De waarde van de dag

Afgelopen zaterdag vierden we de familiedag van Gerards familie op de ouderlijke stee.
De plek waar Gerard vandaag 63 jaar geleden werd geboren.
Het oude huis staat er niet meer, want dat brandde in 1977 tot de grond toe af.
De familie bouwde een nieuw huis en vader en moeder woonden daar tot Roelof en Ali het bedrijf overnamen er er gingen wonen in 1989.
Dat is al weer 35 jaar geleden!
Gerard is getrouwd vanuit dat huis, we vierden er de verjaardagen van de ouders en tegenwoordig komen we er af toe voor de verjaardagen van Roelof en Ali of een andere familiebijeenkomst.
Vader overleed in 1998, moeder in 2016.
Dat tijdperk is al lang afgesloten, maar als je weer een dag in die omgeving doorbrengt komt het allemaal even weer terug: zo’n dag op het erf van het ouderlijk huis brengt altijd veel herinneringen mee.

Tijdens de groepswandeling liepen we het rondje dat we vroeger wel eens liepen toen Gerard en ik verkering hadden.
De televisietoren links van ons, de hoge bergen geel zand van de kalkzandsteenfabriek aan de horizon.
Waar de familie Uitdeflesch vroeger woonde stond nu een nieuw huis, bewoond door vroegere buurjongen Joling.
In zo’n omgeving haal je al gauw wat herinneringen op aan vroeger ’toen va en moe hier nog woonden’.
Over Ceasar, de eerste herdershond die het erf kwam bewaken.
Moeder was er op voorhand helemaal niet voor, maar de hond had maar één echte baas en dat was moeder.
Als moeder in de tuin aan het werk was lag Ceasar voor het hek.
En natuurlijk kwamen ‘de stroopbussen’ ook nog even weer voorbij in de verhalen van de neef en nicht bij wie ik in het wandelgroepje zat.
Moeder bewaarde de overbekende bussen waar de ‘Friesche stroop’ in had gezeten.
Daar konden de kleinkinderen (32 in totaal) mooi mee spelen.
Torens bouwen, lange bussen-slingers maken, doolhoven leggen, dingen er in doen: van alles deden ze er mee.

Moeder Waninge vertelde ieder jaar op Gerards verjaardag het verhaal van zijn geboorte.
Wij konden dat op het laatst wel dromen.
Heb jij dat verhaal nog nooit gehoord? Ik schreef er over in het blog Geboortedag in 2015.

Voor ons staat een jongetje van een jaar of zes.
“Zo!  Wat heb jij een mooie schoenen aan!” zegt Gerard terwijl hij wijst naar twee stevige beentjes waar klompen aan zitten.
“Ja. Want ik ben boer.”
Natuurlijk.
Het is Familiedag Waninge en dan kijk je echt niet op van dit soort opmerkingen: het springkussen voor de kinderen is dit jaar dan ook ‘een dikke trekker’.

Er waren wel wat afmeldingen,  maar al met al waren we toch met meer dan 80 man.  We waren te gast bij Roelof en Ali. Zij wonen op de plek waar vader en moeder Waninge altijd hebben gewoond.  “Eigenlijk zouden we ieder jaar hier familiedag moeten hebben”  merkte Ali bij de koffie al op “dan worden het erf en de schuren tenminste ook een keer flink schoongemaakt. ”

Maar als alles eenmaal schoongemaakt en dag is goed voorbereid is hoef je verder niet zo veel meer te doen.
Ieder gezin neemt zijn eigen stoelen, brood, koffie en drinken mee en vanaf 10.30 uur druppelen de familieleden binnen.
Je loopt even bij de groepjes langs, begroet de aanwezigen of je roept één keer heel hard ‘MOI ALLEMAOL!’ en dan is het ook goed.
Zitten, praten, volleyballen, spelen: uren gaan op die manier voorbij.
Midden in een potje klaverjassen met vier schoonzussen wordt Ali door Roelof opgehaald: er moet iets georganiseerd worden.
“O ja. De plicht roept, dames” en weg was ze. Maar dan is er altijd wel weer een andere schoonzus die de kaarten van Ali overneemt.
Een van de schone zussen dronk trouwens Bar le Duc – rood.
Bestaat dat dan? Nee. En in dat koffiebekertje zat ook geen koffie.

Van Roelof kregen we allemaal een papiertje met een nummer en dat was gelijk het nummer van de groep waarmee je pad ging.
Zo krijg je een mooie mengeling van broers, zussen, neven, nichten en achterneven en achternichten, want de familie dijt nog steeds uit: er zijn al kinderen van neven die gaan samenwonen en de naam van die verkering moet je dan eigenlijk ook weten….maar niemand schaamt zich er voor dat je niet ieders naam weet; nu was er weer een neef met een Zweedse vriendin!
De familie maakte in groepjes een mooie wandeling, zocht ondertussen letters bij elkaar voor ‘het woord’, (MPIZAJEDKERN, weet jij het woord?*) ging boogschieten, doelschieten en moeilijke vragen beantwoorden. “Hai jong. Moe’k ok nog naodenken; ’t is mien vrije dag…”
Van te voren maakten sommige mannen zich wat zorgen of er onderweg wel genoeg te drinken zou zijn; gelukkig zitten er zakken in een spijkerbroek.
Natuurlijk werd er ook een groepsfoto gemaakt: Lianne stond op een picknicktafel en maakte een selfie met de groep achter zich.
Toen was men even vergeten dat er nog 15 mensen op het volleybalveld stonden.
Maken we dan een nieuwe foto? Welnee. Wat een gedoe….

Rond vijf uur werd er een Chinees buffet gebracht en toen daalde er even een weldadige rust neer op het erf van de familie Waninge. Al etend brachten we met z’n allen het Drentse spreekwoord ‘As katten moest dan mouwt ze niet‘ in de praktijk.

Dit was de 35e familiedag Waninge, een traditie waar we mee begonnen in 1988.
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

* perzikmandje

In februari schreef ik er al eens over in het blog ‘Kladiladi’: het gat tussen ‘mij’ en ‘hip & happening’ wordt steeds groter.
Toen vertelde ik over de lunch tussen de middag op het werk.

Dat merk ik ook op het werk als we met elkaar zitten te lunchen.
Er komen allemaal bakjes op tafel met salades, kwarkjes en wrapjes.

Daar pas ik met mijn dagelijkse boterham met kaas en een beker karnemelk niet meer echt bij.
Maakt me niet zoveel uit; ik bemoei me niet met hun eten, zij zich niet met het mijne.
Maar er wordt wel op gelet, want heel soms heb ik een gebakken ei op mijn broodje.
“Hé! Géén kaas?”

Donderdagmiddag lunchte ik bij dochter Harriët in Almelo.
We wisten niet precies wat we zouden gaan doen.
Ergens lunchen?
Ergens terrasje?
In ieder geval zouden we even Almelo in.
De lunch deden we gewoon thuis had ze bedacht, ‘dan nemen we in Almelo wat lekkers op het terras’.
Prima, ik pas me aan.

“Voor de lunch heb ik een pastasalade voorbereid.”
Even schoot het broodje kaas door mijn hoofd, maar ik zei: “Lekker!”
Eenmaal aan tafel was het heerlijk wat ik kreeg.
Verse sla, kleine staafjes pasta, stukjes geitenkaas, avocado, walnoten, sla en een dressing van courgette en koriander.

Géén broodje kaas dus.
Maar …… kaas zat wel weer op de schaal met nacho’s die we ’s middags bestelden!

Begin januari schreef ik over onze nieuwe scheurkalender voor 2024.
Het jaarthema  is ‘Geluk’. De tips die we iedere dag krijgen zijn gebaseerd ‘de negen pijlers van geluk’ die uit wetenschappelijk onderzoek naar voren zijn gekomen. In dat blog (hierbij een link) schreef ik dat ik mijn lezers af en toe zal meenemen in onze belevenissen met deze scheurkalender. Daarbij had ik bedacht dat ik er 9 blogs over ga schrijven, met steeds één pijler van geluk als onderwerp; vandaag gaat het over gevoelens uiten.

De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘een taal vinden voor verschillende emoties’.
Op de kalenderblaadjes stonden in de afgelopen maanden in deze rubriek een aantal teksten die me wel aanspraken:

– Als je niet uitkijkt, wordt je masker op den duur je gezicht ( M. Yourcenar, Frans schrijfster) 
Niets laten merken als je je gekwetst voelt, een glimlach opzetten terwijl je verdrietig bent, je tranen wegslikken, kaken op elkaar als je boos bent: we doen het allemaal. Achter ons masker verdwijnen als er een emotie naar boven komt.
Hoe erg is het als een ander ziet of van je hoort wat een situatie met je doet?

– Men verlicht dikwijls zijn ongeluk door het te vertellen (P. Corneille, Frans schrijver)
Praten over je emoties, of dat nou verdriet, angst of boosheid is, helpt enorm.
Ten eerste omdat je letterlijk ‘je hart lucht’ en ten tweede omdat de luisteraar je kan helpen om je ongeluk te relativeren.

– Sommige mensen voelen de regen, anderen worden gewoon nat (B. Dylan, Amerikaans muzikant) 
Emoties zijn persoonsgebonden. Waar de één helemaal van van het padje raakt, daar haalt een ander zijn schouders over op.
Daarom kunnen mensen zich soms niet voorstellen dat ze iemand gekwetst hebben met hun woorden of daden.
“Dat je dáár nou zo van van streek bent……”
Door te zeggen wat het voor jou zo moeilijk maakt, laat je de ander merken wat je voelt aan emotie.

– Rouw is de prijs de we betalen voor de liefde (Elizabeth II, koningin Verenigd Koninkrijk) 
Hoe groter de liefde, hoe intenser de rouw.
Die niet na een jaar over is en dat mag je best zeggen.
Het is fijn om met anderen te kunnen praten over wat het verlies (nog steeds) met je doet.

– We zijn niet langer gelukkig vanaf het moment dat we nóg gelukkiger willen zijn. (W. Savage Landor, Engels schrijver)  
Het gras bij de buren is altijd groener.
Er zullen altijd mensen zijn die het beter hebben dan jij, al valt dat ‘beter’ best vaak tegen als je het goed bekijkt.
Jaloezie maakt heel veel kapot; altijd kijken naar anderen ondermijnt je eigen geluk.

Wat ik uit deze pijler haal is dat het belangrijk is om te praten over emoties.
Dat is soms lastig, want je wilt niet wilt zeuren of je bent bang dat anderen je een watje vinden.
Maar als je niets zegt, vinden anderen ook wel wat van je.

Hierbij een link naar het vorige blog in deze serie: Waarderen.

In april adviseerde mijn huisarts om op zure snoepjes te zuigen.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel  Van die Napoleon-bollen, weet je wel?
Dat zou helpen tegen de pijn die ik al een half jaar heb bij het slikken aan de linkerkant binnen in mijn keel.
Maar het hielp niet; ik kreeg alleen vervelende, schrijnende plekken aan de binnenkant van mijn mond, dus daar ben ik weer mee opgehouden.
Ze had me ook verwezen naar de KNO-arts in het Martiniziekenhuis en daar zat ik gistermiddag in de wachtkamer.
Net als in het UMCG krijg je nu een nummer en als jouw nummer op de schermen in de wachtkamer verschijnt moet je naar de spreekkamer met het juiste nummer.

In spreekkamer vier zat KNO-arts Hobbel met een ‘meekijker’ die in opleiding was.
Hij wilde van alles weten.
“De logopediste heeft u toch ook een brief gestuurd?” vroeg ik, want Betty had mij dat gemaild.
Nee, had ie zo niet bij de hand.
Maar ik had Betty’s brief voor de zekerheid uitgeprint, dus toen had ie hem wel.
Vervolgens vond het onderzoek plaats.

Op een soort tandartsstoel mocht ik gaan zitten en mijn keel, hals, nek, mond en tong werden onderzocht.
Maar de pijn zat niet aan de oppervlakte, maar binnenin mijn keel.
Om dat te kunnen onderzoeken kwamen er andere potten bij het vuur.
“Nu ga ik met een cameraatje naar binnen via uw neus.”
Denk aan dat wattenstaafje in je neus voor die coronatest, maar dan veel dieper.
De tranen rolden me spontaan over de wangen.

Maar er was goed nieuws.
Toen ik de spreekkamer binnen stapte was ik erg nerveus; ik maakte me zorgen dat er een abces of tumor in mijn keel zat en dat er misschien een vervelende behandeling zou volgen.
Dokter Hobbel nam gistermiddag al mijn zorgen op dat gebied weg: er zit niks verontrustends.
Toen hij met dat cameraatje in mijn keel zat moest ik zingen om te zien wat er gebeurde en hij zag dat ik mijn strottenhoofd dichtkneep als ik de hoogte in ging.
“U moet het zoeken in de ontspanning van het keelgebied. Bij het zingen en bij het spreken. De pijn wordt veroorzaakt door chronische spierpijn aan de linker-achterkant van het gebied waar de tong aan een web van spieren in de keel hangt. Als u al niet onder behandeling was bij Betty Post zou ik u naar haar verwijzen: zij kan u helpen bij het zoeken naar die ontspanning en het weer met plezier zingen.”
Wel zei hij dat ik er rekening mee moest houden dat ik niet meer zo hoog kan zingen als vroeger. “Als die C er niet meer op zit: niet meer doen.”

Tien kilo lichter liep ik de spreekkamer weer uit.
Geen enge dingen, geen vervolgafspraak.
Geen C meer; maar als alten hoeven we die bijna nooit te zingen.
Maar wel weer zingen met plezier!

Op vrijdagmiddag 14 juni meldden we ons bij de balie van het Museum Collectie Brands.
Doel: de tentoonstelling ‘Een koninklijk leven’.
Maar we wilden ook graag een rondleiding door het museum.
De ‘gids van dienst’ stond er bij toen we kaartjes kochten en zei wat belangrijk-doenerig dat hij nog niet wist of hij er wel aan toe kwam om ons rond te leiden, hij zou eens kijken of er nog tijd over was.

Toen hij zijn thee op had kwam hij ons toch ophalen. Maar toen hadden wij het er nog niet aan toe: wij zaten inmiddels al met kop en oren tussen de oranje parafernalia en vergaapten ons aan de afbeelding van de rouwstoet van koning Willem III. Schoonzusje Annette had zich ondertussen al geheel in stijl laten vereeuwigen op een troon met een kroon op en een scepter in haar hand.
Verder wilden we wel graag de video zien die bij de tentoonstelling hoorde, maar ondanks het predikaat ‘Roelof weet alles’ kreeg onze gids het ding niet aan de praat.
Maakte ook niet uit, er was verder genoeg te zien op koninklijk gebied.
Dopen, verloven, trouwen en rouwen: bij al die officiële gelegenheden worden er bergen foto’s gemaakt, boeken en tijdschriften uitgegeven en herdenkingsuitgaven gemaakt. Denk daarbij aan borden, kopjes, lepeltjes tegeltjes, blikjes en glazen.
Uit de collectie van aartsverzamelaar Jans Brands*  was een keuze gemaakt voor de tentoonstelling, aangevuld met met bruiklenen van de Jan Menze van Diepen Stichting uit Slochteren, de gemeente Coevorden en Museum Vosbergen uit Eelde.
Mooi hoor.
Wat ook hielp dat we allemaal de televisieserie ‘Het verhaal van Nederland-Oranje Nassau’ hadden gezien, dan weet je nog meer achtergronden.

Na de koninklijke sferen nam Roelof ons mee naar het gedeelte van het huis waar Jans Brands had gewoond.
Hij had Jans Brands nog gekend en was ook betrokken bij de oprichting van het museum.
Hij vertelde over de laatste jaren dat Jans daar nog woonde en hoe men begon met het inrichten van het museum toen Jans nog in leven was. Hoeveel ze hadden moeten opruimen en welke keuzes ze hadden moeten maken.
“Hij was toen zölfs nog ies kwaod op mij” vertelde onze rondleider. “Ie hebt mij dat blikkie varf uut Canada weggooid!”
Links zie je een afbeelding van de kamer toen Jans er nog woonde.
Een heel blog kan ik wijden aan wat we hebben gezien, maar je krijgt een goed beeld van de collectie van Jans als je het videofragment bekijkt van een opname die SBS6 in 1996 maakte van Jans: hierbij een link naar dat programma.

Op de website van het museum vind je in het menu een tabblad Jans Brands: onderaan die pagina kun je doorklikken naar video’s waarop Jans je bijpraat over zijn verzameling op allerlei gebied.

* Vorig jaar schreef ik een blog over ons bezoek aan dit museum onder de titel ‘Alles’.