Categorie: Alledag Pagina 63 van 263

Op 28 augustus publiceerde ik twee foto’s van de huwelijksdag van Frea en Jon.
Die ochtend genoten we met de gasten die waren blijven slapen op Hayemaheerd van een heerlijk ontbijt.
Een gezellig en ontspannen besluit van een memorabele gebeurtenis: de trouwdag van onze oudste dochter Frea en haar Jon.
Zij noemen zich vanaf die dag Mrs. and Mr. Salt Waninge.

Die zondag de 28e zaten we ’s middags in de auto op de terugweg naar Roden,  na een nacht in een stro-iglo op het kampeerterrein van Hayemaheerd.
“Ik voel me helemaal leeg.” zei ik tegen Gerard.
“Ja. Leeg maar erg voldaan!” was het antwoord.

Dan kom je thuis na zo’n enerverende gebeurtenis.
Waninge Plaza was nog helemaal versierd voor de ‘pre-party’ van de vrijdag met witte rozen, slingers en ballonnen,  die ons vrolijk toelachten: “Partytime!”

De koelkast stond vol met wat er over was gebleven van het buffet voor die avond; natuurlijk was ik bang dat er niet genoeg zou zijn en hadden we veel te veel…..

Op de slaapkamer lagen de prijskaartjes die we van ‘het pak’ en ‘de jurk’ hadden geknipt nog op ons bed.
Daarnaast lag de nieuwe panty voor het feest waar ik een kwartier voordat we zouden vertrekken een gat in trok.
Op het nachtkastje lag het bonnetje van de panty die Gerard toen nog had opgehaald bij de Hema.
Dan heb je alles goed voorbereid en dan gaan door de stress zulke stomme dingen fout.

Maar ze zijn getrouwd! Een informeel feest, helemaal zoals ze het zelf graag wilden. Met een ambtenaar van de burgerlijke stand die in prachtig Gronings Engels haar uiterste best deed tijdens de plechtigheid en een mooie, persoonlijke toespraak hield voor het bruidspaar.
De bruid verraste iedereen met een emotionele uitvoering op gitaar van een zelfgeschreven lied dat ze zong voor haar bruidegom en Jon ontroerde menigeen met een liefdesverklaring voor Frea van meer dan één A viertje.  Er waren speeches van  Jon’s vader, maid of honour Makenzi,   best man Callum en ook van ons: Gerard in het Nederlands en ik in prachtig Drents Engels.

In een volgend blog zal ik nog wat meer vertellen over de bijzondere locatie en het feest na de plechtigheid.
Nog één leuke anekdote: de gemeentehuis bode die meegekomen was met de ambtenaar had in de vroege middag al een gesprek gehad met Frea en later ook met Jon.
Later had hij tegen zijn collega gezegd: “Ik heb het bruidspaar nog helemaal niet gezien..    ”

We aten die zondagavond wat restjes van het vrijdagavond feest.
Terwijl Gerard naar Studio Sport keek werkte ik mijn mail weg.
Leeg maar voldaan.

Dit blog sluit ik af met het lied dat Gerard ik hebben gezongen tussen de twee uitvoeringen van onze speeches in.
Het is gebaseerd op de bijbeltekst uit 1 Korinthiërs 13 over de liefde.

Afgelopen maandagmiddag 29 augustus vertrokken wij voor een weekje vakantie naar Noord Duitsland.
We hadden een huisje gehuurd aan de Thülsfelder Stausee in de buurt van Cloppenburg en rond 15.30 u trokken we er in.

De blogs die je de laatste dagen hebt gelezen stonden dus al een week klaar, vandaar dat je nog bijna niets hebt gelezen over het huwelijk van Frea en Jon.
Dat maak ik de komende tijd goed, al zal ik het houden bij verhalen: de foto’s houden we voor onszelf,  het blijft bij de twee die met toestemming van de familieleden die er op staan op 28 augustus zijn geplaatst.

Ook over de afgelopen week zal ik in de nabije toekomst een paar blogs schrijven: over de Thülsfelder Stausee,  Oldenburg, hunebedden bij Visbek en een gehaakte pannenlap waar ik helemaal door in beslag werd genomen.

Het was een heerlijke vakantie en de timing was perfect: de eerste dag moesten we afkicken van de drukte rondom de bruiloft en dat lukt het best als je echt weg bent.
Thuis had ik anders nodig moeten stofzuigen, de vloer soppen en noem alle andere dingen maar op die je anders thuis doet na drie dagen feest.
Aaltje was er even niet.

‘Ganz erholt’ begint voor mij vandaag weer het gewone leven.
Vloer is inmiddels al gesopt…..
Na alle bijzondere dagen gaan we weer over tot de orde van de dag, met op deze website iedere dag een blog over de waarde er van.

Vorige week kwam Carlijn bij ons eten, een spelletje doen en bij kaarslicht genieten van een warme zomeravond. 
Ze had een klein cadeautje mee, gekregen van Sam, een schoolvriend van haar.
Sam heeft ooit voor mij een melkkan met 6 bekers van boerenbont (oud model) gered van het grof vuil “Zulk servies heeft je moeder toch….?” en veroverde daarmee voor altijd een warm plekje in mijn hart. 

Nu was het een Drentse scheurkalender van 2022.
Voor een maaltijd die al begon op 1 januari van dit jaar komt deze mosterd in augustus natuurlijk rijkelijk laat,  maar het laat zich nog prima eten.
Er staan foto ”s genomen in Drenthe op de kalender blaadjes.
Natuur,  huizen,  dieren,  weerfotos, Van alles en nog wat. 

Ingestuurd door Drenten, maar ook door fotografen van buiten de provincie grenzen.
We scheurden de afgelopen weken steeds meerdere blaadjes per dag af, bekeken ze en gooiden ze bij het oud papier; als we bij de actuele datum zijn aangekomen hangen we hem in de wc naast de kalender van beroepsmopperaar Maarten van Rossem; het baken in de zee van kennis en onwetendheid zou Philip Freriks zeggen. 

Vandaag is ’the day after’.
Geen blog vandaag, maar twee foto’s van het huwelijk van Frea en Jon.

Rechts het bruidspaar tijdens de ceremonie.
Die vond plaats op de trouwlocatie ‘de Hayemaheerd’ in het Groningse Oldehove.
Het bruidpaar zit op een bankje in de boomgaard en luistert naar de toespraak van de ambtenaar van de Burgerlijke stand.

Links ons voltallige gezin met in het midden tante Trijn, voor mij mijn tweede moeder, voor onze dochters hun derde oma.

Als je klikt op de foto’s zie je een vergroting.

Vandaag nog een ‘oud’ blog dat ik schreef naar aanleiding van ons weekendje Haarlem.

Tijdens onze stadswandeling in Haarlem hebben we met z’n tweeën gezocht naar het wachthuisje onder de toren van de Sint Bavo-kerk.
In de folder lazen we namelijk dit:

Tegenover de Hoofdwacht (het middeleeuwse politiebureau)  bovenin  de Sint Bavokerk ziet u onderaan de toren een klein wachthuisje. Op deze lage zolder hielden stadswachten de wacht. Vermoed wordt dat de Hoofdwacht als punt van veiligheid een link had met dit wachthuisje. Wanneer bij brand in de stad vanuit het wachthuisje met de rode vlag werd gezwaaid, kwamen de stadswachten in de Hoofdwacht in actie. Dit wachthuisje heeft nog tot 1914 dienst gedaan..

Waar zit dat huisje dan?
Wij speuren rondom het gebouw.
We vonden geen wachthuisje.
Nog een keer lezen ‘bovenin de Sint Bavokerk onderaan de toren…’
Huh?
WAAR DAN!

Zie jij het?
Klik op de afbeelding van de kerk voor een vergroting.
Hieronder zie je een detail van de afbeelding.
Onder de klok zie je een piepklein huisje.
Met een raam en een dakje en een kruisje op het dak.

Wat een verhaal.

Benieuwd naar al onze belevenissen in en rondom Haarlem?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Kick off van een minivakantie.

In deze dagen hebben we in ons gezin collectief last van koorts.
Bruiloftskoorts.
Honeymoonfever.
Frea en Jon trouwen deze week!

Maandag arriveerde de ‘Maid of honour’, Frea’s vriendin Makenzi uit Amerika.
Een dag later kwam ook Jon’s ‘Best man’ Callum aan op Schiphol vanuit Engeland.
Door de wereldwijde Covid-epedemie was het fysieke contact de laatste jaren miniem geweest, dus die schade moest worden ingehaald.
Gezelllig!

Vorige week was er trouwens nog sprake van échte koorts: de bruid in spé kreeg corona en moest in quarantaine!
Wat een gedoe. Als door een wonder raakte niemand anders besmet….

Hier in Roden moest ook van alles gebeuren; ik ging op zoek naar witte ballonnen en slingers voor het versieren van ons huis en Waninge Plaza voor de pre-party op de dag voor het feest. Daarnaast moesten we bedenken wat we gingen maken voor het buffet op de pre-party; dat kwam nogal krek want we moesten rekening houden met een glutenallergie, een notenintoleratie en met gasten die vegetarisch, dan wel veganistisch eten. O en er was ook nog iemand die beslist geen kaas lustte. Dat resulteerde weer in een gezellige morgen bij Carlijn met videocontact met Harriët voor het uitwisselen van recepten en het maken van een lijstje van gerechten.
Wie kookt wat? Welke boodschappen moeten we hebben?

Nieuwe schoenen moesten ingelopen worden; je wilt op de trouwdag niet met blaren/drukplekken lopen.
Had ik nou al mooie panties?
We gingen een maf lied dat Harriët heeft geschreven instuderen met ons gezin.
Samen oefenen zat er door de afstand niet in, daarom namen we gillend van de lach met de accordeon stukjes op en verstuurden die naar elkaar.
Wanneer moest ik ook alweer naar de kapper?

Vier dagen voor het feest moesten we de speech nog schrijven: het is gebruikelijk dat de vader die toespraak doet, maar Gerard en ik doen het samen.
Wat zeg je dan!?!?
En wat niet?
In het Nederlands of in het Engels?
Hij in het Nederlands, ik in het Engels.

Er was deze week veelvuldig app-contact.
“Heb jij nog leuke foto’s voor de foto-quiz die we gaan doen?”
“Kan Makenzi in jullie oven cupcakes bakken voor de trouwdag?”
“Kunnen we bij jullie slapen na de pré-party?
“Nemen jullie de sjoelbak en UNO mee?”

Boven hangen ‘de jurk’ en ‘het pak’ voor ons al een paar weken klaar.
We zien er bijzonder keurig uit op die dag.
Voor ’s avonds neem ik trouwens een andere, makkelijke jurk mee en ook een ander jasje, we gaan namelijk ‘Ceilidh-dansen’.
Dat doen Frea en Jon heel graag en we gaan het die avond allemaal leren.
Geen idee wat dat is?
Als je dit filmpje hebt gezien snap je waarom ik een andere jurk aan doe.
En bij het sjoelen hoeft het ook allemaal niet zo deftig…..

ZINNAN!

Morgen is het de twintigste van de maand.
Op deze website al vier jaar de datum van ‘de Lezer van de maand’.

Inmiddels heb ik mijn hele netwerk uitgenodigd om een keer lezer van de maand te worden.
Niet dat iedereen daar zin aan had.
Mijn vraag riep verschillende reacties op.
“Ik moet er niet aan denken!’ was soms het antwoord.
“Nee zeg, alsjeblieft niet..”

Maar gelukkig waren er ook genoeg die wel iets wilden schrijven: vier jaar lang was er iedere maand op de 20e een lezer die een bijdrage wilde leveren.
In het digitale boek 1960-2020 heb ik één hoofdstuk gewijd aan het fenomeen Lezer van de maand.
Daarin schreef ik o.a. “Als je in het menu onder ‘Gastblogs’ klikt op de categorie ‘Lezer van de maand’ vind je een overzicht van de bonte verzameling van schrijvers; een afspiegeling van mijn sociale netwerken.”
Vriend(inn)en, collega’s, medezangers, PKN-gemeenteleden en de laatste tijd ook wat schrijvers die ik niet persoonlijk ken, maar heb leren kennen uit ‘Blogland’.

Vanaf september 2022 zullen er geen nieuwe lezers van de maand zijn; de rubriek houdt met ingang van morgen op te bestaan.
Maar dat betekent niet dat alle blogs voortaan door mij geschreven worden, want er is altijd ruimte voor een gastblog.
Had je je nog op willen geven als lezer van de maand?
Wil je iets bespreekbaar maken of heb je gewoon een leuk onderwerp dat geschikt is voor deze website?
Dan ben je bij deze van harte uitgenodigd.

Morgen is Annemarie van Willigen de laatste lezer van de maand.
Over haar schreef ik in het blog ‘Confronterend’ op 29 maart j.l.
Zij werd in maart van dit jaar onverwacht weduwe en deelde de laatste maanden haar wel en wee met haar lezers op het blog ‘Dagelijkse (onzin)dingen’.
Ze schrijft een indringend verhaal.
Lees bijvoorbeeld maar eens het blog van 4 augustus dat ze schreef toen haar kleinzoontje na een logeerpartij weer weg was.

Begin augustus ging ik op mijn vrije dinsdag jongste dochter Carlijn opzoeken op haar werk in de binnenstad van Groningen.
Weet je niet waar ze werkt? Lees dan haar gastblog dat ze schreeef op 15 mei: Love life, talk death.
Het pand van Lotus staat vlak bij de A-kerk; als ik Peize uitfiets zie ik de skyline van Groningen en denk bij het silhouet van de A-kerk “daar onder die toren in de verte zet ik straks mijn fiets neer.”

Een half uurtje na die gedachte liep ik door de drukte van stad naar het kantoor, op de oortjes nog de muziek van Radio 5.
Ik stapte de deur binnen, deed de oortjes uit en kwam vanuit de drukke stad in een ruimte waar een bijna paradijselijke rust heerste.
Diffuus licht; een kleurrijke en sfeervolle inrichting in een oud pand in de binnenstad.
Achterin, achter het bureau zat Carlijn, die blij was dat ik er was: kom binnen, gezellig!
Even later kreeg ik een kleine rondleiding; langs de boeken over dood en rouw die je kunt lenen, langs tafels met informatie over begrafenissen en crematies, mogelijkheden en tips.
“Heb je hier ook het boek ‘Broederziel alleen’?” “Ja hoor” zei terwijl ze al naar een stelling liep en het  feilloos uit een rij boeken haalde “je mag het wel lenen.”

…. inclusief oven…..

Wat ik aanzag voor bijzondere wandversiering bleken mooi beschilderde uitvaartkisten te zijn die rechtop tegen de achterwand stonden.
Er was ook een kinderhoek: een klein mandje waarin een baby begraven kan worden bijvoorbeeld, maar ook een mand met boeken, geschikt om voor te lezen aan kinderen van wie een naaste is overleden. Er was zelfs een lego-bouwdoosje dat je kunt lenen, waarmee je een begrafenis of een crematie kunt uitbeelden. Inclusief oven.
Wat een verschil met hoe er met de dood werd omgegaan in mijn jeugd.
Voor 1970 werd er met kinderen helemaal niet gepraat over de dood; ze gingen niet eens mee naar begrafenissen.
We aten samen ons broodje en hadden het in no-time ook weer over de zussen, het aanstaande huwelijk, over vakantieplannen en wat gaan we vanavond eten.

Het was bevreemdend om Carlijn daar in haar element te zien.
Ze is blij met haar werk en straalt dat ook uit.
De dood is meestal een lastig gespreksonderwerp, maar als uitvaartverzorging je werk is hoort het er bij.
Wil je meer weten over Lotus Uitvaartverzorging?
Hierbij een link naar hun website

Toen ik wegging kreeg ik een relatiegeschenkje dat vaak wordt weggegeven op beurzen en zo.
In die zin ben ik ook een relatie: haar moeder.
Lotus staat in de uitvaartwereld te boek als ‘Anders dan anders, niet standaard’.
Dat komt ook tot uiting in dit kleine cadeautje: een klein pennetje van gerecycled papier omwikkeld met een zakdoek; op de zakdoek staan inspirerende teksten vanuit de hele wereld.

Dit blog sluit ik af met de woorden van Dalai Lama, die ook op de zakdoek staan:
‘Door genegenheid breng je mensen op andere gedachten, niet door woede’.