De waarde van de dag – Pagina 280 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

18 december: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Door Ada

Op 18 december 2017

De eerste ‘Waai binnen’-viering!
Zo werd de viering van gisteravond in Kerknieuws aangekondigd.
Vorige week maakte ik er al een beetje reclame voor (zie ‘Beetje reclame mag best…’>>>).
We gingen alle onderdelen uit de titel van dit blog, het lied van Ramses Shaffy, bij langs.

Ik was onder de indruk van het verhaal van Janny de Jong. Op het podium stond een groot houten bord waar alle woorden van ‘Zing, vecht, huil etc.’ opstonden.
Ze vertelde hoe het lied haar in de jaren ’70 raakte op het moment dat ze het heel druk had met twee babymeisjes, waar van te voren maar op één was gerekend. Midden in de chaos en verwarring van die tijd hoorde ze het lied van Ramses op de radio. Ze schreef alle woorden op een briefje en plakte dat op de tegeltjes in de keuken. Het werd haar lijflied. Als het briefje te vettig en vies werd schreef ze de woorden opnieuw op een nieuw briefje en werd het weer op de tegeltjes geplakt. Later in haar leven kreeg ze de woorden op een houten bord, dat nu een prominente plaats inneemt in hun huis.
“Het lied gaat mijn hele leven met mij mee, het bezingt alle onderdelen die bij een mensenleven horen”.

We zongen de woorden van Ramses wel 8 of 9 keer met de hele gemeente, steeds afgewisseld met muziek die iemand bij een bepaald onderdeel had opgegeven.
Bijvoorbeeld “Thank you for the music” van Abba bij ‘Zing’
Of “I’m no good” van Amy Winehouse bij ‘Vecht’.
Of ‘Like a little prayer’ van Madonna bij ‘Bid”.
We kregen over het algemeen een summiere uitleg waarom een bepaald lied was gekozen, naar bij “Omarm je mij” vertelde Annieke wat meer over wat dit lied voor haar betekende.
Ontroerend was haar verhaal: het lied was gebruikt bij de campagne ‘Omarm Psoriasis’, een ziekte waar Annieke aan lijdt. (meer weten? zie >>>).

Maar veel uitleg was meestal niet nodig: de muziek en de teksten spraken voor zich.
Er was ruimte genoeg voor eigen interpretatie. De muziek werd afgespeeld op de beamer, sommige nummers werden gezongen door Hijack en soms zong de hele gemeente, begeleid door Arjan Schippers op de piano.
Zelf genoot ik erg van het zingen van ‘With a little help from my friends” van de Beatles.
En natuurlijk van Carlijn. Hun laatste nummer was ‘Son of a preacherman’.
Ook luisteren? Klik hieronder voor de uitvoering van dit nummer door Hijack.

Volgend jaar weer een ‘Waai binnen’-viering: ik ben alvast van de partij!

Reageren

17 december: A self squeezing tea-bag…..

Door Ada

Op 17 december 2017

In Alledag

Eergisteren schreef ik over de Graduation van Frea in Nottingham.
Die paar dagen in Engeland waren voor ons weer een nieuw hoofdstuk in het boek “Drenten in de vrömde’.
Wij waren al vaker in Nottingham geweest: twee keer met onze eigen auto en de andere keren maakten we gebruik van het openbaar vervoer, zoals bus en taxi.
Deze keer kreeg ons bezoek een extra dimensie: we hadden een auto gehuurd en dat was op z’n zachtst gezegd een heel avontuur.

Op het vliegveld moesten we ons melden bij de balie van Budgetcar. Daar zat een opgewekte Engelsman ons al op te wachten. “You must be Keurt!” riep hij tegen Gerard. Hij bedoelde Geert.
We kregen een hele grote bolide mee, een Vauxhall Insigna. Stoer heee! Maar wij stonden als Hansjes in Bosbessenland met onze koffers om de wagen heen, want: hoe moest de achterklep open?
Je moest op het glimmende logo drukken…..

Het stuur zit rechts. Hééél gek! Je rijdt links. Heeeel moeilijk! Je moet constant opletten en geconcentreerd rijden. Op weg naar de universiteit zaten de kinderen ook bij ons in de auto. Gerard wilde de weg al opdraaien toen er voor hem van rechts onverwacht nog een bus aankwam. Oeh, even schrikken. Zit Engelsman Jon achterin te zingen: ‘Boesje komt so, Boesje komt so….’
Op de foto hier rechts wordt Frea bij haar huis opgehaald door de privé-chauffeur.

Maar er zijn meer typisch Engelse dingen dan alleen links rijden.
Als je thee bestelt in Engeland dan is die per definitie sterk. Zwart en bitter. Daarom doen de Engelsen er ook altijd melk in. Bij een ontbijtje in een kroegje in Beeston maakte ik kennis met ’the self sqeezing tea-bag’. Een zichzelf uitknijpend theezakje.
Daarmee kun je je zakje helemaal leegknijpen. Als de thee nog niet sterk genoeg is, zeg maar….
Hieronder twee foto’s: het is de bedoeling dat je het kartonnetje van het zakje in tweeën scheurt, dan kun je de twee helften uit elkaar trekken en knijpt het zakje de laatste bittere druppels in je kopje.

Rare jongens, die Engelsen. Maar wat kunnen ze lekkere ontbijtjes maken!
Kijk bijvoorbeeld eens naar wat ik op mijn bord had liggen: een donut met gerookte zalm, en een gepocheerd ei met Hollandaise-saus. Mijn ontbijt bestaat gewoonlijk uit één beschuitje met boter en een kopje thee……..

Eenmaal thuis zagen we Lilian Marijnissen als partijvoorzitter van de SP op de televisie.
Huh? Dat is toch Roemer?
Dan ben je echt ‘even helemaal weg’.

Reageren

16 december: De Capuchon-sjaal. Of de Sjaal-capuchon.

Door Ada

Op 16 december 2017

In Breien, Handwerken

Ongeveer een maand geleden schreef ik over een sjaal/capuchon die ik aan het breien was voor Carlijn.
Daarin beschreef ik uitgebreid de ‘versprongen of verschoven boordsteek’.
Hoe was het ook maar weer? Zie 10 november >>>
Toen beloofde ik dat ik een vervolgblog zou schrijven
Inmiddels is hij af.

Het principe is heel eenvoudig.
Je breit een sjaal en in het midden daarvan minder je aan één kant en in elke naald één steek, in totaal iets meer dan de helft van het aantal steken.
Daarna meerder je aan dezelfde kant weer hetzelfde aantal steken.
Als de sjaal helemaal klaar is naai je de twee delen waar je hebt geminderd aan elkaar, waardoor een soort muts ontstaat.
De naad loopt dan van je kruin tot je nek.
De muts doe je op je hoofd en de sjaal-delen sla je om. Lekker warm!
Een uitgebreide brei- beschrijving van deze sjaal vind je hier capuchon sjaal .

Omdat de sjaal niet mocht kriebelen kwam het Carlijn nogal krek.
Daarom nam ik haar mee naar het handwerkwinkeltje Atelier 6A in Leek, waar ze zelf heel zacht garen uitzocht.
100 % polyester, merk Scheepjes, soort Eliza.

Binnenkort maar eens weer naar Leek.
Voor wol voor nog zo’n sjaal-muts-capuchon.
Voor mezelf!

Reageren

15 december: Graduation!

Door Ada

Op 15 december 2017

In Alledag

De afgelopen dagen waren Gerard en ik in Nottingham, samen met jongste dochter Carlijn. Dat had een speciale reden: onze oudste dochter Frea had haar ‘graduation ‘.
De eerste keer dat wij zoiets meemaakten (toen ze de titel drs. kreeg) was dat nog in Groningen. Gewoon in het Nederlands in een intieme plechtigheid.
Ze was destijds de enige in haar vakgebied.
Dat was woensdag wel even anders. Frea had ons van tevoren al gewaarschuwd : het is lopende band werk. Was ook zo.
Maar wat was het bijzonder om daar als ouders bij te zijn!
Eerst maakten we mooie foto’s bij het graduationbord voor de universiteit en daarna moest Frea eerst haar robe en haar hoed ophalen.
Ik dacht dat ze zo’n hoed met een platte bovenkant zou krijgen, maar die is voor de bachelor- studenten.
Ze kreeg een prachtige rode robe met een blauwe cape en een bijpassende zwarte muts. Zo kwam ze weer bij ons staan. Samen met Carlijn prikte ze toen nog een zilveren broche in de vorm van de letter F op haar revers. Die was van mijn moeder geweest; die had ik dinsdagavond voor haar meegenomen.
Een emotioneel moment.

The University of Nottingham is een hele grote en mondiaal bekende universiteit.
Er waren dan ook honderden studenten afkomstig uit alle delen van de wereld, allemaal met twee of drie familieleden/vrienden. Zo mooi om al die vaders en moeders met hun zonen en dochters te zien. Allemaal op hun paasbest, allemaal een beetje onwennig. “Waar moeten we nu heen? Hebben we ons kaartje wel? Waar is opa? Die moet ook nog op de foto!”

De plechtigheid werd gehouden in een chique aangeklede sporthal. Met een echt orkest dat de bombastische processie begeleidde van universiteits-hotemetoten in allerlei verschillende kleuren robes en hoeden met verschillende kwastjes.
Op onze stoel lag een boekwerkje met de namen van alle studenten, dus we konden precies zien wanneer ze aan de beurt was.
Op de foto loopt ze op het podium naar het hoofd van de Universiteit toe.
Frea kreeg van haar een ferme handdruk en haar bul.
Daarna was er een buffet met hapjes en bubbels. Daar kwam ik aan de praat met een mevrouw uit Cambridge. Zij was stadsgids in de historische binnenstad; dan duurt wachten ineens niet lang meer.
Toen alle formaliteiten achter de rug waren gingen we Nottingham nog even in.
We genoten van de sfeer op de kerstmarkt en wij trakteerden op een diner in de binnenstad.

Zes jaar geleden, in september brachten we haar naar Engeland. Ze bleef in haar eentje achter in een land waar ze, op de professor na, niemand kende.
Ze heeft het beslist niet gemakkelijk gehad, maar ze heeft haar doel bereikt.
Respect en bewondering.

Reageren

14 december: Beetje reclame mag best…..

Door Ada

Op 14 december 2017

In Kerk & gemeente

Deze website gebruik ik eigenlijk nooit voor commerciële doeleinden of reclame, maar vandaag maak ik een kleine uitzondering.
A.s. zondag om 19.00 uur is de eerste “Waai binnen”-viering in Op de Helte.

Dit staat er over deze bijzondere viering op de website van onze PKN-gemeente:
We laten ons inspireren door het lied van Ramses Shaffy: Zing –Vecht- Huil- Bid- Lach- Werk en Bewonder.
Die woorden hebben we gevuld met verhalen en nummers uit de Top2000.
Carlijn en haar band, Hijack, (zie >>> voor hun website) zingt voor ons enkele nummers en Arjan bespeelt de piano als wij samen zingen.
Een muzikaal moment om elkaar te ontmoeten, te horen en te zien.

Onze jongste dochter Carlijn zingt dus zondagavond in de ‘Waai binnen’-viering.
Gerard gaat zondagmiddag met InBetween zingen op de Kerstmarkt in Leek van 15.15 tot 15.35 uur en een uur later nog een keer van 16.15 tot 16.35 uur.
En Aaltje?
Die gaat zondagmorgen uitslapen, zondagmiddag kerstkaarten schrijven en zondag einde middag soep koken voor de bandleden van Hijack.
Daarna waaien we allemaal binnen in Op de Helte: inloop vanaf 18.30 uur!

Reageren

13 december: Verse prei uit de tuin

Door Ada

Op 13 december 2017

In Koken & bakken

Dit jaar hebben we mooie prei in de tuin.
Dat is niet ieder jaar zo; soms groeien ze niet.
Of er zitten beestjes in.
Maar dit jaar zijn ze gemiddeld een duim dik.
Nu het er is, eten we het regelmatig, want als er een dikke laag sneeuw en/of ijs op komt kun je er niet zo gemakkelijk bij.

Vorige week maakte ik een visschotel met prei en oude kaas.
Dit heb je hiervoor nodig (voor 2 personen):
– 400 gram prei
– twee teentjes knoflook
– een dikke ui
– 200 gram tilapia-filet + viskruiden
– klein flesje groene pesto
– 200 cl kookroom
– 200 gram geraspte oude kaas.
– ovenschoteltje

Dit moet je doen:
– De vis kruiden en aan weerszijden een beetje aanbakken.
– De knoflookteentjes persen en met een beetje olijfolie uitbakken in een koekenpan.
– De prei wassen en in stukjes snijden, evenals de ui. Prei en ui met de knoflook meebakken.
– Een sausje maken van de room, de pesto en de helft van de oude kaas.
– De ovenschotel invetten met een beetje olie en de bodem met de vis bedekken.
– De saus door het prei/uit-mengsel roeren en zodra het goed gemengd is van het vuur nemen en verdelen over de vis.
– De rest van de oude kaas over de schotel strooien.
– 25 minuten in de oven op 210 graden.

Lekker met gebakken krieltjes. Of pasta. Of eiermie. Kiek maor eem.

Reageren

12 december: Brainstormen in het Frans.

Door Ada

Op 12 december 2017

In Alledag

Vorige week, dinsdagavond 5 december, was de laatste Franse les van dit seizoen.
“Dan willen we geen huiswerk meer!” riepen we aan het eind van de vorige les.
Maar onze juf vond dat we nog wel ‘iets’ aan Frans moesten doen.
We kwamen tot een compromis.
In een grijs verleden had ik eens een les voorbereid met als onderwerp het lied Dreyfus van Yves Duteil.
Even wat informatie over het lied: De Dreyfus-affaire was een gerechtelijk schandaal dat rond 1900 grote gevolgen had in de Franse politiek. Het draaide om de onterechte veroordeling van de Joods-Franse officier Alfred Dreyfus (1859-1935).
Dreyfus werd er valselijk van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn. De doorslaggevende rol in de openbaarmaking van het schandaal werd gespeeld door de schrijver Emile Zola. (meer info: zie Wikipedia >>>)
In de tekst van het lied had ik puntjes gezet; tijdens het beluisteren van het lied moesten de ontbrekende woorden worden ingevuld.
Het was een schrijnend voorbeeld van ‘goed idee, doen we niet’, ik had de les nooit ten uitvoer kunnen brengen. Het was in de vaagheid blijven hangen.

Dinsdagavond deden we de les alsnog. Iedereen was al in de vakantiestemming en we vonden het allemaal erg moeilijk. Maar we kwamen er toch wel uit. Drie keer hebben we met elkaar het lied beluisterd, toen was helemaal duidelijk wat Yves Duteil zong.
Ook benieuwd naar het lied met de tekst? Klik hier >>> voor een YouTube-filmpje met de tekst in beeld.

De laatste les van dit jaar al weer. We schonken een glaasje wijn/fris in, genoten van de verschillende meegebrachte hapjes en deden een spel. “Moet wel iets met Frans zijn” hadden we van te voren gezegd. In mijn tas zat een Frans kwartetspel, maar daar zijn we niet eens aan toegekomen. Greetje had een nieuw spel meegenomen: Brainstorm. Kaartjes met allerlei afbeeldingen die gecombineerd moesten worden, met redenen omkleed. En Français.
Tranen en regen bijvoorbeeld: allebei druppels.
Varken en koe: boederijdieren.
Soms was een combinatie discutabel, maar daar trok niemand zich iets van aan. Wie heeft gewonnen weten we ook niet. Op een gegeven moment waren de kaartjes op. Maar de wijn nog niet! Het was al laat toen we de nieuwe datum voor januari in onze agenda’s zetten en elkaar “goede dagen” toewensten. Tot in het nieuwe jaar!

Reageren

11 december: Canada 15 – Kerst in de zomer.

Door Ada

Op 11 december 2017

In Alledag

Sinterklaas is al terug in Spanje en Nederland wordt weer in kerstsfeer gebracht.
In de landen om ons heen begint eind oktober de kerstvoorpret al, maar toen we afgelopen jaar in Canada waren ontdekten we midden in de zomer al een winkel met alleen maar kerstspullen!

Op 16 juni van dit jaar liepen Gerard en ik met zwager Jan en schoonzus Lammie in de Canadese stad Quebec. Het was de tweede dag van ons verblijf daar en in tegenstelling tot de eerste dag (die zonnig en warm was) was het druilerig weer. Beetje nevelig, graad of 15.
Er waren nog wat dingen in de stad die we graag wilden doen: naar de markthallen in de oude haven, Gerard zocht nog naar een T-shirtje met Canada er op en ik wilde nog een kaarsje aansteken in de kathedraal Notre Dame.

Naast de kerk was een bijzonder winkeltje: la boutique de Noël / the Christmas shop. Toen we naar binnen liepen zong Michael Bublé ‘walking in the winterwonderland’.
Eenmaal binnen ben je een half jaar verder in de tijd; of een half jaar terug…….
Kerstbomen, kerstverlichting, kerstkaarten, kerstversiering, kerstballen met 2017 er op, elanden, kabouters, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.
Inmiddels zong Jim Reeves ‘Silver bells’.

Bovenin was een hoekje ‘opruiming 50%’; als echte Nederlanders gingen we daar natuurlijk even kijken.
Daar lagen alle spullen waar 2016 op stond.
We hebben ons vergaapt aan de Canadese Kerst-kitsch, samen met de in Quebec alom aanwezige Japanners, Chinezen en andere buitenlanders.
Kerst is universeel.
Op de foto links zien we mijn nuchtere zwager Jan. Hij drukt in lichaamstaal de volgende zin uit: “Wat doe ik hier…..”

Na een kwartiertje stonden we weer met onze paraplu’s in de motregen.
Met Frosty the snowman nog in onze oren .
Best gek op 16 juni.

Reageren

10 december: Het hef nog nooit zo donker west…..

Door Ada

Op 10 december 2017

In Kerk & gemeente

Vanmorgen zat ik in de kerk in Roderwolde en voelde me een beetje als mijn opa Vrieswijk. In mijn jeugd gingen we regelmatig een weekend naar Klazienaveen waar mijn grootouders woonden en mijn opa wilde dan op zondagmorgen graag naar een kerk in de buurt (Zwartemeer of zo) om een bepaalde dominee te horen. “Mien Va reist weer een dominee achternao” zei mijn vader dan.

Vanmorgen ging ik naar Roderwolde om Theo van Beijeren te horen. Maar dat was niet de enige reden: de Cantorij Roden werkte mee aan de viering!
Daar zat ik dan in het publiek.
De meeste muziek had ik zo mee kunnen zingen en ik zag de mij zo vertrouwde Joop en Jaap (waar ik altijd voor stond) op de achterste rij staan; och man, wat kriebelt het dan. Maar tussen droom en daad staan in dit geval dan wel geen wetten in de weg, maar wel praktische bezwaren.

Het is vandaag de tweede zondag van Advent, twee kaarsen werden aangestoken. We hoorden de overbekende lezing uit Jesaja 40 en we lazen over de roepende in de woestijn: Johannes de Doper. De predikant legde uit dat Jesaja een nieuwe tijd aankondigde met de bekende woorden “Troost, troost mijn volk”; het volk mocht vanuit de Babylonische ballingschap terugkeren naar hun eigen land. Ook Johannes kondigde een nieuwe tijd aan: de komst van de Messias. Daarbij moest de dominee denken aan het lied Het hef nog nooit, nog nooit zo donker west’ van Ede Staal.

De plaats waar Johannes doopte staat omschreven als ‘ Bethanië over de Jordaan’. Huis der armen betekent dat. “Laat Advent dan van daaruit gebeuren” vond de voorganger “bijvoorbeeld bij de voedselbank of bij al die plekken waar mensen troost en een helpende hand nodig hebben.”

Gerard ging vanmorgen naar de viering in Op de Helte.
Gisteravond na het weerbericht wist ik nog niet zeker of ik wel naar Roderwolde zou moeten gaan, maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben!
Ondanks alle mooie muziek van de cantorij in de viering ging ik naar huis met Ede Staal in mijn hoofd.
Luister via deze link>>> ook eens naar het prachtige lied.

Reageren

9 december: Diepvries schoon.

Door Ada

Op 9 december 2017

In Alledag

Iedereen met een diepvries snapt dat ‘diepvries schoon’ vandaag de waarde van mijn dag bepaalt.

Het is zo’n klusje dat af en toe moet gebeuren (omdat de laden niet meer dicht willen van de ijsafzetting), maar wat is het een gedoe.
Zodra het overdag buiten zo koud is dat ik de laden met inhoud even buiten kan laten staan zet ik de schouders er onder.
Stekker uit het stopcontact, 3 bakken met heet water in de lege kast en laten dooien.

Tijdens het koffiedrinken horen we iets vallen. Gerard kijkt verstoord op van z’n krantje en zegt: “Wasda?”
“Brokken ijs die naar beneden vallen.”
‘Oh.”
Verder met het Dagblad.
Na de koffie haal ik al het ijs uit de kast, maak hem helemaal droog en daarna haal ik één voor één de laden naar binnen, zoek uit wat er in zit, maak de laden schoon en zet ze gevuld weer in de diepvries.

Ik vond appeltaart. Lekker! Vanavond bij de koffie.
Verder bonen. Veel bonen. En rode bieten.
Vier aangebroken pakjes bladerdeeg.
Doosjes die veel ruimte innemen met één ijsje of één kroket erin.
Ineens heb je dan weer heel veel ruimte!

Heerlijk. Dat je dan zo’n stomme klus weer geklaard hebt.
De voldoening van die lege laden die gemakkelijk openschuiven omdat al het ijs weer weg is.

Vanmiddag ga ik de kerstboom optuigen.
En na de kerstmarkt in Roden even bij de Jumbo langs voor verse slagroom.
Vanavond immers appeltaart!

Reageren