Categorie: Muziek Pagina 13 van 37

22 mei: Alt. Geen sopraan.

Door Ada

Op 22 mei 2019

Tegenwoordig hebben we op vrijdagavond cantorij-repetitie. Dat was tot voor kort dinsdagavond, maar cantrix Thysia gaat ons verlaten; zij heeft nu een ander koor op de dinsdag en helpt ons door ons tijdelijk op vrijdagavond met ons te zingen. Over mijn rentree bij de cantorij kan ik kort zijn: het is heerlijk om weer in een cantorij te zingen. Op mijn plekje op de tweede altenrij voor de bassen zit ik weer te genieten van het instuderen van de verschillende stemmen en het meezingen in de vierstemmigheid.

Afgelopen zondagavond werkten we met de cantorij mee aan de vesperviering om 19.00 uur ’s avonds.

Bij ėén lied met veel coupletten had Thysia bedacht dat één van de coupletten alleen door de vrouwen en één couplet door de mannen gezongen zou worden. Eénstemmig.
Dat vond ik jammer.
Ik vroeg of wij dat couplet als vrouwen niet tweestemmig mochten zingen.
“Als je de altpartij hebt ingestudeerd is het lastig om dan de sopraan-stem te zingen. Bovendien is het te hoog voor mij.”
Mijn argumenten zetten geen zoden aan de dijk.
Lees: Thysia vond het geen goed idee. “Het is juist mooi als er na vierstemmigheid even een eenstemmige melodie klinkt. Bovendien zing je in de gemeente ook altijd met elkaar de sopraanpartij.”

Wat Thysia niet weet is dat ik op zondagmorgen ook niet altijd met de sopraanpartij meezing: te hoog. Ik schreef al eerder: de ‘d’ komt er nog acceptabel uit, bij hogere noten moet er geld bij. Heel vaak zing ik een octaaf lager, dus met de mannen mee. Of als ik de altpartij ken van een lied, dan zing ik die.
Maar dat kan natuurlijk niet als we alleen met vrouwen dat ene couplet zingen.
Tip van Thysia: als we er niet bij konden moesten we de hoge noten maar playbacken.

Bij collega-alt Ilse vroeg ik dispensatie aan voor dat ene couplet en op zondagavond zong ik het niet mee.

Ik ben alt en geen sopraan.
Mijn naam zegt het immers al…..
A(a)ltje.

Reageren

30 april: Vreeswijk? Of Vrieswijk?

Door Ada

Op 30 april 2019

In Muziek

Vorige week kreeg ik een app van Frea met een link naar een nummer op Spotify.
Het heette ‘Veronica’ en het werd uitgevoerd door My Bubba >>>, een Scandinavisch folk-duo.

Toen ik het beluisterde bleek het een Engelse versie te zijn van ‘Veronica’, in de jaren ’70 een nummer van Cornelis Vreeswijk. Dat lied kon Frea niet kennen, want die is geboren in 1986, maar het bleek dat ze het kende uit mijn muziekmap met liedjes (mét gitaargrepen er bij) die ik vroeger zong.

Toen Vreeswijk bekendheid kreeg in die tijd gaf dat nog wel even wat reuring in mijn omgeving. Mijn vader heette namelijk Cornelis Vrieswijk.
“Is dat familie van jullie, die Cornelis Vrieswijk van ‘de nozem en de non’?”
“Nee, want die zanger heet Vreeswijk.
“Die Vreeswijk die ‘Veronica zingt hè, is die…..?”
“Nee, wij heten VRIESwijk!”

De eerste Franse les op de HAVO in Assen vergeet ik om die reden ook nooit.
Bij het rondje voorstellen vroeg de leraar (meneer Wight) aan mij:
“Ada Vrieswijk? Ken jij Cornelis Vrieswijk?”
“Ja, dat is mijn vader.”
“Oh ja!?!? Die zanger?!?”
“Nee, die heet Vreeswijk…”
Grote hilariteit in de klas.
Ik zat met het schaamrood op de kaken, terwijl die leraar het niet goed zei.
Vanaf die eerste les vergat niemand mijn achternaam.

Bovenstaand verhaal flitst dan in drie seconden door mijn brein als ik het liedje afluister dat Frea mij stuurde.
Ik stuurde haar de versie van Vreeswijk.
“Vond opa ook mooi…..”

Even een muziekmomentje met één van de dochters.
Vinnikleuk.

Luister hier naar de uitvoering van My Bubba >>>.
Vreeswijk ook nog even horen? Klik hier: Cornelis Vrieswijk eeeh… VREESwijk>>>

Reageren

17 april: The Young Matthew

Door Ada

Op 17 april 2019

In Muziek

Eigenlijk durf ik over dit onderwerp niet eens te schrijven op mijn blog.
Mijn broer leest mijn verhalen namelijk ook en hierover zijn we het grondig oneens.
En niet alleen mijn broer maar heel veel Matthäuspassion-liefhebbers.
In de jaren ’80 verscheen onder de groepsnaam The New London Chorale aantal albums onder leiding van Tom Parker waarop klassieke muziek in een modern, populair jasje werd verpakt met Engelse teksten. Hierbij werkte Parker samen met zangers en zangeressen als Gordon Neville, Vicky Brown, Madeline Bell en Steve Jerome.

Halverwege de jaren tachtig had ik regelmatig contact met Roel, de zwager van mijn vriendin Wilma. Hij was onderwijzer, was dol op gitaarspelen en kwam af en toe een middag of een avond langs om gitaargrepen te oefenen en samen te zingen.
Soms wilde hij een lied aanleren met de klas en dan oefenden we samen met zang & gitaar. Hij was helemaal gek van The Young Matthew, een moderne uitvoering van de Matthäuspassion, daar had hij een een LP van. Die had hij voor mij op een cassettebandje gezet: hij wist zeker dat ik dat ook mooie muziek zou vinden.
Toen had ik originele Matthäuspassion nog nooit gehoord, hè?

Helemaal wég was ik van ’the young’-uitvoering.
Wát een mooie muziek. Het bandje heb ik werkelijk helemaal grijs gedraaid.
Toen we in Roden kwamen wonen kregen we een CD-installatie en één van de eerste CD’s die ik kocht was ‘The Young Matthew’, samen met ‘The Young Messiah’ en ‘The Young Mozart’.
En nee, daar schaam ik me niet voor.
Met klassieke muziek was ik niet opgegroeid, dus ik kende de originelen niet.

In maart 1995 ging ik op verzoek van vriendin Bea voor het eerst mee naar een klassieke uitvoering van de Matthäus-passion in de Oosterpoort in Groningen.
Duuuuurt laaaaang! Moeilijk! Duits!
Maar ook prachtig en indrukwekkend; ik moest er van huilen.
Maar het mooist vond ik de aria’s die ik al kende van de Parker-uitvoering.

In de loop van de jaren ben ik klassieke muziek erg gaan waarderen.
Zong in klassieke koren, luisterde klassieke muziek en weet inmiddels dat de Young-uitvoeringen niet in de buurt komen van de originelen.
Maar die uitvoeringen hebben mij wel kennis laten maken met klassieke muziek.
Ze hebben die moeilijke muziek voor mij toegankelijker gemaakt; ik wil er dus geen kwaad woord over horen.

In deze periode luister ik nog regelmatig naar The Young Matthew; inmiddels heb ik immers Spotify en daar staat het allemaal op.
Daar mag iedereen wat van vinden, maar ik vind het nog steeds mooi.
Sweet memories.

Sorry Henk.

Reageren

12 april: Muziek maken……. zo leuk!

Door Ada

Op 12 april 2019

In Muziek

Het is op deze website vaak aan de orde: muziek.
Zingen, musiceren, luisteren naar muziek, allemaal dingen waar ik altijd erg van opknap.
Als ik mensen ontmoet met een mooie stem vraag ik wel eens: ‘Zing je ook?”
Heel vaak krijg ik dan reacties in de trant van: “Kan ik niet.”
“Vinnikniks.”
“Ik wil niet een avond in de week vastzitten aan een koor of een korps.”

Jammer. Vandaag gebruik ik mijn blog om de aandacht te vestigen op een filmpje waar het plezier in het musiceren en zingen vanaf spat. Vond ik gistermorgen op internet op zoek naar heel iets anders…..wat een mooi begin van de dag.
Het heet een flash-mob, maar het is wel helemaal van te voren geënsceneerd.
Een orkest in Roemenië had in 2013 een grote uitvoering van twee dagen en de leden besloten daar op een ludieke manier reclame voor te maken.
Meer ga ik er niet over zeggen.

Kijk en geniet: hierbij een link naar de YouTube-video van het Savaria Symphony Orchestra >>>.

Zo mooi is samen muziek maken en zingen.
Dus: ga op muziekles, ga op een koor en geniet van de muziek.
En geen gezeur over leeftijd: je bent nooit te oud om een instrument te leren bespelen.

P.S. Eén van de reacties onder de video’s is alleszeggend:
we need more of this kind give us music we dont need war we don’t need arms we need music and music instruments to make this world a better place.
Amen.

Reageren

26 maart: Koelkastklus – ‘Fix und fertig’!

Door Ada

Op 26 maart 2019

In Muziek

Als ik de koelkast opentrek en ik ruik een onfris luchtje, dan weet ik dat het tijd is voor de ‘de koelkastklus’. Soms is het een halve ui die ik dacht een volgende keer in een gerecht te gebruiken, maar die uitgedroogd in een hoekje van een la ligt. Een andere keer is het een doosje aangebroken kruidenkaas dat er wel heel groen uitziet als je het dekseltje eraf haalt, een mandarijntje met een zachte achterkant, of een pak frisdrank met nog een dun laagje onderin. Dat je niet meer op moet drinken.

Maandagmorgen stond de koelkastklus weer op het programma.
Om 09.00 uur begon ik met uitpakken; op radio 5 vertelde Jeroen van Inkel dat het volgende uur op de radio gevuld zou worden met Duitse muziek omdat die Mannschaft zondagavond had gewonnen van het Nederlands elftal. Luisteraars mochten zelf titels voor de muziek van dat uur aanvragen. Ik had wel twintig titels beschikbaar, maar ik sprak mezelf ernstig toe: koelkastklus. Dus niet appen of mailen of bellen: koelkastklus.

Om 09.55 u was de klus geklaard en had ik uitbundig meegeblèrd met ‘Santa Maria’ van Roland Kaiser, “Skandal im Sperrbezirk’ van de Spider Murphy Gang en “Ein Festival der Liebe’ van Jurgen Marcus, om maar een paar titels te noemen. Er was toch verder niemand thuis. Gelukkig was er een andere luisteraar die het mooiste Duitse lied aanvroeg: “Lotte’ van Stephan Sulke (zie 13 januari 2018>>>).

Bijzonder wat zo’n uur Duitse muziek met me doet, ik kreeg er werkelijk extra energie van.
De koelkastklus was maar zo klaar.
Ook gelijk de oven maar even schoongemaakt.
Fix und fertig.

In de Arbeidsvitaminen daarna kwam Freddy Quinn voorbij met ‘Junge, komm bald wieder’.
Oh Mann…..Emotionen überwaltigen mich.
Weten waarom? Zie 13 februari 2016 >>>

Reageren

9 maart: Door zwarte Barbara verkeerd op weg.

Door Ada

Op 9 maart 2019

In Muziek

Het heeft even geduurd, maar ik heb het voor elkaar: ik kan weer radio 5 luisteren in de auto. In mijn grijze Yaris zat een DAB-radio, maar inmiddels rijd ik in een rode Yaris en die heeft, naast vele voordelen (automaat, cruise-control) één groot nadeel: er zit geen DAB-radio in en dan kan ik radio 5 niet krijgen.
Gerard bedacht dat dat met BleuTooth via mijn mobiele telefoon wel kon, maar het duurt altijd even voor ik zoiets zelf onder de knie heb. Voordat ik in de auto stap zet ik de radio 5-app aan en zodra ik de oprit afrijd heb ik “Je dag is goed’ van Jeroen van Inkel op de autoradio.

Gistermorgen leidde het liedje dat op de radio was toen ik de auto startte me zo af, dat ik in de verkeerde richting de straat uitreed. Ik moest richting Lieveren, (vrijdag is mijn Zuidlaren-dag) dus naar het centrum van Roden, maar ik reed de andere kant de Boskamp uit; gelukkig had ik het op tijd in de gaten en kwam ik via een omweg door het centrum toch op de weg richting Zuidlaren.
Wat veroorzaakte de verwarring?
‘Die schwarze Barbara’ van Heino.
Geen idee? Luister hier naar Heino’s Schwarze Barbara>>>

Minstens veertig jaar niet gehoord; het is veel minder bekend dan bijvoorbeeld ‘La Montanara’ van de beroemde Duitse schlagerzanger.
Op het moment dat ik het lied hoor flitsen beelden van de Servatiusstraat door mijn hoofd.
De bandrecorder van mijn vader op het dressoir en de Duitse schlagerprogramma’s waar we altijd naar keken
“Sie hat so himmel himmel himmel blauen Augen und eine purpurrote Mund” zingt Heino om vijf over half 8.
Ik zet de radio een beetje harder en zing het lied mee; ongeloofllijk dat die tekst er na al die jaren nog zo in zit.
“Ja ja die schönste auf der Welt, is meine Barbara!”
Wat een stem had die man toch.

Gut, wat doe ik hier nou? Ik moet ja naar Zuidlaren.

Muziek spoelt het stof van het dagelijks leven van de ziel.
En dat is bij mij soms ook gewoon Duitse schlagermuziek.

Reageren

21 februari: Levensvragen in een lied.

Door Ada

Op 21 februari 2019

In Muziek

Zondagmorgen gingen we niet naar de kerk, want zondagavond werkte de cantorij mee aan een vesper.
Pas om 09.00 uur werd ik wakker; we konden rustig aandoen, rond 11.00 uur werden we bij Gerard’s broer en schoonzus op de koffie verwacht.
Op de radio hoorde ik het begin van ’the Sandwich’, een programma van Jacques Klöters.
Vroeger was dat ’s zondags om 08.00 u op radio 2, toen werden we er iedere zondag mee wakker.
Het klonk nu ook weer heerlijk vertrouwd; hij droeg een gedicht voor en draaide zijn eigen typische zondagmorgenmuziek.

Hij kondigde een nummer aan dat ik kende: ‘James’ van Billy Joel.
“Let vooral op dat ene zinnetje” zei Jacques. “Do what’s good for you or you’re not good for anybody’
Had ik nog nooit bij stil gestaan.
Het lied gaat over twee vrienden van vroeger die samen zijn opgegroeid.
James was altijd zeer plichtsgetrouw geweest en was een studie gaan doen, de ander ‘went on the road’.
James heeft gedaan wat er van hem werd verwacht, de ander heeft het avontuur gezocht.

Nu ze elkaar na al die jaren weer tegenkomen legt de zanger hem de volgende vragen voor:
“James, hou je van je huidige leven?
Je hebt je altijd goed gedragen en je hebt hard gewerkt.
Maar zul je altijd blijven wat een ander van jou gedroomd heeft?
Alles is zo zeker en alle anderen zijn tevreden.
Doe wat goed voor je is, anders ben jij niet goed voor iemand anders.”

“Do what’s good for you or you’re not good for anybody”.

Levensvragen in een lied dat ik al heel lang ken.
Altijd gedachteloos als geluidsbehang beschouwd.
Wat een bijzondere tekst.
Ook eens luisteren? Hierbij een link naar een video >>> op YouYube.

Reageren

18 februari: Gezongen gebeden.

Door Ada

Op 18 februari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Eén van de redenen waarom ik weer lid ben geworden van de Cantorij Roden was, dat ik het miste om onderdeel van een viering te zijn. Natuurlijk maak je als gemeentelid ook deel uit van de viering, maar als je bij de cantorij zingt, zing je al een paar weken de liederen voor de viering waar we aan mee werken.
Gisteren werkten we mee aan de vesper in Op de Helte en deze keer waren het hele mooie liederen. Tijdens de repetities vond ik het al fijn om ze samen te zingen; gisteravond tijdens de vesper vielen de muziek en de teksten weer samen met de viering.

Het was van te voren nog wel een gedoe geweest om een organist te vinden, want de organist die de vesper zou begeleiden had deze datum niet in zijn agenda staan. Ook de andere Roder organisten waren niet beschikbaar. Maar gelukkig had cantrix Thysia een collega bereid gevonden om de cantorij en de gemeente te begeleiden: hij deed het, ondanks de onwennigheid prima!

Wat ik ook had gemist in de cantorijloze periode: het onderlinge plezier, de plagerige opmerkingen, de koffie na het inzingen, kortom: het ‘koorgedoe’.
Gisteravond was het weer als vanouds.
Voor de viering kregen we het even over de afkomst van onze familie’s; één van de alten had roots in Frankrijk.
“Dus jij hebt iets met lelie’s” was vervolgens de conclusie (Fleur de lys uit het wapen van Frankrijk).
Een bijbelvaste bas begon gelijk te declameren: “Ziet op de leliën des velds, zij zaaien niet, zij maaien niet…” “Zij voeren dus helemaal niks uit” vulde een andere bas aan.
Eenmaal in de viering bleek één van de schriftlezingen Mattheus 6: 25-34 te zijn. Inderdaad, dat gedeelte over de leliën. Dan wisselen buurvrouw alt en ik een veelbetekenende glimlach uit en vanaf de achterste bassenrij wordt er even tegen onze stoelen getikt

De vesper was qua invulling van de teksten wel wat summier, maar de liederen en de muziek maakten dat meer dan goed. Het onderdeel ‘gebeden’ werd deze keer gezongen met de woorden van “Groter dan ons hart”, een vierstemmig stuk voor koor en gemeente. Het is geschreven door Huub Oosterhuis en op muziek gezet door Antoine Oomen. (klik hier voor een versie op YouTube >>>, waarbij de solo’s worden gezongen door Oosterhuis zelf). De uitvoering van gisteravond tilde me even op, net als het samen met de gemeente gezongen ‘Een schoot van ontferming’ uit het Liedboek.
‘Hij zal onze voeten richten op weg van de vrede’.

Zingen bij de cantorij.
Balsem voor de ziel.

Reageren

14 februari: What the world needs now….

Door Ada

Op 14 februari 2019

In Muziek

Donderdagmorgen 14 februari.
Het is mijn vrije dag en ik slaap uit tot 09.00 uur.
Dan zet ik mijn telefoon op de Radio 5-app want: week van de jaren ’60.
Nog niks van gehoord? Morgen (vrijdag 15) wordt de ‘Toplijst van ’60’ uitgezonden van 07.00 – 20.00 uur.

Nog even soezen bij ‘Hey Joe’ van Jimmy Hendrix.
Yoga/pilates met “Now or never’ van Elvis Presley.
Onder de douche met ‘La Mama’ van Charles Aznavour.
Ontbijt met ‘de Noordzee’ van Boudewijn de Groot.
Achter m’n toetsenbord werk ik m’n mail weg en schrijf wat teksten voor toekomstige blogs. Tijdens m’n eerste kopje koffie komen Nina en Frederik voorbij met ‘Listen to the ocean’ en Ria Valk met ‘Als ik de golven aan het strand zie..’
Bij de tweede koffie hoor ik ‘What the world needs now is love’>>> van Jackie Deshannon.
Dat doet me denken aan die versie van dit lied met geluidsfragmenten van de moord op John F. Kennedy en en Robbert F. Kennedy. Waar ik zo om moest huilen. Met dat kleine kindje aan wie vragen worden gesteld over wat rassenscheiding is. En haat.
Hij weet het niet….”I don’t know what hatred is….”.

Zou die uitvoering ergens te vinden zijn? Ik ging op zoek en kwam terecht bij de discjockey Tom Clay. Dit staat er over hem en dat bewuste lied op Wikipedia.
Clay wordt het meest beroemd door zijn single uit 1970 op Motown’s MoWest-label “What the World needs now is love” / “Abraham, Martin and John”, een compilatie van clips uit de twee populaire platen mét interviews en toespraken van Jack en Bobby Kennedy en Martin Luther King die tolerantie en burgerrechten benadrukken. Het verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf.

Op YouTube vond ik de video van dit nummer.
En moest weer huilen.
Die toespraken van de Kennedy’s en die beelden van de moord op de twee broers had ik in de weken hiervoor nog voorbij zien komen in de documentaire-serie ‘The Kennedy’s, een Amerikaanse dynastie’. Klik hier What the world needs now….>>> voor de ontroerende versie van Clay.

What the world needs now, is love, sweet love.
Nog steeds eigenlijk.
En niet alleen op Valentijnsdag.

Reageren

27 januari: I hope the Russians……

Door Ada

Op 27 januari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Dinsdagavond hadden we onze Cantorijrepetitie in het kerkje in Roderwolde; dat was omdat we daar vandaag meewerkten aan een viering.
Weet je nog hoe zulk weer het dinsdagavond was? Sneeuw. Veel sneeuw.
En wie had aangeboden wel te willen rijden en zou Ilse, Jaap en Joop ophalen?
Aaltje. En Aaltje is een ‘schieterd’ als het om rijden bij gladheid gaat.
De hele middag had ik gehoopt dat de voorzitter zou bellen met de boodschap: “Het is idioot dat wij met zoveel mensen uit Roden allemaal naar Roderwolde moeten glibberen met dit weer, laten we de repetitie in Op de Helte houden!”
Maar er kwam geen telefoontje; wij glibberden naar Roderwolde.

Het was koud in de kerk dinsdagavond.
Toen we eenmaal opeengepakt met de jassen aan en sjaals om (ik mocht mijn handschoenen niet aan houden van Ilse) stonden te zingen vergat ik op slag het barre weer en de kou: wat is het toch weer heerlijk om vierstemmig in een koor te zingen.
Eigenlijk ging het heel beroerd. We bakten er als alten niks van, maar cantor Ubo Jan had engelengeduld en liep met ons alle alt-riedeltjes even door.

Vanmorgen ging het allemaal goed.
Wat heerlijk was het om weer met elkaar zingend de viering op te luisteren.
We hoorden vanmorgen over de snode plannen die Haman smeedde tegen het volk Israël, omdat Mordechai, een Jood, weigerde te knielen als Haman langskwam; het staat beschreven in het bijbelboek Ester.
Benieuwd naar het hele verhaal van Ester, haar oom Mordechai, koning Ahasveros en Haman? Klik hier voor een link naar het hoofdstuk in de basisbijbel >>>.
“Het lijkt op een sprookje, maar dat is het niet” vertelde voorganger Marieke Pranger vanmorgen.
Het verhaal gaat over volkerenmoord.
Over diepe haat tussen bevolkingsgroepen.
Er was gekozen voor deze lezing vanmorgen, omdat vandaag de Nationale Holocaust herdenking plaats vindt, met o.a. een stille tocht en een kranslegging in Amsterdam.

Het lijkt een oud verhaal, maar het is ook nu nog aan de orde van de dag.
Wat mij bij zal blijven uit deze viering, is het verhaal dat Marieke ooit optekende uit de mond van een Zweedse predikant, die aanwezig was bij vredesbesprekingen tussen Joden en Palestijnen. Muurvast zaten ze in de tegenstellingen en diepgewortelde haat jegens elkaar. Totdat één deelnemer een foto van zijn gezin liet zien aan een ander. Ook anderen deden dat en ineens ging men met andere ogen naar elkaar kijken.
Je bent kwetsbaar als je laat zien wat je lief en dierbaar is.
Bij dit verhaal moest ik denken aan het lied van Sting: “I hope the Russians love their child’ren to0” dat hij schreef op het hoogtepunt van de koude oorlog tussen Amerika en Rusland. Klik hier>>> voor een YouTube weergave van het lied.

Met de cantorij zongen we een lied van Henk Jongerius dat perfect bij deze viering paste.
Met de laatste twee coupletten van dit lied sluit ik dit blog voor vandaag af.
Laat de woorden vooral goed op je inwerken.

Wie weerloos voor het goede kiest
weet dat hij schijnbaar macht verliest:
maar tedere bewogenheid,
beschaamt het onrecht, wint de strijd.

Wie kwetsbaar in het leven staan
zij zullen niet ten onder gaan:
in hen ontwaakt de levenskracht
die slechts uit God wordt voortgebracht.

‘What might save us, me and you, is if the Russians love their children too.’

Reageren