De waarde van de dag

Mijn waarde van de dag is oud nieuws.
Stond in de krant van zaterdag; het was ook het mooiste stukje van de krant.
In die week daarvoor kwam de gemeente Emmen niet zo positief in het nieuws.
Dit vond ik erover op de website van RTV Drenthe:

Emmen is voor het tiende jaar op rij de minst populaire gemeente om in te wonen, van de 50 grootste gemeenten van Nederland.
Dat blijkt uit de Atlas voor gemeenten 2021 die vandaag is uitgebracht.
Op de woonaantrekkelijkheidsindex scoort de Drentse gemeente het laagst.
Deze index bestaat uit een aantal factoren, waaronder het cultureel aanbod, culinair aanbod, veiligheid, het soort woningen, hoe dicht het bij een natuurgebied zit, en de bereikbaarheid met auto en OV. Op die laatste, de bereikbaarheid, scoort Emmen als gemeente ook het laagst.

De burgemeester van Emmen, Eric Oosterhout, liet vrijdag 19 november in het Dagblad van het Noorden optekenen dat hij die laatste plaats niet terecht vond.
Hij woont er zelf ook en vindt het een fijne plek om te wonen.
Wij kennen ook mensen die in de gemeente Emmen wonen en die wekken niet de indruk ongelukkig te zijn met hun woonomgeving.
Wat is dat toch met dat negatieve beeld van Zuid Oost Drenthe dat keer op keer maar weer wordt bevestigd door die oneerlijke lijstjes?

Toen ik de wekelijkse column van Daniël Lohues had gelezen wist ik het weer.
O ja.
Heb je zijn verhaal niet gelezen?
Hierbij een link naar zijn website: Hertogin Emmenlie. 
En weet je wat nog meer?
WIJ HEBBEN KAARTEN VOOR ZIJN NIEUWSTE SHOW IN DE STADSSCHOUWBURG IN MEI!

In de Jumbo-supermarkt waar ik wekelijks kom is bij de groente&fruit-afdeling een laag plankje waar fruit op ligt.
“Voor onze jongste gasten” staat er bij.

Dinsdagmorgen.
Met mijn nog lege winkelwagen loop ik de winkel in.
Even voor mij loopt een moeder met een klein meisje voor op de wagen: staartje in, vrolijk communicerend met mama.
Ze zit af en toe achterste voren en lijkt iets in het vizier te hebben.
Mama weet kennelijk al wat de bedoeling is.
“Jij hebt wel zin in iets lekkers, hé?”
Het meisje knikt en zegt iets terug, maar ik snap het niet.
Dan komen ze bij het bovengenoemde plankje.
“O, kijk eens, er ligt nog een mandarijntje!”
Het kindje wipt van plezier op haar plekje op de winkelwagen.

Mama pakt het mandarijntje en het peutertje steekt de handjes al uit.
“We moeten het mandarijntje nog even afpellen” legt de moeder uit.
Het kindje is inmiddels één en al beweging, de armen, de handjes, de benen, de voeten en het blije lachende gezichtje: het hele lichaam verheugt zich op wat komen gaat.

Even later houden de handjes een half mandarijntje vast.
Heel voorzichtig peuteren de vingertjes er één partje af, ze steekt het in haar mond en zit met een gelukzalig gezicht te genieten van het stukje mandarijn.
Als ik langsloop krijg ik een stralende glimlach, waardoor er een beetje sap langs haar kin loopt.
In het laatste gangpad kom ik het stel nog een keer tegen, maar de mandarijn is nog niet helemaal op.

Je hoeft alleen maar te kijken.
Zoiets simpels en zo mooi om te zien.
Zoveel plezier van één mandarijntje.

Als je jaren samenwerkt met een collega en je spreekt elkaar minstens twee keer in de week uitgebreid voor ‘werkoverleg & bijpraten’, dan leer je elkaar goed kennen.
Duo-baan-collega Jacquelien en ik hadden het goed samen en trokken ruim tien jaar als collega’s op.
Op deze website las je verslagen van teamuitjes met z’n tweeën en gezellige etentjes.
Aan onze samenwerking kwam vorig jaar een einde*; zij ging weer al haar uren voor de kliniek in Zuidlaren werken en ik kwam na wat omzwervingen bij het secretariaat van Team290 terecht.
Inmiddels spreken we elkaar niet meer wekelijks, maar we blijven via Whatsapp wel op de hoogte van elkaars wel en wee.

We zouden elkaar eigenlijk al ontmoeten in september voor een etentje, maar dat kon wegens grote drukte niet doorgaan; wat ook niet echt helpt is dat zij werkt op de dagen dat ik vrij ben en andersom. Maar gisteravond zagen we elkaar weer: we ontmoetten elkaar bij Cosineros in Zuidlaren.
De afspraak was door mij vastgelegd via de mail en ik werd om 17.15 uur met een krijtbordje hartelijk welkom geheten aan ons gereserveerde tafeltje.
Jacquelien was gelukkig ook welkom, die zat al met gedesinfecteerde handen en QR-gescand op mij te wachten.

Met een aperitiefje voor onze neus zaten we binnen vijf minuten al geanimeerd te kleppen over Lentis, over onze werkzaamheden nu, over de nieuwe directeur, over…..
“Heeft u al een keuze kunnen maken?””
O nee, dat moet natuurlijk ook even.
We maakten een keuze en gingen verder waar we waren gebleven.
Er verscheen een mosterdsoepje op tafel waar we van genoten. Net als vroeger hadden we gespreksonderwerpen genoeg,
Vervolgens werd het hoofdgerecht gebracht; ondertussen kwamen haar familie, mijn familie en de vakanties voorbij.
Aan een half woord genoeg en honderduit, we waren het nog niet verleerd.
“Wilt u nog een nagerecht?”
Voor de vorm keken we nog even op de kaart, maar bestelden allebei koffie; nagerecht kon er echt niet meer bij.
Om 19.50 uur hadden we afgerekend en namen we afscheid.
Maar buiten stonden we nog 10 minuten te kletsen, over het multifunctionele kussen, over het huisje, over….
Toen ik de auto aanzette was net het nieuws van 20.00 uur begonnen.

Natuurlijk heb ik nu nieuwe collega’s. Met hen vorm ik een team en ook hen leer ik al een beetje kennen.
Maar het  is anders dan met Jacquelien.
Deze 3 uren met haar waren een hoogtepunt op een verder vrij kleurloze vrijdag.
Toen we allebei een kant op liepen riepen we: “We houden contact!”
Zeker.
Maar ik mis onze samenwerking nog steeds.

* Meer weten over onze samenwerking? Lees dan het blog ‘Samenwerk-schap‘ uit juli 2020.

Af en toe gaan we een paar dagen naar ons vakantiehuis in Westerbork.
Hoofddoel is: ‘ontspannen’. Als je dit blog een beetje volgt weet je dat we dat vanaf begin augustus al regelmatig hebben gedaan.
Bij vertrek laten we het huis  bezemschoon achter en de dag daarna komt de schoonmaakservice van het Timmerholt.
Zo’n huis is dan weer schoon voor het oog van volk en vaderland*.
Maar als je er een paar dagen woont en goed kijkt….. we besloten een lang weekend uit te trekken voor ‘Grote schoonmaak & Onderhoud’ en vertrokken donderdagmorgen al vroeg naar Westerbork.

Het terras aan de waterkant werd al mooi groen, maar dat is niet echt de bedoeling.
Gerard maakte het terras en de perken ernaast onkruidvrij onder toeziend oog van de meerkoeten en het bijzondere zwanengezin.

Er lekte iets in het aanrechtkastje.
Niet veel,  maar het was wel steeds nat.
Het overloopventiel van het boilertje is inmiddels vervangen en in het kastje werden extra plankjes geplaatst zodat er wat meer ruimte is voor afwasteiltje en druiprek.

7 horren zitten er in de sponningen van ramen die open kunnen; dan kun je een raam openzetten zonder dat er insecten binnen komen.
De vorige eigenaren haalden die er in het najaar uit en zetten ze er in het voorjaar weer in; dat gingen wij ook doen.
Sopje over de horren,  doekje door de sponning.
In mijn ijver sopte ik ook de stickertjes met de nummers van de horren eraf. Oeps.
Gelukkig stonden ze nog in de goede volgorde op de overloop,  dus de goede nummers stonden er zo weer op.

Lampen vervangen, spotje geplaatst boven het aanrecht en een extra stopcontact bij het aanrecht: a ‘handyman’ bij de hand is van groot belang als je een vakantiehuis bezit.
Maar ik kon mijn ‘huishoudskills’ ook goed gebruiken, we waren weer lekker rolbevestigend bezig.
Keukenkastjes gesopt en overal goed stof gezogen, ook achter de nachtkastjes.
“O,  die stofzuigerzak zit wel erg vol!”
Op zoek naar nieuwe stofzuigerzakken: niet te vinden in het huisje.
Op naar Warenhuis Wassen  in Westerbork, op mijn telefoon nam ik een foto van het stofzuigermerk mee.
Ook gelijk wat gastendoekjes gekocht voor in de wc’s en wat bierglazen, want daar waren er maar drie meer van.
Leuke winkel trouwens!

Vrijdagavond  rond 19.00 zaten we diep tevreden aan een pizza van  Pronto uit Westerbork.
Twee dagen lekker gewerkt: weekend.
We moeten het hoofddoel niet uit het oog verliezen……

*Over dat ‘volk en vaderland’ schreef ik in januari 2017 een blog onder te titel ‘De diepere laag van je huishouden…‘