Op 5 augustus namen we onze vrienden Hans en Bea mee langs de dorpjes Hoogersmilde, Dwingeloo en Diever.
We kwamen op die fietstocht door voor ons heel bekende straten, maar er was ook een gedeelte, met name het gebied onder Dwingeloo en Diever dat Gerard en ik nog nooit gefietst hadden.
Nieuw dus voor ons.
Wij kwamen er wel achter dat het voor Hans en Bea helemaal niet nieuw was.
Die hebben met hun caravan al op zoveel boerencampings in Nederland gestaan en daar in de buurt rondgefietst, dat je beter kunt vragen waar ze nog niet zijn geweest.
Maar dat mocht de pret geenszins drukken, zo verdwalen we tenminste niet.

In Diever gingen we naar binnen in de Pancratiuskerk.
Daar was de jaarlijkse tentoonstelling van de schilderskring Diever; daar was ik in 2019 ook al eens geweest met het MAVO-reünieclubje.
Het blog heette destijds Slimme schilders in Diever.
Ook nu was het weer mooi om langs al die verschillende schilderijen te lopen en ze te beoordelen.
We leverden alle vier onze briefjes in waar we de drie werken hadden opgeschreven die we het mooist vonden. 

Donderdag 5 augustus was de laatste week van die tentoonstelling, dus als je nu naar Diever gaat kun je er helaas niet meer terecht.
Meer weten over de schilderskring Diever?
Hierbij een link naar hun website.

Een gesprekje met één van de leden van de schilderskring leerde dat men hoopt dat er in die maand niemand in Diever komt te overlijden die vanuit de Pancratiuskerk begraven moet worden.
Dan moeten alle beschikbare vrijwilligers worden opgetrommeld om de panelen met tentoongestelde schilderijen op te ruimen……. en de dag er na allemaal weer neer te zetten.

De dag beëindigden we met autoritje langs mijn ouderlijk huis aan de Servatiusstraat in Hoogersmilde.
Overal waar je fietst of rijdt in die omgeving zie je wel ergens de televisietoren. Het is voor mij een soort kompas: zie ik de toren, dan weet ik waar ik ben en welke kant ik uit moet.
De foto hiernaast maakte ik op een septembermorgen in 1982.
Ik woonde nog bij mijn ouders thuis; ik stapte ’s morgens de voordeur uit en zag een sprookjesachtige zonsopgang.
Destijds ben ik weer teruggegaan om mijn fototoestel op te halen.
Deze foto is me erg dierbaar: de toren bepaalde het straatbeeld in mijn jeugd en hoort bij het dorp waar ik opgroeide.
Sweet memories.