De waarde van de dag

Vrijdagmorgen 7 april.
Ik doe de paas-boodschappen bij de Jumbo; onderaan mijn lijstje staat ‘paaseitjes’.
Die waren namelijk bij ons thuis al weer allemaal opgegeten.
Vanaf maart stond er een schaaltje op de salontafel met melk-, puur-, witte- en frambozeneitjes, maar daar lagen nog maar 6 in: niet genoeg voor het paasweekend.
In de schappen op de kop van de winkelpaden waren de eitjes niet meer te vinden.
Vooraan niet en achteraan niet.
Eén van de splinterjonge medewerkers wist me te vertellen dat de eitjes uitverkocht waren.

Met de paaseitjes gaat het net als met de chocoladeletters met Sinterklaas: in januari zijn ze al volop verkrijgbaar en als het eindelijk Pasen is zijn ze niet meer te krijgen.
“Dan ga ik zaterdag nog wel even naar de HEMA” overlegde ik met Gerard, die erg gesteld is op chocolade-eitjes met pasen.
Toen ik de HEMA zaterdagmiddag twee keer door was gelopen, bleek dat ook daar de paaseitjes uitverkocht waren.

Nou, dan niet.
Ik ga niet stad en land aflopen voor paaseitjes, dan koop ik ‘gewone’ chocola; ik kocht een zakje gemengde chocolade krakelingen (wit, puur en melk) en liep tevreden de winkel uit.
Buiten was ik getuige van een ontmoeting van een echtpaar met een mevrouw die ze kenden.
“Moi! Ok eem ’t dörp in?”
“Ja, ik moet nog paoseigies hebben, die hadden ze guster bij de Jumbo niet meer.”
“Hol maor op te zuuken, in Roden bint de paoseigies uutverkocht!”

Echt waar.
Het gesprek van de dag.
Man, man man, het is wat.
Wat zijn we toch een ‘verwende-sikken’-land; een land waarin je je druk kunt maken om paaseitjes die niet meer verkrijgbaar zijn.
Tel uw zegeningen.

Vond je het Drentse gesprekje in dit blog leuk en woon je in de buurt?
Als je tijd hebt ben je welkom bij de door mij aangeboden activiteit ‘Een Drents uurtie’  bij onze PKN-gemeente.
Datum: donderdagmiddag 13 april
Tijd: 15.00 – 16.00 uur.
Locatie: Kerkelijk centrum Op de Helte, Touwslager 125, Roden.
kosten:  € 5,=  voor het goede doel Father Petru in Ulmu, Moldavië.
Wat is het: ‘Een Drents uurtie: een paar körte verhaalties, een paar liedties, Drents kwartiertie der bij, dan is ‘t uurtie zo maor um.’
Je kunt je opgeven via een reactie onder aan dit blog of via mijn emailadres bij de kerk: a.waninge@pkn-roden.nl

Gisteren beschreef ik hoe we door de golven werden opgetild tijdens het ‘zwemmen’ in de branding.  Vanmorgen werd ik weer opgetild, niet fysiek maar mentaal. We zongen met de cantorij in de PKN-kerkdienst van deze 1e paasdag en we beleefden met elkaar een inspirerende viering.  Een aantal mooie momenten :

• Voor de dienst aan speelde organist Erwin Wiersinga een fantastisch stuk dat een applaus verdiende, maar dat doe je niet zo vlak voor een viering. Bij deze:
• De nieuwe paaskaars werd binnengebracht en voor een jaar op zijn plekje in het liturgisch centrum gezet.
• We begonnen met het lied ‘Kondigt  het jubelend aan!” waarbij wij als alten samen met de tenoren en bassen  een soort tegenstem zongen. Bij het inzingen ging ik daarmee nog volledig de mist in,  maar op het moment surpreme ging het goed.
• Bij de overdenking  spoorde voorganger Sijbrand van Dijk ons  aan om het verhaal van Jezus niet te benaderen vanuit het hoofd met dogma’s en theorieen, maar vanuit  het hart: laat je raken door wat je ziet gebeuren. Aan het eind ontroerde hij menigeen met een verhaal over een groep Joodse weeskinderen die omkwamen tijdens de tweede oorlog,  samen met het hoofd van dat weeshuis; gelukkig had ik een zakdoekje in mijn tas.

Mijn advies: ga deze viering terugluisteren/kijken (hierbij een link naar Kerkomroep en naar het PKN YouTubekanaal)  en laat je ontroeren door het verhaal van Sijbrand. Let vooral ook op het virtuoze orgelspel van Erwin voor en na de viering.

Met deze 1e paasdag viering komt er een einde aan de 40 dagentijd
Het telefoondieet is me goed bevallen: de eerste week moest ik echt afkicken, maar nu ben ik er al helemaal aan gewend om hem in mijn tas te laten zitten en af en toe te kijken.
Je mist niks als je vier uur niet op je schermpje kijkt.

Het ‘niet mopperen‘ heeft me inzicht gegeven in mijn gedachtenwereld.
Alles waar ik het niet mee eens ben, alles wat ik raar vind, alles wat me moeite kost, alles wat anders gaat dan hoe ik het zou willen: ik hoef het niet allemaal te benoemen en helemaal niet vanuit de negativiteit. Na die ene week bleef ik er op letten: wat verlaat mijn mond? Positief? Negatief? Bemoeiend? Belerend? Onverschillig? Wat een eye-opener was dit voor mij.

Uitbundig vierden we vanmorgen Pasen.
Toen ik Gerard vroeg naar wat hij het mooist vond zei hij: “Het met elkaar voluit,  jubelend zingen!”
Je hoeft de blogs van Pasen 2020 en 2021 maar terug te lezen en je weet hoe bijzonder het is dat we dit überhaupt mogen doen: onderaan dit blog twee links.
Onderaan het blog uit 2020 vind je een video die Gerard en ik destijds hadden opgenomen als een soort ‘paasgroet’ voor de andere gemeenteleden: die doet vandaag nog een keer dienst als paasgroet anno 2023.
Gezegende paasdagen.

Pasen op afstand uit 2020
Olijk asen uit 2021

Zwemmen in de Atlantische Oceaan.
Toen we op Lanzerote waren in 2019 was het daar niet van gekomen, maar eind maart beleefde ik dan toch eindelijk het gevoel van ‘de wilde frisheid van limoenen’.
Tenminste…. dat wilden de reclamejongens ons laten geloven in 1979.

Het was best spannend, vond ik.
Zitten er ook dieren in die zee? (Jaws…)
Wat voor bodem heeft het?
Hoe sterk zijn de golven en hoe hoog worden ze?

Voorzichtig begonnen we eerst met de voeten en de enkels in het water en zo liepen we langzaam verder.
Roepend naar elkaar dat het koud was.
Toen ik tot mijn middel in het water stond was mijn haar ook al nat, omdat de golven ons regelmatig verrasten.
Ik probeerde om te drijven, zodat je lekker op de golven kunt meedeinen en riep: “Als je op je rug gaat drijven is er niets aan de hand!”
Drie seconden later werd ik overspoeld door een hoge golf, die me meters achteruit gooide.
Snuivend en proestend kwam ik boven water, hartelijk uitgelachen door mijn gezelschap.
“Niks aan de hand,  hè?”

Na nog een paar verrassingen van de zee kreeg ik de smaak te pakken: als je de golf ziet aankomen wacht je tot hij vlak bij je is en dan spring je omhoog.
Dan word je als het ware opgetild door de golf en zweef je door het water.
Wat een feest.
En wat word je moe van al dat gespring en gevecht tegen de golven.

Er is trouwens absoluut geen sprake van ‘frisheid van limoenen’ als je in zee zwemt.
Het zoute water smaakt goor en geeft een onaangename sensatie in je mond.
Je haar wordt stug en onhandelbaar en je huid plakt als het zeewater is opgedroogd.
Als je tenslotte na het zwemmen onder de douche gaat zit je huid onder je zwempak vol met zand, zwart zand in dit geval; op de vloer van de douche in het hotel tekenden zich zwarte slierten af.

En ondanks mijn verzwikte enkel omdat ik na een sprong in de golven op een steen terecht kwam was het één van de hoogtepunten van onze vakantie.
Geen limoenen maar wel een onvergetelijke ervaring.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Mijn huisarts houdt mij in de gaten.
Dat klinkt negatief, maar dat is het niet.
Driemaandelijks heb ik een APK-afspraak die ik trouw nakom; bloedruk en nog wat andere controles, ieder half jaar een hartfilmpje + routine-bloedonderzoek en ieder jaar controle van de urine.
Voor het bloed- en urineonderzoek moet je een afspraak maken met Certe.
Daarvoor ga ik naar het nieuwe gezondheidscentrum in Roden, waar Certe een eigen afdeling heeft.
Daar is het behoorlijk van opgeknapt: voor 2019 moesten we in Roden naar een klein gebouwtje aan de Leeksterweg.
Woon je hier in de omgeving en moest je daar wel eens bloed prikken? Lees dan nog eens het blog ‘Wachtkamerongemak’ uit 2018: het komt je vast allemaal nog bekend voor.

In april moest ik weer zo’n onderzoek.
Tegenwoordig maak je digitaal een afspraak via de website van Certe.
Dat bloed- en urineonderzoek is bij mij haast nog nooit goed gegaan.
De eerste keer nam ik een flesje mee., dat  had ik vroeger (jaren ’90) ook al eens gedaan.
Fout.
Je moet een speciaal potje halen bij de huisarts met een ingenieus systeem, waardoor je zelf een klein buisje met urine kunt vullen.
Als je het goed doet. Inmiddels ben ik daar wat handiger in geworden, maar wat is het altijd een gedoe.
Eigenlijk moet je dan zo’n bijsluiter van te voren zorgvuldig lezen: ik had bij een eerder onderzoek al eens al mijn ochtendurine opgevangen, toen bleek dat je ‘midstroomurine’ moet inleveren.
Fout.
Een andere keer was ik ’s avonds van te voren vergeten dat ik na 22.00 uur niet niet meer mocht eten: had ik om 23.00 uur per ongeluk nog een banaan opgegeten.
De vorige keer was ik ’s morgens niet nuchter: had ik zonder er bij na te denken een beker vers geperst sinaasappelappelsap opgedronken die heel lief door Gerard was klaargezet.
“O, lekker ja!” klok, klok…oeps.
Fout.
En één van de eerste keren was ik mijn identiteitsbewijs vergeten en de vorige keer was ik de afspraak bijna vergeten, kwam ik vijf minuten te laat.
Ook fout.
De mevrouwen die bloed bij je afnemen werken een lijst aan vragen af en het is niet de bedoeling dat je grapjes gaat maken of eindeloze verhalen afsteekt; zakelijk wordt het allemaal afgehandeld en onhandigerds als ik (zie bovenstaand verhaal) krijgen de ‘zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik.

Deze keer had ik het helemaal goed gedaan.
Niet meer gegeten na 22.00 uur.
Niets gegeten of gedronken voor de bloedafname.
Een keurig buisje midstroomurine.
Identiteitsbewijs bij me.
Op tijd in de wachtkamer; daar moet je wachten tot je naam wordt afgeroepen.
Mevrouw WANNINGEN….
Fout.
HA!
Even overweeg ik de ”zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik, maar ik zeg alleen ‘Waninge’ en doe mijn jas uit.

“Waar is die urine voor? Staat niet op het formulier. Kunnen we niks mee.” en vervolgens verdwijnt het zorgvuldig gevulde buisje in de prullenbak.
Achteraf hoefde die urine niet. Pas weer over een half jaar. Ik had het niet goed gelezen/begrepen/genoteerd.

Het is een wonder dat ik mij staande houd in het dagelijks leven anno 2023.

Op blog nr. 2 van vorige week schreef ik al hoe we de eerste dag in Gran Canaria begonnen; dat was ook de verjaardag van onze jongste dochter Carlijn.
Het is vrijdagmorgen: we hebben gezwommen, gegleden en gebubbeld en houden ons bezig met een boek of een  handwerkje.
Gerard kreeg een melding van Google: vandaag 3 jaar geleden.
We zien foto’s van eind maart 2020: de verjaardag van Carlijn.
Gerard en ik brengen een bloempot vol violen naar haar appartement, die zetten we op de stoep.
Op de volgende foto zijn de bloemen weg en staan wij het gebak dat Carlijn naar beneden had gebracht op straat op te eten.
Hoe erg ik dat destijds vond kun je lezen in het Drentse blog ‘gebak op straote’ dat ik daar toen over schreef.
Het contrast met deze verjaardag kon niet groter zijn.

In de morgen dus al die zwembadsessie en ’s middags verplaatste een deel van de kolonie zich naar de kust in San Agustin, waar we een duik namen in de branding van de Atlantische Oceaan.  Toen we terugliepen na het plezier in de golven zei ze: “Wát een verjaardag!”
Na het gezamenlijke diner verrasten we haar met een heuse taart, een cadeau en een zevenkoppig koor dat haar feestelijk toezong.
We haalden aan de bar een glas sangria met een schijfje sinaasappel, deden met elkaar het spel Dixit en hadden een mooi feest met z’n achten.

Van mijn ouders heb ik geleerd dat het belangrijk is om verjaardagen te vieren.
Vier dat je weer een jaar ouder bent geworden.
Ja, dat betekent dat je er niet jonger op wordt, maar het alternatief is dat je niet ouder wordt, dus dood bent.
In een kringetje met blokjes worst en kaas, in de kroeg met borrels en bitterballen, een etentje, dagje uit: het maakt niet uit hoe je het viert, maar vier het.
Drie jaar geleden mochten we niets samen vieren, toen heb ik gemerkt hoe belangrijk die ‘viermomenten’ voor ons zijn.
Nu het wel weer mag ben ik me nog meer bewust van de waarde van die bijeenkomsten.

Voor mijn gevoel hebben we Carlijns schrale verjaardag van 2020 driedubbel goedgemaakt!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Ons robijnen huwelijksjubileum vierden we niet thuis; die dag (vandaag precies een week geleden) gingen we een dagje uit met ons gezin op Gran Canaria.
Toen we afgelopen week midden in de nacht thuiskwamen van dinsdag 28 op woensdag 29 maart schoof de voordeur een enorme lading kaarten opzij.
We legden de berg op het aanrecht en gingen eerst slapen.
De volgende morgen maakten we alle enveloppen open en genoten van alle felicitaties en lieve berichten.
Ook via WhatsApp, de mail en deze website kwamen felicitaties binnen: bedankt daarvoor!
Later deze maand gaan we nog uitgebreid feest vieren met onze familie en vrienden.

Toen we een zilveren bruidspaar waren gaven we ook een feest, maar dat werd overschaduwd door het plotselinge overlijden van mijn vader.
Hij overleed op 27 februari, ons feest was op 25 maart, nog geen maand later.
Wat doe je dan?
Echt feest is het dan natuurlijk niet.
Mijn moeder zei voor de begrafenis nog: “Wel deur laoten gaon, heur, dat haar pa ok wild.”
Mijn vader was inderdaad van het vieren; toen hij overleed hadden we drie dagen geleden hun 48-jarig huwelijksjubileum nog gevierd bij Van der Valk met de Cornelis-clan.

Ons feest ging destijds wel door, maar zonder feestmuziek en polonaise.
In de maanden voor het feest was ik bezig geweest met het maken van een foto-spel voor alle aanwezigen.
Er hingen in de zaal 25 grote A3 papieren met foto’s van de 25 jaar die achter ons lagen, waar foto’s opstonden van iedereen die op ons feest aanwezig was.
Het was de bedoeling dat je raadde welk jaartal bij welk papier hoorde.
Daar had ik behoorlijk werk mee gehad, maar het was alleszins de moeite waard.
Iedereen liep door elkaar heen, druk met het invullen van het spelformulier.
Er werd driftig overlegd.
“Wanneer was die familiedag dan? Marrie en Tjalling hadden dat toen georganiseerd?”
“Nee, dat is veur 2000 want der lig nog iene in de kinderwagen.”
“Ja…….dit was met Hemelvaort! Maor welk jaor ok mar weer…..”

Omdat mijn vader veelvuldig op de foto-papieren voorkwam was hij er op ons feest toch nog een beetje bij.
We maakten mooie foto’s met de hele familie en keken ondanks het nog voelbare verlies tevreden terug op het feest.

Bij de afbeeding: het bruidspaar in 2008 met op de achtergrond een klein deel van de foto-quiz.