Tijdens ons verblijf in Doesburg maakten we een fietstocht langs de uiterwaarden van de IJssel. Een fantastische, afwisselende tocht waar we erg van hebben genoten. Helaas waren de weergoden ons niet zo goed gezind. Een miezerige motregen begon al een half uur na Doesburg en na nog een half uur besloten we een regenponcho om te doen. Je kent ze wel, je koopt ze voor 0,50 cent bij de Zeeman.
Schapen langs de IJssel
Die van mij was rose, die van Gerard doorzichtig. Wij veroorzaakten nogal wat onrust bij de dieren langs de route. We reden over een dijk en langs het fietspad stonden schapen met hun kont naar de regen. Poncho’s fladderen nogal in de wind, dus die beesten hoorden lawaai, keken om en zagen ons: een witte en een rose fladderende massa op twee wielen. De bewegende oren en de blik in de ogen van die schapen was zo komisch, dat ik er spontaan van in de lach schoot. Eén schaap blaatte ….. ik rolde bijna van de fiets van het lachen: zo grappig om te zien.
Het bleef niet bij schapen. Even verderop lag een kudde koeien vredig te herkauwen. Toen wij langs kwamen wapperen gingen er een paar onmiddellijk staan: hun instinct zei kennelijk: “er dreigt gevaar!” Wij waren het maar. Ik moet in zulke situaties altijd vreselijk lachen.
In een dorpje sloegen we ergens een hoek om en kwamen (voor hen) vrij onverwacht langs een paar paarden. Die schrokken zo van ons voorkomen dat ze wegrenden naar het volgende hek. Ik had al mijn stuurkunsten nodig om op de fiets te blijven zitten.
Ik heb denk ik te veel stripverhalen gelezen waarbij dieren tekstwolkjes boven hun hoofd hebben. Mijn rijke fantasie doet de rest.
Onderweg kwamen we langs Rheden/De Steeg. Daar zat Simon Carmiggelt op een bankje, vereeuwigd in brons. Ik mocht even naast hem zitten; schrijvers onder elkaar…..
De tocht voerde ook langs kasteel Middachten. Het lag iets buiten de route.
“Laten we even gaan kijken” stelde ik Gerard voor. We hoefden er niet in of zo, maar ik wilde er graag even omheen wandelen. Hou ik van, oude kastelen.
We waren beslist niet welkom. Er stond een hoge muur omheen waar je niet overheen kon kijken. Af en toe zat er een opening in de muur, maar dan keek je tegen traliewerk aan. Bij de hoofdingang stond een groot bord dat het privé-terrein was.
De mooiste vis van de zee
Even verderop was nog een opening in de muur, daar mocht je bij gratie van de eigenaar de tuinen bekijken. Voor 6 euro.
Het deed mij denken aan het boek ‘de mooiste vis van de zee’. (zie 28 februari >>>) Zoveel moois te bieden en alles voor jezelf houden.
De foto hiernaast heb ik van hun website gehaald. De tuinen hebben wij niet gezien.
Geef een reactie