De waarde van de dag

‘Zelfs als je het terugluistert klinkt het mooi…’
Dat dacht ik gistermorgen toen ik thuis de viering terugluisterde en onze cantorij lied 866 hoorde zingen.
Eigenlijk luister ik niet zo vaak terug als we hebben gezongen, want wat ik heb beleefd in het koor komt niet altijd overeen met hoe het klinkt.
Maar gistermorgen dus wel. ‘Zolang als ik op aarde leven zal’ heet het lied (866) en het heeft een ingewikkelde zetting: de partijen zingen door elkaar heen en je moet verdraaid goed opletten wanneer je inzet en op wat voor toonhoogte.

We zongen het lied a-capella en dat maakt het altijd nog weer een beetje spannender.
Over de plek waarop drie stemmen weer tegelijk begonnen  ‘Treurigheid wijke, vrolijkheid blijke’ zei Karel : “Jullie vinden elkaar weer bij de treurigheid”. We vonden elkaar inderdaad, maar van treurigheid was geen sprake, het ging helemaal goed.
Om het ritme goed onder elkaar te krijgen zongen we het lied bij het inzingen even een stuk langzamer.
“Ik vind het zo langzaam eigenlijk veel mooier” stelde één van de alten vast.
Voordat iemand dat kon beamen zei Karel: “Nou, dat vind ik niet.”
We zongen het snel.

Karel had nog wel een punt van kritiek: “Jullie kijken te veel op je muziekblad.”
Hij gaf daarbij gelijk een tip: “Je moet fietsen met je ogen dicht.”
Dan krijg je ongelukken…… maar dat was niet wat hij bedoelde.
“Je kunt best fietsen met je ogen dicht, omdat je hele stukken wel op de automatische piloot kunt fietsen; je moet alleen af en toe even met je ogen knipperen om te zien of je op koers blijft. Zo is het ook met zingen. Je moet kijken naar mij en af en toe knipperen naar de muziek of je nog op koers zit.”

De overdenking van voorganger Walter Meijles werd ingeleid met een blik op het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman*.
De schrijver constateert dat in ons taalgebruik ‘de realist’ synoniem is geworden voor een cynicus, iemand met een somber mensbeeld. Hij vindt dat juist die cynicus wereldvreemd is; op onze planeet zijn mensen ten diepste geneigd tot het goede.
Ik citeer Bregman: ‘Wees dus realistisch. Kom uit de kast. Geef toe aan je natuur en schenk je vertrouwen. Schaam je niet voor je generositeit en doe het goede in het volle daglicht.’
Het deed me denken aan het gedicht over één mens met pit dat werd voorgelezen bij het afscheid van Geert.

We sloten met deze viering het cantorijseizoen 2023/2024 af.
Het was mij een aangenaam genoegen; was het maar weer september!

Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.
Wil je alleen het bijzondere lied horen? Spoel dan door naar ongeveer 31.00 minuten.

* Over dit boek dat ik las in 2022 schreef ik destijds het blog ‘Deugen de meeste mensen?’
Leuk om dat verhaal met de preek van vanmorgen in mijn oren nog eens terug te lezen.

Vorige week kondigde ik het al aan: zaterdagmorgen deden we mee aan de biodiversiteitswandeling in het Mensingebos, georganiseerd door de werkgroep Groene Kerk.
Om 09.00 uur had zich al een groep van 18 mensen verzameld; Jans Darwinkel, onze gids van die morgen, stelde zich voor en nam ons mee. En dan loop je door natuur in je eigen omgeving waar je al weet ik hoeveel voetstappen hebt liggen, maar dan kijk je om je heen met de ogen van Jans.

Het begon al met de vogels.
Gerard en ik hebben immers de app Merlin waarmee je vogels kunt herkennen aan hun geluiden, maar Jans hoorde zo al wat voor vogel geluid maakte. Wat wij altijd ‘het-Bert-Visscher-vogeltje’ noemen omdat het zo druk is bleek een winterkoninkje te zijn en we hoorden van Jans dat wat voor ons het ‘fietspompvogeltje’ is eigenlijk een tjiftjaf is.
Natuurlijk zetten wij onze app ook aan en we hoorden o.a. de zwartkop en de tuinfluiter.

Het landweggetje aan de overkant van de ijsbaan noemde Jans het sprookjespad.
Hij vertelde dat het de oude weg naar de weilanden was en dat hij zich nog kon herinneren dat er wagens vol hooi over dat weggetje naar voren reden. Verder wees hij ons op een ree die in het veld stond. Wij zagen niks, maar Jans zag oortjes. Oortjes die bewogen en een teutende groep mensen aan hoorden komen. Even daarna hupte de ree elegant naar de bosrand en verdween.
“Kijk” zei Jans en wees ons op een onbegroeid paadje in de boswal rechts van ons.
“Als er ergens niks groeit, dan loopt daar altijd iets langs. Zo kun je zien waar de dieren langs gaan als van het ene stuk naar het andere stuk land gaan. Dit hier is bijvoorbeeld een reeënwissel.”

Hij wees ons op koekoeksbloemen, legde uit waarom de boterbloem zo heet, vertelde over de oorsprong van de dorpsnaam Roden én….. vertelde mij als gids bij de Catharinakerk iets wat ik nog niet wist over het oude Godshuis.
“Waarom staat er een muurtje om de kerk heen?”
Bert dacht omdat er vroeger graven om de kerk heen lagen.
“Half goed” vond Jans.
Vroeger werden de varkens uit het dorp gehoed op de brink, want daar stonden veel eikenbomen en varken lusten graag eikels.
Het muurtje om de kerk was gebouwd om de graven rondom de kerk te beschermen tegen de wroetende varkens.

We zagen bomen, waarvan de schors was beschadigd door blikseminslag en we hoorden dat als een eik en een beuk naast elkaar staan, de eik op den duur het onderspit zal delven, omdat de beuk de eik het zonlicht ontneemt waar de eik niet zonder kan.
Tenslotte nam hij ons mee naar het mooiste plekje van Roden: het paadje achter de Winsinghhof.
“Hier ziet het er nog net zo uit als 200 jaar geleden…..”
Ik wil die ogen van Jans nog wel een keer mee als we gaan wandelen.

Op het Instagramaccount van deze website vind je nog twee foto’s van deze morgen.

Ons gezin bewaart warme herinneringen aan de versie uit 2002 van  ‘Ja zuster, nee zuster’, de klassieker uit de jaren ’60.
We hadden een DVD en een CD met liedjes die we allemaal konden meezingen.
Luid en uitbundig.
Daarover schreef ik al eens blog met de titel ‘Stroei…. voei…..’ over de Griek met heimwee.

Als de gesprekken in ons gezin gaan over geld, dan is er altijd wel iemand die uithaalt: ‘Géééld, alles kun je doen met gééld, een heel voetbalbalvééld…..’
Dat lied werd gezongen door buurman Boordevol, die fantaseerde over het hebben van heel veel geld.
‘Hoeveel kost die auto, tien mille?
Wat een koopje zeg
Nee, hij hoeft niet worden ingepakt
Ik rij d’r meteen mee weg
Naar de Riviejèra, naar de Riviejièra!

Wil je het lied nog eens horen?
Hierbij een link naar de uitvoering van Dick Swedde uit de jaren ’60. Geniet daarbij vooral van de mooie foto’s uit de de oude doos die voorbijkomen.

Waarom moest ik nou ineens aan dit lied denken?
Omdat ik deze week op Instagram een post voorbij zag komen waarin dat geld ook een onderwerp was.

Alles is te koop voor geld.
Is alles te koop voor geld?

Je kunt een huis kopen, maar geen thuis.
Je kunt een klok kopen, maar je kunt geen tijd kopen.
Je kunt een eten kopen, maar je kunt geen ’trek’ kopen.
Je kunt een bed kopen, maar je kunt geen slaap kopen.
Je kunt medicijnen kopen, maar je kunt geen gezondheid kopen.
Je kunt verzekeringen kopen, maar je kunt geen veiligheid kopen.

Er zijn dingen die je niet kunt kopen.
Koester ze.

De moeder van Gerard heeft vroeger ooit met onze twee oudste dochters een bezoek gebracht aan het Knipselmuseum in Westerbork.
Het museum was leuk, maar het allerleukste vonden de meiden toen dat ze zelf mochten knippen.
Oma Waninge vond dat zelf ook verreweg het leukste onderdeel; ze vertelde later nog vaak het verhaal dat ze per ongeluk de verkeerde kant van een papieren kleedje had afgeknipt, waardoor het in vier stukken uit elkaar viel.

Op de zaterdag in het Pinksterdweekend ging Gerard met de mannen een mannending doen: simulatie-racen.
We kregen foto’s van de heren in een grote stoel met een stuur in de handen: een koptelefoon op en gefocusd starend naar een beeldscherm.
De meisjes gingen die middag in de voetsporen van oma Waninge naar het knipselmuseum, dat inmiddels ”Museum van Papierknipkunst’  heet.
Een vriendelijke, vrijwillige heer vertelde ons voordat we het museum ingingen als inleiding iets over de papierknipkunst door de eeuwen heen. We zagen hele oude knipsels, maar ook werk van nieuwe kunstenaars. Een voorbeeld daarvan zie je op de afbeelding rechts: de heilige Franciscus van Assisi.
Ik kan een heel blog schrijven over wat we allemaal gezien hebben, maar ik hou het kort: hierbij een link naar de website van het museum, daar vind je uitgebreide informatie. Neem vooral even de tijd voor het filmpje; je vindt dat bovenin het menu.
Het duurt ongeveer 5 minuten en geeft een heel mooi beeld van wat wij die middag hebben gezien.

Ook nu was het zelf knippen weer het fijnste deel van de middag.
Er zat een vrijwilligster die ons op gang hielp; we kregen allemaal een voorbeeldje waar we mee aan de gang konden.

Mijn voorbeeldje was een vlinder; eigenlijk was het een halve vlinder.
Die moest je op een dubbelgevouwen kaart leggen met het midden van de vlinder op de vouw van de kaart.
Vervolgens ging je met potlood die vlinder omtrekken en daarna uitknippen.
Dat was niet zo moeilijk.
“Klaar!” riep ik, maar dat was te kort door de bocht.
Nu kon je in de dubbelgevouwen, halve vlinder nog weer stukjes omvouwen en daar weer kleine deeltjes uitknippen.
Het was ongelofelijk priegelwerk, maar daar draaien deze wichter hun hand niet voor om: we hadden het redelijk snel onder de knie.
Frea knipte zelfs een bladwijzer met als thema ‘draak’!
Hiernaast zie je wat we allemaal geknipt hebben die middag.
Als je op de afbeelding klikt komt hij groter in beeld; dan zie bijvoorbeeld dat de twee kikkertjes op elkaar lijken, maar dat ze toch heel verschillend zijn.
De mevrouw die ons begeleidde aan de kniptafel zei dat de werken die in het museum hingen ‘Kunst’ waren en dat wat wij deden ‘een kunstje’ was.
Vonden wij niet.
Wij maakten ook kunst!

Rond half vijf kregen we een selfie van de vier mannen: gezellig aan de Radler met een schaal nacho’s.
Toen zaten de dames al met z’n vieren bij Diggels.
Mét borrelplank!

Soms is de waarde van de dag iets wat mij wordt toegestuurd.
Zaterdag kregen we in de gezins-app een video van Frea.
We zagen het vrouwenkoor Fien (waar zij bij zingt) dat een spetterend openluchtoptreden verzorgde op Schiermonnikoog.
Ben je een koorzanger, dan heb je er vast wel eens van gehoord: het Muziek- en Zangfestival op dat waddeneiland; dit jaar kwamen de koren op zaterdag 1 juni aan de beurt.

Wat zagen we op die video van ongeveer anderhalve minuut?
Vijf vrouwen die het nummer ‘That’s life’ ten gehore brachten.
Het filmpje was gemaakt door iemand die in het publiek stond.
Als kijker word je door de dames het lied ingetrokken. Kijk naar ons! Luister naar ons! Geniet!

Toen ik Frea zondagmiddag sprak complimenteerde ik haar met de bijzondere uitvoering van het lied.
“Wat vond de jury er van?” vroeg ik haar. “Heb je nog iets gewonnen of zo?”
Er hadden 20 koren meegedaan en Fien was vierde geworden; ze kregen een 8.9 als cijfer.
“De jury was onder de indruk. Vond dat we mooi contact met het publiek en met elkaar hadden, met goede arrangementen en gevarieerd stemgebruik. Er waren nog wel wat verbeterpunten qua balans en volume.”

Vandaag wil ik mijn waarde van die zaterdagmiddag graag met mijn lezers delen, daarom plaats ik met toestemming van de vijf dames de video op dit blog. Kijk en geniet:

Mocht je het niet al kunnen zien: die middelste is van ons, zij zingt de bas.
Mama is gewoon trots.
Meer weten van ‘Fien’?
Hierbij een link naar hun  Instagramaccount.