De waarde van de dag

Tijdens ons dagje Duitsland wilden wij in het kader van de de ’trip-down-de-ome-Jo-memorylane’  graag een uurtje kegelen bij Gasthaus Robben waar we ook een hapje zouden eten, maar de kegelbanen waren de hele middag al bezet.
“Zullen we dan naar zo’n groot, Duits warenhuis?” stelden wij voor.
Schot in de roos; Henk en Annette wisten dat er in Meppen een Marktkauf zat.
We waren er rond 15.00 uur en lieten elkaar toen even ‘los’: rond 16.00 u zouden we elkaar weer ontmoeten bij de kassa.

Gerard en ik komen zelden in zulke grote hypermarkten.
Als Hansjes in Bosbessenland liepen wij daar rond en we lieten ons verrassen.
Dan kom je van alles tegen waarvan je eigenlijk niet wist dat je het nodig had.
En toch had je het nodig…..
Bijvoorbeeld anti-slip-sokken voor tijdens de FysiYoLateslessen van Trijntje.
Uitsteekvormpjes voor speculaasjes in de vorm van een hartje en een engeltje.
Sloffen voor Gerard met een stroeve zool zodat hij niet uitglijdt.
Een kookwekker.

‘Wat fijn dat we hier nou eens samen de tijd voor hebben’ constateerden we.
Ook Gerard kwam tijdens onze dwaaltocht langs de stellingen nog op een ideetje: door mijn uitsteekvormen bedacht hij dat hij op bak-gebied ook nog iets miste.
Wist je nog niet dat Gerard tegenwoordig ook brood bakt?
Dat zou je al lang moeten weten, maar het gastblog dat hij daarover zou schrijven is in de vaagheid blijven hangen.
Wordt vervolgd!
Maar terug naar de bak-benodigdheden.
Gerard zei: “Volgens het broodbakboek van Frea MOET iedere bakker zo’n olieverstuivertje hebben. Om een bakblik in te spuiten en om even je handen in te vetten voor het kneden enzo….”
Tuurlijk. Handig joh. Gaan we zoeken.
Hoe heet dat in het Duits?
Eeeeh…hoe heet het in het Nederlands?
Oliedispenser.
Google translate kwam op öl-sprüh-flasche.

…zum giessen und zum sprühen…..

Wij zoeken naar een öl-sprüh-flasche, maar wij stuitten op de overbekende bomen in het bos: we zagen ze niet.
Toen toch maar een medewerkster gevraagd.
Die liep er blindelings naar toe en legde uit dat het ding zelfs twee mogelijkheden had: zum giessen und zum sprühen.
Helemaal blij liepen we met onze aankopen naar de kassa, waar broer en schoonzus na drie kwartier inmiddels ook in de rij stonden.
Die hadden hele andere boodschappen in hun karretje.
Dingen waarvoor de meeste mensen naar Duitsland gaan

Zaterdagmorgen rond 11.00 uur vertrokken we vanuit Westerbork voor ons dagje Ems/Noord Duitsland, op zoek naar de camping van Ome Jo.
We gingen niet over de grote wegen, maar binnendoor.
Dan kom je door dorpen als Sellingen, Laude en Jipsinghuizen.
Prachtig daar.
Henk wist dat de camping eigendom was van de familie Sievering en wist ook nog wel waar die ongeveer zat.
We staken de Ems over en na wat zoeken in het dorpje Steinbild vonden we de weg naar de camping.

We hadden een picknickmand meegenomen en hoopten dat we ergens aan de oever van de rivier konden zitten.
Toen we de weg naar de camping opreden kwamen tegelijkertijd ook de herinneringen weer naar boven.
“O ja, die weg met dat hoogteverschil tussen links rechts”
“Daar zat de ‘bute'”
“De wat….?”
Bleek een soort kantoortje te zijn waar de gasten werden verwelkomd en waar je patat en drinken kon halen.
Het was beslist niet uitgestorven op de camping; mensen waren buiten rondom hun caravan bezig of stonden buiten te teuten.
We hoefden ons nergens te melden en konden gewoon de camping oplopen.
Maar Gerard had andere plannen: die zat al ongeduldig op een picknickbank bij het water te wachten met de broodjes, want die moest eerst iets eten.
Wat een zaligheid: in lekker voorjaarsweer buiten picknicken aan de oever van de rivier.

De camping had nog steeds dezelfde uitstraling als toen ome Jo er zat.
Niet heel chique en niet heel aangeharkt.
Iedereen groette iedereen: “Moi” en op het welkomst-bord hing een briefje van de tijden waarop de Nederlandse kaasboer Henk uit Winschoten langskwam met zijn kaasbus.
We liepen de camping over op zoek naar ‘iets’ van ome Jo.
“Hij stond vlak bij een soort talud waar hij met die boot in het water kon….” en warempel: we vonden dat plekje.
“Dan stond hij hier ergens….”
Op de afbeelding links zie je ons staan.

In de fotoboeken die we hebben geërfd van onze ouders staat welgeteld één foto van ‘oons Jo op de camping in Steinbild’.
Hij zit voor zijn tent op zo’n typisch campingstoeltje uit de jaren ’70.
Ome Jo overleed in 2005.
Dit jaar is dat twintig jaar geleden; we hadden hem de hele dag even weer op het netvlies.
Evenals onze ouders, de familiedagen, verjaardagen en andere goede familieherinneringen.
Goed om dit af en toe met elkaar te delen.

Vorig jaar werd mijn broer 60. Ook al vintage!
Wij gaven hem geen cadeau, maar een uitnodiging voor een familie-uitje: met z’n vieren een dagje weg.
Het tweede weekend van maart leek misschien nog wat vroeg in het jaar, maar we hoopten dat het weer een beetje mee zou vallen.
‘Meevallen’ is een understatement: zulk fantastisch weer hadden we absoluut niet verwacht!

Het reisdoel van zaterdag 8 maart was familie-gerelateerd: we gingen nog eens een bezoek brengen aan de camping van Ome Jo.
Het was de jongste broer van mijn vader en lichtelijk onaangepast; daarover schreef ik al eens blog met de titel: ‘Ome Jo en Rudolf Schock‘.
Hij bleef zijn hele leven lang vrijgezel, deed door zijn levensstijl af en toe wat stof opwaaien in de familie en ging altijd zijn eigen, ondoorgrondelijke gang.
In de jaren ’70 had hij een vaste plek op een camping aan de Ems in Steinbild, een dorpje in Duitsland ter hoogte van het Groningse Sellingen.

Dit uitje besloeg meer dan 24 uur, want we nodigden hen uit om alvast op vrijdag bij ons op Casa Grada in Westerbork te komen.
’s Middag om 17.00 uur zaten we met z’n vieren aan de vrijdagmiddagborrel op ons terras aan het water.
Niet te geloven!
7 maart, 18 graden!
En wat fijn dat je dan meer dan 24 uur hebt om eens uitgebreid met z’n vieren bij te praten.
De laatste keer dat we elkaar zagen was begin januari op verjaardag van hun zoon Cor, maar toen spraken we vooral Annette’s broer en zijn zoon; zo gaat dat nu eenmaal op verjaardagen.
Tijdens het avondeten genoten we van zelfgemaakte nasi goreng met kipsaté en toebehoren en die avond zaten we met elkaar te kijken naar de quiz Twee voor Twaalf, waar we allemaal fan van zijn en waar we anders elkaar wel eens over appen. Dan moet je denken aan teksten als “So hee, wát een goed koppel was dat!” en “Wat zoekt die vent slecht…. die hebben daar toch ook niets te zoeken.”

Later die avond bereidden we ons alvast wat voor op het reisdoel van de volgende dag en haalden herinneringen op aan Ome Jo en aan die keren dat wij als gezin daar op die camping geweest waren. Mijn broer ging daar later ook graag in zijn eentje of met vrienden naar toe.
Mooie verhalen.
Over de speedboot die ome Jo in een opwelling had gekocht, maar die heel duur was in onderhoud.
En de benzine was ook niet goedkoop….
Over hele weekenden klaverjassen.
Over te veel drank en een vrijgezellen-caravan waar mijn moeder als propere huisvrouw van gruwde.
Over de Familiedag Vrieswijk, die ome Jo (als het zijn beurt was) altijd organiseerde in Duitsland met altijd dezelfde inhoud: kegelen en schnitzels eten.

We besloten de dag bij kaarslicht aan het water.
Toen was het al 8 maart…..
In de komende tijd zal ik af en toe in een blog iets vertellen over onze reis.
Over de öl-sprüh-flasche bijvoorbeeld. En over ‘ein Holländisches Vitamienchen’. En of we die camping überhaupt wel hebben gevonden….?

Woensdagmorgen ging ik voor het eerst na de winter weer op de fiets naar Groningen.
KOUD.
Maar ook heel fijn.
Het was nog een beetje heiïg en ik genoot van de fietstocht door de Onlanden.
Maar daarna was het wel heel anders dan de laatste keer dat ik naar Groningen fietste; dat was in oktober 2024.
Toen was mijn eindbestemming Laan Corpus den Hoorn, tegenwoordig moet ik aan de Hereweg nr. 80 zijn.

Dat betekent ruim tien minuten langer onderweg.
Maar ook een trip down memorylane.
Want van 2013 tot 2018 werkte ik het Heymanscentrum en op weg daarnaar toe kwam ik langs het Hoornse Meer.
Woensdagmorgen dus ook weer.

fietspad 1

En ik kwam weer langs die bermen vol paarse krookjes langs het fietspad van de Olof Palme-laan en ik fietste weer langs het kanaal waar ik zo vaak even een ommetje liep toen ik nog in het HC werkte. Maar ineens wist ik de weg niet meer: het fietspad langs de Brailleweg was  afgesloten, dus ik moest behoorlijk omfietsen via de Parkbrug.
O man, en daar was het druk op het fietspad!
Horden fietsers, lange rijen voor de stoplichten en mensen met korte lontjes.
Tetterende pubers, schreeuwende ouders met kinderen naast zich en haastig kantoorpersoneel dat net iets te laat van huis is vertrokken.
Daar stond ik tussen…..en ik ben geen ochtendmens.

’s Middags om 16.00 uur, op de terugweg, probeerde ik een andere weg terug: ik zocht een alternatieve fietsroute via het kruispunt bij de Zuiderbegraafplaats.
Dat begon hoopvol, maar ook daar strandde ik halverwege en moest ik toch eerst weer richting de Parkbrug.
Stond ik weer in zo’n stoplichtfile.
‘Fietspad Brailleweg afgesloten van 3 tm 28 maart’ staat levensgroot op de borden die het fietspad afsluiten.

fietspad 2

Dat is nog drie weken.
Tot die tijd maar niet op de fiets naar Groningen.
Fietsen moet wel een beetje ontspannen blijven; per slot van rekening ben ik al 64 en iets trager dan de gemiddelde fietser.
Een fietspad dus.

Gistermorgen stuurde ik een tikkie naar Jacquelien, ex-duobaan-collega en vriendin.
‘Eten in Zeegse’  was de reden van het betaalverzoek; dinsdagmiddag zaten wij genoeglijk met z’n tweeën in ’t Witte Huis aan een heerlijk 12-uurtje. Als begeleidende app schreef ik: “Het was weer erg gezellig en heel waardevol!”
We keken elkaar even weer in de ogen, bespraken lief en leed en maakten plannen voor een team-uitje dit voorjaar: op bezoek bij onze gepensioneerde collega Jan die molenaar is geworden.

Aan het eind van die dinsdagmiddag bakte ik 30 spekpannenkoeken; het was ‘vastenavond’ en dan eten we traditioneel pannenkoeken PKN-gemeenteleden.
Meer weten? Lees dan het blog dat ik daar vorig jaar over schreef.
We zaten met een grote groep mensen gezellig te eten onder het motto: ‘Neem uw bord op en wandel, haal een pannenkoek bij het buffet en ga vervolgens aan een andere tafel zitten’.
Bij mijn laatste pannenkoek (met stroop) ging er een mevrouw naast me zitten die ik al heel lang ken als gemeentelid, zelfs af en toe wel spreek, maar die ik nog nooit écht ontmoet had. We kregen het over wat voor werk ze had gedaan, over haar ouders, dementie en we raakten nogal wat persoonlijke en zelfs gevoelige snaren. Een mooi gesprek, zomaar over de pannenkoeken heen.
Over waardevol gesproken.

Toen we aan het toetje toe waren was het al 19.21 uur.
En om 19.30 uur begint de cantorijrepetitie en moeten we van Karel klaar staan voor de inzingoefeningen.
De cantorij-leden mochten toen als eerste een schaaltje ijs halen bij de bar.
Dan heb je natuurlijk altijd weer jaloerse tafelgenoten die mekkeren over ‘een voorkeursbehandeling’ maar nood breekt wet: die mensen kennen Karel nog niet.
En de cantorijrepetitie: als je mijn blog leest weet je hoe bijzonder die twee uren samen zingen voor mij altijd zijn.
Dat werd mooi onder woorden gebracht door sopraan Mathilde dinsdagavond.
We zongen aan het eind van de repetitie nog één keer ‘Als Gij er zijt’, het lied waarmee we a.s. zondag de kerkdienst beginnen.
(Alvast even horen? Hierbij een link naar een uitvoering van een gelegenheidskoortje van componist Dirk Zwart.)
Daar hadden we hard op geoefend dinsdagavond.
Bij het slotakkoord was het even stil en op dat moment zei Mathilde ‘Prachtig…’
Daar moesten we eigenlijk wel om lachen, maar we waren het ook met haar eens.
Wát een mooi lied.
En wat waardevol dat we iedere week twee uur samen de tijd nemen om zulke teksten en muziek vierstemmig in te studeren en te zingen.

Drie momenten die de waarde van de dinsdag voor mij bepaalden; een mooi triootje…..