de hortensia.
Bij mij is de hoofdkleur paars/blauw, maar je kunt ook kiezen voor zilver, goud of rood.
Meer lezen over adventsbloemstukken?
Hierbij een link naar het blog over dit onderwerp in 2018>>>, vandaar uit kun je (even naar beneden scrollen) doorlinken naar voorgaande jaren.

Reageren

1 december: Beelden van oma. En Maxima.

Door Ada

Op 1 december 2019

In Alledag

Donderdag kwam tante Trijn een dagje naar Roden.
Een dagje voor ons tweeën; geen boodschappen, geen lunch buiten de deur, alleen bij elkaar zitten, foto’s kijken, praten en luisteren.

Ze had gehoord dat wij weer een videorecorder hadden die het deed en had daarom twee videobanden meegenomen om nog eens te bekijken.
Eén film was uit 1969, gemaakt door de destijds 27-jarige ome Jo, de jongste broer van mijn vader. Meer over hem weten? Lees dan het blog van 21 juni 2017: Ome Jo en Rudolf Schock >>>

Foto gemaakt van TV-scherm.

Na de lunch (lekker thuis met warme afbakbroodjes) zaten we samen op de bank en speelden de film af.
Ome Jo op de bank klierend met zijn hondje Fanny.
Mijn broertje, destijds 5 jaar.
Opa en oma in hun huis aan de Herderstraat in Klazienaveen.
Opa in de tuin.
Oma spek bakkend aan haar fornuis.

Bewegende beelden van mijn oma die al in 1970 overleed.
Wat mooi en wat bijzonder.
Daarna kwamen de beelden van het huwelijk van tante Trijn en ome Wim in 1969.
Zag ik mijn vader als 37-jarige als getuige een handtekening zetten.

Stilletjes zaten we met z’n tweeën op de bank.
Af en toe verduidelijkte tante Trijn wat en af en toe vroeg ik wat.
We maakten even een sprong terug in de tijd; het was echt tijden geleden dat ik deze film gezien had en wat is het dan fijn om hem samen met tante Trijn nog eens te bekijken.
“Een film met beelden van hen die ons nog zo dierbaar zijn” zei ze.
Zo is het.

De andere video was van het huwelijk van Willem Alexander en Maxima.
Heel anders dan die uit 1969, maar ook ontzettend genieten.
Nu waren we ook minder stil.
“Och, wat nog jong hè”?
“Wat een bijzondere preek, wist ik eigenlijk niet meer.”
“O kijk, Claus. Wat zag hij er toen al slecht uit. Hé, Friso doet de schriftlezing. En die Argentijnse priester, was die er toen ook?”
Het duurde een uur en in dat uur beleefden we de trouwdag van ons koningspaar opnieuw. Ondertussen wisselden we herinneringen uit van hoe we het destijds beleefd hadden én memoreerden nog even HET balkon…….

De video’s blijven aan de Boskamp.
Zij heeft geen videorecorder en haar jongens zijn absoluut niet geïnteresseerd in de Oranjes.
Ze ging naar huis met een tas vol tijdschriften; ‘Vorsten’ natuurlijk!
Wat een heerlijke dag.
Met een oranje randje!

Reageren

30 november: Te vroeg!

Door Ada

Op 30 november 2019

In Alledag

“Dat is te vroeg! Mag pas na Sinterklaas!”
Collega Johan spreekt me ernstig toe, omdat op mijn bureau op 29 november al een kerstboompje staat te stralen.

Ja.
Weet ik.
Mee eens ook.
Maar deze kerstboom staat symbool voor mijn definitieve nieuwe werkplek.
Was ik eerst al blij dat ik na een aantal weken ‘zwerven’ een bureau had gevonden, (zie B. Botje >>>) een bureau waar iemand anders toch even niet zat, vrijdag betrok ik op diezelfde kamer een definitieve en betere plek. Aan het vorige bureau zat ik met mijn rug naar de deur (die altijd open stond) waardoor er soms zomaar iemand achter mij stond.
Verder was er weinig ruimte tussen mijn stoel en de muur achter mij, waardoor collega’s maar nauwelijks achter mij langs konden.

De plek waar ik nu zit was tot voor kort van Johan (een andere Johan dan die commentaar had op mijn boom), maar Johan was donderdag voor het laatst en had afscheid genomen van Lentis. Hij werd niet vervangen, dus het bureau kwam vrij.

Tadaaaaah!
Mét een ladenkastje waar mijn spulletjes in kunnen en waar de kerstboom op kan staan.
Die boom had ik al in het Heymancentrum en kwam ieder jaar na het Sinterklaasfeest op mijn bureau te staan.
Hij stond vanaf augustus bij ons thuis in een slaapkamerkast. Toen ik hem meenam vanuit het Heymanscentrum zei ik tegen mijn toenmalige collega’s: “Ik hoop dat ik met kerst weer een eigen plekje heb waar deze boom kan staan.”

Vanmorgen pakte ik het boompje uit de slaapkamerkast, pakte de mooie koffiemokken die ik had bewaard uit de erfenis van mijn moeder én een foto van de drie dochters: in een grote Jumbotas ging het spul mee naar Zuidlaren.
Om 09.00 uur was ik helemaal ingericht.
De boom, de mokken en de foto maken deze dag tot een bijzondere dag.
En ja, die boom staat er iets te vroeg.
Sorry Johan; mijn feestje.
Heeft niet zoveel met kerst te maken.

Reageren

29 november: Lessen voor levenden.

Door Ada

Op 29 november 2019

In Alledag

Op onze scheurkalender stond eergisteren een tekst die ik graag met mijn lezers wil delen.

De Australische verpleegster Bronnie Ware gebruikte haar jarenlange ervaring met stervende patiënten om een top vijf samen te stellen van zaken die mensen het meest betreuren als het einde in zicht is.
Ze schreef ze op als ‘lessen voor levenden’.

1. Had ik maar de moed gehad een leven te leiden waarachtig aan mezelf, en niet het leven dat anderen van mij verwachtten.

2. Had ik maar niet zo hard gewerkt.

3. Had ik maar de moed had gehad om meer mijn gevoelens te uiten.

4. Was ik maar in contact gebleven met mijn vrienden.

5. Had ik mezelf maar toegestaan gelukkiger te zijn.

Uit: Als ik het leven over mocht doen van Bronnie Ware.

Reageren

27 november : Sprookjesboek van Rie Cramer.

Door Ada

Op 27 november 2019

In Alledag

…goeiig…

Gisteren beloofde ik het al: een blog over een sprookjesboek. Mijn broer kreeg op vijf-jarige leeftijd in 1969 van Sinterklaas een kinderboek in zijn zelfgemaakte schoen op de kleuterschool; een cadeau dat ik ook fantastisch vond.
Het was een sprookjesboek met heel veel plaatjes. Het boek werd eerst voorgelezen, later door hem zelf gelezen, maar daarna verloor Henk zijn belangstelling voor de sprookjes; er waren immers begin jaren ’70 veel leukere boeken voor jongens.

ROSE?!?

De sprookjes, met tekeningen van Rie Cramer, verhuisden naar mijn kamer.
Dat het boekje helemaal uit elkaar is gevallen komt door mij.
Stukgelezen heet dat.
Dat kwam omdat er op iedere pagina wel een tekening stond.
Mooie, lieve plaatjes uit een romantische wereld van vervlogen tijden.
Blozende prinsesjes, schattige kindjes, knappe prinsen, reuzen, dwergen: zelfs de wolf die Roodkapje opvrat ziet er uit als een goeiige herdershond.
Dit blog heb ik gelardeerd met die plaatjes die me terugbrengen naar mijn meisjeskamer aan de Servatiusstraat. Als ik ze bekijk komen de vragen die ik als kind bij de tekeningen stelde weer boven.

Van roodbruin….

Waarom hebben Hans en Grietje lapjes om hun voeten?

….naar grijs!

Waarom heeft Doornroosje een rose trouwjurk?
Eind jaren ’60 waren alle trouwjurken namelijk wit.
Waarom was het haar van Assepoester nadat ze betoverd was door de fee grijs?
Als ze aan het werk was was haar haar roodbruin!
Hoe kan het dat die spiegel die stiefmoeder van Sneeuwwitje de mooiste vindt?
Ik vond haar erg lelijk….
Waarom had de Rattenvanger van Hamelen de veters tot zijn knieën om zijn benen gewikkeld?

De tekeningen zijn gemaakt door Rie Cramer, die ook de teksten voor de sprookjes schreef. Ze is een beroemde Nederlandse illustratrice en schrijfster; haar boeken zijn erg bekend. Van haar hand is ook het ABC-boekje (A is een aapje, dat eet uit zijn poot), ‘Oude rijmpjes

Veters tot de knie?

en versjes’ (dat we bij de geboorte van Frea kregen als kraamcadeautje) en massa’s andere kinderboeken. Google maar eens op ‘Rie Cramer’.

Lilluk.

Lapjes om de voeten.

Deze weken ben ik bezig met het verzamelen van boeken die naar de boekenmarkt kunnen.
Het sprookjesboek van Rie Cramer met 8 sprookjes van Moeder de Gans mag de naam boek eigenlijk niet meer dragen. Het zijn twee harde kaften met daar tussenin veel losse blaadjes, hier en daar aan elkaar geplakt met verstaft plakband.
Maar het komt niet te koop op de boekenmarkt, al was het alleen maar om het gelukzalige gevoel dat ik nog steeds kan oproepen bij het plaatje van Hans en Grietje beladen met geld en sieraden van de heks.
Die op dat moment een helse dood stierf in haar eigen oven.
Hoezo tere kinderziel……..

Reageren

26 november: Hamelen.

Door Ada

Op 26 november 2019

In Alledag

De video-recorder die we dit voorjaar aanschaften heeft ons al veel plezier opgeleverd.
Aan het begin van deze zomer keken we met de dochters een video die we hadden opgenomen in 2003. Frea was toen 17, Harriet 14 en Carlijn 9. Die zomervakantie brachten we door op een camping in Hameln aan de Weser.

‘Hameln’ staat in ons gezinsgeheugen gegrift als een fantastische vakantie,
We hadden heel mooi weer, het was een interessante oude stad, we konden kanoën op de Weser en, last but not least: op woensdag werd op het stadsplein de theater-musical ‘Rats’ opgevoerd.
Twee keer stonden we met elkaar op het bomvolle plein te genieten van het spektakel.
Hameln is natuurlijk bekend van het sprookje ‘de Rattenvanger van Hamelen’ en dat
verhaal werd in de musical verteld. De afbeelding van de Rattenvanger hiernaast heb ik gefotografeerd uit het oude sprookjesboek uit mijn kindertijd. Een blog over dit boek met mooie afbeeldingen van Rie Cramer zit in de pijpleiding: binnenkort in dit theater.

Alle herinneringen aan de gezinsvakantie uit 2003 kwamen weer boven bij het afspelen van de video. We hadden destijds een CD gekocht van ‘Rats’ die we in de auto draaiden, dus de liedjes zongen we zo weer mee.
We zochten even op internet; zou die musical nog draaien?
Ja man! Dit jaar voor de 20e keer.
Hierbij een link naar de website ‘Rattenfanger Musical’>>>met meer informatie.

We deden destijds een stadswandeling met de kinderen, die was aangegeven met witte, geverfde ratjes op het wegdek. Je kon zo het spoor van de ratten door de oude hanzestad volgen.
Wat ik me daar nog van herinner was het ‘Rattenfängerhaus’, waar in de gevel een opschrift uit 1284 te vinden was dat de legende van de Rattenvanger beschreef.

Meer weten? Hierbij een link >>> naar een Duitstalige pagina op Wikipedia over het huis en de inscriptie

In 2003 was ik al geïnteresseerd in geschiedenis en ook in 2003 waren onze kinderen dat niet. Ik hoor mijzelf op video jaartallen noemen en inzoomen op mooie geveltjes en daarna zwenkt de camera naar Gerard en de kinderen die landerig even verderop staan te wachten ’tot mama klaar is’.
Maar ook beelden van terrasjes met ijs, een stadswandeling/speurtocht door de stad aan de hand van het ‘rattenspoor’, gespetter in het zwembad op de camping en dom geouwehoer bij het klaverjassen.

Weet je geen leuke vakantiebestemming?
Ga eens naar Hameln >>>.
In ons gezin verschijnen er lichtjes in de ogen bij het woord alleen al.

Reageren