De waarde van de dag

Het zit al even in de pijplijn: er komt een tijdschrift aan ter gelegenheid van het 10-jarige bestaan van de website.
Met ons gezin zijn we er al even druk mee: we denken dat we het eind dit jaar kunnen uitgeven.
Er staat al mooi wat in de steigers: collega’s, vrienden, medezangers, familie en bekenden die ik had gevraagd om een bijdrage te leveren aan mijn tijdschrift hebben hun teksten en foto’s al aangeleverd, Gerard is ook al klaar en de dochters en ik leggen de laatste hand: wij zijn bezig met de puntjes op de i.

Op de afbeelding hiernaast zie je het werkdocument dat al een tijdje op ons prikbord hangt.
Ieder hokje (4o in totaal) is een bladzijde van het tijdschrift.
Als het hokje groen is, dan is die pagina helemaal klaar: tekst, foto’s en het goede lettertype.
‘Spannend’ is een understatement.
Vorig weekend bogen dochter Harriët en ik ons over de vraag: hoe gaat het dan als mensen je tijdschrift willen bestellen?
Hoe zit het met de verzendkosten?
Weet ik niet.
Wordt vervolgd; ze heeft toegezegd dat ze gaat uitzoeken hoe het zou kunnen.
Binnenkort gaat er een PDF bestand naar de drukploeg van onze PKN-gemeente voor een proefdruk-exemplaar, daarna lopen we alles nog eens langs en moet het klaar zijn.

Tien jaar ‘De waarde van de dag’ in 40 pagina’s.
Iedere dag een blog: ik draai er mijn hand niet voor om. Maar zo’n tijdschrift maken, dat is ‘different cook’ zou Van Gaal zeggen. Bijna iedere dag ben ik er wel even mee bezig; hier nog een foto bij, daar nog een kantlijn wat opschuiven, een zin aanpassen die niet helemaal goed loopt, een kopje tekst aanpassen……. wanneer is het helemaal af?
Aan de andere kant: helemaal perfect krijg je het nooit. Er staat vast wel ergens een typefoutje, ongetwijfeld mist er toch nog iets en we vinden achteraf vast dat sommige dingen anders hadden gemoeten. En ook al is het iets dat ik me helemaal zelf op de hals heb gehaald: ik denk dat ik straks blij ben als het definitief bij de drukker ligt.
Nog even geduld dus, maar het wordt leuk!

Gistermiddag belde ik rond 12.00 uur aan bij het huis van mijn broer en schoonzus in Assen; ik had namelijk een afspraak met onze neef Cor voor een stadswandeling in Assen.
Cor studeert geschiedenis aan de Universiteit in Groningen en als je mijn blog al een tijdje volgt, dan weet je dat ik graag met hem op pad ben, al was het alleen al omdat we dan oeverloos kunnen kleppen over geschiedenis.
Hij zou mij Assen laten zien en misschien ook wat plekken die ik nog niet kende.

Maar we gingen eerst met z’n tweeën lunchen.
Hij kroketten, ik courgettesoep; lekker en gezellig!
Daarna liepen we over de Brink naar de plek waar het oude Wilhelminaziekenhuis heeft gestaan, maar dat wist ik natuurlijk al, want daar is onze oudste dochter geboren!
Even bij Bartje langs en toen langs de oude abdijkerk.
“Hoe zal dat dan geweest zijn met dat klooster toen” vroeg Cor “ik zie die nonnen hier dan al lopen …….”
Kijk.
En dát is dus het geschiedenisgevoel dat ik ook al met mijn vader deelde: in onze verbeelding zien we op zo’n historische plek de dingen voor onze ogen gebeuren.
Hoe herkenbaar.

….. fundamenten…..

Na de binnenstad nam Cor me mee naar Landgoed Valkenstijn.
Het landgoed is er nog wel, maar het bijbehorende huis niet meer; het enige wat er nog van over is zijn de fundamenten.
En een graf.
In de tuin van het landgoed liggen Augustinus van Valkenstijn en zijn vrouw Louise Aubry d’Arancey begraven.
Een zwart doodshoofd kijkt je grimmig aan vanaf een grote, ijzeren kist.
Toen Alexander en Louise er nog woonden zonderden ze zich nogal af van de andere bewoners van Assen, waardoor er nogal wat verhalen over hen de ronde deden, maar niets daarvan is ooit bewezen.
Na hun dood is het huis nog wel door een aantal mensen bewoond, maar het verkrotte op den duur.
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel over het landgoed op Wikipedia.

Maar gelukkig: het park erom bestaat nog en dat is een echt aanrader: het was prachtig gisteren met die mooie herfstkleuren!
Was dat het?
Nee man! We gingen nog naar een hunebed en naar een poepenhemel.
Hè?
Ja. Je leest het goed, maar dat past allemaal niet op één blog.
Wordt vervolgd.

En weer heb ik een diploma gehaald! Een heel klein certificaatje weliswaar en het kostte ook maar een half uurtje tijd, maar toch.
Het was een les die we konden volgen op intranet van onze werkgever en het onderwerp was: “Hoe ontmasker ik een phishing mail?” Je leerde waaraan je een phishing mail kunt herkennen en wat je moet doen als je er één ontvangt.

Bij phishing proberen internetcriminelen je met e-mails naar valse websites te lokken om vervolgens gegevens of geld te verzamelen. Die mails worden steeds echter en daarmee moeilijker te onderscheppen. Een gevaar voor je privé gegevens, maar ook voor onze werkgever.
Hoe onschuldig het soms ook lijkt, de risico’s zijn groot.

De afgelopen jaren heeft onze ICT-afdeling een aantal phishing-simulaties uitgevoerd om de risico’s binnen ons bedrijf in kaart te brengen. Dan stuurden ze aan alle medewerkers een email vanaf een vals emailadres, waarbij ze vroegen om je gebruikersnaam en wachtwoord. De eerste keer trapte ik er in en ik was  beslist niet de enige. De collega’s van Automatisering gebruikten daarna omfloerste taal: “De resultaten lieten zien dat we hierin nog veel werk te verzetten hebben…..”
Maar je word wel alert van dit soort test-phishing mails. Als er nu gevraagd wordt naar persoonlijke gegevens vul ik die pas in als ik zeker weet dan het van ons bedrijf is.

Benieuwd naar waar je op moet letten bij phishing mails?
Hierbij een link naar de website van het Ministerie van Economische zaken over dit onderwerp.

Bij ons koffieapparaat hangt nu een A4-tje met 7 aandachtspunten: zo ontmasker je phishing.
Gaat, net als bovenstaande website, als service van de zaak als afbeelding bij dit blog.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Want je krijgt thuis ook van die mails en je wilt niet opgelicht of gehackt worden.
Weest op uw hoede!
1 Petrus 5 vers 8 😉

“Welk lied raakt je in je ziel?”
Dat was de vraag die ik had gesteld in de uitnodiging voor de avond ‘Baat bij muziek’ die Gerard en ik hadden georganiseerd voor onze PKN-gemeente.
Als je je opgaf voor de avond was het de bedoeling dat je een lied opgaf en daarbij vertelde wat dat lied voor je betekent.
Voor mij een avond met een ‘dubbele agenda’, want ik had met de Vespercommissie overlegd dat ik samen met hen de vesper van november wilde vullen met de inhoud van deze avond.
Van te voren vond ik het best spannend om de avond te koppelen aan de vesper-viering.
Stel je voor dat niemand zich opgeeft?
Of dat je heel veel dezelfde liederen aangeleverd krijgt?
Samen met Janny van de vespercommissie nam ik het risico.
“Als we geen input krijgen vullen we de viering met onze eigen ervaringen op het gebied van muziek of ik vraag wat input van de cantorij. We moeten maar een beetje vertrouwen hebben in de goede afloop.”
We hadden ons voor niets zorgen gemaakt.
Heel langzaam druppelden de aanmeldingen binnen, de laatsten zelfs nog op maandag; maandagavond werkte ik het lijstje uit, we hadden 14 namen op papier.
En de diversiteit was prachtig!

Tegenwoordig kun je bijna alle muziek vinden op Spotify en ik had voor die avond een afspeellijst gemaakt onder de naam ‘Baat bij muziek’.
Dat is een openbare afspeellijst: als je benieuwd bent kun je hem opzoeken.
De opzet van de avond was eigenlijk simpel: ik gaf iemand het woord, die vertelde iets persoonlijks over haar/zijn lied en vervolgens lieten we het lied horen vanaf Spotify met een geluidsboxje dat ik van huis had meegenomen.
Het zal je niet verbazen: het was ontroerend.
De verhalen, de liederen en wat we met elkaar deelden.
“Deze avond deed meer met me dan een kerkdienst; dat vind ik vaak toch vooral één-richtingsverkeer” merkte een deelneemster op.

Waar ik niet op had gerekend, was dat er een ook een paar deelnemers waren die zich niet hadden opgegeven en dus ook geen lied hadden genoemd.  Verder waren er deelnemers die meer dan één lied hadden aangeleverd: “Ik kan niet kiezen, dit is allemaal even mooi!”
Maar dan moest ik toch streng zijn: één lied mag je kiezen. Bij één deelnemer heb ik zelfs advies gegeven: doe die van Daniël Lohues maar…..

Over de inhoud van de avond zal ik op dit blog nog niet veel vertellen: zondagavond 17 november om 19.00 uur is de Vesper waarin sommige liederen en verhalen worden voorgelezen en gezongen. Je bent die avond van harte welkom om in die viering met ons mee te doen/luisteren.
Je kunt ook digitaal aanhaken via Kerkomroep of YouTube.

We begonnen de avond met  het lied ‘Baat bij muziek’ van Daniël Lohues waar we deze avond naar hadden genoemd.
Luister hier naar dat prachtige lied: ‘De iene hef baat bij een borrel of twee, de ander hef baat bij mooi weer…..maor w’hebben allemaol baat bij muziek!’

Met deze zin besloot ik blog nummer 8 over Toscane:
De mevrouw van de navigatie riep: “U heeft uw bestemming bereikt”, maar wij reden het dorpje al weer uit.
Waar is La Tanna?

Achteraf waren we al lang gespot in het mini-dorpje. Er rende een mevrouw naar onze auto die vragend zei: “La Tanna?” en op ons bevestigend antwoord wees ze op zichzelf. “ME!” Ze stelde zich voor als Brunella.
Achteraf was dat het enige Engelse woord dat we van haar hebben gehoord. Ze nam ons mee naar het appartement dat we gehuurd hadden, liet het ons met een grote glimlach zien terwijl ze Italiaanse woorden riep.
Camera da letto! Cucina! Bagno!
Daarna gingen we naar een kantoortje/receptie waar we haar man ontmoetten.
Hij heette Antonio; hij kon wel Engels.
Hij vertelde ons wat we moesten weten, we kregen de wifi-code en toen konden we ons installeren.

Antonio en Brunella bestieren het landhuis vanuit hun eigen huis even verderop.
Wij woonden een paar dagen in een klein, landelijk gehuchtje dat bestond uit wat boerderijen en bijgebouwen, een hele rustige accommodatie op het platteland in de heuvels van Livorno. De kippen scharrelden in hun hok (wij kregen dagelijks verse eieren) en de katten liepen ook zo af en toe bij ons langs.
In andere jaren was het echtpaar vast een stuk actiever dan nu (er waren bijvoorbeeld geen wijnproeverijen) maar dat had ook een reden: hij had aan het begin van de zomer een hartoperatie gehad en was nog herstellende.

We waren de enige gasten en hadden het hele buitengedeelte voor onszelf.
Er zat één student in het appartement boven ons, maar die zagen we bijna niet.
Als we wilden zwemmen in het zwembad grapten we ’s morgen tegen elkaar: “We moeten wel even een handdoek op de stoelen leggen…!”, maar in de praktijk hadden we het zwembad voor ons alleen.
Heerlijk; lezen, borduren, puzzeltje maken, we hebben genoten.
Hier was het veel minder heuvelachtig dan bij ons vorige logeeradres.
We gingen op fiets naar de supermarkt en ook Luca en Marina di Pisa hebben we op de fiets bezocht.

Na de prachtige, oude steden die we hadden gezien viel het dorp Collesalvetti wat tegen.
Op één van onze fietstochten kwamen we langs de begraafplaats, waar ik graag even een kijkje wilde nemen.
Dat leerde ik van mijn vader; op een kerkhof zie je altijd een stukje cultuur en geschiedenis van de streek.
Op ieder graf vind je daar een foto van de overledene.
(klik op de foto voor een vergroting, dan zie je de portretjes).
’s Lands wijs, ’s lands eer.

Benieuwd naar dit vakantieadres?
Hierbij een link naar hun website.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Met Gerard maakte ik vanmiddag even een kleine wandeling naar de Brink.
Het was rustig herfstweer.
In de buurt van de Mensinge zagen we een prachtige paddenstoel staan aan de kant van de weg: tussen het voetpad en de autoweg in.
Een inktzwam.
Op internet las ik dat het de geschubde inktzwam is en dat die best veel in Nederland voorkomen, maar ik zie ze niet zo vaak, dus ik vond het bijzonder.
Naast dit mooie exemplaar stonden nog twee inktzwammen, maar die waren al in verregaande staat van ontbinding.

De herfst is mijn favoriete seizoen.
In onze tuin staan de twee potten met Mandevilles en Vlijtige Liesjes, die de hele zomer uitbundig hebben gebloeid nog ontzettend hun best te doen, maar we weten dat ook die bladeren straks geel worden en gaan afvallen en dat de witte en rode bloemen gaan sterven.
Tuinkabouter Gradus staat er ook een beetje triestig bij.
Hij had een nieuw plekje gekregen onder de jonge, Spaanse zilverspar, nadat onze oude Koreaanse zilverspar was omgezaagd. Een foto van de trotse tuinkabouter vind je op het blog ‘Is dit nu mijn leven?‘ uit mei van dit jaar.
Maar er is iets niet goed gedaan met die Spaanse spar.
In het begin kwam hij goed aan, kreeg allemaal nieuwe scheuten en wij verheugden ons al op weer zo’n mooie, grote kerstboom in de tuin.
Maar toen wij terugkwamen uit Italië was hij helemaal bruin en liet al zijn naalden vallen.
Gradus stond met zijn laarsjes tot de enkels in de bruine sprietjes.

Nu houdt hij de wacht onder de zonnewijzer tussen de twee zomerpotten in.
Niet echt een goede plaats voor een houthakker…..misschien versieren we met kerst wel een jong, Spaans zilversparretje in huis, dan zetten we die na kerst in de tuin.

Zondagmorgen; de wekker gaat.
Ik kijk opzij naar de wekkerradio en zie 09.25 uur.
Mijn eerste gedachte: “TE LAAT!”
Voor de kerkdienst wel te verstaan.
Maar de wekkerradio van Gerard gaf de zomertijd nog aan.
Het was 08.25 uur en er was tijd genoeg.
Toen ik ging douchen begon op Radio 5 het programma ‘de Sandwich’ van Jacques Klöters.
“Goedemorgen. Heb je lekker geslapen? Misschien wel een uurtje langer dan anders…..”

Jacques begint altijd met het voorlezen van een gedicht; hij had gezocht naar een gedicht over de wintertijd en las het gedicht ‘Bericht aan de zomertijd’ voor dat zaterdag 26 oktober was gepubliceerd door Ingmar Heytze.

Nog weken na het ingaan van de wintertijd
zegt mijn schoonmoeder dingen als
“Ben je ook zo moe, het is natuurlijk
eigenlijk al half elf.” Let wel: nog weken.

De tijd hangt met plakband en punaises
aan de wereld vast. Hij wordt met tegenzin
vooruitgeduwd en vervaarlijk krakend teruggezet.

Er is de ochtend dat je wakker wordt
met gratis kater van te weinig slaap
er is het uur aan dromen dat weer over moet.

Mijn schoonmoeder staat op, uit het lood
haar jetlag verdwijnt met iets minder
dan een halve minuut per dag

tot de zomertijd weer ingaat en zij samenvalt
met wie zij is: een februarikind dat,
net als ik, de dagen liefst
ziet lengen.

In het kader van de stemweek voor de Evergreen Top 1000 is het eerste liedje dat hij draait ‘Summertime’ van Ella Fitzgerald en Louis Armstrong.
‘De tijd hangt met plakband en punaises aan de wereld vast…..’
Wat een mooie zin en wat een mooi begin van de zondag.

In de kerkdienst van zondagmorgen werden we bepaald bij de stilte; het was ‘De dag van de stilte‘.
Bezinning, mooie muziek en stilte.
Soms heb je niet meer nodig voor een viering.

Zaterdagmorgen 26 oktober.
We zitten buiten te koffiedrinken met onze oudste dochter; er zijn nog restjes monchou- en appeltaart van mijn verjaardag vrijdag en we zitten gewoon lekker in het zonnetje!
Niet te geloven zo laat in oktober.

Vrijdagavond kwamen de broers en zussen op bezoek voor mijn verjaardag en het was weer uitermate gezellig.
Schoonzussen waren het er eigenlijk niet mee eens dat er geen kwarktaart was.
“Géén kwark!?!”
“Hoezo niet?!”
“Nou, ik had zin om een monchoutaart te maken en dat is toch ook lekker?”
Was ook zo.
“Dus nu moeten we kiezen uit appeltaart en monchou? Heb je die allebei zelf gemaakt?”
“Jazeker!”
“Wat moet ik dan kiezen?!”
Het kwam er op uit dat de helft van de gasten twee stukjes taart op het gebaksbordje kreeg: een puntje appeltaart en een puntje monchou.
Ik had genoeg, dus dan hoef je niet te bezuinigen.
Zelf taart maken: ik doe het al vanaf dat wij getrouwd zijn, dus al meer dan 40 jaar.
Sommige collega’s vinden mij hopeloos ouderwets, maar ik ben van mening dat een zelfgemaakte taart niet onder doet voor een exemplaar van de bakker.
De appeltaart bak ik volgens het beproefde recept dat ik kreeg van mijn schoonmoeder (mijn moeder bakte niet) en dat luidde: “Stiet gewoon op het pak van het zelfrijzend bakmeel van Koopmans.” Haar geheim was dat ze de rozijnen na het wellen even in een bodempje rum liet staan. “En een pakkie vanillesuker deur het beslag doen”. Inmiddels koop ik al lang geen bakmeel meer van Koopmans, maar het recept zit uitgeknipt in de receptenmap.

De kwarktaart is de befaamde ‘Tante Lammie Kwarktaart‘ uit de jaren ’70 die ik al beschreef in 2014 en de monchou: die beschreef ik nog niet zo lang geleden, dat recept kreeg ik van vriendin Bea uit Peize.

Maar eigenlijk gaat zo’n verjaardag natuurlijk helemaal niet om de taart.
Je bent dankbaar dat je weer een jaar ouder mocht worden en wij staan daar jaarlijks uitgebreid bij stil, meestal drie keer: met de kinderen, met de familie en met de vrienden.
De kring van mensen die het dichtst om ons heen staan, die (bijna) alles van ons weten en waarbij je niet te veel hoeft uit leggen. Hoe is het met je, is er nog nieuws, he’j ’t al heurd, hoe is het met de kinderen, heb je nog foto’s; ingewikkelder wordt het vaak niet.
Een schaal met hapjes, toastje met met lekkers en natuurlijk: een bitterbal.
Vrijdagavond zwaaiden we als laatste mijn broer en schoonzus uit; toen was het al zaterdag…..
En dames schone zussen: volgende keer maak ik weer een kwarktaart.

Donderdagmiddag zat ik in de Senaatskamer van de Rijksuniversiteit in Groningen.
Nicht Coby, de dochter van mijn broer en schoonzus kreeg de bul uitgereikt voor het afronden van haar studie Archeologie.
We zaten op rij 2 (het gezin van mijn broer, oma Meints en een zus van Annette) mooi met de neus vooraan.
Je voelt je in die zaal altijd een klein mensje.
Het is een hoge, chique ruimte en de wanden van de senaatskamer zijn gevuld met de historische portrettenverzameling van hoogleraren; we werden nog even gewezen op het schilderij van Ben Feringa, de trots van de Groningse universiteit omdat hij in 2016 de Nobelprijs voor de Scheikunde won.

Iedere student werd persoonlijk toegesproken en de leden van de examencommissie maakten zich er niet met een Jantje van Leiden van af: er werd ruimschoots de tijd genomen voor een beschrijving van het onderwerp waar de afstudeerscriptie over ging.
Als je van geschiedenis houdt is het erg interessant om te horen waar de studenten zoal onderzoek naar doen.
Wist je bijvoorbeeld dat er veel Romeinse spullen zijn gevonden in de buurt van Winsum-Bruggeburen?
Zouden de Romeinen dan toch legerkampen of nederzettingen hebben gehad boven de Rijn?
Nee, maar waarschijnlijk was er een vooraanstaand figuur uit de inheemse elite (van de Germaanse stammen die hier toen woonden) die wel contacten had met Romeinen en door ruilen of cadeaus in het bezit was gekomen van Romeinse artefacten.

Wat is de erfgoedwaarde van ‘het Drentse landschap’ en wat is eigenlijk de invloed van klimaatverandering op dat erfgoed?
Wat doet verdroging en het verdwijnen van bepaalde vegetatie met de restanten uit voorbije eeuwen?
En wanneer werd het varken gedomesticeerd?
Wat stond er voor de bouw van het kruisherenklooster in Ter Apel op die plek?
Wij hoorden de vragen én de antwoorden.

Het onderzoek van Coby ging over begraven in de Romeinse tijd. Had de etniciteit van mensen die van buitenaf naar Rome kwamen invloed op de manier waarop ze begraven werden? Namen ze bijvoorbeeld rituelen mee vanuit hun eigen cultuur?
Dat was kennelijk niet het geval, want er zijn geen afwijkende graven gevonden. Er waren wel graven gevonden van slaven die niet Romeins waren, maar áls die al begraven werden, dan werd dat gedaan door hun eigenaar, die dat natuurlijk deed op de manier die in het Romeinse rijk gebruikelijk was.
In onze familie maken we dit soort dingen niet vaak mee, dus ik zit in zo’n deftige zaal ontzettend te genieten van wat er allemaal gebeurt.

Dat genieten ging na de plechtigheid nog even door, want er werd getrakteerd op een borrel mét bitterballen. Mijn soort feestje.
En wat ik bij de bacheloruitreiking ook al schreef: mijn ouders waren er in mijn gedachten toch een beetje bij.
Opa had naast zijn schoenen gelopen….tante Ada in ieder geval wel.

‘When I get older, losing my hair, many years from now…’
HAHAHAHA!

Helemaal niet ‘many years from now’!
Het is vandaag!
Geen idee?
Luister maar eens!