De waarde van de dag

Rastoke

Middelste dochter Harriët studeerde af in 2013; toen we vroegen waar zij met ons naar toe wilde voor haar afstudeervakantie wist ze het meteen: Kroatië.
Daar was ze met een band geweest om wat optredens te verzorgen en het was prachtig geweest daar.
Wat ze zich vooral herinnerde was de ongerepte natuur met rivieren en meren die diep blauw waren.

Voor het verblijf daar hadden we een deel van een huisje gehuurd van de familie Puscaric in Slunj.
Daar was een terras-achtig balkon bij, waar we ’s morgens in de zon zaten te ontbijten.
We zaten vlak bij het toeristische plaatsje Rastoke; hier komen twee rivieren samen, de Korana en de Slunjcica.
Het dorpje ligt gedeeltelijk in het water tussen de rivieren, watervallen, watermolens en kleine stroomversnellinkjes.
Rastoke is al meer dan 300 jaar oud en is helemaal aangepast aan het wonen zo vlak bij het snelstromende water.
Het was sprookjesachtig mooi.
We waren daar eind april en het weer viel mee voor de tijd van het jaar.

De tweede dag bezochten we Nationaal park Plitvicemeren.
De Koronarivier stroomt al duizenden jaren door dat gebied en in de loop van de eeuwen zijn er dammen van travertijn (een soort kalksteen)  ontstaan. Deze dammen hebben meren, grotten en watervallen gevormd. Het park bestaat uit 16 meren met daartussen 90 watervallen: het is de belangrijkste toeristische trekpleister van Kroatie.
Met bussen en boten word je naar de afzonderlijke delen van het park vervoerd en tussendoor loop je op houten vlonders en bospaden van meer naar meer.
Het is daar mooier dan in de folders: feeëriek en overweldigend tegelijk.

We gingen ook een dag apart op pad: Gerard ging met Harriët naar Karlovac.
Wat hen opviel dat er nog zoveel oorlogsschade was van de oorlog met Servië: kapotgeschoten huizen en gebouwen.
Ook onderweg zagen we regelmatig verpauperde, leegstaande panden waar de bewoners uit verjaagd of vertrokken waren: het zag er soms spookachtig uit.

Ondertussen ging ik uitzoeken wat voor kasteelruïne er op een uitstekende rots  stond boven één van de rivieren: het bleken de restanten te zijn van de Frankopanburcht uit 1323.
Toen ik daar aankwam ontdekte ik dat men bezig was met onderzoekswerkzaamheden: er was iemand bezig met het uitzoeken van potscherven en archeologische resten.
Het was jammer dat ik niet met die mensen daar kon praten: ze konden geen Duits, Engels of Frans.
Hoeveel er kan veranderen in tien jaar ontdekte ik op deze website: een stap terug naar zijn oude glorie.
Ook heb ik nog even een kijkje genomen bij het ‘museum’ van Rastoke, maar dat mocht de naam museum eigenlijk niet dragen: het was een schuur waar oude gereedschappen en karren in bewaard werden.

We zijn ook nog een dag naar de kust gereden: de havenplaats Senj.
Het was alsof we in een heel andere wereld terechtkwamen!
We picknickten op een bankje aan de Adriatische zee en vonden iets zuidelijker zelfs een strandje voor onszelf met kristalhelder water.

Vijf dagen is natuurlijk veel te kort om een land goed te leren kennen; we hebben er hooguit even van geproefd.
Het smaakte naar meer!

Ook iets lezen over de afstudeervakanties van onze andere dochters?
Granada met Frea in 2011
Gotland met Carlijn in 2021

Vrijdagmiddag .
FysiYoLates-les bij Trijntje.
We zijn met een een klein groepje en beginnen met wat eenvoudige rek- en strekoefeningen.
Er ligt al wel een gekleurde stok klaar naast ons matje, dus daar gaan we vast iets mee doen.
Was ook zo.
Boven je hoofd; naar links buigen en naar rechts buigen.
Met je linkerhand naar je rechterenkel terwijl je die stok boven je hoofd in je handen houdt.
Voor sommigen van ons duurt het even voordat zo’n oefening ‘binnenkomt’.
Huh? Linkerhand en rechtenkel? En die stok dan.
Probeer het maar eens te visualiseren.
Trijntje blijft opdrachten geven, ook als we al in de raarste houdingen staan.
“Nu met je linkerhand langs je rechterbeen naar boven schuiven, zodat je linkerarm je rechterarm naar boven duwt.”
Als je wat ze zegt letterlijk uitvoert lukt het vaak ook wel; niet te lang over na denken, gewoon doen.

Toen gingen we ons concentreren op de oog-hand coördinatie.
Stok rechtop op je handpalm laten balanceren.
Op een tafeltennisbatje.
Op je wijsvinger.
Hoe belangrijk je ogen zijn bij dit kunstje bleek toen we onze ogen dicht moesten doen.
Je kijkt namelijk bij deze oefening met je ogen naar het puntje van de stok. Zodra je hersenen geen seintje meer krijgen van je ogen kan je hand alleen die stok niet in de lucht houden.
Toen moesten we over de stok, die we ter hoogte van onze knieën in de handen hadden, heenstappen.
Als Trijntje dat doet lijkt het een fluitje van een cent, maar voor de meesten van ons was het best lastig.
Maar oefening baart kunst: na een tijdje lukte dat (met een beetje smokkelen af en toe) al aardig.

Deze keer waren we in de weer met stokken, maar geen les is hetzelfde, dus we leren elke week wel weer iets nieuws.
Het mooie is dat we allemaal wel een specifieke oefening hebben die we niet kunnen.
De een heeft moeite met oefeningen waarbij het op de rug aan komt, een ander kampt met schouderproblemen en sommigen (zoals ik) hebben last bij het buigen van de knieën.
Niemand kan alles, behalve Trijntje. Maar die heeft er dan ook voor geleerd.

In de kleedkamer giebelden we nog even na over waar we nu weer mee zaten te hannesen.
“Het begint bij mij al dat ik moet nadenken over links en rechts” zei iemand “maar het helpt me enorm dat ik niet de enige ben die niet alles kan!”
Zo ist.
Wat we allemaal perfect kunnen is de laatste oefening: liggen op het matje, ademhaling onder controle, muziekje op……ontspannen.
Na gedane arbeid is het goed rusten.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag

Vanmorgen kreeg ik een appje van nicht Lianne.
Zij is leerkracht op basisschool ‘De Hoeksteen’ in Roden en zij hadden donderdagavond 9 november een heel bijzondere gast bij hen op het schoolplein gehad.
Het was een Romeinse soldaat, hij zat op een paard en hij heette Maarten.
Hij zag een bedelaar die om een aalmoes vroeg. Maarten stapte van zijn paard, met in zijn ene hand een zwaard en in zijn andere hand zijn schild.
Zilverstukken had hij niet bij zich, maar hij kon wel iets anders geven: hij hief zijn zwaard en sneed een stuk van zijn rode mantel af en gaf deze aan de arme bedelaar.
Bovenstaande zin komt uit een mooi artikel over deze bijzondere gebeurtenis op de site ‘Dit is Roden.nl’.
Hierbij een link naar dat verhaal.

Ondertussen dacht ik: ‘Hoe komen ze nou aan een Romeins soldaat…?’ en tegelijkertijd bedacht ik: ‘Dat is natuurlijk Walter!”
Walter is één van onze predikanten en heeft als hobby ‘Theatrale dingen, zoals live action roleplaying.’
Hij was in september 2021 ‘Lezer van de maand’ op deze website, hierbij een link naar zijn blog, waarin hij meer vertelt over zijn hobby en over het echte harnas dat hij heeft.
“Dit vergeten die kinderen nooit weer” zei ik tegen Gerard toen we aan de koffie zaten.
Wat een mooie manier om zo’n verhaal te vertellen een aantal dagen voordat de kinderen op 11 november weer met hun lampionnen langs de deuren gaan om een liedje te zingen en te vragen om iets lekkers.

Sint Martinus van Tours

Morgenavond mis ik de kinderen en de lampionnen aan de deur, want we hebben iets anders.
Dat vind ik wel jammer, want ik maak er altijd wel een feest van. Benieuwd hoe? Lees dan het blog ‘Nee joh!’ uit 2019 of ‘Drie kleine kleutertjes’ van vorig jaar.
Vroeger, toen wij nog een kinderkoor hadden, studeerde ik met de kinderen rond deze tijd altijd twee Sint Maarten-liedjes in die ik zelf heb geschreven. Een Nederlandstalig liedje ‘Wij komen met lichtjes’  én een Drentstalig Sint Maartenliedje ‘Hej wel ies van Sint Martinus heurd?’

Zit je morgenavond klaar met snoepgoed en komt geen kind aan de deur?
Dan kan ik via onderstaande audiobestanden even voor je zingen; geniet er van!
De tekst staat er onder.
Het snoep eet je dan toch lekker zelf op?

Wij komen met lichtjes en blijde gezichtjes
het feest van Sint Maarten dat vieren wij nu. 
Wij zingen een liedje, een mooi melodietje
en nog een heel fijne avond dat wensen wij U!

He’j wel ies van Sint Martinus heurd?
Die hef zien jasse deurmidden scheurd.
Veur een arme, olle man,
daor weur hij weer beter van,
daorum lope wij hier now an’t pad,
en veur oons lochie vraogt wij wat.

Gepakt.
Vissticks niet gescand.
Stond ik weer met het schaamrood op de kaken bij de zelfscankassa’s van de Jumbo.

De laatste keer dat dat gebeurde was in juli 2021.
Weten hoe ik dat toen beleefde? Hierbij een link naar het blog ‘Eén artikel is niet gescand…!‘
Inmiddels zijn we twee jaar en 5 maanden verder en overkomt het me weer.
Dit keer geen strenge Jumbo-mevrouw maar een puber-jongen.
Hij verschoot van kleur toen zijn controleer-apparaat rood oplichtte.
“Ik…ik… heb dit nog nooit eerder gehad” stotterde hij en durfde me niet aan te kijken.
“D…de…vissticks…..even vragen!” en weg was hij.
In tegenstelling tot de vorige keer was ik nu minder zenuwachtig dan toen in 2021.
De Jumbo-medewerkster die de schichtige puber kwam helpen ken ik al jaren, weet dat ik daar wekelijks twee keer kom en dat ik al ettelijke pakjes gratis stroopwafels heb meegekregen omdat je bij elke ‘goede steekproef’ een sticker krijgt.

Maar nu ben ik dus een recidivist.
Ik weet zeker dat ik die vissticks niet met opzet niet heb gescand, maar toch voelt het stom om zo bij een kassa te staan.
Moet ik dan nog wel zelf scannen?
Maar steeds eerst in de rij staan, dan al die boodschappen uit je kar op de band leggen en daarna alles weer inpakken: daar heb ik ook geen zin meer in.
Na het ‘heterdaadje’ in 2021 veranderde ik wel iets in mijn manier van boodschappen doen.
De boodschappen die ik in de kar deed, deed ik niet gelijk in de tassen.
Als er weer een stuk of 6 tot 8 artikelen in de kar lagen, scande ik ze en pas dan deed ik ze in mijn eigen boodschappentas.
Maar als het al zo lang goed gaat groeit het zelfvertrouwen, word je wat onzorgvuldiger en op het laatst denk je dat die extra drempel er wel af kan.
Nee dus.
Eerst scannen, dan pas in de tas.
Ik denk dat ik de eerstvolgende keer alles wel vier keer controleer……

Vrijdagmorgen 3 november rijd ik om 08.30 uur van onze oprit af voor een reis van iets meer dan een uur naar Klazienaveen.
Daar zal ik natuurlijk tante Trijn ontmoeten, maar deze vrijdag ook nicht Anja, de dochter van mijn vaders broer Henk.
Het is soepkippenweer; de ruitenwissers doen hun nuttige werk.
Voor Emmen regent het niet meer en na Emmen, ter hoogte van Erica, breekt de zon even door de wolken heen.
En net op dat moment zingt Daniël Lohues op Radio 5 “Een prachtig mooie dag!”
Met vleugelties van keersevet, vlieg ik naor de zunne….

Om 09.45 uur sluit ik tante Trijn in mijn armen en even later komt ook Anja binnen.
Koffie met heerlijk hazelnootschuimgebak.
Anja: “Je neemt een hap en het smelt/verdwijnt gewoon in je mond al..!”
Dat zegt overigens nog niks over de calorieën; die verdwijnen meestal niet zomaar.
We pakken de draad van vorig jaar gewoon weer op; bekijken elkaars foto’s, smullen van de daarbij horende verhalen en ondertussen horen we elkaar uit over de kinderen/kleinkinderen.

Op deze foto nog 3 en 5….

Tante Trijn heeft haar trouwfotoboek van zolder gehaald.
Ze trouwde in augustus 1969 met ome Wim. Anja was toen 6 en ik 8.
We zien het bruidspaar bij het huis van de bruid, in het gemeentehuis en in de kerk.
We zien onze grootouders, onze ouders en onszelf met onze broertjes als gasten op het feest.
Een prachtig tijdsbeeld.
Minirokken en getoupeerd haar.
Wat heerlijk om bij zo’n boek familieherinneringen op te halen en te delen.

Verder verloopt de dag volgens een vast stramien: we gaan lekker lunchen bij ‘de Olifant’, drinken nog een kopje thee en rond vier uur vertrekt Anja weer naar Hengelo en ik naar Roden.
Eigenlijk nog lang niet uitgepraat, maar we zijn allebei al 60+ en willen liever niet in de drukke avondspits rijden en voor het donker thuis zijn.
Onze moeders zijn er niet meer, maar gelukkig hebben we tante Trijn voor zulke dagen; samen met haar delen we familieherinneringen, met een lach én een traan.

Over deze jaarlijkse mini-familiedag schrijf ik al blogs vanaf 2015.
Toen was mijn moeder er nog.
Hierbij  een link naar dat eerste blog uit 2015, van daaruit kun je via een link onderaan het verhaal doorklikken naar het verslag van het jaar daarop.
Daniël Lohues had vanmorgen al groot gelijk: het was een prachtig mooie dag!
Ook even luisteren naar dit lied en de ‘vleugelties van keersevet’?
Hierbij een link naar een uitvoering op You Tube.

Op Instagram vind je een mooie foto van ons drieën.