Categorie: Alledag Pagina 159 van 264

Vandaag had ik een gewone werkdag. De druk is van de ketel, alle bila’s en overleggen voor 2019 staan in de agenda’s en de kwartaalrapportage-besprekingen zijn allemaal gepland: tijd om even wat dingen op en rond mijn bureau op te ruimen en rustig de tijd om de email-berg weg te werken. Om 10.00 uur zat ik van een verse beker cappucino te genieten.
A normal day is a lucky day.

Tussen de middag gaan we met een paar mensen naar het bedrijfsrestaurant om ons brood op te eten en nemen daarbij altijd een kop verse soep.
Ik hou het altijd bij soep alleen, maar je kunt de heerlijkste dingen krijgen; vanmiddag was ‘de-bal-met-satésaus’ in de aanbieding.
Geert kwam aanlopen met een dienblad vol lekkers. De bal, broodjes, croissantjes, hij ging er even lekker voor zitten.
Ruud vond er wel iets van.
“Zo! Geert weet ook wel wat een gezonde leefstijl is!”
Geert verblikte of verbloosde niet en diende hem onmiddellijk van repliek.
“Waist doe wel houveul jaor ik nog waarken mot? Ik heb dit gewoon neudig. En boetendes: waor bemuist die met!”

We kregen het over het echtpaar waarvan vanmorgen een rouwadvertentie in de krant stond. Ze waren allebei begin 80, meer dan 50 jaar getrouwd en op dezelfde dag overleden. Daar hebben we het dan even over. Wat zou er gebeurd zijn?
Jan wist het toevallig, via familie van familie van buren of zo (en daar weer een neef van zou Bert Visscher zeggen…). Die meneer was overleden en die mevrouw was daar zo van in het ongerede geraakt dat ze een hartaanval had gekregen die ze niet had overleefd.
We waren het wel eens: het is nu heel hard en verdrietig voor de nabestaanden, maar voor het echtpaar zelf is dit natuurlijk een mooi einde van hun huwelijk.

Het gesprek kabbelde door over het weer, schaatsen, ijsbanen, koersballen en zo kwamen we uit bij jeu de boulen. Dat mensen dat in de winter ook binnen doen. Jan vertelde dat een oude mevrouw die niet meer zo goed kon bukken een stok met een magneet er aan had, waarmee ze de ballen zo aan de stok kon klikken en ze daarmee omhoog kreeg.
Ruud knikte enthousiast. “Ja, zo’n ding heb ik ook, handig man!”

Even viel er een kleine stilte, gevolgd door hoongelach.
“Als ik jou was zou ik dat maar niet zo triomfantelijk met de hele wereld delen!’ merkte iemand op.
Over een gezonde leeftstijl gesproken…..

Gistermorgen, ik maakte de zaterdag-sudoku tijdens het ontbijt, belde mijn neef Michel met een verdrietige medeling: zijn vader, mijn oom Henk was die ochtend overleden. Hij had vrijdagmiddag een hersenbloeding gehad, was nog naar het ziekenhuis gebracht, maar men had niets meer voor hem kunnen doen.
Wrang detail is dat Michel gisteren 50 werd: er zou een groot feest zijn.
Oom Henk was de jongste broer van mijn moeder; hij is 77 jaar geworden.

Wat verloren zat ik na het telefoongesprek met m’n kopje thee aan de bar in onze woonkeuken.
Het bericht bracht me terug naar het plotselinge overlijden van mijn vader in 2008: zij zitten er nu net zo  voor.
De wereld vóór en de wereld ná het overlijden van je vader.
Een andere wereld.

De hele dag speelde oom Henk door mijn hoofd.
Deze week zal ik dus een gedeelte van de familie van moeder weer zien in verdrietige omstandigheden. Al weer, want de laatste keer was tijdens het afscheid van mijn moeder.

De viering vanmorgen in Op de Helte bracht mij niet wat ik er van had gehoopt.
De voorganger, een gastpredikant, was niet goed te verstaan; maar wat er gezegd wordt is wel een essentieel onderdeel van een kerkdienst, daarom ging de zeggingskracht verloren. Jammer.

silhouet van de Catharinakerk vanaf het wandelpad naast de Spijkerzoom.

De waarde van de dag werd bepaald door de rust van deze zondag.
Vanmiddag maakte ik een wandeling door de winterkou. Tegenover de ijsbaan wandelde ik het bos in, om achter de golfbaan langs weer naar voren te lopen. Dan kom je uit bij de Spijkerzoom achter de kerk.
Halverwege de wandeling werd ik ingehaald door een vrouw met een loslopende, zwarte hond.  In de verte kwam ook een vrouw met een  witte hond aanlopen, ook zonder lijn. Toen de honden elkaar in het vizier kregen renden ze naar elkaar toe en zochten contact. De witte ging er vandoor en de zwarte rende er achteraan.
“Abby! KOM HIER!”
“Jacob (uitgesproken als Djeekop) HIER!’
Geen reactie van de honden.
Er werd op fluitjes gefloten, geroepen en geschreeuwd, maar Abby en Jacob waren in geen velden of wegen te bekennen.
De dames verdwenen in looppas uit mijn blikveld, achter hun honden aan. In de verte zag ik tenslotte het gevecht van de baasjes met hun honden om ze aan de lijn te krijgen.

Soms kun je blij worden van iets wat je niet hebt.

Gistermiddag tijdens de FysiYoLates vroeg Trijntje ons of we ons wilden voorstellen dat we een lappenpop waren. We lagen op onze buik, moesten het rechterbeen over het linkerzwaaien, zodat je, draaiend over je heupgewricht, in de zithouding kwam. In het begin mochten we daarbij onze handen/armen gebruiken om omhoog te komen, maar als ‘lappenpop’ moesten we de benen en het heupgewricht het werk laten doen en de armen alleen maar mee laten zwieren.
Nou hadden die benen en dat heupgewricht daarvoor ook al enkele pittige oefeningen moeten doen, dus je begrijpt: deze lappenpoppen konden ook zuchten.
Met dat gedraai van ons ons lichaam leken we overigens in mijn ogen meer op wentelteefjes dan op lappenpoppen…..

Toen ik na de thee opstond voelde ik mijn rug en mijn spieren al.
“Ik moet even in beweging, anders wordt ik alleen maar stijver” vertelde ik aan Gerard en bedacht dat ik wel iets kon bakken.
Van vriendin Jeannette uit Woudsend had ik bij haar laatste bezoek ‘speculaas-mix’ gekregen. “Dit is beslist eenvoudiger klaar te maken dan dat suikerbrood van toen” zei ze erbij. (lees hierbij ‘Sûkerbole’ van 8 december 2015 >>>)>

Bij de speculaasmix die in het pakje zat hoefde ik alleen maar boter en drie eetlepels water te doen. Dan alles tot een deegbal kneden en met een deegrol uitrollen tot een plak van ongeveer een halve centimeter. Daarna bestrijken met losgeklopt ei en dan 25 minuten in de oven op 170 graden. Een stuk simpeler dan wat de kandidaten in ‘Heel Holland bakt’ moeten doen en het is wonderwel gelukt. Op de foto links zie je de uitgerolde deegplak, ik sneed er ruitjes van.
Ook geïnteresseerd in de speculaasmix? Je hoeft er niet voor naar Woudsend, je kunt het online bestellen:  hierbij een link naar de website van de Molen ’t Lam>>>.

Toen Jon gisteravond rond 17.00 u thuis kwam uit Groningen (hij heeft sinds 1 januari een kamer en gaat binnenkort verhuizen) hadden we koffie voor hem én verse speculaas.
Die lag af te koelen op het aanrecht.
Na één stuk leek het hem beter dat ik de speculaas even ergens anders neerlegde.
Gisteravond hadden we speculaas bij de koffie.
“Als één zo’n stuk je te groot is, mag je het ook doormidden doen, hoor” merkte ik op.
Wim en Jon: “Ha, ha! Te groot!  Ha, ha!”

Jon heeft zich inmiddels, net als Wim, al helemaal aangepast aan de familie Waninge.

In december kreeg ik een bon voor een workshop die ik had gegeven; altijd leuk!
Deze bon mocht ik besteden bij de Wereldwinkel.
Op ‘Dit is Roden.nl’ had ik gezien dat er een grote opruiming gaande was in de Wereldwinkel onder de naam ‘De bezem erdoor!’ en ja hoor: toen ik zaterdagmiddag aankwam stond de bezem al bij het reclamebord dat voor de deur staat.

Daar stond ik dan. Een mooi bedrag te besteden aan cadeautjes voor mezelf.
Rondlopend in de winkel bekeek ik van alles. Aan mijn arm hing ik alvast een mooie tas. Er waren sfeerlichtjes in verschillende kleuren, beelden, doosjes, mandjes, sieraden, schalen, vazen, tasjes, te veel om op te noemen. En toen sloeg de twijfel toe.
Want wat moet je dan kopen? Keuzestress!

Nou blijf ik daar nooit te lang in hangen, want dat vind ik zonde van de tijd.
Uiteindelijk nam ik drie dingen mee: een sfeerlichtje, een beeldje dat symbool staat voor gezin/familie en een portemonnee. De tas die ik het eerst had gepakt hing ik weer terug.

Het sfeerlichtje is gemaakt van capiz. Dat is een zeeschelp, ook wel pareloester genoemd. Het lichtje is gemaakt in op de Filipijnen.  Meer weten? Hierbij een link naar meer informatie >>> over deze lichtjes/schelpen op de website van de Wereldwinkel in Delft.
Het sfeerlichtje stelt een lotusbloem voor. De achterliggende gedachte hierbij is: de lotusbloem is een waterplant die zich nestelt in de modder onder water en van daaruit krachtig naar het licht groeit. Hij wortelt in een moerasachtige bodem, maar zonder dat de bladeren en bloemen er ooit modderig uitzien.  Het zelfreinigende vermogen van de bladeren wordt wel het lotus-effect genoemd. Dit is de reden waarom de lotusbloem symbool staat voor zuiverheid.

Het lichtje staat inmiddels op onze salontafel, midden in een krans van gedroogd herfstmateriaal.

Het beeldje dat ik zaterdagmiddag ook kocht krijgt een eigen blog.
Binnenkort in dit theater.