Bij ons in de tuin staat een vlinderstruik.
Dat is niet zijn echte naam. Hij heet eigenlijk Buddleja davidii , hij stamt uit de ‘helmkruidfamilie’ en komt van origine uit China.
Vanmiddag stond ik me even te koesteren in de zon en zag naast me in de vlinderstruik twee vlinders hetzelfde doen.
Het is niet moeilijk om te raden waar de struik zijn bijnaam vandaan heeft…
Als je goed kijkt zie je ook nog een bij om de paarse bloem heenzoemen.
Heerlijk.
Zomer.
Als ik op deze website iets deel op het gebied van handwerken, dan is dat omdat ik dat zelf leuk vond om te maken.
Wat ik dan deel is een voorbeeldje, een beschrijving van de steken of een patroon, in ieder geval een uitnodiging aan andere handwerksters om ook zoiets te maken.
Vandaag een blog over een stoelkussenhoes die ik heb gehaakt voor één van onze buitenstoelen.
Dat moest een stevig stofje worden dus ik maakte dat met de techniek ‘Tunisch entre-lac haken‘.
Vier kleuren grijs koos ik uit, want de stoelen zijn bijna zwart en het andere kussen is lichtgrijs, dus dat is een mooie combi.
Het was een mooi idee, maar ik heb me er flink op verkeken.
Het tunisch entre-lac haken komt precies en omdat het stoeldekje stevig moest worden haakte ik het met een iets kleinere haaknaald.
Daardoor was het haken niet echt ontspannen (goed kijken waar je insteekt, soms een beetje wurmen om de naald er in te krijgen) en het duurde lang.
Halverwege de voorkant (de bovenkant van het kussen) bedacht ik dat ik niet de hele hoes met de ingewikkelde Tunische steek ging haken. Die andere kant ligt immers op de kop tegen de zitting van de stoel aan, daar kon ik wel gewoon stokjes haken.
Achterkant: kan wel met stokjes…..
Ook het opstaande randje aan de zijkant haakte ik met stokjes en 1 kleur: lichtgrijs.
Wat een gepruts.
Wat een gedoe.
Als je bedenkt hoeveel ik op mijn werk in één uur verdien, dan is dit kussen niet te betalen; materiaal nog niet eens meegerekend.
Ik had beter een nieuw kussen kunnen kopen.
Dat is natuurlijk wel vaker zo met handwerken, want garen is duur, maar dan beleef je tenminste plezier aan het proces van het maken/prikken.
Mijn advies: niet aan beginnen.
Aan de andere kant: het is wel heel mooi geworden……
Het klokje had ik wel horen luiden, maar ik wist niet waar de klepel hing.
Wij leerden vroeger dat de Biesbosch is ontstaan door de Elisabethvloed in 1421.
Ik dacht: één hele grote overstroming met duizenden doden, een soort zondvloed zeg maar. In het bezoekerscentrum in de Biesbosch ontdekten we dat dat beeld niet klopt.
Wij bezochten dat bezoekerscentrum op de dag dat wij tijdens onze vakantie bij Dordrecht een dag gingen fietsen in de Biesbosch.
Dordrecht ligt naast de Biesbosch; een voor ons vrij onbekend gebied. In het bovenste gedeelte kun je naast varen ook fietsen en wandelen. Gerard stippelde een route uit vanaf ons vakantieadres, een rondje Biesbosch. Toen we het eerste pontje bereikt hadden, stond er al 15 kilometer op de teller. Vervolgens fietsten we door een prachtig natuurgebied.
Water, riet, bomen, moerasachtige plekken en prachtige Nederlandse wolkenluchten. We hoopten dat we het droog zouden houden, maar dat lukte niet. (zie afbeelding: rechts komt ‘een schip met zoere appels an’.) Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat we naar binnen zouden gaan bij het bezoekerscentrum ‘de Biesbosch’, maar omdat die dikke bui overtrok gingen we toch maar naar binnen voor koffie met een worstenbroodje; we waren per slot van rekening in Brabant.
Toen dat op was regende het nog steeds……toen kochten we ook maar een kaartje voor het museum.
Daar leerde ik hoe het echt zat met die Elisabethvloed en de gevolgen voor de Biesbosch. Dat ga ik hier niet allemaal uitleggen, daarvoor verwijs ik naar een artikel op de website Historiek
Tip van Aaltje: onderaan die pagina vind je een heel interessante video van 20 minuten over de Elisabethvloed. Ze gaan in die video zelfs op zoek naar het verdronken dorp ‘Houweningen’.
Toen wij in Dordrecht vakantie vierden had de enorme wateroverlast in Limburg nog niet plaatsgevonden; toen we de beelden zagen van de razende Geul en Gulp realiseerden we ons met terugwerkende kracht wat het wassende water kan aanrichten.
Wat een gevecht tegen het water hebben de mensen in het gebied rond de grote rivieren door de eeuwen heen moeten voeren.
Wat een werk is er verzet om het gebied bewoonbaar te houden. Molens, dijken, afwateringssystemen: de Nederlanders bevechten niet alleen de zee, maar ook de grote rivieren.
Terug naar onze fietstocht door de Biesbosch.
Het was nog niet helemaal droog toen we onze fietsen weer opzochten na ons bezoek aan het bezoekerscentrum, maar het weer knapte snel op.
Halverwege de fietstocht stond er weer een pontje op de kaart: van Jacominaplaat naar Lage Zwaluwe. Het heette het Leeuweveerke.
We moesten een 06-nummer bellen en twintig minuten later kwam er een bootje aanvaren.
Altijd weer een belevenis, met je fiets op zo’n pontje.
Het laatste deel van de tocht vonden we best spannend: met de fiets over de Moerdijkbrug, waar de A16 overheen loopt.
Rechts van ons het voortrazende verkeer, onder ons het Hollands Diep en voor ons het uitzicht op Europarcs en ons huisje!
Waar we trouwens nog even niet heengingen: we lieten ons heerlijk verwennen met een dinertje in de Brasserie van het park.
Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.
Vanmorgen liepen we terug vanuit de kerkdienst in de Catharinakerk naar huis.
Het regende; ik had de paraplu opgestoken en achter/boven mij wapperde een knalrode ballon in de vorm van een hart .
We hadden gezellig koffiegedronken na de viering; voor het eerst weer sinds maanden sprak ik meerdere gemeenteleden.
“Wat een mooie dienst, hé!?”
Het was prachtig.
En precies wat ik nodig had.
Tijdens de coronapandemie was er tijd genoeg om na te denken over de kerk, het protestantisme, ons geloof en onze betrokkenheid.
Na maanden digitale vieringen was het heilige vuur een waakvlam geworden en vroeg ik me soms af: “Hoe moet het straks verder?”
Wat miste ik het meest?
De cantorij.
Samen zingen.
En hoewel we vanmorgen met maar 60 mensen verdeeld over de Catharinakerk zaten was het zingen balsem voor de ziel.
Het mooist vond ik ‘Ubi caritas’ dat meerdere malen werd gezongen. Ik hoorde de tenor- en baspartij gezongen door enkele mannen, zelf zong ik de altmelodie.
Onderwerp van de viering was ‘de liefde’ en daarbij lazen we een tekst uit de brief van Paulus aan de Efeziërs.
Twee keer in deze viering kwam Toon Hermans voorbij: één keer met een video onder de titel ‘Als de liefde er niet zou zijn’ en voorganger Sijbrand van Dijk droeg een gedicht van hem voor: Er moeten mensen zijn….
Daar heb ik van onthouden dat er mensen moeten zijn die dansen in de regen als het orkest al naar huis is; de muziek gaat door!
Deze viering was de afsluiting van een serie van vier over ‘die moeilijke Paulus’.
Paulus met z’n moeilijke woorden en lange zinnen. Met z’n afkeer van vrouwen. Twee van die delen hebben we gemist, maar deze laatste had ik niet willen missen.
In deze viering werd benadrukt dat Paulus niet de onderdanigheid van de vrouw aan de man benoemt, maar de dienstbaarheid aan elkaar.
Eeuwen met dominante mannen/pausen hebben met creatief knip-en plakwerk Paulus woorden in de mond gelegd die hij niet zelf heeft geschreven.
Aan het eind van zijn overdenking nam voorganger Sijbrand van Dijk ons mee naar vier borden waar de essentie van de afgelopen vier weken op stond.
Daarboven hing hij een tros rose en rode ballonnen. Iedereen is een geliefd kind van God.
Tip van Aaltje: beluister deze viering. (kerkomroep, 8 augustus, Catharina kerk, 09.30 u. )
Je hoort dan ook de prachtige uitvoering van Arjan Schippers van een stuk van Bach ‘Sheep may safely graze’ aan het begin van de dienst.
Hierbij een link naar een versie op YouTube. van een Engelse organist.
Bij het uitgaan hoorden we ‘All you need is love’ van The Beatles.
Deze morgen heb ik mijn hart opgehaald.
De viering voelde als een hart onder de riem.
Het was hartverwarmend.
En ik zong weer mee met hart en ziel.
Na afloop liepen we door de regen met die mallotige ballon achter ons aan.
Het orkest was al naar huis, maar de muziek zat de hele zondag nog in mijn hoofd.
Gistermiddag kreeg ik een appje van mijn broer, die van een van zijn vrienden een goede tip had gekregen.
Hij schreef ‘Tip van Henk Lucas’ met daarbij een link naar een podcast van Gijs Groenteman die een gesprek voert met Daniël Lohues.
Het was nog vroeg in de middag en er stonden wat klussen op mijn ‘nog-te-doen’ lijst. 
Uit het achterhuis pakte ik een emmer, maakte een sopje, deed oortjes in en begon met luisteren.
Eén uur en veertig minuten later had ik drie badkamers/wc’s schoon, stond er een prei-zalmquiche in de oven en had ik de benedenverdieping opgeruimd.
Toen vond ik het nog jammer dat het afgelopen was.
Het was niet zozeer een interview, maar een gelijkwaardig gesprek tussen twee uitgesproken muziekliefhebbers.
Wàt een gouden tip.
Ik geef hem graag door: hierbij een link naar de website waarop de podcast is te vinden.
Daarop vind je verschillende mogelijkheden hoe je er naar kunt luisteren, ik luisterde via Spotify.
Wat hebben die kleine beeldenstorm en de heilige Cecilia uit de titel van dit blog hiermee te maken?
In het gesprek vertelt Lohues dat hij, toen hij puber was, zich heel erg heeft afgezet tegen het geloof.
Daarbij heeft hij in razernij zijn eigen Maria-beeldje stuk gegooid.
Zijn moeder noemde die periode ‘de kleine beeldenstorm’.
Later in het het gesprek vertelde hij dat hij wel eens een kaarsje brandt in de kerk waar het gebeente van de heilige Cecilia zich bevindt.
Cecilia is de patroonheilige van de muziek.
Hiermee licht ik een tipje van de sluier op, meer ga ik er niet over vertellen.
Ga vooral zelf luisteren.
Donderdag 5 augustus stond al even vast in onze agenda: dagje uit met vrienden Hans en Bea.
We geven elkaar geen cadeau’s, maar delen in plaats daarvan de kosten van dit jaarlijkse uitje.
Vorig jaar gingen we naar Bea’s geboortedorp Frederiksoord (zie: Het komt allemaal omhoog van juli 2020), dit jaar gingen we naar de roots van Gerard en mij: Hoogersmilde.
Dat dorp zal nooit de werelderfgoedstatus bereiken, maar voor ons blijft het de vertrouwde plek waar we opgroeiden en onze jeugd doorbrachten.
We begonnen de dag met een bezoek aan Gerard’s ouderlijk huis; Gerards jongste broer Roelof woont daar sinds 1989 met zijn vrouw Ali, we waren van harte welkom voor een kop koffie.
Alle 4 in de grote handen van ‘de baas’.
Ali zat ons al buiten op te wachten. Toen we dichterbij kwamen wachtte ons een grote verrassing: daar buiten liepen ook twee Jack Russels met hun vier pups.
Van Bea hoefden we toen verder nergens meer heen. “Hier kan ik de hele dag wel naar kijken!” Hierbij een link naar een filmpje dat ik maakte van de taferelen onder de tafel: Hondjes
Maar na de koffie gingen we toch ergens anders naar kijken: het paardenspul van Roelof en Ali.
Hun bedrijf heet ‘Stal de Ponderosa’ en wat ze allemaal doen zie je op de afbeelding hier links.
We gingen eerst naar de veulens kijken, vier maar liefst!
Wil je daar echt mooie foto’s van zien? Kijk dan even op hun Facebook-pagina
In de verte zagen we zoon Bart al rijden op een gitzwart Fries paard. (klik op de foto’s voor een vergroting. Let ook even op de televisietoren….)
Een paard van een andere eigenaar dat bij hen logeert; zo’n gast wordt iedere dag bereden.
Terwijl wij keken hoe Bart sierlijk het paard bereed vertelde Roelof dat zo’n Fries paard heel anders is dan hun eigen springpaarden. “Vergeleken met onze eigen springpaarden noemen we ze vaak een LEO. Dat staat voor Lomp En Onbenullig”.
In de stallen zagen we vervolgens nog veel meer gastpaarden en eigen paarden, o.a. de hengst die voor de prachtige veulens had gezorgd.
Ondertussen kwam Bart weer terug met het paard waar hij op had gereden. Van een afstand is zo’n paard al groot, maar toen paard en ruiter de stal binnen kwamen lopen ging ik toch maar even helemaal àchter in de schuur àchter Gerard staan.
Na meer dan veertig jaar in een boerenfamilie ben ik nog steeds een schieterd.
Het beest ging onder de douche! Hoofdstel af, halster aan, vastmaken aan touwringen zodat het paard niet wegloopt, zadel af en vervolgens een douche met lauw water.
Ook al zijn we al jaren familie: net als voor Hans en Bea was dit schouwspel voor ons helemaal nieuw.
Dit familiebezoek was een prachtig begin van onze vriendendag: over de fietstocht naar Dwingeloo en Diever in een volgend blog meer.
Gerard komt van de boerderij; in zijn achterhoofd sluimert altijd het idee ‘Ooit wil ik nog eens dieren’.
Kippen of zo. Of konijnen of een geitje.
Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.
En ik.
In ons gezin was het jarenlang een standaard grapje: “PAPA! MAG IK EEN PONY?!?!”
Op drie cavia’s na is het er nooit van gekomen, maar tijdens het weekend in Casa Grada op het Timmerholt waren we er even dichtbij.
Zaterdagmiddag zaten we met een deel van onze kinderen in de tuin.
Thee, koffie, pepernoten en Sinterklaas snoepgoed.
Dat had ik gekocht in december, maar van uitstel van pakjesavond was afstel gekomen en bewaren tot het volgende Sinterklaasfeest leek me niet wenselijk.
“We hebben een cadeautje voor jullie!”
Er waren drie kleine pakjes, waar achtereenvolgens een ‘stikke’*, 20 meter rood touw en een halsband uit kwamen.
Er zijn foto’s waar de verbazing en ongemakkelijkheid van Gerard tijdens het uitpakken van afstraalt, maar die komen in ons fotoboek.
“Nu is er nog een vierde cadeau, dat staat al buiten aan de andere kant van het huis in verband met de frisse lucht.”
Wat denk je dan?
Wat er stond was niet wat wij dachten.
Er stond een groot, rechthoekig pak met een enorme geitenkop erop geplakt.
Daarin zat een 10-persoons gourmetstel! Het was hun welkomstcadeau voor Casa Grada; het is de bedoeling dat het ‘achter de schotten’ in het huisje blijft.
Rechts zie je het pak, links een uitvergroting van de geit.
Die geit houden we er natuurlijk in; het ding wordt nooit meer ‘gourmetstel’ genoemd, we halen in het vervolg even ‘de geit’ achter de schotten vandaan.
Het was de grap van het weekend.
De geit heeft inmiddels een ereplaatsje gekregen in het huis. Er stond namelijk een fotolijstje waar de vorige eigenaren een afbeelding van een visje in hadden gedaan, die wij hebben vervangen door een plaatje van een geit, gevonden in een oud tijdschrift dat er nog lag.
Het staat naast het nieuwe gastenboek dat we speciaal voor het huis hebben gekocht.
Waarom er een geit in het fotolijstje zit staat er niet bij, dat is onze lol.
(Klik op de afbeeldingen voor een vergroting).
Die zaterdagavond gingen we gourmetten. Toen bleek dat we met z’n zessen genoeg ruimte hadden, maar met z’n achten zou het te krap zijn.
We kopen er gewoon nog een klein geitje bij.
*een stikke is een pin die je vastzet in de grond om een schaap o.i.d. vast te zetten, ‘an de stikke’ in het Drents.
Wij heffen regelmatig het glas met verschillende mensen in verschillende groepssamenstellingen.
“Prut!”
“Op ons!”
‘Zum Wohl!’ was de gebruikelijke toast in mijn vaders familie. Een Duitse vertaling van ‘Op het goede’.
Bij het klinken van de glazen, hoeft niet met alcohol, staan we even stil bij het moment en ontstaat er een nieuwe herinnering.
Natuurlijk onthoud je die momenten niet allemaal.
Maroon 5 heeft hier een mooi lied over geschreven, het heet ‘Memories’.
Dit vond ik er over op Wikipedia: ‘Het is een ballad die gaat over het verlies van een dierbare en over mooie herinneringen aan die dierbaren. De mannen van Maroon 5 willen er met het nummer voor zorgen dat mensen nog meer aan hun familie en vrienden gaan denken. “We hebben dit lied geschreven om mensen samen te brengen,” liet Levine bij het uitbrengen van het nummer weten. “Wat er ook gebeurt in de wereld om je heen, denk aan die mensen van wie je houdt en deel een aantal goede herinneringen”. De melodie van “Memories” is gebaseerd op de Canon in D van de Duitse componist Johannn Pachelbel.
Hierbij een link naar een uitvoering van ‘Memories’ op YouTube.
Here’s to the ones that we got
Cheers to the wish you were here, but you’re not
‘Cause the drinks bring back all the memories
Of everything we’ve been through
Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
‘Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you
Zaterdagmorgen 31 juli werden we wakker in huisje 96. Aan de grote eettafel zaten we met z’n tweeën met ons sudokuboekje aan het ontbijt en maakten een boodschappenbriefje.
De dochters waren natuurlijk ook razend nieuwsgierig naar het huis, dus die kwamen in het weekend even langs. Niet allemaal tegelijk, maar toch.
Voor we naar de winkel gingen moesten we wel weten wat er al wel was in het huisje.
Staan bijvoorbeeld ergens vaatwastabletten? Is er ook ergens een kaarsjesaansteker?
Je koopt zo’n huisje met inboedel, maar de vorige eigenaar kan zijn eigendommen die hij wil houden natuurlijk gewoon weer meenemen.
Toen we elkaar vrijdagmorgen bij het huis ontmoetten voor de overdracht vertelde het stel uit Rotterdam dat ze nog wat spullen ‘achter de schotten’ vandaan wilden halen.
“Neem je niet alles wat daar staat mee dan?”
Dat was geenszins de bedoeling. Ze hadden geen plannen om een ander tweede huis te kopen.
“Die spullen hebben we allemaal thuis ook; waar moeten we d’r mee heen? Jullie kunnen het vast beter gebruiken dan wij.”
Er lag van alles.
Beddengoed, servies, spelletjes, een oude fiets, schoonmaakmiddelen, kaarsjes, lampen, een minibarbecue….. en dan heb ik nog lang niet alles opgenoemd.
We zochten het allemaal uit en maakten de gebruikelijke selectie: kan weg, kan naar Het Goed, willen we houden.
We maakten de ruimtes achter de schotten schoon en zetten daar dingen neer als keukenrol, wc-papier, wasmiddel etc, zodat we dat niet steeds mee hoeven nemen als we in het huis verblijven.
Daarna gingen we boodschappen doen.
Waar zit de Jumbo eigenlijk?
Er zat een dingetje los aan de koelkast.
Zou hier ook ergens een schroevendraaier zijn?
Waar zit de Gamma of iets dergelijks?
Het werd een Hubo. Dingetje zit inmiddels weer vast.
Aan welke kant van Westerbork zijn we nou?
Waar is het Timmerholt?
Uitzoeken, opnieuw inrichten, opruimen en vooral: genieten.
Eerst met z’n tweeën, later die zaterdag en zondag met de kinderen.
Regen. “En toch wil ik vissen….!”
Een paar highlights:
Het huis is ingewijd.
Het heeft ook al een naam: Casa Grada. Bedacht door de dochter die ook het jaarlijkse pinksterweekend als ‘de Gradagen’ bestempelde.
De eerste boom moet nog wel geklaverjasd worden, maar dat gaat voor het eind van 2021 vast lukken.
Verder gaan Gerard en ik iets nieuws doen.
De vorige eigenaren lieten hun tennisrackets achter achter de schotten. Mét ballen.
En op het park is een tennisbaan.
We kunnen badmintonnen én tafeltennissen, maar aan echt tennis hebben we ons nog nooit gewaagd.
Wordt vervolgd dus!
Zondagavond hadden we auto ingepakt, het huis opgeruimd en helemaal stofgezogen.
Heel netjes zonder ‘ons’.
Met ‘ons’ is het minder keurig maar een stuk gezelliger.
Half juni kochten Gerard en ik een vakantiehuisje op Het Timmerholt in Westerbork.
Deels als een belegging/investering, deels om met onze dochters af en toe van te genieten.
Het is een 8 persoons bungalow; piest precas dus.
Vrijdag 30 juli passeerde de akte bij notaris Westerling in Westerbork.
De makelaar van de verkopers, een stel uit Rotterdam, had gezorgd voor gebak; ondanks het serieuze karakter van het moment was het beslist gezellig te noemen.
Om kwart over elf zetten we onze handtekening en tien tien minuten later kregen we de sleutels van het huis en het pasje van de slagboom.
Onze jolige en immer opgewekte aankoopmakelaar, Wijnands uit Norg, hielp ons met het proces van de aankoop.
De vakantiehuisjes-markt is een bijzondere wereld, waar wij nog niets van wisten.
Van hem kregen we goed advies, hulp bij het onderhandelingsproces en na afloop van de plechtigheid een origineel cadeautje dat bij hem en zijn naam paste.
Na het officiële gedeelte hadden we nog een afspraak met de vorige eigenaars van het huis bij Diggels in Westerbork.
We hadden hen uitgenodigd voor een lunch en een bijpraatsessie. Wat moeten we weten van het huis? Waarom heb je het verkocht? Wat is stom? Wat is heel leuk?
Mensen die ons met z’n vieren op het terras zagen zitten hebben misschien gedacht dat we daar met familie of vrienden zaten, zo gezellig was het, we hadden beslist een klik met elkaar. Zij hadden voor ons een doosje heerlijke chocolade en een flesje rosé meegenomen.
Om 15.00 uur draaiden we de sleutel van de voordeur om in het slot van huisje 96 en stapten we binnen in ons huis.
Een bijzonder moment voor ons samen. We vinden het best een spannend avontuur.
We zijn allebei 60 geworden en zien huisje 96 als een cadeautje. We hopen er nog heel lang samen met onze dochters en hun partners van te genieten.
Vrijdagavond 30 juli zaten we met z’n tweeën in de schemering bij kaarslicht op het terras aan het water met een glaasje rode wijn/port.
Proost.
Op ons en op huisje 96.
Benieuwd naar het park en het huis? Hierbij een link naar de pagina op de website van Het Timmerholt.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén