De waarde van de dag

“Dat wordt echt een kakafonie aan Disney-quotes!”
Dat was de reactie van (vriend van de familie) Sam die van Carlijn hoorde dat de dochters en ik een bezoek zouden brengen aan het Forum, waar een tentoonstelling van Disney te zien was.
Deze datum was al afgesproken toen de aankondiging van deze voorstelling in de media verscheen; 0p mijn appje “Hier wil ik graag met jullie heen” in de ‘Ladies only’ appgroep kreeg ik louter positieve reacties, gisteren was er dus alweer een Ladies-day!

We begonnen met een lunch bij ‘Moeke Vaatstra‘ in Zuidwolde.
Frea woont in Beijum-noord, dus daar kunnen we lopend naar toe.
En ook al hebben we elkaar vorig weekend nog uitgebreid gesproken bij de Luie Tuinman en hebben we het weekend daarvoor vier dagen op elkaars lip gezeten: er vallen geen stiltes bij ons aan tafel. Hooguit als het eten gebracht wordt….

We lieten de auto bij Frea staan en gingen met de bus/lijn 4 naar de binnenstad; we hebben helemaal ontdekt dat je met je bankpas kunt reizen.
De tentoonstelling in het Forum heet officieel ‘Disney telling timeless stories’.
Onze dochters zijn opgegroeid met de Disneyfiguren die de speelfilms bevolken.
En daarmee maakten ze kennis met verhalen die al generaties lang zijn doorgegeven.
Het verhaal van Robin Hood bijvoorbeeld stamt al (in verschillende versies weliswaar) uit de vroege middeleeuwen en de legende uit de film ‘Het zwaard in de steen’ van koning Arthur komt al vanaf de 9e eeuw in oude geschriften voor.

Die oude verhalen stonden centraal in het eerste deel van de tentoonstelling; wij kwamen er als doorgewinterde Disneyfans gistermiddag achter dat Disney zelfs een film heeft gemaakt van de legende van de Rattenvanger van Hamelen! Op de afbeelding rechts zie je de tekeningen die voor deze film zijn gemaakt. (er op klikken voor een vergroting).  Gelijk even opgezocht….. hierbij een link naar het filmpje op YouTube.

Wat je ziet aan wanden van het Forum zijn de voorstudies van de tekenfilmfiguurtjes met originele tekeningen en video-presentaties: zo werd het in het begin getekend, zo is het uiteindelijk geworden in de film. Als je de films al tientallen keren hebt gezien (zoals wij) dan herken je alles.
Het was een feest om langs de tekeningen en video’s te wandelen; we verbaasden en verwonderden ons liepen verder eigenlijk alleen maar ontzettend genieten. En inderdaad Sam…. quotes te roepen.

Voor het tweede deel moesten we naar een andere zaal, die was helemaal gewijd aan sprookjes.
Sneeuwwitje.
Assepoester.
Kleine zeemeermin.
Ik hoef het vast niet verder uit te leggen; de middag was maar zo om.
Er was een vriendelijke heer die ons wel even op de foto wilde zetten in het Disneypaleis.
Je vindt het resultaat op het Instagram account van deze website.

Toegift: kinderen konden daar met stempels een ‘disney-hoofdletter’ maken.
Ik kon het niet laten….

Ik doe Walt Disney en zijn tekenaars te kort als ik het zou laten bij dit ene blog.
Binnenkort deel 2 met meer voorstudies en tekeningen.

Ook naar Disney in Groningen? Hierbij een link naar hun website.

Op 18 oktober 2022 haalde ik een corona-vaccinatie in Groningen.
Daarover schreef ik toen het blog ‘De andere kant van de stad‘
Met deze alinea sloot ik het blog destijds af:

Eenmaal thuis zocht ik op wat de bijwerkingen van Pfizer kunnen zijn.
11 dingen.
Ik hoop dat het net is als met een zwangerschap: van de tien bijverschijnselen heb je er vaak maar twee.
Pijnlijke arm heb ik al…… misschien blijft het daar wel bij!

En inderdaad: het bleef qua bijverschijnselen bij de zere arm.
Het probleem was dat het verschijnsel niet meer wegging.
Mijn arm bleef pijnlijk; in mijn linkerschouder/bovenarm zat een spier die zeer bleef doen bij bepaalde bewegingen.
Specifieke bewegingen zoals je arm naar achteren bewegen om een jas aan te trekken.
Accordeonspelen.
Maar dat doe je niet de hele dag, dus ik voelde het ook niet de hele dag.
Na de jaarwisseling werd de pijn steeds een heel klein beetje erger, tot ik op een dag ook pijn had als ik de arm niet bewoog.

Door de huisarts werd ik verwezen naar de fysiotherapeut en zo kwam ik in april terecht bij Jarco.
Bij het eerste gesprek vertelde hij dat het inderdaad wel eens voorkwam dat er een blessure ontstond na zo’n prik.
“Het spiergebied is dan aangetast; meestal gaat het niet vanzelf over.”
Nee, dat had ik gemerkt.
Ik kreeg oefeningen mee om thuis te doen en Jarco masseerde het spiergebied en mijn schouder.
Soms fijn, soms heel vervelend.

Verder was het advies om door te gaan met de ‘gewone beweging die je altijd doet’ dus iedere morgen deed ik mijn pilates/yogaoefeningen, zumba op zaterdagmorgen, naar FysiYoLates bij Trijntje en ik bleef fietsen en zwemmen. Waarbij ik een geheel nieuwe zwemslag ontwikkelde, omdat de schoolslag te veel pijn deed.

Toen het na drie weken niet over was kreeg ik een zogenaamde ‘dry needling’ behandeling.
Helemaal niet fijn, alleen maar vervelend.

Eind mei was het nog niet erg opgeknapt, maar toen …..onderging ik de staaroperatie.
Als gevolg daarvan mocht ik even niet sporten en zwemmen en door de rust werd de pijn kennelijk al wat minder.
Verder hoefde ik door mijn betere zicht niet meer zo te turen op het computerscherm, dus de nekklachten die zich dit voorjaar manifesteerden namen ook af.

Gistermiddag lag ik weer op die bank; de schouder werd weer onder Jarco’s handen genomen.
Hij zoekt met grote precisie de spier op die de pijnklachten veroorzaakt en gaat daar vervolgens mee aan het kneden en drukken.
Ondertussen voeren we hele gesprekken, waardoor de tijd gelukkig snel gaat, want half uur geprik en geduw aan mijn schouder is best lang.

Van vriendin Jacquelien kreeg ik na de staaroperatie een app.
“Het is wel wat: beugelbitjes, ooglapjes, 60+…!”
Ja man. En daarmee hebben we de overgangsklachten, de hartproblemen en die schouder nog niet eens benoemd.
Maar laten we het daar vooral niet te veel over hebben.
In dit licht verwijs ik graag naar het blog ‘Dit is mijn lijf!’ uit 2018.
En dat lijf doet het altijd nog best goed.

Een high tea.
Daar zou ik voor zorgen als we met Bob Ross gingen schilderen.
Ik nam mij voor om een échte High Tea te maken, zoals het hoort.
Dus ik zocht op internet naar wat ik in moest kopen, maar na een kwartier was de verwarring compleet.

Dit vond ik aan informatie:

De oorsprong van de ‘high’ tea ligt in het feit dat deze aan een normale tafel gegeten wordt, terwijl de traditionele Engelse afternoon tea aan een laag salontafeltje gedronken wordt.
Een high tea – vaak kortweg tea – is een Engelse maaltijd die rond zes uur in de avond wordt genuttigd. De term wordt door de lagere klasse in het noorden van Engeland gebezigd. De lagere klasse in het zuiden van Engeland (en de hogere klasse in heel Engeland) noemt deze maaltijd supper of dinner.

Dat een high tea een luxueus middagritueel zou zijn, is een misvatting. In Nederland noemen hotels en restaurants een aangeklede thee (vroeger een thé complet genoemd) tegenwoordig vaak een high tea.
Deze (lichte) maaltijd wordt in Engeland een afternoon tea of cream tea genoemd.
Inmiddels is het verworden tot een soort ‘snackmoment’ in de namiddag, waarbij zoete én hartige, maar vooral calorierijke hapjes worden geserveerd.

O?
Dus!
Geen scones en clotted cream enzo.
Dan bedenk ik zelf wel wat.
Zoet, hartig en calorierijk: het is ruimschoots gelukt.
Dit werd mijn Waninge-variant van een High Tea.
Zoet: Kleine slagroomsoesjes, mini-tompoesjes en 2 soorten chocola.
Hartig: Bitterballen, bladerdeeghapjes, droge worst en oude kaas.
Bij de afbeelding rechts: de bitterballen waren maar zo op…..!

Onze dames (en ik)  vonden het heerlijk.

Een druk weekend maakte dat we er zondagmorgen voor kozen om niet naar de kerk te gaan.
Toen ik beneden kwam zat Gerard al te luisteren naar de viering vanuit de Catharinakerk: ik kreeg er flarden van mee, maar ging ondertussen ook douchen en opruimen.
Ik had me voorgenomen om een andere dienst te bekijken: de afscheidsbijeenkomst van René Aalfs, hij overleed de vrijdag voor Pinksteren.
Op de dag van de plechtigheid kon ik niet aanwezig zijn, want ik moest die middag werken: ik verving mijn collega die die middag ging trouwen op het stadhuis in Groningen.

René was de man van Enny Aalfs die ik ken van de kerk: ze zingt graag mee in het ‘Af&Toe-koor’.
Het is bevreemdend om zo’n viering achteraf te beleven, maar het is wel fijn dat we tegenwoordig gebruik kunnen maken van de moderne technieken die ‘aanwezigheid zonder er bij te zijn’ mogelijk maken.

Een fijn huwelijk, een liefdevolle band met de kinderen en stapelgek met de kleinkinderen: dat is wat ik er uit haalde.
Dat was ook al duidelijk geworden in het blog dat Enny schreef als ‘Lezer van de maand’ in september 2022, hierbij een link naar haar verhaal.
‘De liefde’ stond centraal die middag en er werd in grote dankbaarheid teruggekeken op een vol en rijk leven, waarin veel gezorgd én gedeeld was. Een vrolijke, loyale man die volgens zijn kinderen, nooit helemaal volwassen was geworden. Een avontuurlijke huismus.
Toen de kinderen vertelden dat hun vader altijd druk was met hout verzamelen deed me dat denken aan het lied van Daniël Lohues ‘Holt veur op ’t vuur’ en dat was nou precies het lied dat na de toespraak van de kinderen gedraaid werd.

Ontroerend was het dat in de gebeden aandacht werd gevraagd voor Louisa, de vriendin van Enny, die eind vorige week werd opgenomen in het ziekenhuis; haar toestand is zorgelijk. Louisa zingt ook graag ‘Af&Toe’ mee en is sopraan én bibliothecaris van onze cantorij; zaterdag had ik nog een kaartje voor haar op de bus gedaan. Zo grijpt alles in elkaar en is alles met iedereen verbonden; vooral op het kerkelijk erf wordt dat soms even duidelijk.

René zal erg gemist worden door zijn gezin.
Wat maar even weer helder is na zo’n viering, is het antwoord op de vraag: “Wat is belangrijk in het leven?”
Niet je status, niet je bezit, maar wat je hebt betekend voor de ander.
Je inzet voor en betrokkenheid bij de mensen om je heen: daarmee ben je anderen tot zegen, daarin vind je ook je eigen geluk.

Ook even luisteren naar het lied over het hout van Daniël Lohues?
Hierbij een link naar dat nummer.