De waarde van de dag – Pagina 334 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

5 juni: Even student in Utrecht.

Door Ada

Op 5 juni 2016

Maandagmorgen 30 mei: een studenten-coffeecorner in Utrecht, 11.30 uur. Met een kartonnen beker lekkere koffie en een saucijzenbroodje zit ik aan een tafeltje dit te typen op m’n tablet. Ik lijk wel een student! Maar wel een hele ouwe….
Een zeer ongewone setting voor een Drentse huisvrouw op maandagmorgen.
Maar wel leuk. Leuker dan de reden waarom ik hier ben: Gerard ondergaat op dit moment een behandeling in verband met de prostaatkanker. Iets wat er al heel lang aan zat te komen. Eindelijk, mogen we wel zeggen.

Na de intake moesten we ruim twee uur wachten. Zitten. Krant lezen. Breien. Doe ik nooit op maandagmorgen. Dus toen Gerard werd ‘weggevoerd’ zocht ik de hoofdingang weer op voor een wandeling. Hoge kantoorflats en universiteitsgebouwen. Maar ik ontdekte ook een pareltje : landgoed Amelisweerd >>>. Heb ik een stukje in gewandeld. Na anderhalf uur was ik weer terug.

Het bovenstaande is nu een week geleden.
Gerard heeft die maandag een ‘Brachy-behandeling’ ondergaan.
Er zijn minieme jodiumstaafjes geplaatst, die de komende maanden de tumor van binnenuit gaan bestralen.
Het is allemaal goed gegaan, op 24 juni moeten we nog één keer naar Utrecht voor de evaluatie.
De revalidatie in Haren n.a.v. het stamceltraject is eind mei afgesloten.
Voor de ziekte van Kahler blijft Gerard vooreerst twee-maandelijks onder controle bij het UMCG.

We durven weer voorzichtig vooruit te kijken, al heeft men ons er wel van weten te overtuigen dat we de ingreep van maandag niet moeten onderschatten.
Gerard heeft gelukkig de afgelopen week heel weinig last gehad van de nasleep van de behandeling van maandag: hij voelt zich heel goed en gaat qua energie met sprongen vooruit.
Dit zal vooreerst het laatste blog zijn over Gerard’s gezondheidstoestand.
We hopen dat het nu een lange tijd goed blijft gaan en dat de ziekte van Kahler heel lang wegblijft. Vanaf maart 2015 was hij ‘patiënt’ en dat wil hij nu liever niet meer zijn.
“Wilt u het programma nu afsluiten?” vraag de computer wel eens als je iets nog niet hebt opgeslagen.
Wij zeggen: “Jah. Graag!”
We slaan de afgelopen periode op, we zetten de computer niet uit, maar we sluiten dit programma nu wel even af.

Reageren

4 juni: Van dominee naar gemeentelid. En vrijwilliger.

Door Ada

Op 4 juni 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond was het feestelijk afscheid van Ds. Van Beijeren, de predikant die onze PKN-gemeente meer dan 25 jaar heeft gediend.

Feestelijk was het. Alle groepen waarmee hij in die 25 jaar is opgetrokken deden iets op deze bonte avond, het was een afwisselend schouwspel.
Zelf kreeg ik met hem te maken toen ik ouderling was onder ds. Hotske Postma. Zij vertrok naar Friesland en haar wijk werd gedeeltelijk overgenomen door Van Beijeren.
Dat was op z’n zachts gezegd een grote verandering, maar we hebben het prima gered.
We werden echt ‘collega’s’ toen ik bij de Websitegroep werd gevraagd. Het duurde even voordat ik aan de club gewend was, maar inmiddels zijn we een solide groep en achter de schermen wordt hard gewerkt. Gisteravond hebben we nestor Theo in het zonnetje gezet met een cabareteske sketch, maar daarbij ook de PKN-website even prominent onder de aandacht gebracht: we doen al dat werk tenslotte niet voor niks!

Verder zong ik mee met de cantorijen. Wij zongen 5 korte liederen, speciaal voor dit afscheid geschreven door Kees van der Meulen. Van één lied was de muziek van Johann Sebastian Bach; dit gaf een mooi effect op het muziekblad.

Kees en Johann, een sterk koppel.

Johann Sebastian Bach

Johann kwam gisteravond twee keer hoogstpersoonlijk voorbij, compleet met kostuum en witte poederpruik. Eén keer als de milde musicus die zich erg verheugde in de warme belangstelling van Theo en één keer als strenge maestro. Theo werd in het Duits onderworpen aan een spervuur van vragen om zijn kennis over Bach te testen. Moeilijke vragen! De meester was tevreden: het kon er mee door.

De kinderen deden ook een duit in het zakje door ons een inkijkje te gunnen in hun ‘gezins-lol’; je kon zien dat ze zich erop verheugden om hun vader voor het oog van de gemeente met milde spot voor het voetlicht te brengen. Hoogtepunt was voor mij het treurlied over Theo ‘ s trainingspak dat hij in zijn vrije tijd graag draagt. Hij is dus ook maar een gewoon mens.

Op dit blog heb ik lang niet alles beschreven wat er langs kwam gisteravond. Eén ding wil ik nog noemen: collega Zwanny (van de website-groep) had een prachtige beamerpresentatie gemaakt over Theo’s leven, zij vermaakte het publiek tussendoor met de quiz ‘Noten schieten’ en ze bediende de hele avond ( van 19.30-11.15 uur!!!) de beamer ter ondersteuning van iedereen die iets op het podium deed. CHAPEAU!

Ben je benieuwd naar wat er nog meer was? Hou dan de website van de kerk >>> in de gaten: binnenkort foto’s en een verslag. We dronken een borrel na afloop en kletsten nog heel genoeglijk na. Ik nam trouwens geen afscheid van Theo. Hij wordt nu namelijk gemeentelid en blijft zich als vrijwilliger inzetten voor de websitegroep!

Reageren

2 juni: Telefoonhoesje af.

Door Ada

Op 2 juni 2016

In Borduren, Handwerken

Voorkant met opengeslagen klepje

Vandaag legde ik de laatste hand aan het geborduurde telefoonhoesje.
Het ‘stoffie van Het Goed’ zit er achter als voering en het is goed gelukt.

Vandaag dus veel foto’s en weinig tekst. Als je op de

Hoesje achter, met klepje opgeslagen

foto’s klikt krijg je een vergroting. Dan zie je ook de accenten die ik heb aangebracht met zilverkleurig draad.
Dat geeft een chique, middeleeuws effect.

hoesje dicht

Alsof mijn moderne telefoon in een historisch hoesje zit.

Over dit hoesje heb ik inmiddels vier blogs geschreven: als je het hele proces wil volgen klik dan op 9 maart >>>>, 19 april >>> en 21 mei >>>
Op 9 maart ben ik er mee begonnen, vandaag is het 2 juni. 3 maanden heb ik er dus over gedaan.

Moderne telefoon in een middeleeuws hoesje…..

Reageren

1 juni: Oasem. Awesome!

Door Ada

Op 1 juni 2016

In Muziek

Zondagavond zaten we in de stadsschouwburg in Groningen bij de voorstelling ‘Aosem’ van Daniel Lohues. Daar had ik al maanden naar uitgekeken, want in februari had ik de CD al gekregen van een vriendin. ( zie 29 februari >>>)
De liedjes had ik al vaak gehoord, waar dan ik vooral benieuwd naar ben zijn de verhalen die er bij horen.

Het begon al met het verhaal over de titel van de voorstelling/CD.
Lohues vertelde dat hij het een jaar wat rustiger aan had gedaan en dat hij naar Amerika was geweest om ‘op adem’ te komen. Een Amerikaan die hij sprak aan een bar had op dat gegeven gereageerd met: “Awesome!”, waarop hij weer reageerde met: “Inderdaod: aosem…”.

Deze voorstelling doet hij weer helemaal alleen. Een vleugel en een gitaar, meer heeft hij niet nodig. Je zit met 700 mensen in de zaal en als hij zingt is het muisstil.
Hij zong veel van zijn nieuwe album, maar ook wel bekend werk. Hij weet de zaal feilloos te bespelen. Hij vertelt verhalen over zijn familie, het leven, de liefde, religie, cultuur, over Erica en schept daarbij een sfeer van ‘wij Noordelingen onder mekaar’.
Hij beschrijft de typische Nedersaksische humor, waarbij de zaal dubbel ligt, omdat het zo herkenbaar is. Het wordt hilarisch als hij een randstedeling imiteert en daar de plattelandse nuchterheid naast zet.

Naast onbedaarlijke lol waren er ook momenten dat de tranen van ontroering me over de wangen liepen. Dat gebeurde zondagavond bij een verhaal over opa Lohues die dement werd. En wat muziek daarbij voor opa betekende. Als je dementie in je nabije kring meemaakt maakt zo’n nummer wat los.
De man van het bevriende echtpaar dat met ons mee was constateerde na afloop: “Ik wou dat hij die verhaaltjes er op de CD ook bij vertelde, dan begrijp je de liedjes veel beter.” Dat klopt. Maar ik hoef zo’n verhaal maar één keer te horen, daarna onthoud ik het wel. Als dat op een CD steeds voorbij komt is dat volgens mij wat te veel van het goede. Ik hoor het hem graag ‘life’ vertellen.
Daarom gaan we ieder jaar naar zijn voorstelling.

Een van de mooiste nummers op de CD vind ik “de zunne en de maon”.
Hierbij een link naar dat nummer op YouTube >>>
De tekst staat er steeds naast.

Reageren

31 mei: Bouw een ark!

Door Ada

Op 31 mei 2016

In Kerk & gemeente

Afgelopen zondag zaten we om 10.00 uur in de kerk in Hijken. Er werd een neefje gedoopt. De predikant vertelde dat hij voor een doopdienst altijd een bijbelverhaal uitkiest waar water in voor komt. Zondagmorgen was dat het verhaal van de ark van Noach. Veel water dus.

De preek begon met een cartoon uit onze moderne, praktische tijd, deze:

Illustratie: Timtoon

De voorganger stelde vast dat wij rond dit verhaal altijd van die praktische vragen stellen. “Hoe zit het dan met de pinguïns uit het poolgebied?” We weten het niet. Belangrijker is wat het verhaal ons wil vertellen.
De opdracht is: Bouw een ark! Het enige waar wij bij het woord ark aan denken is een kolossaal schip vol met dieren. Maar het is ook een plaats waar mensen zich veilig voelen. Zo’n plaats kun je zelf creëren: in je gezin, binnen je kerk, je school, je dorp; een plek waar mensen zich veilig voelen, waar je vriendelijk wordt bejegend en waar ieder zichzelf mag zijn.

Dat bereik je al door zelf vriendelijk te zijn. Positivisme uit te stralen. In het Engels is daar een een uitdrukking voor: change the world by doing one act of random kindness at a time. (Verander de wereld door één willekeurige daad van vriendelijkheid tegelijk te doen.)
De eerste letters van Acts of Random Kindness vormen samen het woord ARK.

Bouw een ark! Na deze preek is die opdracht ineens een stuk minder ingewikkeld….

Een klein peutermeisje bracht het geleerde meteen in de praktijk: zij hielp haar oma.
Ze zat bij oma op schoot. Oma zat halverwege de kerk en wilde graag een foto van de dopeling, maar durfde kennelijk zelf niet naar voren te lopen. Ze stelde haar mobiele telefoon in en zei tegen het kindje: “Maak jij eem een foto van de baby veur oma?”. Het meisje liep met het toestel voor zich uit door het gangpad, ging pontificaal voor de dominee staan en drukte af. “Dat wordt vast een selfie!” verwachtte de dominee. Maar nee; later bij de koffie hoorde ik dat de foto prima gelukt was!

Reageren

30 mei: Verhildersum

Door Ada

Op 30 mei 2016

In Geschiedenis

Dit weekend was er een gezellige bijeenkomst met de Havenstappers >>>, een groep ouders die wij al kennen vanuit de tijd dat onze kinderen op basisschool ‘de Haven’ zaten.
Deze keer waren we uitgenodigd voor een bezoek aan Landgoed Verhildersum bij Leens in Noord Groningen.
Eén van de ouders vervult daar een bestuurlijke taak en verzorgde een uitgebreide rondleiding.

We begonnen met koffie/thee met appelgebak bij de museumboerderij. Daar was o.a. een vitrine ingericht met kleding van omstreeks 1850. Prachtige, op maat gemaakte jurken, die de dames destijds uit Parijs lieten komen. Daar stonden we uitgebreid bij stil, ondertussen elkaar bevragend over de kinderen, het werk en de gezondheid.

Vervolgens liepen we over het landgoed, langs het arbeidershuisje, naar de Borg. Het was prachtig. Het weer werkte ook mee en het zag er idyllisch uit. We mochten het hele gebouw tot de zolder en de kelder toe bekijken. Meer weten over deze oude Groningse borg, zie >>>.

Maar hoe ik ook van geschiedenis houd: deze keer heb ik niet alle bordjes gelezen en niet alles wat er te zien was bekeken. We hadden elkaar als Havenstappers al een tijdje niet gezien en ik was te druk met teuten. En met ‘gezellig’.
Na Verhildersum aten we gebakken vis met patat in Lauwersoog.
Heerlijk ongedwongen, met een klein flesje wijn en een softijsje na.
Uit de meeste gesprekken kwam naar voren dat wij nu anders in het leven staan dan toen we als groep begonnen. We zijn ook al twintig jaar verder. Het leven is niet maakbaar. Soms heb je geluk en soms heb je vette pech.

zie >>>.

Reageren

29 mei: Salut.

Door Ada

Op 29 mei 2016

In Alledag

Gistermorgen stapte ik met prachtig weer rond kwart voor elf op de fiets voor een paradijselijke fietstocht langs Peize en Paterswolde naar de Buitensociëteit >>> aan de Meerweg in Haren. De reden was minder fijn: het was een herdenkingsplechtigheid voor een ex-collega die twee jaar geleden met vervroegd pensioen ging. Ze had een hersentumor en heeft maar twee jaar van haar pensioen mogen genieten.
De laatste rouw-bijeenkomst die ik bijwoonde was de begrafenisdienst van mijn schoonmoeder (zie 12 april >>>). Het contrast had niet groter kunnen zijn.

Vrijdagmiddag was de crematie al geweest, alleen bijgewoond door haar gezin.
Familie, vrienden, collega’s en andere gasten waren zaterdag welkom. Er waren toespraken van haar man, haar kinderen en een collega.
Er was muziek van o.a. The Rolling Stones.

Uit die toespraken kwam naar voren hoe ze was geweest als echtgenote, moeder en collega. Hoe schrijnend het was dat ze maar 63 mocht worden. Hoe dapper ze was en hoe ze haar best heeft gedaan om alles nog uit het leven te halen wat er in zat. En vooral: hoe vreselijk ze gemist zal gaan worden. Daarna was er voor iedereen een glas wijn (of jus d’orange ). Daarmee brachten we een gezamenlijke toost uit op de overledene: “Salut”.
Synoniemen hiervoor zijn : groet, heildronk, vaarwel.
Tenslotte kreeg iedereen een broodje kroket en kon je alleen schriftelijk je condoleances overbrengen aan de familie.
Toen ik wegfietste zag het er gezellig uit. Als je niet beter wist…

Op de rouwkaart stond het gedicht ‘Sub Finem’ van Vasalis:

En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten –
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen – en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan.

Op terugweg mijmerde ik op de fiets over deze voor mij zo andere vorm van afscheid nemen. Ook mooi. Want alles werd met liefdevolle aandacht gedaan en er werd haar met deze herdenking echt recht gedaan.
Ze heeft veel liefde en warmte gegeven en ook gekregen.
Het was een voorrecht om haar gekend en met haar gewerkt te hebben.

Reageren

28 mei: Rivers of Babylon

Door Ada

Op 28 mei 2016

In Muziek

Afgelopen week was het ‘Week van de jaren ’70’ op Radio 5.
Donderdagmiddag hoorde ik bij de Tineke-show ‘By the rivers of Babylon‘ van Boney M. uit 1978.
17 was ik toen. Prachtig vond ik het destijds. En je kon er zo fijn op dansen!
Ik zat in m’n eentje in de auto en heb luidkeels mee zitten zingen. Tweede stem. Heerlijk.

Het lied is ontleend aan Psalm 137: Aan Babels stromen zaten wij gevangen.
Benieuwd naar de tekst? Lees Psalm 137 in de basisbijbel >>>.
Het lied van Boney M. is een vertaling van die Psalm.
In 1971 was een heel andere uitvoering van Psalm 137 al op de plaat gezet door Don McClean, het stond op het album ‘American Pie’.
Het heet: ‘By the waters of Babylon‘.

Hieronder beide uitvoeringen: deze is van Boney M >>>, deze van Don McLean>>>.

Twee heel verschillende liederen ontleend aan een oeroude Psalm van het volk Israël.
Het gaat over de tijd dat een groot deel van volk Israël in ballingschap was weggevoerd naar Babel.
Het lied druipt van heimwee, weemoed en verdriet.
“Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij treurend en dachten aan Sion. In de wilgen op de oever hingen wij onze lieren…..“

Reageren

27 mei: Met Ma op pad.

Door Ada

Op 27 mei 2016

In Alledag

Mijn moeder, ik schreef al vaker over haar, wordt ouder en het spreekwoord zegt: ouderdom komt met gebreken.
Ook bij Ma openbaarden zich gezondheidsklachten. Vorig jaar kreeg ze ineens een trombosebeen en moest ze een elastieken steunkous aan. En toen begon de heisa van iedere avond de thuiszorg aan de deur. Dat vond mijn moeder op z’n zachts gezegd vervelend. Maar ze legde zich er op den duur bij neer; ze raakte er aan gewend. Iedere avond meldde zich een verpleegkundige aan haar deur om de kous uit te trekken.
De ene keer vond Ma het gezellig, dan was het iemand die even een praatje maakte. Of een bekende, die dan weer andere mensen kende, die mijn moeder ook weer kende …….klep, klep, bep, bep.
Maar een andere keer kwam de zuster net tijdens een spannende detective en praatten ze er door heen. Dan was ze het verhaal even kwijt. Jammer vond ze dat, maar ’t is niet anders.

Gisteren moesten we voor controle van het been naar het ziekenhuis. Daar trek ik een hele middag voor uit. Van Roden naar Hoogersmilde, dan naar Assen en we doen alles op ons dooie akkertje. We drinken altijd uitgebreid een kopje thee in het restaurant en met mijn breiwerkje onder de arm valt zo’n middag mij beslist niet lang.
Er werd eerst een echo van het been gemaakt en vervolgens gingen we naar de arts.
Tot mijn moeders stomme verbazing was de arts zo tevreden dat ze de kous eerst niet meer hoeft te dragen. Hij legde dat met een omhaal van woorden aan haar uit, maar dat ging best snel en het drong niet zo gauw tot haar door. “Ie mugt de kouse nou eerst een poossie uut laoten. Eem kieken hoe ’t giet” verduidelijkte ik voor haar.
De arts lachte, gaf mij een knipoog en riep: “EEM KIEK’N HOE ‘T GIET. Die hou ik d’r in!”

Opgetogen zat ze op de terugweg naast me in de auto.
Geen kous meer! Nu kan ze weer open sandaaltjes aan. Geen zusters meer ’s avonds.
Wat heerlijk dat het nu een keer meevalt.
Want er viel best wel veel tegen de laatste jaren….

Vanmiddag belde ik haar even.
Het ging heel goed; het been was nog net zo slank als voor het ‘steunkous-tijdperk’.
Ze hadden tussen de middag met groepje mensen samen gegeten.
“Kun ik mooi mien neie sandalen an…!”

Reageren

26 mei: Een beroep uitbrengen.

Door Ada

Op 26 mei 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond was er van onze PKN-kerk een gemeenteavond. Een belangrijke gemeenteavond, want de beroepingscommissie stelde de predikant voor die zich aan onze gemeente wil verbinden.
Altijd spannend. Want je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.

De voorzitter van de beroepingscommissie vertelde ons dat ook zij dat allemaal als een grote verantwoordelijkheid hadden gevoeld. Je bent toch namens de gemeente aan het werven, doe je het dan wel goed? De nieuwe predikant heet Walter Meijles en hij zat met zijn gezin (ook drie dochters!) vooraan in de kerk.
Toen Gerard en ik binnenkwamen was het al gezellig vol. Een sopraan van de Op de Helte-cantorij vroeg of ik ook bij het tafeltje “Cantorijen” wilde komen zitten, want zij zat daar maar alleen. Tuurlijk.
Gerard schoof aan bij het groepje ZWO.

Ds. Walter Meijles

Nadat we de bevindingen van de beroepingscommissie hadden gehoord, kreeg Walter Meijles het woord. Op het podium stond een jeugdig ogende man. “Wat nog jong hé?” fluisterde de sopraan naast mij. 42 is natuurlijk helemaal niet jong. Maar vergeleken met ons wel.
Hij vertelde een verhaal over zichzelf en dat ging hem goed af. Hij praat gemakkelijk en verveelt niet. Wel belangrijk als je predikant bent…..
Hij had een paar dingen meegenomen om zijn verhaal kracht bij te zetten en het eerste dat hij liet zien was een oud bijbeltje. Met van die halfronde inhammetjes aan de zijkant zodat je gemakkelijk een bijbelboek kunt vinden. Het was een bijbel van zijn vader die hij op z’n bureau heeft liggen en die hij vaak gebruikt als hij snel even een tekst moet opzoeken.
Dit bijbeltje heeft voor hem een bijzondere waarde omdat hij zich daarmee weet opgenomen in de geloofstraditie van zijn ouders en grootouders voor hem.

Daarmee had hij mij al voor zich gewonnen. Want zo ervaar ik het ook. De geloofswaarden die wij van onze ouders hebben meegekregen zijn belangrijk, we staan in een lange traditie. Die nemen we mee onze toekomst in.
Later kwam hij nog een paar minuten bij ‘ons cantorijen-tafeltje’ zitten om iets te horen over de cantorijen. Wij hebben ons enthousiasme over het zingen in de kerk met hem gedeeld, maar hem ook gevraagd of hij van zingen hield. Ja! Hij had gezongen bij een studentenkoor (veel liederen van Oosterhuis) en onlangs had hij nog meegezongen met een ‘ouder-koor’ van de basisschool van zijn kinderen. Dat biedt perspectief.

Ik sluit mij aan bij de woorden van één van onze gemeente-leden aan het eind van de avond: “Inpakken! En een mooi lintje d’r om.”

Reageren