Categorie: Muziek Pagina 30 van 37

29 november: Kind maakt muziek (5)

Door Ada

Op 29 november 2015

Gisteravond was ik uitgenodigd door dochter Carlijn. Haar band ‘Hijack’ speelde in dorpshuis ‘de Swingel’ in Wijnjewoude. Hijack bestaat naast Carlijn als zangeres uit Sip (gitaar) en Kees (basgistaar), hierbij een link naar de Facebookpagina >>>.
Samen met dochter Harriët & vriend en het vriendenclubje van Carlijn heb ik genoten van het optreden. Daar stond mijn dochter te stralen op het podium.

Ze spelen een heel diverse mix van muziek, ik schreef er al eens eerder over onder het zelfde kopje Kind maakt muziek >>> .
Ik dronk een glaasje zoete witte wijn met de dames, deed aan ‘social talk’ met het vriendenclubje en familie van de andere bandleden en genoot van het plezier in het musiceren dat van het podium afstraalde. Om een indruk te krijgen van wat ik heb gehoord, hierbij een link naar Hijack’s versie van She will be loved >>> (van Maroon 5) Prachtig vind ik. Maar ik ben natuurlijk wel bevooroordeeld……

Gerard gaat morgen weer een rechtstreekse bijdrage uit het UMCG leveren.
Gelukkig zijn er wel een paar positieve dingen te melden:

Hij heeft vandaag twee zakjes nieuw bloed gekregen, de verwachting is dat hij daar weer wat meer kracht van krijgt.
Vanmiddag bij de lunch vroeg hij om een bord warme Brinta. Dat heeft hij helemaal opgegeten en het smaakte ‘niet verkeerd’. En het bleef er in.
Vanavond hebben we een spelletje Ticket to Ride gedaan én hij heeft de hele aflevering van Studio Sport gezien. Maar toen was hij ook wel moe…..

Ik heb Carlijn beloofd dat ik een volgende keer weer kom kijken als ze ergens moet zingen. Maar dan neem ik papa ook mee!

Reageren

22 november: Niks is meer weerd as vandaage.

Door Ada

Op 22 november 2015

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Geen rechtstreekse post uit het UMCG vandaag. Vanmiddag na het bezoek ging Gerard even liggen en daarna voelde hij zich niet goed. De voorspelde dip kwam onverwacht. De hematoloog die Gerard vanmorgen aan zijn bed had vertelde dat deze dip ongeveer een week kan duren.

Vanmorgen begon het nog goed, het was een rustige dag. Gerard heeft geluisterd naar de kerkdienst vanuit Op de Helte met Kerkradio. Het is vandaag de laatste zondag van het kerkelijk jaar, in deze viering worden alle namen genoemd van gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden. “Het is toch anders dan dat je er bij bent” zei hij daarover. “De sfeer krijg je niet mee, je ziet niet wie een kaars aansteekt, het is een andere beleving.” Hij werd geraakt door een mooi gedicht dat door Bea Sportel was gemaakt en ook door haar werd voorgelezen. Fijn dat hij er ‘online’ toch bij kon zijn.

Achter hem is de witte muur inmiddels veranderd in een kaartenwand.
Vandeweek kreeg Gerard een kaartje met een gedicht van Johann Wolfgang von Goethe.
“Niets is meer waard dan deze dag.
Gisteren kun je niet opnieuw beleven.
Morgen is nog buiten je bereik”

De waarde van de dag, het thema van dit blog.
Als je in de zwarte balk bovenaan klikt op het tabblad “Ada’s waarde: wat kleurt mijn dag” dan kom je op de eerste pagina van de website. Onderin staat een tekst van Daniël Lohues met een link naar zijn liedje ‘Niks is meer weerd as vandaage’.
Daniël zegt hier zelf over: “Op een reis deur Amerika was ik in Chicago. Daor zag ik een junkie zitten die ‘junkie-dingen’ deu. Op het muurtie waorop die junk zat stun de tekst: Nothing is worth more than this day. Dat vun ik een mooie zin. Op Google typte ik die zin in um te kieken wie dit zegd haar. Dat bleek Johann Wolfgang von Goethe te weden.”

De waarde van de dag wordt door een ieder zelf bepaald.
Wat voor de één waardevol is, beleeft de ander als waardeloos.
Zoals Lohues al zegt: “Niks is meer weer as vandaage, maor je moe’n ’t maor net eem zien….’
Als je je zo beroerd voelt zou je kunnen zeggen: wat een waardeloze dag.
Maar gelukkig was daar nog het gedicht van Bea.

Reageren

20 november: Een Drent? In het Fries?

Door Ada

Op 21 november 2015

In Alledag, Cantorij Roden

Rechtstreeks uit het
Precies een week geleden ben ik opgenomen. Ik zal niet zeggen dat de tijd is omgevlogen maar eigenlijk is het best snel gegaan. Gisteren zat ik even in het dagverblijf de ochtendkrant te lezen. Een meneer en mevrouw uit Friesland (duidelijk te horen aan hun tongval, nou) werden ook even in het dagverblijf opgevangen.

Meneer had een oproep gekregen dat hij donderdagmorgen moest verschijnen. Maar ze hadden enige tegenslag op de afdeling: iemand die zou worden ontslagen kreeg toch nog het bericht van de arts dat hij een dag langer moest blijven. De vraag was of de meneer uit Friesland wel kon worden opgenomen.
“We moeten waarschijnlijk hier in dit dagverblijf ook even het intake gesprek voeren en daarna kijken we verder.”
Ik stond op om naar m’n kamer te gaan, waarop mevrouw zei: “Maar heeft u wel een kamer waar u naar toe kunt?”
O ja hoor, maakt u zich geen zorgen om mij.

Het zal je gebeuren. Je wordt verwacht en dan nog is er geen plaats op de overvolle afdeling. Want wat bleek? Vanmorgen zat ik weer mijn krantje te lezen en het zelfde echtpaar kwam weer binnen. Ik had bijna plaatsvervangende schaamte. “Dus u bent weer naar huis gestuurd gisteren?” Ja dus.

En ik bijna verontwaardigd zijn over het feit dat ik op de woensdag voor de 12^e november geen telefoontje kreeg….. en nu een hele kamer voor mij alleen.
Gelukkig trof ik meneer vanmiddag uit zijn 1 persoonskamer komende op de gang.
“It giet oan, meneer?”
“Ja krek nou!” Ik was blij voor hem. Het kleurde een beetje mijn dag.

Over mijn vorderingen kan ik kort zijn. Het gaat heel stabiel , maar ik moet rekening houden met dalende bloedwaarden en de voorspelling is dat ik daar nog wel het e.e.a. van zal merken. Wy sille sjen. Er is ook nog maar een week om.

Ondertussen aan de Boskamp

In deze spannende tijden probeer ik de ‘vaste dingen’ zoals yoga, zwemmen, Franse les en cantorij zoveel mogelijk door te laten gaan. Meestal kom ik terug van deze activiteiten met meer energie in mijn lijf dan toen ik er heen ging.

Gisteravond zongen we met de Catharinacantorij alle liedjes door voor drie komende diensten waar we aan meewerken. Veel. Volgens onze cantrix gingen we ‘speed-daten’ met alle liederen: even ‘doorzingen & proeven’. Sommige liederen waren heel bekend. We gaan naar Kerst toe en we zongen tot mijn grote vreugde o.a Stille nacht, Nu sijt wellecome en Eer zij God in onze dagen.
Die titel zegt misschien niet zo veel, maar het is het lied met het eindeloze Gloo hohohoho hoo hohohoho hoo hohohoho horia. Waarvan de bas naast mij van te voren al opmerkte dat er een ‘onmogelijk gloria’ bij de baspartijen zat.

Acht jaar zit ik nu bij dit koor en ik had de altpartij van dit lied nog nooit gezongen.
Collega-alt en ik vinden het een uitdaging. Dat betekent dat het nog niet heel goed ging.
Het was een heerlijke repetitie. Veel gezongen en veel gelachen.
Een tenor had een vervelende hoest.
Iemand vroeg: “slokje water”?
Een alt veronderstelde dat een emmer misschien beter was.
Waarop een andere tenor riep dat het toch zeker geen kameel was….

Plezier. Dat is het woord dat de hele lading dekt.
Plezier in het zingen en plezier met elkaar.
Broodnodig in tijden waarin het allemaal niet mee zit.

Reageren

15 november: Kyrië eleison. En wéér ijsblokjes.

Door Ada

Op 15 november 2015

In Alledag, Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vanmorgen zongen we met de Catharinacantorij in de Catharinakerk.
Afgelopen donderdagavond hadden we het tweede deel van de repetitie al even in de kerk gezongen om te oefenen met organist Ad van Nes. Met jassen aan en sjaals om, want voor die drie kwartier gaat de koster de kerk niet helemaal verwarmen.
Er was één lastig lied bij: daarbij zong de dominee een solo. Dat stond wel op het muziekblad, maar dat hadden we nog niet geoefend: het hele koor zong alle coupletten.
Tot donderdagavond.

“De eerste regel van het 1^e couplet en de 3^e regel van het laatste couplet wordt door de dominee gezongen. Dat doe ik dus nu even.” vertelde onze cantrix.
Maar dat is wel heel lastig voor vijftig plussers. Prompt zong de helft van het koor mee met de solo bij het eerste couplet. “O nee, solo… !”
Ook vanmorgen tijdens het inzingen zong een gedeelte van de cantorij weer blijmoedig de solo mee. “O sorry, solo…!”
Op het ‘moment suprème’ vanmorgen ging het goed.

Het was een mooie viering. Vanmorgen vond ik het Kyrië het meest indrukwekkend.
Het Kyrië is een gedeeltelijk gezongen gebed om ontferming. De predikant spreekt de woorden uit die bij dit gebed horen en de gemeente beantwoordt dit met het zingen van “Kyrië eleison”. Dat betekent “Heer, ontferm u over ons’.
“Het is moeilijk om te bidden met de aanslagen in Parijs op ons netvlies.” zei de voorganger daar vanmorgen over. Zelf zat ik daar met spanning in het lijf om de behandeling van Gerard. We zongen het Kyrië vierstemmig met het koor en het gaf me steun om dit zo met elkaar te zingen.

Vorige week zondag had ik het Kyrië van Rossini gezongen in Aduard.
Zelfde woorden.
Compleet andere beleving.

Gistermorgen luisterde ik naar Knooppunt Kranenbarg op Radio 2. De gewone programmering was vervallen naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Parijs.
Mensen mochten zelf hun liedkeuze doorgeven.
Het lied bij uitstek bij dit soort gelegenheden vind ik “Kyrië eleison” van Herman van Veen. Het stond niet op de playlist, daarom breng ik het graag onder de aandacht van mijn lezers: hierbij een link naar het you tube-filmpje >>>
Luister naar de tekst en laat de woorden op je inwerken. Bij elke zin heb je wel een beeld.
Kyrië eleison.

Rechtstreeks uit het

Vandaag een zelfde dag als gisteren (voor mij althans) met één verschil… ik kon via kerkomroep de kerkdienst beluisteren en Ada zong mee in de cantorij. Het voordeel was dat ik de viering die om half tien begon even stop kon zetten toen er een verpleegkundige langs kwam voor de mij inmiddels bekende rituelen: bloeddruk meten, bekende vragen, heeft u nog ergens pijn en niet te vergeten heeft u nog ontlasting gehad in de afgelopen 24 uur? Om 10.20 uur begon de 2e chemokuur met de ijsblokjes om de mond te koelen. Tussentijds weer verder met het beluisteren van de viering waarin ik mij gedragen voelde door bijvoorbeeld de liederen en gebeden. Na de viering was er iemand thuis nog even een lief mailbericht gaan schrijven voor mij. Dat alles voelde goed en vertrouwd. Na de chemo had ik toch aanzienlijk meer last van misselijkheid dan gisteren. Gelukkig leidt bezoek dan af en heeft men extra medicatie gegeven tegen de misselijkheid.

Morgen heb ik een rustdag. Dinsdagmorgen om 11.00 uur worden de goede stamcellen weer via het infuus teruggebracht. De verpleegkundige gaf aan dat dit een belangrijk moment is waar menigeen naar uit heeft gekeken. Of Ada daar ook bij wilde zijn, want voor zoiets maken ze graag uitzondering voor wat betreft bezoekuren.
Natuurlijk hebben wij daar ook naar uitgekeken en Ada is erbij. We vieren het samen. Hulde voor deze verpleegkundige en haar collega`s. Dinsdag meer hierover. Slaap lekker!

Reageren

8 november: Rossini in de Abdijkerk in Aduard

Door Ada

Op 8 november 2015

In Geschiedenis, Muziek

Vanmorgen was ik al voor de wekker wakker met een ouderwets ‘schoolreisjesgevoel’.
Om 9 uur stond ik voor de deur van mijn collega-alt hier in Roden: we gingen op weg naar de abdijkerk in Aduard voor de Rossini-scratch ( zie 2 oktober >>>).

Gioachino (Antonio) Rossini (1792-1868) Italiaans componist

Wat hadden we een fantastische dag. Over de 60 deelnemers, die elkaar over het algemeen niet kennen. Iedereen had thuis zijn eigen partij ingestudeerd.

We begonnen eerst met een stoelendans. Eerst zaten alle mannen achteraan, waarna de dirigente opmerkte: “Mannen, ik wil jullie koesteren; komen jullie hier allemaal vooraan zitten!” Grote volksverhuizing. Toen iedereen weer een plekje had gevonden gingen we allemaal staan en konden de sopranen en alten de dirigent niet meer zien vanwege de massieve rij overwegend lange mannen. Toen werd het dus toch ‘koesteren op afstand’: de mannen werden weer naar achteren gedirigeerd. Was ik blij van. Ik geniet altijd heel erg van de stemmen van de bassen achter de altenrij.

“Nou, dan gaan we maar bij het begin beginnen…eerst het Kyrië”. Dan ben je toch zo benieuwd wat het wordt!
Is het wat? Heeft iedereen het goed ingestudeerd of moet er nog heel hard gewerkt worden? Zijn de stemmen een beetje goed verdeeld? Het gevoel dat zich van je meester maakt als je het Kyrië zingt en het gaat goed laat zich moeilijk omschrijven. Kippenvel brengt het in ieder geval teweeg. Omdat iedereen zijn partij goed kende was het vandaag een feest om te zingen. De dirigente kon aandacht besteden aan hard & zacht, aan de accenten en aan moeilijke loopjes en inzetten.

Voor de koffie zongen we Kyrië en Gloria, na de koffie Sanctus en Agnus Dei. Tijdens de (zelfmeegebrachte) lunch was er soep en een goed gesprek. Je ontmoet op zo’n dag vogels van zeer verschillend pluimage. Ook ontmoette ik nog een collega van Lentis, die ik wel van naam, maar niet van gezicht kende. Al pratend kwamen we daarachter…..erg leuk om te ontdekken dat je dezelfde hobby deelt. Na de lunch zongen we alle stukken nog eens door, nu met de solisten. Eigenlijk zong ik niet eens zo luid mee als alt, er waren er genoeg. Maar wat een belevenis om met zulke stukken mee te kunnen zingen.Om 16.00 uur was

Interieur Abdijkerk Aduard

de uitvoering. De kerkzaal zat mooi vol met belangstellenden en dan: mag je alle stukken nóg een keer zingen! Deze dag was meer dan de moeite waard. Van het publiek heb ik helemaal nog geen reacties gehoord, maar eigenlijk is dat ook niet zo belangrijk; we hebben een hele dag doorgebracht met de muziek van Rossini en we hebben er met z’n allen ontzettend van genoten! Een volgende keer ben ik er weer bij.

Voor mij was er vandaag als toegift ook nog een klein kadootje in de categorie Geschiedenis: de meneer die het harmonium bespeelde ging vlak voor we begonnen met het middaggedeelte staan. Hij is vrijwilliger bij het kloostermuseum en vertelde ons iets over de geschiedenis van de kerk waar we vandaag te gast waren: de abdijkerk in Aduard. Van oudsher is dit de ziekenzaal van het oude klooster. Ook meer weten? Hierbij een link naar het Kloostermuseum >>>>
Voor mij was zijn verhaal het toefje slagroom op de Rossini-taart.

Reageren

6 november: Bloemen-allegaartje en Rossini

Door Ada

Op 6 november 2015

In Bloemen, Muziek

Vandaag een blog in verschillende categorieën: een allegaartje.

Als het herfst wordt en we weer meer binnen zitten wil ik het thuis graag gezellig maken.
Dan kun je met oasis en wat hortensia’s en kalebassen, aangevuld met wat je zoal in de tuin hebt mooie kleine bloemstukjes maken.
Voor op de keukentafel. Of het aanrecht. Of bij de voordeur.

Op 5 oktober >>> schreef ik al over de ‘gevulde kalebas’. Ik maakte er nog één met een andere vulling dan de eerste. Die eerste heeft bijna drie weken bij mij op tafel gestaan, maar toen was hij van binnen dan ook helemaal weggeschimmeld: volgende keer eerder wegdoen. Een bos bloemen staat tenslotte ook maar hooguit twee weken.

Op een vierkante, rode bloempot zette ik vier grote hortensiabollen, her en der aangevuld met kleine bloemetjes van een rode Hortensia's en bolchrysant bolchrysant. Die was al bijna uitgebloeid, maar onderin zaten nog een paar mooie exemplaren.

Toen de bolchrysant bloemen verlepten heb ik ze eruit geplukt en het stukje weer aangevuld met paarse besjes en skimmia. Het staat nu als een ‘droog-bloemstukje’ op de keukentafel.

Voor de ‘Welkom-mand’ bij de voordeur maakte ik een soort kerststukje, maar dan met herfstattributen. Hiervoor plukte ik van een boom bij mijn werk grote rode kersachtige vruchten. Verder vond ik op de terugweg naar mijn auto een boom waar grote groene prikkelige bollen uitvielen waar bruine nootjes/kastanjes inzaten. Zag er erg decoratief uit. Ook liep ik langs een paar vuurdoornstruiken waar rode besjes aanzaten, daar nam ik ook wat van mee. Met wat hortensia, skimmia en een kalebas ‘van de Smilde’ heb je zomaar een mooi herfst-stuk bij de voordeur.

Het staartje van dit allegaartje is een bijdrage in de rubriek ‘Muziek’: de afgelopen weken heb ik enkele koorpartijen uit de Petite Messe Solenelle van Rossini ingestudeerd.
Eén middag heb ik afgesproken met een collega-alt uit Roden en hebben we samen ‘gegalmd’ bij de You Tube uitvoeringen van het stuk. Ik heb genoten. Van de muziek, van het zingen en van het instuderen. A.s zondag is het sluitstuk van dit kadootje voor mezelf: de uitvoering. Hierbij een link naar de Flyer Rossini Stratch uitnodiging concert met alle informatie hierover.

Reageren

1 november: Een woord, een lied, de stilte, de zegen….

Door Ada

Op 1 november 2015

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Om kwart voor tien zaten wij vanmorgen al in de kerkzaal van Op de Helte. Het liep al mooi vol en de aanwezigen zaten gemoedelijk met elkaar te praten. Op de eerste rij nam het predikanten echtpaar Krug plaats. Zij gaan beide wel eens voor in onze gemeente. Even daarna kwamen ds. Meijer en zijn vrouw binnen die eveneens op de eerste rij gingen zitten. Je kon horen aan het aanzwellen van het geroezemoes dat de gemeente dat had geregistreerd. Daarna kwamen ds. Kakes en zijn vrouw binnen. Nu liet de gemeente zich nog duidelijker horen; naast mij hoorde ik al iemand zeggen: “Die kunt d’r nog wel naost op de eerste rij…” en ja hoor, ook zij schoven aan (onder luid gelach en gepraat van de gemeente) op de eerste rij. (foto gemaakt door Nettie Kramer)
Organist Erwin Wiersinga, toch wel wat gewend op het gebied van door zijn spel heenpratende kerkgangers, staakte even zijn orgelspel om zien wat zoveel commotie veroorzaakte….

Aan het begin van de viering sprak ds. Van Beijeren de wens uit dat we iets zouden meenemen uit deze kerkdienst: “Een woord, een lied, de stilte, de zegen…..”
Wat nam ik nou vanmorgen mee uit de dienst?
Ten eerste het gedicht dat bij psalm 27 in het Liedboek staat. Want ook al zingen we alles van de beamer tegenwoordig: ik neem mijn eigen liedboek mee. Door het
gedicht keek ik anders tegen de woorden van de psalm aan.

Verder trof me het gedeelte uit Job dat werd voorgelezen. Job die met lege handen zit en toch op God blijft vertrouwen. Die ondanks alles zegt: “Ik weet dat mijn redder leeft”.
De predikant koppelde daar in de preek het lied ‘I know that my redeemer liveth‘ uit de Messiah van Händel aan. Waarvan de melodie dan vervolgens de rest van de dag door mijn hoofd speelt. Ook luisteren? Hierbij een link naar de uitvoering van dit lied door Sylvia McNair >>>

Als laatste nam ik de zegen mee. Figuurlijk en letterlijk. Het was een zegen in drie delen; de Vader, de zoon en de heilige geest werden afzonderlijk benoemd. Na de dienst vroeg ik ds. Van Beijeren of hij me de woorden van die zegen wilde mailen, maar ik kreeg de zegen mee mee op papier! Klik hier ( Zegen ) voor een PDF-bestand met de tekst

Aan het eind van de viering merkte Ds. Van Beijeren nog op dat de eerste rij met predikanten wel een soort ere-escorte leek voor ds. Kakes, die deze week zijn 60 – jarig ambtsjubileum viert. Gefeliciteerd Jan (en Joop natuurlijk ook)!

“Een woord, een lied, de stilte, de zegen….”
Stilte was er in deze ‘ruuzige’ kerkdienst niet of nauwelijks.
Die heb ik vanmiddag even opgezocht in het bos.
In de mist in het bos: wat kan het dan stil zijn.

Reageren

20 oktober: Heimwee.

Door Ada

Op 20 oktober 2015

In Muziek

Mijn collega heeft vakantie. Dat betekent dat ik alleen op mijn werkkamer zit. Er waren tijden dat ik een kamer voor mezelf had, maar dat is al even geleden. Dat vond ik trouwens ook niks aan, ik moet wel zo af toe mensen om mij heen. Maar vandaag dus even niet. Om een uur of tien zocht ik met een kop koffie even een andere collega op voor een praatje (“Pauw gezien gisteravond?”) en om 12.00 uur gingen we met de hele gang lunchen. De rest van de dag zat ik in m’n eentje te werken.

Het grootste voordeel van een collegaloze dag is dat ik dan radio 5 kan luisteren. Wekker Wakker, Arbeidsvitaminen, Tinekeshow: het gebabbel gaat volkomen langs mij heen, maar de muziek is geweldig. Vanmorgen draaide Jan Steeman een liedje van Alexandra. Ik schreef al eens over haar muziek op 7 maart >>>.

“Sehnsucht” heette het lied van vanmorgen. Heimwee. Als ik de melodie hoor, kan ik de heimwee die ze bezingt bijna voelen. Dit is een heel goed voorbeeld van tekst & muziek die precies bij elkaar passen. En dan met die stem……..zat ik daar vanmorgen met kriebels in mijn buik achter mijn beeldscherm een ingewikkelde afspraak in te plannen!
Hierbij een link naar een video op You Tube om te luisteren naar het lied.

De melodie van dit lied heb ik ook gebruikt voor een liedje in de Musi-call “Ruth”, die we met een aantal gemeenteleden uitvoerden in september 2012.

Dit zongen we dan als refrein:

Heimwee naar het land van mijn geboorte
Heimwee wakkert het verlangen aan
Heimwee naar de tijd dat alles goed was
Heimwee spoort mij aan om t’rug te gaan.

Alexandra zingt over de Taiga en de Balalaika, iedere vluchteling zal bij dit lied zijn eigen beelden hebben van een landstreek en/of een muziekinstrument.
Heimwee is universeel.

Reageren

19 oktober: “Leven is van zeven dagen”

Door Ada

Op 19 oktober 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zongen we met de cantorij in een vesperviering in Op de Helte.
De viering was voorbereid door Truus en Jaap van ons koor en had als thema: Zorg voor elkaar. Afgelopen donderdag tijdens de ‘generale repetitie’ bleek al dat de stukken er goed in zaten. Cantrix zei vaak bij het derde of vierde couplet al “nou, dat geloof ik wel.” Wat iemand de snedige opmerking ontlokte : “Ja hoor, wij zijn ook heel gelovig…!”

Gisteravond moesten we er om 18.00 zijn voor het inzingen. Organist Arjan Schippers (hij viel in voor Henk Jongsma die ziek was) begeleidde ons. Organist en cantrix spreken dan met elkaar in (voor ons) geheimtaal. “We komen van D-mineur en we gaan naar G -Groot, daar moet even een tussenspelletje met modulatie tussen”. Ze spreekt in meervoud, maar ‘we’ weten eigenlijk niet waar ‘we’ dan vandaan komen of heen gaan.
Fijn dat Arjan ons op weg helpt.
Hilarisch was het moment waarop hij een stuk begeleidde en cantrix na het eerste couplet afsloeg en zei: “We kunnen dit ook a- capella (lees: zonder orgel) zingen”, waarop Arjan achterom keek en riep: “Was het zo erg dan?!”
Maar zo had ze het gelukkig niet bedoeld.

Het was een fijne viering met heel veel mooie muziek en goede teksten.
Aan het eind van de viering zongen we het lied “Leven is van 7 dagen”, uit het oratorium ‘Daar is het daglicht’. Het lied doet mij altijd wat omdat het zo’n prachtige tekst heeft. Dit is het eerste couplet:

Leven is van zeven dagen
lief en leed, verdriet en licht.
Stappen zetten, wegen wagen,
goede toekomst in het zicht.
Mogen wij elkander dragen
op de weg die voor ons ligt.

(Voor de hele tekst zie: Leven is…)

Gisteravond lukte het in eerste instantie best goed om de ontroering te onderdrukken, maar aan het eind herhaalden wij het vijfde couplet tot alle mensen de kerk uit waren en dat was te lang. Tranen. Lastig, want dat wil je niet als je in een koor staat te zingen. Maar ik was niet de enige die ontroerd was. Het was een mooie, inhoudelijk bemoedigende vesper en dat raakte meer koorleden. Na het zingen werd het thema van de dienst in praktijk gebracht: een arm om de schouder, een zoen, een bemoedigend woord. Dat bepaalde in hoge mate de waarde van mijn dag. Een waardevolle dag, ondanks de tranen.

Reageren

13 oktober: ‘de zang’.

Door Ada

Op 13 oktober 2015

In Muziek, Sweet memories

Vanmiddag luisterde ik naar Radio 5 en daar was Bert Kranenbarg weer (zie 20 mei). Mijn oren en ik worden daar altijd erg blij van. Hij draaide weer zeer aangename muziek en ik maakte mijn huiswerk voor Franse les vanavond. Net als vroeger! Maar toen had ik Hilversum 3 er bij aan.

De weekartiest is deze week Willy Alberti. Op zich niet een zanger waar ik erg gek op ben, maar Kranenbarg draaide gistermiddag al het nummer ‘Droomland’ (met Ans Heidendaal) en vanmiddag hoorde ik “Mijn eerste meisje van de Zangvereniging”.
Hierbij de tekst van het eerste couplet en het refrein (helaas kan ik geen uitvoering op You Tube vinden…)

Toen ik een jongen was van amper achttien jaar
Was ik natuurlijk altijd voor een pretje klaar
En spreekt vanzelf, ik ging
Ook naar de zangvereniging
Want daar was je heel gezellig bij elkaar
En ik zong daar met het meeste vuur tenor
Of laat ik liever zeggen, daarvoor ging het door
Maar de hoofdzaak was dat niet
Want zelfs onder het schoonste lied
Keek ik altijd naar een meisje uit het koor
En ik kwam toen in haar gunst
Als een broeder in de kunst
Maar toen mijn stem het niet meer dee
Kreeg ik heel gauw mijn congé

Toch denk ik altijd nog met liefde aan m’n eerste
M’n eerste meisje van de zangvereniging
M’n allerliefste klein sopraantje
Waarmee ik wandelde in ’t laantje
Maar die niet meer aan me denkt
Nu ik niet meer zing

Het lied zelf heb ik niet eens zo vaak gehoord, maar ik ken het omdat de mannen van de Christelijke Zangvereniging “Halleluja” dat vroeger wel eens schalks zongen. Deze zangvereniging werd in Hoogersmilde kortweg aangeduid met ‘de zang’.
“Waor is moe? Hen de zang.” Gerard en ik waren lid van dit koor tot wij in 1989 verhuisden naar Roden.

Nu ik het lied in z’n geheel heb gehoord is het komisch met terugwerkende kracht. Op ‘de zang’ zaten toen al geen ‘allerliefste kleine sopraantjes’ meer. De gemiddelde leeftijd was minstens 50+ en de meeste mannen waren al ettelijke jaren degelijk getrouwd. Of verstokt vrijgezel. Dat gold ook voor de dames. Het lied bracht mij even weer terug naar zo’n zang-maandagavond. Mijn ouders pasten op Frea en als we terugkwamen namen we een kopje Cup-a-soup Tomaat. Dat was toen hartstikke nieuw!
Sweet memories.

Reageren