De waarde van de dag

Eind vorige week kregen we een app van neef en nicht Jan & Janny: we waren welkom voor de jaarlijkse ’24-uur met ….”.
“We gaan naar Deventer!” schreven ze.
“Een oude Hanzestad: je kunt me geen groter plezier doen” appte ik terug.
Zaterdagmiddag stonden we op het pontje over de IJssel.
Jan had een stadswandeling samengesteld van ongeveer 4 kilometer.
Wat een mooie stad! Ik was er ook al eens met Ali geweest op een Aaltje-dag, (zie dit blog uit 2016) maar het enige wat ik me daarvan herinnerde waren de stovenzettershuisjes en het bruidspaar dat we die dag overal in de stad tegenkwamen.
In Deventer vind je nog sporen van vóór het jaar 1000: we liepen zaterdagmiddag over een Vikingwal!
Meer hierover weten? Klik dan hier voor een link op de website ‘de Canon van Nederland’.

De middeleeuwse waag, de oude kloostertuin, twee oude kerken: er viel weer veel te genieten.
We zagen zelfs het raam waar Janny jaren achter had gezeten.
In een bepaald licht is dat een vreemde constatering, maar het pand was vroeger een Rabobank, waar Janny op de 1e etage op kantoor zat.
Het laatste gebouw dat we bezochten was de kolossale Lebuïnus kerk, gesticht door de Britse monnik Liafwin, die in Europa de Latijnse naam Lebuïnus kreeg. Meer weten? Hierbij een  link naar een artikel over hem.
Het was toen al bijna zes uur; terwijl wij nog zaten te kijken naar een informatiefilmpje hoorden we een zware deur dichtklappen. “Ze zullen ons toch niet opsluiten…?”
Dat was inderdaad bijna het geval geweest, maar gelukkig: de koster deed nog een laatste ronde en liet ons uit via een zijdeurtje.
Jan en Janny dachten dat ze Deventer al goed kenden, maar zelfs zij hebben zaterdagmiddag gebouwen en bezienswaardigheden gezien, die ze nog niet eerder opgemerkt hadden.
Zo leuk kan een oude stad zijn!
Jan en ik zijn allebei nogal nieuwsgierig (onze moeders waren zussen) en Gerard maakte een prachtige foto waarop wij ongegeneerd staan te koekeloeren voor een oud pand; daar binnen hing namelijk een bord met informatie, dat moesten wij natuurlijk allemaal lezen.

“Wat ga je dan nou met Henk doen?” vroeg Gerard.
Mijn broer had vorige week namelijk aangegeven dat hij dit jaar op de brusdag graag naar Deventer wilde.
“Naar Deventer natuurlijk!”
Want ondanks de 15.000 stappen die ik zaterdag heb gezet ben ik daar nog lang niet uitgekeken……!

Heerlijk gegeten bij de Emsterie in Emst (waar we werden verwend met ‘Tafereel’; een proeverij van voor-, hoofd- en nagerechten), elkaars foto’s bekeken en eindeloos bijgepraat.
We hadden niet genoeg aan 24 uur, het werden er 25.

Op één van de Holy Stitch bijeenkomsten van dit voorjaar gaven Ilse, Corry en Trijnie een demonstratie irisvouwen.
Die middag had ik iets anders, dus ik miste de uitleg; dat vond ik jammer.
Ilse nodigde me uit om een keer bij haar te komen koffiedrinken, dan zou ze me de basistechniek uitleggen.
Dinsdag de 29e augustus spraken we af.

Er was al anderhalfuur van de morgen voorbij voordat we aan het irisvouwen toekwamen; we moesten natuurlijk eerst uitgebreid bijpraten.
Het is een techniek die je kunt gebruiken bij het zelf maken van kaarten.
Je snijdt eerst een passe-partout in een kaart waarna je dit op gaat vullen met strookjes papier. Dit doe je dan volgens een bepaald patroon, waardoor de kleuren van het papier in een spiraalvorm naar het midden toe verlopen.
Het heet irisvouwen, omdat er in het midden van het werkje een soort oog/iris ontstaat waar je een glittertje of een figuurtje op kunt plakken.

Het is niet moeilijk, maar je moet wel secuur werken.
Met het werkje op de afbeelding links was ik ongeveer een half uur bezig.
Het is net iets voor mij: ik denk dat ik deze techniek ga leren en uitproberen.
Ook even kijken of het iets voor jou is? Hierbij een link naar de website Hobby4fun

Omdat het allemaal kleine strookjes zijn, krijg je aan de achterkant van het uitgesneden passe-partout een laag papiertjes en plakband, (zie afbeelding rechts) dus je moet er aan de binnenkant van de kaart een velletje papier overheen plakken. Dat blijft het beste zitten met dubbelzijdig plakband.
Ilse gaf instructies: ”Dan plak je dat vierkant rond op de kaart..””
Vierkant rond.
En de kaart was een rechthoek.
Maar taal is communicatie en ik begreep wel wat ze bedoelde.

De spulletjes die ik nodig heb voor deze techniek (mesje, dubbelzijdig plakband, snijplankje enzo) ga ik vragen van Sinterklaas.
Dat herinnert me aan iets.
Ik moet nodig iets doen aan mijn relatie met ‘Lootjestrekken.nl’!

Schloss Ennsegg op de stadsmuur.

De etappe van zondag de 13e augustus voerde ons van Linz naar Grein. We maakten een kleine omweg, want ik wilde graag naar Enns.
Het kreeg stadsrechten in 1212 en is het oudste stadje in Oostenrijk. Het kleine plaatsje heeft nog een mooie, oude stadstoren en een prachtig  oud centrum; overal zie je nog de mooie kleuren van de oude renaissance en barok gevels. Je kunt er zelfs nog over de oude stadsmuren wandelen; na de koffie op een stadsterrasje maakten we een stadswandeling en keken ook nog even bij Schloss Ennsegg, het witte kasteel uit de 16e eeuw. En natuurlijk wilde ik even over de brug fietsen waar de heilige Florian in 304 vanaf was gegooid met een molensteen om zijn nek.
Meer weten over deze voor Oostenrijk belangrijke heilige? Hierbij een link naar een artikel over hem.

Een ander bezoekpunt op deze route was Konzentrations-lager Mauthausen.
Daar wilde ik niet naar toe.
Eind jaren ’70 stond de vouwwagen van mijn ouders op een camping in Grein en in die vakantie brachten we een bezoek aan dat concentratiekamp. Ik was 18 en geloofde bijna niet wat ik zag. De douches waar gas uit kwam, die ovens, de foto’s, kortom de horror die ik daar zag: maandenlang heb ik er nachtmerries van gehad. Het woord ‘Mauthausen’ alleen al veroorzaakt afschuw in mijn brein. Hierbij een link naar de website van dit concentratiekamp. Lees het en bekijk het filmpje. Dan begrijp je wat ik bedoel.
Van andere fietsers op onze boot hoorde ik dat die afschuwelijke plek nog steeds dezelfde emoties oproept.
Nu zaten we bij Mauthausen onder een boom te picknicken. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Met een lekker broodje, gemaakt de door de koks aan boord dat in ons dagelijkse lunchpakket zat.

We waren ruim op tijd in Grein: onderweg waren we de Prima Donna zelfs voorbijgefietst.
Waar ik anders nog veel dingen weet van vroeger: van de camping waar wij ooit in Grein hebben gestaan weet ik niets meer; we hebben er dan ook niet actief naar gezocht.
Ook burcht Grein hebben we niet opgezocht; ‘de stee was oons wel zachte’ om eens een uitdrukking van mijn vader te gebruiken. We waren gewoon moe. Twee dagen achter elkaar meer dan 60 kilometer gefietst, een zere kont van de zadelpijn en een vol hoofd van alle indrukken die je in een paar dagen opdoet. Op de afbeelding rechts zie je ons uitzicht door de patrijspoort van onze hut met het stadje op de achtergrond. Meestal gingen we na het fietsen even lekker liggen: rond 19.00 uur werden we in het restaurant verwacht, waar we iedere avond werden verrast met een vier-gangen-menu.
Dan hoorden we ook de verhalen van onze reisgenoten, die soms een andere route hadden genomen en de dag heel anders beleefd hadden dan wij.

Die avond was het toetje Apfelstrudel.
Ein großes Vergnügen!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Gewoonlijk begint een nieuwe agenda/kalender in januari, maar ik koop in de zomer altijd een 16 maanden-agenda. Die beslaat 5 kwartalen,  zodat je op 1 september al met je nieuwe agenda kunt beginnen.
In de laatste week van augustus ga ik altijd even een uurtje zitten voor de ‘agenda-wissel’.
Ik schrijf de werkdagen bij Team 290 er in,  de cantorij repetities,  Holy stitch-bijeenkomsten, Fysi-Yo-Lates lessen bij Trijntje en ik schrijf alle afspraken die in de oude agenda staan over. Ook dit jaar is de omslag weer mooi; het is een weergave van een omslag van een gedichtenbundel uit 1893 van William Shakespeare, ontworpen tijdens de hoogtijdagen van de Art Nouveau-beweging. Het laat de signatuur van die stijl zien met de sierlijke krullen en motieven uit de natuur.

En ja, ik kies in deze digitale tijd bewust voor een papieren boekje waar je zelf in moet schrijven.
Laat mij maar. (Zie Kvintniks van 28 augustus 2021)

Zondagmiddag hadden we pokkenweer in Westerbork,  regen- en onweersbuien trokken over Casa Grada: een fijn moment voor het invullen van de nieuwe agenda. Dan heb je gelijk weer overzicht over wat er de laatste vier maanden van het jaar allemaal op de rol staat.  Leuke dingen weer; zinnan!

Aan het einde van de zondagmiddag ruimden we het huis op, trokken de deur achter ons dicht  en sloten het weekend af met een patatje in Westerbork.
Gistermorgen, maandag 28 augustus was ook Gerards vakantie voorbij en begonnen we met frisse moed aan het laatste stuk van 2023.
Ik ben er helemaal klaar voor!
Op de afbeelding rechts zie je nog een klein stukje van de agenda van 2023 en de Art-Nouveau-omslag van 2024.

Al fietsend langs de Donau vroeg ik me voortdurend dingen af.

Eén van de eerste vragen was: Hoe lang ligt dit fietspad er eigenlijk al?
Toen ik met mijn ouders in Oostenrijk was in de jaren zeventig  zagen we bijna geen fietsers; nu was dat wel anders!
En een andere vraag: Is dit fietspad speciaal aangelegd?
En wat betekenen eigenlijk die bordjes ‘Treppelweg’?

Het boekje dat we op de 1e dag kregen met kaarten en informatie over de steden en dorpen langs de  Donau-Radweg (zie afbeelding links) was mijn bijbel voor die week; het zat standaard in mijn tas.  Na het dagelijkse diner kregen we informatie over de route van de volgende dag.  Dan bekeken we de kaartjes,  overlegden wat we in ieder geval wilden zien en waar we de rivier zouden oversteken. In dat boekje vond ik al lezend ook antwoord op de vragen die ik mezelf stelde uit de 1e alinea van dit blog.

Even een stukje geschiedenis.
In het blog over Passau schreef ik al over het Romeinse Rijk: aan de zuidelijke oever van de Donau hadden de Romeinen forten, castellums en kleine steden gebouwd die met elkaar verbonden waren met een verharde straatweg. Die weg vormde de noordgrens/limes van hun gebied. Die weg is eeuwenlang blijven bestaan en hoe meer de Donau werd bevaren, hoe meer die oude weg werd gebruikt.
In de 17e eeuw werd de rivier steeds meer gebruikt voor scheepvaart. Stroomafwaarts was natuurlijk geen probleem, maar er moest ook vervoer stroomopwaarts plaatsvinden. Deze inspanning kon alleen worden volbracht met behulp van paarden. Tot 40 paarden werden voor de schepen ingezet en trokken de vracht stroomopwaarts. De paarden bewogen zich over de jaagpaden, die in Oostenrijk treppelpaden worden genoemd.

Toen de stoomschepen hun intrede deden in de 19e eeuw waren die paarden en daarmee die jaagpaden niet meer nodig; de paden zijn wel grotendeels bewaard gebleven.
Aan het eind van de jaren ’70 besloot het bureau van Toerisme om die oude jaagpaden langs de rivier om te vormen tot fietspad.

Inmiddels is de Donau-Radweg een immens populaire vakantiebestemming.
Er worden heel veel verschillende ‘Donau-Fahrrad’-reizen aangeboden: op cruise-schepen, langs hotels, via campings, je kunt te kust en te keur.
Groepen, gezinnen, bepakt en bezakt of op een huurfiets, we kwamen van alles tegen en achterop.

Toen ik na drie dagen de geschiedenis van het fietspad langs de Donau had gelezen, werd de fietstocht nog bijzonderder.
We fietsten dus letterlijk over de Romeinse Limes van 2000 jaar geleden.
Een pad waarlangs de mensen in de vroege middeleeuwen al reisden.
En over een pad waar eeuwen geleden paarden de schepen voorttrokken.
Op de afbeelding links zie je aan de linkerkant het fietspad. Voor ons ligt een dorpje met links een kasteel. (klik op de afbeelding voor een vergroting).

Op die foto zie je ook dat we heel mooi weer hadden.
We hebben heel veel geluk gehad met onze reis.
In de week van 3 tm 10 augustus hadden onze voorgangers heel veel regen gehad en op het moment dat ik dit schrijf heeft dat gebied in Midden-Europa te kampen met noodweer, overstromingen en modderstromen.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Ter gelegenheid van onze jaarlijkse vriendendag hadden we Bea en Hans op Casa Grada uitgenodigd voor niet een dag, maar voor 24 uur. “Dan blijven jullie een nachtje slapen; kunnen we ’s avonds nog een boom klaverjassen!”

Zaterdagmorgen 26 augustus zaten we met z’n vieren  aan de koffie op het terras. Toen was het nog heerlijk weer. ’s Middags stapten we op de fiets voor een rondje Midden Drenthe; de eerste halte was Orvelte. We kochten kaartjes voor het Ottenshoes en kregen een rondleiding door de stijlkamers van de oude boerderij: we namen een kijkje in de woonkeuken, de pronkkamer en de bijkeuken.  Op de oude deel keken we naar een film over de Amerikaanse kleindochter van een schooljuf in Orvelte uit de jaren ’20 van de vorige eeuw. Die kleindochter had een dagboek van haar granny* en probeerde te achterhalen waarom oma destijds was geëmigreerd. Beetje warrig verhaal; maar wel mooie beelden en veel informatie over Orvelte van voor de oorlog.
Vreemde ervaring: ik herkende nogal wat dingen in het museum van vroeger uit mijn jeugd. Een bevestiging van het feit dat je ouder wordt. Zo herkende ik zelfs ‘het hoesien’ in de tuin; daar moest ik als kind naar toe toen we op bezoek waren bij tante Wipkje, een oudtante van mijn vader. Met een beetje verbeelding zag ik tante Wipkje zelfs op het wc-tje zitten.
Buiten zagen we nog van die mooie ingevlochten strorandjes onder een rieten dak.  Onze gids vertelde dat dat vroeger een teken van welstand was: dan had je geld om iemand in te huren die dat kon.
Ook benieuwd naar het Ottenshoes? Hierbij een link naar hun website.
Tip: op die website vind je een filmpje van een minuut of 5 waar je wordt rondgeleid over het erf en door de boerderij door Loek Wassen, de broer van mijn schoonzus.

….ingevlochten stro-randje…..

En toen…. stroomde het van de regen.
Flut ja.  In ons optimisme hadden we gedacht dat het wel mee zou vallen met de regen, maar dat bleek wishful thinking* te zijn.
Tussen twee buien door fietsten we weer terug naar Westerbork.  De fietstochthalte Oud Aalden  bekeken we vanuit de auto en bij de halte Meppen konden we onder een parasol even een ijsje eten bij Nona’s.
Voor het diner gingen we naar de Ar; daar hadden we helemaal geen last van de regen!

’s Avonds jasten we de beloofde boom klaver.
Zij (Gerard en Bea) wonnen, maar wij (Hans en Ada) vochten als leeuwen: pas in de laatste ronde tekende zich de overwinning af!
Hans wees mij trouwens op foutief taalgebruik. Ik zei dat ik iets ‘chill’ vond.
Dat was niet de bedoeling!  Waarom zou je zo’n Engels woord gebruiken!?
“Komt van mijn dochters… ” bracht ik in ter verdediging, maar hij had natuurlijk groot gelijk!

*sorry Hans.  granny=oma, wishful thinking=de wens was de vader van de gedachte.

Zaterdagmorgen 12 augustus.
We fietsen met z’n tweeën de 1e etappe van de fiets-cruise op een breed, geasfalteerd fietspad langs de Donau even voorbij Schlögen.
“Dat wij hier nou fietsen….’ merkt Gerard op.
Het doet wat met me.
We hebben er heel lang naar uitgekeken en hebben ons er erg op verheugd.
We kijken elkaar maar even niet aan en we zeggen ook even niks.
Het is prachtig weer en we fietsen in de schaduw van de bomen met links van ons de machtige rivier.
Een ontroerend moment dat ik niet snel zal vergeten.

We hadden met een groepje kunnen fietsen, maar wij kozen er bewust voor om met z’n tweeën te fietsen.
We hebben met z’n tweeën al moeite genoeg om het eens te worden over waar we langs moeten, wat we wel en niet willen bekijken en waar we gaan pauzeren, dat wil ik niet met 6 of 8 mensen doen.
De eerste etappe voert naar Linz. Onderweg stappen we regelmatig van de fiets af; een beetje drinken, stukje fruit, onvermijdelijke informatiebordjes lezen, kaartje er bij voor de route.
In Aschach drinken we ons eerste kop koffie op een terrasje aan het water.
Als ik binnen even naar de wc ga ontdek ik in de gang van het etablissement een eeuwenoude muurschildering met het dorpje in de middeleeuwen tijdens een overstroming. De mensen leven hier met het water naast de deur; het water van de Donau stijgt regelmatig. In iedere stad is wel een muur waar de streepjes met jaartallen op staan ‘Toen kwam het water tot hier’.

We zijn mooi op tijd in Linz. We brengen onze fietsen nog niet naar de boot, maar zetten ze in de stad neer en zoeken het oude centrum op.
Daar vonden we zomaar zo’n vreselijk toeristisch treintje. Leuk ja! Dat gingen we doen; we lieten ons door de stad boemelen en kregen ondertussen alle wetenswaardigheden over Linz te horen.
Om 17.00 uur waren we uitgenodigd in de Stadtpfarrkirche. Daar was een orgelconcert op het Brücknerorgel, zat bij de reis in.
Wat een cadeautje!
Bijna drie kwartier zaten we in een mooie, oude kerk te genieten van afwisselende orgelmuziek.

Tenslotte maakten we zo’n typische toeristenfoto die iedereen in zijn fotoboek heeft.
Met mijn hoofd als het puntje op de i…….
Je bent toerist of je bent het niet!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.