Als mensen aan ons vragen hoe onze vakantie was dan roepen we: “Fantastisch!”
Maar zelfs bij zo’n geweldige vakantie zijn er natuurlijk dingen die jammer zijn.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik het liefst zelf bepaal wat ik doe en laat en dat ik allergisch ben voor polsbandjes en regimes.  Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Totalitair regime’ uit 2018; dat schreef ik destijds in het ziekenhuis.
Ook bij deze cruise waren er nogal wat regels en wetten waar we ons aan moesten houden.
Om te beginnen al de dwingende tijden: je moet er wel zijn als het schip verder vaart, anders mis je de boot. En heb je een probleem.
Je kon van 07.30 – 09.00 uur ontbijten, maar rond kwart voor negen haalde het personeel wel al vast al het servies en bestek weg.
Wilde je om 08.50 uur nog een kop koffie dan had je geluk als a. je kopje er nog was b. er nog koffie was.

Aan boord kwam wel spoelwater uit de kraan, maar geen drinkwater.
Wij kochten de eerste avond aan de bar een fles mineraalwater.
Daar werd € 6,90 voor opgetekend op onze rekening.
Dat deden we dus maar één keer……. de volgende dag zochten we onderweg een supermarkt op.

De communicatie was voor ons Nederlanders geen onverdeeld succes.
De bespreking van de route voor de volgende dag werd in het Duits en in het Engels gedaan.
Beide talen ben ik machtig, maar het werd uitgesproken door een Serviër die veel te dichtbij in een slechte microfoon sprak. Hij sprak Duits, maar wij hoorden niet dat het Duits was.
Na één avond sloegen we de reisinstructies dus maar over: ik kan zelf kaartlezen en het Donau-Radweg-boekje gaf me alle informatie die ik zocht.

….sluis….

Op een middag zat ik na het fietsen in onze cabine te borduren met het patrijspoort achter me voor de lichtinval.
Het werd ineens snel donkerder: we zaten in een sluis en onze kant lag tegen de kademuur……

En dan tenslotte: het onvermijdelijke groepsgedoe op zo’n reis. Wachten bij de balie omdat je iedere keer als je het schip verlaat je cabine-pasje moet omruilen voor een boardingpass.
Wachten omdat je de fietsen nog niet kwijt kunt op het schip omdat er een ander cruiseschip vóór ligt. Op de laatste dag was het schip een half uur te laat;  toen had de hele goegemeente zich al met fiets en al verzameld bij de kade. Op de foto hiernaast zie je hoe dat er uit zag. (klik op de foto voor een vergroting).
En dan te bedenken dat wij ons met onze dochters jaren geleden vanaf een camping aan de Moezel vermaakten met kijken naar grote groepen toeristen die vanaf de cruiseschepen (mit Musik und Tanz!) uitzwermden over het stadje Cochem.

Maar dit is natuurlijk een blog vol gemiep; vooral als het je afzet tegen al het prachtigs dat we hebben gezien en alle avonturen die we hebben beleefd an der schönen, blauen Donau!
Maar een volgende vakantie gaan we weer gewoon met z’n tweeën in een huisje.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.