De waarde van de dag

Het laatste blog in deze serie was van  september 2021.
We zijn het al bijna weer vergeten, maar de derde dinsdag in september was het Prinsjesdag
Het was die dag niet de bedoeling dat er mensen naar Den Haag kwamen.
Er was immers geen rijtoer.
Bert Haandrikman vertelde ’s morgens in zijn show op Radio 5: “Door de politie van Den Haag wordt afgeraden om vooral niet naar Den Haag te komen.”
Als het aan hem lag liep het storm.

Ook op Radio 5 hoorde ik een mevrouw die heel wat in zichzelf moest overwinnen om mee te doen aan een radio-spelletje en daarvoor een geheel nieuwe uitdrukking gebruikte: “Ja joh, ik heb me eige over de drempel gehaald!”

Vaste lezer uit Roden schreef over haar zoontje:
Hij kwam  laatst thuis van school (hij zit nu in groep 1) met de mededeling dat hij “hamertikkertje” had gedaan.
Ik zag al voor me hoe kleuters elkaar met hamers te lijf gingen, maar het bleek heel onschuldig om “Hamertje tik” te gaan.

Andere vaste lezer, ex-cantorijlid, schreef:
Jij bent ook een liefhebber van de Nederlandse taal hoe moeilijk soms ook.
Een voorbeeld.
Vrijdagmiddag was opeens een vreemde glazenwasser in de tuin druk bezig met het boenen van een raam.
Ik naar buiten met een vraagteken op mijn gezicht.
Wat zegt deze jonge man?
“Sorry mevrouw, ik heb een fout gemaakt.
Ik heb uw achterkant gewassen maar het kost niets….”

Vriendin Jeannette las een rouwadvertentie.
‘Voor jou ging het sterven niet ineens. je hebt er moedig voor gestreden.”
Zij had daar gelijk beelden bij.
‘Ik zie ze dan moedig strijden om dood te gaan…’

Carlijn had nog weer wat leuke versprekingen verzameld.
“Ze steken de draad aan met hem!”
Bedoeld werd het spreekwoord met de draak zonder ‘aan’.
Iemand wilde zeggen dat hij zichzelf best goed kon verdedigen.
“Ik sla mijn mannetje”.
Door één foute letter wordt het dan ineens huiselijk geweld.
Soms wordt een werkwoord ineens een zelfstandig naamwoord.
Er was iemand  zwaar beledigd.
“Ik heb een krenk in mijn ego.”

Gerard luisterde naar een spreker op een bijeenkomst, die wilde zeggen dat hij het stokje ging overdragen.
De man zag zichzelf kennelijk als ‘de kar-trekker’, want hij zei dat hij de kar ging overdragen.

Collega vertelde een anekdote van haar vroegere lagere school in een Gronings dorpje.
Een meisje werd ziek op school.
In keurig Nederlands vroeg ze aan de meester: “Meester, mag ik wel naar huis? Ik ben zo broerd in de pokkel…”

Hoor je een leuke verspreking? Of gooit iemand wat uitdrukkingen door elkaar? Meld het even.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 21, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Kijk ook nog even op Treintaal
In een half jaar is er maar één zin bij gekomen, maar die is wel leuk; iets met spelden.

Sinds een week of twee hebben we in Roden een spinternieuwe Jumbo-supermarkt.
Op de oude plek, dus dat betekent dat ik niet meer met de fiets of de auto ga boodschappen doen, maar lopend.
De volle kar neem ik mee naar huis, pak ik uit en rij de lege kar vervolgens weer naar de winkel.
Het ‘gezoek’ is ook weer voorbij; ik weet waar ik de lege flessen in kan leveren, waar de scanners staan en inmiddels heb ik mijn boodschappenbriefje aangepast aan de volgorde in de winkel, dus het boodschappen doen was vorige week vrijdagmorgen voor het eerst weer als vanouds: comme il faut.

Bij het scannen werd ik er uitgepikt voor een steekproef, maar het was prima voor elkaar ik kreeg een sticker, waardoor mijn kaartje vol was.
De volgende keer krijg bij het boodschappendoen een gratis pak stroopwafels. Hou ik van: stickertjes plakken en spaaracties.
De komende weken kan ik mijn hart ophalen, want er was een nieuwe spaaractie.

Bij een bepaald bedrag aan boodschappen kreeg je een boek ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Jumbo Jansema.
Een historisch stickeralbum.
Daar had ik nou nog nooit van gehoord.
Het boek heet ‘Historisch Roden’ en het is uitgebracht in samenwerking met de Historische Vereniging Roon.
Vervolgens krijg je bij iedere € 10,= een zakje met stickers, daar staan plaatjes op die je vervolgens op de juiste pagina in het boek kunt plakken.
Wat een leuke actie!
Een aantal jaren geleden was er ook al eens zo’n stickeralbum met lokale voetbalplaatjes.
Het was een groot succes, want op de plaatjes stonden allemaal voetballers, jong en oud, uit Roden en omstreken.
Dat album heb ik destijds niet meegenomen; ik heb niks met voetbal. Maar de plaatjes die ik kreeg gaf ik aan anderen die ze wel spaarden.

Vrijdagmorgen kreeg ik 10 stickerzakjes  mee.
De mevrouw voor mij was met twee karren en wilde de stickertjes niet; ze vroeg of ik ze wou.
Nou graag!
20 zakjes kreeg ik van die mevrouw.
Vrijdagmiddag zat ik met mijn historische stickeralbum en de 30 zakjes aan de keukentafel.

Zegeltjes sparen, stickers plakken: het schijnt iets typisch Nederlands te zijn.
Ik hou er van.
In de jaren ’90 kreeg je bij de Nieuwe Weme zegeltjes bij je boodschappen.
Als je een kaart volhad leverde die 10 gulden op.
Daarmee heb ik toen een nieuw Triviantspel bij elkaar gespaard, dat kostte destijds 100 gulden.

De eerste stickers zitten in het boek.
Er zitten 4 in één zakje, dus ik had al 120 plaatjes.
De dubbelen leg ik apart; misschien wil er later nog iemand ruilen!

Weten hoe het verder ging met het boek? Lees dan:

16 maart: Elk zien meug
8 april: As ie nooit bij de Jumbo boodschappen doet….
4 mei: Straatnamen worden gezichten. 

Vandaag een blog over een nieuw kinderboekje dat is uitgebracht.
Het is geschreven door Lianne Polling.
Ze is de dochter van Gerards broer Jan en ze was lezer van de maand in januari; ze hield vervolgens iedereen bezig met de vraag waar de zevende kabouter was.
Het boekje heet ‘Regenboogkind’.
Het is een interactief prentenboek geschreven voor jong en oud. Met een mooie boodschap; ‘Het mooiste wat je kunt worden is jezelf!’

Hierbij een korte samenvatting:

Elk jaar ontdekt Regenboogkind nieuwe kleuren in zijn leven. Hij kijkt de wijde wereld in en leert wat de kleuren voor hem betekenen. Hij wil graag weten wie hij is. Door alle kleuren te verzamelen, komt hij erachter dat hij vooral mag zijn wie hij is! Wanneer hij bijna zeven jaar wordt wenst hij nog één kleur. Gaat hij deze kleur ontdekken?

De illustraties in het boek zijn gemaakt door Annemieke Waninge.
Zij is de schoonzus van Lianne, getrouwd met haar broer Berry.
Dit staat er over de beide dames in de aankondiging van het nieuwe prentenboek:

Lianne Polling (1983) is de oudste in een gezin van vier kinderen en groeit op in Hoogersmilde. Als kind wilde ze journalist worden en het boek Minoes, geschreven door Annie M.G. Schmidt, is één van haar favoriete kinderboeken. Tegenwoordig woont ze met haar gezin in Roden en geeft ze ruim 15 jaar les aan kinderen in het basisonderwijs. Het zijn de kinderen die haar meenemen in de hedendaagse fantasie en werkelijkheid. Ze weet hoe belangrijk het is om jezelf te mogen en kunnen zijn. Het zijn de kinderen die kleur geven in moeilijke tijden en laten zien hoe mooi de wereld is.

Annemieke Waninge (1988) is samen met haar broer en ouders opgegroeid in Oosterbeek. Knutselen, tekenen en creatief bezig zijn was haar hobby. De boekenserie ‘Stap voor stap leren tekenen’ werden veelvoudig gebruikt. Ze leerde kennismaken met bewerken van materialen of uitvoeren van nieuwe technieken. Ze bezoekt graag workshops om hier meer over te leren. Ze woont samen met haar man in de Wijk en geeft sinds 2010 les in het basisonderwijs. De verwondering en positieve reacties die kinderen op creatieve lessen geven, zijn fenomenaal. Ze weet kinderen te enthousiasmeren en draagt haar creativiteit graag over.

De familie Waninge is natuurlijk trots op deze dames!
Hierbij een link naar de website van Uitgeverij ‘Boekscout’.
Daar vind je alle benodigde informatie over het boekje en daar kun je het ook bestellen.
Leuk om weg te geven als kraamcadeautje!

Bij de foto: de foto van Lianne is gemaakt door Vanessa Hattu, die van Annemieke door Evelien Perik.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet

Dinsdagmorgen hoorde ik in het ochtendprogramma van Bert Haandrikman op Radio 5 een interviewgesprek over de nieuwe campagne van Sire.
Dit is de titel: ‘De dood. Praat er over, niet er overheen.’
Daarbij moest ik denken aan onze jongste dochter, die al een tijdje werkt in de uitvaartbranche.
Door dat werk gaat het in gesprekken met haar over haar werk al snel over de dood.
Wat ze meemaakt.
Hoe mensen en families zich voorbereiden op de dood.
Of niet.
Hoe de uitvaartplechtigheid vorm wordt gegeven.
Welke nieuwe en bijzondere rituelen worden gebruikt.
“Ja, je zit met mij aan tafel, dan gaat het weer over de dood” grapte ze laatst bij een kop koffie op Lady’s Day in Emmen.

De campagne van Sire is de moeite waard om even te bekijken.
Als je op deze link klikt website van Sire kun je doorklikken naar de campagne. Als je dan op ‘Start’ klikt zie je een afbeelding van een grafsteen met daarop een dooddoener. Met de pijltjes kun je naar links en rechts klikken en zie je een aantal dooddoeners voorbij komen.
Misschien heb je zelf ook wel eens zoiets gezegd.
Verder vind je nog drie korte video’s over omgaan met een overlijden.

De boodschap die Sire wil meegeven is ‘praat er niet overheen’.
In onze onhandigheid hebben we vast wel eens zo’n dooddoener uitgesproken, maar waar het om gaat is dat je het gesprek erover niet afkapt, maar er met iemand over praat.
Hoe moeilijk ook, met of zonder tranen, maar voer het gesprek er over.
Het feit dat er een Sire-campagne nodig is om dit onder de aandacht te brengen zegt al genoeg.

Vrijdagmiddag zaten we bij Diggels in Westerbork.
Het was nog niet heel druk, maar op bijna alle tafeltjes stond een bordje ‘gereserveerd’. We maakten even een praatje met de vriendelijke ober, die vertelde dat hij zo blij was dat ze weer open mochten. “Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken.  Natuurlijk hebben we ook maaltijden kunnen bezorgen, maar dan sta je met je papieren tasje bij mensen voor de deur.  Nou,  eet smakelijk dan maar, hè? Dit is toch veel leuker! ”
Vonden wij ook.

Zaterdagavond gingen we met z’n achten uit eten bij een pizzeria in Borger.
We stonden met de groep met een mondkapje en de QR code in de aanslag voor de kassa.
Ik had gereserveerd, dus je verwacht dan dat iemand je welkom heet.
Twee minuten werden we genegeerd.
De mevrouw zonder mondkapje die kennelijk de leiding had was heel druk bezig en keurde ons geen blik waardig.
Uiteindelijk keek ze ons zorgelijk aan en vroeg of we gereserveerd hadden.
Het duurde even voor ze onze naam had gevonden, maar gelukkig zei ze: “O ja. Voor 8 personen.”
Ze moest onze QR-code controleren, maar ook dit gebeurde met de aandacht ergens anders: ze keek van de telefoon op rechtstreeks naar haar collega’s met wie ze ondertussen overlegde, riep af en toe “JA OKE!” en begeleidde ons toen naar onze tafel.

Ze had kennelijk haar dag niet.
Ze was tegen ons niet vriendelijk, maar had het wel erg leuk met mensen één tafel verderop, die ze kennelijk goed kende.
We moesten een uur wachten op onze pizza’s, maar wij hadden het met elkaar wel erg gezellig, dus daar kom je dan ook wel overheen.
Toen de pizza’s er eenmaal waren, waren ze echt heel lekker.
Na de pizza wilden we nog graag een nagerecht.
Vier van ons bestelden koffie, de andere vier ijs.
De koffie kwam na vijf minuten, het ijs niet.
Ook niet na twintig minuten.
Toen we gingen vragen bleek dat de bestelling, opgenomen door de onaardige akela, niet was doorgegeven aan de keuken.
We hebben maar niet meer gewacht tot de toetjes waren gemaakt; Gerard heeft betaald en we zijn weggegaan, boos nagekeken door Mevrouw Ongastvrij&Ongezellig.

Wij vragen ons nu af: WAAROM?
Waarom staat die mevrouw in de bediening in een pizzeria als ze er helemaal geen zin in heeft?
Waarom was ze zo kortaf en onvriendelijk tegen ons?
Waarom heeft ze die toetjes niet doorgegeven?

Op de terugweg naar Westerbork benoemden Gerard en ik het verschil met de ober van vrijdagavond en de gastvrouw van zaterdagavond.
“Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken…”.
Die intentie had die mevrouw in Borger niet.
Als ze die wel had, wist ze het heel goed te verbergen.