Categorie: Alledag Pagina 83 van 263

Het dagelijkse ommetje zorgt er voor dat ik iedere dag naar buiten ga.  In Roden ken ik de omgeving op mijn duimpje, maar rondom  het Timmerholt  in Westerbork  is het nieuw voor mij.  Toen wij daar halverwege november een weekend waren ging ik op pad voor een rondje van een klein half uur,  maar het werd een uur. Eén verkeerde afslag nam ik,  waardoor de wandeling onbedoeld wat langer werd.  Niet erg hoor: het was goed weer en de omgeving is prachtig.

Het park ligt voor een deel tegen het Oranjekanaal aan, dus eenmaal van het park af voerde mijn wandeling me een stukje langs dat kanaal.
Op WikiPedia vond ik een pagina met informatie over dit kanaal, hierbij een link.
Het Oranjekanaal is nooit van heel grote betekenis geweest voor de scheepvaart; met de turf in dat gebied viel het nogal tegen en ook het vervoer van veldkeien kwam nooit tot grote bloei.
Deze zin vond ik ook in dat artikel: 
‘De betekenis van het kanaal voor de flora en fauna van het gebied is echter steeds groter geworden en daarmee heeft het kanaal zich onbedoeld ontwikkeld tot een landschappelijk waardevol gebied.’
Er zijn nog plannen geweest om het kanaal weer bevaarbaar te maken voor de pleziervaart, maar het restaureren van bruggen en sluizen is veel te duur.

Tijdens mijn wandelrondje die dag viel me dat waardevolle landschap al op.
Wat een rust straalt het gebied uit; ik kon me het kanaal gewoon niet voorstellen met bootjes en jachten.

Onderweg zag ik trouwens iets bijzonders: aan een boomstam groeide een ei.
Het leek wel wat op zo’n duur Fabergé-ei (met juwelen enzo) maar het was gewoon een paddenstoel.
De boom was dood; de kruin was al afgestorven.
Een paasei aan een boom aan het Oranjekanaal in november.
Verbaast u niet, verwondert u slechts.

In mijn agenda stond bij donderdag 25 november al bijna twee maanden: ‘Tante Trijn komt’.
Ze had de taxi om 08.00 uur besteld in Klazienaveen, maar die was er al vroeg geweest: om 07.40 uur was ze in het busje gestapt.
Rechtstreeks van Klazienaveen naar Roden lukt bijna nooit: meestal worden er ritten gecombineerd; zij had die ochtend de ingang van het Martiniziekenhuis ook al gezien.
Om half tien zaten we samen aan de koffie aan onze keukentafel.
Quality-time.

Ze had de dvd meegenomen van de uitvaart van haar man, mijn ome Wim*.
Ze wilde die graag nog een keer samen met mij bekijken,
We namen er ruimschoots de tijd voor. We haalden herinneringen op aan die dag en aan de rol die ome Wim in onze levens heeft gespeeld.
Goed om eens te doen en fijn om dit samen te delen.

’s Morgens kwam er een app van Carlijn: ze wilde even iets langsbrengen en ze ging naar het Goed.
Of we zin hadden om even mee te gaan?
Dat leek ons een prima idee!
Carlijn moest alleen wel rijden, want tante en ik zaten aan het eind van de morgen al gezellig aan ‘de bessen’.

Bij het Goed ging ik op zoek naar bakjes en schaaltjes om bloemstukjes op te maken.
Die vond ik, maar ik vond ook weer van alles wat ik niet zocht.
Twee metalen koffiebekers bijvoorbeeld.
Die kregen we ooit bij een thermoskan, een geschenk van Gerards toenmalige werk, maar één van die bekers was kwijtgeraakt.
Jammer, want ze zijn echt heel handig als je op reis gaat.
Twee van die bekers (door vriendin Jeannette altijd ‘gevangenisbekers’ genoemd) nam ik mee voor € 1,=
Verder vond ik een zilverkleurige aardewerken schaal met sterren er op.
Daar ga ik dit weekend een adventsbloemstuk op maken.
Misschien gebruik ik daar dan ook wel die vier zilveren mini-kerstballetjes voor die ik vond bij de kerstspullen.
Wordt één dezer dagen vervolgd.

Eenmaal thuis zaten we nog even genoeglijk met z’n drieën aan de thee met pepernoten.
Om 15.00 uur stond de taxi op onze oprit om tante Trijn weer naar Klazienaveen te brengen en om 15.05 uur zwaaide ik Carlijn uit en stond ik ineens wat allenig op de oprit.
Toen had ik onverwacht een klein stukje ‘vrije middag’; koken hoefde niet, want ik had al een pan bonensoep gekookt.
Had ik zomaar even tijd voor een lievelingsklusje: nieuwe kaarten maken van oude kaarten die we hebben gekregen bij feestelijke gelegenheden.
Eigenlijk hetzelfde principe als bij het Goed: hergebruik.

* Blog over die uitvaart nog eens lezen?
‘Die arm om mijn schouder mis ik nog het meest.‘

Iedere dag begin ik met tien minuten yoga/pilates.
Echt iedere dag.

Heb ik daar iedere morgen zin aan?
Nee.
Het komt vaak voor dat ik wakker word van de wekker en nog heel lekker lig; je kent het vast wel.
Dan heb ik geen zin om er uit te gaan en heb ik helemaal geen zin in bewegen.

In bijbelboek Spreuken, staat al te lezen dat in je bed blijven liggen niet goed is voor een mens.

Hoelang, luiaard, zult gij neerliggen,
wanneer zult gij opstaan uit uw slaap?
Nog even slapen, nog even sluimeren,
nog even liggen met gevouwen handen –
daar komt uw armoede over u als een snelle loper
en uw gebrek als een gewapend man.”

Die woorden ‘nog even slapen, nog even sluimeren…’, och, wat komt mij dat gevoel bekend voor.
Om toch nog even te kunnen bijkomen als de wekker is gegaan, zet ik mijn wekker een kwartiertje eerder, zodat ik niet meteen op hoef.
Maar na een kwartiertje ‘slapen en sluimeren’ moet je er toch uit, dus dan kun je maar beter de benen buiten het bed werpen.

Sinds dinsdag hangt  het scheurkalenderblaadje van 23 november j.l. bij het yogamatje, met een plakbandje aan de kast geplakt.
Het hangt er als een soort oppeppertje.
Dit staat er op:

De voordelen van yoga in de ochtend.

Yoga in de ochtend heeft een flink aantal voordelen:
– Het werkt beter tegen een ochtendhumeur dan een espresso.
– Je stretcht spieren die de hele nacht hebben gerust.
– Je brengt de bloedsomloop goed op gang.
– Je begint je drukke dag in alle rust en dat werkt de hele dag door: je bent meer geconcentreerd  en kunt beter oplossingen vinden voor eventuele problemen die je tegenkomt, je neemt betere beslissingen…..

Daarom dus.
Iedere werkdag.

Ook eens proberen?
In 2017 maakte ik al eens blog*  met een omschrijving van mijn yoga oefeningen in de ochtend.
Klik hier ochtend-yoga oefeningen  voor een PDF.
Dit is mijn eigen beschrijving, het is bedoeld als geheugensteuntje.
Wil je écht yoga en/of pilates doen?
Kijk dan eens op internet: je kunt te kust en keur voor filmpjes met basisoefeningen etc.
Maar om te weten of het echt iets voor je is kun je het best een proefles nemen.

* Hele blog nog eens lezen? Het gaat over een yoga-clinic die ik aan mijn vriendinnen gaf tijdens het Hemelvaartsweekend in Bakkeveen: Yoga-clinic in Bakkeveen

Als je mijn blog al even leest, dan weet je dat we in het Heijmanscentrum tussen de middag gezamenlijk met de collega’s lunchten.
Daar ben ik van.
Gezellig!

In augustus 2019 moest ik vertrekken uit het Heijmanscentrum.
Daarna zwierf ik tot januari 2021 op verschillende werkplekken, o.a. in Winschoten en Zuidlaren, maar nergens was een gezamenlijke lunch.
Toen ik bij mijn huidige baan in het secretaresseteam van Team 290 begon zaten we midden in de coronapandemie en waren we al blij dat we op anderhalve meter samen konden koffiedrinken op ons secretariaat. Af en toe komt er een casemanager of arts langs voor een praatje, maar van iets gezamenlijks was het nog niet gekomen.
Dan duurt het lang voordat je alle namen en gezichten van je nieuwe collega’s kent; confronterend daarbij is dat mijn leeftijd ook niet meehelpt.
“Hebben we al kennis gemaakt?” Ja dus. Vergeten.
“Wij hebben elkaar al ontmoet denk ik?” Nee dus. Wist ik niet meer.

Woensdag gebeurde er iets leuks.
Collega Fred kwam al voor de koffie langs: “Wie wil er een kroket bij de lunch vanmiddag? Ik trakteer!”
Rond half één kwam hij van de snackbar met een aantal kroketten in een zakje.
“Dan gaan we voor deze gelegenheid in de vergaderzaal zitten, even samen lunchen.”
Daar was ruimte genoeg, we konden wel 3 meter afstand van elkaar houden….
Maar dat was leuk.
En lekker!
De kaas die op mijn boterham zat at ik los op en legde de kroket op het broodje.
Net als vroeger in het Heijmanscentrum ging het gesprek over van alles en nog wat; van hoeveel calorieën er in een kroket zitten, via spannende detectives op zaterdagavond tot breiwerkjes en kippen slachten.

Dit soort momenten zijn de krenten in mijn pap op de werkvloer.
Hoeraatje voor Fred. En de kroket.

Mijn waarde van de dag is oud nieuws.
Stond in de krant van zaterdag; het was ook het mooiste stukje van de krant.
In die week daarvoor kwam de gemeente Emmen niet zo positief in het nieuws.
Dit vond ik erover op de website van RTV Drenthe:

Emmen is voor het tiende jaar op rij de minst populaire gemeente om in te wonen, van de 50 grootste gemeenten van Nederland.
Dat blijkt uit de Atlas voor gemeenten 2021 die vandaag is uitgebracht.
Op de woonaantrekkelijkheidsindex scoort de Drentse gemeente het laagst.
Deze index bestaat uit een aantal factoren, waaronder het cultureel aanbod, culinair aanbod, veiligheid, het soort woningen, hoe dicht het bij een natuurgebied zit, en de bereikbaarheid met auto en OV. Op die laatste, de bereikbaarheid, scoort Emmen als gemeente ook het laagst.

De burgemeester van Emmen, Eric Oosterhout, liet vrijdag 19 november in het Dagblad van het Noorden optekenen dat hij die laatste plaats niet terecht vond.
Hij woont er zelf ook en vindt het een fijne plek om te wonen.
Wij kennen ook mensen die in de gemeente Emmen wonen en die wekken niet de indruk ongelukkig te zijn met hun woonomgeving.
Wat is dat toch met dat negatieve beeld van Zuid Oost Drenthe dat keer op keer maar weer wordt bevestigd door die oneerlijke lijstjes?

Toen ik de wekelijkse column van Daniël Lohues had gelezen wist ik het weer.
O ja.
Heb je zijn verhaal niet gelezen?
Hierbij een link naar zijn website: Hertogin Emmenlie. 
En weet je wat nog meer?
WIJ HEBBEN KAARTEN VOOR ZIJN NIEUWSTE SHOW IN DE STADSSCHOUWBURG IN MEI!

In de Jumbo-supermarkt waar ik wekelijks kom is bij de groente&fruit-afdeling een laag plankje waar fruit op ligt.
“Voor onze jongste gasten” staat er bij.

Dinsdagmorgen.
Met mijn nog lege winkelwagen loop ik de winkel in.
Even voor mij loopt een moeder met een klein meisje voor op de wagen: staartje in, vrolijk communicerend met mama.
Ze zit af en toe achterste voren en lijkt iets in het vizier te hebben.
Mama weet kennelijk al wat de bedoeling is.
“Jij hebt wel zin in iets lekkers, hé?”
Het meisje knikt en zegt iets terug, maar ik snap het niet.
Dan komen ze bij het bovengenoemde plankje.
“O, kijk eens, er ligt nog een mandarijntje!”
Het kindje wipt van plezier op haar plekje op de winkelwagen.

Mama pakt het mandarijntje en het peutertje steekt de handjes al uit.
“We moeten het mandarijntje nog even afpellen” legt de moeder uit.
Het kindje is inmiddels één en al beweging, de armen, de handjes, de benen, de voeten en het blije lachende gezichtje: het hele lichaam verheugt zich op wat komen gaat.

Even later houden de handjes een half mandarijntje vast.
Heel voorzichtig peuteren de vingertjes er één partje af, ze steekt het in haar mond en zit met een gelukzalig gezicht te genieten van het stukje mandarijn.
Als ik langsloop krijg ik een stralende glimlach, waardoor er een beetje sap langs haar kin loopt.
In het laatste gangpad kom ik het stel nog een keer tegen, maar de mandarijn is nog niet helemaal op.

Je hoeft alleen maar te kijken.
Zoiets simpels en zo mooi om te zien.
Zoveel plezier van één mandarijntje.

Als je jaren samenwerkt met een collega en je spreekt elkaar minstens twee keer in de week uitgebreid voor ‘werkoverleg & bijpraten’, dan leer je elkaar goed kennen.
Duo-baan-collega Jacquelien en ik hadden het goed samen en trokken ruim tien jaar als collega’s op.
Op deze website las je verslagen van teamuitjes met z’n tweeën en gezellige etentjes.
Aan onze samenwerking kwam vorig jaar een einde*; zij ging weer al haar uren voor de kliniek in Zuidlaren werken en ik kwam na wat omzwervingen bij het secretariaat van Team290 terecht.
Inmiddels spreken we elkaar niet meer wekelijks, maar we blijven via Whatsapp wel op de hoogte van elkaars wel en wee.

We zouden elkaar eigenlijk al ontmoeten in september voor een etentje, maar dat kon wegens grote drukte niet doorgaan; wat ook niet echt helpt is dat zij werkt op de dagen dat ik vrij ben en andersom. Maar gisteravond zagen we elkaar weer: we ontmoetten elkaar bij Cosineros in Zuidlaren.
De afspraak was door mij vastgelegd via de mail en ik werd om 17.15 uur met een krijtbordje hartelijk welkom geheten aan ons gereserveerde tafeltje.
Jacquelien was gelukkig ook welkom, die zat al met gedesinfecteerde handen en QR-gescand op mij te wachten.

Met een aperitiefje voor onze neus zaten we binnen vijf minuten al geanimeerd te kleppen over Lentis, over onze werkzaamheden nu, over de nieuwe directeur, over…..
“Heeft u al een keuze kunnen maken?””
O nee, dat moet natuurlijk ook even.
We maakten een keuze en gingen verder waar we waren gebleven.
Er verscheen een mosterdsoepje op tafel waar we van genoten. Net als vroeger hadden we gespreksonderwerpen genoeg,
Vervolgens werd het hoofdgerecht gebracht; ondertussen kwamen haar familie, mijn familie en de vakanties voorbij.
Aan een half woord genoeg en honderduit, we waren het nog niet verleerd.
“Wilt u nog een nagerecht?”
Voor de vorm keken we nog even op de kaart, maar bestelden allebei koffie; nagerecht kon er echt niet meer bij.
Om 19.50 uur hadden we afgerekend en namen we afscheid.
Maar buiten stonden we nog 10 minuten te kletsen, over het multifunctionele kussen, over het huisje, over….
Toen ik de auto aanzette was net het nieuws van 20.00 uur begonnen.

Natuurlijk heb ik nu nieuwe collega’s. Met hen vorm ik een team en ook hen leer ik al een beetje kennen.
Maar het  is anders dan met Jacquelien.
Deze 3 uren met haar waren een hoogtepunt op een verder vrij kleurloze vrijdag.
Toen we allebei een kant op liepen riepen we: “We houden contact!”
Zeker.
Maar ik mis onze samenwerking nog steeds.

* Meer weten over onze samenwerking? Lees dan het blog ‘Samenwerk-schap‘ uit juli 2020.