De waarde van de dag

Vandaag sluit ik op deze website het jaar af met een digitale kerstkaart.
De kerstkaarten die we dit jaar versturen naar ons netwerk heb ik gemaakt van theezakjes met de iris-vouwen techniek.
Dat ’theedrinken’ wilde ik terug laten komen in de nieuwjaarsgroet die ik mét de kaarten verstuur.

Theedrinken.
Job Cohen vindt het de beste manier om radicalisering en polarisatie tegen te gaan.
Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar ga in gesprek.

Vergezeld van een kaart gemaakt van theezakjes is onze wens voor het jaar 2025 ‘Houd je hart zacht.’
Maak gebruik van de zachte krachten die jou ter beschikking staan, zoals liefde, vriendschap, vergeving, verzoening en vrede.

Ook namens Gerard wens ik mijn lezers een jaar met een zacht hart en blijf ’theedrinken’.

Fijne feestdagen en een zacht 2025!

….een weekje kerstvakantie!

Vanaf vandaag heb ik minstens een week kerstvakantie: begin 2025 meld ik mij weer.
Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Of wil je graag een keer jouw waarde van dag beschrijven?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
Je bent van harte welkom!

Op het Instagram-account van deze website zal ik af en toe iets posten, dan blijf je een beetje op de hoogte.
Hierbij een link:  De waarde van de dag op instagram.

Daniël Lohues was begun december te gast bij Bar Laat.
Dat was veur de promotie van zien neie tour met Holland Baroque onder de titel ‘Advent’. En wij hadden al kaorten!
Dat kwam van mien breur die nao de zommer al appte “Wo’j hier ok weer hen?”
Jazeker! In 2019 was ik naomelijk ok al bij een soortgelieke veurstelling west met Henk en Henk Lucas (een kammeraod) en mien schoonzussie Ali. Daarover schreef ik destieds het blog ‘De Drent Lohues en Holland Baroque‘.

Gusteraomnd zaten wij weer met ’n vieren in de Neie Kolk in Assen, maor dizze keer was Gerard met, Ali was helaas verhinderd.

Foto: website Daniel Lohues

Bij de ingang stun een meneer die oons ‘Goedenavond en een fijne voorstelling’ wenste.
Die begroette ik met ‘Moi!”
“Hé, dat is weer eens wat anders”.
In de heufdstad van Drenthe. Daor heurt ‘moi’ toch gewoon te weden?
Dat weur maor weer ies bevestigd deur de maestro zölf die achter het kistorgel gung zitten en zee ‘ Moi!”

Het was met recht een ‘Advents’-veurstelling’.
An ’t begun heurden wij een Prelude van Bach, bewarkt deur de zussen Steenbrink waor allemaol bekende kerstmelodigies in deurklunken.
Toen ze daorna het eerste lied ‘Tik Tak’ uutvoerden besleug mij de brille al van de emoties en dat gebeurde  gusteraomnd nog een paar keer.
Mooi was hoe de klassieke muziek soms overgung in een nummer van Lohues: het orkest begunde bijveurbeeld met de melodie van lied “Ik ben een engel van de Heer’ (Vom Himmel hoch), dat naadloos overgung in ‘Van lege naor hoge’.

En net as in een ‘gewone’ show geneuten wij nou ok weer van de prachtige verhaolen van Lohues bij de liederen. Hij vertelde over het eerste stuk van het Weihnachtsoratorium van Bach. “Jauchzet, Frohlocket! Auf, preiset die Tage!  Typisch Drents is dat wij nao ‘Prijs de dag’ altied geliek ‘niet’ zegt.  ‘Pries de dag niet veur het oamnd is.’
Volgens Lohues was het maor goed dat Jezus niet in de velden van Klazienaveen geboren is. Drentse herder waren vast niet gaon kieken in een stal in het Bargerveen. ‘Eerst maor ies eem anzien….”
De Nedersaksische legerleider Widukind kwam nog veurbij en wij heurden een spiksplinternei ‘gloria-kerstlied’.

Dit blog schöt tekört as het giet um de beschrieving van hoe mooi het was.
Het was ontroerend, een streling veur het oor en balsem veur de ziel.
Wát een mooi begun van de kerstweek.

Naoschrift: noa de veurstelling vreug ik de mannen die met waren wat ze der van vunnen.
Unaniem vunnen ze het een geweldige veurstelling.
Henk Lucas, die ok hen alle andere veurstellings van Lohues west is benaodrukte hoe aans de meziek van Lohues klinkt met dit orkest.
Veur breur Henk voegde de uutvoering van ‘Op fietse’ niet veul toe: “Dat nummer heb ik nou vake genog veurbij heuren kommen.”
Gerard was raakt deur het verhaal over de herinnerings van Lohues an kerstaomnd in zien jeugd.

Helaas: ok van dizze toer gien CD. Um een idee te kriegen van wat wij gusteraomnd zagen hierbij een link naor de uutvoering van ‘As de liefde maor blef winnen. 

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden, onze vakantie in Toscane.
Er is al weer zoveel gebeurd.

Wij voelden ons regelmatig ‘Drenten in de vrömde’.
Het was ja allemaal zo ‘aans as thuus’.
‘Hebben ze hier geen gewoon brood?
Nee. In Italië kent men geen broodmaaltijd. Brood is een bijgerecht dat altijd wordt geserveerd met zout en olie.
De eerste keer (in Fiesole) wisten wij nog niet waarom, toen we een hapje proefden wel: het brood is laf en droog.
En waar staan de bouillonblokjes in de supermarkt?
Nergens.
Zijn daar niet.
We hebben kant- en klare courgettesoep gekocht; was heerlijk.

Fietsen is ook beslist een andere beleving dan in Nederland.
Weet je wel hoe verwend wij bijvoorbeeld zijn met het fietspadennet in onze provincie?
Mensen vonden ons dapper toen we zeiden dat we de fietsen mee zouden nemen naar Italië; vooraf vonden wij dat helemaal niet dapper, achteraf wel.
Ook de mensen in Italië vonden dat. In het eerste deel van onze vakantie in Toscane staken wildvreemden de duim op als we langs fietsten.
En ook andere fietsers riepen uitbundig iets wat wij niet verstonden, maar wat we door hun lichaamstaal wel begrepen: “Op de fiets! Fantastisch!”
Het was best spannend af en toe, maar we hebben erg genoten van het verkennen van Toscane op de fiets, vooral tijdens het tweede deel van onze vakantie rondom Pisa: daar is het gewoon veel vlakker.

Verder zijn Italianen chauvinistisch.
We lazen dat er vanuit de geschiedenis altijd grote concurrentie is geweest tussen de grote steden en in zekere zin is die er nog steeds.
Ze gaan elkaar alleen niet meer te lijf.
De grootste, hoogste, het lekkerste ijs: alleen HIER!
Vlagvertoon met parades bijvoorbeeld voor één deel van een stad.
Verder zijn de Italianen niet erg Europees georiënteerd.
Men spreekt daar geen Engels, alleen Italiaans, uitzonderingen daargelaten.
Als je iets niet verstaat wordt dezelfde tekst nog een keer uitgesproken, maar dan iets luider.
Begrijp je het dan nog niet, dan schreeuwt men het nog wat langzamer in je oor.
Maar we hebben altijd gekregen wat we wilden.

…tea with something sweet….

Gerard zei ergens bij een terrasje bijvoorbeeld ‘We want a cup of tea with something sweet!’ en toen mocht hij van de serveerster wel even mee naar binnen lopen.
Daar was een glazen vitrinekast allemaal ‘sweet things’!
Wij moesten denken aan Gerard’s moeder die op een dagje uit in België vroeg om patat, maar dat werd bij onze zuiderburen niet begrepen.
Dat heet daar ‘pommes frites’. “WIJ WILT GEWOON PETAT HEBBEN!” riep Gerards moeder wanhopig die daarbij dacht ‘zo moeilijk kan dat toch niet wezen….’

Teksten in winkels en borden langs de weg: alleen maar Italiaans.
En toen wij argeloos op een terras gingen zitten in Sienna  werden we weggejaagd door een roepende ober: CHIUSO!
Ze gingen sluiten. Om 14.30 ’s middags. Rare jongens die Italianen.

Met dit ‘Tenslotte’ blog sluit ik deze blogserie over onze vakantie in Toscane af.
Op de foto zie je onze tafel in de Italiaanse zon op het terras bij Antonio & Brunella: haakwerkje, boek en een betoverend uitzicht.
Bellissimo!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Koken en bakken.
Het lukt me altijd redelijk goed, maar ik ben niet van de verfijnde en exquise gerechten.
Stamppotten, ovenschotels, AVG-tje, soep, nasi, pasta: er komt van alles bij ons op tafel, maar het is gewoon.
Geen tierlantijnen.
Afgelopen week waren we te gast bij één van onze PKN-gemeenteleden die dat wel heel goed kan.
Hij trakteerde ons op een vier gangen menu  dat begon met een Poolse bietensoep en als tweede gang gebakken champignons met een sausje en een gepocheerd ei.
De derde gang was een soort hartige taart van filodeeg met een groente/kruidenmix als vulling en we sloten het etentje af met een klein glaasje witte chocolademousse met kersen.
En dit alles geserveerd op een prachtig gedekte tafel met oud servies en een heuse soepterrine.
O, wat kan ik daarvan genieten!
En daarbij bedenk ik: ga ik niet doen.
Daarvoor ben ik te veel ‘van de praktische’ zou Kluk-kluk zeggen.

Maar één dezer dagen waagde ik me toch aan het bakken van iets moeilijkers dan boerenappeltaart.
Van Sinterklaas/Renny kreeg ik een mooi cadeau en later het recept voor die lekkere speculaas die bij het cadeautje zat. Bij dat recept zat nog een andere bakbeschrijving: kerstkransjes.
Met de hand uitgeschreven en de bron stond er bij: Trouw december 2020.
Vrijdag was mijn eerste kerstvakantiedag en ’s morgens bij de boodschappen nam ik de ingrediënten die ik nog niet in huis had mee.
Je moest de schil van een citroen raspen.
Dat zie ik ze ook wel eens doen in Heel Holland Bakt, maar ik begreep nooit zo goed waarom.
Nu wel.
Die schil bevat veel aroma’s die extra smaak geven.

Het was best een avontuur.
“Steek met een kransjessteker kransjes uit het deeg.”
Heb ik niet.
Maar het mocht ook met een glas en een appelboor.
Die heb ik wel.
De eerste kransjes werden kransen, omdat ik een te groot glas gebruikte.
Volgens mij had ik het deeg ook te dik, want het waren enorme kransen die aan elkaar gegroeid waren op de bakplaat.

Van het deeg dat ik over had draaide ik een nieuwe bal, rolde het deeg nog een keer uit en maakte nu met een kleiner glas kleine kransjes.
Die waren ook wat dunner.
Een hele bakplaat vol kleine kransjes had ik en ze waren lekker en bros.
De rondjes die ik er had uit gestoken had ik ook gewoon meegebakken, zodat we nu ook ‘kerstkransjespepernoten’ hebben.
Lekker!

Maar het blijft bij één avontuur.
Het is voor mij gewoon te veel gedoe; ik koop wel een pak kerstkransjes bij de bakker.
Het is best veel werk, als je de ingrediënten bij elkaar optelt ben je nogal wat kwijt en ik mag zelf niet zoveel koekjes eten.
Ik geef wel wat weg hier en daar.

Wil je deze kerstkransjes ook eens bakken?
Hierbij een afbeelding van het recept.
Als je op de afbeelding klikt, komt hij groter in beeld.
Succes!

En die lekkere speculaas?
Die ga ik rond Oud&Nieuw uitproberen!
Wordt vervolgd dus.

December is de maand van het kerstpakket.
Gistermiddag was er een feestelijk eindejaarsmoment met alle afdelingen bij ons op de gang, waarbij de pakketten aan ons werden uitgereikt.
Het was de bedoeling dat we een beetje gingen mengen met de medewerkers van de andere afdeling waar wij in de toekomst meer mee gaan samenwerken.
Er was drinken en er was lekkers in de vorm van oliebollen, lekkere koeken en chocola.
En weer mocht ik het verhaal over Pieter en de kerstgedachte voorlezen.
En waar in Roderwolde 90% van de aanwezigen de streektaal zelf spreekt: dat was gistermiddag met mijn collega’s wel anders.
Natuurlijk, het blijf een feest om het voor publiek voor te lezen, maar mijn beleving is heel anders, ik heb het gevoel dat ik mijn nek behoorlijk uitsteek.
In Roderwolde voelt het als ‘onder ons’, maar op mijn werk spreek ik bijna nooit Drents.
Niemand eigenlijk; we werken in de binnenstad van Groningen.
Natuurlijk zijn er nog genoeg collega’s die een streektaal spreken, Gronings of Fries bijvoorbeeld, maar bij ons op de afdeling hoor je het nooit.
Maar het verhaal viel goed in de smaak.

Het mooie is dat de gesprekken na zo’n verhaal gaan over de streektaal.
“Mijn vader kwam uit Utrecht, mijn moeder uit het zuiden van Drenthe. Ik versta het wel, maar spreek het niet meer.”
“Wij spreken thuis Westerkwartiers, maar we hebben onze kinderen in het Nederlands opgevoed.”
Wat leuk, zulke gesprekken!
Verder ontmoette ik een aantal collega’s die ik al wel van naam kende, maar waar ik geen gezicht bij had.
Ook maakte ik kennis met Hetty Waninge.
Altijd als ik haar naam zag dacht ik: ‘Zou zij familie van Gerard zijn?’ en gistermiddag heb ik haar gesproken en het gevraagd.
Geen familie. Zij is van de Friese tak. Maar we hadden een genoeglijk gesprek; alleen daarom al is het leuk om elkaar af en toe buiten het werk om te zien.

En dan het kerstpakket.
De doos met kerstpakketten stond al een tijdje in een kast bij ons op kantoor en een blind paard kon nog zien dat daar geen 120 verrassings-pakketten in zaten.
Het was een vrolijke, kartonnen enveloppe met een bedankje voor onze inzet van de grote baas en een link met een inlogcode naar de website ‘Keuzekado’
Je kunt er van alles van vinden, maar ik geniet altijd van het cadeautje dat ik aan het einde van het jaar van mijn werkgever krijg.
Er waren verschillende categorieën, zoals ‘Body Mind & Sport’ , ‘Home and Living’ ‘Koken en tafelen’ en ‘Tuin en vrije tijd’.
Wát een keuze…!

Toen ik alles had bekeken wist ik het niet.
Te veel.
Zoveel leuke dingen!
Een zeegroen strandlaken voor de FysiYoLates-lessen?
Een ouderwets, mechanisch horloge?
Goed doel?
Lampjes in de tuin op zonne-energie?
Een stoere fietsrugtas?
Het werd uiteindelijk het strandlaken; de punten die ik over had verdeelde ik over de goede doelen.
Dit jaar dus geen dingen in mijn aanrechtkastjes die we uiteindelijk toch weggooien omdat ze over datum zijn: fijn kerstpakket!

“Heb jij zin/tijd om mee te werken aan het kerstfeest voor ouderen in Roderwolde?”
Die vraag kreeg ik vorige maand van onze voorganger Sybrand van Dijk.
Zin? Altijd.
Tijd? Gemaakt.
Wat geschoven met mijn werkdagen/tijden zodat ik er toch bij kon zijn: om 16.00 uur in Roderwolde was nog ruim op tijd.

We hadden een aantal bekende kerstliederen uitgezocht en een klein programma samengesteld: samenzang afgewisseld met duo/solozang en twee korte kerstverhalen.
Er was koffie/thee, er waren lekkere kerstkransjes en chocolaadjes en we hadden een genoeglijke middag.
Nou gaat het zingen mij tegenwoordig niet meer zo gemakkelijk af als vroeger.
Sinds de problemen met mijn stem tijdens de coronaperiode is het wel wat opgeknapt door de bemoeienissen van Betty, (de zangpedagoge die me hielp), maar ik moet het toch echt wel wat doseren. Een half uur achter elkaar zingen gaat niet meer.
Maar dat hoefde gelukkig ook niet!
Sybrand zong heel veel liedjes met mij mee: hij zong dan de sopraan partij, dan kon ik de alt zingen.
We zongen kleine blokjes met 2 of 3 kerstliederen en we zongen het ook wat lager dan in het liedboek staat.
Soms wat te laag.
Organist Ad van Nes, die naast mij zat, bromde halverwege een lied in mijn oor: “Je moet het een terts hoger zingen, het is zo te laag….”
Hij had groot gelijk: daarna klonk het beter.

Bij zulke kerstmiddagen dwalen mijn gedachten altijd even af naar de talloze kerstbijeenkomsten die ik in mijn leven al heb bijgewoond.
En waar een groep mensen met kerst bij elkaar is hoort een kerstverhaal; tientallen verhalen heb ik inmiddels al gehoord.
Vroeger op de zondagschool was het vrije kerstverhaal tijdens het kerstfeest voor mij één van de hoogtepunten tijdens de kerstdagen. Roelof Hoeks was mijn favoriete verteller. Hij vertelde uit het hoofd en kreeg de zaal muisstil met verschillende stemmetjes en een mooi verhaal. Ademloos zat ik op het puntje van mijn stoel. In mijn geheugen gegrift staat het verhaal ‘Wolven in de kerstnacht’. In een tijd dat er bij ons al lang geen wolven meer in het land leefden zat ik als kind te griezelen bij de beelden die Roelof opriep: een vader die op kerstavond met de slee met een ton vol lekkers en cadeautjes uit de stad kwam, maar die het vege lijf moest redden door het eten en de pakjes uit de ton te gooien en zichzelf in die ton te verbergen.
Die moeder en die kinderen waren later zonder lekkers en pakjes zielsgelukkig dat hun vader nog leefde.
Ik kan de zucht van verlichting over een goede afloop en het gevoel dat daarbij hoorde nog zo oproepen.

Gistermiddag hoorden wij Sybrand het verhaal ‘De spin en het Christuskind’ voorlezen.
Het is een legende over waarom we engelenhaar in de kerstboom doen.
Wil het ook lezen? Hierbij een link naar het verhaal.
Ook ik mocht een verhaal voorlezen.
Over Pieter en de kerstgedachte.
En hoe vaak ik het ook al heb gedaan: voor mij blijft het een feest om het voor publiek voor te lezen.

Misschien had je het al gezien: sinds gisteren heeft deze website een nieuwe header met een kerst-tintje.
In voorgaande jaren had ik dat ook, alleen toen stond de grote, Koreaanse zilverspar nog in onze tuin. Om je herinnering even op te frissen: hiernaast een kleine weergave van de toenmalige header.
Toen de grote boom in dit voorjaar werd gekapt voorzagen we al dat we hem met kerst ontzettend zouden missen en dat is ook zo.
Maar natuurlijk kwam er wel weer wat anders.
Onze achterbuurvrouw had een sparretje in haar tuin staan dat ze eigenlijk wel kwijt wilde: of wij daar belang bij hadden.
Ja; leuk!
Gerard haalde het boompje uit haar tuin, zette het in een grote pot waar tot begin november mandevilla’s in stonden te bloeien en hing de lampjes erin.
Ik had nog wat plastic ballen en een ster met een rood-groene strik erom voor bovenin.
Na de kerst krijgt deze spar een mooi plekje ergens in onze tuin.

Als je goed op de foto rechts kijkt zie je rechts onderaan onze Gradus staan.
De laatste keer dat ik over hem schreef was eind oktober.
Hij had een nieuw plekje gekregen onder de jonge, Spaanse zilverspar, nadat onze oude Koreaanse zilverspar was omgezaagd.
Een foto van de trotse tuinkabouter vind je op het blog ‘Is dit nu mijn leven?‘ uit mei van dit jaar.
Maar helaas: die Spaanse zilverspar was helemaal bruin en dood toen wij uit Italië terugkwamen.
Gradus stond met zijn laarsjes tot de enkels in de bruine sprietjes.
Daarna hield hij de wacht onder de zonnewijzer tussen de twee zomerpotten met mandevilla’s in, maar dat is natuurlijk niet echt een goede plaats voor een houthakker.
Sinds vorige week staat hij nu met een kerstbal aan zijn muts voor de buitenkerstboom.
Tussen een zilveren ster en een zilveren bal in.
Onze kleine houthakker staat weer voor een boom!

Inmiddels hebben we een nieuwe Koreaanse zilverspar.
Die staat nu versierd in onze woonkeuken voor kerstboom te spelen en dat gaat hem goed af.
Na de jaarwisseling zal dit boompje ook in de tuin komen te staan en gaat Gradus weer op hem passen.

Het was een weekend met veel ‘kerk’ omdat ik twee dagen gastvrouw was in de Catharinakerk tijdens de Weihnachtsmarkt Roden.
Daarom gingen wij gistermorgen niet naar de PKN-viering op de 3e zondag van Advent, maar ik wilde wel graag naar de vesper om 19.00 uur: in die avondviering konden we luisteren naar

Kamerkoor Cantus (afbeelding website van het koor)

Kamerkoor Cantus onder leiding van Karel Stegeman, ook cantor van onze cantorij.
Dit stond er over op de website van de kerk:
“Hij heeft dit koor zelf opgericht. Jonge, geschoolde zangers zingen prachtige advents- en kerstmuziek.
Het wordt een mooie avond, aangevuld met onze gebeden, zang en aandacht. 
Van harte bij iedereen aanbevolen!”

Voor vesper-begrippen was de kerk behoorlijk vol; dat kwam ook omdat er heel veel cantorijleden aanwezig waren die ‘dat andere koor van Karel’ wilden horen zingen.
Het was prachtig; absoluut prachtig!
Jonge stemmen die met gemak de hoge noten haalden.
We hoorden en zongen mee met bekende stukken, zoals ‘Once in royal Davids city’ en ‘O come all ye faithfull’ maar ook (voor mij) onbekende stukken, zoals ‘Die drei Könige’ en ‘Ein kind geboren zu Bethlehem’. Mooi, die oude Duitse kerstmuziek. Ik vroeg me gelijk af waarom in Nederland eigenlijk vooral de oude Engelse carols worden gezongen: die Duitse liederen zijn ook mooi.
Maar wel minder bekend natuurlijk.
Waar ik dacht dat ik een lied kende, ‘In the bleak midwinter’, bleek het toch een iets andere versie te zijn.

Er was ook een lied dat ik wel goed kende: ‘In dulce jubilo’, dat we ook met de cantorij zingen.
En daar houdt dan ook iedere vergelijking op.
Kamerkoor Cantus splitste zich op in twee delen en zongen een betoverende uitvoering van dit lied.
Tip: ze zingen dit lied aan het eind van de vesper op verzoek van voorganger Sybrand van Dijk nog een keer, je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Toen we na de dienst met elkaar naar de uitgang liepen zei één van de cantorijleden: “Nou, wij kunnen wel ophouden met ons koor…”
Met andere woorden: zo mooi als zij zingen wordt het bij ons nooit.
Nee.
Natuurlijk niet!
Wij hebben geen geschoolde stemmen, wij zijn gemeenteleden die in een koor zingen om de gemeentezang te ondersteunen.
En wij hebben een fantastische dirigent die er uit haalt wat er in zit en daar heeft onze PKN-gemeente én wij plezier van.
Bij een kerkdienst gaat het om andere dingen dan perfecte zang; maar het is wel fijn als je als cadeautje eens zo’n koor in een viering hebt.

Meer weten over Kamerkoor Cantus? Hierbij een link naar hun website.

Sinds vorige week, 2e advent, staat er in de Catharinakerk een metershoge kerstboom.
Versierd met lichtjes, slingers en een paar ballen.
Het onderste stuk van die boom was niet versierd met ballen: tijdens de Roder Weihnachtsmarkt  (14 en 15 december) kon je in onze kerk een bal kopen waar je iets op kon schrijven: en wens, een spreuk, of bijvoorbeeld de naam van een geliefde.

Er werd massaal gebruik gemaakt van de mogelijkheid om een bal in de boom te hangen.
Op zaterdag én op zondag stond ik drie en een half uur als gastvrouw/gids in de kerk en raakte regelmatig ontroerd door wat ik zag en hoorde.
Mensen dachten serieus na over wat er op de bal moest worden geschreven.
Er kwamen wensen op te staan, zoals ‘Hoop op vrede’ en ‘een vredig kerstfeest’, maar ook namen van mensen die overleden zijn.
Twee kleine meisjes hingen met een serieus snoetje een bal in de boom voor opa, die kanker had.
Oma, die van opa was gescheiden, stond er emotioneel bij.
‘Ik kom nooit in een kerk. Ik word hier helemaal week van…’

Het viel me op dat vooral kleine kinderen heel erg onder de indruk zijn van het grote, oude gebouw en van de enorme kerstboom.
Die komen binnen aan de hand van papa of mama en op hun gezicht zie je de verbazing en verwondering.
Moeten zo hoog kijken om de ster boven in de boom te zien, dat ze bijna achterover vallen.
Staan met de kerstbal met ‘voor oma’ erop  in hun handjes te zoeken naar een vrij takje; als de bal hangt kijken ze trots omhoog naar hun ouders, die dan natuurlijk nog even een foto maken.

En natuurlijk vertel ik op zo’n middag wel over de kloostermoppen die in de 13e eeuw werden gebruikt bij de bouw van de kerk en over de crypte van Coenraad Wolter & Gezina, maar je hebt gewoon heel ander publiek dan op een zomermiddag in augustus.
Het was een drukte van belang in de kerk en soms willen mensen ook alleen maar even schuilen tegen de regen.
“Hai jong. Nou. Eem zitt’n heur.”
Gesprekjes over kerk en vroeger.
“Karken jullie hier nog ’s zundags? Gien banken meer maor nog wel lange preken zeker…”
“We zijn in deze kerk getrouwd!”
Wie ik wel van alles over de geschiedenis van de Catharinakerk mocht vertellen waren mijn buurvrouw en mijn overbuurvrouw.
Die sprak ik tijdens de buurt-barbecue eind augustus en toen ik vertelde over mijn vrijwilligerswerk waren ze nieuwsgierig.
“Mogen wij ook eens bij jou langskomen?”
Dit weekend was natuurlijk een mooie gelegenheid en zo vertelde ik ze vanmiddag van alles over onze oude kerk en waar het spreekwoord ‘Gods water over Gods akker laten lopen’ vandaan komt.

Hoe liep het af met die kale boom?
Toen ik wegging gistermiddag hing hij helemaal tjokvol.
Zo wordt er ook aan de mensen van voorbij gedacht en hangen er hele lieve woorden in de kerstboom waar iedereen van mag genieten.