De waarde van de dag

Vrogger verheugde ik mij altied slim op de karstdagen. Toen vun ik die glitter en glim al prachtig um naor te kieken. Bij het karstfeest van de Zundagschoele stun een kolossale bome tot an het plafond! Mét hiel veul lochies, hiele grote ballen en gekleurde slingers.

Bij oons thuus was d’r toen ik klein was ok altied een echte karstboom. Een sparregie. Die boom stun in huus veur oons kinder, zoveul was mij as zesjaorige wal duudelijk.
Mien moe was zo schoon as sukker en haar eigenlijk een hekel an het gedoe rond karst. Keersen branden gaf maor zwarte aanslag, um over de naalden van het sparregie in de vloerbedekking maor te zwiegen.
Mien va vun alle spatzen rond de karstdagen maor flauwekul. Daor huufden  wij trouwens ok niet naor te raoden, dat leut e ok wal duudelijk blieken.

Maor ze deuden heur best veur oons. Toen ha’j nog niet van die mooie standers um een boom in te zetten, dus mien va gung gangs met een groot holten kruus. Daor mus de boom op spiekerd worden. Alny Bolding, mien buurwichie uut die tied en ik dartelden in opperste staat van opwinding um mien va hen. De karstboom weur optuugd! Wij hadden al wat spullegies uut de deus haald die wij alvast in de boom wollen hangen, maor dat kun nog niet, want de lochies mussen d’r nog in. Wij leupen mien va danig in de weg met oonze kleuterpraot. “Kiek” zee ik ik tegen Alny “een engeltie. Ik wol ok wel een engeltie wezen, ie dan?” Mien va was nog an het worstelen met het kruus under de bome en bromde vanunder de boom “Nou, daor kan ik aans wel veur zorgen!”
Mien moe stun as versteend bij ’t aanrecht. “Kéés toch!!!”
D’r kwam een daverende lach under de karstboom vot.
“Ja. Kan niet, ik weet het. Maor ik was ’t eem zat. Haal die kinder hier maor eem vot, as de lampies d’r in zit mucht ze d’r wel weer bij.”
(Op de foto: Henk en ik under het sparregie)

Toen wij pubers waren kochten mien olders een kunstboom, ien van de eersten.
LILLUK! Hij hef d’r twee jaor staon geleuf ik. Toen zeden mien breur en ik: “A’j dat lillukke ding veur oons in de kamer zet dan huuft het niet.’
Ie können nog beter lochies in de ficus hangen dan die afzichtwekkelijke boom optuugen.

Keersen branden deu mien moe bijna nooit. Allent op 1e Karstdag, bij het diner, dan weuden de keersen ansteuken.
Mien moe haar de leste jaoren toen ze weduwe worden was een klein kunstboompie in de kamer staon en veul sfeerlochies. Geen echte waxinelochies, maar nep-lochies met batterijen in.
Diepgelukkig was ze d’r met. Gien zwarte aanslag en toch sfeervolle karstlochies.
Jaorenlang maakte ik met karst veur de moeders een karststuk met vers dennegruun  en netuurlijk een keerze d’r in.
Dat karststukkie stun bij mien schoonmoeder nog tot over neijoar, maor bij mien moe was het op darde karstdag al weg.
Toen ik nao heur overlieden heur huus leeghaalde vun ik een grote deuze met karstspullegies. Allemaol plastic grune takkies, plastic hulst en de wereld an elektrische waxinelochies .
Underin de deuze lagen allemaol keerzen. Uut mien karststukkies……

Gelukkig hangt het vieren van het karstfeest niet of van de versiering.
Ik bewaar hiele goeie herinnerings an de karstdagen bij oons thuus: hen de karke, veul karstliedties zingen, spellegies doen en gezellig samen eten.
Bij mij in de boom hangt nou een paar karstversierings die vrogger bij oons thuus in de boom hungen.  Die had ik een paar joar geleden al van mien moe kregen, zij deu d’r toch niks meer met. Het engeltie is d’r niet meer bij. Maor as ik die olle spullegies in de boom hang moet ik altied nog eem denken an die ene keer…..Kéés toch!