Bij een groene ‘oerwoudbroek’ wilde ik een gilet breien. 
In het najaar nam ik de broek mee naar ‘Atelier 6a’ in Leek en zocht er een mooie kleur groen bij uit.
Eigenlijk wilde ik iets breien met kabels, maar ik vind het altijd zo’n gedoe met die kabelnaald: daar kan ik niet rustig bij televisiekijken.
Een alternatief vond ik in ‘de valse kabelsteek’: geen hulpnaaldje, alleen verspringen met recht en averecht.
Hierbij een link naar een eenvoudige beschrijving op de website van Jessica Tromp.
Ik kocht er een paar enorme houten knopen bij met bloemen er op.
Eerst breide ik een proeflapje om te kijken hoeveel steken ik nodig had voor het achterpand en ik breide het
gilet als een vest, maar dan zonder mouwen. Er is op dat gebied genoeg te vinden op internet. Op de plaats van mouwen breide ik met boordsteek een mooi kantje en langs de voorpanden, nek en schouders breide ik een boordje met aan één kant 5 knopen.
Hij is al even klaar en ik heb hem ook al aangehad: links zie je het gilet gecombineerd met een ecru blouse met pofmouwen én de oerwoudbroek.
Rechts een detailfoto van het boordje met de knopen.
Eind januari werd ik ziek; daardoor kon ik niet naar de begrafenis van een aangetrouwde neef.
Sommige dingen kun je niet inhalen, maar een condoleance-bezoek natuurlijk wel, dus ik sprak met mijn nicht af dat ik haar zou komen opzoeken.
Was ik naar die begrafenis geweest, dan had ik de plechtigheid meegemaakt, had veel handen geschud van mensen die ik niet goed ken en had ik tijdens de koffie waarschijnlijk bij een tante en wat neven gezeten.
Gistermiddag reed ik naar Sleen, want daar woont ze.
In 2022 was ze met haar man van hun grote huis in Erm verhuisd naar het dorp en daar is ze nu erg blij mee.
Trouwens: wat een mooi dorp!
“Wat woon je hier op een prachtige plek!” vertelde ik haar bij onze begroeting.
Het was fijn om uitgebreid bij te praten.
Ze vertelde over de laatste weken: de val, de heupfractuur, de operatie en hoe het daarna snel bergafwaarts ging.
Over het hospice waar hij maar een paar dagen was.
“Het is goed zo” zei ze “hij wilde zelf niet meer”.
Uitgebreid vertelde ze hoe goed de periode was verlopen na het overlijden, hoe waardevol het afscheid was geweest en dat de kinderen en kleinkinderen zo mooi hadden gesproken tijdens de plechtigheid.
Maar als het rumoer rondom de dood van je liefste is verstomd moet je wel weer verder.
Dapper mengt ze zich weer in haar sociale kringen: naar de kerk, naar koffiedrinken, naar het koor.
Dochter en zoon komen regelmatig, er is familie die naar haar omkijkt dus het gaat goed.
Tussen de regels door hoor ik het gemis.
De stilte.
De lange avonden.
Het lege huis.
Achteraf bezien is het helemaal niet zo verkeerd dat ik niet naar die begrafenis kon.
Nu werd zij niet in beslag genomen door anderen in de condoleance-drukte, was de hectiek rondom het overlijden voorbij en hadden we met z’n tweeën ruimschoots de tijd om het over de afgelopen periode te hebben.
Maar natuurlijk ook over haar kinderen en kleinkinderen.
Over onze familie en haar zusjes.
En over vroeger.
Nicht is zo’n tien jaar ouder dan ik; toen zij trouwde was ik 11, dus ik heb daar destijds niks van meegekregen.
“Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet?”
Ze begon helemaal te stralen en vertelde dat haar man eigenlijk verkering had met haar vriendin en zij had verkering met een gezamenlijke vriend. Ze zouden een avond met z’n vieren ergens oppassen, maar die vriend en die vriendin bleken het samen heel gezellig te hebben, waardoor nicht door Albertus met de woorden “Wij stapt op!” werd meegenomen achterop op zijn brommer. “Vieftien was ik…”.
En zo is het gekomen.
En toen was het al weer heel gezellig.
Fijn dat er dan veel goede herinneringen zijn die je samen kunt ophalen.
Wij hebben nogal wat porties bonen in de diepvries en eigenlijk hou ik niet zo van bonen.
Tenminste…..niet van diepvriesbonen; als ze ’s zomers vers uit de tuin komen daarentegen vind ik ze heerlijk.
In de loop van de jaren heb ik een aantal recepten verzameld die het eten van diepvriesbonen voor mij wat veraangenamen.
(lees: met ingrediënten die de smaak van de diepvriesbonen een beetje verdoezelen)
Denk daarbij aan de ovenschotel met spekbonen, shoarma-vlees en rösti, het combinatiegerecht spekbonen, krieltjes, gehakt en satésaus of de vegetarische schotel met bonen, macaroni, kerrie, uien en kaas á la Carlijn.
Dinsdag had ik een vrije dag en er stond de hele dag niets in mijn agenda.
Heerlijk.
Drie blogs geschreven, bovenverdieping grondig opgeruimd, gestoft en gezogen, keuken schoon, was aan de kant en nog tijd over.
Dan ga ik dingen bedenken.
We zouden eigenlijk nasi eten, maar dat eten we regelmatig.
Kunnen we niet iets anders met rijst doen?
Kip-kerrie met rijst?
Toen ik ging zoeken op internet vond ik dit recept.
Niet heel ingewikkeld en geen buitennissige ingrediënten.
Dat wil zeggen: ik liet het limoensap weg en deed er in plaats daarvan wat ananassap doorheen.
Lekkerrrrr!
Zo zag het er bij ons uit.
Week van de jaren ’60 op Radio 5!
De hele week oude, herkenbare muziek.
Je kon stemmen voor de Evergreen-lijst van de jaren ’60, maar daar ben ik mee gestopt.
In februari 2022 schreef ik er al eens een blog over: ‘Mijn jaren ’60 hoor ik niet terug‘.
Natuurlijk ben ik wel begonnen met die stemlijst, maar ik had er al snel tabak van: Corry Brokken stond er niet eens in!
En Freddy Quinn ook niet!
Die kun je natuurlijk wel als ‘vrije keuze’ invullen, maar dat heb ik de vorige keer ook al gedaan en ik voel me een roepende in woestijn.
Naar mijn bescheiden mening is de keuze te eenzijdig en veel te veel Engels. In die jaren was de muziek die ik hoorde voornamelijk Nederland, Duits en Frans.
Döt ok niks.
Ondanks dat het niet helemaal mijn smaak vertegenwoordigt, geniet ik wel erg van deze week.
Gistermorgen was er een leuk item bij Bert Haandrikman; het ging over de afkortingen die studenten tegenwoordig gebruiken.
“Vrijmibo: kladiladi!”
Die vrijdagmiddagborrel weet ik dan nog wel, maar ‘kladiladi’?
Bleek ‘Klap die laptop dicht!’ te zijn.
En deze zin?
“Gisteravond was echt een leipe esca, ik ben zo bokkie vandaag.”
?
Dit betekent: Het is gisteravond behoorlijk uit de hand gelopen, ik ben zo Brak, Onzeker en Kwetsbaar vandaag.
Boschado is boodschappen doen, een brogeroza is een broodje gerookte zalm een bopla met biba is een borrelplank met bitterballen.
Kijken we even terug naar de jaren ’60, dan waren er toen ook hele hippe woorden, die nu niemand meer gebruikt.
Toen was iets ‘mieters!’
Patricia Paay zingt: ‘… ik vond je altijd reuze-sloom’ en als je iets saai vond, noemde je dat ‘duf’.
Je organiseerde een ‘knalfeest’ en nodigde ‘fuifnummers’ uit.
Conclusie?
Ik word oud.
Dat merk ik ook op het werk als we met elkaar zitten te lunchen.
Er komen allemaal bakjes op tafel met salades, kwarkjes en wrapjes.
Daar zit ik dan tussen met mijn beka en mijn broodtrommeltje met een broka en een bropi* .
*Beker karnemelk, broodje kaas en broodje pindakaas.
😉
Het was al even geleden dat ik op de Maandagavondclub was geweest; gisteren was ik om 19.30 uur met mijn gitaar en een tas vol muziekinstrumentjes in De Deel.
(Even bijpraten: de Maandagavondclub is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving, 1982 opgericht door de Raad van Kerken. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.)
Dat het zo lang had geduurd had alles te maken met de corona-jaren.
Ik kreeg een kopje thee en een koekje, maar het koekje hoefde ik niet.
“Waar houd je dan van?”
“Bitterballen.”
Grote instemming bij de anderen.
Jaaaah, bitterballen, die lustten zij ook graag.
Toen was het ijs al weer gebroken en konden we beginnen.
Deze keer had ik bedacht dat we samen een koor gingen vormen en ik was de dirigent.
We gingen diep in- en uitademen en, heel officieel, inzingen.
Daarna begonnen we met ‘het Maandagavondclub-lied; ik vind het een hele eer dat ze dat nog steeds kennen en regelmatig zingen, want een aantal jaren geleden heb ik de tekst geschreven. De melodie is heel bekend: ‘ik trek mijn wandelschoenen aan….’.
Iedereen wordt er heel vrolijk van en na het ‘falderieieieie, falderaaaah….’ is het laatste woord de MAANDAGAVONDCLUB!
Titia heeft daar nog een zin aan toegevoegd die ze plechtig uitspreekt: ‘Voor ons allemaal!’
En zo is het.
We zongen een eenvoudige canon, we leerden het ‘do-re-mi-lied ‘Doos, waarop je ’n deksel doet’ uit ’the Sound of music’, we deden een paar klapspelletjes en gingen het namen-spel doen met muziekinstrumentjes.
Iedereen kreeg een instrumentje (triangel, tamboerijn, belletjes, stokjes, fietsbel enzo) en dan moest je je voorstellen met dat instrumentje.
Pie-ter is dan twee tikken met de tamboerijn. Se-bas-ti-aan moest zelfs 4x tikken met zijn jingle-bells.
Daarna gingen we met het hele koor de namen achterelkaar opnoemen en gebruikte degene van wie de naam werd genoemd zijn instrumentje.
Het klinkt als een fluitje van een cent, maar voor de aanwezigen van gisteravond vergde het opperste concentratie.
Titia zat de hele tijd gespannen met haar sambaballen in de aanslag te wachten tot haar naam werd gezongen en Sebastiaan glom van trots als hij 4x moest bellen bij zijn naam.
Nadine krijgt niet altijd alles mee.
Die zit te genieten van wat er allemaal gebeurt en klooit wat om met haar fietsbel en de castagnetten van Margreet.
Maar tijdens het klapspelletje waarbij we ‘In Holland staat een huis’ zongen, zat ze ineens rechtop en zong keihard HUIS!
Je zult je afvragen hoe het ging met die brakke stem van mij.
Nou, eigenlijk niet.
Maar wat was het leuk!
Zingen is namelijk veel meer dan alleen je stem gebruiken.
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)
In het verleden was ik al vaker op de maandagavondclub; dit schreef ik er toen over:
februari 2019 Een leeuw? Niet? Een lion dan…
maart 2018 Hoeden met een liedje
november 2016 De maandagavondclub o.a. over het ‘Noach-spelletje’
Vrijdagmiddag in de gymnastiekzaal bij Trijntje Hagenauw.
We hebben ons al weer mooi opgerekt en besluiten de les met een oefening die je alleen kunt doen, maar ook met z’n drieën tegelijk.
Trijntje legt uit:
Je gaat in langzit op de linkerkant van je matje zitten, daarna breng je je rechterschouder naar de grond; dan lig je in een hoek van 90 graden.
Vervolgens til je je linkerbeen en je linkerarm op en die breng je tegelijk naar de andere kant, zodat je op linkerschouder komt te liggen.
Daarna ga je weer zitten: dan ben je 180 graden gedraaid.
Klinkt redelijk simpel en dat was het eigenlijk ook, maar het duurde wel even voordat iedereen het voor elkaar had.
“Nu gaan we dat met drie mensen tegelijk doen” vertelde Trijntje “dan draaien je benen als molenwieken om elkaar heen.”
Klinkt ingewikkeld, maar als je deze Facebook-video bekijkt snap je het gelijk; aanschouwelijk onderwijs.
(optionele cookies afwijzen, dan komt het filmpje tevoorschijn).
Hilarisch.
En ik kon het ook.
Echt waar!
Erg leuk om te doen én heel goed voor je rug, je heupen en je benen.
Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.
Vanmorgen waren Gerard en ik te gast in de Jacobskerk in Roderwolde.
Dat is op zich altijd een mooi fietstochtje, maar we werden wakker met het getik van stromende regen op de ramen.
Buienradar vertelde ons dat dat de hele dag zo zou blijven, dus de fiets bleef thuis.
Mijn vader placht te zeggen als het op een zondagmiddag zulk weer was: “Mooi weer om een erfenis te verdelen.” Dat waren de middagen waarop we eindeloos monopoly speelden.
Sjompige landerijen, modderige wegen en grote plassen langs de weg: het is altijd een mooie route naar Roderwolde, maar om deze tijd van het jaar moet je goed kijken wil je de schoonheid van Noord Drenthe zien.
Toen we uit de auto stapten keken we uit op ‘dominee’s toen’: daar stonden, ook zonder zon, de voorjaarsbloemen al te stralen met de belofte: de lente komt er aan, let maar op!
Twee keer per maand wordt in de Roderwolde een ‘gewone’ kerkdienst gehouden en één keer per maand verzorgen gemeenteleden van Roderwolde zelf , zoals we vanmorgen meemaakten, een ochtendgebed. Een korte, sobere viering met een schriftlezing, gebeden en het zingen van een aantal liederen.
Waar ik anders erg van het zingen geniet, is het nu door de problemen met mijn stem geen onverdeeld genoegen.
Maar gelukkig zongen we één lied waarvan ik de altpartij uit mijn hoofd ken, zo kon ik toch nog een bijdrage leveren aan de gemeentezang.
Na de viering dronken we met de aanwezigen nog een kop koffie in het jeugdgebouw en daar ontdekte ik in de vensterbank een gehaakt poppetje dat mij ontroerde: het was een tomte, een Scandinavische kabouter.
Het beeld trof me: een zingend kaboutermeisje met een muziekboekje in haar handen.
Het was een boekje van Frizzare, het opera-ensemble uit Roderwolde.
Ze zingt vol overgave.
Het deed me denken aan hoe onbekommerd ik vroeger zong en hoe ik nu dat eigenlijk niet meer goed durf, omdat ik bang ben dat het te hoog is of dat mijn stem breekt.
Als de gevolgen van de laatste griep (met alweer stemproblemen) achter de rug zijn ga ik op zoek naar een goede logopedist die me weer aan het zingen kan krijgen.
Wat zo’n kabouter kan moet ik toch ook weer kunnen?
Meer weten over de oude verhalen die horen bij de tomte?
Hierbij een link naar de website van Abe de Verteller.
Staat het meest duurzame huis van de provincie Drenthe in Roden?
Dat zou maar zo kunnen, want wij zijn genomineerd: onze woning maakt kans op de titel: ‘Duurzaamste Huis van de Provincie Drenthe!
Wij hebben onze jaren `60 woning verduurzaamd met diverse maatregelen.
In 2011 is de woning geïsoleerd en voorzien van schuimbeton vloeren met vloerverwarming.
In 2018 is de gasgestookte CV installatie vervangen door een full Electric warmtepomp.
Geïnteresseerd? Lees dan de blogserie ‘Van gas los’ uit 2018.
Om zelf energie op te wekken hebben we 26 zonnepanelen laten aanbrengen op 3 dakvlakken.
En in de tuin is een groot water voorraadvat geplaatst van 1500 liter om in droge tijden de tuin te besproeien en voor ander schoonmaakwerk buitenshuis.
Nieuwsgierig geworden?
Hierbij een link naar de site van de Duurzame huizenroute; bij de provincie Drenthe zie je onze woning staan.
Je kunt dan op ons stemmen maar je kunt ons huis ook bekijken.
Wil jij ons helpen om de prijs te winnen?
Stem dan ook op ons!
Hierbij een rechtstreekse link naar ons huis.
Stemmen kan tot 1 maart.
Dit blog mag je natuurlijk ook delen: hoe meer mensen er van weten, hoe beter.
Alvast bedankt!!
Gistermorgen werd ik thuis opgehaald door collega Renny: we hadden een zogenaamde ‘Verbindingsdag’ van ons werk.
Rond een uur of tien werden we in Zuidlaren verwacht in de Ontmoetingskerk op het Lentisterrein voor het eerste gedeelte van die dag: bespreken van de toekomstplannen voor onze afdeling binnen Lentis, een praatje van Rob, projectmanager E-health, over digitale handigheden die het leven van iemand met dementie kunnen veraangenamen en een rondje ‘Wie is wie’.
Dat vind ik altijd het leukste onderdeel: kennismaken met collega’s die je regelmatig telefonisch spreekt, waar je dingen voor regelt en aanvraagt, maar die je eigenlijk nooit ziet.
Voor de lunch had ieder team iets meegenomen, dus rond een uur of één zaten we gezellig te eten en met elkaar te teuten.
Daarna gingen we met elkaar ‘noar Stad’: we werden in bioscoop Pathé verwacht voor het gezamenlijk bekijken van de film Human Forever.
We werden als VIP’s ontvangen! We konden een flesje frisdrank kiezen en we kregen een zak popcorn mee, je kon kiezen tussen zoet of zout.
We zagen de documentaire Human Forever.
Dit vond ik er over op internet:
De 24-jarige humanitaire activist Teun Toebes heeft een missie: de kwaliteit van leven van mensen met dementie verbeteren. Hij woonde al jaren op de gesloten afdeling van een verpleeghuis als hij besluit deze missie naar een hoger niveau te tillen.
In een avontuurlijke driejarige reis over vier continenten en door 11 landen neemt Teun je mee op een ontwapenende indrukwekkende zoektocht rond de wereld, waarin hij op zoek gaat naar antwoorden voor de toekomst.
Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong, onderzoekt hij hoe er in andere landen wordt omgegaan met dementie en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst mooier en inclusiever te maken. Omdat het aantal mensen met dementie de komende twintig jaar zal verdubbelen, is deze zoektocht geen vraag, maar een noodzaak.
De film is ontroerend en tegelijk ongemakkelijk.
Eigenlijk is het een oproep om mensen met dementie te blijven zien als mensen.
En ook om ze niet meer op te sluiten in instellingen. De film houdt ons als samenleving een spiegel voor.
Mensen met dementie worden gereduceerd tot hun ziekte; zodra de diagnose is gesteld plaatst men mensen met dementie buiten de samenleving. In de ‘gouden kooi’ ligt de nadruk op veiligheid en het uitbannen van risico’s; dat heeft grote gevolgen voor de kwaliteit van leven. Voor welzijn en kwaliteit van leven hebben we een andere aanpak en inrichting van de zorg nodig.
Daar zat ik met m’n bakje zoete popcorn en een flesje cola zero.
Wat ik zag schuurde.
Het was herkenbaar: mijn schoonmoeder en ome Wim gingen diezelfde weg en ik ben nog niet vergeten hoe moeilijk dat was.
Een hele bioscoopzaal vol casemanagers, artsen en psychologen die allemaal werken met mensen met dementie.
Eigenlijk hadden we het er na de film even over moeten hebben met elkaar, maar daar was jammer genoeg geen gelegenheid meer voor.
We waren in ieder geval allemaal onder de indruk van Teun Toebes, humanitair activist.
Tot gisteren wist ik helemaal niet wat dat was.
Jij ook niet?
Kijk maar eens op zijn website!
Ieder jaar doe ik iets anders in de 40-dagen tijd.
De vastentijd is een goede periode om eens stil te staan bij je gedrag, de keuzes die je de hele dag door maakt en je tijdsbesteding.
Dit jaar wordt ons op dit gebied een handreiking gedaan: er is een speciale Vastenkalender uitgebracht door de ZWO-commissie en de werkgroep Groene Kerken van onze PKN-gemeente.
Het thema van die vastenkalender is ‘Ga mee!’
Gisteren, Aswoensdag, lazen we de inleiding bij deze kalender.
Het is de bedoeling dat er in de loop van deze periode 4 thema’s aan de orde komen:
afbeelding: website Milieu Centraal
– Eten en drinken
– Vervoer
– Energie en huis
– Spullen en kleding
en dat we met elkaar gaan nadenken over de vraag wat wij zelf kunnen doen op het gebied van duurzamer leven.
Er stond een afbeelding bij met de titel ‘Wat veroorzaakt de meeste CO2-uitstoot in een Nederlands huishouden?’
Het was heel klein, dus ik zocht het op op internet; ik vond het op de website ‘Milieu Centraal‘
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Dit jaar laten wij ons in de 40-dagen-tijd dus inspireren door deze kalender; we zijn benieuwd wat het ons brengt.
Via dit blog zal ik af en toe laten weten hoe het gaat.