Categorie: Alledag Pagina 77 van 263

Toen ik maandagmiddag naar huis reed vanuit Groningen zag ik het al: de sloten hadden niet genoeg ruimte, het water stroomde overal de weilanden in.
Dan is het tijd om even te gaan kijken bij het Lieverse diepje.
Als je van Roden naar Lieveren fietst kom je na het Mensingebos over een klein riviertje.
Tenminste….het grootste deel van het jaar is het een klein riviertje; het kronkelt door het stroomdal tussen de dorpen Lieveren, Roden en Peize.
In de zomer stelt het niet zo veel voor, dan groeit het haast wat dicht met gras en riet.

Maar als er veel regen valt, zoals in de afgelopen periode, dan treedt het beekje buiten zijn oevers.
Natuurlijk.
Als je dit verschijnsel aan de oevers van de Maas of de IJssel bekijkt, dat is dat meer spectaculair dan bij ons in Drenthe, maar ook dit vind ik altijd weer fascinerend.
Van het riviertje was gisteren niets meer te zien: het was één grote watervlakte.
Het mooie is dat het niet erg is als het gebied daar overstroomt, want dat is de bedoeling.
De landerijen rondom het beekje kunnen zo dienen als waterberging zonder dat de omgeving hier last van heeft.
Als je op de afbeelding rechts klikt krijg je een grote weergave.
Dan zie je hoe smal het riviertje anders is, want in het meer zie je de bomen en rietkragen, die normaal aan de oever staan.
De rietkragen op de voorgrond staan langs de kant van de weg.

Vanaf het bruggetje maakte ik een video-opname.
In het begin heb ik wat last van de wind en is het beeld niet helemaal scherp, maar als ik verder loop komt het goed.
Ook dan kun je de oeverbomen en -rietkragen zien en zie je waar het riviertje anders stroomt.
En dat het nu zo hard stroomt!
Ik kreeg er geen genoeg van.
Het mooiste beeld krijg je als het beeld op het hele scherm bekijkt.
Ik had iets langzamer moeten filmen…….maar ik hoop dat ik mijn enthousiasme kan overbrengen.

Soms zoek je iets.
Dan weet je zeker dat het er moet zijn, maar je vindt het niet.
Dat hadden wij vorig jaar, toen Gerard een gastblog schreef over zijn vader.
Hij wou daar graag een foto bij doen van het bezoek dat tante Roelie (zus van vader) vanuit Canada in 1974 bracht aan Nederland.
Er was toen een foto gemaakt van tante Roelie met haar drie broers.
Ja, die foto kon ik me ook nog wel herinneren.

Wij zoeken.
In onze eigen fotoboeken.
In de oude fotoboeken van moeder Waninge.
Niet gevonden.
Familie ge-appt.
“Heeft één van jullie die foto waar tante Roelie opstaat met haar broers? Toen ze over was uit Canada?”
Niemand.

Het blog over vader Waninge werd gepubliceerd zonder die foto en we vergaten het weer.
Gistermiddag ruimde ik een kastje op; ik vond een map met folders en een schriftje met aantekening van onze vakantie in Canada.
Dat kom ik ieder jaar tegen en nu dacht ik: ‘moet ik dit allemaal nog bewaren?’
Ik bladerde de folders door (Nigara-watervallen, Fort Henry in Kingston, plattegrondjes van Quebec en Toronto) en bekeek de aantekeningen in het schrift.
En daar viel de foto uit.
In Canada gekregen van één van de kinderen van tante Roelie; zij hadden er twee.

Gerard was er blij mee.
Zijn vader is de man links op de foto.
“Ik zou het leuk vinden als die foto alsnog bij dat blog werd geplaatst.”
Inmiddels staat de foto er bij.

Blog destijds niet gelezen?
Hierbij een link naar ‘Verborgen en herinnerd verleden’ uit 2021.
Mocht je het bijbehorende deel 1 ook willen lezen, dan kun je onderaan deel 2 naar ‘Vorige’.

Meer weten over onze reis naar Canada?
2017 Canada: We gingen met broer Jan en schoonzus Lammie op vakantie naar Canada.
Lees alles over het familiebezoek, Toronto, Quebec, kanovaren en nog veel meer.
Je komt op het eerste blog door deze link Canada – 1, daarop vind je de links naar de  andere 14 delen.

Het laatste blog in deze serie was van  september 2021.
We zijn het al bijna weer vergeten, maar de derde dinsdag in september was het Prinsjesdag
Het was die dag niet de bedoeling dat er mensen naar Den Haag kwamen.
Er was immers geen rijtoer.
Bert Haandrikman vertelde ’s morgens in zijn show op Radio 5: “Door de politie van Den Haag wordt afgeraden om vooral niet naar Den Haag te komen.”
Als het aan hem lag liep het storm.

Ook op Radio 5 hoorde ik een mevrouw die heel wat in zichzelf moest overwinnen om mee te doen aan een radio-spelletje en daarvoor een geheel nieuwe uitdrukking gebruikte: “Ja joh, ik heb me eige over de drempel gehaald!”

Vaste lezer uit Roden schreef over haar zoontje:
Hij kwam  laatst thuis van school (hij zit nu in groep 1) met de mededeling dat hij “hamertikkertje” had gedaan.
Ik zag al voor me hoe kleuters elkaar met hamers te lijf gingen, maar het bleek heel onschuldig om “Hamertje tik” te gaan.

Andere vaste lezer, ex-cantorijlid, schreef:
Jij bent ook een liefhebber van de Nederlandse taal hoe moeilijk soms ook.
Een voorbeeld.
Vrijdagmiddag was opeens een vreemde glazenwasser in de tuin druk bezig met het boenen van een raam.
Ik naar buiten met een vraagteken op mijn gezicht.
Wat zegt deze jonge man?
“Sorry mevrouw, ik heb een fout gemaakt.
Ik heb uw achterkant gewassen maar het kost niets….”

Vriendin Jeannette las een rouwadvertentie.
‘Voor jou ging het sterven niet ineens. je hebt er moedig voor gestreden.”
Zij had daar gelijk beelden bij.
‘Ik zie ze dan moedig strijden om dood te gaan…’

Carlijn had nog weer wat leuke versprekingen verzameld.
“Ze steken de draad aan met hem!”
Bedoeld werd het spreekwoord met de draak zonder ‘aan’.
Iemand wilde zeggen dat hij zichzelf best goed kon verdedigen.
“Ik sla mijn mannetje”.
Door één foute letter wordt het dan ineens huiselijk geweld.
Soms wordt een werkwoord ineens een zelfstandig naamwoord.
Er was iemand  zwaar beledigd.
“Ik heb een krenk in mijn ego.”

Gerard luisterde naar een spreker op een bijeenkomst, die wilde zeggen dat hij het stokje ging overdragen.
De man zag zichzelf kennelijk als ‘de kar-trekker’, want hij zei dat hij de kar ging overdragen.

Collega vertelde een anekdote van haar vroegere lagere school in een Gronings dorpje.
Een meisje werd ziek op school.
In keurig Nederlands vroeg ze aan de meester: “Meester, mag ik wel naar huis? Ik ben zo broerd in de pokkel…”

Hoor je een leuke verspreking? Of gooit iemand wat uitdrukkingen door elkaar? Meld het even.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 21, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Kijk ook nog even op Treintaal
In een half jaar is er maar één zin bij gekomen, maar die is wel leuk; iets met spelden.

Sinds een week of twee hebben we in Roden een spinternieuwe Jumbo-supermarkt.
Op de oude plek, dus dat betekent dat ik niet meer met de fiets of de auto ga boodschappen doen, maar lopend.
De volle kar neem ik mee naar huis, pak ik uit en rij de lege kar vervolgens weer naar de winkel.
Het ‘gezoek’ is ook weer voorbij; ik weet waar ik de lege flessen in kan leveren, waar de scanners staan en inmiddels heb ik mijn boodschappenbriefje aangepast aan de volgorde in de winkel, dus het boodschappen doen was vorige week vrijdagmorgen voor het eerst weer als vanouds: comme il faut.

Bij het scannen werd ik er uitgepikt voor een steekproef, maar het was prima voor elkaar ik kreeg een sticker, waardoor mijn kaartje vol was.
De volgende keer krijg bij het boodschappendoen een gratis pak stroopwafels. Hou ik van: stickertjes plakken en spaaracties.
De komende weken kan ik mijn hart ophalen, want er was een nieuwe spaaractie.

Bij een bepaald bedrag aan boodschappen kreeg je een boek ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Jumbo Jansema.
Een historisch stickeralbum.
Daar had ik nou nog nooit van gehoord.
Het boek heet ‘Historisch Roden’ en het is uitgebracht in samenwerking met de Historische Vereniging Roon.
Vervolgens krijg je bij iedere € 10,= een zakje met stickers, daar staan plaatjes op die je vervolgens op de juiste pagina in het boek kunt plakken.
Wat een leuke actie!
Een aantal jaren geleden was er ook al eens zo’n stickeralbum met lokale voetbalplaatjes.
Het was een groot succes, want op de plaatjes stonden allemaal voetballers, jong en oud, uit Roden en omstreken.
Dat album heb ik destijds niet meegenomen; ik heb niks met voetbal. Maar de plaatjes die ik kreeg gaf ik aan anderen die ze wel spaarden.

Vrijdagmorgen kreeg ik 10 stickerzakjes  mee.
De mevrouw voor mij was met twee karren en wilde de stickertjes niet; ze vroeg of ik ze wou.
Nou graag!
20 zakjes kreeg ik van die mevrouw.
Vrijdagmiddag zat ik met mijn historische stickeralbum en de 30 zakjes aan de keukentafel.

Zegeltjes sparen, stickers plakken: het schijnt iets typisch Nederlands te zijn.
Ik hou er van.
In de jaren ’90 kreeg je bij de Nieuwe Weme zegeltjes bij je boodschappen.
Als je een kaart volhad leverde die 10 gulden op.
Daarmee heb ik toen een nieuw Triviantspel bij elkaar gespaard, dat kostte destijds 100 gulden.

De eerste stickers zitten in het boek.
Er zitten 4 in één zakje, dus ik had al 120 plaatjes.
De dubbelen leg ik apart; misschien wil er later nog iemand ruilen!

Weten hoe het verder ging met het boek? Lees dan:

16 maart: Elk zien meug
8 april: As ie nooit bij de Jumbo boodschappen doet….
4 mei: Straatnamen worden gezichten. 

Vandaag een blog over een nieuw kinderboekje dat is uitgebracht.
Het is geschreven door Lianne Polling.
Ze is de dochter van Gerards broer Jan en ze was lezer van de maand in januari; ze hield vervolgens iedereen bezig met de vraag waar de zevende kabouter was.
Het boekje heet ‘Regenboogkind’.
Het is een interactief prentenboek geschreven voor jong en oud. Met een mooie boodschap; ‘Het mooiste wat je kunt worden is jezelf!’

Hierbij een korte samenvatting:

Elk jaar ontdekt Regenboogkind nieuwe kleuren in zijn leven. Hij kijkt de wijde wereld in en leert wat de kleuren voor hem betekenen. Hij wil graag weten wie hij is. Door alle kleuren te verzamelen, komt hij erachter dat hij vooral mag zijn wie hij is! Wanneer hij bijna zeven jaar wordt wenst hij nog één kleur. Gaat hij deze kleur ontdekken?

De illustraties in het boek zijn gemaakt door Annemieke Waninge.
Zij is de schoonzus van Lianne, getrouwd met haar broer Berry.
Dit staat er over de beide dames in de aankondiging van het nieuwe prentenboek:

Lianne Polling (1983) is de oudste in een gezin van vier kinderen en groeit op in Hoogersmilde. Als kind wilde ze journalist worden en het boek Minoes, geschreven door Annie M.G. Schmidt, is één van haar favoriete kinderboeken. Tegenwoordig woont ze met haar gezin in Roden en geeft ze ruim 15 jaar les aan kinderen in het basisonderwijs. Het zijn de kinderen die haar meenemen in de hedendaagse fantasie en werkelijkheid. Ze weet hoe belangrijk het is om jezelf te mogen en kunnen zijn. Het zijn de kinderen die kleur geven in moeilijke tijden en laten zien hoe mooi de wereld is.

Annemieke Waninge (1988) is samen met haar broer en ouders opgegroeid in Oosterbeek. Knutselen, tekenen en creatief bezig zijn was haar hobby. De boekenserie ‘Stap voor stap leren tekenen’ werden veelvoudig gebruikt. Ze leerde kennismaken met bewerken van materialen of uitvoeren van nieuwe technieken. Ze bezoekt graag workshops om hier meer over te leren. Ze woont samen met haar man in de Wijk en geeft sinds 2010 les in het basisonderwijs. De verwondering en positieve reacties die kinderen op creatieve lessen geven, zijn fenomenaal. Ze weet kinderen te enthousiasmeren en draagt haar creativiteit graag over.

De familie Waninge is natuurlijk trots op deze dames!
Hierbij een link naar de website van Uitgeverij ‘Boekscout’.
Daar vind je alle benodigde informatie over het boekje en daar kun je het ook bestellen.
Leuk om weg te geven als kraamcadeautje!

Bij de foto: de foto van Lianne is gemaakt door Vanessa Hattu, die van Annemieke door Evelien Perik.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet