De waarde van de dag

Van onze vrienden uit Peize kregen we voor ons 40-jarig huwelijk een theaterbon én een lidmaatschap van ‘Vrienden van de Winsinghhof’, het theater/de bioscoop van Roden. Nooit van gehoord? Hierbij een link naar hun website. 
Als je vriend bent van zo’n theater moet je daar ook eens naar toe en wij (moet ik tot mijn schande bekennen) zijn daar nog niet vaak geweest.  Wij gaan eigenlijk altijd naar Groningen.

We plozen de gids na die we als vrienden van de club kregen en kozen twee voorstelling uit: eentje in maart (blog volgt tzt) en een klucht op een zondagmiddag in oktober: zondagmiddag zagen we zittend op het rode pluche de klucht ‘Oh oh Den Haag’.
We zaten eerst op de eerste rij (op onze kaarten stond rij I, stoel 5 en 6), maar we moesten naar rij hoofdletter i…….een stukje verderop de zaal in. Achteraf waren we daar heel erg blij om, want een tweetal mensen op de eerste rij werd bij het toneelstuk betrokken. Nu was Ger de klos op stoel 6, anders was Gerard aan de beurt geweest.

Er staan maar drie spelers op het toneel: John (Bas Muijs), een ambitieuze politicus, Patrick (John’s spindoctor) en Emma (Sabine Beens) een zwangere studente die op zoek is naar onderdak.
Voordat de voorstelling begon kwam de acteur die Patrick speelt even voor het doek om paar dingen uit te leggen; je herkent in hem onmiddellijk de sidekick Adje van Nispen uit de programma’s van Paul de Leeuw.

Even kort het verhaal dat zich afspeelt in de huiskamer van de politicus John: hij is vrijgezel (de vergelijking met Mark Rutte dringt zich inderdaad op) en Patrick en hij trekken veel samen op in de periode voor de verkiezingen. Voor de zaal is duidelijk dat Patrick een oogje heeft op John.  Emma klopt aan, komt, ziet en overwint. Ze gaat niet meer weg en na haar komst wordt alles anders.
Het verhaal rolde over ons heen en we hebben ontzettend gelachen. Er wordt zelfs een baby geboren op het toneel met natuurlijk de gebruikelijke grappen en grollen daarom heen. Toen de weeën erger werden bedachten de mannen dat  “er toch zo’n liedje was waar je op moet ademen” en gaven ze een komische versie van ‘HA HA HA STAYING ALIFE!”

Deze politieke komedie bevat veel verwijzingen voor naar de huidige slangenkuil in Den Haag en geeft een knipoog naar de steeds groter wordende invloed van de landelijk pers en sociale media.
Deze voorstelling gaat over de vaderlandse politiek, maar is allesbehalve politiek correct; daarom is het ook een klucht!
Met een hele zaal hikkend van de lach om iets ‘wat eigenlijk niet meer kan’: we hebben er van genoten.
Een heerlijke ontspannen middag gehad.

Aan het einde van de voorstelling werd er een foto gemaakt van de twee mannen met de zaal op de achtergrond bij wijze van ‘bordesfoto’ en zongen de drie toneelspelers met de hele zaal “Oh oh Den Haag…!”
Maar dat zong ik niet mee.
Ik bin ja een Drent…..

Hierbij een link naar de website van Arijan van Bavel   met meer informatie over de voorstelling.

In april plaatste ik een reactie op Lentisnet (een soort intranet/informatieplatform voor medewerkers) onder de titel ‘Kedoogie’; daarin bedankte ik voor de leuke attentie die we voor de paasdagen kregen. Op Goede Vrijdag kregen alle werknemers namelijk een pakketje in de brievenbus waar een cadeautje in zat; een dinerbon ter waarde van € 25,=.
Op het kaartje dat er bij zat stond o.a. ‘de voorjaarszon gaat weer schijnen, een goed moment voor een gezellig moment met z’n tweeën op een terras. Deze bon is voor een lunch, koffie met gebak en high tea en nog veel meer.’  Een bedankje voor onze inzet.

Tijdens onze herfstvakantie in Westerbork besloten we een dagje fietsen met een terrasje bij de Abdij de Westerburcht. Van te voren had ik geïnformeerd of we de bon bij hen konden inleveren; we waren van harte welkom.
Rond 17.00 uur bestelden we een witte wijn en een biertje en kregen daarbij een kaasplankje én bitterballen.
Doe maar duur van de baas zijn geld.
Het was heerlijk, we hebben er van genoten.

Deze week kreeg ik een compliment van één van onze artsen, omdat ik ondanks een muur van doktersassistentes, wachtrijen, pauzemuziekjes en moeilijkdoenerij op het kantoor van een huisartsenpraktijk tóch de huisarts voor haar te pakken had gekregen.
Het lijkt zo simpel, maar van één zo’n compliment van een arts die ziet wat ik doe knap ik net zo op als van een bos bloemen op secretaressedag of een leuke bon.
Een compliment is verbale zonneschijn.

Vrijdagmorgen 17 augustus was de laatste dag van onze Donau-fiets-vaar-cruise en zaten we voor het laatst met z’n zessen aan het ontbijt op de Prima Donna.
Daarna kon het circus beginnen: alle fietsen werden buiten op de kade neergezet en je diende zelf op je koffers te passen.
De chauffeurs werden in een bus naar de parkeerplaats gebracht en kwamen met de auto’s terug.
Het was een wanordelijk gekrioel daar op die kade; mensen die afscheid namen van hun reisgenoten, mensen die vreselijk in de weg stonden met hun fietsen/auto/koffers en mensen die zich daar groen en geel aan ergerden. Maar allengs losten de files van fietsen, koffers en auto’s op en konden ook wij afscheid nemen van de beide Gerrits, Henna en Betty.

…dit is NIET de Donau.

En toen reden we na Passau bij de Donau vandaan naar het noorden.
Weer met z’n tweeën in onze eigen auto.
Met de navigatie ingesteld op Guxhagen, een plaatsje onder Kassel waar we voor die avond een hotelkamer hadden geboekt.
Einde middag kwamen we daar aan.
Na 7 dagen 4 gangen-menu wilden we iets simpels eten: het werd pizza.
Na het eten wilde ik nog even een wandeling maken door het dorpje en bij het riviertje kijken; die rivier heet de Fulda. We liepen door een poortje en tot mijn stomme verbazing stonden we toen op het terrein van het voormalig concentratiekamp en Benedictijnerklooster Breitenau.

Dat klooster was in 1874 een opvoedingsinstituut paupers geworden en toen Hitler aan de macht kwam werd het voornamelijk gebruikt om politieke tegenstanders uit Duitsland op te sluiten. In 1940 werd Breitenau een Arbeitserziehungslager ten dienste van de Gestapo in Kassel.
Eerst alleen voor Duitse gevangenen, maar later ook voor buitenlanders. Het kamp werd kort voor de aankomst van de Amerikaanse troepen in 1945 gesloten.
Na de oorlog werd Breitenau – eerst onder een andere naam – een gesloten inrichting met isoleercellen voor moeilijk opvoedbare meisjes. Pas in 1979 ontdekte men nazi-bescheiden, die duidelijk maakten wat hier onder het mom van heropvoeding had plaatsgevonden. Men kon overlevenden traceren en met hen spreken. Het oude kloostergebouw dient nu als museum van de Gedenkstätte Breitenau. (bron: Albert Ploeger-Kunstmeditaties)

We liepen daar een beetje ‘unheimisch’ rond. Ik wilde niet naar Mauthausen en nu liep ik onbedoeld in Breitenau.
Maar het was niet gruwelijk; het was eigenlijk heel mooi.
In  de kloostermuur vond ik een gedenksteen:

Zum gedenken an die
bedrohten, verfolgten
und ermordeten menschen im
Konzenstrations- und Arbeitslager
Breitenau 1933-1945.

Met dit onverwachte bezoek aan Breitenau eindigde onze fiets-vaar-cruise.
Daarna waren we niet echt uitgerust…..het was een actieve vakantie en we hebben veel gezien en geleerd.
Maar wát een avonturen hebben we beleefd an der schönen blauen Donau!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Al een paar maanden wilde ik naar een speciaal winkeltje in Westerbork.
Het heet ‘Puutje Snoep’ en ze hebben hebben snoepjes van vroeger.
Lekkerrrr!

Toen ik keek naar de openingstijden bleek dat het maar drie dagen per week open is en dat het onderdeel uitmaakt van ‘de Huiskamer van Westerbork’, een kleinschalig dagbestedingsproject.
Op de donderdag tijdens onze herfstvakantie in Westerbork ging ik er naar toe voor de snoepjes, maar ondertussen was ik ook gewoon nieuwsgierig naar het concept.
Dit vond ik er van te voren al over op hun website:

In de Pastorie in het centrum van Westerbork vind je dagbesteding “DE HUISKAMER VAN WESTERBORK”, een kleinschalige dagbesteding in de vorm van een theehuis en een winkeltje, met leuke cadeautjes en oudhollands snoep.

In ons theehuis/ onze winkel werken medewerkers met een lichte tot matige verstandelijke beperking, autisme, milde vorm van dementie, ouderen, NAH en jongeren die uitvallen op school.

De begeleiding wordt verzorgd door een team van enthousiaste begeleiders, waarbij persoonlijke aandacht, groei en vitaliteit voorop staan.

Een theehuis dus, met zelfgemaakte taart, een snoepwinkeltje, maar ook (en dat zag ik pas toen ik daar was) een tweede-hands-boekenzolder en een kamer met 2e handskleding.
Toen ik in het snoepwinkeltje stond kwam er gelijk al een mevrouw naar mij toe.
“Kan ik u helpen?”
“Mag ik eerst even rondkijken? Er is zoveel…..!”
Dat mocht.
Ondertussen kwam er een oudere mevrouw binnen, wier zoon vroeger in deze pastorie had gewoond.
“Dat behang in die thee/koffiekamer heeft zijn vriendin er destijds nog in geplakt.”
Ze verkneukelde zich bij de gedachte aan de heksendropjes met salmiak die ze had gekocht en toen verdween ze naar boven voor de kleding en de boeken “even kijken of het erg veranderd is….”

Schuimblokken, mega-salmiakknotsen en ouderwetse sinaasappel- & citroenzuurtjes kocht ik .
In zo’n papieren puntzakje: een puutje.
Eenmaal boven vergat ik de tijd, want boeken. Het is niet heel groot, maar goed gesorteerd, dus ik kon even heerlijk ‘strunen’.
Ik vond twee bekende jeugdboeken waar ik al wel veel over gehoord had, maar die ik nog nooit heb gelezen.
Een afbeelding van die boeken vind je links: ik ben heel benieuwd!

Dagbesteding ‘de Huiskamer van Westerbork’.
Wat een goed initiatief, ingezet door Iris en Erna.
Meer weten?
Hierbij een link naar hun website.
Daar lees je alles over dit project, vind je foto’s (ook van de beide dames) en kun je kijken of ze jouw favoriete ‘snoepje van vroeger’ ook verkopen.

Van Agatha Christie heb ik best veel boeken gelezen.
Heerlijke ”who-dunnits” “met altijd verrassende plotwendingen, bevolkt door kleurrijke figuren in een niet meer bestaande wereld.
Hoe langer het is geleden dat de verhalen zich afspelen, hoe verder die geschetste wereld van je af komt te staan.
Neem alleen de titel van één van haar bekendste werken ‘Tien kleine negertjes’…; onze dochters noemen dat een ”kanniemeertje”.

Zaterdagavond deed Gerard mij een groot plezier door met mij naar de film ‘A haunting in Venice’ te gaan; een film gebaseerd op het boek van Christie uit 1969 ‘Hallowe’en party’.
Het draait allemaal om een seance waarbij een moeder hoopt op een ontmoeting met haar overleden dochter, die een jaar geleden onder verdachte omstandigheden is overleden. Het medium krijgt inderdaad contact met een geest. Na de seance valt er nóg een dode en wordt het allemaal best ingewikkeld, want het duurt even voordat je weet wie wie is en wat de onderlinge connectie is.
Men doet manhaftige pogingen om Hercule Poirot om de tuin te leiden met trucjes en samenspanningen, maar uiteindelijk komt hij overal achter en weet je als kijker alle achtergronden.
Bijna het hele verhaal speelt zich af in de avonduren, dus we zien veel schaduwen en slecht verlichte ruimtes.
De volgende morgen is het na al die donkere beelden ineens heel licht en nemen de hoofdrolspelers afscheid van elkaar.

Een film is geen boek.
In de aankondiging stond: ‘loosely based on…’ nou het is echt losjes gebaseerd.
Het hele verhaal is verhuisd van Londen naar Venetië; de personages komen gedeeltelijk overeen met die uit het boek, maar niet allemaal.
Verder is er wel sprake van een oude vloek, maar het is allemaal net een beetje anders.
Wat ik leuk vond was dat Agatha Christie in deze film ook voorkomt als de schrijfster Ariadne Oliver, die verhalen schrijft over Hercule Poirot, de detective die door die verhalen een beroemdheid werd.

Mooie beelden van Venetië, griezelige aspecten, schrik-effecten en dat alles uitgevoerd in het decor van het jaar 1947; ook in deze film keken we naar een wereld die niet meer bestaat.
Kenneth Branagh zet een geloofwaardige Hercule Poirot neer. Hij heeft vreemde trekjes, is in zijn gedrag een beetje bijzonder, maar hij wordt nergens lachwekkend, zoals in sommige andere series waarin hij wordt verbeeld.
O, wat hou ik van zulke films; ik heb er van genoten!

Dit was het derde deel in een serie.
De eerste film, ‘Murder on the Oriëntexpress’,  zagen we in 2017; daarin werd Poirot aan het eind van het verhaal opgewacht door een functionaris die hem vraagt direct met hem mee te gaan; er is een gevaarlijke situatie op de Nijl.
Toen schreef ik onderaan het blog dat ik daarover schreef:

“Death on the Nile” is ook een heel bekend boek van Agatha Christie.
Zou het…!? Dan ben ik weer van de partij! 

Maar ik ben niet van de partij geweest, ik heb in 2022 gewoon die hele film gemist; nu dus eerst op zoek naar de dood op de Nijl!

Wij zijn al jaren lid van de Rabobank, maar gaan nooit naar ledenvergaderingen enzo.
We hebben het al druk genoeg met werk, kerk en sociaal netwerk.
Deze zomer kregen we een uitnodiging van de Rabobank Noordenveld West-Groningen: we konden in het kader van een ledenevent met korting naar de dierentuin Wildlands in Emmen op zaterdagmiddag 7 oktober. We waren welkom van 16.00 – 20.30 uur.
“Wij zitten dan in Westerbork” constateerde Gerard met vooruitziende blik “zullen wij ons daarvoor opgeven?”
Goed idee; je doet mij een groot plezier met een bezoekje aan de dierentuin.

Toen wij die zaterdag rond vier uur in Emmen waren stond er een behoorlijke rij wachtenden voor de ingang van het park.
We werden ontvangen in de foyer van het Atlastheater met een drankje en een mini-gebakje: heerlijk!
Er was helemaal geen sprake van toespraken en officiële dingen: we werden gewoon losgelaten in het park en kregen nog een bon voor een gratis Cornetto mee. We liepen eerst naar de Jungola, maar daar was het erg druk, dus we begonnen bij de Serenga. Van drukte was hier geen sprake meer. Bij de prairiehondjes is het altijd feest. De hondjes zelf zijn al prachtig, maar ook de kleine mensjes die daar rondlopen zijn een genot om naar te kijken. Er staan bordjes dat je de dieren niet mag aanraken, maar dat is hartstikke moeilijk! Ze zien er schattig uit, lijken een beetje op cavia’s en zijn zo tam dat je ze kunt voeren. Blijf er dan maar eens af. “Nee, Sem, niet aanraken!” “Niette aaaie?” Nee, ook niet aaien…

Niet alle kinderen zijn zo vrij met dieren.
Twee zusjes, ik schat 5 en 3, liepen aan de hand van papa en mama tussen de prairiehondjes door. Oudste ging er wel aandachtig bij staan kijken, maar de jongste stond achter mama en keek langs haar benen naar de harige beestjes. Even later huppelde het oudste meisje verder er riep “Nu gaan we naar de leeuwen, hé?”
Jongste keek wat ongemakkelijk omhoog naar mama: “Loop die ook los…?”

De grote dieren spreken natuurlijk altijd tot de verbeelding, maar vandaag op mijn blog twee kleine exemplaren waar ik een poosje bij heb staan kijken: in één van de aquaria ontwaarde ik een zeepaardje en in het junglebos zag ik een kolossale vlinder.

Het langst stonden we bij de bavianen te kijken. Ze waren erg actief en er gebeurde van alles. Een klein aapje had een doekje, waar hij, tot groot vermaak van de toeschouwers, kunstjes mee deed. Tegelijkertijd moest hij alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat zijn doekje werd afgepakt door andere aapjes. Het was net een film.
Toen we uiteindelijk in de Jungola waren aangeland, was het al bijna donker en voeren we in zo’n bootje in de schemer bij het licht van lampjes door de jungle. Wat een sfeertje. En dat zomaar op een zaterdagavond in oktober.
Geen vergissing van de bank, wel voordeel voor ons.
Hierbij is een bedankje op zijn plaats voor alle vrijwilligers van Wildlands en de Rabobank die zorgden voor een onvergetelijk oktober-uitje.

Op Instagram nog wat foto’s van Wildlands in oktober.