Categorie: Muziek Pagina 15 van 39

9 maart: Door zwarte Barbara verkeerd op weg.

Door Ada

Op 9 maart 2019

Het heeft even geduurd, maar ik heb het voor elkaar: ik kan weer radio 5 luisteren in de auto. In mijn grijze Yaris zat een DAB-radio, maar inmiddels rijd ik in een rode Yaris en die heeft, naast vele voordelen (automaat, cruise-control) één groot nadeel: er zit geen DAB-radio in en dan kan ik radio 5 niet krijgen.
Gerard bedacht dat dat met BleuTooth via mijn mobiele telefoon wel kon, maar het duurt altijd even voor ik zoiets zelf onder de knie heb. Voordat ik in de auto stap zet ik de radio 5-app aan en zodra ik de oprit afrijd heb ik “Je dag is goed’ van Jeroen van Inkel op de autoradio.

Gistermorgen leidde het liedje dat op de radio was toen ik de auto startte me zo af, dat ik in de verkeerde richting de straat uitreed. Ik moest richting Lieveren, (vrijdag is mijn Zuidlaren-dag) dus naar het centrum van Roden, maar ik reed de andere kant de Boskamp uit; gelukkig had ik het op tijd in de gaten en kwam ik via een omweg door het centrum toch op de weg richting Zuidlaren.
Wat veroorzaakte de verwarring?
‘Die schwarze Barbara’ van Heino.
Geen idee? Luister hier naar Heino’s Schwarze Barbara>>>

Minstens veertig jaar niet gehoord; het is veel minder bekend dan bijvoorbeeld ‘La Montanara’ van de beroemde Duitse schlagerzanger.
Op het moment dat ik het lied hoor flitsen beelden van de Servatiusstraat door mijn hoofd.
De bandrecorder van mijn vader op het dressoir en de Duitse schlagerprogramma’s waar we altijd naar keken
“Sie hat so himmel himmel himmel blauen Augen und eine purpurrote Mund” zingt Heino om vijf over half 8.
Ik zet de radio een beetje harder en zing het lied mee; ongeloofllijk dat die tekst er na al die jaren nog zo in zit.
“Ja ja die schönste auf der Welt, is meine Barbara!”
Wat een stem had die man toch.

Gut, wat doe ik hier nou? Ik moet ja naar Zuidlaren.

Muziek spoelt het stof van het dagelijks leven van de ziel.
En dat is bij mij soms ook gewoon Duitse schlagermuziek.

Reageren

21 februari: Levensvragen in een lied.

Door Ada

Op 21 februari 2019

In Muziek

Zondagmorgen gingen we niet naar de kerk, want zondagavond werkte de cantorij mee aan een vesper.
Pas om 09.00 uur werd ik wakker; we konden rustig aandoen, rond 11.00 uur werden we bij Gerard’s broer en schoonzus op de koffie verwacht.
Op de radio hoorde ik het begin van ’the Sandwich’, een programma van Jacques Klöters.
Vroeger was dat ’s zondags om 08.00 u op radio 2, toen werden we er iedere zondag mee wakker.
Het klonk nu ook weer heerlijk vertrouwd; hij droeg een gedicht voor en draaide zijn eigen typische zondagmorgenmuziek.

Hij kondigde een nummer aan dat ik kende: ‘James’ van Billy Joel.
“Let vooral op dat ene zinnetje” zei Jacques. “Do what’s good for you or you’re not good for anybody’
Had ik nog nooit bij stil gestaan.
Het lied gaat over twee vrienden van vroeger die samen zijn opgegroeid.
James was altijd zeer plichtsgetrouw geweest en was een studie gaan doen, de ander ‘went on the road’.
James heeft gedaan wat er van hem werd verwacht, de ander heeft het avontuur gezocht.

Nu ze elkaar na al die jaren weer tegenkomen legt de zanger hem de volgende vragen voor:
“James, hou je van je huidige leven?
Je hebt je altijd goed gedragen en je hebt hard gewerkt.
Maar zul je altijd blijven wat een ander van jou gedroomd heeft?
Alles is zo zeker en alle anderen zijn tevreden.
Doe wat goed voor je is, anders ben jij niet goed voor iemand anders.”

“Do what’s good for you or you’re not good for anybody”.

Levensvragen in een lied dat ik al heel lang ken.
Altijd gedachteloos als geluidsbehang beschouwd.
Wat een bijzondere tekst.
Ook eens luisteren? Hierbij een link naar een video >>> op YouYube.

Reageren

18 februari: Gezongen gebeden.

Door Ada

Op 18 februari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Eén van de redenen waarom ik weer lid ben geworden van de Cantorij Roden was, dat ik het miste om onderdeel van een viering te zijn. Natuurlijk maak je als gemeentelid ook deel uit van de viering, maar als je bij de cantorij zingt, zing je al een paar weken de liederen voor de viering waar we aan mee werken.
Gisteren werkten we mee aan de vesper in Op de Helte en deze keer waren het hele mooie liederen. Tijdens de repetities vond ik het al fijn om ze samen te zingen; gisteravond tijdens de vesper vielen de muziek en de teksten weer samen met de viering.

Het was van te voren nog wel een gedoe geweest om een organist te vinden, want de organist die de vesper zou begeleiden had deze datum niet in zijn agenda staan. Ook de andere Roder organisten waren niet beschikbaar. Maar gelukkig had cantrix Thysia een collega bereid gevonden om de cantorij en de gemeente te begeleiden: hij deed het, ondanks de onwennigheid prima!

Wat ik ook had gemist in de cantorijloze periode: het onderlinge plezier, de plagerige opmerkingen, de koffie na het inzingen, kortom: het ‘koorgedoe’.
Gisteravond was het weer als vanouds.
Voor de viering kregen we het even over de afkomst van onze familie’s; één van de alten had roots in Frankrijk.
“Dus jij hebt iets met lelie’s” was vervolgens de conclusie (Fleur de lys uit het wapen van Frankrijk).
Een bijbelvaste bas begon gelijk te declameren: “Ziet op de leliën des velds, zij zaaien niet, zij maaien niet…” “Zij voeren dus helemaal niks uit” vulde een andere bas aan.
Eenmaal in de viering bleek één van de schriftlezingen Mattheus 6: 25-34 te zijn. Inderdaad, dat gedeelte over de leliën. Dan wisselen buurvrouw alt en ik een veelbetekenende glimlach uit en vanaf de achterste bassenrij wordt er even tegen onze stoelen getikt

De vesper was qua invulling van de teksten wel wat summier, maar de liederen en de muziek maakten dat meer dan goed. Het onderdeel ‘gebeden’ werd deze keer gezongen met de woorden van “Groter dan ons hart”, een vierstemmig stuk voor koor en gemeente. Het is geschreven door Huub Oosterhuis en op muziek gezet door Antoine Oomen. (klik hier voor een versie op YouTube >>>, waarbij de solo’s worden gezongen door Oosterhuis zelf). De uitvoering van gisteravond tilde me even op, net als het samen met de gemeente gezongen ‘Een schoot van ontferming’ uit het Liedboek.
‘Hij zal onze voeten richten op weg van de vrede’.

Zingen bij de cantorij.
Balsem voor de ziel.

Reageren

14 februari: What the world needs now….

Door Ada

Op 14 februari 2019

In Muziek

Donderdagmorgen 14 februari.
Het is mijn vrije dag en ik slaap uit tot 09.00 uur.
Dan zet ik mijn telefoon op de Radio 5-app want: week van de jaren ’60.
Nog niks van gehoord? Morgen (vrijdag 15) wordt de ‘Toplijst van ’60’ uitgezonden van 07.00 – 20.00 uur.

Nog even soezen bij ‘Hey Joe’ van Jimmy Hendrix.
Yoga/pilates met “Now or never’ van Elvis Presley.
Onder de douche met ‘La Mama’ van Charles Aznavour.
Ontbijt met ‘de Noordzee’ van Boudewijn de Groot.
Achter m’n toetsenbord werk ik m’n mail weg en schrijf wat teksten voor toekomstige blogs. Tijdens m’n eerste kopje koffie komen Nina en Frederik voorbij met ‘Listen to the ocean’ en Ria Valk met ‘Als ik de golven aan het strand zie..’
Bij de tweede koffie hoor ik ‘What the world needs now is love’>>> van Jackie Deshannon.
Dat doet me denken aan die versie van dit lied met geluidsfragmenten van de moord op John F. Kennedy en en Robbert F. Kennedy. Waar ik zo om moest huilen. Met dat kleine kindje aan wie vragen worden gesteld over wat rassenscheiding is. En haat.
Hij weet het niet….”I don’t know what hatred is….”.

Zou die uitvoering ergens te vinden zijn? Ik ging op zoek en kwam terecht bij de discjockey Tom Clay. Dit staat er over hem en dat bewuste lied op Wikipedia.
Clay wordt het meest beroemd door zijn single uit 1970 op Motown’s MoWest-label “What the World needs now is love” / “Abraham, Martin and John”, een compilatie van clips uit de twee populaire platen mét interviews en toespraken van Jack en Bobby Kennedy en Martin Luther King die tolerantie en burgerrechten benadrukken. Het verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf.

Op YouTube vond ik de video van dit nummer.
En moest weer huilen.
Die toespraken van de Kennedy’s en die beelden van de moord op de twee broers had ik in de weken hiervoor nog voorbij zien komen in de documentaire-serie ‘The Kennedy’s, een Amerikaanse dynastie’. Klik hier What the world needs now….>>> voor de ontroerende versie van Clay.

What the world needs now, is love, sweet love.
Nog steeds eigenlijk.
En niet alleen op Valentijnsdag.

Reageren

27 januari: I hope the Russians……

Door Ada

Op 27 januari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Dinsdagavond hadden we onze Cantorijrepetitie in het kerkje in Roderwolde; dat was omdat we daar vandaag meewerkten aan een viering.
Weet je nog hoe zulk weer het dinsdagavond was? Sneeuw. Veel sneeuw.
En wie had aangeboden wel te willen rijden en zou Ilse, Jaap en Joop ophalen?
Aaltje. En Aaltje is een ‘schieterd’ als het om rijden bij gladheid gaat.
De hele middag had ik gehoopt dat de voorzitter zou bellen met de boodschap: “Het is idioot dat wij met zoveel mensen uit Roden allemaal naar Roderwolde moeten glibberen met dit weer, laten we de repetitie in Op de Helte houden!”
Maar er kwam geen telefoontje; wij glibberden naar Roderwolde.

Het was koud in de kerk dinsdagavond.
Toen we eenmaal opeengepakt met de jassen aan en sjaals om (ik mocht mijn handschoenen niet aan houden van Ilse) stonden te zingen vergat ik op slag het barre weer en de kou: wat is het toch weer heerlijk om vierstemmig in een koor te zingen.
Eigenlijk ging het heel beroerd. We bakten er als alten niks van, maar cantor Ubo Jan had engelengeduld en liep met ons alle alt-riedeltjes even door.

Vanmorgen ging het allemaal goed.
Wat heerlijk was het om weer met elkaar zingend de viering op te luisteren.
We hoorden vanmorgen over de snode plannen die Haman smeedde tegen het volk Israël, omdat Mordechai, een Jood, weigerde te knielen als Haman langskwam; het staat beschreven in het bijbelboek Ester.
Benieuwd naar het hele verhaal van Ester, haar oom Mordechai, koning Ahasveros en Haman? Klik hier voor een link naar het hoofdstuk in de basisbijbel >>>.
“Het lijkt op een sprookje, maar dat is het niet” vertelde voorganger Marieke Pranger vanmorgen.
Het verhaal gaat over volkerenmoord.
Over diepe haat tussen bevolkingsgroepen.
Er was gekozen voor deze lezing vanmorgen, omdat vandaag de Nationale Holocaust herdenking plaats vindt, met o.a. een stille tocht en een kranslegging in Amsterdam.

Het lijkt een oud verhaal, maar het is ook nu nog aan de orde van de dag.
Wat mij bij zal blijven uit deze viering, is het verhaal dat Marieke ooit optekende uit de mond van een Zweedse predikant, die aanwezig was bij vredesbesprekingen tussen Joden en Palestijnen. Muurvast zaten ze in de tegenstellingen en diepgewortelde haat jegens elkaar. Totdat één deelnemer een foto van zijn gezin liet zien aan een ander. Ook anderen deden dat en ineens ging men met andere ogen naar elkaar kijken.
Je bent kwetsbaar als je laat zien wat je lief en dierbaar is.
Bij dit verhaal moest ik denken aan het lied van Sting: “I hope the Russians love their child’ren to0” dat hij schreef op het hoogtepunt van de koude oorlog tussen Amerika en Rusland. Klik hier>>> voor een YouTube weergave van het lied.

Met de cantorij zongen we een lied van Henk Jongerius dat perfect bij deze viering paste.
Met de laatste twee coupletten van dit lied sluit ik dit blog voor vandaag af.
Laat de woorden vooral goed op je inwerken.

Wie weerloos voor het goede kiest
weet dat hij schijnbaar macht verliest:
maar tedere bewogenheid,
beschaamt het onrecht, wint de strijd.

Wie kwetsbaar in het leven staan
zij zullen niet ten onder gaan:
in hen ontwaakt de levenskracht
die slechts uit God wordt voortgebracht.

‘What might save us, me and you, is if the Russians love their children too.’

Reageren

17 januari: Waarom nu pas!?!

Door Ada

Op 17 januari 2019

In Alledag, Muziek

Sinds dit weekend heb ik Spotify.
Mijn kinderen vonden het onbegrijpelijk dat ik het nog niet had, sinds maandag vind ik dat ook.
Waarom nu pas!?!

Maandagmiddag ging ik er eens uitgebreid voor zitten.
Hoe moet het eigenlijk?
Waar vind ik die muziek?
O. Zoekfunctie.
Mijn eigen bibliotheek ?
Je kunt zelf afspeellijsten samenstellen en bewaren in je bibliotheek.

Zou Mozart er ook op staan?
En Bach?
Alexandra?
The Brothers Four?
Wat ik ook aanklikte: bij iedere naam ontvouwden zich lijsten van albums en titels.
Van Lohues staan alle albums er op: kies maar uit wat je wilt horen.
De uitdrukking ‘Als een kind in de snoepwinkel’ dekt eigenlijk nog niet de sensatie van ontdekken wat er allemaal te vinden is op Spotify.
Na een uur zoeken en dwalen tussen de muziek had ik al drie titels van afspeellijsten.

Gisteravond installeerde ik de Spotify-app op mijn telefoon, deed mijn oortjes in en genoot van de muziek op mijn eerste afspeellijst.
Scrollend door de app ontdekte ik een heel scala aan mogelijkheden die ik op de computer nog niet eens had gezien, o.a. Podcast.
Soms voel ik me een fossiel in deze maatschappij, want ik weet nog maar sinds kort wat een Podcast is. Meer weten? Hierbij een link naar de website van Radar (Avro/Tros): Podcasts beluisteren, hoe doe je dat? >>>

Dat is dus nu het volgende wat ik ga ontdekken: wat is een leuke Podcast voor mij?

Reageren

16 januari: Ontmoeting en inspiratie in Beilen.

Door Ada

Op 16 januari 2019

In Kerk & gemeente, Muziek

Dinsdagavond; eigenlijk de tweede cantorijrepetitie, maar ik moest gelijk al afzeggen. Gisteravond werd ik in Beilen verwacht. In het kader van het winterprogramma ‘Ontmoeting & inspiratie’ van de Protestantse gemeente was ik uitgenodigd om een avond te verzorgen met ‘Daniël Lohues’ als onderwerp. Vorig jaar had ik zo’n zelfde avond gegeven in Roden. Over de inhoud van de avond verwijs ik graag naar het verslag van 14 februari van vorig jaar, (zie Zuks bedenk ie van te veuren niet >>>) want in Beilen bracht ik exact hetzelfde programma.

Omdat ik vind dat je je publiek niet een hele avond alleen moet laten luisteren heb ik wat momenten ingelast waarin de aanwezigen even met elkaar in gesprek kunnen gaan naar aanleiding van wat we hebben gehoord. Zelf schuif ik dan ook even aan en ik constateerde dat er leuke gesprekken ontstonden.
Daarbij geef ik dan wel een ‘handvat-vraag’ mee. Bij het lied ‘We hebben allemaol baat bij muziek’ was de vraag: “Bij welke muziek heb jij baat?”
Bach, Mozart, Johannes de Heer, Marco Borsato: er kwam van alles voorbij. Maar wat mij vooral opviel was, dat mensen vertelden dat ze baat hadden bij zélf zingen. “Als ik in het koor sta te zingen, heb ik het gevoel dat ik een beetje wordt opgetild”.

We hadden gisteravond een gemeleerd publiek. Uitgesproken fans van Lohues die ook naar zijn theatervoorstellingen waren geweest, mensen die Lohues ‘wel leuk’ vinden en één of twee CD’s hebben, maar er was ook een mevrouw die oorspronkelijk niet uit Drenthe kwam, keurig ABN sprak (ik presenteer de hele avond in onze eigen streektaal) en Lohues alleen maar kende van zijn columns. “Het lijkt me wel een aardige man…”
Zij was gewoon nieuwsgierig naar wat hij nog meer deed; zij kreeg door zijn muziek en teksten heel veel verschillende kanten van Lohues te zien.

Ondanks de zenuwen had ik zelf ook een leuke avond; ik ben nou eenmaal erg gecharmeerd van Lohues en zijn werk. Vandaag deel ik op mijn website het lied ’t Is en het blef een gevecht. Met de aanwezigen in de zaal gingen we over dit nummer het gesprek aan. Lohues beschrijft allerlei soorten van dingen waarmee je als mens in gevecht kunt zijn. De tweestrijd die je soms met jezelf moet voeren noemt hij in dit lied ‘Houwerij met joezölf’.

Wil je je ook eens verdiepen in dit lied?
Hierbij een link Gevecht Lohues naar een PDF met de tekst en ook een link naar een video >>> op YouTube.

P.S. Dit blog haar netuurlijk in ’t Drents moeten.
Maor dat was guster ok al, ik moet het ok niet overdrieven. Nou, een klein stukkie dan nog.
Drenthe is trouwens net een groot dörp: gusteraomnd ontmoette ik een vrouw waor as ik met op de HAVO in Assen zeten haar, een schoolvriend van mien breur en een ex-collega uut de jaoren ’80 van de rechtbaank in Assen. Johan, de organisator van dizze oamnd, (hij heul met mij de tied in de gaten) mus mij regelmaotig weer bij een groepie wegroepen, dan haar ik het weer veuls te gezellig……

Reageren

9 januari: Heimwee naar de cantorij.

Door Ada

Op 9 januari 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Op 23 mei 2017 schreef ik het laatste blog over de Catharinacantorij (Lezen? Zie Waardig afscheid van de cantorij >>>).
Samen met Ilse zou ik na de zomervakantie in 2017 aanschuiven bij de nieuw te vormen Cantorij Roden, waar zowel leden van de Op de Helte-cantorij als leden van opgeheven Catharina-cantorij bij zouden zingen. De repetities waren op vrijdagavond van 19.00-20.30 uur.

Na die zomervakantie bleek dat de repetitieavond op verzoek van cantrix Thysia was verplaatst naar de dinsdagavond.
Mijn Franse les avond.
Probleem.
In eerste instantie koos ik voor de Franse les.

Maar het ging wringen mensen.
Als de Cantorij Roden meewerkte aan een viering zat ik met heimwee in de kerk te kijken naar het koor en te genieten van hun vierstemmige gezang.
Daar hoorde ik ook bij. Het zingen, de repetitielol, maar ook een bijdrage leveren aan een kerkdienst en de beleving van een viering als koorlid: ik miste het.
Het knopje ging om toen ik ’toeristen-dienst’ had in de Catharinakerk op de Open Monumentendag in september 2018 (zie 10 september: Hier ligt mijn voorvader >>>).
De cantorij verzorgde ’s middags een gastoptreden en ik zou er zo wel weer bij willen staan. Op dat moment heb ik besloten om met mijn medeleerlingen van het Franse klasje te gaan praten, met als resultaat dat we met ingang van 2019 naar een andere avond gaan.

…. bijna drie kilo in je rugtas……

Zo kwam het dat ik gisteravond om 19.30 uur op de altenrij van de Cantorij Roden zat. Naast Ilse, met bassen Jaap en Joop achter ons; wat heerlijk vertrouwd was het weer. De drie dikke liedboeken zaten weer in mijn oude ‘Cantorij-rugtas’. Die wegen per stuk bijna een kilo (A4-formaat) dus dan heb je alleen aan liedboeken al bijna drie kilo op je rug. En ja hoor: we zongen drie liederen, allemaal uit een ander boek. Het grote geheister kon weer beginnen. Dat geheister was ik na anderhalf jaar alweer een beetje vergeten. We hadden trouwens maar een halve repetitie want de tweede helft hadden we nieuwjaarsborrel. Gezellig.
Wat een goed begin van het nieuwe jaar.
Toen we naar huis gingen zei Ilse: “Het was mij een aangenaam genoegen!”
Het had mijn tekst kunnen zijn; het genoegen was geheel wederzijds.

Reageren

26 november: Twee broden en 5 kazen.

Door Ada

Op 26 november 2018

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

In juni 2017 werkte de Catharina-cantorij voor het laatst mee aan een viering; daarna werd het koor opgeheven. Eind november 2017 zagen we elkaar weer op de eerste reünie en gistermiddag kwamen we voor een tweede reünie bij elkaar in De Deel.
Wat heerlijk om elkaar in deze samenstelling na een jaar weer te zien!
Natuurlijk was het niet zo dat ik de reünisten een jaar niet had gezien.
De meesten kom ik regelmatig tegen in de vieringen of elders in het dorp.

We dronken koffie/thee, kletsen gezellig met elkaar bij, maar we gingen natuurlijk ook met elkaar zingen. Erica had enkele liederen voorbereid en zo stonden we na een jaar wat onwennig in onze stemgroepen in te zingen. Maar die onwennigheid duurde maar erg kort: het was al spoedig weer net zo’n gezellige chaos als vroeger. Het was de bedoeling dat we om half vier met zingen zouden beginnen maar iedereen bemoeide zich zoals gewoonlijk weer met iedereen. Voordat de laatste tenor op de goede plaats zat (namelijk naast de andere tenoren) en iedereen de goede muziek voor zich had was het al kwart voor vier. Maakte niet uit. We hebben vierstemmig gezongen en dat voelde weer heel vertrouwd.

Toen was het tijd voor een glaasje fris of wijn en zongen we ‘Daor bluit mien eerappellaand’ van Ede Staal en ‘Hier kom ik weg’ van Daniël Lohues. Stond nooit op ons repertore, maar het was erg leuk om te zingen; wel heel ver buiten de comfortzone van sommigen van ons wiens roots in andere delen van het land liggen.

De organisatie had iedereen gevraagd om iets lekkers mee te nemen: hetzij voor bij de koffie/thee, hetzij voor het buffet aan het einde van de middag.
We pasten het bijbelse principe van de ‘vijf broden en twee vissen’ toe: we zetten alles op tafel en delen zo met elkaar wat er aan eten wordt binnengebracht.
“Om in stijl te blijven hebben wij twee broden en vijf kazen meegebracht!” merkte een alt snedig op.

Er bleef natuurlijk van alles over. Het gaat te ver om te spreken over 12 manden, maar er was meer dan genoeg lekkers: soep, brood, salade, hartige taarten, kleine hapjes en zelfgebakken cake/koek.
Zo kwam het dat wij vanmorgen thuis een stukje cake-tulband met appel bij de koffie hadden. Namens Gerard, Jon en Frea: bedankt Roelie, het was lekker!

Reageren

10 november: ‘onze’ Huub.

Door Ada

Op 10 november 2018

In Muziek

Woensdagavond zapte ik rond 23.00 uur nog even langs de zenders. Wie zitten er bij Pauw? En wie bij Umberto, oh nee, Twan?
Meestal kan ik heel snel. Omhooggevallen zangers, Peter R. de Vries, veel te grof gebekte cabaretiers, bekende Nederlanders die een boek hebben geschreven: ZAP!

Die avond zag ik Huub Oosterhuis zitten bij RTL-Late Night met naast hem zijn dochter Trijntje. Wat prachtig was het. Wat een verrassend onderwerp voor RTL-begrippen. Zeg je Huub Oosterhuis dan zeg je kerkmuziek (en wat heb ik in mijn leven al veel van hem gezongen) en daar ging het dus ook over. We zagen hoe respectvol vader en dochter met elkaar omgingen; het bracht me in tranen op de late avond.

En meer wou ik er ook maar niet over zeggen. Kijk zelf naar dit pareltje waar ik per ongeluk op terecht kwam: hierbij een link naar dat gedeelte uit de uitzending >>>.
Het lied ‘Laat ze blijven’ (met de zin: ‘God en bijna iedereen staan aan hun kant’) zong Trijntje aan het eind van de uitzending, hierbij een link naar een uitvoering op You Tube >>>
Wat fijn dat ‘onze’ Huub zo’n prachtig podium kreeg ter gelegenheid van zijn 85e verjaardag.
Hij heeft het verdiend.

Reageren