De waarde van de dag

Tijdens mijn time-out van dit dagelijkse blog vielen we op een avond in een documentaire over Gert & Hermien.  Verbijsterd zaten we te kijken naar het verhaal over dit showbizz koppel. Vooropgesteld: bij ons thuis waren we geen fans. Niet voor en niet na hun bekering.  Mijn vader brandde het stel helemaal af toen ze voor de EO gingen zingen.  “Het is niet echt. Hij is een schijnheilige! Het gaat ze puur om publiciteit.”

Op verjaardagen werden verhitte discussies gevoerd.  Ome Andries,  een broer van mijn vader, was EO-lid en vond dat Gert en Hermien een eerlijke kans verdienden.  “Ze zijn echt bekeerd… ” Ome Andries vond trouwens ook dat iedere christen lid van de EO moest worden.  Mijn ouders waren lid van de NCRV en zus Trijn van de TROS.
Afvalligen,  zoveel was wel duidelijk.

Als puber zat ik met oren op stokjes bij die discussies.
Eigenlijk mag het geschreeuw door elkaar heen in het nieuwbouwhuisje aan de Servatiusstraat de naam discussie niet dragen: in de familie van mijn moeder zaten een paar fervente VARA-aanhanger en die vonden de EO, NRCV en KRO gezamenlijk niet te pruimen. De verzuiling vierde hoogtij.  Maar….. hoe verschillend de verjaardagsgasten ook waren, echt ruzie werd het nooit.  Goedmoedig geplaag, steken onder water,  ome Jo die er op geheel eigen wijze nog wat stekeligheden aan toevoegde, maar het bleef gezellig. Legendarisch is de woordenwisseling van mijn tante Tinie met haar man: “Jan Boel’n, hol die ies stille te schrouw’n! Ik ken miezölf ja nait verstaon!” Waarop ome Jan riep: “Huf ja ok nait meinse, doe zegst ja toch gain verstandige dinge!” Ik bewaar goede herinneringen aan de goedmoedige plagerijen en het collectieve gemopper op de regering op die avonden.

Terug naar Gert en Hermien.  We zagen een shot van het lied ‘Sodom en Gomorra’.  Dat klinkt je met de wetenschap van nu op z’n minst vreemd in de oren.
“Dat nou al die ellende en al die shit nog een keer zo voor het voetlicht moet worden gebracht” constateerden we na afloop.
Je zal in zo’n gezin opgroeien en 40 jaar later nog weer zo te kijk gezet worden.
Maar Sandra is een dochter van haar vader en heeft kennelijk de schijnwerpers nodig.

Toen Gerard en ik in de jaren 80 eens meewerkten aan een viering in Emmen in de kerk waar mijn opa Boelen lid van was hoorden we later dat opa het heel mooi had gevonden.  “Liekt wel wat op Bert en Hermien.  Daor heb ik ok bandjes van,  van Bert en Hermien. ”

De lieverd. Hij gaf ons een compliment, we waren er oprecht blij mee.  Maar eerlijk gezegd voel ik meer verbondenheid met Elly & Rikkert.

Eén van de dingen die ik deed zodra het weer kon: een dagje naar tante Trijn in Klazienaveen.
’s Morgens om 09.45 uur was ik er al en ’s middags om 16.00 uur zwaaide ze me uit.
We hadden elkaar al meer dan een half jaar niet gezien en we hadden allebei last van heimwee: naar elkaar.

Er was zoveel om het over te hebben!
Oeverloos kunnen we met z’n tweeën zitten beppen en kleppen;  ondertussen bekijken we foto’s en bespreken de toestand in de wereld en de wereld van de royalty in het bijzonder.
We hadden allebei een boek gekocht in de periode dat Maxima 50 werd; Zij Maxima – Glans van Oranje van Simone Lamain (lees: Blauw Bloed) en ik  het boek van Rick Evers Maxima – Meer dan Majesteit. Die boeken hebben we nu omgeruild, dus ik heb al weer gesmuld van alle foto’s en wetenswaardigheden rondom onze koningin.

Tante Trijn is aan het opruimen, want er zit op den duur een verhuizing aan te komen.
Ik kreeg verschillende spulletjes mee, maar het meest verguld was ik met twee stoffen brei- en haaknaaldenkokers met een bloemetjesmotief.
Met een ritsje bovenin, die vind je toch nergens meer! Retro in optima forma.

Een hele dag samen als ’tweede moeder’ en ‘bonus dochter’; steeds hechter met elkaar verbonden door het gemis van alle andere dierbaren die al niet meer onder ons zijn.
Haar broer/mijn vader.
Haar ouders/mijn grootouders.
Haar man/mijn ome Wim.
Ze waren er in gedachten even weer bij.
Momenten om te koesteren; een waardevolle dag.

“Kom maar bij ons in Assen!” appte Sinet vorige week.
Het ging om de voetbalwedstrijd Tsjechië-Oranje van zondagavond; altijd leuk om daar met de vriendengroep samen naar te kijken.
Einde middag haalden we het stel van de Norgervaart op en even voor zessen meldde ‘Beilen’ zich ook. De mannen gingen rond 10 voor zes naar binnen, maar de dames hadden het buiten nog erg gezellig en misten het volkslied.
Vlak voor de wedstrijd zongen we met z’n achten in de kring luidkeels ‘Ein Prosit…!’ met een glas oranje bubbels in de hand.
Eins, zwei, drei, zaufen…… we hadden er alle vertrouwen in.

Het was veel te mooi weer om anderhalf uur binnen te zitten, dus de dames gingen weer lekker achter in de tuin zitten.
Gespreksstof genoeg. Zo’n voetbalwedstrijd vind ik qua tijd niet om door te komen, maar als je met vriendinnen zit te beppen gaat de tijd heel snel.
‘O, is het al rust? Nog 0-0?’
Dat dachten we ook al, want we hadden nog niemand horen schreeuwen…..
Ondertussen bracht de Chinees om de hoek wat gevulde plastic zakjes met allerlei heerlijkheden.
We aten o.a. tomatensoep met heel toepasselijke servetjes.

Rond half 8 ging ik naar binnen voor het laatste stukje van de wedstrijd; je wilt later toch mee kunnen praten.
De mannen zaten onderuitgezakt in de bank.
Het was mijn bedoeling om even wat foto’s te maken van het feest.
‘Maak nu maar geen foto…’
Toen er nog vijf minuten extra speeltijd werd gegeven dacht iemand dat ‘we’ nog zat twee keer konden scoren.

Maar nee.
Wat een treurnis, mensen.
Eerlijk gezegd: ik slaap er geen minuut minder om.
Ik verbaas me over het feit dat het voetbal zo’n immense rol speelt in de media, terwijl ondertussen de Nederlandse hockeyheren en – dames Europees kampioen worden, Max Verstappen weer een wedstrijd wint en Matthieu van der Poel in de gele trui rijdt.
Een half uur later kwamen er op de app al weer hele grappige foto’s voorbij; toen konden we er al weer een beetje om lachen.

Eén voordeel: nu zijn we wel weer van die schreeuwerige en vervelende Oranje-reclames af.

Toen ik in oktober 60 werd zouden we dat met ons gezin gaan vieren met een etentje bij Shufu Cuisine in Groningen.
De kapper van Gerard had ons getipt: goed geregeld met de coronaregelgeving en heerlijk eten.
Maar helaas: half oktober ging de horeca op slot. We vierden mijn verjaardag destijds in zeer afgeslankte vorm (zie Zestig) en beloofden alle vrienden en familie een groot feest in juni 2021: dan vieren we dat we samen 120 worden.

Gisteren gingen we ter gelegenheid van Gerards 60e verjaardag uit eten met onze dochters en schonezonen.
Shufu Cuisine was gisteren voor het eerst weer  open voor grotere groepen en wij reserveerden een tafel voor acht personen rond een uur of 5.
Het concept is ’tapas eten’.
Per twee eters krijg je een eigen tablet (zie afbeelding) waarmee je je eten en drinken kunt bestellen.
De tweetallen hebben allemaal hetzelfde tafelnummer, maar per koppel heb je een letter. Cees en ik vormden stel A.
Je mocht per ronde 6 gerechtjes bestellen, 3 per persoon.
De menukaart is onderverdeeld in verschillende categorieën: soep etc, vis, varkensvlees, kip, rundvlees, vegetarisch, zomaar een greep uit wat je allemaal kunt kiezen.

Cees is nogal handig met apparatuur, dus na enkele minuten werden voor koppel A twee alcoholvrije biertjes neergezet.
“Hoezo hebben jullie nu al drinken!’ Toen waren onze eerste gerechtjes ook al onderweg.
Voor het eerst in mijn leven at ik sushi: één met gerookte zalm en één met paling.
Jon had me nog voorgedaan hoe dat moest met die stokjes die ook bij het bestek lagen, maar dat ging Aaltje niet doen.
Aaltje wil gewoon lekker eten en niet knoeien.

De gerechtjes werden in hoog tempo bij ons aan tafel bezorgd.
“Deze is voor de heren van D!”
Schaaltjes vol lekkers schoven over tafel: tomatensoep, spiesjes met de heerlijkste soorten gekruid vlees, loempiaatjes, te veel om hier allemaal te benoemen.
“Wat heb jij daar? Is dat lekker? Mag ik eens proeven?”
Vrolijk werd er van alles heen en weer geschoven op de bordjes en plankjes.
‘Hoe kom je nou aan kibbeling!”
Stond gewoon bij de vis, even doorscrollen.
“Kan ik ook patat bestellen?”
Stond bij het kindermenu.

Midden in het restaurant stond ook nog een toetjesbuffet; halverwege de maaltijd waren sommigen van ons daar al aan toe.
“Kan toch ook gewoon tussendoor!?” Tuurlijk.
Een schoonzoon kwam teleurgesteld terug: “Er is helemaal geen ijs….”
“Nee, dat is een apart knopje in het menu.”
Dieptevreden zat hij even later aan een Dame Blanche, aan mijn andere kant zat iemand met een sorbet.
Tegenover mij ook: Gerard zat met een grote grijns ontzettend te genieten van het etentje, zijn ijs en het gezelschap van zijn dochters.
Shufu Cuisine in Groningen: van harte aanbevolen.
Hierbij een link naar hun website.

We zijn ons er terdege van bewust dat het een klein wonder is dat we dit kunnen doen.
Dat we allemaal heelhuids door de coronapandemie zijn gerold.
Dat we weer met z’n achten uit eten kunnen en kunnen proosten op Gerards 60e verjaardag.
Tel uw zegeningen.

Deze kaart kregen we gisteren thuisbezorgd.
Gerard heeft me weer ingehaald: we zijn nu allebei ‘vintage’!

Vandaag hebben we dit feest met onze kinderen gevierd, over een paar weken hopen we op een tuinfeest voor het eerst alle familieleden en vrienden weer bij elkaar te hebben.

IJs, weder, Rutte en corona dienende.

Ooit hoorde ik een mop, waar ik bijna iedere dag even aan terugdenk.

In een ziekenhuis in Engeland was een leuke, vrouwelijke verpleegkundige komen werken.
Ze kon het met de meeste collega’s goed vinden, maar met twee heren  in het bijzonder: een arts en een collega-verpleegkundige.
Beide mannen zoemden om haar heen.
“Zullen we eens ergens iets samen drinken?”
“Zal ik een kop koffie voor je halen?”
De arts nam wel eens een bloemetje voor haar mee, of een lekker geurtje of chocola, maar de verpleegkundige gaf haar iedere dag een kiwi.
De andere collega’s van het team vonden het vermakelijk om te zien hoe die drie opzichtig om elkaar heen draaiden en vroegen zich af wie van de beide heren haar uiteindelijk voor zich zou winnen.

Het werd de verpleegkundige.
Tijdens de dagelijkse koffie vroeg één van de collega’s: “Waarom gaf je haar eigenlijk iedere dag een kiwi?”
Het antwoord was kort: “A kiwi a day keeps the doctor away…”

Die mop heeft er voor gezorgd dat ik iedere dag een kiwi eet.
Sinds de grote suikerschrik van juli vorig jaar ben ik wat dingen anders gaan doen, en één van die dingen is het ontbijt. 
Je moet eigenlijk iedere dag fruit eten, maar dat zat niet zo in mijn systeem. Ik heb liever kaas en droge worst.
Natuurlijk heb ik goede voornemens, maar in het verleden kwam het regelmatig voor dat ik ’s avonds naar bed ging en dacht: Ik heb nog geen fruit gehad….dan had ik er helemaaaaal geen zin meer in. Morgen dan maar; maar soms kwam het daar dan ook niet van.
Inmiddels heb ik er een gewoonte van gemaakt om iedere dag te beginnen met twee stuks fruit en één van de twee is bijna altijd een kiwi.
Kopje thee, fruit en een sudoku, daaruit bestaat tegenwoordig mijn ontbijt.
Vervolgens hoef ik me de hele dag niet meer te bekommeren over het noodzakelijke fruit, dat heb ik gehad.

A kiwi a day keeps the docter away.
Ik hoop ook cardiologen.