De waarde van de dag – Pagina 202 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

19 maart: Marrakech 10 – Ditten & datten uit Marrakech (slot)

Door Ada

Op 19 maart 2020

Toen we net terugwaren uit Marrakech duurde het even voor ik weer echt terug was in Nederland. Zoveel indrukken, zo’n vol hoofd: ik moest er van bijkomen.
Inmiddels heb ik er 9 blogs over geschreven; met dit tiende ‘ditten&datten’-blog sluit ik deze serie af. Als je terugkijkt in de tijd is het een wonder dat we naar Marokko konden voordat het Coronavirus om zich heen greep. We zijn dankbaar dat we hier met z’n achten van mochten genieten.

Toen ik mijn collega vertelde dat we naar Marrakech gingen gaf hij het advies: ‘Goed kijken! Geniet van álles wat anders is: de geuren, de kleuren, de geluiden, het weer, de mensen. Neem het in je op en kijk je ogen uit.
Als je de 9 blogs die ik heb geschreven over Marrakech hebt gelezen, dan weet je dat het indrukwekkend was.

De temperatuur lag daar rond de 25 graden.
Zit ik hier in Nederland dan al gauw met blote armen en een rood hoofd: daar had ik eigenlijk altijd wel een vestje aan. Men had van te voren al gezegd dat daar een andere warmte is en dat heb ik ook zo ervaren. Voor de mensen daar was het trouwens winter. Die liepen met lange gewaden en lange broeken.

Het vervoer in Marrakech is een bezienswaardigheid op zich.
Brommers, paard en wagen, ezel en wagen, fietsen, kleine vrachtwagentjes, handkarren, fietskarren: er wordt van alles gebruikt om spullen op te vervoeren.
We zagen zelfs een hond in een mandje voorop een brommer….. (zie foto links).
Op de foto rechts (genomen vanuit een taxibusje) zie je drie soorten vervoer bij elkaar: een klein vrachtwagentje, een paard en wagen en een brommer. Let op de pothelm: bijna iedereen had er zo één.
(klik op de foto’s voor een vergroting).

Op de tweede dag dat we rondreden in Marrakech in de Hop-on-hop-off-bus bezochten we de ‘Majorelle-tuin’ van Yves Saint Laurent.
Wereldberoemd.
Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord….
Maar het was prachtig: een stijlvol vormgegeven botanische tuin met kobaltblauwe objecten. Het was daar heerlijk koel (want schaduw) en we genoten van de bijzondere planten, cactussen, bomen en waterpartijen.
Meer weten?
Hierbij een link naar de pagina ‘Majorelle-tuin’ op Wikepedia.

Tenslotte: ik heb het advies van mijn collega ter harte genomen.
Hiernaast een foto die vooral de sfeer goed weergeeft: hier is iemand bezig om midden in de stad op straat (26 graden) vissen te slachten. Naast hem ligt een berg slachtafval. Je hoeft niet heel erg je best te doen om de geur die er hing er bij te verzinnen…..

We zijn al weer vier weken thuis.
De overweldigende sensatie die deze vakantie bij mij teweegbracht is al teruggebracht tot fijne herinneringen aan een heerlijke vakantie en een fantastisch 40-jarig vriendschapsjubileum.

Deze serie over Marrakech sluit ik af met een foto van zonsondergang op het resort waar wij te gast waren.
Als ik er te lang naar blijf kijken krijg ik toch een beetje kriebels in de buik. Sweet memories.

Meer lezen over onze avonturen in Marokko?
1. Een stad in een stad
2. Niet te animeren
3. Arganolie
4. Arabisch. Maar gelukkig ook Frans
5. Cascade
6. Ryad Zinnia
7. Toeristen = geld
8. Thee
9. Europeaan in Afrika

Reageren

18 maart: Pfff….

Door Ada

Op 18 maart 2020

In Alledag

Gisteravond keek ik naar het journaal.
Het ging over mondkapjes; een arts vertelde dat die schaars waren.
En dat ze wel te krijgen waren maar duur….er was zelfs iemand die daar € 25,= euro voor vroeg.
Toen ging ik wat anders doen, even weg van de televisie.
Sommige dingen kunnen er gewoon niet meer bij in mijn hoofd.

Vanmorgen was ik thuis aan het werk en ik sprak een paar collega’s, sommigen nog wel gewoon op hun werk, maar ook sommigen thuis.
Collega René van de afdeling Automatisering was even heel lief, want ik mocht telefonisch tussendoor iets regelen voor de manager waar ik voor werk. Ze hadden het ontzettend druk op de afdeling: iedereen wil thuis en/of mobiel werken en krijg dat maar eens voor elkaar als het om honderden medewerkers gaat.
“Compliment voor jullie, harde werkers!” riep ik en vroeg haar dit ook door te geven aan haar collega’s. Hulde overigens voor alle mensen die nu aan het werk zijn en door moeten buffelen in deze extreem lastige tijd, denk aan supermarktpersoneel, openbaar vervoer en zorgmedewerkers.

Vandaag las ik een bericht op de NOS-app met wat praktische tips nu ons leven niet stabiel is. Ik citeer: ‘Dat zijn we niet gewend in Europa. We bang voor onzekerheid en focussen op stabilileit en vasthouden aan wat we hebben. We worden nu in Nederland geconfronteerd met onzekerheid en angst, die horen ook bij het leven.’
Inderdaad. In de periodes dat Gerard en ik vochten tegen kanker en hartproblemen ervoer ik dezelfde onmacht en onzekerheid als nu.
Dit zijn de tips, misschien kun je er je voordeel mee doen:

Geef structuur aan je dag. Sta op tijd op, ga op tijd naar bed, neem op tijd je dagelijkse pauze’s (koffie, lunch etc.) en zit niet de hele dag en halve nacht alleen maar te Netflixen.
Niet meer genoeg werk? Doe iets waar je anders nooit tijd voor hebt: boeken lezen, muziek maken, dingen opruimen en uitzoeken, achterstallige administratie wegwerken of pak een oude, vergeten hobby weer eens op.
Eet gezond en gevarieerd en beweeg regelmatig.
Sluit je niet op in huis, maar ga wél naar buiten: wandelen, fietsen, maar hou daarbij wel afstand van andere mensen.
Laat je niet gek maken door de constante informatiestroom; zet de tv en de telefoon af en toe even uit en luister bijvoorbeeld naar een interessante podcast of mooie muziek.

Tot zover het bericht, hier en daar aangevuld met wat persoonlijke toevoegingen.
Tenslotte een tip van mijzelf:
Ga eens met meer dan één persoon een telefoongesprek voeren.
Ik wist niet dat dat kon, maar onze dochters wel en gisteravond voerden we een appgroep-telefoongesprek met vier telefoons en 8 personen. Op de afbeelding hiernaast zie je hoe dat er uitzag. (een screenshot van één van de telefoons).
Hoe werkt het?
Als je een app-groep hebt, dan zie je (als je de groep opent) bovenin de groene balk een telefoontje met een klein plusje er boven.
Als je daarop klikt kun je ‘contacten selecteren’ en dan komen die contacten allemaal in beeld. Je kunt maximaal 4 contacten aanklikken.

Maar dat was leuk!
Drie kwartier met elkaar gekletst.

Reageren

17 maart: De tweede zus en Grieg.

Door Ada

Op 17 maart 2020

In Lezen

Na het lezen van het eerste deel van de 7 zussen over de oudste zus Maia las ik niet gelijk deel 2, maar het boek Als je het licht niet kunt zien.
Nu ik deel 2 ‘Storm’ over zus Ally uit heb ga ik ook eerst weer wat anders lezen, want het zijn boeken waar je weer even van moet los komen.
Bij dit deel moet ik niet alleen los komen van het boek, maar ook van de muziek van de Peer Gynt-suite, want die staat centraal in het eerste gedeelte van dit boek.

De tweede zus Ally krijgt van haar vader als aanwijzing over haar afkomst het boek: ‘Grieg, Solveig en ik’ een biografie van Jens Halvorsen, een Noors componist.
Dat stuurt ze op naar een Noorse vertaalster en als Ally de vertaling terug krijgt word je als lezer meegenomen naar een bergdorpje in Noorwegen in 1875, waar het Noorse plattelandsmeisje Anna wordt ontdekt vanwege haar prachtige stem. Zij gaat bij de eerste toneeluitvoering van Peer Gynt mét muziek de stem van Solveig vertolken.
Tijdens het lezen irriteert het me dan dat ik helemaal niks weet over Peer Gynt en de bijbehorende muziek; als ik het vervolgens heb opgezocht blijkt dat ik de muziek wel ken, maar dat ik niet wist dat het zo heette.

Weet je ook niet wat voor muziek dat is?
Hierbij twee links: deze naar Morgenstemming en deze naar Solveig’s lied.
Als ik alleen thuis aan het lezen was zette ik de muziek van Peer Gynt er soms bij op; het voegde voor mij echt iets toe.

Het boek las net zo gemakkelijk weg als deel 1 over Maia.
Ally’s leven komt na het overlijden van haar vader in een stroomversnelling en als ze naar Noorwegen gaat om meer te weten over haar afkomst valt ze van de ene verbazing in de andere.
Haar leven blijkt verweven met de levens van bovengenoemde Anna, Jens en de beroemde componist Grieg.
Het verhaal heeft alles in zich waar ik van hou op boekengebied: geschiedenis, een geheim, romantiek, spanning en onverwachte wendingen.
Als lezer bekroop me soms het gevoel ‘dit is wel heel toevallig allemaal’, maar het is natuurlijk een roman en dan mag dat.
Met Ally pinkte ik af en toe een traantje weg en met haar was ik blij om de uiteindelijke goede afloop.
Het boek eindigt met een hoofdstuk over de derde zus Star.
Oeh……waar op de wereld zouden we met haar verhaal terechtkomen?

Maar ik had me toch voorgenomen dat ik eerst iets anders zou lezen?
O ja, was ook zo.
Sanne van Havelte heb ik nog liggen, gekregen van boekenvriendin Jeannette.
Met recht ‘something completely different……’

Benieuwd wat ik vond van de andere delen?
Hierbij een link naar een overzichtspagina: ‘De zeven zussen-serie’ met links naar de afzonderlijke blogs.

Reageren

16 maart: Marrakech 9 – Europeaan in Afrika.

Door Ada

Op 16 maart 2020

In Geschiedenis

“Eén museum wil ik bezoeken.” riep ik voordat we naar Marrakech gingen.
Welk museum dat zou zijn wist ik nog niet, dat liet ik ook een beetje van de omstandigheden afhangen.
Toen we door Marrakech reden in de Hop-on-hop-off-bus was er een stop bij de Saädische graven en dat museum hebben we dus bezocht.
Deze zogenaamde ‘Saäditombes’ dateren uit de late 16e eeuw toen sultan Ahmad I al-Mansur aan de macht was. Je ziet de sultan op de afbeelding hiernaast die ik van Wikipedia haalde.
De graven waren vergeten geraakt; ze zijn herontdekt in 1917 en gerestaureerd.
Deze tombes zijn een belangrijke attractie voor de bezoekers van Marrakech geworden.
Het was niet heel druk in het mausoleum, maar we moesten toch even wachten voor we de mooiste en grootste grafkamer konden bekijken: je kon maar met twee mensen tegelijk door de opening kijken.
In totaal waren er drie kamers. De graven zijn met mozaïeken bedekt en liggen in een mooie, kleine tuin. In het mausoleum liggen 4476 leden van 60 generaties van de Saadi-familie.

Waar je in West-Europa overal al audio-guides, informatiefolders over de looproute en een plattegrondje krijgt bij een bezoek aan een museum, hier kreeg je alleen maar een toegangskaartje. Eenmaal binnen moest je de informatie van grote borden halen waar het in het Arabisch, Frans en Engels op stond. We kwamen er wel uit, maar we hebben niet helemaal uitgezocht welke van 4476 familieleden waar precies begraven lagen.
Indrukwekkend was het in ieder geval wel.
In een klein bijgebouwtje vonden we nog wat foto’s uit 1917 waarop duidelijk te zien was hoe verwaarloosd het mausoleum destijds is aangetroffen.

Als ik terugkijk op ons bezoek aan dit museum realiseer ik me dat ik met mijn Nederlandse/Europese achtergrond de bodem onder de Marokkaanse geschiedenis mis.
Wat weet ik nou van de geschiedenis en de cultuur van Marokko?
Na het bezoek aan Marrakech weet ik dan waar sultan Ahmad I al-Mansur begraven ligt, maar het zegt me zo weinig.
Als ik het vergelijk met ons bezoek aan Canada: daar heb je als historisch kader de kolonisten die het land innamen; allemaal West-Europeanen. Die vernietigden de hele bestaande cultuur en introduceerden hun eigen, Europese cultuur. Dus daar staan vanaf de 16e eeuw kerken en gebouwen die gebouwd zijn naar Europees model.

O, o, wat hebben we al veel gezien op onze reizen.
Denken we.
Tijdens die zes dagen in Marrakech kwam het besef: ik ben een Europeaan en kijk naar de wereld als een Europeaan.
We ain’t seen nothing yet.

Meer lezen over onze avonturen in Marokko?
1. Marrakech – Een stad in een stad.
2. Niet te animeren
3. Arganolie
4. Arabisch. Maar gelukkig ook Frans
5. Cascade
6. Ryad Zinnia
7. Toeristen = geld
8. Thee
9. Europeaan in Afrika
10. Ditten & Datten uit Marrakech (slot)

Reageren

15 maart: Zoek de bron.

Door Ada

Op 15 maart 2020

In Kerk & gemeente

Zondagmorgen.
Niet naar de kerk.
Het ‘slot’ op ons sociale leven houdt ons thuis.
Maar gelukkig leven we in 2020 en kunnen we thuis naar de viering luisteren.
De kerkenraad van de PKN Roden-Roderwolde heeft deze week besloten om de kerkdiensten wél door te laten gaan maar in afgeslankte vorm. Voor meer informatie hierover: hierbij een link naar de PKN-website.

Met z’n tweeën zaten we aan onze keukentafel te luisteren.
Predikant Sijbrand van Dijk hield een indrukwekkende preek die ons behoorlijk raakte.
Twee gedeeltes daaruit wil ik graag belichten.
Daarmee loop ik het risico dat ik die passage’s uit hun context haal, maar de hele preek in dit blog: dat zijn gewoon te veel woorden. Wil je de preek toch graag horen, dan kan dat via Kerkomroep, (Roden, Catharinakerk, 15 maart, 10.26 uur).

De eerste tekst is een heel persoonlijk verhaal van de voorganger:

Wij begroeven deze week een lieve vriend van ons; hij is veel te vroeg gestorven.
53. En hij was nog veel te veel vader van zijn kinderen, echtgenoot van zijn vrouw, dorpsgenoot en dominee om nu al te sterven. Hij had nog zoveel te geven, te bieden en te ontvangen, maar hij werd ziek en het was bijna gelijk al duidelijk dat het terminaal zou zijn. Hij was er aangeslagen en verdrietig door, maar hij zei: “Het gevecht met mijn ziekte ga ik niet aan.”
Hij bedoelde daarmee: ik ga mij niet verliezen in de vragen naar waarom, waarom ik en waarom nu, want die vragen maken mij alleen maar somberder, want het antwoord komt niet. En ik ga mij ook niet verliezen in de angsten dat het het nog erger kan worden. Ik ga mij niet verliezen in de angst voor wat mij te wachten staat.

Toen hij had gehoord dat hij ziek was zei hij: “Ik zal in elke dag die er is zegen zoeken. Ik zal in elke dag die er is de goedheid zoeken en ik zal in elke dag die komt God zoeken.
En zo is hij zijn weg gegaan, steeds zoekend naar ‘Wat houd mij vast? Wat geeft mij doorgang? Wat houd mij dicht bij het leven? ‘
Die ziekte is er, maar ik concentreer mij op het leven, ik doe wat er gedaan moet worden. Ik volg alle kuren ik ga naar het ziekenhuis, natuurlijk, maar hier is het leven.

Toen ik hem een paar weken geleden voor het laatst sprak zei hij: “Ik heb 5 jaar in reserve-tijd geleefd en ik heb zoveel gekregen waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. Terwijl hij zo jong was, maar hij zocht de weg van het leven, hij had omgang gezocht met God zelf. Dan gaat het niet meer over of je wel of niet geneest of je wel of niet succes zult hebben met alles wat je onderneemt maar dan gaat het erom: ben ik hier nu ik? Hij had een weg gevonden naar de bron hij putte alleen daaruit.
Ik vind het zelfs soms moeilijk om bij de bron te blijven.
Laat me soms toch weer meeslepen door: “Wat als? Stel nou…. en ‘Wat wacht ons nog?’ maar dan IS er eigenljk al waarik alleen maar bang voor ben.
Ik vind het soms moeilijk om dicht bij de bron te blijven, maar ik weet: als ik mijn angsten zoek word ik niet geholpen en als ik voortdurend blijf praten over ‘hoe erg’ ook niet. Ja, het is erg, maar het helpt niet om dat steeds te zeggen.
Naast het erge: zoek de bron.

Aan het eind van de preek vertelde hij over de toestand in Italië.

Er gaan deze dagen filmpjes rond van Italië: mensen die hun huis niet meer uit mogen, de straat niet op mogen; we zien filmpjes van een leeg Rome, Venetië en Milaan.
Maar er gaan ook andere filmpjes rond van mensen die op hun Italiaanse balkonnetjes staan en die naar elkaar zwaaien. voor elkaar zingen en muziek maken voor elkaar.
Er zijn balkons waar mensen op dansen; ieder voor zich en toch met zijn allen.
Zij die daar staan te zingen en te dansen nemen serieus wat er is gebeurd maar putten tegelijkertijd uit een bron: een bron van leven.
Hierbij een link naar zo’n filmpje.

Veel te veel woorden.
Maar het moest even.

Reageren

14 maart: Evaluatie – één week geen vlees.

Door Ada

Op 14 maart 2020

In Koken & bakken

Weer een week in de 40-dagen tijd afgesloten.
Deze week stond er op onze vastenkaart:
Week 3 – minder vlees.
Geef 1 euro voor iedere dag dat u geen vlees eet.

Op zondagavond hebben wij altijd even ‘keek op de week’: wat staat er allemaal in de agenda, wat moeten we nog voorbereiden en wat gaan we eten? Aan de hand daarvan maak ik een boodschappenlijstje voor de maandag.
Het bleek minder moeilijk te zijn dan we op voorhand hadden gedacht.
– Maandag aten we spinazie-aardappel-tortilla
– Dinsdag kwamen Frea en Jon eten en maakte ik lasagne zónder gehakt, mét 4 soorten kaas, te weten Mozzarella, Gorgonzola, Parmezaanse kaas en oude Nederlandse kaas.
Lasagne quatro frommagio zeg maar.
– Woensdag stond er broccoli op tafel met aardappels, daar aten we een kaasschnitzel bij.
– Donderdag maakte ik een ovenschoteltje met witlof en boursin: een aardappel-witlof-gratin.
– Vrijdag is bij ons altijd vis-dag. Toen hadden we geen vlees maar wél vis: zalm uit de oven met gebakken krieltjes en sla.

– Vandaag, zaterdag, had ik een hele drukke dag: alle gordijnen gewassen en alle ramen en vensterbanken gedaan.
Daarom deden we met eten gemakkelijk: twee diepvriespizza’s.
Maar wél zonder vlees!

Wat leverde het op?
€ 10,- voor in het spaarpotje; we vonden dat we die ene vis-dag niet als vegetarisch mochten aanmerken.
Verder laat zo’n week je nadenken over het eten van vlees.
Tien jaar geleden kon ik me een maaltijd zonder vlees amper voorstellen, nu krijg ik gemakkelijk een vegetarische week voor elkaar.
Sinds twee jaar noemen Gerard en ik onszelf flexitariër.
Dat klinkt als een uitgestorven soort dinosauriër, maar het woord flexitariër betekent: iemand die één of meer dagen per week geen vlees eet.
Minstens twee, soms drie dagen.
Goed te doen.
Ook proberen?
Kijk voor kookinspiratie eens op de vega-pagina van 24-kitchen.

Reageren

13 maart: Menens. Zonder krenten.

Door Ada

Op 13 maart 2020

In Alledag

Maakte ik gisteren nog grapjes over elleboogstoten en voetzoenen, vandaag ziet onze wereld er helemaal anders uit.
Na de persconferentie gistermiddag hebben Gerard en ik besloten om zelf maatregelen te nemen tegen het Corona-virus.

We hebben met ingang van vandaag ons sociale leven helemaal plat gegooid.
We werken thuis en gaan niet meer naar visite’s, vergaderingen en andere bijeenkomsten.
Gerard hoort door zijn zwakke immuunsysteem bij de doelgroep ‘kwetsbaren in onze samenleving’. Wij doen dit in eerste instantie tot 31 maart.
Vanmorgen maalde er zoveel door mijn hoofd, dat ik mijn ademhaling tijdens de ochtend-pilates/yoga niet onder controle kreeg. Nerveus bedacht ik hoe het dan allemaal zou moeten op mijn werk en met al die andere dingen die de komende weken in mijn agenda staan.

Mijn collega’s reageerden allemaal erg begripvol en lief.
Ik belde mijn vriendin om te zeggen dat we niet op haar verjaardag komen morgenavond.
Dat vond ze logisch; later op de ochtend bleek dat de hele verjaardag is afgelast, want twee andere vriendinnen werken in de zorg en hadden het advies gekregen alle ontmoetingen buiten het werk om te mijden.
De bijeenkomsten van het Af&Toe-koor, dat zou meewerken op Palmpasen heb ik geannuleerd en dat vond ook niemand raar.
Wel jammer.
Zondagmorgen gaan we niet naar de kerk en volgende week ga ik niet naar de cantorij en niet zwemmen.

Meer dan twee weken thuis.
Twee jaar geleden lag ik in deze periode twee weken in het ziekenhuis te wachten op de hartoperatie.
Toen had ik wel graag naar huis gewild, maar dat mocht toen niet.
Nu wel, dus we gaan er wat van maken.
Fotoalbum van Marrakech afmaken, kasten opruimen, lezen en proberen te genieten van zoveel extra vrije tijd.
Verder hebben we ons voorgenomen om elke dag naar buiten te gaan: wandelen en/of fietsen.

…… zonder krenten!

Iemand reageerde op het afzeggen van het Af&Toe-koor: “Begrijpelijk. Maar wat een woestenij in onze samenleving met wat er weggestreept wordt allemaal.
Inderdaad.
Alle krenten in de pap worden er uit gehaald.
Maar uit Italië bereiken ons verhalen waarvan je hoopt dat die hier in Nederland geen werkelijkheid worden.
Dan maar pap zonder krenten.
We hebben in ieder geval nog pap.

Reageren

12 maart: Elleboogstoten in Zuidwolde.

Door Ada

Op 12 maart 2020

In Kerk & gemeente

“Oh nee, dat mag ja niet!!” riep ik gisteravond in de Ontmoetingskerk van de PKN-gemeente in Zuidwolde.
In het kader van hun programma ‘Bezinning & ontmoeting’ mocht ik daar een lezing verzorgen over de vele ‘gezichten’ van Daniël Lohues en bij binnenkomst wilde ik de mevrouw die ons opwachtte een hand geven.
Macht der gewoonte, je denkt er gewoon niet meer bij na.
We lachten wat en hielden het bij het begroetingsgebaar.
Later kwam ook mijn broer met een oude vriend; zij zijn echte Lohues-kenners en waren wel eens benieuwd naar wat ik zo’n avond nou doe.
Waar ik mijn broer anders zou omhelzen bleef het nu bij een elleboogtikje.
Idioot maar waar: met bekenden in de zaal ben ik nog nerveuzer dan anders.
Hoeft helemaal niet, maar zo voelt het wel.

Ook nu hadden we weer een fijne avond.
(Nog niet eerder over gelezen?
Hierbij een link >>> naar een verslag van de avond in Sleen, van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande avonden.)
Dit was voor mij al de vijfde keer, maar ik blijf het zelf ontzettend leuk vinden om muziek te laten horen van en te vertellen over Daniël Lohues.
In de gesprekjes die aan tafel worden gevoerd kwam weer naar voren hoe belangrijk muziek voor mensen is. Hoeft niet eens altijd muziek van Lohues te zijn.
“Jaren ’50 jazz-muziek doet mij altijd zo aan vroeger denken, daar wordt ik zo blij van.
Dan zie ik ons weer dansen.” “Dat lied dat op de begrafenis van mijn vader werd gezongen bezorgt me nog altijd kippenvel”.
“Elly & Rikkert: als ik somber of verdrietig ben knap ik daar altijd erg van op.”
Na afloop vertrouwde iemand mij toe dat ze het fijn vond dat de gesprekjes niet breed hoefden te worden gedeeld, dat je wat gezegd werd niet hoefde samen te vatten voor de hele zaal.
Dat is ook helemaal niet de bedoeling; het is ‘Bezinning & ontmoeting’.
Bij een ontmoeting is het ook wel eens leuk om te horen wat een ander aan muziek beleeft; of wat voor een ander ‘een gevecht’ is.

Verder gaat het natuurlijk op zo’n avond ook over het Drents en de Drenten.
Over de Drentse volksaard bijvoorbeeld, waar Lohues zo prachtig over zingt.
Mensen vinden het bijzonder dat ik de hele avond Drents spreek; wat opviel was, dat de aanwezigen gedurende de avond in hun eigen streektaal spraken, maar na afloop bij de kapstokken was het toch voornamelijk weer Nederlands. Dat is in Roden trouwens niet anders hoor…… er zijn niet zoveel mensen in mijn omgeving met wie ik Drents spreek.

Wat vonden de twee heren die ik zo goed kende in het publiek er van?
Ze hadden genoten.
En zich gerealiseerd dat ze wel vaak naar de muziek van Lohues luisterden, maar bijna altijd tegen de achtergrond van andere bezigheden.
“Nu zit je geconcentreerd mét een tekstboekje er bij te luisteren; er zijn mij dingen opgevallen die ik nog niet had ontdekt, terwijl ik de CD’s waar het op staat in huis heb.”

Kijk.
Dat hoor ik graag.
Er staat dit seizoen nog één Lohues-avond in mijn agenda: op 2 april in Hardenberg.
Maar met alle Corona-perikelen is het maar zeer de vraag of dat door gaat.
Tot die tijd blijven we elleboogstoten; óf voetzoenen.

Naschrift 18 maart; de lezing in Hardenberg is afgeblazen.

Reageren

11 maart: Wandelen in eeuwenoud Norg.

Door Ada

Op 11 maart 2020

In Alledag, Geschiedenis

We staan er niet altijd bij stil, maar wij wonen in een gebied dat al sinds de préhistorie door mensen wordt bewoond.
Vorige week donderdag, 5 maart, maakten mijn broer en ik onze wekelijkse wandeling in Norg; we hadden afgesproken bij de Brink en zaten rond 10.00 u met koffie voor ons in hotel Karsten. Een hotel dat al een herberg was in 1713; oude Drentse chique.

We wonen maar 10 kilometer van Norg af, maar toch wandelen of fietsen we er niet vaak; meestal rijden we er met de auto doorheen op weg naar een verjaardag of een familiebijeenkomst.
We wandelden van de Brink naar Westervelde, ons doel was hunebed D2.
Bij een hunebed beleef ik altijd weer de sensatie van ‘staan op de grond waar eeuwen geleden begrafenis rituelen werden uitgevoerd’. Het zijn mistieke plaatsen, er hangt altijd een bijzondere sfeer.

Het was voor het eerst sinds we samen wandelen lekker weer: de zon scheen.
Geen mutsen, sjaals en handschoenen, geen papaplu’s nodig.
We hoorden vogels en in het Norgerholt was een specht actief; wat heerlijk om op een donderdagmorgen zo te kunnen genieten van wat Drenthe te bieden heeft.

Op de terugweg kwamen we van een kant Norg binnen die we nog nooit gezien hadden: wegen omzoomd door mooie oude boerderijen en landhuizen. Op de Brink staat de Margaretha-kerk uit de dertiende eeuw.
Daar ga ik binnenkort nog een keer naar toe: vanaf 2 mei tot 1 oktober kun je er dagelijks terecht tussen 14.30 en 16.30 uur, behalve op zondag.

Reageren

10 maart: Marrakech 8 – Thee: bitter, sterk en zoet.

Door Ada

Op 10 maart 2020

In Alledag

Tijdens ons verblijf in het Ona-hotel in Marrakech genoot ik iedere ochtend van twee glaasjes Marokkaanse muntthee.
Mierzoet en bitter tegelijk.
Ook toen we tijdens ons bezoek aan de Medina neerstreken op een dakterras voor een lunch bestelde ik een potje van die heerlijke thee.

Het smaakt heel anders dan de Minty Morocco thee die je trekt van de zakjes van Pickwick hier in Nederland.
Dat komt omdat het heel anders wordt bereid.
In Marokko wordt de muntthee uit kleine theeglaasjes gedronken.
De bereiding daarvan is strikt ritueel. Eerst wordt de groene thee, die de basis van muntthee vormt, in een metalen theepot gedaan en met een scheut kokend water gewassen.
Na het water af te gieten, gaan de suiker en verse blaadjes van de aarmunt in de pot en wordt het kokende water erop geschonken.
Vervolgens worden enkele blaadjes verse thee toegevoegd.
De thee moet daarna nog 5 minuten doorkoken.
Het eerste glaasje thee dat uit de pot geschonken wordt, wordt weer teruggegoten in de pot zodat alle smaken goed door elkaar trekken.
Daarna worden de glazen ingeschonken, het liefst van zo hoog mogelijk zodat er een laagje schuim op de thee komt.
Bovendien staat het hoog inschenken van de thee symbool voor de gastvrijheid.
Dit wordt vooral dan ook gedaan als er bezoek komt, want hoe hoger, hoe gastvrijer.

Vriendin Sinet zag iemand zijn thee zo hoog inschenken en wilde dat ook proberen.
Het viel nog niet mee; praktisch als ze is zei ze: “Je kunt in plaats van de pot zo hoog optillen ook gewoon het glas naar beneden doen. ”
Tuurlijk. In onze groep kijkt niemand op of om van zo’n ontdekking; zulke dingen horen gewoon bij haar.

In de hop on hop off bus waar we in zaten vertelde men ook over de Marokkaanse thee.
De thee hoort bij het Marokkaanse leven en is ook een beetje zoals het leven.
De eerste slokken zijn bitter, net zoals bij de geboorte aan het begin van een leven.
De thee uit het midden is sterk, zoals de mens gedurende zijn leven sterk is.
De laatste slokken zijn zoet, zoet als de dood.
Bij die laatste woorden reageerde bijna iedereen in de bus met een lachje en/of een opmerking…. de dood wordt internationaal kennelijk niet echt als ‘zoet’ gezien.

Reageren