De waarde van de dag – Pagina 278 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

15 januari: Niet helemaal bij de les. Helemaal niet eigenlijk.

Door Ada

Op 15 januari 2018

Vorig jaar gingen we op zondag 15 januari even naar mijn moeder voor een kop koffie. Op 15 januari 1960 waren ze getrouwd (zie 2015 >>>), maar sinds mijn vader was overleden was er weinig feestelijks meer aan de datum. Maar het werd nog altijd wel even benoemd; soms haalden we wat herinneringen op, maar soms was ook alleen er zijn al voldoende. Nu staat hun mooie trouwfoto in onze kast en hoeven we niet meer naar Hoogersmilde.

Daar dacht ik aan toen we gistermorgen in de Catharinakerk zaten. Het verhaal van de bruiloft te Kana stond centraal. We zagen een mooie foto van Willem Alexander en Maxima op hun trouwdag en we hoorden het verhaal uit het boek van Winnie de Poeh over Teigetje die gaat trouwen met het bos. Verder werd natuurlijk het verhaal voorgelezen over de bruiloft waar de wijn op was.

Het overkomt me niet vaak, maar gisteren kon ik mijn aandacht niet goed bij de viering houden.

Eerst werd ik al bepaald bij de bovengenoemde trouwdag van mijn ouders waarbij mijn gedachten met me op de loop gingen. En toen de voorganger aan zijn overdenking begon, veronderstelde hij dat Maria al wist wat Jezus in zijn mars had. Net zoals moeders van nu soms al in hun kinderen zien waar hun sterke punten liggen en wat ze daarmee in het leven kunnen doen. Toen dwaalden mijn gedachten naar onze dochters en popten er daarna weer allerlei zijstraatjes op in mijn hoofd. Flarden van het verhaal van de predikant kreeg ik mee, maar ik kwam er niet goed in. Zelfs het zingen ging minder als anders, het leek wel of ik er niet helemaal bij was. Dat is jammer maar niet onoverkomelijk; van anderen hoor ik dat iedereen daar wel eens last van heeft.

Wat ik mee zal nemen uit deze viering is de opmerking van de dominee over onze eigen rol. Net als bij Maria en Jezus verwachten mensen soms iets van ons. Er zijn genoeg situaties in mensenlevens waarbij de wijn even op is. Kun jij niet….? Kunnen wij niet?

De preek niet gehoord en er toch iets van meenemen. Dat was al eens eerder gebeurd, heel toevallig ook met het verhaal van de bruiloft te Kana als thema. En met bijna dezelfde conclusie: omzien naar elkaar, luisterende oren bieden en je handen laten wapperen. Benieuwd naar dat verhaal? Zie 18 januari 2015 >>>. Toen zongen we nog met de Catharinacantorij!

Reageren

14 januari: Mislukt.

Door Ada

Op 14 januari 2018

In Koken & bakken

Op dit blog komt regelmatig een recept voorbij, met foto’s en verhalen hoe lekker het was. Dat wekt bij sommigen de indruk dat ik een keukenprinses ben en dat is geenszins het geval. Lees hiervoor de introductiepagina voor de categorie ‘koken’, te vinden in de zwarte balk bovenaan deze pagina.

Koken vind ik, net als bijna alle huishoudelijke klussen, een noodzakelijk kwaad. Het saaist vind ik bonen, rode bieten en andere Hollandse groenten met aardappels en vlees. Bijna alle recepten die op mijn blog staan zijn pogingen van mij om de standaardmaaltijden wat op te leuken. Donderdag had ik uit de Jumbo zo’n kooktijdschrift meegenomen waar een quiche in stond. Het deeg moest je zelf maken, het mengsel met ei en room moest onderin, direct op het deeg en de groenten moesten daar ongekookt op.

Deze quiche is jammerlijk mislukt. Het mengsel van room en eieren lekte door de springvorm heen; er vormde zich een plasje op het aanrecht. Vlak voordat de quiche in de oven ging probeerde ik het plasje nog op de quiche te schuiven, maar dat had niet het gewenste resultaat. Uit voorzorg legde ik een stuk bakpapier op het rooster. Na 30 minuten in de oven was het roommengsel nog niet gestold. En het deeg was niet gaar. Gerard opperde om hem nog tien minuten met extra bovenwarmte terug in de oven te zetten. Daarna was de katenspek bijna verbrand, de bovenkant van de randen ook en de bodem was nog niet helemaal gaar.

Na de eerste 30 minuten had ik nog een foto gemaakt, want leuk voor het blog; de foto gaat hierbij. Na die tien minuten bovenwarmte hebben we de quiche wel opgegeten, maar het recept deel ik niet. Volgens Gerard hoef ik dit recept zelfs niet te bewaren. Het droevigste deel was nog niet eens het plasje op het aanrecht; het was het bakblik dat vast zat aan het bakpapier. Helemaal aangekoekt met het keihard geworden ei-met-room-mengsel.

Er komt geen deel 2 van dit blog; het verhaal van het afwaswater en de schuursponsjes valt, net als bijna alle huishoudelijke klussen, in de categorie ‘noodzakelijk kwaad’.

Reageren

13 januari: Und jetz…..ein Henkie!

Door Ada

Op 13 januari 2018

In Muziek

Mensen die naar Radio 5 luisteren weten wat een ‘Henkie’ is.

Tot vorig jaar december kon je op die zender in de ochtenduren luisteren naar het programma ‘Wekker Wakker ‘ gepresenteerd door Henk Mouwe en Manuela Kemp. Van Mouwe is bekend dat hij erg gecharmeerd is van Duitse muziek; toen hij eens vakantie had draaide Kemp iedere dag een Duits liedje omdat ze hem zo miste. “We doen even een Henkie!” zei ze dan en dan hoorde je Udo Jurgens. Of Peter Maffay. Of Conny Fröboes. Die Henkies kon ik hogelijk waarderen. Ze hadden zelfs een keer een ‘Henkie-dag; je kon je favoriete Duitse liedje opgeven en vervolgens werd er een hele aflevering van Wekker Wakker besteed aan Duitse muziek.

Inmiddels is Wekker Wakker niet meer te horen op de radio. Henk Mouwe is met pensioen en Manuela verhuisde naar een programma in de avonduren. Van 7 tot 10 kunnen we nu luisteren naar Jeroen van Inkel; dat doe ik met gemengde gevoelens. De muziek is prima, maar aan het gekwaak van Jeroen moet ik nog erg wennen. Ook nog weinig ‘Henkie ‘s’ gehoord bij hem in de ochtendshow. Overigens: bij Henk en Manuela zat je ook wel eens met kromme tenen te luisteren vanwege het hoge ‘mutsen-gehalte’.

Bij Duitse muziek wordt er onmiddellijk gedacht aan schlagers, maar dat is maar klein deel van het moois dat er in Duitsland wordt uitgebracht.
Vandaag vestig ik de aandacht op het mooiste Duitse lied; wat mij betreft dan hè?
Tijdens een een vervelende huishoudelijke klus in de ochtend van deze zaterdag (ramen wassen, bluuuh…) kwam het lied weer op de oortjes voorbij.
Het heet ‘Lotte’ en is geschreven, gecomponeerd en gezongen door Stephan Sulke.

Een liedje met een trieste ondertoon. De man vraagt aan zijn partner: “Na Lotte, was machen wir nun..?” Ze zijn kennelijk met z’n tweeën op een dood spoor gekomen in hun relatie en hij haalt in het lied herinneringen op aan het begin van hun samenzijn.
Daarin komen prachtige zinnen voor:
Wie wir lebten in dem Mauseloch, in dem miesen grauen Kämmerlein
war es so kinderleicht verliebt zu sein, ohne Zukunft ohne Haus und Geld
uns gehörte doch die ganze Welt?
(hoe we leefden in het muizenhol, in het miezerige, grauwe kamertje,
het was kinderspel om verliefd te zijn, zonder toekomst zonder huis en geld,
de hele wereld was toch van ons?)

Het hele lied ademt de sfeer van: Wat is er toch met ons gebeurd?
Heute weiss ich nicht hab ich etwas falsch gemacht
Hab ich etwas übersehn etwas nicht bedacht?
(Nu weet ik eigenlijk niet; heb ik iets verkeerd gedaan?
Iets over het hoofd gezien? Iets niet bedacht?)
Als je goed luistert naar de instrumentale begeleiding hoor je dat die hoog begint en naar beneden gaat. Bergafwaarts. Net als de relatie.

Triest en melacholiek. Mooi. Vandaag dus mijn ‘Henkie’.
Klik hier >>> voor een video op You Tube.
Klik hier Lotte- Stephan Sulke voor de tekst van het lied.

Reageren

12 januari: Ovenschotel met tilapiafilet en broccoli in mosterdsaus.

Door Ada

Op 12 januari 2018

In Koken & bakken

Vandaag probeerde ik een nieuw recept uit met vis en broccoli.
Een ovenschotel was het, met aardappelpuree.
Niet zo moeilijk om te maken en heel erg lekker.
Dit heb je nodig voor 2 personen.

– 500 gram broccoli
– beker crème frâiche (250 cl)
– 2 eetlepels mosterd
– 200 gram tilapia-filet + viskruiden
– 4 eetlepels Parmezaanse kaas

voor de puree: 50o gram aardappels
200 cc melk, klontje boter en een beetje nootmuskaat.

een laagje broccoli, een laagje vis en een laagje puree

– Broccoli bijna gaar koken met een beetje zout en afgieten
Ovenschotel invetten met olijfolie, broccoli verdelen over de bodem.
– sausje maken van de crème frâiche en de eetlepels mosterd, goed doorroeren en daarna verdelen over de broccoli.
– Vis kruiden en aan beide zijden een beetje aanbakken.
Vis verdelen over de broccoli met mosterdsaus.
– Aardappels koken met een beetje zout.
Melk met boter en nootmuskaat aan de kook brengen.
De gare aardappels mixen en mengen met de melk.
De puree verdelen over de vis.
– De schotel nu bestrooien met de Parmezaanse kaas.

30 minuten in de oven op 180 graden.

Reageren

11 januari: Weer een stukje.

Door Ada

Op 11 januari 2018

In Alledag, Sweet memories

Vanmiddag ging ik op bezoek bij mij schoonzusje in Hoogersmilde.
Kwam ik vorig jaar minstens eens per week in het dorp van mijn jeugd (voornamelijk bij mijn moeder), de afgelopen weken ben ik welgeteld één keer over ‘de Smilde’ gereden.
Voordat ik aan de thee zat bij mij schoonzus ging ik langs bij het appartementencomplex waar mijn moeder heeft gewoond.
Bij de bel stond inmiddels een andere naam en je kon aan de gaten in het kozijn zien waar mijn moeders sleutelkluisje had gezeten.
In Roden had ik een voorjaarsbloemstukje gekocht en dat bracht ik naar de nieuwe bewoonster van mijn moeders huisje; ze waren met de hele club aan het koersballen en de nieuwe mevrouw deed al dapper mee.

Ze nam me even mee naar haar nieuwe huis; ‘kom maor eem binnen’.
Met een dubbel gevoel stapte ik over de drempel. De vloerbedekking was vervangen door laminaat, de meubels waren van blank hout en het was lichter en ruimer dan toen mijn moeder er woonde.
Het was vervreemdend om daar te zitten en tegelijkertijd was het ook goed.
De nieuwe bewoonster was erg content met haar nieuwe plekje; op het kaartje bij het bloemstuk had ik gezet dat we hoopten dat ze met net zoveel plezier in het huis zou wonen als mijn moeder. Ik liep nog even mee naar de koersballers en wenste iedereen ‘nog de beste wensen’.

Na de thee ging ik nog naar de begraafplaats in Hoogersmilde.
De enige krans die nog op het graf lag was bijna vergaan; bruin en stokkerig zag het er uit. De krans heb ik weggegooid, daarna zag het er maar kaal uit. De cementen balk waar de steen straks op komt lag tegen de kant; op het zwarte zand zal straks weer gras groeien.
In mijn eentje op het kerkhof overvalt mij altijd een wat verloren gevoel. Het is er stil en je wordt overspoeld met herinneringen aan die vele keren dat we hier al bij diverse begrafenissen zijn geweest.
Toen ik me omdraaide trof me het prachtige uitzicht. Dat zal niet iedereen met me eens zijn, maar als je in Hoogersmilde bent opgegroeid is de aanblik van de televisietoren en het oude Joodse kerkhof ‘een mooi gezicht.’ (klik op de foto voor een vergroting).

Vandaag sloot ik weer een stukje van het rouwproces af. De volgende keer als ik het graf bezoek zal de steen er op staan.
Maar voor mij zijn mijn ouders daar niet.
We houden de herinnering aan hen levend met verhalen, foto’s en dierbare spulletjes.
Mijn moeder zit in het verhaal van onze dochter die het fornuis van haar heeft gekregen.
“Ik maak het steeds heel goed schoon; het is immers van oma geweest!’
Op m’n werk drink ik uit haar koffiekopjes.
En als we een chocolaatje nemen, pakken we dat van haar schaaltje.
We koesteren de herinneringen; sweet memories.

Reageren

10 januari: Lohues, de……..

Door Ada

Op 10 januari 2018

In Alledag, Muziek

Op Oudejaarsdag kreeg ik een app van vriendin Jeannette met een foto van een krantenartikel. Ze had daarbij aan mij moeten denken.
Het was een column uit de Leeuwarder Courant van Wim Beekman en het ging over het lied ‘As de liefde maor blef winnen’ van Daniël Lohues.

Vandaag deel ik op dit blog met mijn lezers die column, want ik kon mij er volledig in vinden. Klik hier Wim Beekman – Nieuw jaar voor de tekst.
En voor wie het lied waar Beekman over schrijft van Lohues niet kent hierbij een link >>> naar een YouTube filmpje gemaakt door Rob Buitenkamp. Je hoort het lied en ziet bijpassende beelden én een vertaling (voor de niet-Drenten onder ons).

Nu we het toch over Lohues hebben: voor gemeenteleden uit Roden (en omstreken) heb ik nog een leuke tip. Op woensdag 14 februari verzorg ik voor onze PKN-gemeente in Roden een activiteit in het kader “Samen – ver – binden”.
De avond heeft als titel ‘Verbinding met teksten en muziek van Daniël Lohues’.
De troubadour.
De muzikant.
De filosoof.
De Drent.
De verteller.
De zanger.
De ex-katholiek.
De columnist.
Er is heel veel te vertellen over Daniël Lohues en zijn muziek.
Zijn teksten, bijna allemaal in de streektaal, zijn minder oppervlakkig dan je op het eerste gezicht zou denken.
Graag neem ik je mee op een verkenningstocht naar de duizendpoot Daniël Lohues.
Dat gaan we doen door te luisteren naar zijn muziek en het lezen en bespreken van zijn teksten.

Wat zegt hij door zijn muziek en zijn woorden?
Wat ontroert en wat zet aan het denken?
Misschien zingen we zelfs nog wel een lied van hem!

Meer informatie is te vinden in het Activiteitenoverzicht op de website van de PKN Roden-Roderwolde >>>.

Reageren

9 januari: Champignonsoep zonder pakje.

Door Ada

Op 9 januari 2018

In Koken & bakken

Op oudejaarsdag wilde ik een grote pan soep koken; ik koos voor champignonsoep, want alle drie de dochters eten vegetarisch.
Vroeger maakte ik champignonsoep met een pakje van Honig of Knorr, maar ooit hadden Harriët en Cees op een verjaardag bij ons thuis een grote pan échte champignonsoep gekookt en dat smaakte toch beslist anders én lekkerder dan die van mij.

Al een tijdje probeer ik om minder ‘pakjes & zakjes’ te gebruiken, dus tijd voor een nieuw experiment. Op internet ging ik op zoek naar een acceptabel recept (lees: niet te moeilijk en voor mij goed te doen). Op ‘Smulweb’ vond ik een recept met ‘gewone’ ingrediënten.

Je moest een roux maken met boter en bloem: voor mij een hele nieuwe manier van soep koken.
Eigenlijk zou je de bouillon ook nog zelf moeten trekken, maar dat ging me te ver: ik maakte gebruik van Maggi bouill0n-blokjes.

Op de laatste dag van 2017 zaten we om 18.00 uur bij Gerard’s tuinhaard in de kapschuur achter in de tuin; bij de soep serveerde ik warm stokbrood uit de oven, kruidenboter en twee soorten pesto.
Het werd allemaal zeer gewaardeerd: de pan ging schoon leeg.

Ook zelf champignonsoep maken? Klik hier Champignonsoep voor een PDF met het recept.

Reageren

8 januari: Veul heil en zegen

Door Ada

Op 8 januari 2018

In Kerk & gemeente

De viering van onze PKN-gemeente stond gistermorgen in het teken van Drie Koningen. Ze stonden met z’n drietjes op de tafel en de dominee noemde hun namen: Caspar, Melchior en Bart, oh nee….. Balthasar.
Hij vertelde daarbij dat de voorletters van hun namen C, M, B staan voor de Latijnse woorden Christus, Mansionem (huis) en Benedicat (zegen). In sommige landen is het gebruik om die letters met krijt op de deurpost te zetten.

Wist ik niet. Thuis zocht ik het op en vond heel veel informatie over Drie Koningen, hun geschiedenis, tradities en gebruiken. Ook lezen? Zie Driekoningen >>>.

De voorganger verbond de oudejaarsviering van vorige week (zie Janus >>>) met deze eerste viering van het nieuwe jaar door het nogmaals afspelen van het lied ‘Mens, durf te leven!’ en drukte ons op het hart om het leven in al z’n aspecten vooral te omarmen. Maak je levensreis, net zoals de drie koningen op reis gingen naar het onbekende. Beleef van alles, doorleef van alles, zie om naar elkaar, vergeet niet te genieten en zie de reis als je levensdoel.

Als ik voor mezelf spreek vond ik het samen zingen in deze viering erg fijn. Mooie melodieën en Erwin Wiersinga als begeleider op het orgel; we zijn een bevoorrechte gemeente met zo’n organist. Na de viering was er koffiedrinken in de hal. We wensten elkaar ‘veul heil en zegen’ in 2018.
Ds. Elbert was daar de viering ook al mee begonnen, weliswaar met de kleine, maar zeer belangrijke toevoeging ‘dat wij elkaar tot heil en zegen mogen zijn’.
Zo’n klein zinnetje, het zette mij gelijk aan het begin van de viering al aan het denken.
We wensen een ander ‘veul heil en zegen’, maar elkaar tot heil en zegen zijn maakt het actief. Je moet zelf iets doen. Proberen om elkaar tot heil en zegen te zijn.
Niet alleen de waarde van de dag, maar voor een heel jaar!

Reageren

7 januari: Het raadsel van de kerstkaart.

Door Ada

Op 7 januari 2018

In Alledag

Met onze oudste vriendengroep uit Hoogersmilde hebben wij de vaste traditie dat we de eerste zaterdag van het jaar bij elkaar komen. Gisteravond kwam de hele club bij ons, enerzijds nog voor mijn verjaardag, anderzijds voor de nieuwjaarsborrel.

Tot voor kort kon ik op zo’n avond altijd even bijpraten over ‘onze moeders’ met vriendin Nelly, want haar moeder woont in hetzelfde appartementencomplex als mijn moeder destijds en de dames konden het samen goed vinden. Nu had ze twee enveloppen meegenomen die nog in mijn moeders oude brievenbus waren bezorgd. Het waren een rekening van de apotheek en een kerstkaartje van iemand die niet wist dat mijn moeder overleden is.
Er stonden zes namen in en begeleiding Molenkamp 8. Tenminste, we denken dat dat er staat. Het is grappig om te zien wat er dan in de vriendengroep gebeurt. Ik wist niet van welke instantie de kerstkaart kwam en iedereen ging zich er onmiddellijk mee bemoeien. Er werd gezocht op de mobiele telefoons met de beschikbare gegevens, onder het roepen van wat het zou kunnen zijn. “Ik kom uut op een adres in Hieken.” riep de een. “Waor is de envelop afstempeld?”
’s Hertogenbosch, daar schoten we ook niet veel mee op.
“Fysiotherapie? Iets van de Boshof? Koersbal? Schilderclubje?”
We kwamen er niet uit. Ken je toevallig een Ronald, Ricks, Dick, Dirk, Jos, Cees of Joep die deze kaart zou kunnen hebben gestuurd?
Het zou voor onze vriendenclub een grote opluchting zijn als we de herkomst van deze geheimzinnige kaart kunnen achterhalen.
08 januari: aanvulling op dit blog. Door de reactie van Maria heb ik het raadsel opgelost. De kaart is van de woongroep van mijn neef Rieks (en niet Ricks), die in ’s Heeren Loo, een beschermde woonvorm in Ermelo, woont. Inmiddels heb ik contact gehad met de verzorging. Bedankt voor het meedenken!

We gingen over op andere onderwerpen. Gerard kwam er achter dat hij al veertig jaar aan het werk is. Als 16-jarige ging hij aan de slag bij aannemer Bijlsma in Smilde en hij haalde wat herinneringen op aan die tijd.
Gelijk is er dan iemand die vraagt: O, die aannemer, is dat een broer van die bakker?
Waarop iemand anders over een slager begint; dit soort gesprekken zijn vast onderdeel van een avond met vrienden (lees voor meer details het blog ‘meinse meinse, gebruuk joen verstaand toch ies >>>) En nee, het was geen familie.

We klonken op het nieuwe jaar, op het goede, bespraken Youp, vertelden elkaar over de kinderen, hoorden over de gezondheidstoestand van ouders en legden de data van onze volgende bijeenkomsten vast; tot Hemelvaartsdag staat er maandelijks een ontmoeting in onze agenda’s. De volgende keer, in februari, is er geen verjaardag (een jaar heeft 12 maanden en er zijn maar 8 verjaardagen); dan komen we op een zondagmiddag bij elkaar en nemen we allemaal een soort stamppot mee. Dan hebben we een buffet met vier soorten stamppot.

Zo begonnen we het jaar met de vriendengroep die voelt als familie.
Goed om af en toe te beseffen hoe waardevol zulke op het oog ‘gewone avonden’ zijn.

Reageren

6 januari: Winter met blauwe druifjes

Door Ada

Op 6 januari 2018

In Bloemen

Vanuit mijn moeders huis heb ik een paar dingen meegenomen, o.a. de grote ‘Welkom-stander’ die nu bij onze voordeur staat.
Rondom de kerstdagen had ik daar vers dennengroen met wat kerstversiering in staan, maar zodra het januari is kan ik geen kerst-dingen meer zien, dus het bakje werd ontmanteld, de kerstspullen verdwenen naar zolder en de rest ging in de vuilnisemmer.

Van de supermarkt nam ik een klein bakje bolletjes mee; blauwe druifjes, er staken nog maar een paar groene sprietjes uit. Toen ik het bakje in de mand zette ‘verzoop’ het er in, het was beslist een zielig gezicht. In de kelder staat bij mij een wasmand met dingen die ooit in bloemstukken zaten: dennenappels, berkenpropjes, gedroogd spul, kortom, van alles en nog wat. Met die droge spullen heb ik de open ruimte rondom het potje helemaal opgevuld. Nu zit er dus een klein stukje voorjaar in een wintermand. (klik op de foto voor een vergroting).

Reageren