De waarde van de dag

Af en toe kreeg ik deze vraag van een collega.
“Heb jij nog geen headset, joh?””
Nee man. Dat had ik nog steeds weten af te houden omdat me dat zo’n gedoe leek.

Even bijpraten.
Een headset is een koptelefoon met een klein microfoontje dat je kunt aansluiten op je telefoon, zodat je de hoorn niet hoeft op te nemen en je handen vrij hebt. Het leek mij niet nodig.
Als er al eens veel gepraat was op de afdeling drukte ik de hoorn tegen mijn oor en mijn andere oor drukte ik dicht met mijn vinger. Maar dan heb je geen handen meer vrij om te schrijven; soms was het wel lastig.
Inmiddels is het centraal geregeld: iedere secretaresse van Team290 krijgt een headset.
Ik ook.

Gistermorgen was het pakketje gekomen.
We waren met z’n vieren, dus ik kon het gelijk even uitproberen.
“Waar moet dat stekkertje dan in?””
Ik legde het telefoontoestel op de kop om het plekje te zoeken waar het kabeltje in moest en drukte bij het omdraaien per ongeluk de toets van collega Cindy in. We hoorden een stukje van haar voicemail …… maar weer gauw weggedrukt.

Jolanda, die tegenover mij zit, ging mij bellen.
“Als hij overgaat doe je die headset op en druk je op het onderste knopje met het koptelefoontje.”
Dat deed ik allemaal braaf en uit de macht der gewoonte nam ik ook de hoorn op toen de telefoon overging. “NEE! Dat moet nou juist niet!” riepen de andere drie collega’s die allemaal meekeken.
Oh nee.
Grote hilariteit.
Ik legde de hoorn er maar weer op.
Nog een keer proberen.
Nu ging het goed.
“Hoe sluit ik nu af?”
Weer met dat koptelefoontje.
O ja.
Het volgende gesprek was een cliënt en het ging vlekkeloos.
Weer iets geleerd.

En natuurlijk loop ik dan nog een keer weg met de headset nog om m’n nek, waardoor er bijna 2 bakjes van het bureau vallen.
Pak ik toch de hoorn op en hou die tegen mijn oor waar de koptelefoon al op zit.
Druk ik twee keer op het ‘headset-knopje’ waardoor de functie ‘luidspreken’ wordt geactiveerd, zodat de hele afdeling kan meegenieten van mijn conversatie.
Aan het eind van de dag ging al veel beter.
Een mens is nooit te oud….. ook ik niet.

Als mensen aan ons vragen hoe onze vakantie was dan roepen we: “Fantastisch!”
Maar zelfs bij zo’n geweldige vakantie zijn er natuurlijk dingen die jammer zijn.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik het liefst zelf bepaal wat ik doe en laat en dat ik allergisch ben voor polsbandjes en regimes.  Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Totalitair regime’ uit 2018; dat schreef ik destijds in het ziekenhuis.
Ook bij deze cruise waren er nogal wat regels en wetten waar we ons aan moesten houden.
Om te beginnen al de dwingende tijden: je moet er wel zijn als het schip verder vaart, anders mis je de boot. En heb je een probleem.
Je kon van 07.30 – 09.00 uur ontbijten, maar rond kwart voor negen haalde het personeel wel al vast al het servies en bestek weg.
Wilde je om 08.50 uur nog een kop koffie dan had je geluk als a. je kopje er nog was b. er nog koffie was.

Aan boord kwam wel spoelwater uit de kraan, maar geen drinkwater.
Wij kochten de eerste avond aan de bar een fles mineraalwater.
Daar werd € 6,90 voor opgetekend op onze rekening.
Dat deden we dus maar één keer……. de volgende dag zochten we onderweg een supermarkt op.

De communicatie was voor ons Nederlanders geen onverdeeld succes.
De bespreking van de route voor de volgende dag werd in het Duits en in het Engels gedaan.
Beide talen ben ik machtig, maar het werd uitgesproken door een Serviër die veel te dichtbij in een slechte microfoon sprak. Hij sprak Duits, maar wij hoorden niet dat het Duits was.
Na één avond sloegen we de reisinstructies dus maar over: ik kan zelf kaartlezen en het Donau-Radweg-boekje gaf me alle informatie die ik zocht.

….sluis….

Op een middag zat ik na het fietsen in onze cabine te borduren met het patrijspoort achter me voor de lichtinval.
Het werd ineens snel donkerder: we zaten in een sluis en onze kant lag tegen de kademuur……

En dan tenslotte: het onvermijdelijke groepsgedoe op zo’n reis. Wachten bij de balie omdat je iedere keer als je het schip verlaat je cabine-pasje moet omruilen voor een boardingpass.
Wachten omdat je de fietsen nog niet kwijt kunt op het schip omdat er een ander cruiseschip vóór ligt. Op de laatste dag was het schip een half uur te laat;  toen had de hele goegemeente zich al met fiets en al verzameld bij de kade. Op de foto hiernaast zie je hoe dat er uit zag. (klik op de foto voor een vergroting).
En dan te bedenken dat wij ons met onze dochters jaren geleden vanaf een camping aan de Moezel vermaakten met kijken naar grote groepen toeristen die vanaf de cruiseschepen (mit Musik und Tanz!) uitzwermden over het stadje Cochem.

Maar dit is natuurlijk een blog vol gemiep; vooral als het je afzet tegen al het prachtigs dat we hebben gezien en alle avonturen die we hebben beleefd an der schönen, blauen Donau!
Maar een volgende vakantie gaan we weer gewoon met z’n tweeën in een huisje.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Eind vorige week kregen we een app van neef en nicht Jan & Janny: we waren welkom voor de jaarlijkse ’24-uur met ….”.
“We gaan naar Deventer!” schreven ze.
“Een oude Hanzestad: je kunt me geen groter plezier doen” appte ik terug.
Zaterdagmiddag stonden we op het pontje over de IJssel.
Jan had een stadswandeling samengesteld van ongeveer 4 kilometer.
Wat een mooie stad! Ik was er ook al eens met Ali geweest op een Aaltje-dag, (zie dit blog uit 2016) maar het enige wat ik me daarvan herinnerde waren de stovenzettershuisjes en het bruidspaar dat we die dag overal in de stad tegenkwamen.
In Deventer vind je nog sporen van vóór het jaar 1000: we liepen zaterdagmiddag over een Vikingwal!
Meer hierover weten? Klik dan hier voor een link op de website ‘de Canon van Nederland’.

De middeleeuwse waag, de oude kloostertuin, twee oude kerken: er viel weer veel te genieten.
We zagen zelfs het raam waar Janny jaren achter had gezeten.
In een bepaald licht is dat een vreemde constatering, maar het pand was vroeger een Rabobank, waar Janny op de 1e etage op kantoor zat.
Het laatste gebouw dat we bezochten was de kolossale Lebuïnus kerk, gesticht door de Britse monnik Liafwin, die in Europa de Latijnse naam Lebuïnus kreeg. Meer weten? Hierbij een  link naar een artikel over hem.
Het was toen al bijna zes uur; terwijl wij nog zaten te kijken naar een informatiefilmpje hoorden we een zware deur dichtklappen. “Ze zullen ons toch niet opsluiten…?”
Dat was inderdaad bijna het geval geweest, maar gelukkig: de koster deed nog een laatste ronde en liet ons uit via een zijdeurtje.
Jan en Janny dachten dat ze Deventer al goed kenden, maar zelfs zij hebben zaterdagmiddag gebouwen en bezienswaardigheden gezien, die ze nog niet eerder opgemerkt hadden.
Zo leuk kan een oude stad zijn!
Jan en ik zijn allebei nogal nieuwsgierig (onze moeders waren zussen) en Gerard maakte een prachtige foto waarop wij ongegeneerd staan te koekeloeren voor een oud pand; daar binnen hing namelijk een bord met informatie, dat moesten wij natuurlijk allemaal lezen.

“Wat ga je dan nou met Henk doen?” vroeg Gerard.
Mijn broer had vorige week namelijk aangegeven dat hij dit jaar op de brusdag graag naar Deventer wilde.
“Naar Deventer natuurlijk!”
Want ondanks de 15.000 stappen die ik zaterdag heb gezet ben ik daar nog lang niet uitgekeken……!

Heerlijk gegeten bij de Emsterie in Emst (waar we werden verwend met ‘Tafereel’; een proeverij van voor-, hoofd- en nagerechten), elkaars foto’s bekeken en eindeloos bijgepraat.
We hadden niet genoeg aan 24 uur, het werden er 25.

Op één van de Holy Stitch bijeenkomsten van dit voorjaar gaven Ilse, Corry en Trijnie een demonstratie irisvouwen.
Die middag had ik iets anders, dus ik miste de uitleg; dat vond ik jammer.
Ilse nodigde me uit om een keer bij haar te komen koffiedrinken, dan zou ze me de basistechniek uitleggen.
Dinsdag de 29e augustus spraken we af.

Er was al anderhalfuur van de morgen voorbij voordat we aan het irisvouwen toekwamen; we moesten natuurlijk eerst uitgebreid bijpraten.
Het is een techniek die je kunt gebruiken bij het zelf maken van kaarten.
Je snijdt eerst een passe-partout in een kaart waarna je dit op gaat vullen met strookjes papier. Dit doe je dan volgens een bepaald patroon, waardoor de kleuren van het papier in een spiraalvorm naar het midden toe verlopen.
Het heet irisvouwen, omdat er in het midden van het werkje een soort oog/iris ontstaat waar je een glittertje of een figuurtje op kunt plakken.

Het is niet moeilijk, maar je moet wel secuur werken.
Met het werkje op de afbeelding links was ik ongeveer een half uur bezig.
Het is net iets voor mij: ik denk dat ik deze techniek ga leren en uitproberen.
Ook even kijken of het iets voor jou is? Hierbij een link naar de website Hobby4fun

Omdat het allemaal kleine strookjes zijn, krijg je aan de achterkant van het uitgesneden passe-partout een laag papiertjes en plakband, (zie afbeelding rechts) dus je moet er aan de binnenkant van de kaart een velletje papier overheen plakken. Dat blijft het beste zitten met dubbelzijdig plakband.
Ilse gaf instructies: ”Dan plak je dat vierkant rond op de kaart..””
Vierkant rond.
En de kaart was een rechthoek.
Maar taal is communicatie en ik begreep wel wat ze bedoelde.

De spulletjes die ik nodig heb voor deze techniek (mesje, dubbelzijdig plakband, snijplankje enzo) ga ik vragen van Sinterklaas.
Dat herinnert me aan iets.
Ik moet nodig iets doen aan mijn relatie met ‘Lootjestrekken.nl’!

Schloss Ennsegg op de stadsmuur.

De etappe van zondag de 13e augustus voerde ons van Linz naar Grein. We maakten een kleine omweg, want ik wilde graag naar Enns.
Het kreeg stadsrechten in 1212 en is het oudste stadje in Oostenrijk. Het kleine plaatsje heeft nog een mooie, oude stadstoren en een prachtig  oud centrum; overal zie je nog de mooie kleuren van de oude renaissance en barok gevels. Je kunt er zelfs nog over de oude stadsmuren wandelen; na de koffie op een stadsterrasje maakten we een stadswandeling en keken ook nog even bij Schloss Ennsegg, het witte kasteel uit de 16e eeuw. En natuurlijk wilde ik even over de brug fietsen waar de heilige Florian in 304 vanaf was gegooid met een molensteen om zijn nek.
Meer weten over deze voor Oostenrijk belangrijke heilige? Hierbij een link naar een artikel over hem.

Een ander bezoekpunt op deze route was Konzentrations-lager Mauthausen.
Daar wilde ik niet naar toe.
Eind jaren ’70 stond de vouwwagen van mijn ouders op een camping in Grein en in die vakantie brachten we een bezoek aan dat concentratiekamp. Ik was 18 en geloofde bijna niet wat ik zag. De douches waar gas uit kwam, die ovens, de foto’s, kortom de horror die ik daar zag: maandenlang heb ik er nachtmerries van gehad. Het woord ‘Mauthausen’ alleen al veroorzaakt afschuw in mijn brein. Hierbij een link naar de website van dit concentratiekamp. Lees het en bekijk het filmpje. Dan begrijp je wat ik bedoel.
Van andere fietsers op onze boot hoorde ik dat die afschuwelijke plek nog steeds dezelfde emoties oproept.
Nu zaten we bij Mauthausen onder een boom te picknicken. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Met een lekker broodje, gemaakt de door de koks aan boord dat in ons dagelijkse lunchpakket zat.

We waren ruim op tijd in Grein: onderweg waren we de Prima Donna zelfs voorbijgefietst.
Waar ik anders nog veel dingen weet van vroeger: van de camping waar wij ooit in Grein hebben gestaan weet ik niets meer; we hebben er dan ook niet actief naar gezocht.
Ook burcht Grein hebben we niet opgezocht; ‘de stee was oons wel zachte’ om eens een uitdrukking van mijn vader te gebruiken. We waren gewoon moe. Twee dagen achter elkaar meer dan 60 kilometer gefietst, een zere kont van de zadelpijn en een vol hoofd van alle indrukken die je in een paar dagen opdoet. Op de afbeelding rechts zie je ons uitzicht door de patrijspoort van onze hut met het stadje op de achtergrond. Meestal gingen we na het fietsen even lekker liggen: rond 19.00 uur werden we in het restaurant verwacht, waar we iedere avond werden verrast met een vier-gangen-menu.
Dan hoorden we ook de verhalen van onze reisgenoten, die soms een andere route hadden genomen en de dag heel anders beleefd hadden dan wij.

Die avond was het toetje Apfelstrudel.
Ein großes Vergnügen!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Gewoonlijk begint een nieuwe agenda/kalender in januari, maar ik koop in de zomer altijd een 16 maanden-agenda. Die beslaat 5 kwartalen,  zodat je op 1 september al met je nieuwe agenda kunt beginnen.
In de laatste week van augustus ga ik altijd even een uurtje zitten voor de ‘agenda-wissel’.
Ik schrijf de werkdagen bij Team 290 er in,  de cantorij repetities,  Holy stitch-bijeenkomsten, Fysi-Yo-Lates lessen bij Trijntje en ik schrijf alle afspraken die in de oude agenda staan over. Ook dit jaar is de omslag weer mooi; het is een weergave van een omslag van een gedichtenbundel uit 1893 van William Shakespeare, ontworpen tijdens de hoogtijdagen van de Art Nouveau-beweging. Het laat de signatuur van die stijl zien met de sierlijke krullen en motieven uit de natuur.

En ja, ik kies in deze digitale tijd bewust voor een papieren boekje waar je zelf in moet schrijven.
Laat mij maar. (Zie Kvintniks van 28 augustus 2021)

Zondagmiddag hadden we pokkenweer in Westerbork,  regen- en onweersbuien trokken over Casa Grada: een fijn moment voor het invullen van de nieuwe agenda. Dan heb je gelijk weer overzicht over wat er de laatste vier maanden van het jaar allemaal op de rol staat.  Leuke dingen weer; zinnan!

Aan het einde van de zondagmiddag ruimden we het huis op, trokken de deur achter ons dicht  en sloten het weekend af met een patatje in Westerbork.
Gistermorgen, maandag 28 augustus was ook Gerards vakantie voorbij en begonnen we met frisse moed aan het laatste stuk van 2023.
Ik ben er helemaal klaar voor!
Op de afbeelding rechts zie je nog een klein stukje van de agenda van 2023 en de Art-Nouveau-omslag van 2024.