De waarde van de dag

In het blog over “Next goal wins’ schreef ik het al: ik wilde graag naar Napoleon.
Die film draaide op 15 januari in theater/bioscoop ‘de Winsinghof’ in Roden ’s avonds om 19.30 uur.
Daar wou Gerard ook wel mee naar toe, dus we bestelden twee kaarten.
Maar.
Gerard was onverwacht verhinderd, dus die kon opeens niet mee.
Gelukkig wilde er wel iemand in plaats van Gerard mee: schoonzoon Jon.

Als Nederlander heb je de geschiedenis van Napoleon heel anders meegekregen dan een Engelsman.
Wij leerden die figuur al kennen bij het vak Vaderlandsche geschiedenis. Van 1795 tot 1813 was ons land bezet door Frankrijk en maakten we  nog drie jaar deel uit van het 1e Franse Keizerrijk; zijn broer was zelfs de eerste koning van Nederland.
Jon vertelde dat hij op school vooral veel gehoord had over Engelse koningen en staatslieden en hoe Engeland altijd dapper stand had gehouden tegen de vijand, wie dat dan ook maar was.

Wat we in de film zagen was het leven van Napoleon vanaf 1793.
We zien hem toekijken als Marie Antoinette wordt onthoofd met de guillotine.
Gruwelijk om te zien trouwens en om te beseffen dat in die tijd meer dan 40.000 mensen op die manier hun leven verloren.
Als je van geschiedenis houdt is deze film genieten, al moet je je wel realiseren dat het historisch niet allemaal klopt.
Maar veel wel.

De film heeft twee hoofdlijnen: de veldslagen die Napoleon voert en zijn liefde voor Joséphine de Beauharnais.
Die veldslagen worden realistisch in beeld gebracht met veel paarden, mooie zeilschepen, wapengekletter, met prachtige kostuums (met veel oog voor detail vorm gegeven) en mooie overzichtspanorama’s van hoe de legers op elkaar af stormden.
Maar de beelden zijn tegelijkertijd ook verschrikkelijk.
We zien hoe kanonnen in gereedheid worden gebracht en worden afgevuurd op de eerste rij soldaten; het woord ‘kanonnenvoer’ wordt realistisch neergezet en in je achterhoofd weet je dat in onze tijd dezelfde gruwelijke taferelen zich afspelen, maar dan heet de legerleider niet Napoleon, maar Poetin of Netanyahu.
Het was me soms veel te gortig en bij sommige episodes duurde het me te lang: kijken naar stervende mensen is wat mij betreft geen amusement.

afbeelding: de canon van Nederland (zie deze link)

In de andere verhaallijn is een hoofdrol weggelegd voor Joséphine.
Napoleon houdt veel meer van haar dan zij van hem.
Ze worden tot keizer en keizerin gekroond maar ze zijn niet echt gelukkig.
Het beeld van die kroning was trouwens precies zo als op de bekende afbeelding die in onze geschiedenisboekjes stond, zie de afbeelding hiernaast.
Wát een kostuums, wat een lust voor het oog.
En dan de muziek; van romantisch tot bombastisch.
Zo mooi en goed passend bij de beelden die we zagen.
In deze YouTube-video hoor je bijvoorbeeld het stuk ‘Josephine’.

Maar weet je wat raar was?
Ik heb geen traan gelaten.
En dat zegt iets, want ik huil al bij ‘Dolfje Weerwolfje’ en de kerstreclame van de Jumbo.
De film ontroerde me geen moment; Napoleon blijft op afstand.
Wel heel veel spektakel, maar geen man om van te houden.

OH! Vergat ik bijna.
Weet je wat écht heel raar was?
Dat al die Fransen Engels praatten!

In de PKN-viering van gistermorgen vatte voorganger Walter Meijles de afgelopen december-maand samen met de woorden: ‘Te veel, te vet, te vaak en te vluchtig.”
Daarbij kun je denken aan kerkdiensten, kerstfeesten, eten en onderlinge contacten, maar de predikant gebruikte deze woorden ook in combinatie met het verhaal dat gistermorgen centraal stond over Johannes de Doper en doop van Jezus.

De overdenking/preek wordt vaak gezien als het hoofdbestanddeel van een kerkdienst, maar dat is in mijn beleving niet altijd het belangrijkste of meest-veelzeggende onderdeel.
Gistermorgen bijvoorbeeld trof mij iets heel anders.
Na de preek werd onze aandacht gevraagd voor het overlijden van Ella Kouwenberg, echtgenote van ‘meester Henk’, die onze drie dochters jarenlang les gaf op basisschool ‘De Haven’.
Op de kaart stond een vertaalde tekst van een lied van Reinhard May: “Uber den Wolken”

Boven de wolken moet de vrijheid haast grenzeloos zijn.
Alle angsten, alle zorgen zegt men
blijven daaronder verborgen en dan
zou alles wat ons als groot en belangrijk voorkomt
dan plotseling nietig en klein worden.

Dat lied ken ik goed, ik kan het woordelijk meezingen, dus toen de dominee vanmorgen die eerste woorden noemde kon ik het moeiteloos in mijn gedachten aanvullen:

In oktober vierde ik mijn verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een belevenis cadeau: een keer met elkaar naar de film met nazit en borrelplank.
In oktober wilde ik graag naar ‘A haunting in Venice’, maar daar kreeg ik ons gezin niet mee naar toe.
Daar ging ik toen met Gerard heen (zie ‘Een film is geen boek‘), maar we prikten al wel vast een ‘cadeau-datum’ in januari;  we zouden wel zien wat er draaide.
Ook nu had ik wel een favoriete film: Napoleon.
Hoon was mijn deel.
Dáááár gingen ze niet heen!
De dochters kwamen met een tegenvoorstel: ‘Next goal wins’.
Een film waar ik  zelf nooit naar toe zou zijn gegaan,  maar hij voldeed volledig aan onze gezins-verwachting.
Met z’n achten op een rij in de bioscoop.
Gelachen, gehuild en genoten.
Zelfs Gerard (die ooit tijdens een Harry Potter-film in de bioscoop wegdommelde, wat hij nog altijd moet horen) vond het een onderhoudende film: het ging dan ook over voetbal.

Na de film staken we het Gedempte Zuiderdiep over en nestelden ons met een drankje in een gereserveerd hoekje voor 8 personen in ‘d Ouwe Brandweer’.
Nazit met lekkere hapjes en napraten over de film.
Over de afwezigheid van een romantische verhaallijn: niemand ‘kreeg elkaar’. Dat vonden we fijn.
Over de regisseur Taika Waititi die zelf ook een klein rolletje speelt.
“En dat het echt gebeurd is ook!” De film is namelijk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een voetbalteam van het piepklein eiland Amerikaans Samoa.  Ze hebben in 2001 een verpletterende nederlaag geleden tegen Australie: de eindstand van die wedstrijd was 31-0.
Om het team weer op de been te krijgen wordt Thomas Rongen (gespeeld door Michael Fassbender) naar het eilandje gestuurd.
Met tegenzin begint hij aan zijn taak.

Op Samoa leven de mensen in een heel eigen cultuur, waar de nieuwe trainer in het begin erg aan moet wennen.
Vooral als Jaiyah, een fa’afafine voetballer, ten tonele verschijnt wordt het moeilijk voor hem.
Even tussendoor een kleine uitleg: op Samoa bestaat naast mannen en vrouwen nog een derde gender.
De fa’afafine heeft altijd al bestaan in de Samoa cultuur. Vertaald betekent het ‘zoals (fa’a) een vrouw (fafine)’. Jongens die vrouwelijk gedrag vertonen worden al sinds eeuwen in de Samoa cultuur geaccepteerd als fa’afafines door hun familie en de maatschappij. Het is niet mogelijk om deze fa’afafines in de Westerse categoriën als man/vrouw/transgender/travestiet/homoseksueel te plaatsen: de fa’afafines identificeren zich als een aparte gender.
In de film komt dit aspect prachtig naar voren.

“Dit noemt men bil-wandelen”.
Het is vrijdagmiddag 12 januari en we zitten in een kring op onze matjes tijdens de 1e FysiYoLates-les in 2024.
Eigenlijk heb ik nog vakantie, maar ik heb al mijn doelen gehaald (fotoboek af, doos van Aafke opgeruimd, geprutst met theezakjes en kaarten) dus blijmoedig neem ik deel aan de gymnastiekles.

Alle oefeningen die we gistermiddag deden deden we liggend op de rug of zittend.
We begonnen met luchtfietsen en het werd steeds een beetje uitgebreid.
Er waren ook een paar oefeningen bij die ik elke morgen al doe bij het rekken en strekken en ik merk dan dat die dagelijkse oefeningen helpen om soepel te blijven.
Maar ik moet ook constateren dat ik, naarmate ik ouder word, ook strammer en stijver uit bed kom ’s morgens, dus het duurt tegenwoordig wel wat langer voor het lijf ‘los’ is. Maar dan loop ik ook soepeltjes de trap af. Volhouden dus.

Het ‘bil-wandelen’ uit de eerste alinea deden we zittend op de mat.
We moesten met de handen onder onze billen gaan zitten.
“Als het goed is voel je dan iets hards” voorspelde Trijntje.
Nou, inderdaad.
“Dat zijn de zit-botten van je bekken”.
Op de tekening hiernaast zie je heel duidelijk wat bedoeld wordt: het zijn de blauw gekleurde, onderste punten van het bekken. Bij de rode accenten raken ze de ondergrond.
De afbeelding heb ik van de website ‘Check je zit’, hierbij een link.

Bij ‘zitbotjes’ moet ik onmiddellijk denken aan Karel, cantor van onze cantorij, die ons leert om rechtop op die zitbotjes te zitten en niet met een gekanteld bekken achterover leunen op je staartbotje en het vet van je billen. Wat iedereen graag doet, want leunen is gemakkelijker dan actief zitten.
Trijntje vond trouwens dat we het ‘vet’ van de billen ‘spieren’ moesten noemen.
Tuurlijk.
Bij haar is dat waarschijnlijk ook zo.
Maar ik dwaal af.
In langzit, met de benen naar voren, moesten we ons bekken zo bewegen dat we een beetje vooruit kwamen.
Links. Rechts. Links. Rechts. Steeds een centimeter vooruit.
Het bil-wandelen.
Zie je ons zitten? Hupsen op het matje? Draaiend met ons bekken?

Vandaag had ik spierpijn.
In mijn liezen en in mijn billen.
Toch spieren…….

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij eenlink naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Gistermorgen stapte ik om 08.30 uur in de auto; de bestemming was Klazienaveen. Na weken met zwaarbewolkte dagen en regen was ik getuige van een spectaculaire zonsopgang. Even na Lieveren piepte er een klein streepje oranje boven de horizon en even later stond er een enorme licht oranje bol te stralen. Precies in mijn ogen te schijnen. Maar geen kwaad woord over de zon: ik deed de zonneklep naar beneden en genoot van al het moois dat koud Drenthe mij gistermorgen liet zien. Daarbij wil ik vooral de ondergelopen landerijen noemen waar het Lieversche Diepje bij Lieveren en de Drentsche Aa bij Zuidlaren hun overtollige water kwijt konden.
Majestueus en ijzig mooi.
Woon je in de buurt?  Ga kijken!

Eenmaal bij tante Trijn* scheen de zon nog net zo uitbundig, maar daar kreeg ik niks meer van mee.
Want koffie en koek en heeeeerlijk een hele dag met z’n tweeën.
Intieme momenten, herinneringen en fijne gesprekken.

Rond 16.00 uur stapte ik weer in de auto op weg naar Roden; nu zakte de zon en kreeg ik van deze dag ook de zonsondergang ‘live’ mee.  En weer scheen de zon weer hinderlijk in mijn ogen, maar nu had ik mijn voorzet-zonnebril op, die ik met voorbedachte rade uit mijn tas had opgediept. Waar in de morgen het uur in de auto werd veraangenaamd door Bert Haandrikmans ochtendshow op Radio 5 en door Hans Schiffers met zijn Arbeidsvitaminen had ik na vieren gezelschap van Bert Kranenbarg met o.a. Dinges, een Frans chanson en een beetje actualiteit.
Wát een dag.

Vorige week schreef ik het al: deze week heb ik een weekje ‘niks’-vakantie.
Maar de hierboven beschreven dag kun je moeilijk niks noemen.
Geen foto’s gemaakt, dus eigenlijk geen tastbare herinneringen.
Kan zo weer worden uitgegumd.
Maar met dit blog hou ik de herinnering aan deze dag levend.
En met name de waarde die deze dag voor mij heeft gehad.

Meer weten over mijn ‘grote zus’?
Lees dan het blog dat ik daarover schreef in 2018

Gistermiddag was er iets vreemds aan de hand met mijn email-account.
Er stond een bericht dat ik wilde versturen bij de concepten, maar dat werd maar steeds niet verstuurd.
Er kwam een melding in beeld waarbij ik mijn Ziggo-wachtwoord moest invullen, maar als ik dat deed kwam die melding doodleuk weer.
Dat doe je vier keer en dan denk je: “Ja. Hallo.”

Toen volgde het gebruikelijke riedeltje wat iedereen doet.
Op Google je vraag intoetsen. Naar instellingen. Dingen doen.
Maar dat loste niets op.
Na het riedeltje wat iedereen doet komt er bij mij dan nog iets bij: broer Henk bellen.
Die kwam er achter dat mijn account geblokkeerd was.
Geblokkeerd?!?!
Maar hij hielp mij een mooi eind op weg; ik moest van pop naar imap.
Hij keek met mij mee, hielp mij op weg en sloot af met de woorden: nu moet je zelf je wachtwoord nog wijzigen.

Maar dat lukte niet.
Mij niet en Gerard ook niet.
En toen Gerard nog weer met Henk had overlegd ook niet.
Gerard belde met de Helpdesk van Ziggo en luister en huiver…….. toen lukte het nog niet.

Wij maken gebruiken van de diensten van Ziggo voor o.a. email.
Maar op mijn computer doe ik dat met een pakket van Microsoft Outlook en daarin (bij die instellingen) zat volgens de mevrouw van de helpdesk het probleem  “….en dit ligt buiten ónze mogelijkheden, meneer Waninge.”

De moraal van dit verhaal?
Mij niet mailen.
Want je krijgt geen antwoord.
Ik ben tot nader order geblokkeerd………..