De waarde van de dag

Twee jaar nadat ik was begonnen bij Team290 kwam er een nieuw digitaal patiëntendossier:  iedereen moest weer helemaal opnieuw beginnen en dat gaf in het begin ontzettend veel gedoe. Artsen, casemanagers: men komt het eerst naar het secretariaat met hun vragen en hun onhandigheden: “Ik ben zoooo slecht met dit digitale gedoe….!”
Onze suggestie: “Het staat allemaal in de handleiding die we van Automatisering hebben gekregen” werd soms honend van de hand gewezen.
“Daar kan ik niks mee.”
Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is iedereen al lang weer gewend aan het toen zo verfoeide systeem.

Zorgadministratie op een secretariaat is zo lastig te leren omdat het zo veelomvattend is.
Duizend-en-één kleine dingetjes die je niet moet vergeten.
Bij een aanmelding moet je een lijstje afvinken, bij het aanmaken van een dossier moet je weet ik hoeveel dingen invullen en bij een afsluiting moet je op heel veel dingen letten. Daarnaast heb je om de klip-klap telefoon die je moet afhandelen, zodat je je meerdere keren op een dag afvraagt: “Waar was ik nou hiervoor mee bezig?” Je moet de hele dag door schakelen van het één naar het ander, wat erg vermoeiend kan zijn.

Inmiddels mag ik mijzelf all-round secretaresse noemen en heb ik het vak goed  onder de knie gekregen.
En ik geniet er van: het past mij als een handschoen.
Het leukst zijn de contacten met cliënten, het beantwoorden van vragen van andere zorgverleners en doorverbinden met de desbetreffende casemanager.
Er komt werkelijk van alles voorbij.
“Wie hebben problemen mit wasmesien. Wie stonnen tot enkels tou in’t wotter. Mien vrouw het de kop zo rood: wie waiten ’t nait meer. Ik denk: wie bellen dei kassa-manager eem…..”
En dit is nog maar één voorbeeld.
In de loop van de jaren schreef ik een aantal blogs over mijn werk, hierbij een klein overzichtje

Een echt mens uit juni 2025
We zijn zelf het medicijn uit maart 2024
Een mens is nooit te oud… uit september 2023 over mijn avonturen met de nieuwe headset
Dagopvang vergeten uit juni 2022 over een telefoongesprek met een demente meneer.
Terugbellen uit juli 1921 over een meneer die mij een ‘Laiverd’ noemde.

Ook in dit werk zijn we nog een keer weer verhuisd: van de Laan Corpus den Hoorn naar de Hereweg; dat was in november 2024.
En nu werk ik dus al weer meer dan vier en een half jaar bij Team290.
Volgende week is mijn laatste werkdag bij Lentis en ook de laatste dag van mijn werkzame leven.
Dan begint mijn ‘Leven zonder werk’; ervaringsdeskundigen hebben mij geadviseerd om eerst een jaar helemaal niks te doen, in ieder geval geen nieuwe klussen aan te nemen.
En daarna komt er vast wel weer iets op mijn pad want: ‘U bent nooit te oud om met iets nieuws te beginnen, tenzij u denkt dat u dat bent. In dat geval bent u voor alles te oud.’

In 11 delen heb ik je meegenomen naar alle functies die ik in de loop der jaren heb gehad.
Hoogte- en dieptepunten.
Veel geleerd, veel gegeven, veel ontvangen.
Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.

Mijn beide oma’s spraken Gronings en hadden het over ‘wotter’.
Gerard en ik groeiden op in Hoogersmilde en in het Stellingwerfs dat daar werd gesproken hadden we het over ‘waeter’; daar werden we dan weer een beetje om uitgelachen door andere Drenten die riepen: O jah! Op de Smilde klaetert het waeter tegen de glaezen….!”
Maar of je het nou wotter, waeter of water noemt: we bedoelen allemaal hetzelfde.

Water is van vitaal belang voor al het bekende leven op aarde en bedekt ongeveer 71% van het aardoppervlak.
Het alledaagse water dat in Nederland uit de kraan komt is gezuiverd drinkwater. Dat wordt veel gedronken, maar ook veel weggegooid.
Wij gebruiken drinkwater om onze wc door te spoelen, onze auto te wassen en voor onze (vaat)wasmachines.
Vandaag geef ik graag het woord aan Gerard over dit onderwerp dat hem na aan het hart ligt: zoiets doodgewoons als water dat tegelijkertijd ook heel bijzonder is.

Bewust omgaan met Water!

Graag maak ik in dit gastblog gebruik van de mogelijkheid om een van mijn duurzame thema`s onder de aandacht te brengen; dat doe ik vanuit de werkgroep Groene kerken van PG Roden Roderwolde waarin ik actief ben.
In het voorjaar had ik contact met Leonie van het Waterleidingbedrijf Groningen of ze misschien bij ons in Op de Helte in Roden een verhaal zouden kunnen vertellen over wat ervoor nodig is om bij ons schoon drinkwater uit de kraan te laten stromen. En of ze misschien antwoord kon geven op vraag of er een reële kans is dat water in de toekomst wel eens schaars of veel duurder zou kunnen worden? Moeten we ons nu al zorgen maken? Of valt het eigenlijk nog wel mee?
En wat is de invloed van klimaatverandering bijvoorbeeld? Water is onze eerste levensbehoefte, maar het kost naar verhouding heel weinig. Zou er minder water verspild worden als het duurder zou zijn?

Morgenavond, woensdag 15 oktober zijn zowel de Waterleidingbedrijven van de provincies Drenthe én Groningen aanwezig in Op de Helte. Zij vinden het initiatief van de werkgroep Groene kerken zo belangrijk dat beide berdrijven iets vertellen en presenteren. Ze nemen ook Virtual Reality brillen mee voor de aanwezigen om het drinkwaterproces te kunnen volgen. Zo wordt het naast een avond waarin bewustwording belangrijk is ook een hele leuke en informatieve avond.

Ik hoop dat ik lezer nieuwsgierig heb gemaakt en dat er morgenavond veel belangstelling is: welkom!

Locatie: Kerkelijk centrum Op de Helte, Touwslager 125, Roden
Aanvangstijd: 19.30 uur

In het vorige blog las je het al: ook in de Kliniek Groningen kon ik niet blijven werken.
Teamleider Baukje had ander werk gekregen en werd niet vervangen, ergo: vanaf 1 januari 2021 geen werk meer voor Aaltje.
Moedeloos werd ik er van.
Door corona werkte ik al veel thuis en het vooruitzicht van boventalligheid was niet heel goed voor mijn motivatie.

Op 1 december 2020 was ik 12½ jaar in dienst bij Lentis.
Er was een klein feestje georganiseerd: er waren bloemen, er was een toespraakje, er was een mooi cadeautje van de Activiteiten Begeleiding en er was gebak.
Jubileum en tegelijkertijd afscheid, want samen met Baukje was ik die dag voor het laatst fysiek op de kliniek.

’s Middags zat ik thuis wat verloren aan de thee met een unheimisch gevoel.
Bloemen in de vaas, laptoptas met telefoon in de hoek van de keuken. En nu?

Rond 16.45 uur ging de telefoon.
Manager Algemene Zaken van Team290 aan de telefoon.
“Jij hebt 16 uur in de aanbieding en wij kunnen wel wat hulp gebruiken!”
Die week werd er nog een kennismakingsgesprek georganiseerd; het mooiste cadeau van die dag.
Mijn 25 jarig jubileum ging ik niet  meer halen bij Lentis, maar 15 zat er misschien nog wel in en die heb ik dus ook ruimschoots gehaald.

In de kerstvakantie begon ik al met wennen op het secretariaat van Team290 en met ingang van 1 januari kon ik daar beginnen.
In eerste instantie als vervanging van Marja, want die zat met een burn-out thuis, maar niet veel later bleek dat Alien met pensioen ging en kon ik haar plaats innemen.
In 2021 begon dus  het laatste deel van mijn carrière op het afdelingssecretariaat van Team290.
Je zou denken: met zoveel jaren ervaring in administratie is de functie van secretaresse in een team iets wat ik met twee vingers in de neus zou moeten kunnen. Maar dat viel nogal tegen: als je 60+ bent doe je er langer over om dingen te leren.
Bij het sollicitatiegesprek dat ik voor deze functie voerde werd al tegen mij gezegd: “Hiervoor moet je wel een opleiding doen voor het werken in het patiëntendossier; dat is nogal een complex systeem. Denk je dat je die opleiding wel kunt doen? Je bent toch al 60?”

Ook nu was de overgang weer erg groot.
Van een zelfstandige functie met een eigen toko naar een secretaresseteam van 5 personen.
De Manager Algemene Zaken en ik hadden botsende aura’s, op de werkvloer waren regelmatig onderlinge spanningen (iemand noemde in dit verband ooit eens het woord ‘krabbenmand’) en ik miste Jacquelien.
Maar allemaal niet onoverkomelijk natuurlijk.
De manager waar het absoluut niet mee klikte ging met pensioen, er kwamen andere collega’s en het gekrakeel verminderde drastisch: na de gebruikelijke ‘wen’-periode kreeg ik het werk onder de knie en kreeg ik weer lol in mijn werk.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.

Alle vrijwilligers die werkzaam zijn voor het erfgoed op de Brink in Roden werden door de Erfgoedkoepel uitgenodigd voor een ‘kijkje in elkaars keuken’: maandagmiddag waren we van harte welkom. Aan het tijdstip kon je al zien dat vrijwilligers meestal mensen zijn die al met pensioen zijn.
Maandag is een werkdag voor mij, maar ik kon ruilen naar de dinsdag, dus gistermiddag rond 13.15 uur stond ik met een glas thee in de Catharinakerk te teuten met andere vrijwilligers; daarbij konden we luisteren naar het bezielende orgelspel van Ad, Hinszorgel-vrijwilliger.

Vier ‘erfgoederen’ waren vertegenwoordigd: het Scheepstrakabinet, havezate ‘De Mensinge’, het ‘Speelgoedmuseum Roden’ en de Catharinakerk.
Wát een buitenkans!
Natuurlijk heb ik al die musea al een keer bezocht (meerdere keren zelfs), maar ik ga graag nóg een keer!
Na een gezamenlijk begin in onze Catharinakerk, waarbij Hidde de aanwezigen aan de hand van een power-point bijpraatte over het oudste gebouw van Roden werd de groep in drieën verdeeld.
Ons groepje begon bij het huis van dokter Pieters, waar het speelgoedmuseum is gevestigd.
We dwaalden door de verschillende kamers en kregen uitleg bij de vitrines.
Daar was iets wat ik nog nooit had gezien: een klein altaartje met een klein priester-popje, daarmee konden de katholieke kindertjes thuis kerkje spelen…!
Daar hoorden we dat het museum gaat verbouwen (halverwege 2026) en dat collectie grondig vernieuwd zal worden.

In het klaslokaal van het Scheepstrakabinet zat ik in de smalle schoolbankjes samen met Catharina-vrijwilliger Theo heel braaf te zijn.
We kregen uitleg van de juf over Meester Scheepstra, zijn Ot&Sien-boekjes en het ‘Aap-noot-Mies’-leesplankje.
Daarna kregen we opdrachten: onder het opklapbare tafelblad zat een vak waar een lei in lag, op de tafel lag een griffel.
Daarmee moesten we de eerste regel van het leesplankje opschrijven.
Theo zat naast mij te mopperen; dat hij vroeger al niet goed kon schrijven en eigenlijk nog steeds niet.
Daarna moesten we uit het vak een schrijfblaadje met lijntjes halen, waarop we iets mochten schrijven met de kroontjespen die al klaar lag.
Dat bracht bij Theo herinneringen naar boven aan paardenstaarten/vlechten van meisjes die voor je zaten in combinatie met inktpotjes…..ben je ouder dan 65 dan weet je vast wel waar hij aan dacht.

In de havezate werd ik verrast door twee oudere mensen die met ons groepje meeliepen die ik die middag eigenlijk nog niet had gehoord.
Zij bleken de oudste en langst werkzame vrijwilligers van de Mensinge te zijn en op het voor hen bekende terrein begonnen ze helemaal te stralen en vertelden honderduit over ‘hun monument’; zij vertelden mij dingen die ik als doorgewinterde bezoeker van de Mensinge nog niet wist! Boven de deur in de keuken

Rek met Franse borden

bijvoorbeeld was een rek met zeldzame, Franse borden, dat na de verkoop van de havezate aan de gemeente door een Kymmel-familielid was meegenomen, maar dat na zijn dood weer was geschonken aan het museum.
Waar het hart vol van is loopt de mond van over.
Dat houdt kennelijk niet op als je al boven de 80 bent 😉

We sloten deze middag af met een hapje en een drankje in de kantine van het speelgoedmuseum, waarbij we nog even op het ‘schoolplein’ konden kijken.
De draaimolen trad zelfs nog even in werking!
Wat een heerlijke middag.
Veel geleerd, veel mensen gesproken en genoten van dit cadeautje dat me zomaar in de schoot geworpen werd.

Meer weten over bovengenoemde musea?
Speelgoedmuseum Roden
Havezate Mensinge
Scheepstrakabinet
Catharinakerk/Stichting Hinszorgel Roden

Als je het woord ‘leeftocht’ opzoekt in het woordenboek is dit de betekenis: levensmiddelen of proviand, met name wat men meeneemt op reis.
Onder deze naam begon gistermiddag in de PKN-gemeente van Hoogeveen het nieuwe kerkelijke-activiteiten-seizoen en ik was uitgenodigd voor de startactiviteit.
Het is een programma dat ik presenteer onder te titel ‘Levenslessen van Lohues’. Uit het omvangrijke oeuvre van Lohues had ik een aantal liedjes gehaald waar je een levensles uit kan halen.
Dit stond in de aankondiging: als je luistert naar wat Lohues zingt op zijn albums kun je daar veel levenslessen uithalen.
Zijn teksten, bijna allemaal in de streektaal, zijn minder oppervlakkig dan je op het eerste gezicht zou denken. Hij bezingt zijn leven en deelt met ons zijn zielenroerselen.

Op Spotify had ik een afspeellijst gemaakt, die ik voor de middag gebruikte; de afspeellijst is openbaar, je vindt hem onder ‘Levenslessen van Lohues’.
Natuurlijk had ik ook mijn gitaar meegenomen en we begonnen met alle aanwezigen met het zingen van ‘Hier kom ik weg’.
Het werd uit volle borst meegezongen, maar toen ik vroeg wie nog Drents sprak was de oogst toch wat mager…..
Maar men kon het allemaal wel verstaan en als een lied van Daniël soms toch niet goed te volgen was, dan kon men meelezen, want op de beamer werden de teksten getoond.

Welke levenslessen kun je dan leren van Lohues?
– Geniet van wat er nu is en wees niet steeds zo druk met wat allemaal nog moet
Niks is meer weerd as vandage.
– De mens houdt tot het laatst van zijn leven hoop, dat is een positieve kracht die zin geeft aan het leven.
’t Komp wel goed.
– Als je in een diepe depressie zit heb je kracht nodig om daar weer uit te komen, soms heb je de sleutel tot het herstel in je eigen broekzak.
Het sleuteltie
– Heimwee is een lastige emotie: zie het onder onder ogen en praat er over
Naor huus
– Schat wat een ander voor je doet op de juiste waarde: wat een bloemetje of een kaartje waard is bepaalt degene die het ontvangt
Wat he’j der an
– Voor de liefde moet je hard werken: zorgen dat je genoeg hout hebt/vindt om het vuur van de liefde te laten branden
Holt veur op het vuur
– Je geloof maakt in de loop van de jaren veranderingen door: je kunt vaak niet terug naar het geloof uit je kindertijd
Ik mis mien Engel.
– Rouwverwerking is moeilijk; wat is het dan fijn dat je dan goede herinneringen hebt aan alle mooie dingen die iemand heeft gedaan of gezegd.
Later wel misschien
– Geniet van wat je toevalt
Een prachtig mooie dag.
En dat vrolijke lied zongen we als afsluiting van de middag weer met elkaar!

Het maakte nogal wat los; er was emotie, er waren onderlinge gesprekken waarin van alles werd gedeeld, maar er was ook iemand die me zei ‘dat hij erg blij was geworden van deze middag’.
Ben je benieuwd?
Dit programma ga ik ook doen in Roden, woensdagavond 28 januari ben je om 19.30 uur van harte welkom in Op de Helte.
Je kunt je bij mij voor deze avond opgeven.

Heb je toegang tot Spotify? Hierbij een link naar de afspeellijst op Spotify