De waarde van de dag – Pagina 345 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

11 februari: Tweeling-onderzetters & sokkenwol uit Leek

Door Ada

Op 11 februari 2016

Op 2 februari schreef ik over plexiglas onderzetters waar je een borduurwerkje in kan doen. ( zie >>>). Inmiddels heb ik de andere die ik van plan was te gaan maken ook klaar.
Dit is het resultaat: tweeling onderzetters. (klik op de foto voor een vergroting).

Wat bij de één lichtrood is is bij de ander donkerrood en andersom.
Het geeft een leuk effect.
Bij ‘de handwerkboetiek’ >>> in Roden waren deze onderzetters gewoon te koop en goedkoper dan via internet: 1 plexiglas onderzetter kost € 3,50.
Je kunt zoiets ook weggeven als kadootje.
Als je van borduren houdt snijdt het mes aan twee kanten: je bent er mooi wat uren zoet mee en je geeft een origineel én zelfgemaakt kadootje.

Vanmiddag fietsten Gerard en ik richting Leek: op zoek naar een wolwinkeltje.
Ik zocht een bol sokkenwol om een vestje te maken voor een nieuwe loot aan de Waninge-stam. Sinds ’t Spinnewiel in Roden dicht is ben ik op zoek naar een alternatief. Van verschillende kanten kreeg ik het advies om eens naar Atelier 6a >>> in Leek te gaan en tot mijn grote genoegen vond ik daar wat ik zocht. Er stond een heel vriendelijke mevrouw achter de toonbank met wie ik al snel gemoedelijk stond te beppen over wolletjes, bolletjes, haken en breien. Met twee bollen van die bijzondere sokkenwol (o.a. Opal, zie >>>) kwam ik weer thuis. Hou je van handwerken, ga dan voor je plezier eens kijken bij Atelier 6a: het oogt piepklein aan de buitenkant, maar je staat versteld van het assortiment. En zegt het voort! Je kunt tegenwoordig namelijk alles op internet bestellen, maar er gaat niets boven het ‘voelen’ van het garen waarmee je gaat breien én het krijgen van een goed advies op handwerkgebied.

Reageren

10 februari: Een koggeschip uit de vijftiende eeuw.

Door Ada

Op 10 februari 2016

In Geschiedenis

Vanmiddag zat ik met vier mannelijke collega’s te lunchen.
Daar zit ik dan bij met mijn breiwerkje, mijn boterhammen en mijn beker karnemelk.
Het breiwerkje is allang geen onderwerp van gesprek meer, het is helemaal geaccepteerd.
Meestal zijn het geanimeerde gesprekken.
Politiek, werk, verkeer rond Groningen, hebben ze vandaag lekkere soep: er is altijd genoeg te bespreken.
Soms heb ik pech met alleen mannen: dan gaat het over voetbal.
Of over hun diensttijd. Sterke verhalen, spannende avonturen, veel plezier.

Eén collega komt oorspronkelijk uit Smilde. Af en toe hebben we het daarover.
Vorige week leek het wel of ik met hem in dienst gelegen had, want we kregen het over de Christelijke MAVO in Smilde. Hij is van 1953 en ik van 1960, maar we hadden nog wel dezelfde leraren gehad. Die in zijn tijd én in mijn tijd dezelfde bijnamen bleken te hebben. Gompie. Sjimmie. Heerlijk om af en toe eens ontzettende ouwe koeien uit de sloot te halen.

Vandaag ging het gesprek over het middeleeuwse koggeschip dat bij Kampen uit de IJssel is gehaald. Iemand had gelezen dat het zo’n belangrijke maritieme archeologische vondst was. Iemand anders wist er meer van en vertelde dat het schip waarschijnlijk vroeger opzettelijk tot zinken is gebracht om een dam in de IJssel te bewerkstelligen. “Kampen was vroeger een heel belangrijke Hanzestad, net als Deventer en Groningen.” vulde mijn buurman aan. “Vroeger liep er helemaal een handelsroute langs de Hanzesteden, tot Riga aan toe!” (zie >>>)
Iedereen wist er iets van en iedereen vond het interessant. Van zo’n gesprek wordt ik helemaal blij en het kleurt mijn dag: een beetje positieve aandacht voor onze geschiedenis.

Vanavond na het eten zag ik een stukje van het NOS-journaal met beelden van de berging van het oude schip. ( meer info zie >>>) Er stonden honderden belangstellenden langs de kade. De man die het schip ontdekt had stond er met z’n neus bovenop; hij vond het ontzettend spannend.
Toen de operatie gelukt was, reageerde hij opgelucht. “Ik ben er helemaal emotioneel van!’

Bij zo’n fragment van een archeloog die vecht tegen z’n tranen zit ik ook te slikken voor de televisie. Wat een mooi nieuws-item op het journaal.
Een positieve uitzondering in het overige nieuws van tegenwoordig.

Reageren

9 februari: We gaan weer zingen!

Door Ada

Op 9 februari 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Al meer dan dertig jaar vormen Gerard en ik een zang-duo. We zongen in kerkdiensten, kerst- en paasvieringen in zalencentra, in streektaalbijeenkomsten: gemiddeld één keer in de maand werkten wij mee met duo-zang met gitaarbegeleiding.
Toen Gerard vorig jaar de diagnose Ziekte van Kahler kreeg, zijn we even gestopt met optreden. Het was een zware periode en we waren niet in staat om voor publiek te zingen. Het kon even niet.

Nu alles weer in een rustiger vaarwater is gekomen willen we het zingen eigenlijk wel weer oppakken. Maar hoe begin je dan weer? Het antwoord op die vraag kwam vorige maand. De commissie die de Vespervieringen voorbereidt vroeg of we met een gelegenheidskwartet wilden meewerken aan de Vesperviering van 20 maart.
Nou……. graag eigenlijk!
We benaderden Jaap (bas) en Nienke (sopraan): zin om mee te doen? Jaap zei direct toe, maar Nienke moest deze keer verstek laten gaan, ze krijgt eind februari haar tweede kindje. Andere prioriteiten, zullen we maar zeggen.
Gelukkig vonden wij Piety bereid om Nienke’s plaats in te nemen en was het kwartet compleet.

Gisteravond hadden we onze eerste bijeenkomst. Wat heerlijk om weer met muziek en zingen bezig te zijn. Gistermiddag had ik al een tafel vol muziekboeken en mappen liggen, Gerard haalde het key-boardje uit de Bijkeuken, de gitaar weer gestemd, blokfluit afgestoft, we waren er helemaal klaar voor.

We hebben nog niet eens zoveel gezongen gisteravond. Liedjes uitgezocht bij het thema, even wat doorgeneuried, wat opgezocht op You Tube; maar wat heb ik er al weer van genoten.
Volgende week maandag gaan we echt beginnen!

Reageren

8 februari: Ook met u…..

Door Ada

Op 8 februari 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met de cantorij werkten we gistermorgen mee aan de viering in de Catharinakerk. Het was de laatste zondag voor de veertig dagen tijd (zie 18 februari >>>). Vier weken voor de uitvoeringszondag krijgen we als koor de muziek en in een maand tijd wordt het allemaal ingestudeerd. Het ging deze keer wat moeizamer dan andere keren: onbekende stukken, niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek, lastige partijen….. we hebben hard moeten werken. Maar gistermorgen kwam alles goed: Arjan Schippers was de organist en met zijn begeleiding werd de muziek toegankelijker en de uitvoering mooier.

Er is altijd wel iets in zo’n viering wat me raakt. Gisteren waren dat zinnen die we iedere zondag (soms gedachteloos) uitspreken.
De predikant zegt:”De Heer zij met u” en de gemeente zegt dan: “Ook met u zij de Heer.” Gistermorgen stond het ook weer in de orde van dienst en voordat hij het uitsprak zei de voorganger ineens: “Dat ìs wat! Dat we dat elkaar mogen toewensen!”
Door die ’trigger’ is het ineens minder vanzelfsprekend.

De schriftlezing was uit Jesaja en ook nu maakte de predikant een onverwachte move. Jesaja ontmoet God en krijgt een opdracht. De dominee las voor: “En Jesaja zei: O, God! O nee, dat zei hij niet. Hij zei: “Wee mij, want ik kan het niet….”. De rest van de schriftlezing ging aan mij voorbij, want ik moest denken aan het Engelse “O, my God!” dat iedereen tegenwoordig maar te pas en te onpas roept. Als er een carnavals-praalwagen in het publiek valt. Als er een bekende Nederlander is overleden. Als de mascara is uitgelopen. “Oh, my God!” is heel hip & trendy tegenwoordig bij de jongere generaties. Er is zelfs een OMG emoticon (zie afbeelding rechts).

Ik ben wel benieuwd wat de reactie zou zijn als je dan zou zeggen: “Ook met u zij de Heer” of “de Heer zal met je zijn”.
Vroeger stond dat op de rand van onze muntstukken……

Het slotlied eindigde vanmorgen met de zin: “Hij zal onze voeten richten op de weg van de vrede”.
Daarna kregen we de zegen mee; ook met u zij de Heer!

Reageren

7 februari: Opa Toetoet raakt de kluts kwijt

Door Ada

Op 7 februari 2016

In Lezen

Gisteren had ik de jaarlijkse winkeldag met mijn tante.
De eerste zaterdag in februari doen we altijd met z’n tweeën een dagje Emmen.
Het is de bedoeling dat we shoppen, maar er gaat ook veel tijd op aan koffiedrinken, bijpraten, lunchen, bijpraten, theedrinken en bijpraten.

Voor mijn tante worden deze dagen samen steeds belangrijker.
Mijn oom heeft namelijk de ziekte van Alzheimer en zij is zijn mantelzorger.
Heel geleidelijk sloop de ziekte binnen in hun leven.
Het proces is al jaren aan de gang en steeds moeten er kleine stukjes ‘samen’ worden ingeleverd. Niet meer autorijden. Niet meer fietsen.
Afgelopen week werd een nieuw hoofdstuk aan het trieste verhaal toegevoegd: niet meer alleen thuis. Tot voor kort kon ze nog wel even het dorp in fietsen voor een boodschap of een bezoekje, maar deze week liep hij twee keer van huis en kon hij de weg terug niet meer vinden. Zoon en buren hielpen zoeken en hij werd weer gevonden, maar als ze nu weg wil moet er iemand komen oppassen.
Hij heeft de ziekte van Alzheimer, zij lijdt eraan.

Het stel heeft twee kleinkinderen: een meisje van 6 en een jongetje van 2.
Voor hen kocht mijn tante vorig jaar het boek: Opa Toetoet raakt de kluts kwijt >>>
van Chris Veraart. Het is een helpend boek. Het vertelt het verhaal van opa die in het begin af en toe wat in de war is, die later met een busje wordt opgehaald voor de dagbesteding/dagopvang en die tenslotte woont in een beschermde woonvorm.
Het is een aanrader voor iedereen die met deze problemen kampt.

Tante liet mij foto’s zien die ze had gemaakt van het kleinzoontje van 2 jaar. Hij zit alleen in een grote stoel en heeft het boek van Opa Toetoet op schoot. Aandachtig bekijkt hij de plaatjes en benoemt wat hij ziet. ‘Opa bus’. ‘Opa feest’.
Wat een mooie manier om zulke jonge kinderen te leren omgaan met die moeilijke werkelijkheid.

Reageren

6 februari: Ringtone van Bach

Door Ada

Op 6 februari 2016

In Muziek

Tegenwoordig kun je kiezen wat voor ringtone je wilt horen als je telefoon overgaat.
Je hoort om je heen de gekste dingen. Loeiende koeien. Kirrende baby’s. Nokia melodietjes. Ouderwets telefoongerinkel. Irritante piepjes.

Al vanaf dat ik een eigen mobiele telefoon heb is mijn ringtone er één van Johann Sebastiaan Bach.
Het is een gedeelte uit de Cantate BWV 188 “Ich habe meine Zuversicht” : Sinfonia.
Meestal schrikken mensen in mijn omgeving omdat er in mijn broekzak violen beginnen te spelen, maar zo heel af en toe is er iemand die het stuk kent.
Toen ik in 2014 in het ziekenhuis lag, ging mijn telefoon nog laat op de avond over.
De twee kamergenoten tegenover mij gingen rechtop zitten en keken verbaasd om zich heen.
Mijn buurvrouw bleef liggen en constateerde droogjes: “Dat is Bach.”
Ze vond het jammer dat het ophield…….

Hierbij een link naar het muziekstuk op You Tube: Bach Cantate BWV 188.
Het is een uitvoering door een symfonieorkest en een orgel.
En zoals Bach de menselijke stem en het orkest door elkaar heen vlecht, zo doet hij dat in dit stuk ook met orkest en orgel.

J.S. Bach
(Standbeeld in Leipzig)

Het is een fantastisch muziekstuk. Als ik naar Franse les loop en ik heb dit op de oortjes, dan kan ik precies in dit tempo wandelen: heerlijk!
Halverwege het stuk krijgt het orgel een prominentere rol. Het is erg ritmisch en je ziet aan de gezichten van de muzikanten hoe moeilijk het is om de muziek ‘onder elkaar’ te houden.

Het hele filmpje duurt 8 minuten. Neem eens de tijd en geniet van dit prachtige stuk muziek. Kijk naar de violisten en de andere instrumentalisten, verbaas je over de virtuositeit van de organist, volg de spanning als het even heel moeilijk is en constateer de ontspanning als men weer het vertrouwde hoofdthema van het stuk gaat spelen.
Waan je even 8 minuten op de eerste rij tijdens een klassiek concert en geniet van wat Bach vermag!

Reageren

5 februari: Up-date & Pass the salt.

Door Ada

Op 5 februari 2016

In Alledag

Afgelopen woensdag kreeg ik een meelevende mail van een gemeentelid.
Hij en zijn vrouw zijn volgers van mijn blog en vroegen zich af hoe het met Gerard is.
“Geen bericht, goed bericht?” vroeg hij zich af.

En inderdaad: het is al even geleden dat ik schreef over Gerards gezondheid.
Er verandert ook niet zoveel. Hij moet zich nu weer om de dag scheren en zijn hoofdhaar komt voorzichtig terug. Hij komt heel langzaam weer op een acceptabel conditie-niveau: drie kwartier stevig wandelen of fietsen is al weer goed te doen.
Toen Gerard begin december werd ontslagen uit het UMCG werd het vervolgtraject besproken: na een maand of twee gaan we een beenmergpunctie doen. Aan de hand daarvan kan worden vastgesteld of de stamceltransplantatie heeft aangeslagen en hoe de conditie van het beenmerg is. Die beenmergpunctie heeft gistermorgen plaatsgevonden. “Dat is geen feest” zegt Gerard daarover, maar het moet nu eenmaal.
Volgende week vrijdag, 12 februari, hebben we een gesprek met de hematoloog over de uitslag van de punctie. We zijn heel benieuwd.

Bij de mail van bovengenoemd gemeentelid zat ook een link naar een YouTube-filmpje.
Hij plaatste daarbij de opmerking: “Lachen hoort er ook bij”.
Zo is het, doen we ook regelmatig.
Het heet “Pass the salt” (klik hier >>> om het filmpje te bekijken)
Heel herkenbaar.

Reageren

4 februari: Marius van Dokkum

Door Ada

Op 4 februari 2016

In Alledag

Af en toe krijgen we hele lieve post.
Van onze dochters.
Van die post waar je ontzettend van opknapt.
Dat ze van ons houden en dat we lief zijn.

Vorige week stuurde één van hen een kaartje met een schilderij van Marius van Dokkum >>>.
“Liefde van één kant” heet het.
Marius van Dokkum is een schilder waar ik een zwak voor heb.
Hij heeft ooit een tekening gemaakt voor ons.
Voor ‘ons kinderkoor’.

Het koor heette Oecumenisch Kinder- en Tienerkoor Roden.
In 2002 bestond het koor 10 jaar en ter gelegenheid daarvan brachten we een CD uit.
De titel was “Zing zolang je leven mag” en één van de bestuursleden van het kinderkoor destijds had connecties met Marius van Dokkum.
Voor een vriendenprijs maakte Marius de CD-omslag en wij waren apetrots!

Gisteravond kreeg ik een app’je van mijn aangetrouwde nicht in Apeldoorn: mijn neef had een CD mee naar huis gekregen. Laat die neef nou werken bij een ex-bestuurslid van ons kinderkoor! Die had dus nog een paar CD’s in de kast liggen en heeft gedacht: zou Ada’s neef die CD al hebben? Nee dus.
It’s a small world after all…..

‘Liefde van één kant’
Marius van Dokkum

Maar even terug naar de kaart van de dochter: deze kaart kregen wij. (klik op de foto voor een vergroting)

Omdat wij ook van die snoep-hartjes houden.

Het is dat de woorden die in de kaart staan heel lief zijn, maar op het schilderij wordt wel een andere indruk gewekt…….

Reageren

3 februari: 1963 en 1964

Door Ada

Op 3 februari 2016

In Alledag

Voor mijn moeder ben ik bezig met een levensboek, ik vertelde er al eens over.
Om het boek compleet te maken heb ik de fotoalbums van mijn ouders mee naar huis genomen en daaruit scan ik wat foto’s. De albums hebben jaren bij mijn ouders in de kast gelegen en ik kom van alles tegen.

Gisteren ontdekte ik een hele bijzondere foto die me eigenlijk nooit zo was opgevallen.
Hij is gemaakt bij de doop van mijn broer in 1964. (klik op de foto voor een vergroting)
Voor mij een speciale foto, omdat mijn beide grootouderparen er op staan: opa en oma Vrieswijk en opa en oma Boelen. (Voor ons: opa en oma Klazienaveen en opa en oma Zeumhuuzn). Omdat de ouders van mijn moeder in het westen van het land woonden, zagen we die niet zo vaak en helemaal niet samen met de ouders van mijn vader. Het geeft een mooi beeld van een heel bijzondere zondag. Mijn moeder trots en blij met haar tweede kind, ik (3 jaar) helemaal opgewonden (ik draaide me net om toen mijn vader afdrukte) en de grootouders tevreden toekijkend. De oma’s poseren echt voor de foto!

Mijn ouders hebben albums vol foto’s en ik kan er ontzettend van genieten.

Waar moet ik nou op drukken?

Gistermiddag was ik zo verdiept in de albums dat ik de tijd vergat; o ja, we moeten ook nog eten!
Iedereen bij ons in de familie weet: tante Ada is van de foto’s. In mijn kasten kan ik familiegebeurtenissen op jaartal vinden en ik hou van rubriceren en documenteren.
Gistermiddag vond ik een foto die veel verklaart:
hier sta ik met mijn ouders achter in de tuin van het huis waar ze destijds woonden. Bijna drie jaar. Klompjes aan. Toen al gefascineerd door mijn vaders fototoestel. Hij liet ons al heel jong zelf foto’s maken en ik voel nog de opgewonden spanning als we naar de kapper in Hoogersmilde gingen (waar we het rolletje hadden ingeleverd) om het mapje foto’s op te halen.
Het digitale foto-tijdperk heeft die spanning er uit gehaald en ook het speciale effect van ‘een foto’. Maar ik spendeer nog steeds veel tijd aan foto’s en het maken van albums om de herinneringen vast te leggen. De mogelijkheden zijn tegenwoordig onbegrensd!

Reageren

2 februari: plexiglas onderzetters.

Door Ada

Op 2 februari 2016

In Borduren, Handwerken

Op 26 juni 2015 >>>. kregen Gerard en ik een ‘verrassingsdoos’ van een bevriend stel uit Roden. Het was bedoeld als ‘hart onder de riem’ in zware tijden.
De levensmiddelen uit dat pakket zijn al lang op, de tijdschriften gelezen en de puzzeltjes gemaakt. Er zat ook een onderzettertje in met een geborduurd werkje er in, gemaakt door de goede geefster. (zie foto links) Daarnaast zat er nog net zo’n onderzettertje bij zonder inhoud, dus daar kon ik zelf iets in maken. Dat is nu klaar.(foto rechts). Ik heb gekozen voor twee verschillende kleuren rood en daarbij patroontjes gebruikt uit mijn patronenboek ‘Randen borduren in kruissteek’ van José Scherrenburg.

Het lijkt me leuk om nóg één te maken, maar dan de kleuren rood om te draaien.
Dus wat nu lichtrood is dan donkerrood borduren en andersom. Op internet vond ik deze onderzettertjes (zie >>>) maar voor ik ze ga bestellen wil ik eerst even kijken bij ‘de Handwerkboetiek’ >>> in Roden. Misschien liggen ze daar wel gewoon in de winkel.
Wordt vervolgd.

Reageren