Categorie: Muziek Pagina 15 van 37

31 augustus: Paul McCartney

Door Ada

Op 31 augustus 2018

De hele zomer hebben we weer naar ‘de Slimste mens’ gekeken.
Meestal keken we uitgesteld, maar we hebben geen aflevering gemist, we hebben er van genoten.
Vanavond is de finale, dan weten we wie zich dit jaar de Slimste mens mag noemen.

Afgelopen week kwam het gesprek tussen de vragen door op Paul McCartney.
Er werd gerefereerd aan ‘de karaoke-video’ met hem en zelfs Maarten van Rossem was er positief over. Daar had ik inderdaad al meer mensen over gehoord, maar het was er nog niet van gekomen om hem te bekijken. Gisteravond zag ik het filmpje op mijn tablet, samen met Frea en Jon op de bank. Wat prachtig, wat bijzonder en wat emotioneel.

Even een beetje achtergrondinformatie: in Engeland is er een TV-programma met de naam ‘The late show’. Dat wordt gepresenteerd door James Corden, een bekende Engelse musicalster. Onderdeel van die show is ’the Carpool Karaoke’ en het is inmiddels razend populair. Corden strikt bekende artiesten om met hem een stuk in de auto te rijden. Ondertussen hebben ze een gesprekje en draaien ze muziek van de betreffende artiest, die dan samen met Corden luidkeels gaat meezingen. Het leverde al spectaculaire beelden op met Adele, Elton John en Stevie Wonder. Zoek maar eens op internet met de term ‘carpool karaoke James Corden’.

Terug naar Paul McCartney. Deze video is de állerleukste tot nu toe in deze serie.
Ik ga er helemaal niets over zeggen, kijk en geniet.
Wel even tijd voor uittrekken, duurt 25 minuten; maar dan heb je ook wat!

Paul McCartney Karaoke>>>

(De video is niet ondertiteld. Als je de Engelse taal niet machtig bent zul je niet alles kunnen volgen, maar ik kan je aanraden het filmpje toch te bekijken. Ook zonder alles wat gezegd wordt te begrijpen is het de moeite meer dan waard.)

Reageren

5 augustus: Dan ga je weer terug naar je vrouw…..

Door Ada

Op 5 augustus 2018

In Muziek

Van 28 juli tm 5 augustus vindt het Gay Pride festival plaats in Amsterdam; om te vieren dat je kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt. Het jaarlijkse hoogtepunt daarvan is Canal Parade, dan vaart er een bonte stoet van boten door de Amsterdamse grachten met daarop feestelijk uitgedoste lesbiennes, homo’s, bi-seksuelen en transgenders. In het journaal zagen we beelden van het plezier dat van de boten afstraalde; wat een feest was het weer.

In datzelfde journaal zaten beelden van Moskou. LHBT-groeperingen vroegen met een regenboogvlag aandacht voor hun zaak en werden één voor één opgepakt en afgevoerd.

Wat een tegenstelling. Wat mag je dan blij zijn dat je in Nederland woont.
Alhoewel, wat ik begrijp van de homo’s en lesbiennes om mij heen is dat het geaccepteerd lijkt, maar in werkelijkheid blijft het een strijd. “Wij lopen in Groningen ’s avonds laat niet hand in hand’ vertrouwde een lesbisch stel mij kortgeleden toe.

In de jaren ’70, ik woonde nog thuis, kocht ik het album Levenslang van Robert Long op cassette.
Voor mij de eerste kennismaking met liefde tussen twee mannen; daar was ik in Hoogersmilde nog niet mee geconfronteerd.
Het lied ‘Thorbeckeplein’ vond ik het meest bijzonder. In mijn beleving beleefde de zanger een romance met een vrouw; pas in de laatste regel kwam ik tot de ontdekking dat het een man was. omdat Long zong: ‘dan ga je weer terug naar je vrouw…’.

Daar moest ik op z’n minst erg aan wennen. Mijn ouders waren duidelijk over wat ze van homo’s en lesbienes vonden en die mening was niet erg genuanceerd. Mijn vader en ik waren het dus ook over dit onderwerp grondig oneens en dat botste regelmatig. Het bandje van Robert Long hoefden mijn ouders dan ook niet te horen. Long heeft heel veel betekend voor de LHBT-wereld in Nederland. Het zou fijn als als zo’n Canal Parade overal in de wereld kon. Ook in Moskou bijvoorbeeld…..

Luister naar het ingetogen ‘Thorbeckeplein >>>’.

Reageren

21 juli: Eéééduard en zijn Lehenaaaaa….

Door Ada

Op 21 juli 2018

In Muziek

Op mijn MP3-speler staat een verzameling muziek die ik in de loop van de jaren heb verzameld en waar ik graag naar luister. In de loop van de jaren heb ik daar al wat nummers van besproken in een blog in de categorie ‘Muziek’.
Vandaag een lied dat eigenlijk helemaal niet kan.
Het is een smartlap in de ware zin van het woord en het wordt gezongen door de Zangeres zonder Naam.

Mijn oma Vrieswijk had een zwak voor de zangeres, ze had volgens mij een plaat met muziek van haar. Oma werd daarom hartelijk uitgelachen door haar zonen, die het echt beláchelijke muziek vonden. Ik kan me nog herinneren dat mijn vader een keer op een verjaardag spottend begon te zingen en uithaalde met ‘Daar zat Eééééduard met zijn Lehenaaaa….’ waarop de rest meeblérde: ‘sloten daar een huwelijksband’.

Nou had oma die zonen al heel wat jaren en ze trok zich er niks van aan; gelijk had ze, zij vond het nou eenmaal mooie muziek. Een aantal jaren geleden zocht ik met de zoekterm ‘Eduard Lena’ en kwam uit bij het lied dat ik zocht.
Het is prachtig van lelijkheid. Het begint met de zin ‘In het lommer van ’t priëeltje…’
Als het voorbijkomt en ik ben alleen, dan zing ik het mee, een mens moet zichzelf soms een guilty pleasure gunnen. Dan denk ik ook altijd even aan oma en aan mijn vader.

Luister naar de Zangeres zonder Naam >>>

Het is een triest verhaal.
Maar nog triester is dat Eduard na het overlijden van Lena helemaal niets meer met zijn leven doet . Hij doet zijn hoed en mantel af, treedt in het klooster en treurt zijn hele leven om zijn Lena, tot hij rust bij haar in ’t graf.
Wat zonde van zo’n mooie jongen…….

Reageren

1 juli: Margherita

Door Ada

Op 1 juli 2018

In Muziek

Van sommige liedjes weet ik nog waar ik was en wat ik deed toen ik ze voor het eerst hoorde. Dat geldt ook voor Margherita van Marco Borsato.

1995. Baby Carlijn deed haar middagslaapje, Frea en Harriet waren naar school en ik werkte een grote maandag-afwas met veel glazen weg. Ook toen hadden we al leuke feestjes. In een programma op de radio was Marco Borsato te gast. Hij was bekend omdat hij de soundmixshow had gewonnen. Hij zong tot dan toe Italiaanse en Engelse teksten en was mij nog niet echt opgevallen. Hij vertelde in die radio-uitzending dat hij een Nederlandstalig album had opgenomen. Twee nummers van dat album werden gedraaid: De meeste dromen zijn bedrog en Margherita.

Het laatste nummer bracht me in tranen; ik weet nog dat ik de afwaskwast in het water liet glijden en alleen maar luisterde. Wát een emotie. Het nummer begint heel rustig met pianospel en heel langzaam bouwt de treurnis op. “Dat je alles met je meeneemt wat me lief is in dit leven…….. ik zou niets liever willen dan mijn hoofd weer in jouw handen, maar wat tot een uur geleden nog zo veilig heeft geleken, is een hele grote leugen en een kaartenhuis gebleken.”
De muziek is aangezwollen, het effect wordt nog even aangezet met een jankende saxofoonsolo en dan wordt de begeleiding weer teruggebracht tot heel zacht pianospel.

In mijn gedachten zie ik dan zo’n man gedesillusioneerd met lege handen staan.
“Het is net of iemand anders in jouw lichaam is gekropen”
Hij realiseert zich wat er gaat gebeuren en grijpt zich vast aan de laatste strohalm: “Wil er iemand me vertellen dat ik alles heb gedroomd….”

Luister naar Marco Borsato’s Margherita >>

Nog steeds vind ik het een prachtig nummer.
Het bewijst dat Nederlandstalig van wereldklasse kan zijn.

Reageren

25 juni: Kippenvel. Zo mooi.

Door Ada

Op 25 juni 2018

In Muziek

Vorig jaar was er een reclame op televisie van een oudere mevrouw die een jeugdvriend opzoekt. Je ziet haar met de trein reizen en als ze de vriend daadwerkelijk ontmoet vlamt de oude liefde weer op. Heel romantisch. Wat mij werkelijk ontroerde was de muziek die onder het filmpje zat: ‘Take this waltz’ van Leonard Cohen.

Voor een wals ben ik sowieso al wat gevoelig, maar deze is zo meeslepend, dat ik er door werd gegrepen toen ik het filmpje voor het eerst zag.”Wat is dit!? Wat mooi! Waar is deze reclame voor? ” Leve internet in dit soort situaties . In no time had ik het lied gevonden. Prachtig. In het begin luisterde ik er regelmatig naar, maar het verdween wat naar de achtergrond. Zondagavond deden Gerard en ik een spelletje en ik zette een muziekje op. En net toen ik een tweede stad bouwde kwam ‘Take this waltz’ voorbij.

Onmiddellijk kreeg ik kippenvel op mijn armen en een brok in de keel. Sommige muziek doet dat met mij; ik kan het niet uitleggen. Soms is een lied verbonden met een herinnering of aan een persoon. Maar bij dit lied van Cohen is dat niet het geval; het raakt me en eigenlijk wil ik niet weten waarom dat zo is. Luister maar eens.

Take this waltz >>>

Voor de liefhebbers: hierbij een link naar de commercial van de NS>>> waar ‘Take this waltz’ onder gezet is.

De NS maakte trouwens ook nog een versie van de commercial met een minder romantische afloop. Benieuwd? Klik hier >>> voor die versie. Je komt dan op de website ‘Reclamewereld’ en daarna kun je doorklikken naar het filmpje.

Dit blog draag ik op aan Gerard; hij is jarig vandaag!
Gelukkig heb ik niet, zoals de geliefden in de commercial, hoeven wachten tot mijn oude dag om de liefde van mijn leven te vinden.

Reageren

18 juni: Passe-Partout bracht mij bij Aunt Dinah.

Door Ada

Op 18 juni 2018

In Muziek

Maandagmorgen. Om 11.00 had ik de afwas gedaan, de keuken blinkend schoon en zat ik aan de koffie met mezelf en Hans Schiffers; die presenteert de Arbeidsvitaminen.

The Bee Gees, Sergio Mendez, E.L.O., het was weer aangenaam vanmorgen.
Hij draaide ook het lied ‘De doodgewoonste dingen’ van Passe-Partout uit 1976.
Vijftien was ik toen. AFSCHUWELIJK, wat een dom lied vond ik dat.
Het hoorde absoluut niet in de de Top 40, maar daar kwam het wel iedere week voorbij.
Idioot vond ik toen, wie koopt zulke zooi!

Weet je niet hoe het lied klinkt? Hierbij een link naar een YouTube-video: De doodgewoonste dingen >>>>
Vanmorgen hoorde ik het lied voor het eerst sinds jaren weer.
De doodgewoonste dingen, die brengen mij tot zingen,
ik zing van al het mooie dat ik zie.
Het dagelijkse leven is m’n allermooist gegeven
in harmonie op melodie.

Dat is waar ik op deze website zo vaak over schrijf. De waarde van de dag zien in gewone dingen die toch bijzonder zijn. Ik beluisterde het lied en dacht; “Eigenlijk best een goede tekst…” maar ik heb ik de jaren ’70 kennelijk zoveel weerstand tegen dit nummer opgebouwd dat ik het ook nu nog niet mooi kan vinden.

Voor dit blog keek ik nog even op Wikipedia voor nog wat informatie over dit nummer; daar stond het volgende:
Dat dit genre in de Nederlandse hitlijsten stond genoteerd was opvallend, zeker omdat het geen popmuziek was. In oktober 1976 stond overigens ook al het operanummer Aunt Dinah Has Blowed The Horn uit Treemonisha van Scott Joplin hoog genoteerd.

1976

Oh jaaah……dat was met een koor. Dat vond ik toen een prachtig nummer, ik had het opgenomen op de bandrecorder van mijn vader. Dat lied was ik vergeten; ik heb het later nooit weer gehoord. Op YouTube zocht ik het op en toen gebeurde hetzelfde als met Romanze van Mozart (zie 24 juni 2015>>>): er ging een laatje open. Het laatje van 1976. Op het moment dat ik vanmorgen de hoorn aan het begin hoorde stond het kippenvel op mijn armen en sprongen de tranen in mijn ogen. Het is niet eens een heel ontroerend nummer of een verpletterende tekst; het is het gevoel dat het lied teweeg brengt. De herinnering aan het hele leven dat ik toen leidde: de MAVO, mijn ouders, de vriendinnen, mijn kamer….. muziek doet dat met me. Hierbij een link naar de video die mij op maandagmorgen aan de koffie weer in 1976 bracht: Aunt Dinah has blowed the horn >>>

Reageren

14 juni: Ik kiek overal, maor ik heur hier.

Door Ada

Op 14 juni 2018

In Muziek, Streektaol

Een paar weken leden under het eten zee Gerard: “D’r is een probleem op de dartiende juni, dan hebt wij kaorten veur Daniël Lohues.” Een tweedaagse excursie van zien wark veul ok net op dizze daotum. Jammer veur Gerard, fijn veur mien breur: gisteraomnd zaten wij met ’n beiden in de Stadsschouwburg in Grunnen.
‘Vlier’ het de solo-veurstelling waor as Daniël Lohues dit veurjaor met langs de theaters van Nederland toert. Het is veurlopig de leste veurstelling in dizze vorm: in het naojaor giet hij met een band ‘elektrisch’ op poppodia speulen.

De CD ‘Vlier’ haar ik al een paar keer beluusterd; ik was dus slim beneid naor de verhaolen die d’r bij heurt. D’r zaten genog verhaolen in dizze veurstelling, maor niet allent over nummers van zien neiste CD. Ok over de achtergrond van het lied ‘Karke’ bijveurbeeld uut 2007.
Het verhaol over meinsen die niet huuft te wachten bij de hemel in rij (een uutspraak van de pater uut zien jeugd) en het eeuwenolde verhaol van de boer; “en hij ploegde voort”.

Lohues is een noordeling in hart en nieren en pakt de zaal muiteloos in deur aandacht te besteden an de aardbevingsproblemen op het Grunningse platteland en creëert gezamenlijke lol over de randstedelijke arrogantie ten opzichte van de rest van het land. Hij zung zölfs een loflied op de A28 die hum nao elk optreden weer naor Erica brengt.

Van kwart over acht tot kwart over elf zat ik in mien zachte theaterstoel allent maar te genieten. Wat een artiest. De mieste nummers die hij zung ken ik uut de kop en ik heur ieder klein verschil ten opzichte van de CD-opnames. Virtuoos piano- en gitaarspel in combinatie met herkenbare verhaolen en teksten in de streektaol; Daniël Lohues bezörgde oons weer een fantastische aomnd.

Op zun aomnd wordt d’r veul lacht, maar of toe emotioneert een lied: gisteraomnd gebeurde mij dat bij ‘ Ik heur hier’ . Hierbij een link naor een YouTube-bestand met het lied>>>

Het beschref precies mien eigen gevulens ten opzichte van Drenthe: ik ben graag in een mooie olde stad, veural as d’r qua geschiedenis wat te beleven valt. Ik hol van de stranden langs oonze Noordzee, ik geniet van een reis naor het buutenlaand waor het ok bijna altied onuutsprekelijk heerlijk is, maor ienmaal weer in Drenthe weet ik: ik heur hier.

Hier tussen zand en veen
ieken en vlier
ik kiek overal
maor ik heur hier.

Reageren

16 mei: Oma Vrieswijk

Door Ada

Op 16 mei 2018

In Geschiedenis, Sweet memories

In mijn jeugd heb ik het geluk gehad alle vier mijn grootouders te hebben gekend. Mijn ouders hadden een goede relatie met hun ouders; we zagen elkaar vaak, al was het contact met opa en oma Klazienaveen(Vrieswijk) frequenter dan met opa en oma Zevenhuizen(Boelen). Dat kwam gewoon omdat Zevenhuizen in Zuid Holland lag, dat was veel verder reizen.

Vandaag zet ik mijn oma Vrieswijk in het zonnetje op mijn website. Aaltje Pasveer heette ze. Mijn vader was haar oudste zoon en ik was haar eerste kleinkind. Oma Vrieswijk was mijn liefste oma. Dat kwam omdat ik in mijn vroegste jeugd heel veel bij hen heb gelogeerd. Mijn ouders waren toen net verhuisd van Oldenzaal naar Hoogersmilde en mijn moeder had het daar erg moeilijk. Ze werd met open armen ontvangen in Klazienaveen en daar was ze dus regelmatig met mij.

Het was een gezellige boel daar, want ome Andries, ome Jo en tante Trijn woonden nog thuis en ik had geen gebrek aan aandacht. In die periode is mijn bijzondere band met oma en tante Trijn ontstaan. Regelmatig gingen we ook een weekend naar Klazienaveen en ik herinner me vooral de gezelligheid van uitgebreide broodmaaltijden met veel mensen in te kleine kamers.

1969: Ada. oma Vrieswijk en Henk

Oma had heel lang grijs haar. ’s Morgens maakte ze daar een lange vlecht van, die ze in een knot draaide op haar achterhoofd en die ze vervolgens vastzette met grote, zwarte spelden. Daar zat ik als klein meisje ’s morgens op haar slaapkamer ademloos naar te kijken. Ze was best wel dik, maar daardoor ook heel zacht; ik zat graag op haar schoot. Ze rook naar Eau de Cologne en sigarettenrook en ze was altijd aan het breien of haken; van haar heb ik deze technieken ook geleerd. Ze kookte groentesoep met een hele grote gehaktbal erin die ze in schijfjes sneed en in je bord kreeg je dan soep met een plakje gehakt er in.

Oma overleed heel plotseling in 1970. Zij was toen 62 jaar, ik was 9. Het is het grootste verdriet uit mijn kinderleven geweest. Ik zag de ontreddering bij mijn vader en het immense verdriet bij de familie. Wat heb ik haar gemist. Na haar overlijden is het voor mij nooit meer zo fijn geweest in Klazienaveen als toen ze nog leefde; het verdriet om haar dood hing nog heel lang als een grauwsluier over de familiebezoekjes.

Oma Vrieswijk heeft een warm plekje in mijn hart. Van haar erfde ik mijn liefde voor handwerken, voor het koningshuis en mijn naam; met trots draag ik haar naam Aaltje. Toen mijn moeder overleed kreeg ik de ouderwetse kraantjespot die nog van oma was geweest. Terug bij Aaltje.

Eergisteren kreeg ik een reactie op één van de eerste blogs op deze website: Kirsten had de ‘pannenlappen van Oma Vrieswijk‘ gehaakt voor haar moeder, voor Moederdag.
Dat vind ik nou zo leuk.. …oma heeft nooit van internet geweten en nu haakt iemand via dit medium haar pannenlappen!

Reageren

15 mei: Ter opluistering van het geheel.

Door Ada

Op 15 mei 2018

In Muziek

Als je tegenwoordig naar een evenement gaat, dan gaat dat bijna altijd gepaard met grote boxen waar erg harde muziek uitkomt.
Denk even aan de Rodermarkt: de pony’s en paarden staan soms zo dichtbij de luidsprekers dat je je afvraagt waarom de dierenbescherming daar niets aan doet.
Koningsdag: bijna iedere kroeg heeft life-muziek die meestal niet om aan te horen is en die zo hard staat, dat de kinderen die een muziekinstrument bespelen bijna niet te horen zijn.
Kerstmarkt in Roden: Mariah Carey blééért zo hard “ALL I WANT FOR CHRISTMAS IS YOU!!” dat de mevrouw achter het kraampje niet kan verstaan hoeveel glühwein je wilt.
Loeiharde muziek ’ter opluistering van het geheel’.

Waarom is dat?
En waarom zo hard?

Afgelopen zondag waren we op Verhildersum bij de textieldagen.
Ook daar was life-muziek, maar zonder versterking.
Wat een verademing!
Een gitaar, een viool en een accordeon.
Wat mooi was het.
Ik was onder de indruk van het samenspel en van het plezier dat de muzikanten uitstraalden.

Hieronder een link naar dat filmpje: kijk en geniet.
Zo kan het dus ook!

Natuurlijk plaats ik dit filmpje niet zonder toestemming van de muzikanten.
Tineke, de dame van het gezelschap, zegt er het volgende over:

Het filmpje geeft de sfeer aardig weer, maar verder is het muzikaal echt een ‘spontaan oefendeuntje’. Ons gezelschap heeft momenteel geen vaste naam en we weten nog niet precies wat we verder gaan doen en in welke samenstelling.
Maar het is wel zo dat we er zelf veel plezier aan beleven en als anderen ervan meegenieten is het dubbel leuk.

Heb je belangstelling voor dit ‘akoestische trio’? Het contactadres is op te vragen bij Verhildersum (info@verhildersum.nl) of via een reactie op mijn blog (onderaan iedere pagina kun je een reactie plaatsen): op verzoek stuur ik je Tineke’s emailadres.

Reageren

10 mei: Onze ‘oldtimer’.

Door Ada

Op 10 mei 2018

In Alledag, Sweet memories

Deze week ben ik eens in mijn foto-archief gedoken en heb wat oud materiaal opgezocht waarop onze kinderwagen een hoofdrol speelt.

1961.
De eerste foto van de wagen staat in mijn eigen fotoboek; hij is destijds gemaakt door mijn vader.
Later ben ik er nog heel vaak mee geplaagd: “Toen kon je die lange benen al niet binnenboord houden!”
De kinderwagen kochten mijn ouders in 1960. Het was één van de eerste modellen waar je de bak van het onderstel af kon halen.
Er zaten van die grote vleugelmoeren aan de zijkant, als je die losdraaide kon je de bak er zo af tillen.
1964
In augustus 1964 werd mijn broer Henk geboren. Ook hij stond regelmatig in de kinderwagen buiten; dat was toen heel gewoon. Een stukje vitrage erover tegen de insecten en de baby’s stonden de hele zomer lekker in de tuin. Was gezond.
Op de foto staat de kinderwagen met Henk er in achter ons huis aan de Servatiusstraat.
Van mijn moeder weet ik, dat ik (destijds bijna 4) als een cerberus waakte over de wagen.
Je kwam maar zo niet langs de wagen en erin kijken mocht alleen als het van mijn moeder ook mocht. Naast mij staat mijn toenmalige buurmeisje René Bleisi.

1986
Toen Frea werd geboren in 1986 kregen wij de kinderwagen, mét mooie lakensetjes, dekentjes waar ik zelf ook onder had gelegen.
We hebben er heel veel gebruik van gemaakt. Ik liep zelfs met haar van ons huis aan de Vaartweg naar mijn moeder in Hoogersmilde, het zal een kilometer of drie geweest zijn.
Ook zetten we de losse bak op de achterbank van onze auto als we met haar ergens op visite gingen.
De foto is gemaakt op de dag dat we met haar thuiskwamen uit het ziekenhuis.

1989
In het begin van Harriët’s leven heb ik niet zo heel veel met haar gewandeld, want we waren toen al druk bezig met de verhuizing naar Roden. Welgeteld één foto is er van die periode, alleen Harriët zien we niet, die ligt lekker verstopt in de ruime bak. Frea, destijds bijna 3, had haar eigen kinderwagentje waarin haar baby-pop Susan lekker lag te slapen. Wat ik me nog herinner van dit tafereel dat het bijna niet te doen was. De auto’s suisden je op de Vaartweg voorbij en Frea was eigenlijk nog te jong om zelf het wagentje te besturen.
Ook Harriët zetten we, als we op visite gingen, in de kinderwagenbak los op de achterbank van de auto, maar er bereikten ons al wel verontrustende verhalen dat dat eigenlijk niet mocht. Dat dat eigenlijk gevaarlijk was. Gelukkig is er nooit iets ernstigs gebeurd.

1994
Carlijn werd vijf jaar na Harriët geboren en toen zag de wereld van ‘kinderen in de auto vervoeren’ er heel anders uit. We kochten een maxi-cosi en Carlijn zat in haar eigen baby-stoeltje tussen Harriët en Frea in op de achterbank van onze auto, helemaal shock&klem in de gordels. Veiliger. De kinderwagen ging niet meer mee op visite, maar is in Roden wel heel veel gebruikt. We reden Carlijn er in naar de oppasdienst van de kerk, ik haalde wandelend met de baby Frea en Harriët van school en ze stond in de zomer van 1994 heel veel buiten in haar wagen met een stukje vitrage over de kap tegen de insecten. Van mijn moeder geleerd.
Wat we ook ontdekten: Carlijn kon met haar maxi-cosi in de kinderwagen gewoon in de kring bij ons aan tafel buiten zitten. Dan zat ze lekker in de schaduw van de kap en had ze ook meer rust, want haar zusjes Frea en Harriët waren altijd wel heel erg met haar bezig…….
Sweet memories.

Reageren