Een zaterdagavond met de oude vriendenclub: geen verjaardag deze keer, maar de jaarlijkse spelletjesavond.
Nou hebben wij in ons leven toch al heel wat spelletjes gedaan, maar gisteravond hadden onze vrienden een voor ons geheel nieuw spel op tafel liggen.
“Thirty seconds’ gingen we doen.
Mannen tegen de vrouwen; dat staat garant voor een verbeten tweestrijd op het scherpst van de snede.
Na een korte uitleg (5 begrippen op één kaartje, aan je medespelers zoveel mogelijk begrippen uitleggen zodat zij het goede woord roepen) begonnen de mannen. Er was een zandlopertje bij: 30 seconden had je de tijd als je aan de beurt was.
Het begon nog redelijk rustig, maar het ontaarde al snel in een enorm geroep en gesteggel. Zoals altijd eigenlijk, maakt niet uit wat we voor spel we doen.
Gerard dacht slim te zijn en omschreef: “Het spelletje dat Ada en ik op zondagavond altijd doen”. Hij bedoelde Kolonisten van Katan. Maar de andere mannen hadden geen idee welke spelletjes wij op zondagavond altijd doen (ha ha) en wilden zich daar ook geen voorstelling van maken.
Ander begrip: “Sprookje met dwergen!” Prompt riep iemand: “Hans en Grietje!” De rest van de mannen kon vervolgens van het lachen niets meer uitbrengen. Scheelde weer punten voor de dames…..
Al vanaf de eerste beurt was iedereen bloedfanatiek. Het zandlopertje werd met haviksogen in de gaten gehouden en na precies 30 seconden schreeuwde de tegenpartij STOP of HO MAAR! Het antwoord dat soms door het geschreeuw heen nog gegeven werd, werd onverbiddelijk afgekeurd. “Buut’n de tied!”
De toestand in de wereld was eerder op de avond bij de koffie (met heerlijke appeltaart) al besproken.
Toen één van de mannen bij zijn beurt zei: “Het is een zeikwijf” riepen de andere drie als uit één mond: ” Patricia Paay!” Was goed.
Eén van de dames maakte het wel heel bont.
“Zoiets als Groningen en dan er om heen.”
Wij roepen: Ommelanden. Provincie. Aardbevingsgebied. Was allemaal fout.
Ze bedoelde ‘de randstad’……. 
De dames waren ook niet zo goed in voetbalvragen.
“Hij voetbalt en is de zoon van Jan”. Bedoeld werd Youri Mulder, maar één van ons riep: “Jan Jaap…?” (zoon van vriendenstel Jan & Sinet).
De mannen wonnen de eerste ronde, de tweede ronde de dames.
Dat kwam met name omdat de mannen allemaal aan bier of wijn zaten, dus de concentratie werd later op de avond wat minder. Dat ontlokte één van de heren de opmerking: “Hè jonges, waor he’j joen verstaand toch!” Bij voornoemde dranken is het ook helemaal niet meer gek als de halve groep na een vraag over Winny de Poeh spontaan het liedje van Beertje Colargol inzet: “Beertje dat kan zingen…!”
De avond vloog voorbij. Iedereen had iets lekkers meegenomen, we genoten van het spel en van het gedoe en we hadden een heerlijke avond.
Rond middernacht vertrokken wij weer richting de Randstad…
O, wat zal ze dat nog vaak moeten horen!
