De waarde van de dag

Op zondagavond spelen Gerard en ik altijd het spel Catan, de versie met de uitbreiding ‘Steden & Ridders’.
Bij Catan kunnen spelers punten verdienen door dorpen, steden en wegen te bouwen.
Je begint met 1 dorpje en 1 stad in een onbekend land en door grondstoffen te verzamelen en te ruilen breid je je imperium uit.

Vroeger heette het Kolonisten van Catan, dat staat bij ons ook nog op de doos.
Sommige mensen zeggen dat Catan met z’n tweeën spelen niks aan is, maar dat geldt niet voor ons.
Wij hebben in de loop van de jaren één concessie gedaan: de struikrover doet niet mee als er maar twee deelnemers zijn.

Maar……zaterdagavond na de Pizzarette speelden we het met z’n vieren en dat geeft een heel andere dynamiek.
Ten eerste is er dan veel minder ruimte op het bord en moet je soms genoegen nemen met grondstoffen met een lage dobbelsteenwaarde of (zoals in mijn geval) helemaal geen graan! Gelukkig had ik wel een steenhaven en een stad op steen, zodat ik met twee steen al kon ruilen voor één graan.
Verder was ook de struikrover actief in de bosjes, dus steeds als er 7 werd gegooid werd er een grondstof geblokkeerd.
En natuurlijk won de Guus Geluk van onze familie: Lucky Gerard.
Met overmacht.
13 punten, terwijl wij hooguit 4 of 5 hadden.
Als Gerard een 3 heeft op erts, of een 11 op hout, dan worden die cijfers regelmatig gegooid.
Handen vol met grondstoffen heeft de man de hele avond, terwijl bij de rest beurten voorbijgaan zonder dat er actie kan worden ondernomen.
“Ik heb nog niet eens een plan” verzuchtte Harriët halverwege het spel. Als je geen grondstoffen krijgt kun je ook niet ontwikkelen en al helemaal geen plannen maken.

Als je het spel niet kent begrijp je niets van bovenstaande alinea’s.
Advies: als je het leuk vindt om met elkaar een spel te spelen, dan is dit beslist een aanrader.
Je zult het woord ‘Kolonisten’ op de nieuwe spellendozen niet meer tegenkomen.
Waarom is dat eigenlijk?
Omdat het woord ‘Kolonisten’ in de loop van de afgelopen decennia een nare bijsmaak heeft gekregen.
“Die term is sinds een jaar of tien zó beladen geworden, dat we het niet meer willen gebruiken voor onze spellen”, zei  woordvoerder Bert Calis van 999 Games  in 2018.
In de vierenzestig jaar dat ik op deze wereld ben is niet de geschiedenis veranderd, maar wel de manier waarop wij er naar kijken.

Gisteravond deden we weer een potje Catan met z’n tweeën en….. ik won.
Een nipte overwinning, maar o zo zoet 😉

De laatste keer dat ik bij tante Trijn was gaf ze mij een pak mix voor Pizza & Focaccia.
“Ik kreeg een kerstpakket van Martijn (bonuszoon) en daar zat dit in, maar daar doe ik niks mee. Kun jij dit gebruiken?”
Zekers.
Wij maken in het voorjaar altijd een paar keer gebruik van onze pizzarette-oven en voor de mini-pizza’s maak ik zelf pizzadeeg met bloem en gist.
“Maar jouw kinderen hebben toch ook zo’n pizzarette? Willen die deze mix niet?” vroeg ik aan haar; ik wil niemand te kort doen.
“Nee, die kopen altijd van die kant en klare rondjes pizzadeeg. Zelf maken is toch veel te veel gedoe?”

Tja.
Eigenlijk is dat ook wel zo.
Vanavond staat de oven weer op tafel: we hebben eters uit Almelo.
Vanmiddag ben ik al begonnen met het deeg.
De eerste vraag is dan natuurlijk: Wat zit er al in dit pak en wat moet er nog bij?
Antwoord: bloem en gist.
Italiaanse kruiden, olie, zout, en water moet je er zelf nog door mengen.
Mijn gedachte daarbij is: “Dan hoeft zo’n pak toch niet? Bloem en gist kun je gewoon los kopen en dan is het waarschijnlijk een stuk goedkoper dan deze mix.”
Maar ik wil dit gegeven paard niet in de bek kijken: zonder vooroordelen ga ik  mixen, kneden en laat het deeg 45 minuten staan.
Daarna uitrollen op bakpapier, rondjes uitsteken en stuk voor stuk uitknippen: de rondjes gaan met bakpapier en al in het oventje, dan bakken/plakken ze niet vast aan de bakplaat.

Het is maar net wat je zelf wilt.
Ik hou wel van het ge-utter met deeg enzo; ik sta met plezier te kneden, te rollen en te steken.
En het verse pizzadeeg is heerlijk!
Ben je benieuwd wat wij zoal op op die mini-pizzaatjes bakken?
Lees dan nog eens het blog ‘pizzarette-oven; nog steeds een succes uit 2022.
Daar lees je ook wat de befaamde ‘Waninge-pizza-stapeloni’ is 😉

Gistermorgen kon ik na drie drukke (werk)dagen uitslapen en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt: toen ik wakker werd waren de Arbeidsvitaminen al aan de gang.
Toen had ik ook al een app van dochter Frea: wilde even langskomen voor een kop koffie.
Moest ik nog haast opschieten met ontbijt, ‘Nederland in Beweging’, douchen en föhnen.
Toen ik beneden kwam had ze cadeautjes en een felicitatie namens ons drietal: een fleurig voorjaarsbloemetje, een boekenbon en een zakje van de warme bakker met twee hazelnootschuimgebakjes. “Voor bij de koffie vanavond; voor het extra feestelijke tintje bij de publicatie van je jubileum-tijdschrift!”
Wat een lieve verrassing.

Het werd een bijzondere, maar ook ietwat nerveuze donderdag.
Harriët belde, die was bezig om een winkel en een winkelwagen op de website aan te brengen.
Had daarvoor allerlei gegevens nodig, inlogcodes, nummers en specifieke informatie.
Samen werken met iemand op mijn website: dat was een geheel nieuwe ervaring.
Natuurlijk, ik kijk er samen met Theo wel eens naar, maar nu was ik met Harriët aan het werk aan de achterkant van mijn blog.
Tien jaar heb ik daar alleen aan gewerkt, wat bijzonder om nu iets samen met onze dochter te doen!
’s Middags kwam Carlijn ook nog even langs; zenuwachtig sfeertje proeven en bijpraten.

Geïnventariseerd en uitgezocht….

En dan ben je natuurlijk benieuwd of het allemaal werkt.
Gerard had gistermiddag al geprobeerd om een tijdschrift te bestellen en dat lukte prima.
En gisteravond kwam de eerste bestelling ‘van buiten’ ook al binnen: dat succes werd gelijk al gedeeld in de gezinsapp.
Er kwamen ook nogal wat bestellingen binnen op mijn telefoon: die heb ik inmiddels geïnventariseerd en uitgezocht.
Op het moment dat ik dit schrijf is het na tienen op donderdag de 30e januari.
Gerard zit naar Ajax te kijken en zit opgelucht en tevreden dit blog te typen.
We krijgen hele leuke reacties en kijken tevreden terug op onze gezinsinspanningen om dit avontuur tot een goed einde te brengen.
Tijd voor de volgende klus: het fotoalbum van de 2e helft van 2024!

Dinsdagavond 21 januari stuurde ik de definitieve versie van het tijdschrift ‘De waarde van de dag’ naar de drukploeg/Fokke.
In die dagen daarvoor was er nog ‘puntjes-op-de-i-overleg’ met de dochters, volgens ons was het goed.
Spannend is een understatement; ik had er ‘kloeten van in de buuk’.
Woensdag de 22e einde middag kwam ik thuis van het werk en tot mijn stomme verbazing stonden er twee dozen van de drukploeg op ons aanrecht: 100 exemplaren van het jubileum-tijdschrift!
Dank Fokke en andere mannen voor deze zeer snelle service!

Op de avond van 21e kon ik niet kon slapen van 100.000 gedachten en de opwinding.
Hoe gaat dat straks met de verspreiding van het blad; kan ik het dan via deze website verkopen?
Harriët zou dat regelen.
En eerst moeten de mensen die iets hebben geschreven een gesigneerd exemplaar van het blad hebben.
Wanneer ga ik dat brengen? Of sturen?
Toen bedacht ik dat het leuk zou zijn om het blad officieel te presenteren aan Theo van Beijeren.
De man die in 2014 met mij aan de wieg van deze website stond.
Die zo’n gloedvol voorwoord heeft geschreven op pagina 3.
Die mij helpt als ik de dingen weer eens allemaal anders wil.
Die ik kan vragen ( Théééóooo…. HELP!) als er dingen niet goed worden weergegeven of weg zijn gevallen.
Vrijdagmorgen 24 januari om 11.00 uur was het plechtige moment.
Theo en Aly maakten het allemaal nog wat echter: zij hadden gezorgd voor een glaasje champagne om te klinken op ‘het eerste exemplaar

Met gepaste trots.
Die woorden passen bij de publicatie van deze eenmalige jubileum-uitgave.
Met grote dank aan alle medewerkers die allemaal een mooie bijdrage hebben geleverd.
Mensen die in de afgelopen tien jaar een rol gespeeld hebben op dit blog.
Familie, vrienden, collega’s, kerk, cantorij: een grote diversiteit aan verhalen en artikelen lees je in dit tijdschrift.
En dank aan ons gezin: Gerard die maar liefst twee artikelen heeft aangeleverd (maar die speelt natuurlijk ook een grote rol in mijn leven) en tenslotte aan onze dochters Frea, Harriët en Carlijn die er met hun creativiteit en idiote invallen er een geweldig blad van hebben gemaakt!

Wil je graag een exemplaar ontvangen? Dat kan!
Woon je in de buurt of ken je mij, dan kun mij natuurlijk gewoon een appje of een mailtje sturen, maar sinds vandaag kun je op deze website ook iets bestellen; met dank aan Harriët!
Sinds vanavond heb ik ‘een winkel’ op mijn website waar je kunt  kiezen uit één artikel: het tijdschrift ‘de Waarde van de dag’.
Klik om te bestellen op de knoppen ‘Winkel’ en/of ‘Winkelwagen’ naast het tabje Streektaol.

“Hoe gaat het nu met je stem?”
Een logische vraag.
Na corona in 2022 kreeg ik problemen met zingen, eind 2023/begin 2024 heb ik zelfs een paar maanden niet met de cantorij mee kunnen zingen.
Af en toe schreef ik er eens over en ik maak grapjes over ‘met de bassen meezingen’, maar mijn stem is niet meer op het oude niveau gekomen.

Via logopediste Betty heb ik veel nieuwe inzichten gekregen.
Jarenlang heb ik gezongen zonder ademsteun. Mijn ouder wordende stembanden konden het niet langer alleen: ik heb van haar geleerd om de stem met mijn buikademhaling te ondersteunen.
Verder heb ik met haar gewerkt aan de manier van zingen: de klanken niet vormen in je keelgebied, maar meer voor in de mond, dus de mondholte als klankkast gebruiken en dan vooral ‘omhoog in je hoofd’ zingen.
Ook verwees ze mij naar de KNO-arts die onderzoek deed. Die constateerde geen gekke dingen en adviseerde: “U moet het zoeken in de ontspanning van het keelgebied.”
Tenslotte vertelde Betty mij van alles over mijn houding: ik zit/loop teveel met ingezakte schouders.
Advies: schouders omhoog, hoofd rechtop, daarmee krijgen je longen meer ruimte.

Vanaf april 2024 zing ik weer wekelijks mee in de cantorij.
Het is hard werken.
Vooral die houding is een hardnekkig probleem.
Soms zie ik mezelf op foto’s en dan denk ik: zit ik weer met mijn ellebogen op schoot…..
Om op de vraag in de eerste alinea terug te komen: ik zing in ieder geval weer met plezier.
Maar zo onbekommerd als vroeger wordt het niet meer; ik moet letten op die buikademhaling, voor in de mond zingen én rechtop staan.
En ik moet op de noten letten, op de woorden/tekst en op Karel.
Mega-multi-tasken is het.
Mijn stembanden worden eerder moe, 4 coupletten van één lied achter elkaar lukt niet.
Dat betekent dat ik af en toe een octaaf lager meezing, dus met de mannen mee als tenor.
De C ligt inmiddels al wel weer binnen mijn bereik, dus er zit nog wel iets vooruitgang in.

Betty vertelde mij ook dat ik moet accepteren dat mijn stem ouder wordt en dat het niet veel beter wordt dan dit.
“Als het zingen je veel moeite blijft kosten en je wilt toch graag blijven zingen, dan kun je altijd nog overwegen om met de tenoren mee te zingen.”
Op de Catharinacantorij heb ik dat al gedaan en dat is een prima alternatief, maar als ik mag kiezen zing ik toch liever alt.

Gisteravond zat ik tussen Ilse en Jaap in op de achterste rij en genoot ik weer van het samen zingen.
De sopranen werd gevraagd of ze bij het instuderen van een lied even met de alten wilden meezingen.
‘ Nep-alten’ riep Karel lachend ‘doen jullie even met hen mee?’
Maar sopranen zijn natuurlijk geen nep-alten; het zijn sopranen die laag zingen.
Het mooie van een koor is dat je vierstemmig zingt en dat er voor jouw stembereik altijd een partij is die je kunt zingen.
Dus vrouwen die tenor zingen zijn geen nep-tenoren, maar alten die laag zingen.

Vorig jaar maart vertelde zwemvriendin Ans dat ze begin 2025 met pensioen ging.
“Dat duurt nog zo lang…” vond ze toen.
“Joh! 9 maanden! Weet je nog hoe snel die 9 maanden van een zwangerschap gingen?” reageerde ik.
Ja, dat wist ze nog wel.
Boekenvriendin Jeannette stuurde half december een foto van een levensgroot bord dat in haar woonplaats stond: “Jeannette met pensioen” met een levensgrote foto van haar erbij.
En Janny (van Jan) nam in juni afscheid van haar school met een voor haar gemaakte quiz ‘De slimste Meems’.
Janny is van mijn leeftijd, Ans en Jeannette zijn jonger.
En de argumenten die zij gebruikten om vervroegd met pensioen te gaan golden ook voor mij, maar ik dacht er nog even over.
Maar.
Over 9 maanden, op 25 oktober van dit jaar, word ik 65 en ik heb inmiddels met mijn werkgever overlegd dat ook ik dan voortijdig met pensioen ga.
En wat ik destijds tegen Ans zei over die 9 maanden gaat nu op voor mezelf.

Mijn collega’s reageerden met gemengde gevoelens.
“Fijn voor jou. Maar wij gaan je wel missen.”
In mijn beleving duurt het nog lang, we kunnen nog 9 maanden van elkaar genieten, maar de tijd gaat ook snel.
Er worden op mijn werk wel al wat dingen in gang gezet: wat zijn mijn specifieke taken in ons secretaresseteam? Wie gaat dat straks doen?
Moeten we alvast kijken naar een nieuwe secretaresse? Kun jij die dan alvast inwerken?

Na een dag op het werk ben ik moe en het herstel duurt langer; mijn lijf wordt ouder en daarmee mijn geest ook.
Het lijkt me heerlijk om te kunnen stoppen met werken, ik kijk er naar uit.
Maar dat duurt nog even: vooreerst ben ik van plan om er (net als bij een zwangerschap) 9 leuke maanden van te maken!

Dit blog stond al even klaar, maar er moet vandaag nog even iets bij.
Vanmorgen was ik even knap beroerd van het nieuws dat er topstukken van de tentoonstelling ‘Dacia, het rijk van goud en zilver’ zijn gestolen bij een explosie bij het Drents Museum. Maandag had ik er nog over geblogd, de tentoonstelling zou tot morgen te bezichtigen zijn. Algemeen directeur Harry Tupan reageerde aangeslagen op het verdwijnen van de stukken. “In ons vak gaat het niet om goud. Het gaat om cultureel erfgoed en dat erfgoed is op een hele wrede manier van ons afgenomen en dat doet pijn.”
Het idee dat de topstukken worden omgesmolten en dat het goud voor de goudprijs wordt verkocht.
En dat als je iets persé wilt hebben dat je dan gewoon een gebouw opblaast.
Of, zoals vanmiddag in het nieuws was over Trump en Groenland: dat je een agressief telefoongesprek voert met de Deense premier omdat je Groenland gewoon wilt hebben.
In wat voor wereld leven wij?
En hoe ziet die er over 9 maanden uit?