Categorie: Alledag Pagina 167 van 264

15 oktober: Kornelissen, Trijntjes, Aaltjes en Andriesen.

Door Ada

Op 15 oktober 2018

Vanmorgen stond ik bij mijn aanrecht een grote glazen-afwas weg te werken.
21 glazen om precies te zijn.
Wijnglazen, bierglazen, frisglazen……allemaal vastgehouden door familieleden die gisteren bij ons op Waninge-Plaza te gast waren voor de Vrieswijk-familiedag.
De nazaten van de man die ik eergisteren beschreef in het blog ‘Opa Vrieswijk’.
Mijn broer, mijn tante, neven, nicht, met aanhang en soms met kinderen: het was een fijne reünie. Twee jaar geleden hadden we voor het laatst zo’n gezamenlijke feestelijke bijeenkomst met kegelen en een barbeque, vorig jaar zagen we elkaar rondom de begrafenis van mijn moeder. Toen stond ons hoofd even niet naar het organiseren van een familiefeest.

Dit keer lag de organisatie in de handen van Gerard en mij en ik vind het belangrijk dat op zo’n dag ook even wordt gekeken naar de generaties voor ons.
De eerste uren van zo’n dag gaan op aan bijpraten, koffie, borrel en een lunch,
maar na de lunch nodigde ik mijn familieleden uit voor een familie-foto-quiz.
We verdeelden de aanwezigen in vier groepen, die zich over huis, tuin & tent verspreiden en zich bogen over verschillende formulieren.

… een tiental babyfoto’s…..

Bruidsparen zonder hoofden: wie zijn dat? Ome Henk en tante Kinie? Of toch ome Kees en tante Fré?
Een tiental babyfoto’s van familieleden op een A4-tje: er was werkelijk een moeder die haar eigen kind niet herkende. De vader trouwens wel, die zag aan het jurkje welke dochter het was……hilarisch was het.
Vragen over de geschiedenis van de familie: hoe heette het schip van opa? O, Ebenhaëzer? Waar was de camping waar ome Jo een caravan had? Ja, aan de Ems….
Vragen over namen van voorouders: “Vul maar Aaltje in, dan is het altijd wel een keer goed.” Hetzelfde gold voor Andries en Cornelis.

“Wie zit daor nou naost ome Kees?”

Dat wat ik graag wilde gebeurde ook: we haalden herinneringen op aan eerdere familiedagen, vertelden verhalen van vroeger en zo was de generatie voor ons er toch nog een beetje bij.
Na de quiz was er nog ‘vrije tijd’ en wat doen we dan?
Spiekerhouw’n, klaverjassen en beppen.
We sloten de dag af met een heerlijk etentje in wokrestaurant Jasmijngarden in Assen.
Topdag.
Volgend jaar gaat ‘Hengelo’ het organiseren.
Om in de terminologie van Opa Vrieswijk te blijven: “Zo de Heere wil en wij leven”.

PS Vanmorgen wilde ik een was ophangen, het was immers prachtig weer.
Maar voor het opzetten de GWP (zie blog van gisteren) moest de waslijn worden gedemonteerd.
De tent was gisteravond wel weer afgebroken, maar de waslijn……

Reageren

14 oktober: GWP in een prachtig decor.

Door Ada

Op 14 oktober 2018

In Alledag

De weerrecords sneuvelen bij bosjes deze zomer en dit najaar.
Wát een weekend hebben wij op 13 en 14 oktober.
Wij waren zaterdag de hele dag in en om het huis aan het rommelen, want zondag hadden we Vrieswijk-familiedag bij ons in de tuin. Daarover morgen meer.

Dat zou natuurlijk helemaal niet in de tuin.
Wie denkt nou dat je half oktober de hele dag buiten kunt zitten…….
Dus Gerard haalde zaterdagmorgen de GWP op bij zijn broer in Hoogersmilde (de Grote Waninge Partytent, daar kunnen ook best Vrieswijken in) en was de hele middag onder de pannen met de installatie daarvan. Ondertussen genoten we van onze tuin op deze prachtige herfstdag.
Een struik tjokvol paarse besjes, een border met herfstasters en hortensia’s (foto’s boven)
en druiven die we dit jaar gewoon kunnen eten; lekker zoet!
(klik op de foto’s voor een vergroting)

Wat een mooi decor om de familie in te ontvangen!

Reageren

13 oktober: Opa Vrieswijk

Door Ada

Op 13 oktober 2018

In Alledag

Op 16 mei en 3 juli haalde ik herinneringen op aan mijn twee oma’s.
Daar hoorden natuurlijk opa’s bij die ik ook allebei goed gekend heb: vandaag wijd ik mijn blog aan de vader van mijn vader, mijn opa Vrieswijk.
Andries Vrieswijk heette hij en mijn vader was zijn oudste zoon.
In mijn herinnering zijn de woorden Opa Vrieswijk, Gereformeerd en Kerk onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het geloof speelde in zijn leven een hele grote rol; mede daarom was hij altijd wat formeel en afstandelijk. Zijn kinderen kregen een hele strenge, gereformeerde opvoeding en hij moest later lijdzaam toezien hoe de regels omtrent kerkgang en zondagsrust heel langzaam afbrokkelden.
Als kind zat ik eens naast hem bij ons in de kerk in Hoogersmilde en het viel me op dat opa niet meezong met de liederen, dus dat vroeg ik aan hem. “Omdat ze niet meer op hele noten zingen.” O. Ik durfde ook niet verder te vragen, dus ik vroeg het later aan mijn vader. Die legde uit dat vroeger de Psalmen alleen met hele noten werden gezongen, maar dat opa niet meer meezong sinds men op hele én halve noten was gaan zingen.
Onbegrijpelijk vond ik. Het er niet mee eens zijn en dan vervolgens nooit meer psalmen zingen……

Er moest regelmatig water bij de huisregels-wijn. In gereformeerde kringen had men bijvoorbeeld vroeger nooit een kerstboom in huis; maar toen mijn ouders met mij een weekend met kerst kwamen logeren moest er toch maar een kerstboom komen. “Ach, toe dan maor. Veur ’t kind”.” Opa had altijd een waas van ontzag om zich heen hangen. Hij had zijn eigen stoel en niemand die het ooit waagde om daar op te gaan zitten. Ook begon en eindigde hij iedere maaltijd met een hardop uitgesproken gebed. Legendarisch zijn de woorden van mijn broer, die op 5-jarige leeftijd wel iets vond van de lengte van die gebeden. “Opa, weet ie wat ie bennen? Een langbidder!” Eigenlijk vond iedereen dat…….

Opa werd in 1970 plotseling weduwnaar omdat oma onverwacht overleed op 62-jarige leeftijd. Het verdriet daarover maakte van hem een gebroken man. Hij is niet lang alleen geweest, hij trouwde na een aantal jaren met de weduwe Fenna Ringenier; een heel andere vrouw dan oma was, maar hij is met haar nog meer dan tien jaar gelukkig getrouwd geweest.

Opa bekeek met afgrijzen de ontwikkelingen op maatschappelijk gebied in de jaren ’60 en ’70. De losser wordende moraal, de politieke ontwikkelingen, maar vooral de veranderingen in de kerk, bijvoorbeeld kinderen aan het avondmaal: het was hem allemaal een doorn in het oog. Ook mijn kleding, taalgebruik en verdere ontwikkeling in de puberteit sloeg hij met argusogen gade; maar als kleindochter kon ik ook niet veel verkeerd doen, dus het werd gedoogd.

Eén van de mooiste momenten die ik beleefde met opa was toen ik gitaar ging spelen.
Een gitaar was in opa’s ogen een verderfelijk instrument; waarom koos ik niet voor orgel? Bij gitaren had hij beelden voor zich van the Rolling Stones en die stonden voor sex, drugs en rock&roll en dat was allemaal niet wat opa voor zijn kleindochter wenste.
“Maor ik kan ok liedties van Johannes de Heer speulen, opa” en zong voor hem ‘Op die heuvel daarginds, stond een ruwhouten kruis’.
Opa zong het lied mee. Mét hele en halve noten, want liederen uit Johannes de Heer waren geen psalmen.

Opa is in december 1982 overleden, vlak voordat Gerard en ik trouwden in maart 1983.

Mijn keuze voor Gerard kon zijn goedkeuring gelukkig wel wegdragen; hij was dan wel niet gereformeerd, maar wel ‘van de kerk’…….

Reageren

12 oktober: Omhels de bal….!

Door Ada

Op 12 oktober 2018

In Alledag

Vrijdagmiddag staat er FysiYoLates in mijn agenda.
Met een zere rug zag ik mezelf nog niet heel ingewikkelde oefeningen doen op het matje, maar ik besloot toch te gaan. “Wat niet kan doe ik dan gewoon niet” dacht ik bij mezelf.
Maar er lagen helemaal geen matjes. We gingen eerst gewoon staan en danspassen maken. Als je met je voet de grond aantikte, moest je je heup een beetje optrekken.
Je bekken kantelt dan een beetje.

Trijntje vertelde dat ze in de mannengroep vanmorgen een compliment had gegeven: “Mannen, wat kunnen jullie dit goed!” Dat vonden de heren erg aangenaam om te horen.
Toen Trijntje vervolgens zei dat ze hartelijk welkom waren bij de salsa-dans-lessen verderop in de week waren ze ineens een stuk minder enthousiast.

Terug naar de les. Na het dansen kregen we allemaal een grote bal, een soort skippybal, maar dan zonder handvat. Met deze bal gingen we allerlei oefeningen doen. Er op zitten en je bekken als een schaal heen en weer bewegen bijvoorbeeld.
“Breng je rechterheup naar je rechteroksel.”
Hè? O, Trijntje bedoelt: RICHTING je rechter oksel.

Zitten op de bal met de voeten van de grond en losse handen.
Je heupgewricht ronddraaien op de bal.
Zittend op en neer wippen op de bal en in één keer opstaan.
Bij al deze oefeningen voelde ik mijn rug, maar mits rustig uitgevoerd was het nog goed te doen.

“Ga je op je knieën zitten met de bal voor je. Omhels nu de bal.”
Wij krijgen werkelijk de gekste opdrachten, maar niemand vertrekt een spier; iedereen slaat z’n armen hartstochtelijk om de grote bal heen en wacht op verdere instructies
Het was de bedoeling dat we over de bal heenrolden, in die houding deden we ook verschillende oefeningen.

Eigenlijk heb ik vanmiddag alle oefeningen mee kunnen doen; mijn rug was beslist wat soepeler geworden. Ik dacht aan de goede adviezen van vande week: “Niet gaan zitten! Niet gaan liggen! Blijf in beweging!”
Maar aan het einde van de les mocht ik eindelijk met mijn vermoeide en geplaagde rug gaan liggen. Even ontspannen; ach wat heerlijk.
Trijntje gaf me nog een ontspanningsoefening mee voor thuis en plakte fel-rose tape op mijn rug: mag ik uitproberen. Volgens haar biedt deze tape door zijn elasticiteit extra ondersteuning voor het gewricht, zonder de bewegingen te blokkeren. Door de tape wordt de huid als het ware een stukje van de pijnlijke onderlaag getild, waardoor de druk en de spierspanning op de pijnlijke plek afneemt.

FysiYoLates. De les doet haar samengestelde naam eer aan.
Fysio, yoga en pilates.
Ook (en misschien wel juist) als je een zere rug hebt.

Reageren

11 oktober: Wat loop je moeilijk.

Door Ada

Op 11 oktober 2018

In Alledag

Vanmorgen in de Jumbo zei iemand: ” Wat loop je moeilijk!”
Klopt.
Goed gezien.
Last van de rug.

Goede adviezen te over.
Niet gaan zitten! Niet gaan liggen! In beweging blijven!
Maar ik zit ook moeilijk.
Staan is ook moeilijk.
Fietsen gaat nog het best, dus dat doe ik regelmatig.
Boodschappen doe ik ook op de fiets, maar niet teveel in één keer.

De pijn in mijn rug bepaalt in hoge mate de waarde van mijn dag.
De doodgewoonste dingen als iets van de grond oprapen, iets uit een keukenkastje pakken of iets van de bovenste plank pakken kosten veel inspanning en alles doet zeer.
Bek af wordt ik er van.

Ervaring leert dat het een dag of vier duurt. Daarvan zijn er nu twee om. Ik volg de adviezen op en blijf in beweging. Mijn ouders hebben mij opgevoed met de stelregel: “Niet drekt hen de dokter lopen. Kiek het eerst maar eem an. Miestal is het met een dag of vier wel weer over. ”

Zo denk ik er nog steeds over. Als het volgende week nog zo is meld ik mij bij de huisarts. Tot die tijd loop ik moeilijk. Blij ben ik met Jon over de vloer: hij draagt de boodschappen naar binnen, haalt zware wasmanden van boven en haalt de stofzuiger er even door.
Fijn, zo’n kostganger!

Reageren

10 oktober: Geborduurde kunst voor de ZWO-kalender. Of toch niet?

Door Ada

Op 10 oktober 2018

In Alledag

Zaterdagmiddag moest ik even in Op de Helte zijn; mijn oog viel op de kunstwerken aan de wand. “O, de schilderijen voor de ZWO-kalender hangen er al!” Benieuwd liep ik alle kunstwerken, gemaakt door kunstenaars uit onze gemeente, bij langs.
Het mooist vond ik een groot borduurwerk in zwart-wit, dat ‘verhalen uit de bijbel’ vertelde. Miniatuur-borduurwerkjes die allemaal een bijbelse voorstelling uitbeelden.
Ik zag Jacob met de ladder naar de hemel, David die zingt bij zijn harp voor Saul en nog veel meer.

Samen met Dea stond ik te kijken welke bijbelse voorstellingen er nog meer te zien waren.
“Wat een mooi kunstwerk” zei ik. “Wat fijn dat er eens zo’n groot borduurwerk op de kalender staat!”
“Maar deze komt niet op de kalender. Tiny Ouwinga heeft twee kunstwerken ingeleverd en het schilderij dat zij heeft gemaakt bij het jaarthema VRIJHEID is ook prachtig, dat komt dit jaar op de kalender” antwoordde Dea.

Jammer ja.
(klik op de foto voor een vergroting, dan zijn die roze punten weg).
Maar toen ik het andere schilderij had gezien moest ik Dea ook wel gelijk geven. Heel mooi en heel passend bij het thema.
‘Maar dit borduurwerk blijft hier eerst wel hangen” werd mij nog gezegd.
Ben je in Op de Helte, ga er dan eens bij staan. Het hangt links naast de grote ingang van de kerkzaal. Kijk eens of je ook wat bijbelverhalen herkent.
Er is een bestaand patroon voor dit borduurwerk, maar het bijzondere van deze merklap van Tiny is, dat ze er zelf wat beelden aan heeft toegevoegd.
Adam en Eva in het paradijs bijvoorbeeld. En Jezus met de vrouw bij de put. Het hijgend hert uit Psalm 42 maar ook de heilige Catharina en het doopvont van Bentheimer zandsteen dat in de kerk op de Brink staat.

Van Tiny kreeg ik een kopie van de beschrijving van de orginele merklap (niet het kruissteekpatroon).
Als je op de afbeelding klikt wordt hij nog wel wat groter, maar om te lezen wat er staat moet je dan wel of een goede bril hebben óf een vergrootglas.

In de bloemenrand onder het schilderij heeft Tiny de volgende tekst geborduurd:

Het is nacht
en stil
en ach ik wil
zo graag weer met je praten

onze lieve Klaas Edze Harm.

Reageren

9 oktober: Niet meer zoas vrogger.

Door Ada

Op 9 oktober 2018

In Streektaol

Vandeweke waren wij op een begrafenis van een familielid in een Drents dörp.
Het was een relatief grote begrafenis en het volk kun amper allemaole in het gebouw.
Nao de dienst is het gebruukelijk dat alle anwezigen achter de liekwagen anloopt naor het karkhof dat een beetie buuten het dörp lig.
De begrafenis weur leid deur een in die omgeving bekende uutvaartleider op leeftied, gepokt en gemazeld in het vak. Maor ok wel wat afstompt volgens mij. Dat iene met een zwaor accent prat vin ik gien enkel bezwaor, maor binnensmonds praoten en de zinnen ofraffellen, dat is niet zoas het heurt.

“Na het verlaten van deze ruimte lopen wij vervolgens in alle rust en stilte naar de begraafplaats.” Kennelijk was dat niet tot iederiene deurdrungen. Veur oons leupen twee vrouwluu en twee mannen die mekaar duudelijk een poos niet spreuken hadden: geanimeerd keuvelend leupen ze met in de stoet. Sums keek d’r ies iene verstoord achterumme, maor ze hadden het niet iens in de gaten. Gezellig.

Nao de teraardebestelling leup de familie deur een haag van mensen hen weer naor de uutgang, de uutvaortleider veurop. Hij herkende hier en daor wat mensen langs de kant en reup op een gegeven moment: “Gelukkig hebt we d’r goed weer bij, mensen!”
Dat geleuf ie toch niet. De familie lup verdrietig achter hum an an hij is bliede dat het mooi weer is. Beroepsdeformatie. Die man möt dit wark niet meer doen liekt mij.

Toen de stoet trogge leup naor de karke mussen wij een brugge over en daornao de weg oversteken. D’r veul een klein gattie in de optocht en een automobilist die stun te wachten zag zien kans schoon, deurkruuste de rouwstoet en vervolgde zien weg.
“Wat ’n goffert!” zee de man veur mij.
“Ze wit tegenwoordig niet meer hoe het heurt!”

Volgens mij wit ze wel hoe het heurt, maor doet ze d’r niet meer zoveel op uut.
Wij bent tegenwoordig allemaol drok en wij moet ok aal maor communiceren.
Veur het condoleren van de familie en veur de koffie mussen wij natuurlijk ok lang wachten, het personeel was amper berekend op zu’n grote groep. Buut’n stunden d’r al weer een paar met de telefoon an ’t oor te zuchten en op ’t halosie te kieken. “Ja, het loopt wat uit, vier uur lukt niet!”

Ik snap best dat het allemaole niet meer giet zoas vrogger.
Maor ie kunt je fatsoen toch wel holden?

Reageren

8 oktober: De Zandprinses.

Door Ada

Op 8 oktober 2018

In Kerk & gemeente

We hadden het als PKN-gemeente overal rond geroeptoeterd: zondag 7 oktober geeft de Zandprinses een voorstelling in de ‘Ik zie jou viering’ in Op de Helte.

We waren gistermorgen al voor half tien in de kerk, maar toen zaten er al mensen.
Om tien uur was de kerk afgeladen vol: de kinderen kwamen op lage bankjes voor de gemeente te zitten. De viering begon zoals altijd met afkondigingen en een lied, maar daarna was de Zandprinses aan de beurt: zij tekende met zand op een grote lichtbak die was aangesloten op de beamer en in de kerk zagen we wat ze tekende.

Ze tekende de schepping. We zagen licht en donker, water en land, vissen, vogels, landdieren en tenslotte mensen. En een slang en een appel. Geboeid zaten we allemaal te kijken. Af toe riep er een kind wat we zagen “Hé een boom!”
Benieuwd naar de foto’s? Op onze PKN-site >>> zijn ze te bewonderen.
Wat was het prachtig! Een ‘zandverhaal’ met een boodschap.
We zongen vanmorgen mooie, lichte liederen en wat is dat een feest met zo’n volle kerk!

Maar wat raakte mij nou het meest in deze viering?
Niet de mooie zandtekeningen, niet het zingen, maar een klein meisje op de eerste rij dat spontaan ging dansen. We zongen staande als slotzang het lied ‘De Heer van de dans’ en bij het refrein deed ze een stapje naar voren en danste blij een paar keer rond. Daarna keek ze om en zag dat

‘Dansje in de kerk’. Website: Marius van Dokkum

niemand meedanste, maar het deerde haar niet.
Steeds als we het refrein zongen deed zij haar danspasjes.
Wij zijn dat verleerd, mensen. Als wij dansen lijkt het op de Engelse premier May die houterig beweegt op Dancing Queen.
Het ontroerde me, dat onbevangen kind voor bij het podium.
Het deed me denken aan die tekening van Marius van Dokkum, zie de afbeelding hiernaast.
Hierbij een link naar de website van Marius van Dokkum >>>

Een onvergetelijke viering.
Dankzij het meisje maar natuurlijk ook dankzij de Zandprinses, hierbij een link naar haar website.
De Zandprinses >>>
Kijk op die site bij ‘Galerij’ eens naar de video “Oosterscheldekering”.
Wat een kunstenares!

Reageren

7 oktober: Even ‘off line’.

Door Ada

Op 7 oktober 2018

In Alledag

Vrienden uit Haren nodigden ons uit of wij een keer kwamen eten. “Dan kunnen we gelijk dat spel eens gaan doen!” ‘Dat spel’ is Sint Petersburg, een spel waarbij je arbeiders koopt, gebouwen en edellieden. Je bouwt als het ware met elkaar de stad Sint Petersburg; geld en punten kun je verdienen en je raadt het al: diegene die de meeste punten heeft verdiend is de winnaar. Zaterdagavond ging het dan eindelijk gebeuren.

Ietwat onnozel begin je dan aan zo’n spel, omdat je niet precies weet hoe het werkt. Na twee rondes kreeg ik al door dat ik niet goed geïnvesteerd had, iets wat je daarna eigenlijk niet meer goed kunt maken. Met weinig arbeiders verdien je namelijk weinig roebels en met weinig roebels kun je geen gebouwen en edellieden kopen. Net als in de echte wereld eigenlijk….. niet verwonderlijk dus dat ik vierde werd en Gerard derde.

Maar dat is natuurlijk helemaal niet belangrijk. We hebben het spel leren kennen en ik overweeg om het te vragen voor mijn verjaardag, zodat we het bij ons thuis ook kunnen spelen. Dan nodigen we het Harense stel uit voor een maaltijd én revanche; dat doen we natuurlijk niet voordat we met z’n tweeën flink geoefend hebben

Wat een ontspannen avond hadden we. Bijpraten met een drankje en wat knabbels, een heerlijke vegetarische maaltijd en uitgebreid de tijd nemen om een spel uit te leggen en te spelen; dit alles zonder beeldschermen waar we tegenwoordig bijna niet meer zonder lijken te kunnen.
Het blijkt goed te kunnen.
Even off-line, een aanrader!

Reageren

5 oktober: Té mooi weer…

Door Ada

Op 5 oktober 2018

In Alledag

Voor mensen die ’s avonds om 19.00 uur benieuwd zijn naar het blog van de dag komt dit verhaal iets te laat. Het was namelijk vandaag té mooi weer.
Op de fiets ging ik naar het yogaclubje in Roderesch en Gerard kwam me daar ophalen voor een fietstocht richting Lieveren. We wilden gaan kijken naar de stuw die is gebouwd in het Oostvoortse diep tussen Lieveren en Donderen aan de Nijlandseweg.
We begrepen er niks van. Er stonden geen bordjes, we zagen alleen maar een nieuw uitgegraven ‘meanderend’ diepje. Eenmaal thuis zocht ik op internet of ik daarover iets kon vinden en waarrempel: ik vond een item van RTV Drenthe waarin het allemaal wordt uitgelegd. Hierbij een link naar die pagina met tekst én een verhelderend filmpje >>>.

We fietsten terug naar Lieveren en gingen op zoek naar de nieuwe visstrappen achter het Sterrebos, daarover lazen we de afgelopen week in de regionale pers.
(zie Nieuwe vistrap Sterrebos officieel geopend>>>).
Het zag er allemaal heel anders uit! (klik op de foto voor een vergroting) Het riviertje was omgeleid; vroeger bruiste het over de trappen onder het bruggetje door, nu bruist er niets meer. Het water kabbelde vandaag rustig door de nieuw gegraven bedding. Misschien is dat wel anders als er veel regen is gevallen, het is nu natuurlijk al twee weken droog geweest. Naast die nieuwe bedding stonden prachtige bloemen te geuren in de najaarszon. Een mevrouw die daar op een bankje zat vertelde dat dat ingezaaid was met een speciaal bloemzaadmengsel uit Exloo.

Na het fietsen gingen we heerlijk achter het huis in het zonnetje zitten. Kopje thee, Linda, even het hoofd achterover, tukkie doen met de zon in het gezicht.
Toen moesten we ook nog even een potje tafeltennissen.
Het was gewoon té mooi weer.
We hebben er tot de laatste zonnestralen van genoten; toen de zon achter ons dak verdween ging ik koken.

Reageren