Categorie: Alledag Pagina 136 van 263

25 november: Gene zijde.

Door Ada

Op 25 november 2019

Als je in de cantorij zingt is de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar qua muziek één van de mooisten. Ook gistermorgen zongen we passend en ingetogen repertoire. In de weken vooraf ben je op de repetitieavonden met de liederen bezig, in de viering die daarop volgt komen teksten en muziek samen. Het is beslist anders dan wanneer je als gemeentelid in de kerkzaal zit; ook Gerard, die gisteren als ‘inval-tenor’ met ons meezong had dit zo ervaren.
Maar het is natuurlijk geen vrolijke dienst; het verdriet is soms tastbaar aanwezig.

Onze nieuwe dirigent Karel Stegeman loodste ons kundig door de soms bekende maar soms ook lastige stukken. Dirigent en koor zijn trouwens al aardig aan elkaar gewend en zijn uitspraken brengen menigmaal een glimlach teweeg.
“Alten: probeer blij en ontspannen te zingen. Die sprong naar beneden moet u wat eleganter nemen.” De heren achter ons hebben daar beelden bij en mompelen iets over ‘moede hinde’s’.
Soms worden we aangespoord om meer te genieten van een bepaalde noot die een mooi akkoord vormt met de andere stemmen.
Een alt die even niet had opgelet riep: “Waar moet ik genieten?” wat dan vervolgens weer een hoop onrust veroorzaakt.
Gistermorgen voor de viering vroeg Karel ons om bij het zingen van de klank ‘ng’ onze kaak te laten vallen. Daar moet ik niet te veel bij nadenken en de alt naast mij kennelijk ook niet; we moeten elkaar dan even niet aankijken.

Terug naar de viering.
In het begin kreeg Bea Sportel het woord. Zij schreef een gedicht bij het overlijden van haar broer en droeg dat intens en ontroerend voor.
Herkenbaar; ook wij verloren dit voorjaar een broer in onze familiekring.
De kerk zat erg vol, want er waren 36 namen te noemen van gemeenteleden die ons ontvallen zijn.
36 kaarsen kaarsen en 36 rozen.
Op de foto het bloemstuk bij de 36 kaarsen: de ‘vingers’ van de vingerplant staan voor handen die de 36 rozen omvatten die symbool staan voor de overleden gemeenteleden.
Het noemen van de naam is voor iedere familie een beladen moment; zelf hebben we dat al een aantal keren ervaren na het overlijden van onze ouders in Hoogersmilde.
Er werd tijd genomen voor iedere naam, de volgende naam werd pas afgekondigd als de familie die de vorige kaars had aangestoken weer plaats had genomen.

Een troostijke viering, mede door de korte, maar veelzeggende overdenking van dominee Sybrand van Dijk.
Fijn dat we dit we als PKN-gemeente naast o.a. doop- en trouwdiensten, kinderkerstfeest en de paascyclus kunnen bieden binnen de cirkel van het kerkelijk jaar.
Dit blog sluit ik af met het bovengenoemde gedicht van Bea.

Gene zijde

Ik ging met jou
tot aan de grens
die laatste stap
naar de eeuwigheid
moest jij alleen maken
en nu
voorgoed voorbij
blijf ik achter
en jij
keert terug naar de bron
daar waar alles begon
daar waar de eeuwigheid begon
sterren stralen
mij tegemoet
jij in mij
en
ik in jou…..

Reageren

24 november: ‘De Kei’ en wij.

Door Ada

Op 24 november 2019

In Alledag

Honderduit praten; daar heb je vast wel een beeld bij.
Dat is wat ik vrijdag en zaterdag in Amersfoort heb gedaan met mijn ‘boekenvriendin’ Jeannette. Ons vriendinnen-verhaal begon in 1979 samen met Wilma, maar zij is ons helaas in 2011 ontvallen.
Al acht jaar zoeken Jeanette en ik elkaar om de drie maanden op, doen kleine uitstapjes en zetten op deze manier onze duo-vriendschap voort.

Maar we gingen nooit meer samen ergens overnachten.
Een flesje wijn aanbreken zoals vroeger met Wilma en oeverloos bijkletsen en een beetje giechelig te laat in bed rollen: het kwam er niet meer van.

In juli zat ik bij een workshop ‘Dikke Dames schilderen’ met een groep wildvreemde vrouwen. Destijds schreef ik dit over dat gemis:

Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. (hele verhaal lezen? Zie >>>)

We waren het roerend eens. Na 8 jaar boekten we afgelopen weekend een hotelkamer in Amersfoort: we gingen met z’n tweeen ons 40-jarig jubileum vieren.

Wij kunnen echt eindeloos teuten met z’n tweeën.
Vrijdagmiddag in een pub met wijn en bitterballen, rond etenstijd in een bistro met zalm, rundvlees en patatjes, en vrijdagavond in de hotelkamer met wijn en nootjes.
Zaterdag deden we al kletsend een stadswandeling door historisch Amersfoort; zeer de moeite waard trouwens, daarover in een volgend blog meer!

We stonden gierend van het lachen bij ‘de kei’ omdat de selfie keer op keer niet lukte.
Kei niet in beeld, ik niet in beeld, wij wel in beeld maar bijna stikkend in de lach, je kent het wel.
Verder boemelden we heerlijk door de drukke winkelstraten, ondertussen beppend over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Aan het eind van de zaterdagmiddag hadden we met onze mannen afsproken om elkaar te ontmoeten in Heerenveen voor gezamenlijk tapas eten in ‘Gusto’.
In Amersfoort was het zo druk in de trein dat we niet naast elkaar konden zitten en toen

Parijs 2009: 30 jaar vriendschap.

het wel wat rustiger werd kwamen we tot de ontdekking dat we in een stiltecoupé zaten…..
Dan moeten we na anderhalve dag praten nóg ons best doen om onze mond houden.

Dit weekend was een verrijking van onze vriendschap.
We missen Wilma nog steeds, maar ze is er toch een beetje bij omdat ze nog heel vaak wordt benoemd door haar uitspraken en idiotigheden; zo blijven we toch altijd nog een beetje met z’n drieën.

Net als vroeger na zo’n weekend hadden we weer (excusez le mot op dit keurige blog) ‘een uutgerafelde bek’…………

Reageren

22 november: Geen wiskundig inzicht.

Door Ada

Op 22 november 2019

In Alledag

Toen Gerard in het UMCG lag kreeg hij een spelletje te leen van een vriendin van Frea. Het heette Twist en was bedoeld om de tijd te doden. Maar het kon Gerards aandacht niet vasthouden en het lag onaangeroerd op tafel.

“Wat is dat dan voor spelletje? ” Ik haalde de onderdelen uit het doosje.
Je kon gekleurde pinnen op een zwart raster zetten en dan moest je alle onderdelen zo op het raster leggen dat de goede kleuren om de goede pinnen vielen en dat alles dan in het doosje past. Er zat een boekje bij met opdrachten en halverwege het boekje stonden de oplossingen. Gefascineerd probeerde ik het uit.

“Wat een gekke vormen ja.”
Ik probeerde de eerste opdracht en zat een poosje te passen en te meten.
Volgens mij kon het niet; het paste er gewoon niet in.
Nou sta ik niet bekend om mijn wiskundig inzicht, dus ik pakte de antwoordkant van het boekje er bij om te zien hoe het dan wél moest.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het met het antwoord erbij bijna nog niet voor elkaar kreeg……

Gerard had geen kind aan mij; die was trouwens toen goed ziek en had niet zo heel veel aandacht voor waar ik mee bezig was.
De dagen daarop liet ik geen moment onbenut om het spelletje weer te spelen.
Als Gerard telefoon kreeg of als een arts of verpleegkundige langs kwam kon ik mooi even met de pinnen en stukjes fröbelen.

Het spelletje is inmiddels weer terug bij de vriendin van Frea.
Op mijn verjaardag kreeg ik van de dochters een eigen exemplaar; het staat nu ‘voor handen’ in het kastje naast de bank.
Het is heerlijk om het spelletje even te pakken.
Tijdens een saai onderwerp in het 8-uur Journaal.
Of een voetbalwedstrijd.
Door mijn gebrek aan inzicht duurt het soms eindeloos voor ik het heb gevonden, maar tot nu toe heb ik de antwoorden-kant van het boekje nog niet nodig gehad.
Oefening baart kunst.
En geduld is een schone zaak.

Reageren

21 november: Stil en verdrietig zijn we.

Door Ada

Op 21 november 2019

In Alledag, Kerk & gemeente

De titel van dit blog waren de eerste woorden in de rouwadvertentie die vriendengroep ‘De Havenstappers’ deze week heeft geplaatst in het streeknieuwsblad ‘de Krant’.
De Havenstappers; één van onze netwerkkringen hier in Roden.
Op deze website schrijf ik er af en toe over; meer weten?
Lees dan het blog ‘Havenstappers’ uit 2015 >>>

Vorig jaar zagen we elkaar in oktober tijdens een gezellig etentje, dit jaar staat er een ontmoeting in de agenda’s eind november.
Maar we zagen elkaar gisteren al en dat had een verdrietige reden: één van ons, Klaasje van Dijken, is vorige week donderdag overleden.
Niet te bevatten.

Zaterdagmiddag kwam ik in de Jumbo een ander lid van onze club tegen.
We omhelsden elkaar en wisten even niet wat te zeggen.
We herinnerden ons de bijeenkomst van vorig jaar.
“Vorig jaar zeiden we nog tegen elkaar: Veertien stellen! We zijn er allemaal nog en iedereen is nog bij elkaar. Wat een wonder eigenlijk.”

Gistermiddag was de afscheidsbijeenkomst van Klaasje in Op de Helte.
Het meest ontroerend vond ik het afsluitende deel van de dienst op het kerkhof.
Na de zegen kreeg iedereen de gelegenheid om langs de kist te lopen en een laatste groet te brengen.
Dochter Renate en schoonzoon Maarten speelden toen met z’n tweeën “Bist du bei mir” op respectievelijk saxofoon en trompet.
(klik hier voor een brass-uitvoering van dit werk >>>, gezongen door sopraan Shigeko Hata)
Ook al was de uitvoering niet helemaal vlekkeloos, mooier heb ik het nooit horen spelen.
Toen we van het kerkhof afliepen in de mist hoorden we de klanken van het lied langzaam wegsterven.

Stil en verdrietig zijn we.

Reageren

19 november: Verwend.

Door Ada

Op 19 november 2019

In Kerk & gemeente

Zondag 17 november waren er twee vieringen in onze PKN-gemeente: ’s morgens een Ik-zie-jou-viering en ’s avonds een orgelvesper. Die middag had ik de cantorij-reünie, dus ik moest kiezen tussen die twee vieringen. Niet echt een dilemma hoor; een viering met Theo van Beijeren als predikant en Erwin Wiersinga op het historische Hinsz-orgel in de Catharinakerk heeft mijn grote voorkeur.

De kerk was voor vesperbegrippen mooi gevuld.
Er werd een beroep gedaan op de de alertheid van de aanwezigen, want de orde van dienst begon met pagina zeven en de andere pagina’s hadden een willekeurige volgorde.
Het was kennelijk gedisciplineerd publiek; het leverde hooguit wat extra geritsel op.

Bij zo’n avondviering in de Catharinakerk daalt er altijd een bepaalde rust op me neer.
Het oude gebouw en de meditatieve sfeer van een vesper doen iets met me.
We zongen de overbekende psalm 42 ‘Evenals een moede hinde’ . De tekst van de aangegeven coupletten kende ik uit m’n hoofd vanuit mijn kindertijd (herhaling is de kracht van de reclame) en ik realiseerde me dat in dit kerkgebouw al eeuwen kerkdiensten worden gehouden.
De schriftlezing was het verhaal van de wijze en dwaze meisjes die met hun olielampjes op de bruidegom wachten. Deze lezing was gekozen bij het thema ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ een stuk van Bach, in ons liedboek terechtgekomen onder de titel ‘Op waakt op, zo klinkt het luide’.
We zongen natuurlijk verschillende, toepasselijke liederen als gemeente, maar een glansrol was weggelegd voor Erwin Wiersinga, die stukken speelde van o.a. Sweelink, Kauffmann en Brahms.

Het mooist vond ik het stuk waarop de vesper was gebaseerd, BWV 645 van J.S. Bach.
Ik ben niet zo klassiek onderlegd en dit was het enige stuk dat ik goed kende.
Ken je het niet? Hierbij een link naar een uitvoering op You Tube>>>, waarbij je de noten in beeld krijgt. Het klinkt niet zo mooi als eergisteravond in de kerk, maar dan heb je even een idee.
Kijk eens naar de notenbalkjes die je in beeld krijgt bij de muziek……wat een kunstenaar ben je als je dat kan spelen.
En wat zijn we in Roden verwend dat we hier in een gewone vesper op een gewone zondag naar mogen luisteren.

Reageren

18 november: Pan Pom Poen Soep.

Door Ada

Op 18 november 2019

In Kerk & gemeente, Koken & bakken

Vroeger was er nog geen PKN.
Toen had je ‘gréfo’s’ en ‘hèrvo’s’.
Gerard en ik hoorden van huis uit bij de hervormde kerk en dus ging ik in 2008 zingen bij toenmalige hervormde Catharinacantorij.
In 2017 werd die cantorij opgeheven, enkele leden sloten zich aan bij de Op de Helte-cantorij, die op dat moment werd omgedoopt tot Cantorij Roden.

Gistermiddag kwamen we als voormalig zangers en zangeressen van de Catharinacantorij bij elkaar voor alweer de derde reünie.
We begonnen met koffie en thee en ik moest eerst uitgebreid bijpraten met mijn voormalig manager bij Lentis, die ik lang niet meer gesproken had. Fijn om elkaar weer even te zien!
Al snel was het tijd voor het volgende onderdeel van de reünie: zingen.
De stemgroepen gingen bij elkaar zitten en onder leiding van cantrix Erica gingen we eerst inzingen.

…..hartige taart, salades….

Het was heerlijk om even weer samen te zingen, al werd wel duidelijk dat sommige reünisten al heel lang niet meer gezongen hadden. maar dat mocht de pret niet drukken.
En pret hadden we: als altengroepje hadden we het als vanouds weer heel gezellig.
Na de koffie en het zingen was het tijd voor het buffet. Courgettesoep, pompoensoep, salade en hartige taart, het was allemaal weer lekker.
Onze voormalig secretaresse vertelde dat ze wat moeite had met het uitspreken van de woorden-combinatie ‘een pan pompoensoep’. Wij gingen dat ook proberen, maar na een glas witte wijn was dat voor ons allemaal wat lastig. Onbekommerde lol; net als vroeger!

Essina had een pittige kaastaart meegenomen voor het buffet, van haar kreeg ik gisteravond het recept.
Dat wil ik de lezers niet onthouden: kaastaart voor iedereen!

Benodigdheden:
Voor de bodem:
– 120 gr.bloem, zout, 60gram boter of margarine; maar het kan ook met bladerdeeg.

Voor de vulling:
– 100 gr.ontbijtspek
– 250 gr.belegen kaas in plakken,
– 2 eieren
– 6 eetl.koffieroom.

Doen:
Een springvorm invetten met boter en het deeg verdelen over de vorm.
Het deeg goed tegen de kant drukken.

Bodem inprikken met vork.
De helft van de plakjes ontbijtspek erin, dan de helft van de kaasplakken, weer spek, weer kaas.
Eieren loskloppen met de room en dit over de inhoud schenken.
Springvorm op een rooster onderin een matige warme oven 175′ zetten en lichtbruin en gaar bakken in 35 of 40 min.

Deze hartige taart en warm en koud te eten.
Je kunt hem als warme maaltijd in punten serveren met een frisse sla of koud in punjtes bij de borrel.

Toevoeging van Essina: lukt altijd!

Reageren

17 november: Markt? O….. Marokko!

Door Ada

Op 17 november 2019

In Alledag

Gistermorgen werd ik om 07.00 u wakker van het geluid van een appje; vergeten telefoon uit te zetten. Maar ik moest toch naar de wc, dus ik nam mijn telefoon mee en las met m’n duffe hoofd, zonder bril, het betreffende appje van Sinet. “Op naar de markt!” met een emoticon met een zonnebrilletje op.
Wat moet je d’r mee. Wij zouden gisteravond bij Jan en haar met onze vriendenclub bij elkaar komen, maar dan hoef je ons om 7 uur toch niet te appen dat je met je zonnebril op naar de markt gaat? Ik ging weer naar bed. Uitslapen.

Twee uur later.
Inmiddels had ik mijn bril op en was uitgeslapen.
Ik las het appje weer; “Op naar Marokko!” met een foto van een goedgekeurde verlofaanvraag voor een week in het voorjaar van 2020.
Het kwartje viel.

WIJ GAAN NAAR MAROKKO!
Met de hele vriendengroep, 8 stuks in totaal; daarvoor had Sinet verlof aangevraagd én dus gekregen.
Volgend jaar vieren we dat we met vier stellen veertig jaar bevriend zijn; we vonden dat een mijlpaal om bij stil te staan.
Bij iedere evaluatie van een vriendenweekend (één keer in de twee jaar rond hemelvaartsdag) zei Bert: “De volgende keer in Marokko.” en dan lachten we allemaal hartelijk. Goed idee. Doen we niet.

Doen we wel.
Gisteravond hadden we al regelmatig voorpret.
Maar we moesten natuurlijk ook uitgebreid bijpraten.
‘Hoestmetdekinder, hoestmetdeolders, he’jtalheurd, he’jaleenpaspoortanvraogt’ en een kat die steeds in de weg zat en warme gehaktballetjes ook wel zag zitten.
Zo’n avond.
Met een doos gesorteerd gebak en lekkere hapjes.
Met plaagstootjes, dom gezeur en een vleugje voetbal.
Met een gezellig glas en een toast op de jarige.

Veertig jaar al; soms kan ik het me gewoon niet voorstellen.
We koesteren deze banden, net als die met ons gezin en onze familie.
We weten maar al te goed hoe kwetsbaar we zijn en als we iets kunnen vieren doen we dat.

klik op de foto voor een vergroting

Gistermiddag kocht ik een bosje rode rozen bij de Jumbo.
“Is het een cadeautje, mevrouw?”
Nee, het was voor mezelf.
Dan wordt het niet feestelijk ingepakt.
Maar ook voor jezelf mag je af en toe ook zonder reden iets feestelijks doen.
Van de rozen maakte ik, samen met wat hortensia’s, skimmia, rozenbottels en paarse besjes uit onze tuin een bloemstukje.
Om het leven te vieren.

Reageren

16 november: Cadeau uitgepakt.

Door Ada

Op 16 november 2019

In Alledag

Van Gerard kreeg ik voor mijn verjaardag een heerlijk cadeau: kaarten voor de muziektheatervoorstelling ‘Amadeus’ in Martini plaza in Groningen.

De voorstelling begint met de oude Salieri die in een verpleeghuissetting in een rolstoel zit. De andere bewoners kijken op een televisiescherm naar Andre Rieu, Salieri zit er met z’n rug naar toe. Hij vertelt dat het de laatste nacht van zijn leven is en dat hij ons, geesten van de toekomst, gaat vertellen hoe het nou zat met de dood van Mozart en zijn rol daarin.
Hij nam ons mee naar Wenen naar de tijd dat hij als beginnend componist al succesvol was en hoe zijn kennismaking met de jonge Wolfgang Amadeus Mozart verliep. Dan ontvouwt zich voor je ogen het leven van Mozart; je hoort zijn geniale muziek, je ziet een irritante losbol en je ziet wat het allemaal doet met Salieri. Hij ziet dat God aan Mozart heeft gegeven wat hij zelf zo graag wilde: goddelijke muziek maken.
Hierbij een link naar een video van repetitiebeelden, dan heb je even een idee.

In de recensies wordt Mark Rietman uitbundig geprezen om zijn acteerprestaties en dat kan ik alleen maar onderschrijven, maar voor mij bracht de sopraan Lucie Chartin het mooiste van de avond. Als ‘koningin van de nacht’ imponeerde ze met goed uitgevoerde hoge noten en ze zong prachtige aria’s en zo mooi uitgevoerd….. de keizer moest er van huilen, maar ik ook.

Het hele stuk is een bijzondere combi van modern toneel en klassieke muziek. Er staat regelmatig een orkest op het podium en er zingt ook een voltallig koor in deze voorstelling, in Groningen het Toonkunstkoor Bekker. (klik hier voor een verslag en een video van RTV-Noord>>>)
Omdat de andere stemmen allemaal door microfoons versterkt worden, kwam het koor soms wat ielig over, de mannen bijvoorbeeld kon ik in één lied niet eens goed horen, maar dat kwam ook omdat we wat aan de zijkant zaten en de mannen precies aan die zijkant in de coulissen stonden.

Was ik samen met de keizer al in tranen door de sopraan, toen het koor aan het einde bij de dood van Mozart het introïtus van het ‘Requiem’ inzette en daarna ‘Lacrimosa’ zong liet ik het allemaal maar gebeuren: wat een emotie en wat een intens drama.

Nu lijkt het of het allemaal drama was, maar dat was geenszins het geval.
Er viel ook genoeg te lachen, want Mozart werd niet alleen op een vileine manier dwars gezeten door Salieri, maar ook door de minister van cultuur en twee andere kunst-hotemetoten die met idote regelgeving en protocollen voor de muziek roet in het eten gooiden en daarmee ook de huidige situatie in kunstenland op de hak namen. “Te veel noten” bijvoorbeeld als kritiek op een stuk dat Mozart had geschreven; alsof het aantal noten in een stuk beperkt zou moeten worden.

Ergens in een artikel over deze voorstelling hoorde ik de regisseur zeggen; “Amadeus is een pleidooi voor de schoonheid van muziek.”
Daar was ik natuurlijk al lang van overtuigd, maar ik heb dit pleidooi als verjaardagscadeau scene voor scene en noot voor noot uitgepakt: ik heb er intens van genoten. Geen noot te veel.

Reageren

15 november: Spelende vrouw…..wat heb je nu geleerd?

Door Ada

Op 15 november 2019

In Alledag

Soms stuit ik op een bericht op internet waar ik van opkikker.

Deze week valt mijn oog op een kop in het digitale tijdschrift Saar (doelgroep 50+-vrouwen) met de kop ‘Gelukkig oud worden? Dan moet je breien, wijn drinken en gezond eten.”
Wil je het artikel ook lezen? Klik hier >>>.

Als ik het artikel uit heb weet ik dat uit onderzoek is gebleken dat goed slapen, letten op wat en hoeveel je eet en elke dag een half uur wandelen, fietsen of zwemmen de kans vergroot op een langer leven.
Genieten van een hobby (o.a. breien uit de kop van het artikel maar ook schaken of puzzelen of zo) levert 21% minder risico op eerder overlijden op.
Als je elke dag twee glazen wijn drinkt heb je 18% minder kans op een vroegtijdige dood.

Dus…… dan wordt ik minstens honderd!

Maar.
Het is een mooi verhaal, maar de praktijk is vaak anders.
Al die genoemde dingen zijn geen garantie voor een lang leven; stel je voor.

Wat leer ik van zo’n artikel?
Probeer een beetje te genieten van het leven.
De KANS dat de je ouder wordt is dan groter en tegelijkertijd heb je het dan ook nog een beetje leuk.

Reageren

14 november: PKN-Christmascarols-koor met bonus.

Door Ada

Op 14 november 2019

In Kerk & gemeente

Gistermiddag was ik de hele tijd een beetje nerveus.
Gisteravond was namelijk de eerste repetitie van het PKN-Christmascarols-koor dat gaat zingen op de Roder Weihnachtsmarkt op 14 december en in de vesper van 15 december.
Er hadden zich 29 mensen opgegeven die van te voren allemaal van mij de muziek, de teksten en oefen-files hadden gekregen.
Dan is het hartstikke spannend: hoe klinkt het koor qua verhouding?
Zijn er meer alten dan sopranen?
Heb ik wel genoeg bassen/tenoren?
Hebben ze een beetje geoefend?

Voor mij is het een groot avontuur; we hebben nog nooit met een gelegenheidskoor van onze PKN-gemeente op een kerstmarkt gezongen en niemand weet hoe dat precies zal zijn.
Gelukkig durven de aanwezigen van gisteravond dit avontuur samen met mij aan te gaan.

We begonnen met de inzingoefening waarmee ik vroeger de kinderkoorrepetities begon; heerlijk om een hele groep volwassenen enthousiast ‘haaaaidiehaaai’ en ‘hoodiehooooo’ te met bijbehorende gebaren te zien zingen!
Toen gingen de stemgroepen bij elkaar zitten en brak een spannend moment aan: het eerste lied “We three kings of Oriënt are”. Laat maar horen: wat kennen we er van?
Maar dat viel niet tegen! Het stond al heel behoorlijk onder elkaar en met wat extra aandacht voor de verschillende stemgroepen konden we het na tien minuten zingen.

Zo ging het trouwens niet bij alle liederen. De carol ‘God rest you merry, gentlemen’ stierf bij de eerste keer in schoonheid. Daar hebben we hard aan gewerkt, maar ook toen lukte het niet om het vierstemmig goed uit te voeren. Huiswerk voor de volgende keer dus.
Dit is gelijk ook het enige lied waar we moeite mee hebben. De andere liederen gingen al best goed en ‘Joy to the world’ klonk zelfs al als de spreekwoordelijke klok. Ook bij ‘Silent Night’ hoefden we de afzonderlijke stemmen niet apart te oefenen.

De zenuwen van gistermiddag waren toen al lang weg; het was eigenlijk alleen maar ontzettend leuk. Iedereen is van goede wil; toen het bij dat ene lied niet goed ging wist ik niet goed wat ik moest doen om de mannen hun partij aan te leren. Ik kan die partijen namelijk zelf ook niet zingen, maar gelukkig was daar Annelies die piano kan spelen. Zij begeleidde de mannen en samen kwamen we er wel uit.
Verder sta ik wat ongemakkelijk de maat aan te geven; anders heb ik altijd een gitaar om mijn nek, maar carols horen eigenlijk a-capella gezongen te worden dus dat gaan we ook proberen. Zelf wil ik natuurlijk ook graag de alt-partij meezingen, maar die twee dingen samen lukte mij niet zo goed. Met mijn aandacht bij de altpartij vertraagde het tempo dat ik aangaf, waardoor het koor steeds langzamer ging zingen. Ik voelde me als een kandidaat bij ‘Maestro’……

Fijn dat het allemaal zo goed ging, maar de allermooiste bonus voor mij is dat Gerard en alle drie onze dochters meezingen, inclusief schoonzoon Jon.
Voorafgaand aan de repetitie zat ‘het hele koor’ bij ons aan tafel aan de boerenkoolstamppot.

Ben je benieuwd naar ons PKN-Christmascarols-koor?
Zet 14 en 15 december alvast in je agenda: we willen heel graag dat naar ons komt luisteren!

Reageren