De waarde van de dag – Pagina 285 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

29 oktober: Boerenbloemsierkunst.

Door Ada

Op 29 oktober 2017

Donderdag de 26e was de dag na mijn verjaardag.
Zo’n ‘blúúh-dag’.
Dacht ik.
Maar dat werd het niet.

Toen ik beneden kwam na de yoga, de douche en de föhn had Harriët alle glazen al afgewassen en de vaatwasser uitgepakt. Wat een cadeautje: een leeg aanrecht!
Na het ontbijt ging ik met haar en Carlijn naar Het Goed, dronken daar een kop koffie en daarna gingen we naar het wolwinkeltje Atelier 6a in Leek.
Daarna zette ik de dames op de bus naar Groningen.
Ik slenterde nog wat door Leek en kwam bij een bloemenzaak langs.
Even stond ik in mijn handen met zo’n herfstkrans in een blankhouten kratje.
€ 7,99. Hmm. Hij was al een beetje verdroogd met rimpelige besjes.
De krans ging niet mee naar Roden.

In mijn achterhuis-kastje stond nog een steekschuimring en in mijn tuin stond nog een heleboel hortensia; waar ik dit jaar door de zorgen rondom mijn moeder bijna niets mee gedaan heb. De ring ging in het water en ik zocht in de tuin wat spul bij elkaar om naast de hortensia in de krans te doen.
Het resultaat zie je hiernaast.
Rozenbottels, skimmia, paarse besjes en als opvulgroen wat bodembedekker van naast ons huis. (klik op de foto voor een vergroting).
Boerenbloemsierkunst.
Ook zo’n krans maken?
Klik dan hier 26 september 2015 >>>, daar beschrijf ik hoe je zo’n krans eenvoudig zelf kunt maken.

26 oktober kreeg geen kans om een ‘blúúh-dag’ te worden!

Reageren

28 oktober: Deelneming in vele verschijningsvormen.

Door Ada

Op 28 oktober 2017

In Alledag

Rondom het overlijden van mijn moeder kwamen er veel ‘Met oprechte deelneming’- kaarten binnen. Voor de familie Vrieswijk heel veel in mijn moeders brievenbus, maar ook op de deurmat in onze woning viel heel wat lieve post.
Zelf zit ik altijd heel lang te dubben over wat ik nou op zo’n kaart moet zetten. Vooral als het een relatief jong iemand is; wat is dan een goede tekst waar mensen wat aan hebben?

Als ik als ontvanger zo’n kaart krijg ben ik ineens een stuk minder kritisch.
Sterkte.
We denken aan jullie.
Moeilijke dagen, jullie zijn in onze gedachten.
Zelfs bij een kaart met alleen een naam vond ik het nog fijn dat iemand de moeite had genomen om een condoleance op de post te doen.

Het maakt dus niet zoveel uit of je hele verhalen op zo’n kaart zet of één woord, het gaat om het gebaar.
Een app, een mail, een telefoontje, een reactie op dit weblog, een kaartje, een warme handdruk of even een arm om een schouder: er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om medeleven te tonen.
Wij hebben het ervaren als een warme deken: bedankt voor alle lieve reacties in welke vorm dan ook.

Reageren

27 oktober: Heilzame Disneyfilm

Door Ada

Op 27 oktober 2017

In Alledag

Het is geen geheim dat ik als volwassene een zwak heb voor Donald Duck en Disney.
Wij hebben een kast vol Disney-speelfilms; denk aan Sneeuwwitje, Assepoester, Alladin, Bambi, Dombo en wat er in de loop van de jaren nog meer is uitgekomen aan avondvullende speelfilms.

Toen de kinderen nog thuis woonden zat ik regelmatig met de dames op de bank mee te kijken naar de avonturen van bijvoorbeeld de kleine Zeemeermin of naar Belle. Die met dat Beest.
Onbekommerd kon ik daar van genieten, natuurlijk altijd met een brei- of haakwerkje in m’n handen.

Mijn favoriete Disneykarakter…..

De laatste jaren komt het er niet meer van. De kinderen zijn al jaren de deur uit en ik kom aan de detectives die ik heb opgenomen al niet toe, laat staan dat ik in m’n eentje een Disney-film aanzet.

Maar afgelopen weekend gebeurde het toch weer eens een keer.
Frea en Jon logeerden bij ons. Zaterdag hadden we de begrafenis van mijn moeder en zondagmorgen zat ik wat uitgeblust aan de koffie. “Zullen we een ouwe film gaan kijken?” Ze kozen voor ‘Het zwaard in de steen’, het verhaal van de jonge koning Arthur en de oude tovenaar Merlijn.

Anderhalf uur genoot ik van het verhaal dat zich afspeelt in de vroege Middeleeuwen in het oude Engeland. Ik genoot van de idote bijfiguren (de wolf, de uil Archimedes, de eekhoorndames) en natuurlijk van mijn favoriete Disney-karakter madame Mik Mak. Zij speelt een heerlijke slechte rol in deze film. Ze raakt zelfs verwikkeld in een toverduel met Merlijn.

Altijd weer laat ik me meeslepen in het verhaal van zo’n film.
En altijd weer ben ik weer blij over de goede afloop.
Anderhalf uur heilzame, kinderlijke ontspanning.
Knapte ik van op.

Reageren

26 oktober: Spaghettimix. In onze gemeente

Door Ada

Op 26 oktober 2017

In Kerk & gemeente

Zondagmorgen ging Gerard naar de kerk; ik niet. Moe, hoofd vol, even pas op de plaats.
Maar ik luisterde wel naar de viering via Kerkomroep.
Het was een ‘Ik zie jou-viering” en er werd gedoopt.

Met mijn beschuitje en kop thee zat ik te werken aan mijn website.
De gemeentezang is nooit erg fijn om naar te luisteren; ik zing, zittend tussen de andere gemeenteleden, liever zelf mee, maar dat doe je niet in je eentje.
Voor de preek werd er een kinderliedje gezongen.
‘Een parel in Gods hand’ van Elly en Rikkert Zuiderveld.

De tranen zaten al los na een week van rouw en afscheid en dit lied ontroerde me.
Niet dat het mooi werd gezongen. Helemaal niet. Je moet dit lied eigenlijk niet met de hele gemeente zingen, het mooist is met een klein groepje kinderen.
Maar het was prachtig dat dit lied een plaats kreeg in een viering in onze gemeente.
In de jaren negentig zongen wij dit liedje ook al met het kinderkoor, maar dat was voor de toenmalige gemeente geen onverdeeld genoeg.
Een lied over knoeien met spaghettimix werd als enigszins oneerbiedig ervaren.

Maar het lied gaat helemaal niet over spaghettimix.
Het lied zegt dat je van waarde bent.
Dat je een parel in Gods hand bent.
Klik hier >>> voor een video op YouTube.

Het staat op de CD ‘Bellen Blazen”
Hieronder de volledige tekst.

Een Parel In Gods Hand
Tekst & Muziek: Elly & Rikkert Zuiderveld

Weet je dat de Vader je kent
Weet je dat je van waarde bent
Weet je dat je een parel bent
Een parel in Gods hand
Een parel in Gods hand

Ze zeggen allemaal: je kan niks doen, je bent een oen
Ze trekken altijd aan m’n paardenstaart, ik ben niks waard
Nou heb ik weer de ranja omgegooid, ik leer het nooit
M’n moeder luistert nooit als ik wat zeg, ‘k heb altijd pech, ik ga maar weg

Weet je dat de Vader je kent…

Ik snap alweer niks van die rare som, ik ben zo dom
M’n bloes zit onder de spaghettimix, ik kan ook niks
Al noemt de hele klas me chagrijn ik mag er zijn
Al zegt m’n broertje steeds “wat stout ben jij”: God houd van mij, God houdt van mij

Ik weet dat de Vader mij kent
Ik weet dat ik van waarde ben
Ik weet dat ik een parel ben
Een parel in Gods hand
Een parel in Gods hand

Reageren

25 oktober: Zum Wohl.

Door Ada

Op 25 oktober 2017

In Alledag

Vandaag ben ik 57 geworden.
Een dag met gemengde gevoelens.

Mijn moeder en ik waren twee dagen na elkaar jarig; zij de 23e, ik de 25e.
In mijn jeugd een feestweek! Heel vaak was het herfstvakantie, opa en oma kwamen en de hele familie kwam ’s avonds op mijn moeders verjaardag.
(zie 16 november 2014 >>> voor een beschrijving van zo’n verjaardag).

De laatste jaren was ik net zo druk met mijn moeders verjaardag als met mijn eigen.
Daarover schreef ik in de loop van jaren regelmatig een blog.
(zie 2014 >>> 2015>>> en 2016 >>>>)
Dit jaar voor het eerst dus een verjaardag zonder de drukte van twee verjaardagen na elkaar.
Maar wel een verjaardag.

Een jaar erbij.
Ik koester deze verjaardag omdat ik weet dat jarig zijn en ouder worden niet vanzelfsprekend is.

Vanavond komt de hele familie en heffen we samen het glas.
Zum Wohl.

Reageren

24 oktober: Zeldzame vogel

Door Ada

Op 24 oktober 2017

In Alledag

Van het mooie weer van vorige week kreeg ik bitter weinig mee; de week stond helemaal in het teken van het afscheid van mijn moeder en dat speelde zich voornamelijk binnen af. Dondermiddag hadden we één verloren uur en ik vroeg Gerard en Carlijn of ze met me gingen voor een boswandeling in het Sterrebos.

In de late middagzon liepen we zonder jas in het herfstig kruidig ruikende bos.
Heerlijk rustig. Tot we bij de vistrappen kwamen.
Het bankje zat vol, het bruggetje stond vol en de beekwal aan de overkant zat helemaal vol.
Huh?
Het leek alsof er zo een bootje langs zou komen met Maxima er in.

Ik ging naast een meneer op het bankje zitten en vroeg hem wat al deze mensen bij onze anders zo vredige vistrappen deden.
Het bleek dat ze allemaal zaten te wachten op de verschijning van de waterspreeuw.
De meneer naast mij merkte ironisch op: “Het is een wat schuwe vogel die alleen voorkomt bij snel stromend, ondiep water. Hij loopt dan door het water en zoekt op de beekbodem naar insecten. Die hele batterij fotografen met hun kanonnen (hij bedoelde hun grote telelenzen) schrikt het beestje vast af, want we hebben hem nog niet gezien.”

Wij ook niet. Wij gingen daar ook niet op wachten. Ik zie de foto’s wel.
Even verderop zagen we een prachtige paddestoel. Heel bijzonder. Geen camera in de buurt, dus ik maakte deze foto. Misschien wel helemaal niet zeldzaam maar wel heel mooi.

Bij het zien van al die mensen rondom het kleine beekje in het Sterrenbos moest ik denken aan een quote in een MAVO-agenda van vroeger:
‘Een natuurliefhebber is iemand die honderd plantjes vertrapt om bij ‘die ene’ te komen.’

Op internet heb ik gezocht naar de naam van deze zwam, maar dat kon ik niet vinden.
Iemand enig idee?

Reageren

23 oktober: Mijn moeders verjaardag.

Door Ada

Op 23 oktober 2017

In Alledag

Vandaag is de geboortedag van mijn moeder; ze zou 86 geworden zijn.
Afgelopen zaterdag, 21 oktober, hebben we haar ter ruste gelegd naast mijn vader op de begraafplaats in Hoogersmilde.
Twee weken geleden tekende het zich al af dat ze haar verjaardag niet meer zou halen.
En áls ze het zou halen was er niets meer te vieren….. achteraf zijn we blij dat het niet meer hoefde.

De tekst waarop de afscheidsviering was gebaseerd was: In het huis van mijn Vader zijn vele woningen, Johannes 14 vers 2.
De dominee had een aantal weken geleden nog een tweetal gesprekken gevoerd met mijn moeder, daar was ik ook bij aanwezig.
De predikant vroeg: “Als ik nou over een aantal weken uw overlijden moet afkondigen mevrouw Vrieswijk, mag ik dan zeggen dat u thuisgekomen bent?’
Zonder aarzelen zei mijn moeder volmondig; “Ja.”
Ook de liederen die ze had uitgezocht getuigden van deze geloofsrust: Daar ruist langs de wolken, mijn Jezus ik hou van U en Tel uw zegeningen.
Gelukkig waren er andere lippen die deze liederen voor ons zongen; ik kon het niet. De emotie zit voor mij altijd in de muziek.

Tijdens de dankdienst voor haar leven hebben we haar als kinderen en kleinkinderen nog even in de schijnwerpers gezet; we lazen in onze eigen streektaal haar levensverhaal voor dat vergezeld ging van bijpassende foto’s.

Mijn broer en ik sloten ons verhaal af met de woorden:
“Wij holt heur in herinnering zoas ze altied was: een hiele lieve en zorgzame moeder en oma!”
Dag mam.
Dag oma.

Reageren

22 oktober: Een waardig levenseinde; dankzij ‘de wichter’ van Icare.

Door Ada

Op 22 oktober 2017

In Alledag

De laatste week van mijn moeders leven was moeilijk.
Door de leverkanker vielen steeds meer lichaamsfuncties uit. Heel langzaam vergiftigde de niet meer werkende lever haar lichaam en haar geest.

Ze heeft het waardig gedragen. Ze vertikte het om in bed te blijven liggen. Toen Gerard en ik zondagmiddag 15 oktober rond half één mijn broer aflosten zat ze nog dapper in haar stoel. Mooie kleurige blouse met een zwarte broek aan. Dat was ’s morgens nog altijd wel even een dingetje. Een verpleegkundige die een bruine broek bij een blauwe top uitzocht kreeg te horen: “Nee, dat past niet bij mekaar!”
En die zondagochtend was de zwarte broek nog zorgvuldig uitgezocht: “Moet wel lang genog wezen bij de enkels.”

Maar halverwege die zondag moest ze het opgeven. De gang van het bed naar de stoel werd te zwaar. “Laot mij nog maor eem liggen.”
Maandagavond 16 oktober om 18.45 uur is ze overleden.
Waardig tot het eind.
In haar eigen huis; mijn broer en ik stonden aan haar bed.

Dit konden we voor haar doen dankzij de niet aflatende hulp van Icare. Er was een dagteam. Een avondteam. Een groep ‘nachtzusters’. Medipoint verzorgde een sleutelkluisje, een hoog-laag bed, een postoel en speciale anti doorligkussens. Ma werd geholpen met de medicatie, met wassen, douchen en eten. Wij waren er voor het gezelschap en de geruststelling . Maar het was ook een hele geruststelling dat ‘de wichter’ (zoals mijn moeder hen steevast noemde) regelmatig langskwamen.

Wat moeten die meiden hard werken.
En wat waren ze lief voor mijn moeder.
Met dit blog wil ik, ook namens mijn broer, ‘de wichter’ heel hartelijk bedanken voor alle goede zorgen waarmee ze mijn moeder hebben omringd. Als je er van zo dichtbij mee geconfronteerd wordt zie je pas hoeveel mensen in touw zijn rondom het welzijn van één patiënt.

Chapeau!

Reageren

14 oktober: Zorgverlof

Door Ada

Op 14 oktober 2017

In Alledag

Het zat er al een tijdje aan te komen: mijn moeder heeft meer zorg nodig dan Icare haar kan bieden. Op mijn werk heb ik recht op zorgverlof en daar maak ik met ingang van vrijdag gebruik van. Op deze manier willen we mijn moeder de gelegenheid geven om thuis te sterven.

Intensief, emotioneel en energievretend.
Maar ook waardevol.
Ook met betrekking tot deze website neem ik even zorgverlof; ik ben een tijdje off-line.

Reageren

13 oktober: ’t Pééérd van ome Loeks is dood…..

Door Ada

Op 13 oktober 2017

In Alledag, Geschiedenis

Woensdag namen we onze Canadese gasten mee naar de stad Groningen; zus Hennie ging ook gezellig mee. We begonnen met een bezoek aan IKEA. Niet dat ze die in Canada niet hebben; maar je kunt er even heerlijk ronddobberen en iedereen vindt er wel iets van zijn gading. En natuurlijk kun je daar lekker lunchen.

Daarna gingen we naar de binnenstad. We bezochten het hofje bij de Pepergasthuis-kerk en bewonderden allerlei oude gebouwen in de stad. De Canadezen keken zich de ogen uit. Zoveel oude gebouwen. En zoveel fietsers! We hadden ze van te voren gewaarschuwd: “Beware of the bicycles!” Ze komen van links, van rechts, voor, achter en zelfs als je op een zebrapad loopt: ze stoppen niet.
Toen we bij de universiteit kwamen kon je er bijna niet voorlangs lopen wegens de grote aantallen fietsen. Er werden foto’s gemaakt. “Unbelievable!”

We maakten een rondvaart door de grachten van Groningen en kregen in drie talen uitleg over de geschiedenis van Groningen. Vroeger, toen het een grote Hanzestad was, was er een open verbinding met de zee, toen was er in de stad nog sprake van eb en vloed.
Dat vind ik dan ‘unbelievable’…..
In de boot werden we gewezen op verschillende standbeelden, o.a. het peerd van ome Loeks.
‘I want a selfie with that one!” riep Judy, dus na de rondvaart zochten we ome Loeks op. We zongen zelfs het bijbehorende lied voor onze gasten.”What is the story of ome Loeks?” vroegen ze.
Wisten wij veel? Wij zijn Drenten……
Judy kreeg haar selfie en we maakten een paar groepsfoto’s. Ome Loeks werd even stevig vastgehouden!
We keken nog even binnen in de 19e eeuwse stationshal en liepen langs de enorme fietsenstalling. “I’ve never seen so many bikes in my life before.”

We sloten ons dagje uit af met een glaasje wijn en een pizza in Roden. Ome Loeks was al weer vergeten. Judy was in het restaurant helemaal ‘in love’ met een klein jongetje van 10 maanden.
‘Look at that smile. He’s adorable…..!

Reageren