een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 4 van 246

21 februari: Kladiladi.

Week van de jaren ’60 op Radio 5!
De hele week oude, herkenbare muziek.
Je kon stemmen voor de Evergreen-lijst van de jaren ’60, maar daar ben ik mee gestopt.
In februari 2022 schreef ik er al eens een blog over: ‘Mijn jaren ’60 hoor ik niet terug‘.
Natuurlijk ben ik wel begonnen met die stemlijst, maar ik had er al snel tabak van: Corry Brokken stond er niet eens in!
En Freddy Quinn ook niet!
Die kun je natuurlijk wel als ‘vrije keuze’ invullen, maar dat heb ik de vorige keer ook al gedaan en ik voel me een roepende in woestijn.
Naar mijn bescheiden mening is de keuze te eenzijdig en veel te veel Engels. In die jaren was de muziek die ik hoorde voornamelijk Nederland, Duits en Frans.
Döt ok niks.
Ondanks dat het niet helemaal mijn smaak vertegenwoordigt, geniet ik wel erg van deze week.

Gistermorgen was er een leuk item bij Bert Haandrikman; het ging over de afkortingen die studenten tegenwoordig gebruiken.
“Vrijmibo: kladiladi!”
Die vrijdagmiddagborrel weet ik dan nog wel, maar ‘kladiladi’?
Bleek ‘Klap die laptop dicht!’ te zijn.
En deze zin?
“Gisteravond was echt een leipe esca, ik ben zo bokkie vandaag.”
?
Dit betekent: Het is gisteravond behoorlijk uit de hand gelopen, ik ben zo Brak, Onzeker en Kwetsbaar vandaag.
Boschado is boodschappen doen, een brogeroza is een broodje gerookte zalm een bopla met biba is een borrelplank met bitterballen.

Kijken we even terug naar de jaren ’60, dan waren er toen ook hele hippe woorden, die nu niemand meer gebruikt.
Toen was iets ‘mieters!’
Patricia Paay zingt: ‘… ik vond je altijd reuze-sloom’ en als je iets saai vond, noemde je dat ‘duf’.
Je organiseerde een ‘knalfeest’ en nodigde ‘fuifnummers’ uit.

Conclusie?
Ik word oud.
Dat merk ik ook op het werk als we met elkaar zitten te lunchen.
Er komen allemaal bakjes op tafel met salades, kwarkjes en wrapjes.
Daar zit ik dan tussen met mijn beka en mijn broodtrommeltje met een broka en een bropi* .

*Beker karnemelk, broodje kaas en broodje pindakaas.
😉

Reageren

20 februari: Voor ons allemaal!

Het was al even geleden dat ik op de Maandagavondclub was geweest; gisteren was ik om 19.30 uur  met mijn gitaar en een tas vol muziekinstrumentjes in De Deel.
(Even bijpraten: de Maandagavondclub is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving, 1982 opgericht door de Raad van Kerken. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.)
Dat het zo lang had geduurd had alles te maken met de corona-jaren.
Ik kreeg een kopje thee en een koekje, maar het koekje hoefde ik niet.
“Waar houd je dan van?”
“Bitterballen.”
Grote instemming bij de anderen.
Jaaaah, bitterballen, die lustten zij ook graag.
Toen was het ijs al weer gebroken en konden we beginnen.

Deze keer had ik bedacht dat we samen een koor gingen vormen en ik was de dirigent.
We gingen diep in- en uitademen en, heel officieel, inzingen.
Daarna begonnen we met ‘het Maandagavondclub-lied; ik vind het een hele eer dat ze dat nog steeds kennen en regelmatig zingen, want een aantal jaren geleden heb ik de tekst geschreven. De melodie is heel bekend: ‘ik trek mijn wandelschoenen aan….’.
Iedereen wordt er heel vrolijk van en na het ‘falderieieieie, falderaaaah….’ is het laatste woord de MAANDAGAVONDCLUB!
Titia heeft daar nog een zin aan toegevoegd die ze plechtig uitspreekt: ‘Voor ons allemaal!’
En zo is het.

We zongen een eenvoudige canon, we leerden het ‘do-re-mi-lied ‘Doos, waarop je ’n deksel doet’ uit ’the Sound of music’, we deden een paar klapspelletjes en gingen het namen-spel doen met muziekinstrumentjes.
Iedereen kreeg een instrumentje (triangel, tamboerijn, belletjes, stokjes, fietsbel enzo) en dan moest je je voorstellen met dat instrumentje.
Pie-ter is dan twee tikken met de tamboerijn. Se-bas-ti-aan moest zelfs 4x tikken met zijn jingle-bells.
Daarna gingen we met het hele koor de namen achterelkaar opnoemen en gebruikte degene van wie de naam werd genoemd zijn instrumentje.

Het klinkt als een fluitje van een cent, maar voor de aanwezigen van gisteravond vergde het opperste concentratie.
Titia zat de hele tijd gespannen met haar sambaballen in de aanslag te wachten tot haar naam werd gezongen en Sebastiaan glom van trots als hij 4x moest bellen bij zijn naam.
Nadine krijgt niet altijd alles mee.
Die zit te genieten van wat er allemaal gebeurt en klooit wat om met haar fietsbel en de castagnetten van Margreet.
Maar tijdens het klapspelletje waarbij we ‘In Holland staat een huis’  zongen, zat ze ineens rechtop en zong keihard HUIS!

Je zult je afvragen hoe het ging met die brakke stem van mij.
Nou, eigenlijk niet.
Maar wat was het leuk!
Zingen is namelijk veel meer dan alleen je stem gebruiken.
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

In het verleden was ik al vaker op de maandagavondclub; dit schreef ik er toen over:
februari 2019 Een leeuw? Niet? Een lion dan…
maart 2018 Hoeden met een liedje
november 2016 De maandagavondclub o.a. over het ‘Noach-spelletje’

Reageren

19 februari: Als molenwieken.

Vrijdagmiddag in de gymnastiekzaal bij Trijntje Hagenauw.
We hebben ons al weer mooi opgerekt en besluiten de les met een oefening die je alleen kunt doen, maar ook met z’n drieën tegelijk.

Trijntje legt uit:
Je gaat in langzit op de linkerkant van je matje zitten, daarna breng je je rechterschouder naar de grond; dan lig je in een hoek van 90 graden.
Vervolgens til je je linkerbeen en je linkerarm op en die breng je tegelijk naar de andere kant, zodat je op linkerschouder komt te liggen.
Daarna ga je weer zitten: dan ben je 180 graden gedraaid.

Klinkt redelijk simpel en dat was het eigenlijk ook, maar het duurde wel even voordat iedereen het voor elkaar had.
“Nu gaan we dat met drie mensen tegelijk doen” vertelde Trijntje “dan draaien je benen als molenwieken om elkaar heen.”
Klinkt ingewikkeld, maar als je deze Facebook-video bekijkt snap je het gelijk; aanschouwelijk onderwijs.
(optionele cookies afwijzen, dan komt het filmpje tevoorschijn).
Hilarisch.

En ik kon het ook.
Echt waar!
Erg leuk om te doen én heel goed voor je rug, je heupen en je benen.

Reageren

18 februari: Een tomte.

Vanmorgen waren Gerard en ik te gast in de Jacobskerk in Roderwolde.
Dat is op zich altijd een mooi fietstochtje, maar we werden wakker met het getik van stromende regen op de ramen.
Buienradar vertelde ons dat dat de hele dag zo zou blijven, dus de fiets bleef thuis.
Mijn vader placht te zeggen als het op een zondagmiddag zulk weer was: “Mooi weer om een erfenis te verdelen.” Dat waren de middagen waarop we eindeloos monopoly speelden.
Sjompige landerijen, modderige wegen en grote plassen langs de weg: het is altijd een mooie route naar Roderwolde, maar om deze tijd van het jaar moet je goed kijken wil je de schoonheid van Noord Drenthe zien.
Toen we uit de auto stapten keken we uit op ‘dominee’s toen’: daar stonden, ook zonder zon, de voorjaarsbloemen al te stralen met de belofte: de lente komt er aan, let maar op!

Twee keer per maand wordt in de Roderwolde een ‘gewone’ kerkdienst gehouden en één keer per maand verzorgen gemeenteleden van Roderwolde zelf , zoals we vanmorgen meemaakten, een ochtendgebed. Een korte, sobere viering met een schriftlezing, gebeden en het zingen van een aantal liederen.
Waar ik anders erg van het zingen geniet, is het nu door de problemen met mijn stem geen onverdeeld genoegen.
Maar gelukkig zongen we één lied waarvan ik de altpartij uit mijn hoofd ken, zo kon ik toch nog een bijdrage leveren aan de gemeentezang.

Na de viering dronken we met de aanwezigen nog een kop koffie in het jeugdgebouw en daar ontdekte ik in de vensterbank een gehaakt poppetje dat mij ontroerde: het was een tomte, een Scandinavische kabouter.
Het beeld trof me: een zingend kaboutermeisje met een muziekboekje in haar handen.
Het was een boekje van Frizzare, het opera-ensemble uit Roderwolde.
Ze zingt vol overgave.
Het deed me denken aan hoe onbekommerd ik vroeger zong en hoe ik nu dat eigenlijk niet meer goed durf, omdat ik bang ben dat het te hoog is of dat mijn stem breekt.
Als de gevolgen van de laatste griep (met alweer stemproblemen) achter de rug zijn ga ik op zoek naar een goede logopedist die me weer aan het zingen kan krijgen.
Wat zo’n kabouter kan moet ik toch ook weer kunnen?

Meer weten over de oude verhalen die horen bij de tomte?
Hierbij een link naar de website van Abe de  Verteller.

Reageren

17 februari: We zijn genomineerd!

Staat het meest duurzame huis van de provincie Drenthe in Roden?
Dat zou maar zo kunnen, want wij zijn genomineerd: onze woning maakt kans op de titel: ‘Duurzaamste Huis van de Provincie Drenthe!
Wij hebben onze jaren `60 woning verduurzaamd met diverse maatregelen.
In 2011 is de woning geïsoleerd en voorzien van schuimbeton vloeren met vloerverwarming.
In 2018 is de gasgestookte CV installatie vervangen door een full Electric warmtepomp.
Geïnteresseerd? Lees dan de blogserie ‘Van gas los’ uit 2018.
Om zelf energie op te wekken hebben we  26 zonnepanelen laten aanbrengen op 3 dakvlakken.
En in de tuin is een groot water voorraadvat geplaatst van 1500 liter om in droge tijden de tuin te besproeien en voor ander schoonmaakwerk buitenshuis.
Nieuwsgierig geworden?
Hierbij een link naar de site van de Duurzame huizenroute; bij de provincie Drenthe zie je onze woning staan.
Je kunt dan op ons stemmen maar je kunt ons huis ook bekijken.

Wil jij ons helpen om de prijs te winnen?
Stem dan ook op ons!
Hierbij een rechtstreekse link naar ons huis.
Stemmen kan tot 1 maart.

Dit blog mag je natuurlijk ook delen: hoe meer mensen er van weten, hoe beter.
Alvast bedankt!!

Reageren

16 februari: Humanitair activist.

Gistermorgen werd ik thuis opgehaald door collega Renny: we hadden een zogenaamde ‘Verbindingsdag’ van ons werk.
Rond een uur of tien werden we in Zuidlaren verwacht in de Ontmoetingskerk op het Lentisterrein voor het eerste gedeelte van die dag: bespreken van de toekomstplannen voor onze afdeling binnen Lentis, een praatje van Rob, projectmanager E-health, over digitale handigheden die het leven van iemand met dementie kunnen veraangenamen en een rondje ‘Wie is wie’.
Dat vind ik altijd het leukste onderdeel: kennismaken met collega’s die je regelmatig telefonisch spreekt, waar je dingen voor regelt en aanvraagt, maar die je eigenlijk nooit ziet.
Voor de lunch had ieder team iets meegenomen, dus rond een uur of één zaten we gezellig te eten en met elkaar te teuten.

Daarna gingen we met elkaar ‘noar Stad’: we werden in bioscoop Pathé verwacht voor het gezamenlijk bekijken van de film Human Forever.
We werden als VIP’s ontvangen! We konden een flesje frisdrank kiezen en we kregen een zak popcorn mee, je kon kiezen tussen zoet of zout.
We zagen de documentaire Human Forever.
Dit vond ik er over op internet:

De 24-jarige humanitaire activist Teun Toebes heeft een missie: de kwaliteit van leven van mensen met dementie verbeteren. Hij woonde al jaren op de gesloten afdeling van een verpleeghuis als hij besluit deze missie naar een hoger niveau te tillen.
In een avontuurlijke driejarige reis over vier continenten en door 11 landen neemt Teun je mee op een ontwapenende indrukwekkende zoektocht rond de wereld, waarin hij op zoek gaat naar antwoorden voor de toekomst.

Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong, onderzoekt hij hoe er in andere landen wordt omgegaan met dementie en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst mooier en inclusiever te maken. Omdat het aantal mensen met dementie de komende twintig jaar zal verdubbelen, is deze zoektocht geen vraag, maar een noodzaak. 

De film is ontroerend en tegelijk ongemakkelijk.
Eigenlijk is het een oproep om mensen met dementie te blijven zien als mensen.
En ook om ze niet meer op te sluiten in instellingen. De film houdt ons als samenleving een spiegel voor.
Mensen met dementie worden gereduceerd tot hun ziekte; zodra de diagnose is gesteld plaatst men mensen met dementie buiten de samenleving. In de ‘gouden kooi’ ligt de nadruk op veiligheid en het uitbannen van risico’s; dat heeft grote gevolgen voor de kwaliteit van leven. Voor welzijn en kwaliteit van leven hebben we een andere aanpak en inrichting van de zorg nodig.

Daar zat ik met m’n bakje zoete popcorn en een flesje cola zero.
Wat ik zag schuurde.
Het was herkenbaar: mijn schoonmoeder en ome Wim gingen diezelfde weg en ik ben nog niet vergeten hoe moeilijk dat was.
Een hele bioscoopzaal vol casemanagers, artsen en psychologen die allemaal werken met mensen met dementie.
Eigenlijk hadden we het er na de film even over moeten hebben met elkaar, maar daar was jammer genoeg geen gelegenheid meer voor.
We waren in ieder geval allemaal onder de indruk van Teun Toebes, humanitair activist.
Tot gisteren wist ik helemaal niet wat dat was.
Jij ook niet?
Kijk maar eens op zijn website!

Reageren

15 februari: Vastenkalender.

Ieder jaar doe ik iets anders in de 40-dagen tijd.
De vastentijd is een goede periode om eens stil te staan bij je gedrag, de keuzes die je de hele dag door maakt en je tijdsbesteding.
Dit jaar wordt ons op dit gebied een handreiking gedaan: er is een speciale Vastenkalender uitgebracht door de ZWO-commissie en de werkgroep Groene Kerken van onze PKN-gemeente.
Het thema van die vastenkalender is ‘Ga mee!’

Gisteren, Aswoensdag, lazen we de inleiding bij deze kalender.
Het is de bedoeling dat er in de loop van deze periode 4 thema’s aan de orde komen:

afbeelding: website Milieu Centraal

– Eten en drinken
– Vervoer
– Energie en huis
– Spullen en kleding
en dat we met elkaar gaan nadenken over de vraag wat wij zelf kunnen doen op het gebied van duurzamer leven.

Er stond een afbeelding bij met de titel ‘Wat veroorzaakt de meeste CO2-uitstoot in een Nederlands huishouden?’
Het was heel klein, dus ik zocht het op op internet; ik vond het op de website ‘Milieu Centraal
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Dit jaar laten wij ons in de 40-dagen-tijd dus inspireren door deze kalender; we zijn benieuwd wat het ons brengt.
Via dit blog zal ik af en toe laten weten hoe het gaat.

Reageren

14 februari: Vastenavond. En Valentijn.

Gisteren was het Vastenavond.
Die dag wordt ook wel ‘vette dinsdag’ genoemd: het is de laatste dag van het carnaval.
Daarna begint de 40-dagen-tijd die duurt tot het paasfeest.
Vastenavond wordt overal in Europa gevierd. In Frankrijk heet het Mardi Gras en in Engeland Shrove Tuesday of Pancake Tuesday, omdat volgens de oude traditie op deze dag pannenkoeken worden gegeten.  Het idee is, dat je dan je voorraadkast leeg maakt voor de vastentijd, dus het opgebruiken van melk, meel en eieren: inderdaad, de ingrediënten van pannenkoeken.
Wij schuiven op deze bijzondere avond graag aan bij het Pannenkoekenfeest van onze PKN-gemeente, dat jaarlijks wordt georganiseerd door de leden van de ZWO in samenwerking met een aantal vrijwilligers.  Zelf ben ik ook één van de vrijwilligers die pannenkoeken bakt, over hoe dat in zijn werk gaat schreef ik vorig jaar het blog ‘Met drie pannen’.

Vanaf 18.00 uur zaten we met 60 gemeenteleden samen pannenkoeken te eten: het was weer gezellig! Het was de bedoeling dat je steeds ergens anders ging zitten, maar er kwamen voortdurend andere mensen naast mij zitten,  dus ik bleef aan ‘mijn’ tafeltje zitten en sprak wel 7 verschillende gemeenteleden over een baby die 5 weken te vroeg was geboren,  over heimwee naar de zee, over die nare coronajaren, over een nieuwe naaimachine die niet deed wat de oude deed en over het belang van het onderhouden van contacten met je broers en zussen.  Vertel mij wat.

En ook al is de griep volgens mij voorbij: na twee keer een half uur pannenkoeken bakken en anderhalf uur socializen aan mijn tafeltje was de energie echt wel op voor de dinsdag.  De cantorij had zich al verzameld in de kerkzaal voor de koorrepetitie. Deze week zing ik nog niet mee, maar ik ging nog wel even naar binnen voor een praatje met deze en gene. Eigenlijk kan ik het niet missen, maar dat moet wel even. Volgende week sta ik weer op de achterste rij.

Vandaag is het Valentijndag.
Besteed ik anders geen aandacht aan, maar op Instagram poste dochter Frea een heel mooi video-fragment van het 5-koppige vrouwenkoor ‘Fien Vocal-group’ waar ze bij zingt.  Dit stond er bij: Valentine’s special: een sneak peek van ons nieuwe repertoire, Queen’s Love of my Life ❤️

Oeh….wat mooi.
Dat zou ik graag aan iedereen willen laten horen, maar het stond op het Instagram-account van het koor en ik wist niet of iedereen daar zomaar op kan. Maar Frea stuurde mij de video rechtstreeks, dus ik geef je hierbij een link naar dat moois!

Reageren

13 februari: Aan de muur.

“Wat doen we dan aan de muur? Een grote poster of zo? Of een schilderij?”
Had ik het eergisteren al over de rustgevende koeien in de sauna-slaapkamer, in onze eigen slaapkamer in Casa Grada wilden we ook iets anders aan de muur.
Tot mijn grote genoegen ontdekten we op de website van ‘Werk aan de muur’ een afbeelding van een Drents hunebed.

Het was een foto van het hunebed bij Havelte: dat vonden we heel goed passen in ons Drentse vakantiehuis. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
De wanddecoratie werd bij ons bezorgd in een groot, langwerpig pak. Het ‘doek-met-foto’ zat er in, vier delen van een aluminium lijst en een zakje met schroeven en klemmen. We moesten het ding zelf dus nog wel in elkaar zetten.
Dat ging eigenlijk verrassend goed.
Er zat een link bij naar een instructievideo en een QR-code die je kon scannen voor duidelijke uitleg.
Ik zeg het maar eerlijk: dan ben ik blij met twee handige mannen (Gerard en Cees) die dat onder voor hen verhelderend overleg en instemmend gemompel in een mum van tijd voor elkaar hadden.
“Zo. Hij hangt.”
Volgende klus.

De muren zijn gesausd in een bijpassende kleur en we zijn erg blij met het eindresultaat.
Wij kozen voor een oer-Drentse afbeelding, maar je kunt voor een leuk kunstwerk aan de muur te kust en te keur.
Hierbij een link naar de website waar wij deze poster kochten.
Wij hebben een foto aan de muur die gemaakt is door Dafne Vos.
Dit schrijft ze er zelf over:
Een sfeervol heidelandschap met hunebedden en een prachtige grote ronde boom in Havelte in Drenthe, Nederland.
De foto is genomen vlak voor zonsopkomst. De lucht kleurt hierdoor mooi oranje/roze.
De foto is genomen in de winter maar door het gebruik van de warme kleuren heeft het beeld toch een warme sfeer.

Hierbij een link naar de pagina met de afbeelding van het hunebed, waar je ook meer werken van haar kunt bekijken.

Reageren

12 februari: Aandenken.

Met het blog van gisteren was wel duidelijk: ik ben er weer.
Dat wil zeggen, ik kon er het weekend lekker bij zijn en heb genoten van de gezelligheid met ons gezin.
Vrijdagmiddag moest ik nog regelmatig even zitten en waren er gelukkig andere handen die Gerard hielpen.
Verder zat ik het weekend regelmatig lekker met m’n breiwerkje en was ik blij dat koffiezetten/vaatwasser uitpakken/tafel dekken door anderen werd gedaan. Twee ochtenden heerlijk uitgeslapen en zaterdag en zondag konden we in een lagere versnelling; zo gleden we ontspannen het weekend uit.

Van de sneeuwbalstruik die in Westerbork in de tuin staat nam ik een paar takjes mee voor op tafel én we kregen een bijzonder cadeautje van Harriët omdat de voorjaarsklus in Casa Grada klaar was: een gehaakte bloem. Het is een bloeiende lelie mét een bloem in de knop er bij.
Ze had al eens foto’s laten zien van waar ze mee bezig was. Zo had ze al eens een roos gemaakt en deze lelie was dus voor ons; wát een origineel cadeau! Het bloemetje kan alleen niet in Westerbork blijven staan want
a. dan zien we hem bijna niet
b. dan wordt hij misschien door de schoonmaakploeg meegenomen, want ‘hoort niet bij inventaris’.
De lelie staat nu bij de sneeuwbalbloemetjes te ‘shinen’ op onze keukentafel als aandenken aan ons Casa-Grada-weekend.
Even leuk om te delen: zaterdagmiddag zaten de drie dochters naast elkaar aan de thee. Eentje was aan het borduren en de andere twee waren genoeglijk aan het haken. Ik zat met mijn breiwerkje een paar stoelen verderop en maakte natuurlijk een foto.
Het heeft even geduurd, maar inmiddels houden ze alledrie van verschillende vormen van ‘nuttige handwerken’.

Vanmorgen stond voor het eerst sinds twee weken weer een wekker: 06.25 uur.
De plicht roept.
De familievideobanden kunnen vooreerst de kast weer in.

Reageren

Pagina 4 van 246

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén