Categorie: Alledag Pagina 53 van 262

Maandagavond 2 januari bleef Gerard nog even hangen bij OP1.
Die avond ging ik vroeg naar bed, maar Gerard wekte de indruk dat ik iets gemist had, dus overdag keek ik de aflevering terug.
Maarten van Rossem was er en Albert Verlinden,  maar ook een psychiater die iets ging vertellen over ‘de mentale schijf van vijf’.
O?
De schijf van vijf ken ik alleen maar als het gaat om voeding.
Dat je iedere dag uit ieder deel van die schijf dingen moet eten en drinken.
Is er ook een mentale schijf van vijf?

De psychiater bij OP1 heette Esther van Fenema en ze kreeg schandalig weinig tijd om haar verhaal te vertellen.
Helemaal aan het eind van het programma kreeg ze het woord en na een paar zinnen hoorde je de eindtune van het programma al.
Wat ze wilde vertellen moest worden afgeraffeld en kwam helemaal niet uit de verf.

Jammer vond ik, want daar was ik nou juist nieuwsgierig naar.
Veel mensen hebben tegenwoordig last van overmatige stress en voelen zich mentaal uitgeput.
Esther vertelde dat ze in haar spreekkamer altijd maar dezelfde adviezen gaf en dat ze een boek had geschreven met als uitgangspunt ‘de mentale schijf van vijf’: vijf basisdingen waar je op moet letten als het gaat om je brein.

Website: Esther van Fenema

Dit zijn de vijf onderdelen:

1. Beweeg voldoende
2. Plan voldoende rust
3. Praat over je problemen
4. Investeer in sociale contacten
5. Wees matig met telefoongebruik

Verder ga ik het hier niet helemaal uitleggen, want Esther heeft hierover een duidelijk verhaal op haar website staan; hierbij een link.
Zeer de moeite waard, dus lees het eens door.

Wat zijn mijn valkuilen?
Punt 2 en punt 5.
Stress ervaar ik vooral op mijn werk.
Het is altijd druk, veel telefoon, veel vragen van collega’s, nieuw elektronisch patiëntendossier: 7 tot 8 uur op een dag sta ik constant ‘aan’ en wordt er een beroep gedaan op mijn flexibiliteit.
Verder is er een chronisch hoge werkdruk, omdat ons secretaresse-team kampt met ziekte en langdurige uitval.
Na een drukke werkdag moet ik ‘bijkomen’, het liefst met een boek of met een handwerkje op de bank kijken naar een fijne detective, maar soms is er ’s avonds dan nog iets anders.
Het kost me moeite om in weken met veel sociale activiteiten toch voldoende rust te nemen; denk hierbij bijvoorbeeld aan die weken van de carols en het engelenkoor.
Want er zijn zo veel leuke dingen….

En dan die mobiele telefoon en de dagelijkse ‘schermtijd’.
Tja.
Mijn telefoon staat zo ingesteld dat ik geen geluiden hoor, dat helpt al.
Wat ook helpt is om het apparaat niet bij je in de buurt te hebben.
Als we het hebben over schermtijd, dan hoort de tablet, televisie en de vaste computer daar natuurlijk ook bij.
Zitten achter een scherm: te veel is niet goed voor je mentale gezondheid, maar ik zit regelmatig over de grens.

Dit blog schreef ik donderdag: de eerste dag van een week vakantie.
Even niks.
Werken aan mijn mentale gezondheid.

Je kent het vast wel.
Je krijgt een leuk cadeautje op je verjaardag; een vierkant doosje waar een belevenis in zit.
“Lekker borrelen!’ of ‘Weekendje weg!’ of zo.
In het doosje zit een foldertje waar je terecht kunt voor je belevenis en een unieke code die je moet doorgeven bij het inloggen.
Het doosje belandt bij de cadeautjes op een plank in de kast en na een maand ‘leg je het even weg’.
Om het een jaar na je verjaardag terug te vinden bij het opruimen van de kast.

“Dit hebben we ook nog! Hoe lang is dit eigenlijk geldig?”
Gerard ging wel even kijken. Logde in, zag dat er € 20,- op de bon stond, zocht op waar het allemaal kon en bedacht een plan.
De bon was nog 3 maanden geldig en zou het niet leuk zijn als we dit gingen doen op 2e Kerstdag?
“Die dag zijn we met z’n tweeën in Casa Grada in Westerbork en als we dan weer richting Roden gaan doen we onderweg die borrel: Eig&Wijs in Wijster lijkt me wel een leuk adres. Regel jij het met die bon enzo?”

Toen ik wilde inloggen was de kaart al geactivieerd (door Gerard) en had ik een wachtwoord nodig.
Zucht.
Ik belde met Eig&Wijs.
“Wij willen eigenlijk graag bij jullie een gezellige borrel komen drinken, maar ik heb zo’n belevenisbon.”
Het was prima dat we mét bon op 2e Kerstdag langskwamen, ze reserveerden een plekje voor ons, wij moesten dan zelf de dingen met de bon regelen.
“Dat is een heel gedoe, hoor, moet je uitprinten enzo…”

Gerard regelde het verder.
Hij activeerde de bon en printte het uit.
Maandagmiddag 2e kerstdag 17.00 uur meldden wij ons in Wijster na een heerlijke uitwaai- en bijkomdag in Westerbork.
Bij een glas Leffe 0.0 en een zoete witte kregen we een goed gevulde plank; de baas kwam zelf even uitleggen wat er allemaal op zat.
Als ik had moeten kiezen had ik het zelf niet besteld, maar het was allemaal heerlijk!

Gekruide toastjes met bieten/roomcreme.
Zoete aardappel friet met stukjes kaas en saus en mayonaise.
Een puntzak gefrituurde hapjes, o.a. uiringen en mais/kaasballetjes.
We bestelden er nog een drankje bij: wat een leuke belevenis!

In de auto richting Roden vertelde Gerard dat we deze zomer nog eens naar Eig&Wijs gaan.
Hij had maar € 15,-  geactiveerd; er stond nog € 5,- op de belevenisbon.
Geen straf hoor, we pikken op een fietstochtje zo even een terrasje daar.
Maar zo’n bon…..wat een gedoe.

3 januari: ik ruim de kerstbomen en alle andere aanverwante eindejaarszooi op.
Rond 12.00 uur heb ik al bijna 10.000 stappen op de teller staan, inclusief minstens 10 trappen: dozen van boven halen (één voor één, want ik ben een schieterd…) en ook allemaal weer naar boven brengen.
De dozen met kerstspullen staan naast de ‘Sinterklaaszak’ en de ‘Paasdoos’ in de inloopkast van onze slaapkamer achter de planken met kleren; als ik de kerstdozen van me af schuif de hoek in bedenk ik dat ze pas over een jaar weer nodig heb.
Hoe zal het dan zijn?
Wat is er dan allemaal gebeurd in 2023?
We hopen dit jaar ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren met een buitenlandse reis samen met ons gezin en met een feest met vrienden en familie.
Kan het allemaal doorgaan?
Blijven we gezond?
Met ons beider kwetsbare gezondheid kan het me soms wel eens aanvliegen; op zo’n mijmermoment boven de kerstdozen bijvoorbeeld.
Maar we blijven gewoon plannen maken.
Als je geen plannen maakt en dingen afspreekt gebeurt er ook niks.

Als Gerard de bomen naar buiten heeft gebracht veeg ik met een bezem de naalden bij elkaar.
Er ontstaat een gemengd bultje: stof, naalden, maar ook stukjes kerstbal, kapotte slingers en glitters.
Met een glimlach bedenk ik dat dat bultje een metafoor is voor ons dagelijkse leven.
Stof en naalden verbeelden de sleur van het ‘het-gaat-z’n-gangetje’-leven, de zilveren restanten en glitters staan voor de sprankelende momenten.
De vakanties met z’n tweeën, de ontmoetingen met familie en vrienden en natuurlijk de tijd die we met ons gezin kunnen doorbrengen.

Wij hopen op een jaar met voldoende glitter & glim, maar vooral ook met veel ‘gewone’ dagen.
Want ‘a normal day is a lucky day’.
Dat weten we na de coronapandemie allemaal maar al te goed.

De letters EPD in de titel van dit blog staan voor Electronisch Patiënten Dossier.
Toen ik in 2008 bij Lentis kwam werken, was er in het najaar voor alle medewerkers gebak bij de koffie, want: we gingen werken met het EPD.
Daarvóór bestond een cliëntendossier uit een kartonnen map met papieren: inschrijfformulier, informatieformulieren, informatie van andere zorgverleners, je kent het wel.
De bedoeling was dat we een administratie zonder papier zouden krijgen, maar dat is niet het geworden, tenminste niet bij de afdeling waar ik op het secretariaat zit.
Begin 2021 kwam ik op dat secretariaat te werken, daarvoor had ik nog nooit met het EPD gewerkt; als managementassistent had ik geen taken in de cliëntenadministratie.
Het heeft even geduurd, maar na twee jaar was ik helemaal thuis in het systeem en kon ik alles blindelings vinden.

2 januari 2023 stond al maanden roodomrand op onze agenda’s: dan gaan we werken met een nieuw EPD: ‘ONS’ van Nedab.
Niemand van ons keek daar echt naar uit.
We deden on-line cursussen, lieten ons voorlichten, bereidden ons voor, maar lieten het verder vooral op ons afkomen.
Aan het eind van 2022 wensten we elkaar een goede jaarwisseling en iemand grapte: “Tot volgend jaar, tot ONS!”

Aaltje was de klos: mijn eerste werkdag viel op maandag 2 januari.
Het oude dossier ‘Mijn Quarant’ is nog wel in te zien, maar je kunt er niet meer in registreren.
Alle informatie zou vanaf vrijdag 30 december overgezet worden in ONS en op maandag 2 januari gingen we allemaal werken met het nieuwe EPD.
Daar keek ik nou helemaal niet naar uit; van nature ben ik gehecht aan orde en structuur, daar is in de eerste dagen met zo’n nieuwe EPD natuurlijk geen sprake van.

Gistermorgen was ik al heel vroeg op kantoor; bracht eerst de dorre kerstboom maar eens naar beneden met de lift en startte de computer op.
Hoe ziet het er uit?
Mijn Quarant was een app, ONS is een website, dat is al een heel groot verschil.
Een app staat onder in je beeldscherm, een website heeft een tabblad bovenin je scherm.
Ik zal je niet vermoeien met veel details, maar het was veel en het was gedoe.
Maar ik ben gelukkig niet alleen: samen met mijn collega-secretaresses zetten we de schouders er  onder.
We deelden wat we ontdekten met elkaar.
De één wist al snel hoe je een administratieve notitie moet maken, een ander zocht uit hoe het zat met het toevoegen van documenten en wat we niet wisten zochten we op: op ieder bureau ligt een handleiding ONS.

Drie keer moest ik ONS opnieuw opstarten, omdat ik het tabblad had weggeklikt bovenin het beeldscherm.
Eén van onze casemanagers heeft al eerder gewerkt met het systeem en stond ons bij met raad en daad.
En verder……. moet het gewoon even zijn tijd hebben, het went wel en men zegt dat dit systeem handiger en beter is dan het vorige.

Het zal.
Aaltje lag maandag 2 januari om 22.00 uur al in bed en droomde van schermen, tabbladen en cliëntnummers.
‘Waar staat dat nummer dan…..”

Gisteren schreef ik het al: we beleefden een fijne oudejaarsavond met ons gezin.
Een vast onderdeel van de oudejaarstradititie in huize Waninge is een Disney-puzzel van 1000 stukjes.
Die ligt een week bij ons op tafel en wie er is puzzelt er aan.
In voorgaande jaren werd het grootste deel door mij gedaan, maar dit jaar lukte het me niet zo goed.
Door de staar in mijn rechteroog zie ik niet meer zo scherp, dus die kriebelige tekeningetjes op de puzzel bleven wazig: ik kon een stukje Assepoester niet goed van een stukje Sneeuwwitje onderscheiden.
Zaterdagmorgen kwamen de hulptroepen.
“Hier ligt een stapeltje ‘geest’ en die rose ballustradedingen liggen hier boven.”
Zonder context zou zo’n zin nergens op slaan.
“Is dit rood van het gordijn of van de mantel?”
Zaterdagmiddag voor het avondeten was de hele puzzel klaar en hadden we ook al weer een paar leuke andere spelletjes gedaan.
Op het Instagramaccount van deze website vind je een leuke foto van mij tijdens zo’n spelletje.

Op de achtergrond staat de hele dag de Top 2000 aan.
Voor mijn Radio 5-oren niet altijd een onverdeeld genoegen; soms zingt de groep mee met een liedje waar ik het label ‘gerag’ aan zou hangen.
Een ander vast onderdeel op 31 december is de sjoel-competitie.
Iedereen bemoeit zich met de vakjes waar de schijven in moeten en vindt iets van de puntentelling en het is behoorlijk vol rond onze toch ruim bemeten keukentafel.
Verder roept men volkomen overbodig ‘waar er nog één in moet’ en is iedereen ontzettend fanatiek, want ‘papa mag niet winnen’.
Dit jaar kostte het spektakel weer een portglas.
Toen ik aan de beurt was kwam Boudewijn de Groot voorbij met ‘Avond’.
Ik stond met een stapeltje sjoelschijven in mijn hand, toen Jon in vlekkeloos Nederlands begon mee te zingen: “Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken en te hopen dat je licht het doet…..”
Ik vergat even te sjoelen.
“Hoe ken jij dit”?” vroeg ik.
“Dit zingen we met Bathroom Scenario, dat heb jij gemist toen bij het concert in juli.”
Daarna begon ook Carlijn en zongen ze meerstemmig mee.
Wat mooi; daar kan ik nou zo van genieten.
Samen met de puzzel en de spelletjes mijn waarde van de dag.

Het sjoelen ging trouwens bagger; papa heeft weer gewonnen.

In de afgelopen week verschenen er geen blogs van mijn hand op deze website. Dat is voor mij op z’n minst onwennig; ik mis het en ik mis het niet. Op eerste kerstdag bijvoorbeeld schoot ik vol tijdens de preek van dominee Sijbrand van Dijk. Daar had ik anders een blog over geschreven;  nu hoefde ik mijn emotie niet onder woorden te brengen. Na afloop had ik het er nog even over met een sopraan van de cantorij die ook ontroerd was en bij de uitgang deelde ik het met de voorganger. Niet ‘met de rest van de wereld’, zoals Fiona het zo mooi omschreef.

Ook al schrijf ik er niet over, iedere dag sta ik toch wel even stil bij de waarde er van. En over sommige dingen van de afgelopen week heb ik wel een blog geschreven, die staan als ‘reserve voorraad’  klaar voor drukke tijden als ik geen tijd heb om te schrijven.  Tussen Kerst en Oud&Nieuw had ik geen vakantie; na de kerst heb ik woensdag en donderdag gewerkt. Gerard had die week vakantie en als ik ’s avond thuis kwam had Gerard gekookt: over de waarde van de dag gesproken!
Zelf  bakte ik  op een avond meer dan 100 knieperties en nam een deel mee naar mijn werk.
De oudere collega’s hoef ik niks uit te leggen,  maar de generatie onder ons en collega’s die niet uit het noorden komen kenden dit fenomeen* niet.
Het werkte in ieder geval populariteit-verhogend.

Dit jaar was er voor het eerst in de week tussen Kerst en Ou&Nieuw weer een Roder Boekenmarkt.
Leuk!
Maar.
De beroemde markt was open op woensdag 28 en donderdag 29 december van 09.00 – 16.00 uur, beide werkdagen voor mij.
“Zal ik dan voor je gaan?” vroeg Gerard.
Maar dat kan helemaal niet. Iemand anders kan niet iets voor jou ‘beleven’.
En hij weet trouwens ook niet welke boeken van Peter Robinson ik al wel of niet gelezen heb.
Gelukkig kon ik iets regelen met een collega. Woensdag werkte ik wat langer door, zodat ik donderdagmorgen eerst ‘boeken kon snuffelen’.
Maar toch was het anders; ik had ‘geen tijd genoeg’ zoals anders, dus ja, ik vond een aantal fijne boeken, maar het kwam niet van de randverschijnselen, zoals daar zijn
– bijkletsen met deze en gene
– rommelen in de handwerkboeken
– zwelgen in nostalgie bij oude kinderboeken
– kopje koffie met iets lekkers, gebakken door het leger van vrijwilligers die actief zijn
– kijken naar een mooi Royalty-fotoboek
Om 09.45 uur was ik op kantoor.
Waar collega Fred trakteerde op warme oliebollen en we met collega’s even een half uurtje gezamenlijk koffiedronken.
Dat maakte het gemis van de randverschijnselen ruimschoots goed.

We beleefden een fijne oudejaarsavond met ons gezin en begonnen het nieuwe jaar met een uitgebreide brunch met z’n achten.
Nu is het al weer de eerste dag van 2023; ik pak de blog-draad weer op, evenals het werk en alle andere dingen waar ik mijn dagen mee vul.
Fijn dat je weer meeleest!

*Weet jij ook niet wat knieperties zijn?  Hierbij een link naar een blog met een omschrijving én het recept.

Met het blog van vandaag sluit ik het jaar 2022 af met een kerst- en nieuwjaarsgroet voor alle lezers van dit digitale tijdschrift.
Als een soort kerstkaart deel ik een afbeelding van een kersttafereeltje dat ik zag op de Aaltje-dag in het klooster in Ter Apel.
Het is een detail uit het bovenste deel van het driedelige, kalkstenen priestergestoelte dat in het priesterkoor van het oude klooster staat.
Het is een wonder op zich dat het er nog is.
Even een klein stukje geschiedenis.

Tijdens de reformatie werden bijna alle kloosters in Nederland geplunderd en gesloopt. De beeldenstorm raasde over ons land: beelden werden van hun sokkel getrokken en vernietigd, gebrandschilderde ramen werden ingeslagen en schilderijen en triptieken werden in stukken gehakt.
Het klooster van Ter Apel is één van de weinige kloosters dat na vijf eeuwen nog steeds bestaat.
Dat komt omdat de laatste kloosterprior zich bekeerde tot het protestantisme en op die manier de eerste predikant werd van het klooster.
Hij was een praktisch ingestelde man. Hij trouwde en vroeg zijn vrouw te zorgen voor de laatste oude monniken.
Sinds 1600 wordt in de kerk (zonder heiligenbeelden weliswaar) ’s zondags een protestantse eredienst gehouden.

Je ziet nog wel sporen van de beeldenstorm.
Op het detail hier links van het meest rechtse deel van het priestergestoelte zie je drie wijzen, die hun geschenken aanbieden aan het kind Jezus dat in Maria’s armen ligt.
Als je op de foto klikt krijg je een vergroting; daarop zie je dat de gezichten van de personages enigszins beschadigd zijn.
Het hoofd van het kindje is er volgens mij ook niet meer……

Kerk en religie zijn in de loop van de eeuwen aan grote veranderingen onderhevig geweest.
Mijn geloof is ook niet meer hetzelfde als wat mij geleerd is in mijn jeugd.
Daarom sluit ik het jaar af met een moderne zegen, die we af en toe aan het eind van een PKN-viering meekrijgen:

God zal met je meegaan
als licht in je ogen
een lamp voor je voet
als hand op je hoofd
een arm om je schouder.
Als baken bij ontij
een verte die wenkt
als groet op je lippen
en hoop in je hart
als stem die je uitdaagt
een woord dat je weg zoekt
zo zegene u God, de vader, de zoon en de Heilige Geest.

Fijne feestdagen en alle goeds voor 2023!

Vanaf vandaag heb ik minstens een week kerstvakantie: begin 2023 meld ik mij weer.

Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Of wil je graag een keer jouw waarde van dag beschrijven?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
Je bent van harte welkom!

Woensdagmiddag 21 december om een uur of vier riep ik tegen mijn collega: “Ik ga een uurtje eerder weg, want ik zing straks als engel in een engelenkoor.’
“O. Dat klinkt niet best.”
Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, het is maar wat je wilt horen.

Door juf Lianne van basisschool ‘de Hoeksteen’ in Roden was ik uitgenodigd om met mijn gitaar en stem mee te doen met het engelenkoor dat ergens op de ‘wandeling langs het kerstverhaal’ van de school zou staan te zingen.
Toen ik woensdagmorgen wegging van huis legde ik de gitaar en de tas met standers en muziek op de achterbank en na mijn werk reed ik gelijk door naar een huis aan de Assumburg; daar hadden buren van een andere juf hun carport ter beschikking gesteld voor het engelenkoor.
Om 17.00 uur zouden we beginnen met zingen.
Er was een engel-kostuum voor mij geregeld  (een groot, wit laken met mouwen) en ik kreeg een glitter-aureool met lampjes erin.
Monique speelde op de dwarsfluit en er waren 8 zangeressen: een mooi engelenkoor.
Er kwamen steeds groepen kinderen met ouders en grootouders langs die ongeveer 5 minuten bleven staan en soms met ons meezongen.
We zongen bekende kerstliedjes zoals ‘Midden in de winternacht’,  ‘Gloria in excelsis Deo’ en ‘Komt allen tezamen’.

Dit is wat ik het liefste doe: met een groepje enthousiastelingen zingen, al dan niet met gitaar.
Altpartijtje erbij, een leuke canon, genieten in het kwadraat.
Niet van die moeilijke akkoorden, gewoon lekker zingen en musiceren.
Natuurlijk ging er ook wel eens iets fout: een canon die niet gelijk ging, een muziekblaadje dat wegwaaide, of iemand die nog even gezellig doorzong terwijl de rest al was gestopt.
Ondanks dat werd het engelengezang erg gewaardeerd; sommige kinderen wilden niet verder lopen,  die wilden ‘nóg een liedje’, vooral als ze mee mochten doen met tamboerijnen en belletjes.

We hadden een breed publiek.
Natuurlijk de ouders en kinderen die aan de kerstroute meededen, maar ook mensen die de hond uit lieten of toevallig langsfietsten of -wandelden.
Eigenlijk was er geen tijd voor pauze, maar gelukkig kwamen er na anderhalf uur hulptroepen langs met koffie en thee.
Oooh….. wat is zo’n kop koffie dan lekker!
De kinderen stonden wat ongeduldig te wachten ’tot het verder ging’, maar zelfs engelen moeten af en toe even pauzeren.
Monique en ik hadden hele koude handen en vingers; maar opwarmen in een jaszak kon niet: een engelenkostuum heeft immers geen zakken.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten even weer naar mijn collega uit de bovenste alinea….
Maar het samen zingen en musiceren maakte veel goed: hartverwarmend was het.

Nu ik dit zit te typen is het woensdagavond even na achten.
Mijn vingers, die ijskoud en ongevoelig waren geworden, zijn opgewarmd en tintelen en prikken.
Voeten: zelfde verhaal. Twee en een half uur buiten staan zingen en gitaarspelen: hoe leuk ik het ook vind, ’t is ook een keer klaar.
Na afloop konden we nog even mee naar school om samen iets te drinken, maar dat heb ik niet meer gedaan, ik wilde wel graag naar huis.
Daar wachtte een portie zuurkoolstamppot.
Niet bepaald engelenkost, maar wel heel lekker als je trek hebt na zo’n lange dag.
Hieronder vind je twee video’s die woensdagavond gemaakt zijn: even sfeer proeven….. en ook nog een link naar het verhaal dat hierover op Dit is Roden staat.