Meertmaond Dialectmaond: de maand maart staat traditioneel in het teken van het dialect. Ik noem het liever streektaal. Daarom vandaag een verhaal in mijn eigen taal dat ik heb geschreven over onze legendarische buurvrouw in Smilde aan de Vaartweg. Veel leesplezier!
Trijn
Gerard en ik bint allebeide opgruid in Hoogersmilde, een klein dörpie an de Dreinse Heufdvaort, under de tillevisietoren. Wij trouwden in 1983, huurden eerst een poossie een woning in de neibouw en in 1985 kochten wij het huus van olle vrouw Juustenga an de Vaortweg, tussen Hoogersmilde en Middensmilde in. Wij waren toen twintigers en oonze komst gaf nogal wat reuring in de buurt.
Het waren veurnamelijk oldere meinsn, vieftigers, zestigers en naost oons woonde an de iene kant Lambert Vos met zien zeun Henkie en an de aander kant woonde Trijn Klok.
Trijn heul alles wat d’r op de Vaortweg gebeurde goed in ’t oog van achter de ‘bewegende geraniums’. Veurdat wij doadwarkelijk an de Vaortweg gungen wonen, mus het huus natuurlijk hielemoal opknapt word’n en Trijn was regelmaotig ‘toevallig’ op buut’n as ien van de harde warkers uut de deur stapte en dan kun ze mooi eem weer wat vroagen. Toen ze ien keer wus ‘waor as wij iene van waaren’ gung ze bij familie en kennissen te raode en nao een moand wus Trijn meer van oons dan wij in de gaten hadden. Toen wij d’r gung’n wonen, leuten wij heur het huus zien en vreug ze tussen neus en lippen deur: “Gao j’ nog op vekaansie? Naor Zeeland zeker…..” Ja dus.
Wij mussen in ’t begun wel barre wennen. Trijn wol altied wel eem een praotie maken en wij, allebei een voltied-baan, haar’n daor niet altied tied veur. Soms hung ik gauw de was eem op as ik heur weg zag fietsen, dat scheelde mij weer een hiel verhaal over ‘mien zuster in Den Helder’ bij de wasliende. Moar…..’t was een lief meinse. Wij können altied bij heur trecht as d’r wat was en dat was wederzieds. Zo af en toe drunken wij samen ies een kop koffie, wat d’r op neerkwam dat ik uutheurd weur over mien familie (of mien breur, die destieds samenwoonde, nou al ies trouwd was…).
Van Trijn kreeg ik echt meer te zien toen bij oons de eerste dochter geboren weur: Frea. De buurt was sowieso al arg betrökken bij de hiele zwangerschap, want een baby op de buurt, dat was al lange leden. Wij kregen zölfgemaakte truigies en kienderwagenovertrekkies en kruukezakkies en weet ik wat nog meer en….. arg veul andacht, veural van Trijn. Om de haverklap kwam ze kieken en minstens ien keer in de weke kwam ze ’t kiend in bad helpen doen. Ze heul mij scharp in de gaten. Ik was nou de hiele dag thuus dus Trijn haar ogen te kört. Wat arg mooi was, dat wij altied oppas hadden. Trijn wol altied wel oppassen (behalve natuurlijk as ze naor heur zuster in Den Helder gung). As wij een verjoardag hadden of zo, dan haalden wij heur vriendin, vrouw Kalsbeek uut Smilde op, en dan zaten de dames bij oons samen op te passen. As wij dan ’s oamnds weer thuus kwamen, mus vrouw Kalsbeek nog naor huus bracht worden en dan gung Trijn natuurlijk gezellig met. En maor commentaar geven: “Bint Piet en Hillie nog niet op bedde? Zit ze nou nog te tillevisie kieken? Jan en Geese hebt zeker nog feest van de voetbal. Bij Jantje is ’t locht al uut, die giet altied op tied hen berre” enzovoort enzovoort.
Maor Trijn geneut van oonze Frea. Zo’n kleintie in de buurt gef een boel ofleiding. In 1988 raakte ik weer in verwachting en nou was Trijn d’r nog veul meer bij betrokken. Stun ik de ramen te wassen op een trappie, stun Trijn kopschuddend veur ’t raam: “Niet doen wicht, straks val ie!” “Ben j’al weer hen dokter west?” “Hoe ist met de bloeddruk?” En toen ik dan eindelijk aan het bevalln was, zag Trijn de auto van dokter Batelaan veur ’t huus staon en leup ze onopholdelijk van en naor vrouw Jonkers, een paar huuzen verderop, want ze vun’t wel erg spannend allemaol. Toen de dokter weer weg was en wij met ’n beiden an ’t bijkomen waren van de geboorte van oonze tweede dochter Harriët, tikte Trijn an ’t raam: “He’j al wat?”
Ja Trijn, kom d’r mar even in………
Tot Trijns grote verdriet gungen wij vlak nao Harriëts geboorte verhuuzen. Naor Roden. Wat ja ’n einde vot. Het kostte mij al muite genog om uut de buurt weg te gaon, moar het begreutte mij nog meer van Trijn. Ze vun ’t verschrikkelijk. Wat zul ze de kinder gaon missen. En mij. En wie mus d’r nou bij oons oppassen. Ik zie heur nog staon. Een drentse kruudkoek in een puutie in de hand stun ze op de oprit. Afscheid nemen van de kiender, want die gungen tiedens de verhuuzing noar mien schoonmoeder. Wij kregen de kruudkoek en een dikke smok en de belofte: “Ik kom in Roden kieken as ’t daor allemoal klaor is. Hoe hiette de straot ok weer? O ja, dat kun ik ok wel onthollen, net as ’t crematorium in Assen…..”
Natuurlijk is ze nog ies west. En wij bent nog weer bij heur west. Wij hadden in Roden ok een oldere buurvrouw, maar dat was gien ‘Trijn’. Wat hebt wij heur mist in ’t begun. En heur praoties. Maor wij hadden een jong gezin en wij hadden ’t drok in Roden, dus de buurt uut Smilde raakte aal meer noar de achtergrond. Zo af toe belde ze nog ies: “En is je breur al trouwd?”
Ja, inmiddels wel. Moar dat hef Trijn niet meer metmaakt.
t Drents daormet beholden? As het niet meer bried praot wordt in de provincie ben ik bange van nie.
Maor ie ziet pas goed hoe mooi het is a’j Drenthe op fietse verkend. Gistermiddag hebt wij een fietsknoop-puntenroute fietst in de omgeving van Aomen. (veur de liefhebbers nummers 37, 95, 22, 58, 03, 31, 33, 08, 37).