De waarde van de dag

Stonden we zaterdagmorgen zomaar oog in oog met Zoete lieve Gerritje!
En die woont niet in Drenthe, dus we waren een eind van huis.
Hoe kwam dat zo?
In oktober vierde ik mijn verjaardag; toen Gerard vroeg wat ik van hem op mijn verjaardag wou zei ik: “Een weekendje oude stad.”
’s Hertogenbosch stond al een aantal jaren op ons ‘daar-willen-we-nog-eens-heen’-lijstje, dus we maakten plannen voor zo’n weekend in het voorjaar van 2024.

Afgelopen weekend was het zover.
En wie had kunnen denken dat we zóveel geluk met het weer zouden hebben!
Voordat we vrijdagmorgen vertrokken hadden we al wel een paar dingen benoemd die we graag zouden willen doen in Den Bosch.
– Een stadswandeling
– De kathedraal Sint Jan bekijken
– Bossche bol eten
– Terrasje-ijsje-borrelplank
– Met een fluisterbootje en een gids de Historische vaarroute doen op de Binnendieze.
“En verder kijken we wel even…..”
Alsof er na al die dingen nog tijd over is.

Al onze wensen werden vervuld en zelfs meer dan dat.
Wát een geweldig verjaardagscadeau!
Het bracht Gerard zelfs op een idee.
“Ik weet ook al wat ik van jou op mijn verjaardag wil: een weekendje Noordzeestrand!”
Gistermiddag hebben we al een weekend een Bed&Breakfast gereserveerd in de zomer in Egmond aan Zee.
En het grote voordeel van zo’n verjaardagscadeau: je mag als gever zelf ook mee!

Maar hoe zit het nou met die Gerritje die we zaterdag zagen?
Het is een boerin die omhoog kijkt naar de toeristen en Bosschenaren die vanaf de brug naar haar kijken. Naast haar op het bankje staat een korf/mand, met daarop een haan.
Die korf en haan zijn symbolen voor de goederen waarmee boerinnen uit de Meierij naar de markt in ’s Hertogenbosch kwamen om ze daar te verkopen.

Dit is deel 1 van de nieuwe blogserie over ons weekendje oude stad.
Over onze belevenissen in Den Bosch zal ik de komende weken af en toe een verhaal schrijven.
Over waarom Gerard zijn ID moest laten zien.
En die mop van die timmerman.
En ontbijten in een 14e eeuws onderaards gewelf.
Over een draak, lange rijen bij een bakker en het leggen van een loodje.
Wordt vervolgd.

Benieuwd naar wat we nog meer hebben gedaan?

10 april: 2. ontbijten in een gevangenis….. Een eeuwenoud gebouw
12 april: 3. een historische boottocht over de Binnendieze: Varen ónder de stad
16 april: 4. Een Bossche bol ….. dat is toch gewoon een Moorkop?
25 april 5. Waarom heeft Den Bosch eigenlijk de bijnaam Moerasdraak?
10 mei 6. Een kerk, een mop en een spreekwoord: De Sint Jan, het alziend oog en het loodje.
18 mei: 7. Drenten in een grote stad: Een stadswandeling op zaterdagmiddag.

Op 20 maart schreef ik over de fietscaravan ‘Mooie Rooie‘ van collega Rudi Touw.
Toen ik bij hem op bezoek was had ik hem een gastblog op mijn website aangeboden.
“Als ik er mee op pad ga laat ik het je weten.”
Inmiddels zit de eerste testrit er op: op 1 april koppelde Rudi zijn fietscaravan aan zijn fiets voor een tochtje naar Fluitenberg.

Vandaag een gastblog met zijn verhaal:

Gisteren op 1 april, geen grap, mijn eerste wat langere rit gemaakt van ongeveer 50 km met mijn ‘Mooie Rooie’.
Op weg van Zuidlaren naar Fluitenberg om de verjaardag te vieren van mijn schoonzus.

Het was een mooie test om te kijken waar ik tegenaan zou lopen.

Ik vertrok in de regen met al mijn regenkleding aan maar was blij dat ik het bij Assen weer uit kon trekken.

Ik had wind tegen, maar dan ga je gewoon een stapje hoger in de ondersteuning en dan is het prima te doen. Resultaat was wel dat de accu sneller leeg ging, maar ook doordat ik per ongeluk hem in de turbo stand had gezet.

Op een gegeven moment dacht ik: “Het gaat wel heel makkelijk” en toen ontdekte ik de verkeerde stand.

Maar heb wel besloten om toch nog een accu erbij te kopen, dan heb ik er drie en daar moet ik het dan mee doen.
Afbeelding: pauze in de Gasterse Duinen.

Ik had steeds het idee dat ik wel 100 km per dag kan fietsen, maar daar ben ik nu wel van genezen. Gewoon lekker gaan fietsen en maar kijken hoe het gaat zonder een doel te hebben voor die dag.

Gewoon genieten van het fietsen zonder iets te moeten!!!!!

Maar even terug naar de turbo stand…….

Wat was daarvan nu de oorzaak???? Mijn nieuwste aanwinst is: richting-aanwijzers op de Mooie Rooie, die ik vanaf het stuur kan bedienen. Maar bij dit bedienen drukte ik dus ook op de schakelaar voor de ondersteuning. Al doende leer je dus ;).

Vandaag naar ten Caat in Hoogeveen geweest voor betere kussens/matras. Die erin zitten zijn mij veels te hard

De ‘oude’ Ten Caat was er, zijn zoon was thuis bij de zieke kinderen. Deze Ten Caat is al 73 en nog altijd alle dagen op de zaak aan het werk en geniet daarvan. Ben daar bijna 1,5 uur geweest; we hebben leuke gesprekken gehad en ook de maten opgemeten en nieuwe kussens/matras en stof uitgezocht. ‘Mooie Rooie’ mocht in het magazijn blijven staan zodat ik hem niet heen en weer hoef te rijden.

Binnenkort word ik gebeld wanneer alles klaar is en dan zal ik hier foto’s van bij zetten.

Mocht je mij willen volgen, druk dan eerst op het pijltje links boven aan deze pagina.

Daarna op de drie streepjes links boven aan en dan op de knop volgen.

Groet en liefs Rudi.

Dinsdagmorgen.
Gerard vertrekt al rond 07.00 uur richting Groningen, mijn wekker staat op 07.25 uur.
Vrije dag, maar toch aardig gevuld.
Om 12.00 uur moet ik bij Betty zijn voor de volgende stemsessie, om 14.00 uur begint Holy Stitch en vanavond ga ik weer voor het eerst naar de cantorij.
Op zo’n dag na een fantastisch weekend moet ik altijd even op gang komen; dan ben ik niet het zonnetje in huis, maar als je alleen bent heeft niemand daar last van.
Al voor negenen loop ik in een heerlijk zonnetje naar de Jumbo.
Zaterdagmorgen waren er haast geen boodschappenwagentjes meer te krijgen, nu zijn er haast geen mensen.
Wat een rust.

Bij de koelvitrine ‘halve-prijs-want-bijna-over-de-datum’ ontwaar ik een pakketje met saucijzen.
Als ik het scan komt niet de halve prijs in beeld, maar het bedrag dat de worstjes zaterdag nog kostten.
Dan heb ik geen zin in het gedoe: medewerker vragen, hoe zit het, dus ik leg het pakket weer terug.
“U moet die sticker aan de voorkant scannen” zegt een vriendelijke stem achter mij.
Geen Jumbo-medewerker, maar een winkelende mevrouw, die kennelijk mijn actie inclusief misprijzende blik had gezien.
Wat fijn dat iemand de moeite neemt om me er op attent te maken.
Dat is in onze ‘ieder-voor-zich’-maatschappij beslist niet meer vanzelfsprekend.

Bij de zelfscankassa komt een moeder naast mij staan met een peutertje dat in het zitje op het karretje zit.
Het meisje zit stralend een liedje te zingen en roept ondertussen van alles tegen mama, waar ik niets van versta.
Ze stralen zoveel plezier uit dat ik daar bijna fysiek van opknap.
Met een boodschappentas in elke hand wandel ik weer terug naar huis; een achterbuurvrouw staat te rommelen met haar tuindeur, rollator en haar hondje, dus ik help haar even de deur open te houden.
“Lekker weer, hé?”
“Ja, maor dat blift nait zo. Kiek maor naor de lucht, dat liekt onrustig.”
Zij is nog van de generatie die naar de lucht kijkt; ik kijk op Buienradar.nl en daar hebben we het samen nog even over.

Eenmaal thuis is er van het ochtendhumeur van het begin van de dag al niets meer over.
Ik ruim de boodschappen op, schrijf dit blog en maak een witlofschotel voor na de Holy Stitch.
Aan de koffie zie ik de paaskuikens en -eieren nog overal in huis: tijd om het huis te ‘ont-Pasen’.
Het enige decoratieve dat nog aan Pasen herinnert zijn de chocoladepaaseitjes, maar ook die zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen in dit huis, net als het chagrijn.

Gisteren waren we weer even compleet met ons gezin.  Tweede Paasdag combineerden we met het vieren van onze  41e trouwdag. Een gezamenlijke lunch, een boom klaverjassen, thee/koffie met ‘de slacht’ van de grote chocolade paashaas en paaseitjes die heel hard gingen.  Rond 18.00 uur hadden we een grote, ronde tafel besproken bij Jasmijn Garden in Assen; een ‘Wok-Live cooking-Buffet-restaurant waar wij graag met een groep neerstrijken.
We toasten met elkaar ‘op weer een jaar én op elkaar’ en genoten van al het lekkers dat we konden wokken, bakken en opscheppen.

Midden op die ronde tafel bevond zich een groot glazen draaiplateau (zie de afbeelding hiernaast).
“Waar zou dit voor zijn?”
Verschillende mogelijkheden passeerden de revue: dat je je favoriete gerecht naar je toe kunt draaien als je een rijsttafel hebt besteld?
Dat je elkaar gerechten kunt laten proeven door ze ‘door te draaien’? Om de vuile vaat op te zetten?
Dat laatste leek ons de meest plausibele verklaring, dus na de eerste ronde zetten we de soepkommen en lege flesjes op die schijf en zowaar: ze werden na een tijdje opgehaald.
Ondertussen moet iedereen er natuurlijk aan zitten en even aan draaien.
Halverwege de maaltijd ontdekten de Waninges nog een handig aspect van het draaiplateau.
Niet iedereen ging namelijk na het halen van eten weer op dezelfde plek aan tafel zitten, maar schoof gezellig naast iemand anders.
“Kun je mijn Rivella even doordraaien? Die staat nog aan de overkant.”
“Wie wil mijn bestek even deze kant op draaien? Ligt dáár nog ….”

We kregen het over de datum: het was namelijk gisteren 1 april.
Ik vertelde dat Gerard mij ’s morgens al voor de gek hield.
Wij willen achter ons huis een nieuwe grasmat; hij had zaterdag graszaad gezaaid op het inmiddels kale, zwarte stuk grond bij ons achter het huis. Hij stond voor de schuifpui naar buiten te kijken en zei: “Ik geloof dat het gras er al doorkomt!”
Ik schudde mijn hoofd over zijn grenzeloze optimisme en antwoordde: “Dat kan niet, Gerard” maar keek toch speurend naar buiten.
Lachend constateerde hij: “Nee hè? Het is ook nog maar 1 april….”
O ja. Ingestonken.

De kinderen kwamen met het verhaal van de 1-aprilgrap van de HEMA; die hadden een ‘Rookworst-Drive-through’ bedacht.
De dames vonden het eigenlijk jammer dat het grap was, die zagen zich zelf nog wel eens zo’n rookworst snaaien langs de snelweg.
Gerard en ik hadden gehoord dat bij RTV Drenthe een nieuw themakanaal van start ging: Dreuge Worst TV.
Daarop kun je 24 uur per dag live het betoverende droogproces van worsten aan de wiemel volgen.
Dat kan toch haast niet waar zijn?

Maandag is altijd een werkdag voor mij, maar gisteren vierde ik echt mijn vrije dag.
Gistermorgen zaten Gerard ik lekker uitgeslapen met z’n tweeën aan de koffie en we bedachten dat ons leven er zo uit ziet als we ooit met pensioen gaan.
Later.
Als we groot zijn 😉

Gerard en ik hadden 1e Paasdag niets.
De kinderen komen allemaal tegelijk op Paasmaandag, dus de zondag waren we vrij.
We kunnen dan samen nog even zo heerlijk mijmeren en terugkijken op vroeger.
Toen de Paasdagen altijd propvol zaten.
Meestal moesten we op 1e Paasdag wel ergens zingen en de rest van de twee Paasdagen werd doorgebracht bij ouders/schoonouders of bij ons; samen eten & drinken, eieren zoeken en spelletjes doen.
Gezellig!
Maar ook wel vermoeiend; na twee dagen waren we blij als de kinderen ’s avonds in bed lagen en wij met z’n tweeën nog een spelletje Triviant konden doen. Of de krant & weekendbijlage lezen…..

Sinds onze moeders er niet meer zijn hebben we altijd één van de Paasdagen niets.
En we koesteren natuurlijk de goede herinneringen aan wat was, maar we vinden het in deze levensfase ook wel prima.
We dachten dat we niks gingen doen. Borduren? Lezen? Zoiets.

Na de kerkdienst werden we uitgenodigd door nicht Lianne voor een borrel.
Gezellig! Gaan we nog een spelletje doen? Han had de kaarten al in de handen, dus we gingen klaverjassen.
En ondertussen bijpraten.
Om 14.00 uur waren we thuis.
Het was prachtig weer, dus na het eten gingen we een uurtje fietsen.
Nieuw Roden, Poolswijk, Oost-Indië, Leek.
Bij Landgoed Nienoord was het al weer een drukte van belang!
Toen we aan de thee zaten kwam de buurman even langs. Hij is al een tijdje weduwnaar en kwam zijn nieuwe vriendin voorstellen.
Daar zat hij, bij ons op de bank, de man die wij vijf jaar geleden leerden kennen; toen was hij verdrietig, lamgeslagen en ook nog ziek.
Gistermiddag was dat beeld helemaal gekanteld: vrolijk teutend schetste hij zijn huidige leven.
“We halen er uit wat er in zit!”
Ook met hen was het gezellig.

En zo was de 1e Paasdag al weer bijna om.
Gisteravond was het zondagavond en dan doen we altijd een spelletje.
Gezellig!

Niet geborduurd, niet gelezen.
Anders dan verwacht, maar toch: wat een waardevolle dag!

Als je bent opgevoed met kerk en bijbel, dan weet je onmiddellijk bij welk verhaal het woord ‘Rabboeni’ hoort: het opstandingsverhaal dat op paasmorgen gelezen wordt.
Het woord wordt uitgesproken door Maria Magdalena, die zich van het lege graf heeft omgekeerd en ‘Rabboeni’ zegt als ze Jezus herkent.
Vanmorgen in de PKN-viering op deze 1e paasdag werd de betekenis van het woord ons uitgelegd door voorganger Walter Meijles.
Het is een soort eretitel waarmee in Israël leerlingen hun meester aanspraken in de tijd van Jezus. Het is een Aramees woord, een soort overtreffende vorm van Rabbi.

In de preek kwamen voor mij twee dingen bij elkaar: de krant en de kerkdienst.
In de weekendbijlage van het Dagblad van het Noorden stond een interview met pater Hugo, de kluizenaar van Warfhuizen.
Dat had ik zaterdagavond gelezen. Een klein citaat uit dat artikel:

De sleuteltekst om Pasen te begrijpen is een lijdensvoorspelling van Christus zelf. Hij noemt zich daar een graankorrel die in de aarde valt. Als die heel blijft, dan blijft hij alleen. Maar als hij sterft brengt de korrel veel vrucht voort.

Daar is eigenlijk niks mysterieus aan. Het hart van het christendom is dat je jezelf moet geven om te worden wie je ten diepste bent. Je moet je geslotenheid opgeven, ook als dat ten koste gaat van je eigenbelang,  je eigen eer en zelfs je eigen leven.

Dat is best een dingetje in deze wereld waarin eigenbelang, streven naar macht, lijfsbehoud en persoonlijk succes vaak de maat der dingen zijn. Als je op jezelf gericht bent, is de stuwende kracht naar binnen gericht. Dan ontkiemt de graankorrel niet. Wij zijn daartoe geneigd omdat wij bange mensen zijn. Daar gaat Pasen ook over, over het overwinnen en loslaten van de angst. Jezelf durven geven omwille van de ander/de anderen.

Aan het einde van de preek zei Walter Meijles woorden van gelijke strekking.
Jezus verdient door de manier waarop hij zijn leven heeft geleefd en waarop hij is gestorven die eretitel waar Maria Magdalena hem mee aanspreekt: Rabboeni.
Wij kunnen ook in onze tijd nog veel van deze rabbi leren.

Heb je in deze dagen wel heel vaak het Passieverhaal gehoord, maar weet je eigenlijk niet precies hoe het daarna verder ging?
Hierbij een link naar de website Online-Bijbel waar Johannes het verhaal vertelt.