De waarde van de dag

een alternatief voor 'de waan van de dag'

8 november: Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf! (3)

Vandaag deel 3 in de serie blogs die ik schrijf over het projectkoor dat een cantate van J.F.C. Bach gaat uitvoeren. (zie >>> voor deel 2 en 1)
Afgelopen zondagmorgen ging het in de viering in Roden over de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes.
De tekst van het eerste deel: ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ is geïnspireerd op dit verhaal uit Mattheus 25. We zingen zinnen als: “Wo seid ihr, klugen Jungfrauen? Steht auf, der Bräutgam komt! Stehet auf, die Lampen nehmt!

Zondagavond was de één na laatste repetitie. Volgende week nog een keer oefenen en zondag 19 november wordt het uitgevoerd.
Het zingen gaat goed. De noten en de tekst zitten er goed in, we hebben al een keer met het orkest geoefend en we zitten nu in de fase van de afwerking.
Wim slaat geregeld af.  Bijna iedereen stopt dan met zingen, alleen de bassen zien Wim niet goed en zitten er vaak zo lekker in, dat ze nog vrolijk één of twee maten doorhummen. Wim trekt alleen maar met z’n wenkbrauwen.
Ik denk dat hij veel denkt en heel weinig zegt……

Wachet auf!

Met engelengeduld legt hij voor de zoveelste keer uit dat we het laatste ‘mahl’ van Abendmahl niet moeten aanhouden, maar sommigen onder ons praktiseren het spreekwoord “de aanhouder wint”.
“Dat wil ik kort. Niet nagalmen.”

De sopranen moeten in een bepaalde regel steeds ‘Wachet auf’ zingen met steeds rusten er tussen. “Wakker worden dames! Of moet die wekker soms op snooze!”

De alten hebben moeite met een bepaalde inzet. “Kijk naar mij, ik geef aan” stelt Wim ons gerust. Een alt geeft aan dat ze voor die inzet luistert naar de sopranen.
“Kijken naar mij en luisteren naar de sopranen hoeft elkaar niet in de weg te staan…..”

Het is heerlijk om met z’n allen dit stuk in te studeren.
Wij genieten en Wim geniet. Een paar weken geleden zei hij na de repetitie: “Ik voel mij als een spinnende kater op dit moment!” Dat zegt genoeg. We kijken allemaal uit naar de uitvoering.

Dit gaat plaats vinden in een viering van PKN-gemeente in Zuidlaren.
Het stuk is helemaal geïntegreerd in de liturgie van die zondagmorgen.
“Omdat de preek zo centraal staat in een viering lijkt het of dat het belangrijkste is, maar dat is niet altijd zo”  legde de dirigent zondagavond uit. Op 19 november staat dit koraalmotet centraal en de predikant/liturg, Ds. R.J. ten Have, zal steeds voorafgaand aan het uit te voeren deel een korte inhoudelijke toelichting geven. Dat heet een Liedpredigt. Het is een vorm van een Christelijke preek, die in plaats van een tekst uit de bijbel de tekst en de melodie van een geestelijk lied in het middelpunt zet en aan de gemeente uitlegt.

Ook benieuwd? Je bent van harte welkom!
19 november, 10.00 uur in de Dorpskerk in Zuidlaren. 

Reageren

7 november: Aaltje’s markplaats.

Zo heel af en toe zetten we wel eens wat op Marktplaats.
Gerard vindt dat leuk om te doen en weggeven kan altijd nog.

De afgelopen dagen zijn we bezig om de woning van mijn moeder op te ruimen.
Een tijdrovende, soms emotionele, maar vooral ook leuke klus.
We komen van alles tegen en alles vindt eigenlijk zijn weg wel.
Mijn moeder was erg zuinig op haar spullen en we kunnen veel mensen blij maken met haar huisraad. Ook voor haar kleren hebben we een goede bestemming gevonden.

Voor één onderdeel heb ik nog geen liefhebber kunnen vinden.
Mijn moeder had een mooi theeservies.
10 kopjes en schoteltjes, een melkkannetje, suikerpotje en een theepot.
Nog helemaal gaaf, nog helemaal compleet.
Maar in tegenstelling tot mijn moeder heb ik helemaal niets met serviesgoed etc.
Zelf heb ik vanaf het begin van ons huwelijk een boerenbontservies; sterk, decoratief en altijd te verkrijgen.
Soms heel geliefd als servies, een decennium later weer vreselijk uit de tijd, maar altijd lekker praktisch.

Even terug naar het theeservies.
Mijn schoonzus, mijn kinderen: geen belang bij.
“Ouderwets, neemt veel ruimte in, wat moet ik er mee?”
Naar Het Goed dan?
Eigenlijk gaat me dat aan het hart.

Daarom vandaag op mijn website een oproep op Aaltje’s marktplaats:
Wie doe ik een plezier met dit servies?
Je mag het gratis hebben: voor mij is het voldoende als iemand het krijgt die het mooi vindt, het gebruikt en er goed voor zorgt.
Je kunt reageren via de reactiemogelijkheid hieronder.

Reageren

6 november: De olie komt uit jezelf…!

Hoofd-koster Didy Weistra nam gistermorgen afscheid in een viering in Op de Helte.
In de dienst voorafgaand aan dit afscheid stond de gelijkenis van de 5 wijze meisjes en 5 dwaze meisjes centraal. (zie >>> voor het verhaal uit de basisbijbel).
Een lastig verhaal. De vijf meisjes die niet voor reserve-olie hadden gezorgd konden geen olie lenen van de wijze meisjes en mochten aan het eind van het verhaal niet naar binnen voor het feest; de bruidegom kende ze niet eens.
Maar is ons vanuit de bijbel niet altijd geleerd dat je moet delen wat je hebt? En als je niet mee kunt komen in de maatschappij omdat je niet snel of slim bent kun je toch in de kerk je eigen plekje verwerven? Als kind vond ik dat de domme meisjes oneerlijk werden behandeld; ik vergat nogal eens wat (boeken, gymkleren, blokfluit). Als ik bruidsmeisje zou zijn in dit verhaal was ik vast zo’n oliebol die geen olie bij zich had.

Vanmorgen vertelde voorganger Meijles dat de olie in het verhaal uit jezelf komt.
Dat je ‘olie/brandstof verzamelt’ in je leven door hoe je in het leven staat, door je manier van leven.
Dat als je je laat leiden door de wijsheid en de liefde van God,  dat je dan de juiste beslissingen neemt en niet alleen voor jezelf leeft. Als je zo je licht laat schijnen bij alles wat je doet, geef je de liefde, de goedheid en de wijsheid van God door. Die ‘verzamelde olie’ komt uit jezelf en kun je dus niet delen.
Wat een eye-opener.

Het afscheid van Didy was erg leuk. Er werd geacteerd, gezongen, er was een mooi bloemstuk gemaakt en er waren warme toespraken met o.a. een hilarische verwijzing naar de stofzuiger-slang die Eva was beloofd in het paradijs (“op uw buik zult gij gaan en stof zult gij eten…!”).  Het leukst vond ik de powerpoint gemaakt door mijn website-collega Zwanny. Wat een humorvol overzicht van de carrière van deze top-koster!
Na afloop sprak ik Didy nog even. Natuurlijk namen we geen afscheid, ze blijft nog
hulp-koster voor 8 uren in de week, dus we komen elkaar nog regelmatig tegen. Ze zei: “Dit werk kun je alleen maar doen met medewerking van heel veel andere gemeenteleden en door jullie allemaal heb ik het altijd met heel veel plezier gedaan!”
Bedankt Didy.

Reageren

5 november: Mijn stelling.

Maarten Luther 1483 -1546

Vorige week donderdag was ik rond 13.00 uur in  de oude basisschool van onze dochters.
Dat gebouw is al een paar jaar in gebruik als Kunstencentrum K38 >>>.
Vanaf 13 oktober was daar de tentoonstelling Manifestatie JONG III, een podium voor net-afgestudeerde musici en kunstenaars.
Het thema van de expositie sprak me wel aan: 500 jaar Reformatie.
Het is dit jaar 500 jaar geleden is dat Maarten Luther 95 stellingen aan de deur van de kerk in Wittenberg aanbracht. Hij protesteerde hiermee tegen de wantoestanden (aflaathandel) in de kerk.

Deze gebeurtenis zorgde voor een ommezwaai in geloof en cultuur in het hele Westen. Naast de werken van hedendaagse jonge kunstenaars werd in samenwerking met  ‘onze’ Protestantse Gemeente Roden/Roderwolde een expositie gehouden over de Reformatie.
Van andere gemeenteleden had ik gehoord dat Wim Vrieling daar heel druk mee was geweest en inderdaad: er was veel informatie in woord en beeld over de Reformatie. Er was een boekentafel, er waren collages en ook sommige onderdelen  van de PKN-Rodermarktwagen waren te zien, o.a. de kerk en de grote bijbel.

Vanmorgen na de viering in Op de Helte sprak ik samensteller Wim tijdens de koffie.
We kregen het over de tentoonstelling en ik vertelde dat ik het mooi vond, dat ik vooral erg gecharmeerd was van zijn bijdragen (ik hou nou eenmaal van geschiedenis), maar dat ik de twee delen niet bij elkaar vond passen. Er was geen verbinding gemaakt tussen de kunstwerken en de informatie van Wim over 500 jaar Reformatie.
Dat vond Wim ook jammer.
“Je had nog een spreuk of een stelling in kunnen leveren, die van jou heb ik gemist!” vroeg hij. Dat had ik kennelijk helemaal over het hoofd gezien.
Je kon een nieuwe hedendaagse stelling bedenken en daarmee had ik dan nog een prijsje kunnen winnen.

Als ik donderdagmiddag een stelling had moeten bedenken had ik er niet een geweten.
Vanmorgen tijdens de viering trof me een stelling uit het eeuwenoude boek Spreuken:
Wijsheid begint met respect voor de Heer.
Dat is mijn stelling; niet hedendaags maar wel actueel.
En ook te laat; geen prijsje……

Je kunt helaas niet meer naar JONG III; vandaag was de laatste dag.
Volgende week op vrijdag 10 november opent de nieuwe tentoonstelling ‘Prin(t)sheerlijk’ met werken van o.a. Peter O. Gerrits, die ook de opening verricht.
Meer informatie zie >>>

Reageren

4 november: Lasagne ‘Quattro formaggi’

Af en toe eten de kinderen bij ons.
Als ze toevallig in Roden zijn of als we een feestje hebben.
Zitten ze bij ons aan tafel, dan probeer ik altijd ook een vegetarische variant van de maaltijd te koken.
Soms laat ik het vlees gewoon weg.

Een heerlijk vegetarisch gerecht is een lasagneschotel zonder gehakt, dat maakte ik donderdag toen Harriët en Cees bij ons aten.
In plaats van gehakt maak ik de schotel lekker met kaas; 4 soorten kaas maar liefst.
Dit heb je nodig voor een schotel voor vier personen:
– 250 gram champignons
– 2 rode paprika’s
– 4 flinke uien
– lasagnebladen
– tomatensaus (doe wat je zelf gewend bent: flesje, pakje, blikje, kiek maor eem)
– oregano/Italiaanse kruiden
– Parmezaanse strooikaas
– Mozzarella
– Gorgonzola
– geraspte Kollumerkaas
– eventueel ijsbergsla, een Elstar-appel en een klein blikje ananas.

Champignons in schijfjes snijden, paprika’s in kleine stukjes snijden en uien snipperen.
Beetje olijfolie in een grote pan en daar de champignons, uien en paprika in fruiten.
Als het beetgaar is tomatensaus er door heen roeren.

….geraspte Kollumer…

Grote ovenschaal invetten met olijfolie en beginnen met een laagje saus.
Dan een laagje lasagnebladen, die vervolgens bestrooien met een laagje Parmezaanse kaas en wat oreganokruiden.
Weer een laagje saus, afgedekt met lasagnebladen. Dit laagje bladen beleggen met dunne schijfjes Mozzarella
Weer een laagje saus, afgedekt met lasagnebladen. Dit laagje bladen beleggen met stukjes/plakjes Gorgonzola.
Weer een laagje saus, afgedekt met lasagnebladen, hierover nog een keer oreganokruiden strooien.
Nu komt de laatste laag saus en bovenop deze laag doen je de geraspte Kollumerkaas.

30 minuten in de oven op 180 graden.
Serveren met fijngesneden ijsbergsla met stukjes appel en ananas en een beetje slasaus.

Er bleef een restje over: lekker bij het brood de volgende dag.
Maar dat ging aan onze neus voorbij.
Restje ging mee naar Groningen……

Reageren

3 november: Een spelletje met werkwoorden.

Dinsdagavond was alweer de vijfde Franse les van dit seizoen.
De laatste keer was ik er niet en die keren daarvoor was ik er niet helemaal bij vanwege de drukte rondom mijn moeders gezondheid.
Inmiddels is er iets kleins veranderd.
Toen we begonnen met deze groep (meer dan tien jaar geleden) mochten we aan het begin van de lessen allemaal een ‘petite histoire’ vertellen over onze belevenissen van de afgelopen week. Maar het Frans gaat natuurlijk na al die jaren Franse les al wat beter en de verhalen werden steeds uitgebreider. Van ‘petite histoires’ waren het van lieverlee ‘longues histoires’ geworden;  soms ging de helft van de les al op aan onze belevenissen.

Juf stelde paal en perk. ‘Cinq phrases!’ zei ze streng. Vijf zinnen.
En in die zinnen moeten we drie tijden gebruiken: tegenwoordige tijd, verleden tijd en toekomstige tijd. Gisteravond waren de verhalen verrassend kort. Er moet namelijk flink worden nagedacht over die tijden en dan kun je niet meer oeverloos vertellen.
Toen we het huiswerk allemaal hadden nagekeken en besproken was er zowaar nog tijd over.
“Laten we nog even het werkwoordenspel gaan doen”.

Het werkwoordenspel bestaat uit een dobbelsteen met zes persoonsvormen en speelkaarten met een werkwoord er op.
Degene die aan de beurt is gooit de dobbelsteen en bepaalt op die manier de persoonsvorm, bijvoorbeeld ‘nous’ (wij).
Degene die na hem komt bepaalt dan in welke tijd het werkwoord vervoegd moet worden, bijvoorbeeld de verleden tijd.
Als je dan de kaart ’travailler’ (werken) hebt getrokken, dan wordt het dus ‘nous avons travaillé’ (we hebben gewerkt).
Als je het werkwoord goed hebt vervoegd, mag je de kaart houden; wie de meeste kaarten heeft verzameld is de winnaar.
Moeilijk spelletje.
Ik won niet.
Maar ik had  tenminste nog twee kaarten….. er was ook iemand die géén kaarten had verzameld. Maar we klappen niet uit de Franse school.

Reageren

1 november: Kerken in Elst: een spirituele tuin!

“Wordt vervolgd” schreef ik maandag ik mijn blog over de kerk van Elst.
Zaterdagmiddag hadden we de geschiedenis van de kerk van Elst al uitgebreid bekeken en beluisterd, zondagmorgen gingen we er ter kerke.
Het is altijd bijzonder om in een andere gemeente een viering bij te wonen. Na de emotionele periode die achter ons ligt was het een waardevol uur van bezinning.
We vierden het heilig avondmaal, zongen bekende en onbekende liederen en hoorden vertrouwde teksten.

Na de viering bekeek ik nog even de vitrines met overblijfselen van de Romeinse tijd, maar er stond al iemand op ons te wachten: we werden uitgenodigd voor een kop koffie in ‘de Ruimte’, een multifunctioneel gebouw dat bij de kerk hoort. Al snel werden we aangesproken door gemeenteleden; we kregen koffie, men wilde weten waar we vandaan kwamen en hoe we zo bij hen in Elst terecht kwamen.
In Gelderland is men net zo nieuwsgierig als in Drenthe.
Men was trots op ‘de Ruimte’, dat werd ons wel duidelijk. We werden uitgenodigd om de zalen, de werkruimtes, de stilteruimte en de bijbehorende tuin, ‘de Sint Maartenshof’  te bekijken.  Arjen was één van de mensen die daar druk mee was geweest en hij nam ons mee naar buiten. Het was namelijk niet zo maar een tuin, het was een spirituele tuin.

Daar had ik nou nog nooit van gehoord; wat moet je je daar nou bij voorstellen?
De tuin bestaat uit drie gebieden: Ontmoeting, Inkeer en Wandeling.
Arjen vertelde ons over de totstandkoming van de tuin, over de bijzondere bloemen en planten die er in staan, over de klaterende kleine fonteintjes in de vijver en over de kleine beeldjes van de monniken die er in staan.
Natuurlijk kan ik heel erg uitweiden over de tuin en de betekenis van de verschillende onderdelen, maar op de website van de PKN Elst staat een pagina met uitleg (zie PKN Elst >>>) , daarop is heel veel informatie over deze tuin te vinden.

Arjen sprak met heel veel liefde en enthousiasme over de tuin; hij is de beste ambassadeur die de spirituele tuin zich kan wensen.
Net als de man (wiens naam ik niet heb onthouden) die ons alle ruimte’s liet zien.
En de man die ons zaterdagmiddag zo veel vertelde over de Romeinse tempel.
Allemaal vrijwilligers.
En alle drie straalden ze uit dat ze genoten van waar ze zo druk mee waren.

Vrijwilligers worden niet betaald.
Niet omdat ze waardeloos zijn, maar omdat ze onbetaalbaar zijn. 

Reageren

31 oktober: Halloween. Enge dochter…..

Vandaag is het Halloween. 
Een feest dat in Nederland van oudsher niet gevierd wordt, maar dat vanuit het buitenland is overgewaaid. Dochter Carlijn had dit weekend een Halloween-feestje en ze hield ons in de loop van de week met foto’s op de hoogte van haar vermomming.
Eerst stuurde ze een foto van hele speciale wimpers: spinnenwebwimpers.  (foto links).

Daarna werd er aandacht besteed aan de make-up. (rechts)
Donderdag kwam ze thuis en moest de oude verkleedklerenzak op de kop.
“Hebben wij niet ergens een heksenhoed?”
De hoed ging mee naar Groningen.

Zaterdag- avond kregen we de foto’s van hoe het was geworden.
Blauw haar, een rat op de schouder en een heel eng oog… wat een metamorfose!
Vriendin Suus ging als zobie-elf.
Lekker stel.
Wij zaten gelukkig ver weg in Gelderland.

Reageren

30 oktober: Het mysterie van Elst.

Op 21 augustus  schreef ik een  blog over een kerkdienst die ik had bijgewoond, voorganger Walter Meijles vertelde in die viering iets over de geschiedenis van de grote kerk in Elst. (zie >>>). Mijn interesse was gewekt.
“Als we weer eens een weekendje weggaan……”

Afgelopen weekend vierden wij een lang weekend herfstvakantie. We boekten een  hotelkamer voor twee nachten in het centrum van Elst en ik belde halverwege de week met de koster om een rondleiding in de kerk te bespreken. We konden op zaterdagmiddag aansluiten bij een groep die had afgesproken om 13.45 uur.

Een enthousiaste en kundige gids nam ons mee de geschiedenis in; hij begon bij de Tweede Wereldoorlog.
Toen raakte de grote kerk in Elst door bombardementen ernstig  beschadigd. Na het ruimen van het puin kwam men tot de ontdekking dat er onder de kerk fundamenten lagen van een Romeinse tempel. (meer info zie >>>) Die fundamenten en muren kun je tegenwoordig bezichtigen: de gids neemt je mee naar de gewelven waar je met eigen ogen kunt zien wat er nog over is van de Romeinse tempel. Verder gingen we ook naar een crypte waar de relieken  van de heilige Werenfridus hadden gelegen en we zagen  de restanten van een  stolpgraf waar in de 11e eeuw een meisje was begraven, haar gebeente lag er nog in.

De groep was onderverdeeld in twee groepen. De andere groep was al klaar en onze gids werd gemaand dat hij op moest schieten: de andere groep was ongeduldig.
Onbegrijpelijk vond ik: voor mij was de rondleiding eigenlijk te kort; ik had nog niet eens de spullen in de glazen vitrinekasten kunnen bekijken……
Zondagmorgen wilden we naar de viering in diezelfde kerk, dan zou daar vast nog wel tijd voor zijn. Wordt vervolgd.

Er was nog wel iets anders met de kerk. Vrijdagavond hadden we lekker gegeten bij de plaatselijke Griek; toen we terugliepen keken we naar de kerktoren die mooi verlicht oprees in het donker. “Staan daar nou mensen op die toren?” vroeg ik aan Gerard.  (Op de foto links aangegeven in het zwarte rondje). Hij zag het ook. De volgende dag keek ik omhoog wat er nou op die toren stond. Niets.
Zaterdagavond gingen we nog even iets drinken bij ons hotel. “Even weer naar die toren kijken of die Muppets er nog staan.” En warempel: daar stonden ze weer. Ik vroeg de kroegbaas of hij wist wat daar ’s nachts op de toren stond.
Hij liep mee naar buiten. “Inderdaad. Daar staat wat! Maar wat?”

De volgende morgen dronken we nog even een kop koffie bij diezelfde kroegbaas.
Toen hij mij zag riep hij: “Nou staat er niks hé?”
Het mysterie van Elst.
Mocht het ooit worden opgehelderd, dan hoor ik het graag…….

Reageren

29 oktober: Boerenbloemsierkunst.

Donderdag de 26e was de dag na mijn verjaardag.
Zo’n ‘blúúh-dag’.
Dacht ik.
Maar dat werd het niet.

Toen ik beneden kwam na de yoga, de douche en de föhn had Harriët alle glazen al afgewassen en de vaatwasser uitgepakt. Wat een cadeautje: een leeg aanrecht!
Na het ontbijt ging ik met haar en Carlijn naar Het Goed, dronken daar een kop koffie en daarna gingen we naar het wolwinkeltje Atelier 6a in Leek.
Daarna zette ik de dames op de bus naar Groningen.
Ik slenterde nog wat door Leek en kwam bij een bloemenzaak langs.
Even stond ik in mijn handen met zo’n herfstkrans in een blankhouten kratje.
€ 7,99. Hmm. Hij was al een beetje verdroogd met rimpelige besjes.
De krans ging niet mee naar Roden.

In mijn achterhuis-kastje stond nog een steekschuimring en in mijn tuin stond nog een heleboel hortensia; waar ik dit jaar door de zorgen rondom mijn moeder bijna niets mee gedaan heb. De ring ging in het water en ik zocht in de tuin wat spul bij elkaar om naast de hortensia in de krans te doen.
Het resultaat zie je hiernaast.
Rozenbottels, skimmia, paarse besjes en als opvulgroen wat bodembedekker van naast ons huis. (klik op de foto voor een vergroting).
Boerenbloemsierkunst.
Ook zo’n krans maken?
Klik dan hier 26 september 2015 >>>, daar beschrijf ik hoe je zo’n krans eenvoudig zelf kunt maken.

26 oktober kreeg geen kans om een ‘blúúh-dag’ te worden!

Reageren

Pagina 284 van 396

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén