Categorie: Alledag Pagina 3 van 297

“Weet je nog wel dat wij toen met de werkweek van de MAVO naar Zeeland gingen? En dat we toen ook een bezoek brachten aan het Zwin?”
Ja, de meesten van ons wisten dat nog wel; ‘ons’ zijn dit geval het groepje MAVO-vriendinnen.
Dit jaar was ik aan de beurt om onze mini-reünie te organiseren en gisteren genoten we na de koffie met elkaar rondom onze keukentafel van de groentesoep, het broodje knakworst en de croissantjes.
Die werkweek was in klas 3 van MAVO, dus dat was het seizoen 1975/1976; dat is nu dus al 50 jaar geleden.
Ellen was dit jaar op vakantie geweest in Zeeland en wilde persé naar Het Zwin, maar ze kon zich van die werkweek eigenlijk heel weinig herinneren.
“Toen ik vertelde dat ik daar in de jaren ’70 was geweest” vertelde Ellen “zei die vrouw dat ze al lang geen dieren meer in kooien hielden. Hebben wij toen dieren en kooien gezien?”
We moesten heel diep in onze herinneringen graven; wij wisten het eigenlijk  niet meer.
“Moesten we niet eindeloos wandelen?”
“Ja, en toen gingen we ook naar Brugge!”
Toen ik na de gezellige bijklets-dag iedereen had uitgezwaaid dacht ik ‘heb ik dat werkstuk nog niet ergens?’
Op zolder, in de doos ‘Ada 1960-1980′ vond ik het inderdaad en ik haalde het naar beneden.

Toen ik het opensloeg constateerde Gerard dat het heel netjes was.
Inderdaad; wat ik me nog herinner van die tijd is dat ik het maken van zo’n werkstuk heel erg leuk vond.

Het was eigenlijk een reisverslag, aangevuld met wat we allemaal hadden geleerd voor de vakken geschiedenis, biologie en aardrijkskunde.
Bij het hoofdstuk over het Zwin stond niet of er al dan niet dieren in kooien zaten, maar wel dat men trots was op het hebben van 7 ooievaarsparen: die waren namelijk bijna uitgestorven!
Toen vond ik schrijven ook al leuk, want er staan allerlei aanvullende opmerkingen in het verslag:  over ‘meneer Sportel die ons met zijn zachte stemmetje kwam wekken’ (lees de slaapzaal kwam optetteren) en over dat er voor iedereen een fiets was, zélfs voor meneer Poldervaart (want die was bijna 2 meter…). Wat leuk om terug te lezen!
‘Het lijkt wel wat op het blog dat ik nu heb…’ bedacht ik.

Een groot schrift op A4-formaat.
Helemaal met de hand volgeschreven en voorzien van (gekopiëerde) plaatjes, ansichtkaarten, tekeningen en kaartjes.
Vijftig jaar geleden.
In 1976 kreeg ik mijn eerste schrijfmachine.
In 1994 kregen wij onze eerste computer.
Door zo’n werkstuk weer eens op te zoeken realiseer je je hoe veel er in die vijftig jaar is veranderd.
De ooievaar is al lang geen bedreigde diersoort meer, wij zijn nu ouder dan onze leraren toen waren en bijna niemand schrijft tegenwoordig nog met de hand….

Als we elkaar volgend jaar weer opzoeken neem ik dit oude werkstuk mee; misschien hebben de anderen ook wel wat MAVO-materiaal bewaard!

Hieronder een overzichtje van voorgaande bijeenkomsten van dit clubje:

2024: Jamaicaballen van Bakker Punter 

2022: Buttinga 

2019: Als we ouder worden (alleen het tweede gedeelte van dit blog)

2018:  Slimme schilders in Diever

2017:  Mini-reünie

2015:  Lourdes in Friesland

“We moeten iets met die kies in de rechterbovenkaak.”
Aan het woord is Tom, mijn tandarts tijdens een halfjaarlijkse controle.
Tom zegt ‘we’, maar hij bedoelt dat hij iets moet doen met die kies en dat ik moet betalen.
Deze 3 regels beslaan een periode van bijna een jaar.
Eerst komt er een offerte, dan zeg ik ja, dan moet ik eerst nog naar de mondhygiëniste die constateert dat ‘het’ nog niet kan omdat het tandvlees rondom die kies nog te onrustig is en pas bij de volgende halfjaarlijkse controle wordt er een afspraak gemaakt voor het plaatsen van een kroon. Na de zomer stelde ik alles uit ’tot na mijn pensioen’, maar in eerste week van november ging het toch écht gebeuren: dinsdag 4 november lag ik met de mondspreider op mijn lippen, een verdoofde bovenkaak en de oortjes in met mijn favoriete klassieke muziek te wachten op de dingen die gingen gebeuren.

Vroeger bestond zo’n kroonbehandeling uit twee afspraken waar minstens twee weken tussen zat, maar onze tandarts kan in zijn praktijk inmiddels zelf zo’n kroon maken.
Hij maakt een scan van hoe de oude kies in de kaak zat, maakt vervolgens een scan van het afgeslepen stompje en met die twee scans samen maakt hij dan met een soort 3D-printer een nieuwe kroon.
Om 11.30 uur werd de kies geslepen, om 15.30 uur werd de nieuwe kroon er op gezet.
De eerste behandeling  vond ik het vervelendst. Die klassieke muziek op de oortjes heb ik er graag bij om goed te ontspannen, maar als je kies wordt geslepen hoor je alleen maar ‘iiieeieiuuiiuw’.
De muziek op die bewuste afspeellijst op Spotify kan ik dromen; op het moment dat er wordt geslepen gaat de muziek in mijn hoofd verder (daar concentreer ik me op) en het is een sport op zich om dan bij de juiste tonen te zijn als het slijpen stopt. Ondertussen doe ik mijn best om zo weinig mogelijk te slikken, maar af en toe moet dat toch wel even en dan hoop ik maar dat die slijptol niet uitschiet.

Tussen de middag moet je dan eten/drinken met een bovenkaak waar de verdoving nog in zit en er zit een raar stompje op de plek waar ’s morgens nog een volwaardige kies zat, dus het is op z’n minst onwennig en onhandig. Maar gelukkig zijn er rietjes en na de middag moest ik boodschappen doen en vergat ik die ‘wattige’ kaak al weer.
’s Middags voor vieren zat de kroon er al op! Het stompje werd ingestreken met een een soort lijm en daarna kwam er ‘cement’ tegen aan, waar ook de binnenkant van de kroon mee was ingesmeerd. Het paste precies!
Indirect helpt de nieuwe kroon me ook nog bij de oefeningen tegen het kaakklemmen: zodra ik nu naar gewoonte mijn kiezen op elkaar zet voel ik dat het ‘anders’ is en laat ik de kaak weer onmiddellijk naar beneden vallen. Ziet er stom uit. Maar helpt wel!

Er is een overkomst tussen het krijgen van een kind en het met pensioen gaan.
Als je bent bevallen krijg je in de periode daarna van bijna alle vrouwen die ook een kind hebben gekregen te horen hoe hun bevalling was. Dat vond ik destijds heel bijzonder.
Rondom de bevalling van onze oudste dochter waren nogal wat complicaties, maar daar heb ik niet heel vaak iets over verteld. Ten eerste omdat het voor mij allemaal best traumatisch was en dat wilde ik niet met iedereen delen, maar ten tweede omdat de gesprekspartners vooral druk waren met het delen van hun eigen ervaringen met mij.

Nu ik met pensioen ben gebeurt eigenlijk hetzelfde.
“Hoe bevalt het om niet meer te werken?”
Natuurlijk wil men weten hoe het gaat, maar het is ook bijna altijd een aanknopingspunt om te vertellen hoe het ging bij het ingaan van het eigen pensioen.
Begrijpelijk, want het is een belangrijke stap in een mensenleven; ‘der verglid wat…’ om met Renny’s moeder te spreken.

“Zo, ambteloos burger…” noemde iemand mij toen ik met een boodschappenkarretje in de Jumbo liep.
“Hé, pensionADA. Nu kom je natuurlijk nooit meer van die naam af….!”
“En…. al een beetje gewend aan het niets doen?”
“Mis je het werk?”
“Welkom bij het leger der ambtelozen.”
Zo maar wat opmerkingen die gemaakt werden in mijn omgeving.

…weggegooid…..

Op woensdag 5 november gooide ik de bloemen die ik van Team290 bij mijn afscheid had gekregen in de groene container, maar ik maakte eerst nog een foto en die stuurde ik naar mijn collega’s in de secretariaats-appgroep.
“Het is nu twee weken geleden dat ik afscheid nam en deze bloemen kreeg. Vandaag ga ik deze bloemen weggooien én ik ga deze groepsapp verlaten; natuurlijk houd ik contact met jullie afzonderlijk, dan blijven we nog een beetje op de hoogte van elkaars wel en wee. Wiekiepintuts!”
Maandagmorgen had ik namelijk via die groepsapp meegekregen dat een collega ziek was geworden en ik bedacht dat het dan echt wel krap was op het secretariaat met z’n tweeën.
Dinsdag was er een teamuitje geweest met de hele afdeling. Woensdagmorgen werden er foto’s gedeeld in de app en ik bedacht: “Oeh, dan is er gisteren wel veel werk blijven liggen; en dan met die onderbezetting wegens ziekte. En hoe moet dat nou straks met de kerstvakantie…”
Dat wilde ik niet meer. Geen kopzorgen over werk dat ik niet meer heb.

Woensdagmorgen zaten we met z’n tweeën buiten in de zon koffie te drinken.
Verder bakte ik die ochtend een kruidkoek en een boterkoek, want ik ging later die dag trakteren.
En ik maakte die morgen ook alvast een lasagneschotel klaar, want die middag gingen we fietsen: het was immers prachtig weer. Daarmee zijn alvast wat vragen uit de tweede alinea beantwoord.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Op deze website las je al wat blogs over bijeenkomsten uit het Activiteitengidsje van onze PKN-gemeente.
De avond over ons drinkwater en die over ‘Geloof & Politiek’ waren georganiseerd door groepen waar Gerard in zit, maar ik draag dit seizoen ook twee steentjes bij:
dit jaar organiseer ik weer het  ‘Carols’ zingen met het PKN-Christmascarol-koor en in januari verzorg ik een avond met als onderwerp ‘Levenslessen van Lohues’.
Vandaag gebruik ik het podium van mijn website om deze twee activiteiten onder de aandacht te brengen:

KOORZANGERS GEZOCHT!

Op zaterdag 13 en zondag 14 december  wordt de Roder Weihnachtsmarkt in Roden gehouden.
Daarvoor zoeken we zangeressen en zangers die samen met ons een gemeentekoor willen vormen.

We studeren een aantal vierstemmige, Engelstalige carols in.
Daarvoor hebben we drie repetitie-avonden:

Woensdag 12 november 19.00 – 20.30 uur
Woensdag 26 november 19.00 – 20.30 uur
(deze beide repetities zijn zonder koffiepauze)

Woensdag 10 december 19.00 – 21.00 uur
Deze laatste repetitieavond zingen we wat langer nemen we ook tijd voor een kop koffie met ‘kerst-lekkers’.

Als je je opgeeft voor dit koor moet je in je agenda beide Weihnachtsmarkt-data noteren: zaterdagmiddag de 13e zingen we op een paar plekken in het dorp en tijdens de ‘Met mekaar zingen’-bijeenkomst in de Catharinakerk. Zondagavond de 14e werkt het koor mee aan de adventsvesper ’s avonds om 19.00 uur.
Je hoeft geen lid te zijn van onze kerk om mee te zingen: iedereen is welkom.

LEVENSLESSEN VAN LOHUES.

Afbeelding: tournee 2022/2023

Deze avond wordt gehouden op woensdagavond 28 januari in Op de Helte en begint om 19.30 uur.
Dan neem ik je mee naar de teksten en de muziek van Daniël Lohues, de landelijk bekende Drent die opvalt door zijn bijzondere muziek en zijn persoonlijke teksten.
We kennen natuurlijk allemaal de mooie routebeschrijving rondom Erica ‘Op fietse’ en we zingen melancholisch ‘Hier kom ik weg’ met hem mee, maar het typisch Drentse aspect van hem is maar een klein deel van zijn oeuvre. Als je luistert naar wat hij zingt op zijn albums kun je daar veel levenslessen uit halen. Zijn teksten, bijna allemaal in de streektaal, zijn minder oppervlakkig dan je op het eerste gezicht zou denken.

Hij bezingt zijn leven en deelt met zijn luisteraars zijn zielenroerselen.
Over zijn katholieke geloof en over heimwee bijvoorbeeld.
Over diep zitten en depressies. Over verlies van dierbaren. Over liefde, blijdschap, trouw, hoop en goed omgaan met elkaar.

Samen met de aanwezigen die avond ga ik onderzoek doen naar die levenslessen.
Dat gaan we doen door te luisteren naar zijn muziek en het lezen en bespreken van zijn teksten.
Wat zegt hij door zijn muziek en zijn woorden?
Wat ontroert en wat zet aan het denken?
Misschien zingen we nog wel een lied van hem!

Je kunt je voor beide activiteiten opgeven bij mij: a.waninge@pkn-roden.nl of via de reactiemogelijkheid van deze website.

Maandagavond 3 november om 20.30 uur kreeg ik een hele dikke reep pure chocolade met hele hazelnoten.
Lekkkuurr!
Die reep had ik verdiend, omdat ik een uurtje had gezongen bij de Maandagavondclub.
Drie weken geleden, maandag 20 oktober ging onze huistelefoon.
‘Met Ada’
“Hoi! Met Irene van de Maandagavondclub. Mag ik jou iets vragen?”
“Zeker.”
“Wil je op 3 november met je gitaar bij ons komen zingen?”
“Dan staat er nog niets in mijn agenda, dus ja.”
Op de achtergrond ging er gejuich op en ik had het kippenvel op mijn armen staan. Wát een enthousiasme; en wat doe ik nou helemaal op zo’n avond.

Maandagavond had ik mijn gitaar mee en een oude sloop vol muziekinstrumentjes: daarmee gingen we een spelletje doen.
De zak moest in de kring worden doorgegeven en ondertussen zong ik een liedje; ik begon met cowboy Billy Boem.
Als ik stopte met zingen en gitaarspelen mocht degene die de zak had er een instrumentje uithalen.
Dan gingen we eerst ontdekken wat voor instrument het was.
Een tamboerijn bijvoorbeeld. Of een triangel. Belletjes. Castangnetten. Er zat zelfs een fietsbel bij!
Daarna mocht degene die het instrumentje had gepakt een liedje bedenken.
De broodjes smerende beren kwamen natuurlijk voorbij en bij de fietsbel vond iemand dat we het lied ‘Zwarte Piet ging uit fietsen….’ moesten zingen.
Eigenlijk kan ik alles wel spelen, als ik zelf het liedje maar ken, maar dat was maandagavond soms een probleem: bij de castagnetten zette iemand het lied ‘In Spanje, in Spanje, in Spanje, in Spanje schijnt altijd de zon. Het klonk als Bassie en Adriaan en ik deed maar wat, maar de club zong enthousiast mee.
Bij een ander instrument wilde iemand het lied ‘De engelbewaarder’ horen van Marco Schuitenmaker.
Ook niet mijn favoriet…..  “Hoe begint die dan..?”
“Duizenden strepen, duizenden bomen, ben in gedachten……” maar het bleek moeilijker dan gedacht.
‘Ik weet nu…’ hebben we niet gehaald.
“Als ik de volgende keer weer kom, gaan we die zingen: ik ga hem instuderen” beloofde ik.

We gingen nog even liedjes raden.
Ik neuriede de melodie van ‘Eéélf november is de dag…’ maar Irene riep ‘Daar was laatst een meisje loos’ en dat kon natuurlijk ook.
Daarna zongen we het Sint Maartenlied op die melodie ook nog even. En natuurlijk ook over de koeien die staarten hebben.

De chocoladereep uit de eerste alinea werd overhandigd met een heuse speech van Sebastiaan. “Ada, bedankt! En kom gauw terug.”
Hij overhandigde mij het pakje waarop alle namen van de clubleden stonden en ik bedankte ze voor het lekkere cadeau.
Toen ik de muziekinstrumentjes weer inpakte waren de twee ritme-stokjes nog warm van de handen van Manon, zo ingespannen had ze mee zitten doen.
Al die blije, zingende gezichten: dan weet je als vrijwilliger even weer waar je het voor doet.
En nu? Moet ik dus tegen mijn natuur in toch geloven aan die Engelbewaarder van Mart Hoogkamer!

(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

In het verleden was ik al vaker op de maandagavondclub; dit schreef ik er toen over:
oktober 2024: Nog een keer koortje spelen. 
februari 2024 Voor ons allemaal!

februari 2019 Een leeuw? Niet? Een lion dan…
maart 2018 Hoeden met een liedje
november 2016 De maandagavondclub o.a. over het ‘Noach-spelletje’

Gistermiddag reden we richting Groningen: jarige dochter!
We waren uitgenodigd voor ‘een dikke plank’ in Beijum; we hieven het glas op haar verjaardag en verorberden met elkaar de heerlijkheden op voornoemde plank.
“Vanavond begint Heel Holland bakt!” zaten we ons met elkaar te verheugen.
Dat is het enige programma waar alle leden van ons gezin naar kijken. Heel soms in elkaars gezelschap bij ons op de bank, maar meestal ‘ieder voor zich’ op hun eigen bank voor hun eigen televisie. Wij noemen dat ’telepatonisch televisie-kijken’*: we kijken allemaal naar het programma en hebben contact via de gezinsapp.

Voor Studio Sport waren wij al weer in Roden; ter voorbereiding stuurde ik iedereen alvast een foto van de twee pagina’s uit onze Max-televisiegids waar de kandidaten aan het publiek werden voorgesteld.

Heel Holland bakt: deelnemers 2025

Op de afbeelding hiernaast zie je een foto van alle deelnemers, te zien op de website van Heel Holland bakt.
We wisten al dat er twee noordelingen meedoen: eentje uit Groningen en eentje uit Emmen.
Er was zowaar nog een nieuwtje: “Er is zelfs één bekende kandidaat: de schoonzoon van een van de leden van ons koor!”
Daar wordt het natuurlijk nog leuker van.

Collectief medeleven als een kandidaat haar koekjes zwartgeblakerd uit de oven haalt.
‘Ooooonoooooo’
‘Huilen! Nu al….’
‘Mi’.
Verontwaardiging over de Drentse kandidaat die FRIESE(!) dumkes gebruikt voor haar taartje.
Ondertussen worden er opvallende woorden uit de uitzending gedeeld.
‘Bgos!’ Robert bedoelt bros…..
Frisjes, zoetjes, zuurtjes: er kwam weer van alles voorbij; je zou er een ‘Heel Holland bakt Bingokaart’ van kunnen ontwerpen.

De eerste opdracht was: maak een Charlotte Russe.
Die naam zorgde voor een misverstand in de app.
“Deze is mooi van Charlotte” appte iemand.
Dat was bij de beoordeling van een ‘spannend en rustiek’ taartje.
Vervolgens constateerde ze: “Oh! De taart heet Charlotte!”
Iemand anders had Charlotte al proberen op te zoeken bij de kandidaten, maar die zat er niet bij.
“Ik dacht al: wat heten veel mensen Charlotte!”

“Die Shai is echt van een andere planeet met z’n saffraan cardemom mango vulling!” vond één van de dames.
Vervolgens kregen we een gifje van de Zweedse kok die met meel gooit en er helemaal onder zit.
Er was nog een kleine discussie of iets wel aantrekkelijk kan smaken, of je bakken kunt vergelijken met tegelzetten en hoe dat nou moest met die omgeruilde rollen: iemand had de cakerol van iemand anders gebruikt voor zijn baksel.
Charlotte bleef de gemoederen bezig houden, ook al deed ze niet mee.
Aan het eind dacht iemand dat Charlotte er wel uit zou gaan….

Wat heerlijk was het weer; en dit was nog maar de eerste aflevering!
We vonden Shai een terechte meesterbakker, maar we vonden het allemaal erg zielig dat Tracy er uit ging, we vonden haar allemaal zo leuk.
“Niemand wil als eerste er uit; dat is zo rot.”

Hierbij een link naar de website van het programma: Heel Holland bakt. Daar vind je o.a. Tracy’s reactie en onder het tabblad ‘Programma’ kun je zelfs de afleveringen terugkijken.

* komt van het ’telepatonisch koffiedrinken: een  uitdrukking van collega Gineke en mij als we samen bellen en ondertussen ieder in ons eigen huis koffiedrinken

In september moest ik naar de tandarts voor een half-jaarlijkse controle.
Geen gaatjes, wel een kies die zo vaak gerepareerd is dat het tijd is voor een kroon: dat gaat in november gebeuren. Ik had nog wel iets anders: al een tijdje kan ik mijn mond niet zo ver open doen, ik heb pijn in mijn rechterkaak bij het eten. De tandarts voelde inderdaad ‘spanning en een blokkade’. “Ik verwijs je naar de kaak-fysiotherapeut.”

Weer een nieuw avontuur.
De kaakfysiotherapeut zit in Tolbert en heet Lotte.
Bij de intake werden mijn kaakproblemen in kaart gebracht en moest ik een heel aantal vragen beantwoorden. Lotte had niet veel tijd nodig om er achter te komen wat er aan de hand was: bruxisme. Een ander woord daarvoor is tandenknarsen: het over elkaar schuiven van boven- en ondertanden. Dat gebeurt meestal onbewust, meestal ’s nachts, maar ook overdag.
Lotte begon met iets te vertellen over de ontspannen mondstand: de mond dicht, de kiezen van elkaar en de tong rustend op de onderkaak.
Toen ze me dit vertelde dacht ik dat ik mijn mond in de ontspannen stand had, maar ik had mijn mond dicht, de kiezen op elkaar en tong in een soort van vacuum tegen mijn gehemelte geplakt.
Huh?!?
De ontspannen mondstand kostte mij gewoon moeite, daar moest ik bij nadenken.
En ik kwam er achter dat mijn mondstand dus nooit ontspannen is.
Lotte vertelde dat dat meestal een vorm van stress is, maar dan stress waar je je niet van bewust bent. Ze noemde een paar spreekwoorden waaruit blijkt dat stress met je gebit te maken heeft.
– Iets verbijten
– Even doorbijten/even de kiezen op elkaar
– Veel voor de kiezen krijgen
– Je ergens in vastbijten
en natuurlijk mijn streektaalfavoriet – Koez’n op mekaar, kop der veur.

In de eerste week van november heb ik weer een afspraak bij Lotte; ze gaf me een korte dry needling behandeling en ze gaf me huiswerk mee.
1. Wees je bewust van je mondstand. Als je voelt dat je weer ‘klemt’, probeer te ontspannen.
2. Een massage van de rechterkaakspier (loopt van je oor tot de voorkant van je gebit) met je duim tegen de binnenkant van je kaak met de vingers van je linkerhand de kaakspier masseren.
3. De kaak heel bewust een aantal keren openen en sluiten
4. Kaak zover mogelijk openen en dan de onderkaak zo ver mogelijk naar voren bewegen.

Nu ik dit schrijf is bovenstaand bezoek aan Lotte een week geleden en ik heb een dagtaak aan de bewustwording van mijn mondstand. Niet te geloven dat ik werkelijk áltijd de tong tegen mijn gehemelte heb zitten. En die oefeningen doen zeer, maar dat hoeft gelukkig niet heel heel vaak op een dag.

De hele week speelde door mijn hoofd: waar ken ik dat woord tandengeknars toch van?
Inmiddels weet ik het: uit de bijbel. ‘Daar zal geween zijn en tandengeknars’.
‘Daar’ wil ik niet zijn.
Ontspannen dus.

Na de hele drukke week rondom mijn verjaardag planden we een week vakantie.
Casa Grada in Westerbork was niet verhuurd; we reserveerden het huis van maandag 27 tm vrijdag 31 oktober voor onszelf.

We moesten nog wel terug voor de cantorij-repetitie op dinsdagavond, die wilde ik beslist niet missen; het was immers de generale voor a.s. zondag met Arjan en Monique. Zulke bijzondere repetities zijn voor mij de krenten in de cantorij-pap.
En dan had je natuurlijk ook nog de Tweede Kamer-verkiezingen op 29 oktober.
“Hoe moet dat dan met stemmen?” vroegen we ons op voorhand af.
Was eigenlijk heel simpel: we  konden via de gemeente Noordenveld een kiezerspas aanvragen.
Die namen we mee naar ‘De groene Borg’ in Westerbork; vanaf het Timmerholt gingen we er op de fiets naar toe. En verder was het allemaal hetzelfde als in Roden, het enige verschil was de extra vraag: “Dus u woont in Roden en wilt in Westerbork stemmen?” Zo ist.

In deze eerste vrije week genoot ik onbekommerd van o.a. kaarten maken met theezakjes en lezen. Verder was ik bijna een hele dag bezig met een breiklus op verzoek van Carlijn: blog volgt binnenkort.
We maakten een paar wandelingen in herfstig Westerbork en gingen nog een middag fietsen.
We ontdekten een paar prachtige paddenstoelen: in een weiland stond een hele grote en aan een boom langs het wandelpad zaten twee mooie exemplaren aan een boom.
Verder is de moerascypres op ons terras aan het water heel mooi aan het verkleuren.

De week vakantie, even weg van alles,  bleek een schot in de roos.
Had ik op maandagmorgen nog gemengde gevoelens, op woensdag waren de gedachten aan het werk, het afscheid en de verjaardag al als sneeuw voor de zon verdwenen.
“Dit kunnen we vanaf nu dus vaker doen” bedachten we optimistisch.

….aan een boom….

Donderdagmorgen zaten we in de ochtendzon aan het water.
Koffie.
Op mijn telefoon kreeg ik die morgen een melding: 08.15 u Team290.
Die agendamelding ga ik er binnenkort uit halen, maar ik laat hem nog éven staan…..
Gerard en ik hadden het over hoe we de dingen gaan inrichten als we straks weer thuis zijn.
Gaan we dan tussen de middag warm eten bijvoorbeeld?
Vanaf onze trouwdag eten wij tussen 17.30 en 18.00 uur de warme maaltijd, maar dat zouden we nu kunnen veranderen. Wat zijn de voor- en nadelen? We gaan het onderzoeken.
En wordt de maandag dan weer ‘Witte Tornado-dag’ voor mij? Totdat ik bij Team290 kwam te werken deed ik op maandag de meeste huishoudelijke klussen.
Gaan we vaker naar Casa Grada? Zou wel kunnen, maar dan zit je wel weer met de ‘vaste’ dingen in de week, zoals daar zijn de cantorij, zwemmen en FysiYoLates bij Trijntje.
We hebben alle tijd om te ondervinden wat ons het beste past.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

De vorige NMDA is al weer bijna twee maanden geleden: tijd voor deel 48 in deze serie.
In België hebben ze soms andere uitdrukkingen/spreekwoorden dan bij ons in Nederland.
Bij ‘De slimste mens’ hoorden we dat onze zuiderburen voor ‘De wereld draait echt niet om jou’ een geweldig gezegde hebben: ‘D’n evenaar loopt niet door uwen gat!’

Op mijn werk kwamen regelmatig mooie uitspraken voorbij. Iemand vertelt over een boze buurvrouw: “Ze ging helemaal door het rooie heen!”
Collega van een andere afdeling wordt gevraagd om op een andere dag te werken, maar nee: ‘Die woensdag, daar valt niet aan te torren.’
Andere collega heeft gedoe met een bestelling die niet goed is afgehandeld. Ze is niet tevreden over de gang van zaken: “Dan word je toch met een kluitje in het riet gegooid…!”
Collega tegenover mij heeft een vervelend probleem met haar computer: hij valt zomaar uit.
Het scherm gaat op zwart en bij iedere toets die ze beroert komt de tekst ‘unexpected network error’ in beeld.
Onverwachte netwerk fout. We vonden het wel herkenbaar: dat heb je immers soms ook wel eens in je hoofd. Niets menselijks is de computer vreemd.
Tijdens de koffiepauze op het werk hebben we het over mensen die moeten leven van een uitkering. Dan heb je het niet breed. “Dan kun je de bloemetjes echt niet buiten hangen…’ merkte iemand op. Er belde een mantelzorger van één van onze cliënten. “We hadden vader bijna zo ver dat hij zou worden opgenomen in een verzorgingshuis, maar nu ‘steekt hij de hakjes weer in het zand'”.

Carlijn stuurde een afbeelding waar een mooie tekst bij stond; die had ze gevonden op internet bij een artikel over het opvoeden van honden.
Zou het helpen tegen hondenagressie als een hond kan lezen….?

In het hoofdstuk ‘fouten bij spraakgestuurd typen’ kwamen er ook weer een tweetal gillers voorbij.
In het verhaal van Sander de Hosson dat ik zelf insprak werd gesproken over een koele kamer waar de dode werd opgebaard.
Google vertaalde dat met ‘coole kamer’
In een andere zin stond dat we de dood zijn gaan vrezen, maar Google dacht dat we de dood wilden gaan frezen.

Mart Hoogkamer en Flemming zingen samen het lied ‘100%.  ‘Ik voel het man, het escaleert weer uit de hand, uit de hand, uit de hand…..’ en heel Nederland zingt deze contaminatie met hen mee.

In Blauw Bloed heeft Rick Evers het over de glazen kooi waar onze koninklijke familie in zit.
Daar hoort dan vast ook een gouden huis bij; ze hebben immers ook al een glazen koets.

In de categorie ‘Taalkronkels’ van de ‘Onze Taal’-kalender kwam nog een paar hele leuke voorbij:
– Uit het streekblad Zoetermeer: ‘Tennissen met bitterballen bij Benthuizer Tennisclub’.
– Een personeelsadvertentie in het Dagblad van het Noorden: ‘Directeur-bestuurder (twee-hoofdig).
– Van de website van de NOS: ‘Het is niet bekend of de begeleider zijn eigen hond heeft neergeschoten of een andere collega.’
– Uit de Volkskrant: ‘Minister Adema wil in 2024 blauwtongvaccin’
– Uit het NRC: ‘Mantelzorger geeft straks ook injecties en zondevoeding in Nieuwegein’.

Dit was het al weer! Denk je aan mij als je iets leest of hoort dat in deze rubriek vermeld moet worden: bel, app, mail of reageer via dit blog!
Hierbij een link naar het blog ‘NMDA deel 47